Ο αντίλογος στους μύθους για την ελληνική γλώσσα

nickel

Administrator
Staff member
Εγώ ήθελα να κάνω έναν κατάλογο των προσωπικών ή συλλογικών πολιτικών που κάνουν κάποιους να δίνουν στα γλωσσικά θέματα μια μη γλωσσική χροιά, π.χ.

  • διδάσκουν αρχαία, άρα έχουν σαφέστατες οικονομικές σκοπιμότητες
  • από την κουλτούρα, ελληνική και διεθνή, έχουν μάθει να πιπιλίζουν μόνο δέκα στίχους του Ομήρου, οπότε μόνο με αυτά μπορούν να κάνουν φιγούρα
  • αφού δώσαμε γλώσσα και πολιτισμό στους άλλους, ας μας χαριστεί το χρέος και ας βγάλουν όλη την Ελλάδα σε τιμητική σύνταξη


Προσθέστε κι άλλα.
 
Εγώ ήθελα να κάνω έναν κατάλογο των προσωπικών ή συλλογικών πολιτικών που κάνουν κάποιους να δίνουν στα γλωσσικά θέματα μια μη γλωσσική χροιά, π.χ.

  • διδάσκουν αρχαία, άρα έχουν σαφέστατες οικονομικές σκοπιμότητες
  • από την κουλτούρα, ελληνική και διεθνή, έχουν μάθει να πιπιλίζουν μόνο δέκα στίχους του Ομήρου, οπότε μόνο με αυτά μπορούν να κάνουν φιγούρα
  • αφού δώσαμε γλώσσα και πολιτισμό στους άλλους, ας μας χαριστεί το χρέος και ας βγάλουν όλη την Ελλάδα σε τιμητική σύνταξη


Προσθέστε κι άλλα.

Νομίζω ότι μόνο παρανοϊκοί επικαλούνται το τρίτο. Όμως πολύς κόσμος επικαλείται το πολύ λογικότερο "περιμένουμε περισσότερο σεβασμό για ιστορικούς λόγους". Μπορεί να μην είμαστε εμείς που θέσαμε τις βάσεις του δυτικού πολιτισμού, ήταν όμως οι άνθρωποι που έζησαν στον ίδιον τόπο πριν πολλούς αιώνες. Ιστορικά πιστεύω ότι θα μας έπρεπε περισσότερος σεβασμός, έστω μόνο γι' αυτό. Ο σεβασμός δεν συνεπάγεται υλικές παροχές.
 

nickel

Administrator
Staff member
Νομίζω ότι μόνο παρανοϊκοί επικαλούνται το τρίτο.
Το διατύπωσα κάπως υπερβολικά, αλλά κατά καιρούς κάποιοι (και ξένοι ανάμεσά τους) έχουν πει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι θα μπορούσαν να μας πληρώνουν οι Ευρωπαίοι ένα μικροποσό κάθε φορά που χρησιμοποιούν μια ελληνική λέξη στη γλώσσα τους (π.χ. η κυρία Ζέελινγκ). Ας αναζητήσουμε ωστόσο τη σύνδεση ανάμεσα σε δεξιές κορόνες για τη γλώσσα ταυτόχρονα με συνωμοσιολογία για το μνημόνιο, την πολιτική για την εξόντωση της χώρας ή της ελληνικής γλώσσας (Κίσιντζερ) και άλλα παρόμοια ευτράπελα. Τον σεβασμό θα μας συμφέρει να τον κερδίζουμε με αυτά που κάνουμε σήμερα.
 
Δεν κάνουμε σήμερα κάτι άξιο σεβασμού. Δεν έχουμε σοβαρή προσφορά στις τέχνες και τις επιστήμες και δεν προβλέπεται να αλλάξει η κατάσταση έτσι όπως είμαστε. Το να κάνεις αυτονόητες εκσυγχρονιστικές κινήσεις δεν σε κάνει περισσότερο σεβαστό, απλά ίσως χαλαρώνει την αυστηρότητα απέναντί σου. Κι εγώ θέλω να κερδίσουμε τον σεβασμό γι' αυτό που είμαστε κι όχι γι' αυτό που ήταν οι αρχαίοι κάτοικοι αυτού του τόπου.
 

SBE

¥
Εγώ δεν καταλαβαίνω ποιό είναι το ζητούμενο, Νίκελ.

Επίσης, αν το ζητούμενο είναι να γελάσουμε με τις ακρότητες των μεν ή των δε, τότε δεν ξεφεύγουμε από αυτά που είπε ο Ζάζουλας πιο πάνω, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση για τη γλώσσα χωρίς φόρτιση.
 

nickel

Administrator
Staff member
Το ζητούμενο του #321; Αυτό που λέει. Να βρούμε ποιες εξηγήσεις βρίσκονται πίσω από τις μη επιστημονικές απόψεις. Δεν έχω απαίτηση για βαθύτατη ανάλυση· φτάνει μια γρήγορη αναφορά. Π.χ. είμαι βέβαιος ότι κάποιοι νοσταλγούν το πολυτονικό για λόγους καθαρά αισθητικούς. Τους αρέσουν οι περισπωμένες και οι ψιλοδασείες σαν ξόμπλια, σαν πλουμίδια, όχι για κάποια γλωσσική χρησιμότητά τους. Άλλο: Ενδέχεται κάποιος να θέλει το διπλό μ στον κομμουνιστή επειδή διαβάζει μόνο Ριζοσπάστη.

Αν κάποιες εξηγήσεις βγάζουν γέλιο, θα φταίνε οι εξηγήσεις, όχι η συλλογή τους. Πιστεύω ωστόσο ότι γλωσσική συζήτηση δεν κάνεις με κάποιον που έχει επιλέξει τη θέση του για εξωγλωσσικούς λόγους. Χάνεις το σάλιο σου.
 

nickel

Administrator
Staff member
Συχνά ταυτίζουμε τις προσωπικές μας απόψεις (για την κοινωνία, την πολιτική, τη γλώσσα) με το καλό της πατρίδας. Παύει να μας ενδιαφέρει η επιστημονικότητα των απόψεών μας. Μας αρκεί η βεβαιότητα ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς είναι καλό για την πατρίδα. Αμέσως αμέσως, η διαφορετική άποψη γίνεται κακή για την πατρίδα, αντεθνική. Δεν μας ενδιαφέρει αν ο φορέας της καταθέτει μια επιστημονική άποψη ή απλώς κάνει λάθος. Όχι, θεωρούμε ότι είναι προδότης επειδή εσκεμμένα και εν γνώσει του διαλέγει άποψη που (είμαστε βέβαιοι ότι) κάνει κακό στην πατρίδα.
Μέσα σε τέτοια ιδεοληπτικά σχήματα καίγονται μυαλά και άνθρωποι.

Ας περάσουμε στη διαστρέβλωση του Σεφέρη:
Δυο κείμενα του Σεφέρη για τη γλώσσα (και λίγη ελληναράδικη κοπτοραπτική)
http://sarantakos.wordpress.com/2014/01/26/seferisglossa/
 

bernardina

Moderator
Δεν θυμάμαι αν το συγκεκριμένο κείμενο (που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να μάθει κανείς αγγλικά, αφού μπορεί να τα καταλάβει όλα... στα ελληνικά) έχει ξαναμπεί εδώ. Το βλέπω όμως να κυκλοφορεί πάλι ευρέως και θεώρησα ότι του αρμόζει μια αναφορά σ' αυτό το νήμα.

Δεν ξέρω --λάθος, ξέρω-- τι προσπαθεί να αποδείξει ο Dr John Kalaras που το συνέταξε. Ξέρω επίσης και τίνος τη δόξα εζήλωσε.
Πάντως έχει μεγάλη πλάκα η χρήση του symptomatic με την έννοια του τυχαίου/συμπτωματικού στη φράση The genesis of classical drama was not symptomatic. Χαίρομαι που η γέννα ήταν χωρίς επιπλοκές, πυρετούς, εκλαμψίες και διάφορα άλλα τέτοια δυσάρεστα συμπτώματα.
Κατά τ' άλλα, μύθους να 'χουμε να τρων κι οι κότες...
 
Πω, πω, τίγκα στην ψευδοφιλία το κείμενο. Καιρό είχα να διαβάσω τέτοια ασυναρτησία. Ξέρω και ελληνικά και αγγλικά, αλλά από το κείμενο μετά βίας βγάζω κάποια άκρη.
 

nickel

Administrator
Staff member
This article is written by Dr. John Kalaras, and it is published to demonstrate that one can write a sophisticated article by using exclusively words of Greek origin

Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι δεν μπορείς να γράψεις απλό, καθημερινό αγγλικό κείμενο χρησιμοποιώντας λέξεις ελληνικής προέλευσης. Και οι ζωντανές γλώσσες πατάνε πάνω στα απλά, καθημερινά κείμενα. Μοναδική παρηγοριά είναι ότι, αν, ο μη γένοιτο, πάψει κάποια στιγμή να υπάρχει η ελληνική γλώσσα (π.χ. επειδή ο ελληνικός χώρος θα παράγει μόνο υπηρεσίες τουρισμού για ξενόφωνους), στην αγγλική θα διατηρείται μεγάλο μέρος του ελληνικού λεξιλογίου. :-)
 

daeman

Administrator
Staff member
Δεν θυμάμαι αν το συγκεκριμένο κείμενο (που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να μάθει κανείς αγγλικά, αφού μπορεί να τα καταλάβει όλα... στα ελληνικά) έχει ξαναμπεί εδώ. Το βλέπω όμως να κυκλοφορεί πάλι ευρέως και θεώρησα ότι του αρμόζει μια αναφορά σ' αυτό το νήμα.

Δεν ξέρω --λάθος, ξέρω-- τι προσπαθεί να αποδείξει ο Dr John Kalaras που το συνέταξε. Ξέρω επίσης και τίνος τη δόξα εζήλωσε.
Πάντως έχει μεγάλη πλάκα η χρήση του symptomatic με την έννοια του τυχαίου/συμπτωματικού στη φράση The genesis of classical drama was not symptomatic. Χαίρομαι που η γέννα ήταν χωρίς επιπλοκές, πυρετούς, εκλαμψίες και διάφορα άλλα τέτοια δυσάρεστα συμπτώματα.
Κατά τ' άλλα, μύθους να 'χουμε να τρων κι οι κότες...

"Drama & Theater" by Dr. John Kalaras

The symptoms: dramatics[SUP]2[/SUP] and theatricals[SUP]2[/SUP] (histrionics, his efforts). And a load of errors.

In short: The talaepory of koine logic. :whistle:
 

Zazula

Administrator
Staff member
Ξεκινώ με την κατάρριψη του μύθου, από τον Σαραντάκο: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/...ossas-kai-alles-tetoies-blakeies-toy-n-sarant
Οι ιστότοποι που αναφέρει ο sarant ότι ξεκίνησαν τον μύθο δεν τον φιλοξενούν πλέον, αλλά —όπως συμβαίνει πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις— ο μύθος επανεμφανίζεται σαν τη σβουνιά στη λίμνη — που την σπρώχνεις να πάει στον πάτο αλλά εκείνη ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.
Δείτε, με την ευκαιρία, και τον μηχανισμό: Πρώτα τον γράφει ένα μικρής εμβέλειας σάιτ με λίγες δεκάδες λάικ και τσιμπάει κάποια share (http://mpesvges.com/γι-αυτό-η-ελληνική-γλώσσα-είναι-μοναδι/), αλλά μόλις εντοπιστεί απ' τα λαγωνικά των μηρυκαστότοπων αποκτά τεράστια προβολή κι αναπαραγωγή: http://www.diaforetiko.gr/gi-afto-i...te-kati-pou-den-gnorizate-gia-tin-glossa-mas/
 
..., στην αγγλική θα διατηρείται μεγάλο μέρος του ελληνικού λεξιλογίου. :-)
Μήπως δικαιούνται και οι Άγγλοι ένα ψήγμα σεβασμού, μια που διατηρούν κι αυτοί ένα κομμάτι της αρχαίας ελληνικής γλώσσας; Μήπως να βάλουμε δικηγόρο να τα μοιράσουμε; Αυτά τα κληρονομικά, κλείνουν σπίτια και διαλύουν οικογένειες.
 

Zazula

Administrator
Staff member
Τι σας έλεγα στο #332 για την ανανεωμένη-ενισχυμένη-πολυσυλλεκτική έκδοση του αλφαβητικού μύθου; Πλέον διαδίδεται τόσο ιότροπα (κι από κόμβους πολύ μεγάλης απήχησης), που δεν θα τον προλαβαίνουμε... :(
 

Attachments

  • Greek alphabet hoax.png
    Greek alphabet hoax.png
    100 KB · Views: 492

Zazula

Administrator
Staff member
Το ζουμί:

Ο «όρκος», που δεν είναι κείμενο του 324 π.Χ., αλλά πολύ μεταγενέστερο, του 1951 μ.Χ., πήρε σάρκα και οστά στο έργο του Χρήστου Ζαλοκώστα «Μέγας Αλέξανδρος: Ο πρόδρομος του Ιησού». Ο Ζαλοκώστας, ως φαίνεται, βάση λογοτεχνικής αδείας, πήρε αφορμή από μία πρόταση του Πλούταρχου («Περί της Αλεξάνδρου τύχης η αρετής») και στην σελίδα 235 του βιβλίου του, προσθέτοντας, αφαιρώντας, κόβοντας και ράβοντας από διάφορα αρχαία κείμενα, εντελώς κατά το δοκούν, δημιουργεί από μόνος του αυτόν τον περίφημο δήθεν όρκο, τον οποίον αποδίδει στον Αλέξανδρο.

Διαβάστε περισσότερα: Ο ανύπαρκτος όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/?p=3178#ixzz27ByFKWwx
Ωραία ανάλυση και εδώ: http://ethnologic.blogspot.gr/2009/10/blog-post_20.html
 

skam

New member
Στην γλωσσική μυθολογία κυκλοφορεί και ένα κείμενο του κ. Σταύρου Π. Παπαμαρινόπουλου που ισχυρίζεται ότι ο εγκέφαλος "επαναπρογραμματίζεται ριζικά" με την χρήση των αρχαίων Ελληνικών. Και αυτό σύμφωνα με " συνεδριακό τόμο των τετρακοσίων σελίδων «Alphabet and the Brain, έκδοση Springer του 1988»".
Δεν κατάφερα να βρω το βιβλίο, αλλά ο τίτλος μου κίνησε την περιέργεια για να μάθω τι γράφει όντως. Αλλά μου πέφτει και κάπως βαρύ να το αγοράσω. Μήπως υπάρχει καμιά παραπομπή σε pdf;
 

SBE

¥
Προφανώς αναφέρεται στο κεφάλαιο Critical Brain Processes Involved in Deciphering the Greek Alphabet, εδώ. Την ουσία του μπορείς να τη δεις κάνοντας κλικ στον τίτλο. Σου δίνει δύο σελίδες, αρκετές για να καταλάβεις με τι ασχολείται η μελέτη.

Η οποία μελέτη εξετάζει το εξής: το ελληνικό αλφάβητο διαφέρει από το φοινικικό στο ότι έχει σύμβολα για τα φωνήεντα, είναι δηλαδή φωνητικό, το οποίο λέει ο συγγραφέας ότι ήταν καινοτομία. Και το ερώτημα που εξετάζει ο συγγραφέας είναι αν με τη μετάβαση από τα σύμβολα-ιδεογράμματα κλπ. στο φωνητικό αλφάβητο άλλαξε ο τρόπος που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται την ανάγνωση, από αναγνώριση εννοιών (π.χ. βλέπεις :devil: ~ { Υ και σκέφτεσαι ο διάβολος με μορφή φιδιού ανέβηκε στο δέντρο) σε αποκρυπτογράφηση σειριακών συμβόλων —και αυτό επηρέασε τον τρόπο που οργανώνουμε την πληροφορία στον εγκέφαλο κι αφήσαμε τη δεξιόστροφη γραφή και πιάσαμε την αριστερόστροφη.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, καμία σχέση με αυτό που λες ότι ο εγκέφαλος «επαναπρογραμματίζεται», ό,τι και να σημαίνει αυτό, με τα αρχαία ελληνικά, αφού αν αληθεύει η υπόθεση του βιβλίου (το οποίο λέει ότι χρειάζονται πολλές ακόμα μελέτες των μεθόδων ανάγνωσης και του εγκεφάλου μέχρι να φτάσουμε σε συμπεράσματα), τότε δεν έχει σημασία αν η γραφή είναι αρχαία ελληνικά ή σουηδέζικα ή νέα ελληνικά, αφού υποθέτει ότι η οποιαδήποτε αλλαγή οφείλεται στη μετάβαση από τα ιδεογράμματα στο φωνητικό αλφάβητο. Ένας Έλληνας που μαθαίνει αρχαία ελληνικά δεν έχει να κάνει καμία μετάβαση στο αλφάβητο, και ελάχιστη στην ορθογραφία. Οπότε, αν αυτό προσπαθεί κανείς να το χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα για τη διδασκαλία των αρχαίων στα σχολεία, είναι μακριά νυχτωμένος.
 

Zazula

Administrator
Staff member
Καταρχάς να παραθέσουμε και την επιστολή του Σταύρου Παπαμαρινόπουλου που αποτέλεσε τη βάση για τα κείμενα που ακολούθησαν: http://www.kathimerini.gr/722270/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/grammata-anagnwstwn Ο κος Παπαμαρινόπουλος αναφέρεται αρχικά στον Eric A. Havelock, για τον οποίον ο εν λόγω τόμος έχει αναφορές σε πολλά από τα έργα του — ένα ευσύνοπτο γενικό σχόλιο είναι πάντως το εξής:
Another vein of research, less heady and better grounded in historical fact, was provided by Havelock (1963), who raised much controversy in classical scholarship with his theories of the impact of writing on cognition. Although his work has been criticized with some vigor (Woodbury, 1983; Larsen, 1986), one of Havelock's greatest achievements is to have suggested that the structure of the Greek alphabet, rather than just any kind of literacy, might be responsible for much of the cognitive change of Greek culture. His argument, as if inspired by a reaction to King Thamous' answer to Theuth, seems to take the opposite stance: namely, that the simplicity of the alphabet's structure enabled the learner to release the mind from the burden of memorizing objects of knowledge, making it available for speculation and critical thought. This laid the foundation for a new, more technical and factual attitude toward knowledge.
Η αναφορά στον βασιλέα Θαμούς είναι από τον Φαίδρο (275a-b), όπου μέσω αυτού ο Πλάτων ισχυρίζεται ότι η γραφή μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά για την πνευματική ανάπτυξη (κατ' αναλογία με την παλιά δοξασία ότι τα κομπιουτεράκια θα καταστρέψουν τους μαθητές, κάνοντάς τους τεμπέληδες και να ξεχάσουν την αριθμητική): http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=555
.
Στη συνέχεια ο κος Παπαμαρινόπουλος κάνει μνεία για την ενεργοποίηση της περιοχής Broca, αλλά σ' ένα γρήγορο πέρασμα που έκανα στον συγκεκριμένο τόμο εγώ βρήκα άλλα· λ.χ.:
[ΙΑΠΩΝΙΚΑ & ΠΕΡΙΟΧΗ BROCA] Pure alexia affects both Kana and Kanji processing to equal degrees, but alexia involving aphasia was associated with either Kana processing superiority or Kanji processing superiority, depending on the types of lesions involved. In cases of Broca's aphasia, Kanji performance was superior, while in cases of transcortical sensory aphasia, Kana performance was superior.
[ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΟΤΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ BROCA ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΟΠΟΥ ΓΡΑΦΗΣ / ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠ' ΤΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ] In the majority of human brains, there are thus parts of Broca's and Wernicke's areas which are anatomically more important than their homologues in the right hemisphere (anatomical asymmetry). One is thus naturally tempted to establish a link between these two sets of facts, but such a link is not intrinsically necessary and one must still prove that these individuals show both an anatomical and a functional asymmetry. This has in fact been demonstrated, if one has no methodological objections, by the researchers at the Montreal Neurogical Institute: the subjects who represent the rule in the human species, that is to say those who speak with the left hemisphere, as shown by the fact that they suffer from transitory aphasia following the injection of a barbituric substance into the arteries feeding the left hemisphere of their brains, are also those whose show a greater development of the Wernicke's area in the left hemisphere than in the right, as shown by special radiographical slides (Ratcliff, Dila, Taylor & Milner, 1980). If one then knows that this anatomical asymmetry can be observed in the fetal brain as early as the 28th or 29th week of gestation (Tezner, 1977), that is to say before birth and, a fortiori, well before any realization of any sort of language capacity, one can believe that the dominance of the left brain for language rests, in the human species, on an innate biological predisposition. The question is settled.
.
Η βασική εργασία στον τόμο η οποία αναφέρεται στον ρόλο που διαδραμάτισε η γραφή των φωνηέντων είναι στο 19ο κεφάλαιο (The Role of Vowels in Alphabetic Writing, Baudouin Jurdant). Με την ευκαιρία, να αντιγράψω και κάτι περί ημισφαιρίων του εγκεφάλου από το συγκεκριμένο κεφάλαιο: «Observations have brought two facts to light: the left hemisphere is not only linguistic, and the right hemisphere is more linguistic than had previously been believed!»
Προσέξτε τώρα τι γράφει ο ίδιος ερευνητής για την ιαπωνική γλώσσα, η οποία έχει όχι ένα αλλά τρία αλφάβητα: «Tsunoda (1985) has worked for more than 20 years on the differences in hemispheric specialization between the Japanese and the Western brain, and claims to have discovered a clear auditory superiority of the right ear/left hemisphere in Japanese subjects. This superiority is not limited to the processing of linguistic sounds, including vowels, but extends to animal cries, insect buzzes, traditional Japanese music, emotional sounds, etc. Only mechanical noises (e.g., helicopters), Western instrumental music, and a variety of background noises are processed by the right brain of Japanese subjects. In 1975, Shimizu published identical results showing the greater sensitivity of the right ear of Japanese subjects to vowel sounds. The Western brain on the other hand, according to Tsunoda and other authors, shows a specialization of the left hemisphere for syllables and consonants, but most other sounds (mechanical noises, Western instrumental or Japanese traditional music, sounds of nature, sounds associated with emotions, and sustained vowels) are processed on the right. This auditory characteristic of the Western brain has been confirmed by clinical observations made by AssaI and Aubert (1979), who discovered a right hemisphere auditory superiority for animal cries. Since Tsunoda's tests reveal the same hemispheric specializations for subjects who have been blind from birth, the author has hastened to exclude the influence of writing as an explanation for this neurocultural contrast. His interpretation is based on certain particularities of the Japanese language, especially the important role that the vocalic dimension plays in it. [...] What can we conclude from these various works on the role of linguistic sounds in hemispheric specialization? Some authors have claimed that literacy leads to an accentuation of cortical asymmetry; others, like Tsavaras, claim that it is the opposite that occurs and that reading and writing open new cognitive possibilities for illiterate subjects by mobilizing their "right brain"! If this were the case, then why would the Japanese, who have not just one but three writing systems, show a strong cerebral asymmetry analogous to the one that Tsavaras claims to have discovered in illiterates?»
Το τελικό του συμπέρασμα: «According to the suggestions made by Gazzaniga et al. (1977), one finds oneself in the presence of the very mechanisms that presided over the emergence of consciousness as produced by a quasi-permanent commentary by the left hemisphere on our sensorimotor reactions to vocalic graphic data. This hypothesis would explain why the Greek version of the alphabet led to completely new writing practices, which deeply modified the cultural space of the Mediterranean world.
As Finley (1983) has observed, this writing system, which was initially used by the Greek bards and rhapsodists for the transcription of stories in the oral tradition, very quickly gave birth to new texts that were not written in the Homeric or Hesiodic epic style. These were the texts of authors, designed for the poetic evocation of intimate emotions and personal feelings. Instead of being used for the recording of important events or solemn declarations, writing was used for the individualized expressions of the internal psychic life of the poet. Such texts spotlighted a new dimension of consciousness: a private dimension.
»

Τέλος, για τον επαναπρογραμματισμό του εγκεφάλου τα ανέφερε ήδη η SBE για το 20ό κεφάλαιο, απ' όπου εγώ προσθέτω μόνο απ' τα συμπεράσματα: «Metaphorically, one could say that this was the beginning of artificial intelligence. There is not much that is "natural" about Western intelligence. Indeed, I am considering the possibility that the adoption of the alphabet by Western cultures has had a reordering effect on the brain and the whole nervous system of literate people, including their sensory modes (de Kerckhove, 1981, 1982), an effect comparable to changing the program of a computer. With full phonetization, writing seems to have acquired a precision, a flexibility, and a paradoxical meaninglessness that is comparable to computer programming codes. I do not mean by this that alphabetic writing has turned people into computerized automatons, but that it made language available for a kind of information processing which is, technically, and especially in scientific investigations, very close to a mathematical model.
In evolutionary terms, with the advent of the Greek alphabet, the development of writing moved further and further away from the context of immediate experience, and took up its place as the abstract code of reality. It became possible to read meaningfully strings of visual speechforms that contained radically new ideas, concepts, or notions, some of which could even be completely foreign to the reader as he or she did not have to depend upon previous knowledge to decipher them. Hence, the origin of the first truly comprehensive scientific investigations was dependent upon a system of archival recording that was not bound to the traditional usages of oral speech, but only to the specialization of reliable written documents based on progressively more reliable empirical observations. This conclusion has intuitively and tentatively been reached by many scientists and cultural observers, and its consequences for the reinterpretation of cultural differences and historical developments may require a paradigmatic shift in scientific and scholarly investigations.
»
 

skam

New member
Zazula τα πιο πάνω προέρχονται από την προεπισκόπηση που δίνει η σελίδα ή έχεις αγοράσει το βιβλίο;
 

Zazula

Administrator
Staff member
Zazula τα πιο πάνω προέρχονται από την προεπισκόπηση που δίνει η σελίδα ή έχεις αγοράσει το βιβλίο;
Τα πιο πάνω είναι από τα κείμενα του τόμου, όχι από την προεπισκόπηση. Το βιβλίο το έχουν οι βιβλιοθήκες του ΑΠΘ και του Πανεπιστημίου Κρήτης: http://www.unioncatalog.gr/ucportal...erator1=And&operator2=And&keyword=&libraries=
 
Top