Το νήμα του κινηματογράφου

Μεταβασιλοπιτικό ποστ προς sarant και nickel και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο:

εκτός από το Electra του Πέτρου Σεβαστίκογλου (παραπάνω #848), είδα τις εξής καινούργιες ελληνικές ταινίες (οι βαθμολογίες είναι δικές μου, με μέγιστο το 5):

Ο χειμώνας (Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας [], 2013)
(νεογοτθικό, καλή παραγωγή, χιούμορ, κομπιουτερικά εφέ) 2,5

Οι αισθηματίες (Νίκος Τριανταφυλλίδης [1966-], 2014)
(άθλιο, έφυγα στο διάλειμμα [νά κι ένα καλό του διαλείμματος που κάνουν οι ελληνικές αίθουσες!], από την αθλιότητα ξεχώριζε ο Χάρης Φραγκούλης, που πήρε και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού· αλλά τι να το κάνεις; σενάριο, διάλογοι και πλάσιμο χαρακτήρων τόσο γελοίο που αναρωτιέμαι αν "κορόιδευε" τα κλισέ. Αλλά και να τα κορόιδευε, το ίδιο κάνει, γιατί δεν τα ανέτρεπε παρά εντέλει τα υιοθετούσε) 0

Τα γεγονότα στη Φώκαια το 1914 (Les évènements de Phocée en 1914) (Ανιές Σκλάβου [Agnès Sklavou] [] και Στέλιος Τατάκης [], μικρού μήκους, 2014)
(για την εκδίωξη των Φωκιανών το 1914 από τους Τούρκους, όπως την έζησε και την κατέγραψε ο Γάλλος αρχαιολόγος Félix Sartiaux που έσκαβε τότε στην αρχαία Φώκαια παραδίπλα και από αρχαιολόγος έγινε humanitarian worker. Στο φουαγιέ πουλούσαν και το αντίστοιχο βιβλίο που έγραψε ο Sartiaux στα τέλη του 1914 στη Γαλλία, σε επετειακή τώρα δίγλωσση έκδοση, γαλλ-ελλ: Le sac de Phocée et l'expulsion des grecs ottomans d'Asie-Mineure en juin 1914, Editions Kallimages, Paris 2014) 3

Κοινός παρονομαστής (Σωτήρης Τσαφούλιας [], 2014)
(Για πρωτοεμφανιζόμενο, καλή προσπάθεια κυρίως για τους διαλόγους. Μπορεί η όλη ιδέα να ήταν ελαφρώς διδακτικού προσανατολισμού και το σενάριο προς το τέλος, στη λύση της πλοκής, να μην ευοδώνεται, αλλά το ότι ο άνθρωπος έκατσε και επεξεργάστηκε ζωντανούς διαλόγους, με γοργό ρυθμό, φυσικούς, είναι αξιέπαινο, αφού αυτό είναι το πιο αδύνατο σημείο του ελληνικού σινεμά. Ρένος Χαραλαμπίδης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Αντώνης Αντωνίου μεταξύ των ηθοποιών.) 2,5
 

nickel

Administrator
Staff member
@Costas: Ευχαριστούμε και για την πρόσθετη ενημέρωση.

Rod Taylor, star of The Birds, dies aged 84
http://www.bbc.com/news/world-australia-30738498
http://en.wikipedia.org/wiki/Rod_Taylor


Φυσικά, δεν είχα καταλάβει ότι ο Τσόρτσιλ των Inglourious Basterds ήταν ο ηθοποιός των χιτσκοκικών Πουλιών (και άλλων και άλλων ταινιών της εποχής μου).


 
Η διαφορά είναι σοκαριστική, αλλά θέλω να πιστεύω πως οφείλεται εν πολλοίς στο μακιγιάζ (και το πριν, αλλά κυρίως το μετά! :))
 

SBE

¥
Όχι και τόσο σοκαριστική αν γκουγκλίσεις το όνομά του. Κι η εξήγηση είναι απλή: ο άνθρωπος ήταν Αυστραλός παλαιάς κοπής, δηλαδή Άγγλος. Οι Άγγλοι λοιπόν έχουν το εξής περίεργο: άλλη φάτσα έχουν παιδιά, άλλη νέοι κι άλλοι μεγάλοι. Δεν τους αναγνωρίζεις με τίποτα.
Μιά φορά πέτυχα στην τηλεόραση συνέντευξη με έναν μουσικό που δεν τον αναγνώρισα και σε μια φάση περνάει από κάτω η ταμπελίτσα ότι ήταν ο Πήτερ Γκάμπριελ και έπεσα από τα σύννεφα.
 

daeman

Administrator
Staff member
...
Μιά φορά πετυχα στην τηλεόραση συνέντευξη με έναν μουσικό που δεν τον αναγνώρισα και σε μια φάση περνάει από κατω η ταμπελίτσα ότι ήταν ο Πήτερ Γκάμπριελ και έπεσα από τα συννεφα.

Ο Γκάμπριελ πάντως αναγνωρίζεται —αν όχι το πρόσωπο (πιο δύσκολα), τουλάχιστον η φωνή του. Εξαρτάται βέβαια και από τον βαθμό της εξοικείωσής μας με το πρόσωπο του άλλου, τη φωνή, την κίνηση ή ό,τι άλλο. Όχι πως δεν το 'χω πάθει κι εγώ να μην αναγνωρίσω κάποιον, αλλά δεν θυμάμαι τώρα ποιον*. :-)

Out on the moors
We take a pause
See how far we have come
You're moving quite slow
How far can we go...


*Edit: Α, ναι, ένα πρόσφατο παράδειγμα: την Κάρι Φίσερ την περασμένη βδομάδα. Αν δεν το ήξερα, δε θα την αναγνώριζα με τίποτα.

 
Είδα σήμερα το ντοκιμαντέρ του Κωστή Ζουλιάτη, Anaparastasis, του 2012, για το Γιάννη Χρήστου (1926-1970). Έχει πολλές πληροφορίες για τη δημιουργική του περίοδο, πλάνα αρχείου από παραστάσεις και χάπενινγκ, παρουσίαση της μουσικής του σημειογραφίας παράλληλα με τη μουσική, ώστε να καταλαβαίνεις πώς ερμηνεύεται μια τέτοια παρτιτούρα. Παρελαύνουν οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της πρωτοποριακής μουσικής σκηνής της δεκαετίας του '60 στην Ελλάδα καθώς και άλλοι συνεργάτες του στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου. Εμφανίζεται και μιλά κι ένας συμπαθής και ενδιαφέρων ξένος μαέστρος.
Δεν υπάρχει όμως καθόλου η ένταξη του δημιουργού και του έργου μέσα στα γενικότερα ρεύματα και τάσεις της εποχής, σαν να ήταν ο Χρήστου ο μόνος που περπάτησε σ' αυτούς τους δρόμους.
Επίσης, η ταινία ασχολείται ελάχιστα με το οικογενειακό περιβάλλον του Χρήστου, ειδικά με τους γονείς του, αλλά και με τα παιδιά του (δεν υπάρχει καμία συνέντευξη κανενός παιδιού του· αγνοώ το λόγο).
Για τους εραστές των τοποσήμων: δείχνει και το σπίτι όπου έμενε, επί της Βασ. Σοφίας, όπου δεν υπάρχει καμιά ενημερωτική πινακίδα (όπως δεν υπάρχει ενημερωτική πινακίδα στο σπίτι που έμενε ο Νίκος Σκαλκώτας, κ. δήμαρχε[οι]...). Δείχνει επίσης το γιαπί, και την πολυκατοικία που προέκυψε από αυτό όπως είναι σήμερα, δίπλα στο οποίο καρφώθηκε το αυτοκίνητό του στις 8 Ιανουαρίου 1970, στη Μεσογείων.
 
Απόψε είδα το ντοκιμαντέρ Non omnis moriar, της Θεοδοσίας Γραμματικού (2015, 67'), για τη γνωστή πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία. Ήταν ένα εγχειρίδιο κουκουέδικου κατηχητικού, από το οποίο βγαίνεις χωρίς να έχεις μάθει τίποτα περισσότερο απ' όσα ήδη ήξερες από τις εφημερίδες, ακόμα και από τις "κακές" αστικές: ούτε τα οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης, ούτε τους όρους ακριβώς που έθεσε η εργοδοσία (προφορικά και μονολεκτικά τους ακούσαμε και με κάκιστη ηχοληψία σε όλο το έργο, εκτός από το σπικάζ που κατέβαζε την "αλήθεια"), ούτε την κατάσταση του κλάδου της χαλυβουργίας, ούτε την άποψη της εργοδοσίας, ούτε την άποψη των απεργοσπαστών, ούτε την άποψη του υπουργείου, ούτε την άποψη των συναδέλφων τους του Βόλου που δεν απέργησαν, ούτε καν τους ίδιους τους απεργούς, τις οικογένειές τους, τις γειτονιές τους, εκτός από τους δυο-τρεις που έδιναν συνέντευξη (που ούτε καν συνεντεύξεις δεν ήταν). Μέσα στην απόλυτη φτώχεια του υλικού, ο Χέγκελ τους μάρανε (η εργατική τάξη που "όταν από τάξη για τον εαυτό της γίνεται τάξη καθεαυτήν", τότε δυστυχώς...)
 

SBE

¥
Α, δηλαδή ήταν τυπικό ελληνικό ενημερωτικό ντοκιμανταίρ με πολιτική διάσταση, σαν το άλλο το ανεκδιήγητο για το χρέος που είχε 500 ομιλητές κι όλοι ήταν της ίδιας πολιτικής- οικονομικής ιδεολογίας, χωρίς αντίλογο, και το έχει παρει στα σοβαρά η μισή Ελλάδα.
 
Όχι, δεν ήταν καν αυτό, δυστυχώς. Ήταν ένα απλό κατηχητικό εγχειρίδιο.
Να κάνω όμως μια διόρθωση προς το καλύτερο: είδα σκηνές αυτού του ντοκιμαντέρ απόψε, σε άλλο σινεμά, και ο ήχος έβγαινε πολύ καλύτερα. Άρα για τα χάλια του ήχου φταίει σε σημαντικό βαθμό η εγκατάσταση του Στούντιο (αν μπορούμε να την ονομάσουμε εγκατάσταση...)
 

daeman

Administrator
Staff member
...
Can you name the first names of these Academy Award winners for best actor?

Συμβουλή: μην τα πάρετε με τη σειρά, γράψτε τα όπως σας έρχονται. Η ταχύτητα έχει σημασία, γιατί είναι πολλοί.
Και η κατακόρυφη ανάλυση της οθόνης ή η μεγέθυνση, για τον ίδιο λόγο. Διάκριση πεζών-κεφαλαίων δεν κάνει.
 
42/67 - την πατάς εύκολα γιατί βρίσκεις ένα γνωστό όνομα, λες «αυτόν σίγουρα τον ξέρω» και αμέσως χάνεις 10 δευτερόλεπτα μέχρι να ξεκολλήσεις :-)
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
44/67. Θα ήταν 45, αλλά δεν μπορούσα να πετύχω σωστά την ορθογραφία του μικρού ονόματος του Rush και για να μη χάνω χρόνο συνέχισα στα υπόλοιπα. Σίγουρα ήξερα άλλους δέκα, αλλά μερικούς δεν τους ήξερα. Επίσης δεν βόλευε το μήκος της λίστας, επειδή αναγκαζόμουν να πηγαινοέρχομαι.
 

nickel

Administrator
Staff member
Καλημέρα. Δεν τολμώ καν να πάω προς τα εκεί. Θα γκρεμιστούν πολλές αυταπάτες...
 
Χτες είδα την ταινία του Vittorio de Seta (1923-2011), Ληστές στο Οργκόζολο, ασπρόμαυρη του 1961. Όψιμος, ντοκιμαντερίστικος νεορεαλισμός. Ο σκηνοθέτης λίγα χρόνια νωρίτερα είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ, το Βοσκοί του Οργκόζολο. Την είχα δει αρχές της δεκαετίας του '70 και από τότε ποτέ άλλοτε, αλλά μου είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις, που δεν διαψεύστηκαν. Γυρισμένη με βοσκούς και όχι με ηθοποιούς, θα είχε ενδιαφέρον να την ανέλυε ένας κοινωνικός ανθρωπολόγος του σήμερα. Πρόκειται για την πορεία ενός βοσκού από τη νόμιμη βιοπάλη στη φυγή από το νόμο εξαιτίας ενός αθέλητου μπλεξίματος με ζωοκλέφτες και στη μετατροπή του εντέλει σε ληστή.

Η ταινία προβλήθηκε με αγγλικούς υποτίτλους στο Ιταλικό Ινστιτούτο, στην Πατησίων, με ελεύθερη είσοδο. Την επόμενη Δευτέρα στις 19.00 θα προβληθεί η ταινία Umberto D (Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι) (1953), του Vittorio de Sica (1901-1974), επίσης νεορεαλιστική και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, πάντα με αγγλικούς υπότιτλους.

ΥΓ. Σύμπτωση: περιμένοντας ν' αρχίσει η προβολή, διάβαζα τον Θάνο Βλέκα!
 
Η Νορβηγία (2014) του Γιάννη Βεσλεμέ, που συζητήθηκε κάμποσο κι έκανε πιένες στις μεταμεσονύκτιες προβολές της στο Άστυ, πέρα από μια αξιόλογη φωτογραφία, ολίγη μαγική ατμόσφαιρα και δυο πλακατζίδικες ατάκες, δεν με ικανοποίησε, γιατί, ως συνήθως, στερούνταν σεναρίου.

Το ντοκιμαντέρ KHAIMA (=Η τέντα, στα αφγανικά) (2011), του Θανάση Καρανικόλα, για τον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα που κατεδαφίστηκε τον Ιούλιο του 2009, ενδιαφέρον, με κύριο στόχο του την αποτύπωση του ανθρώπινου χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων (κόντρα σε δαιμονολογικές παρουσιάσεις τους στο γιουτούμπ, όπως είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, πράγμα που τον έκανε να πάρει και την απόφαση να γυρίσει την ταινία ως αντίλογο) και της καθημερινότητάς τους. Πολύ σωστή τακτική η λήψη πλάνων-πορτρέτων διαρκείας κάποιων απ' αυτούς, που σου έδινε την ευκαιρία να εξερευνήσεις το πρόσωπο και τα μάτια του άλλου μέσα από την άνεση και το απυρόβλητο της καρέκλας σου, ελλείψει άλλης πραγματικότερης επαφής.

Το Για πάντα της Μαργαρίτας Μαντά (2014) μου άρεσε. Ωραία φωτογραφία φιλτραρισμένη, ρυθμός σωστός αν σκεφτεί κανείς πως το σενάριο είναι μινιμαλιστικό, καλές ηθοποιίες. Καθαρό σινεμά. Το περίμενα χειρότερο, μου βγήκε καλύτερο. Μια ένσταση στο σενάριο: δεν είναι δυνατόν να παίρνει ο πρωταγωνιστής, λόγω κάποιας θεραπείας, αναρρωτική άδεια, και να τον βλέπουμε περδίκι να ξεροσταλιάζει για τη γυναίκα που αγαπά. Εκτός κι αν αυτό ήταν σχόλιο για τις αναρρωτικές άδειες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα!

Και για την ουκρανική Φυλή (2014) διάβασα πολύ καλά λόγια, αλλά και πάλι οι μη πιστευτές όψεις του σεναρίου της τη χαντακώνουν στα μάτια μου. Ενδιαφέρον όμως οπωσδήποτε το πείραμα μιας ταινίας με θορύβους αλλά γυρισμένης όλης σε νοηματική γλώσσα.
 

nickel

Administrator
Staff member
Καλημέρα. Είσαι γνήσιος σινεφίλ. Κάνεις πραγματικές θυσίες για την όσο γίνεται πληρέστερη ενημέρωσή σου.

Η Φυλή ιδιαίτερα (πλούσιο wiki) είναι σκληρό καρύδι. Θα μπορούσε να χειριστεί ο Ουκρανός το θέμα του χωρίς να το βάζει σε σχολή για κωφάλαλους; Αν το έκανε αυτό, θα έχανε η ταινία ένα μεγάλο κομμάτι από την πρωτοτυπία της;
 
Καλημέρα. Προχθές είδα Το παιχνίδι της μίμησης (The Imitation Game). Πολύ όμορφη ταινία παρά τις όσες ιστορικές απιστίες, υπέροχη μουσική επένδυση και εξαιρετική η επιλογή των ηθοποιών. Η ερμηνεία του Cumberbatch έχει κρατήσει κάποια στοιχεία από Σέρλοκ αλλά τον ξεπέρασε κατά πολύ· είμαι σχεδόν (γιατί θα ήθελα να τον δω σε λίγες ακόμα ταινίες που δεν είναι εποχής, όσο κι αν του πάνε αυτές) πεπεισμένη πως είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του και σίγουρα του άξιζε η υποψηφιότητα για Όσκαρ. Και η Keira Knightley πολύ καλή στο ρόλο της και ταίριαξε πολύ με τον Cumberbatch, ίσως λίγο τραβηγμένη η δική της υποψηφιότητα (με επιφύλαξη το λέω γιατί δεν έχω δει τις ερμηνείες των άλλων) αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω απολύτως κανένα παράπονο.

Και τα λιγότερο σοβαρά σχόλια:
α. A Lannister always pays his debts. :D
β. Το δίδυμο των αστυνομικών από το Μάντσεστερ είναι τόσο, μα τόσο φόρος τιμής στο δίδυμο Sam Tyler-Gene Hunt!
γ. Ο Cumberbatch έχει τη δεύτερη πιο ανατριχιαστικά υπέροχη ανδρική φωνή. Τέλος.
 

SBE

¥
Περί φωνής Βενεδίκτου Κουμβερβαχίου: Στο σάιτ της Γκάρντιαν διάφοροι ηθοποιοί διαβάζουν αποσπάσματα από το προσφατοεκδοθέν βιβλίο ενός κρατούμενου του Γκουαντάναμο. Εκεί θα βρεις ένα δεκάλεπτο απόσπασμα με τον Κάμπερμπατς, που το άκουσα τις προάλλες και μου έκανε εντύπωση πώς η φωνή του δεν διαφέρει καθόλου από όλες τις άλλες φωνές που ακούς στα ραδιοφωνικά θεατρικά/ σήριαλ κλπ. Φωνή- κλισέ; Μήπως φταίνε οι δραματικές σχολές; Ήταν η πρώτη φορά που τον άκουγα σε κάτι σύγχρονο, χωρίς να κάνει κάποια προφορά- και χωρίς εικόνα.

Περί ταινιών του Κώστα: η ταινία που σημαίνει στα αφγανικά σκηνή πώς διαβάζεται; Κί-έμα, κjεμα, κια-ι-μα ;

ΥΓ Για τα Όσκαρ φέτος δεν έχω άποψη, το 2014 ήταν έτος αποτοξίνωσης από το σινεμά. Όχι εσκεμμένα, απλά εκεί γύρω στο Μάρτιο άρχισα να πηγαίνω όλο και πιο αραιά και τελικά από το καλοκαίρι δεν έχω δει τίποτα.
 
Top