Τις προάλλες έγραψα δύο φορές, σε διαφορετική χρονική στιγμή, τη λέξη στρατόπαιδο.
Την πρώτη είπα άει στην ευχή, δεν θα το βάλω στη Λεξιλογία. Την δεύτερη είπα όχι, πρέπει να το βάλω.
Αυτό πια ξεφεύγει ξεκάθαρα από το απλό παραστράτημα των δακτύλων και πάει σε κάποια σκιώδη εγκεφαλική διεργασία. Μιλάμε για δύο γράμματα αντί ενός, σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και από το γράμμα που αντικαθιστούν. Και δεν είναι δύο τυχαία γράμματα, αλλά δυο γράμματα που δίνουν τον ίδιο ήχο και προκύπτει λογοπαίγνιο.
Πώς στην ευχή δουλεύει το μυαλό μου; Νομίζω ότι από τα πολλά λογοπαίγνια που έχει χρειαστεί να μεταφράσω, το μυαλό μου φτιάχνει λογοπαίγνια αυτόματα, ακόμη και όταν δεν χρειάζεται.
Την πρώτη είπα άει στην ευχή, δεν θα το βάλω στη Λεξιλογία. Την δεύτερη είπα όχι, πρέπει να το βάλω.
Αυτό πια ξεφεύγει ξεκάθαρα από το απλό παραστράτημα των δακτύλων και πάει σε κάποια σκιώδη εγκεφαλική διεργασία. Μιλάμε για δύο γράμματα αντί ενός, σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και από το γράμμα που αντικαθιστούν. Και δεν είναι δύο τυχαία γράμματα, αλλά δυο γράμματα που δίνουν τον ίδιο ήχο και προκύπτει λογοπαίγνιο.
Πώς στην ευχή δουλεύει το μυαλό μου; Νομίζω ότι από τα πολλά λογοπαίγνια που έχει χρειαστεί να μεταφράσω, το μυαλό μου φτιάχνει λογοπαίγνια αυτόματα, ακόμη και όταν δεν χρειάζεται.
