Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Costas
¥
Εγώ εκείνο που απέτρεψα τα παιδιά μου (μέσης εφηβικής ηλικίας τότε) να δουν ήταν το αρρωστημένο Funny Games, του Χάνεκε. Αλλά μετά έκανα το λάθος και πήγαμε με την κόρη μου στο Πείραμα, και προσπαθούσα μέσα στο σινεμά να την ησυχάσω λέγοντας πως είναι όλα ψεύτικα, πως μπροστά από τους ηθοποιούς είναι κάμερες και τεχνικοί που μασουλάνε σάντουιτς. Επίσης, όταν ήταν η γυναίκα μου προχωρημένη έγκυος στο πρώτο μας παιδί είχαμε πάει να δούμε το Άλιεν 1...
SBE
¥
Το Funny Games το είδα στο σπίτι, στο βίντεο και από κάποιο σημείο και μετά ήθελα να κλείσω την τηλεόραση αλλά ήθελα να δω και τί θα γίνει μετά. Όπως ακριβώς τα ήθελε ο άρρωστος ο σκηνοθέτης, δηλαδή.
Το Άλιεν είναι ένα κι ένα για εγκυμοσύνες. Όπως και το Μωρό της Ρόζμαρι και η Προφητεία κι όλα τα άλλα με γέννες.
Μια εποχή στο πανεπιστήμιο δεν πήγα στα Γαλλικά για να πάω να δω την ταινία Ανατριχίλες, του Κρόνενμπεργκ. Γιατί; Μα απλό, ήταν αποτέλεσμα μαζικής αμνησίας. Συζητάγαμε με τη λοιπή παρέα στη σχολή πού τον είχαμε ακουστά τον Κρόνενμπεργκ και τι άλλες ταινίες είχε κάνει και ολονών το μυαλό είχε κολλήσει. Θυμόμασταν μόνο ότι είναι καλός. Και το μπλα μπλα στο φυλλάδιο της κινηματογραφικής λέσχης έλεγε ότι η ταινία ήταν προφητική γι' αυτά που ακολούθησαν τη δεκαετία του '80 κλπ. κλπ. και πουθενά δεν ανάφερε ότι ήταν θρίλερ. Είχαμε και την Μεγάλη Ανατριχίλα, που δεν ήταν τρόμου, ε, ανατριχίλες εδώ, ανατριχίλες εκεί, πιο πολύ γιατσόντα ερωτικό θρίλλερ το νομίσαμε.
Και μια και δυο πάμε στο σινεμά, και κατά ενδιαφέρουσα σύμπτωση καθόταν ακριβώς μπροστά μας ένας από τους καθηγητές μας με την παρέα του. Και ξεκινάει η ταινία με μια σκηνή που βλέπουμε έναν τύπο φτυστό με έναν άλλο καθηγητή μας να μεταφέρει ένα πτώμα, να το βάζει σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να το ανοίγει με ένα νυστέρι στην κοιλιά. Δεν ήταν ακόμα η εποχή του CSI, που θα μας έδειχνε το περιεχόμενο της κοιλιάς, είδαμε απλώς μια λεπτή γραμμή αίμα να κυλάει στο τραπέζι. Αηδιάσαμε ομαδικώς, αλλά λες κιόλας αρχή είναι ξεκινάει με το έγκλημα και μετά θα το εξιχνιάσει. Και ακολουθεί μετά η ταινία, που δεν την περιγράφω μπας και θέλει κανείς να τη δει, να ξέρετε πάντως ότι ο αντεροβγάλτης ο κύριος στην αρχή ωχριούσε μπροστά στο λουτρό αίματος που ακολούθησε, σκηνές τρόμου η μία μετά την άλλη, να ακούγονται κραυγές από τους θεατές στις πολύ άγριες σφαγές, κάποιοι φύγανε τρέχοντας από το σινεμά, ο καθηγητής μας μπροστά μου να έχει πέσει κάτω από το κάθισμα και να έχει κουκουλωθεί με το μπουφάν του και να ρωτάει την παρέα του αν τελείωσε η σκηνή να ξεκουκουλωθεί, και γενικώς τα θυμάμαι τώρα και γελάω, αλλά τότε δε γέλαγα. Το τρέιλερ της ταινίας στο γιουτούμπιον λέει if this picture doesn't make you scream or squirm, you better see a psychiatrist. Λοιπόν, εκείνη τη φορά διαπίστωσα ότι οι συν-σινεφίλ της Ξάνθης δεν χρειάζονταν ψυχίατρο.
Το καλό με αυτές τις ταινίες είναι ότι δεν με τρομάζουν μετά το σινεμά, όπως αυτές με τα φαντάσματα.
Το Άλιεν είναι ένα κι ένα για εγκυμοσύνες. Όπως και το Μωρό της Ρόζμαρι και η Προφητεία κι όλα τα άλλα με γέννες.
Μια εποχή στο πανεπιστήμιο δεν πήγα στα Γαλλικά για να πάω να δω την ταινία Ανατριχίλες, του Κρόνενμπεργκ. Γιατί; Μα απλό, ήταν αποτέλεσμα μαζικής αμνησίας. Συζητάγαμε με τη λοιπή παρέα στη σχολή πού τον είχαμε ακουστά τον Κρόνενμπεργκ και τι άλλες ταινίες είχε κάνει και ολονών το μυαλό είχε κολλήσει. Θυμόμασταν μόνο ότι είναι καλός. Και το μπλα μπλα στο φυλλάδιο της κινηματογραφικής λέσχης έλεγε ότι η ταινία ήταν προφητική γι' αυτά που ακολούθησαν τη δεκαετία του '80 κλπ. κλπ. και πουθενά δεν ανάφερε ότι ήταν θρίλερ. Είχαμε και την Μεγάλη Ανατριχίλα, που δεν ήταν τρόμου, ε, ανατριχίλες εδώ, ανατριχίλες εκεί, πιο πολύ για
Και μια και δυο πάμε στο σινεμά, και κατά ενδιαφέρουσα σύμπτωση καθόταν ακριβώς μπροστά μας ένας από τους καθηγητές μας με την παρέα του. Και ξεκινάει η ταινία με μια σκηνή που βλέπουμε έναν τύπο φτυστό με έναν άλλο καθηγητή μας να μεταφέρει ένα πτώμα, να το βάζει σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να το ανοίγει με ένα νυστέρι στην κοιλιά. Δεν ήταν ακόμα η εποχή του CSI, που θα μας έδειχνε το περιεχόμενο της κοιλιάς, είδαμε απλώς μια λεπτή γραμμή αίμα να κυλάει στο τραπέζι. Αηδιάσαμε ομαδικώς, αλλά λες κιόλας αρχή είναι ξεκινάει με το έγκλημα και μετά θα το εξιχνιάσει. Και ακολουθεί μετά η ταινία, που δεν την περιγράφω μπας και θέλει κανείς να τη δει, να ξέρετε πάντως ότι ο αντεροβγάλτης ο κύριος στην αρχή ωχριούσε μπροστά στο λουτρό αίματος που ακολούθησε, σκηνές τρόμου η μία μετά την άλλη, να ακούγονται κραυγές από τους θεατές στις πολύ άγριες σφαγές, κάποιοι φύγανε τρέχοντας από το σινεμά, ο καθηγητής μας μπροστά μου να έχει πέσει κάτω από το κάθισμα και να έχει κουκουλωθεί με το μπουφάν του και να ρωτάει την παρέα του αν τελείωσε η σκηνή να ξεκουκουλωθεί, και γενικώς τα θυμάμαι τώρα και γελάω, αλλά τότε δε γέλαγα. Το τρέιλερ της ταινίας στο γιουτούμπιον λέει if this picture doesn't make you scream or squirm, you better see a psychiatrist. Λοιπόν, εκείνη τη φορά διαπίστωσα ότι οι συν-σινεφίλ της Ξάνθης δεν χρειάζονταν ψυχίατρο.
Το καλό με αυτές τις ταινίες είναι ότι δεν με τρομάζουν μετά το σινεμά, όπως αυτές με τα φαντάσματα.
Costas
¥
Έξοχο πραγματικά το ντοκιμαντέρ του σπουδαίου 84χρονου Frederick Wiseman με θέμα --και τίτλο-- την National Gallery (2014) του Λονδίνου, που προβλήθηκε στη Λαΐδα (Ταινιοθήκη) στα πλαίσια του συνεχιζόμενου αφιερώματος στα ντοκιμαντέρ για την τέχνη (Art & Docs). Faites vos jeux ως την Τετάρτη, το πρόγραμμα στο exileroom.gr.
Costas
¥
Ξέχασα χτες να μνημονεύσω τον ωραιότατο υποτιτλισμό της National Gallery αποπάνω από τον Γιάννη Ανδρέου. Η ταινία ήταν τρίωρη, κυρίως την παρακολουθούσα στα αγγλικά, αλλά έριχνα πολλές κλεφτές και μη ματιές κάτω, και βρήκα μόνο ένα "του Πάνθεον" (αντί για "του πανθέου", με μικρό) και ένα επανειλημμένο "Κλωντ" για τον Λορραίν ή Κλωντ Λορραίν, όπως νομίζω είναι γνωστός στην Ελλάδα, και όχι σκέτος Κλωντ.
Costas
¥
Ευχαρίστησή μου! Πάντα στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος είδα απόψε το Finding Vivian Meier (2013), των John Maloof και Charlie Siskel (αυτός έχει συνεργαστεί και με τον Michael Moore). Νταντά και φωτογράφος με 100.000 αρνητικά και ελάχιστες τυπωμένες φωτογραφίες, φωτογράφος δρόμου κυρίως τη δεκαετία του 1950. Άμποτε να δούμε και καμιά έκθεσή της, αφού έχουν διοργανωθεί στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στο χωριό της γιαγιάς της στη Γαλλία κλπ. (η οικογένειά της από τη μάνα της βαστούσε από Γαλλία αν και η ίδια ήταν γεννημένη στη Νέα Υόρκη και σύμφωνα με έναν γλωσσολόγο μιλούσε με ψεύτικη γαλλική προφορά, ενώ έδινε και ψεύτικα ονόματα και γέμιζε τα δωμάτια που έμενε με εφημερίδες ως το ταβάνι, και όλα αυτά ως νταντά. Αυτά για να δείτε το άτομο...). Πολύ καλό και αυτό, όχι μόνο για τις ωραιότατες πράγματι φωτογραφίες (βλέπουμε πολλές αλλά όχι για αρκετά μεγάλο διάστημα ώστε να έχουμε την αισθητική απόλαυση που μπορούν να δώσουν βάσει της ποιότητάς τους, αρκετά όμως για να καταλάβουμε ότι πρόκειται πράγματι για σπουδαία φωτογράφο δρόμου) αλλά και για την έρευνα πάνω στο άτομο, ένα άτομο εξαιρετικά ιδιόρρυθμο. Φανταστείτε μια νταντά που ένα φιλικό παιδί χτυπάει στο δρόμο και περιμένει το ασθενοφόρο και στο μεταξύ αρχίζει να φωτογραφίζει τη σκηνή του ατυχήματος, το παιδί στην άσφαλτο κλπ. :woot: Πράγματα αδιανόητα σήμερα...
Να προσθέσω ότι μας έδειξε και ορισμένα πολύ ευρηματικά αυτοπορτρέτα της.
Να προσθέσω ότι μας έδειξε και ορισμένα πολύ ευρηματικά αυτοπορτρέτα της.
Costas
¥
Όπως πάντα, η Wikipedia έχει πολλά να πει για τη γυναίκα αυτή.
Costas
¥
Απόψε είδα δύο ντοκιμαντέρ του Art & Docs, το πρώτο ήταν το Waste Land. Μόνο που εδώ το waste σημαίνει απόρριμμα (με τη σημερινή έννοια του όρου). Τεράστια πορτρέτα φτιαγμένα από φτωχούς διαλογείς της μεγαλύτερης χωματερής του Ρίο ντε Ζανέιρο (έκτοτε --2009-- έχει διαλυθεί) με ανακυκλώσιμα υλικά, πορτρέτα μερικών από αυτούς, μια ιδέα του καλλιτέχνη Vik Muniz. Πολύ ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα, ως προς την ενδυνάμωση που προσέφερε σε όσους συμμετείχαν όχι μόνο από χρηματική άποψη (οι φωτογραφίες των γιγάντιων αυτών πορτρέτων έπιασαν μεγάλα ποσά στις δημοπρασίες του Λονδίνου) αλλά και από διανοητική, πολλαπλώς, ως άνοιγμα διανοητικών οριζόντων πρώτα-πρώτα. Η ταινία περιγράφει φυσικά και τη ζωή ορισμένων από αυτούς/ές. Έτσι βλέπουμε (για να περιοριστώ σε ένα μόνο) πώς η ανεύρεση του Ηγεμόνα του Μακιαβέλλι στα απορρίμματα και η ανάγνωσή του βοηθάει τον πρόεδρο του συνεταιρισμού τους στη συνδικαλιστική του αυτομόρφωση! Δυστυχώς η προβολή δεν ήταν η καλύτερη: η ταινία δεν κυλούσε ομοιόμορφα παρά τα πλάνα διαδέχονταν το ένα το άλλο σκουντηχτά, ο ήχος ήταν πολύ χαμηλός.
Το άλλο ντοκιμαντέρ ήταν το Tim's Vermeer, για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά. Αρκεί να πάτε στο σάιτ της ταινίας, www.timsvermeer.com, που έχει μεταξύ άλλων λινκ στο σάιτ. Στην ίδια την ταινία ο δαιμόνιος Tim, που τελικά ζωγραφίζει μέσα σε 130 μέρες, χωρίς να είναι ζωγράφος, έναν τέλειο Vermeer με βάση την πλήρως ανακατασκευασμένη σε 8 μήνες μέσα στο σπίτι του σκηνή τού Μαθήματος Μουσικής, λέει πως δύο βιβλία τού έδωσαν την ώθηση: το Vermeer's Camera και το Secret Knowledge. Ανακάλυψε όμως και ο ίδιος νέες τεχνικές με καθρέφτες (κατασκευάσιμους τον 17ο αιώνα) ώστε να υπάρξει αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα, κι έτσι εκτός από πειραματική αρχαιολογία έχουμε τώρα και πειραματική παλιά ζωγραφική όσον αφορά τους υπερρεαλιστές ζωγράφους (hyperrealists).
Η ταινία προβάλλει στο τέλος το ζενερίκ υπό τους ήχους του τραγουδιού του Bob Dylan, When I paint my masterpiece (σε εκτέλεση άλλη από αυτήν εδώ, ηλεκτρική):
Το άλλο ντοκιμαντέρ ήταν το Tim's Vermeer, για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά. Αρκεί να πάτε στο σάιτ της ταινίας, www.timsvermeer.com, που έχει μεταξύ άλλων λινκ στο σάιτ. Στην ίδια την ταινία ο δαιμόνιος Tim, που τελικά ζωγραφίζει μέσα σε 130 μέρες, χωρίς να είναι ζωγράφος, έναν τέλειο Vermeer με βάση την πλήρως ανακατασκευασμένη σε 8 μήνες μέσα στο σπίτι του σκηνή τού Μαθήματος Μουσικής, λέει πως δύο βιβλία τού έδωσαν την ώθηση: το Vermeer's Camera και το Secret Knowledge. Ανακάλυψε όμως και ο ίδιος νέες τεχνικές με καθρέφτες (κατασκευάσιμους τον 17ο αιώνα) ώστε να υπάρξει αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα, κι έτσι εκτός από πειραματική αρχαιολογία έχουμε τώρα και πειραματική παλιά ζωγραφική όσον αφορά τους υπερρεαλιστές ζωγράφους (hyperrealists).
Η ταινία προβάλλει στο τέλος το ζενερίκ υπό τους ήχους του τραγουδιού του Bob Dylan, When I paint my masterpiece (σε εκτέλεση άλλη από αυτήν εδώ, ηλεκτρική):
Ναι, αυτή η εκτέλεση:
Πάντως, όταν το υποτίτλιζα τον περασμένο Ιούλιο και παρά την άθλια ποιότητα εικόνας που μας δίνουν, εντυπωσιάστηκα. Ο άνθρωπος ξεκίνησε το «Εγχείρημα Βερμέερ» από μια ιδέα, μια περιέργεια κι ένα μεράκι, ένα εγχείρημα που κράτησε 1825 ημέρες με τη δική του μέτρηση —αφού κατασκεύασε εξαρχής έναν χώρο με χαρακτηριστικά ίδια με εκείνα του ατελιέ όπου δημιουργήθηκε ο πρωτότυπος πίνακας, έψαξε και βρήκε ή κατασκεύασε ίδια έπιπλα, υφάσματα και αντικείμενα κι έστησε τη σκηνή που ήθελε να αποτυπώσει— μέχρι την ολοκλήρωση του έργου, όπως γράφει η τελευταία κάρτα που εμφανίζεται στην ταινία πριν τους τίτλους τέλους.
Και μου άρεσε η κατακλείδα του ντοκιμαντέρ, από τον Πεν Τζιλέτ και τον ίδιο τον Τιμ Τζένισον:
Penn Jilette: Αυτό που έκανε ο Τιμ ήταν να μας δώσει μια εντύπωση του Βερμέερ ως ανθρώπου που ήταν πολύ πιο αληθινός κι επομένως πολύ πιο εκπληκτικός. Θέλω να πω ότι η "ανεξιχνίαστη μεγαλοφυΐα" ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα. Τώρα είναι μια μεγαλοφυΐα που εξιχνιάστηκε.
Tim Jenison: Αν υπάρχει κάποια αξία στον πίνακα αυτόν ως έργο τέχνης, αυτή είναι του Βερμέερ. Η σύνθεση είναι του Βερμέερ και η εφεύρεση είναι του Βερμέερ. Απλώς είχε ξεχαστεί επί 350 xρόνια.
Near the end of the film, 1,825 days into the project, Jenison breaks down as he's looking at the "Vermeer" that technology and his drive to understand have created. In that moment you sense the respect he has for the artist. And the ways in which Tim's Vermeer, for all its precision, is not the same as Johannes' original.
What Teller has managed is quite exceptional too. In his lens, he's captured the work of two geniuses — one kind of artist from the 17th century, another from the 21st. Both pushing beyond the boundaries of what seemed possible. It is something to see.
http://www.latimes.com/entertainmen...et-mn-tims-vermeer-review-20131213-story.html
Costas
¥
Η ταινία του Ceylan Χειμερία Νάρκη είναι η καλύτερη από τις τρεις δικές του που έχω δει (Συνέβη στην Ανατολία 2011, Μαγιάτικα Σύννεφα 1999). Είναι ένας Θείος Βάνιας του Τσέχοφ με διαλόγους αρκετά διεστραμμένους ώστε να θυμίζουν Μπέργμαν. Περισσότερο ξεχώρισα τον πρωταγωνιστή, που τον βρήκα έξοχο· μάλιστα σ' ένα φεστιβάλ στο Παλμ Σπρινγκς πήρε και βραβείο. Είναι μεγάλη, τρεισήμισι ώρες, αλλά εντάξει, αντέχεται. Και το Συνέβη στην Ανατολία είχε πολλά ίδια χαρακτηριστικά.
Δύο σεναριακές αστοχίες, για όσους το δουν: 1) η αδερφή του πρωταγωνιστή εξαφανίζεται τελείως αφύσικα από ένα σημείο και πέρα. 2) η αποχώρηση του χότζα από το δωμάτιο προς το τέλος της ταινίας, όπου αφήνει τη γυναίκα μόνη με τον αδερφό του, είναι τελείως μη πιστευτή, και έχει γίνει μόνο και μόνο για να πάρει το συγκεκριμένο περιστατικό το δρόμο που θέλει ο σεναριογράφος.
Δύο σεναριακές αστοχίες, για όσους το δουν: 1) η αδερφή του πρωταγωνιστή εξαφανίζεται τελείως αφύσικα από ένα σημείο και πέρα. 2) η αποχώρηση του χότζα από το δωμάτιο προς το τέλος της ταινίας, όπου αφήνει τη γυναίκα μόνη με τον αδερφό του, είναι τελείως μη πιστευτή, και έχει γίνει μόνο και μόνο για να πάρει το συγκεκριμένο περιστατικό το δρόμο που θέλει ο σεναριογράφος.
Costas
¥
Για τον Κο Τέρνερ τα έχουν γράψει όλοι. Όντως πολύ ωραία ταινία εποχής, με θαυμάσια φωτογραφία και έξοχη ερμηνεία του πρωταγωνιστή. Οι Άγγλοι ηθοποιοί δεν παίζονται.
Μια ημέρα του Αντρέι Αρσένιεβιτς, του Κρις Μαρκέρ (2000), 55'. Περιέργως η ταινία αυτή δεν υπάρχει στη φιλμογραφία του Μαρκέρ στο IMDB, η ταινία όμως σαν τίτλος υπάρχει. Αρσένι ήταν ο πατέρας του σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόβσκι, ποιητής. Σαν ταινία του Μαρκέρ που ήταν, δεν θα μπορούσε να μην είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Παρουσιάζει το γύρισμα της (δύσκολης εξάλεπτης) σκηνής της πυρπόλησης του σπιτιού στη Θυσία, και προχωρεί σε ανάλυση κάποιων σταθερών στο έργο του σκηνοθέτη (το νερό και η βροχή, η ενασχόληση με τη ζωγραφική τέχνη και με τον καθρέφτη, η γωνία λήψης από τα πάνω, η πραγματικότητα ως αντανάκλαση των ονείρων του ανθρώπου κ.ά.), με γονιμότατες παρατηρήσεις και συσχετισμούς. Τονίζει ότι ο Ταρκόβσκι δεν υπήρξε πολιτικά διαφωνών και ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια σπονδυλωτή ταινία διαφωνούντων, και όμως κυνηγήθηκε και λοιδωρήθηκε σε σημείο που να διαλέξει να μείνει στη Δύση, στερούμενος την οικογένειά του, μια και ο σοσιαλιστικός παράδεισος αρνήθηκε στους δικούς του την άδεια ταξιδιού ώσπου μαθεύτηκε ότι οσονούπω πεθαίνει. Ήτανε λέει και αποκρυφιστής, και είχε επικοινωνήσει με το πνεύμα του Παστερνάκ, το οποίο του είχε πει ότι θα κάνει εφτά ταινίες. "Μόνο;" ρώτησε ο Αντρέι. "Μόνο, αλλά θα είναι καλές", είπε το πνεύμα. Και πράγματι, οι μεγάλου μήκους του ήταν εφτά, από τον Ιβάν ως τη Θυσία.
Επίσης, μιλώντας για τους "τρελούς" που είναι οι ήρωές του, κάνει μια σύνδεση με την ιστορία της Μαρίας Γιούντινας, που την αγνοούσα:
After her graduation from the Petrograd Conservatory, Yudina was invited to teach there, which she did until 1930, when she was thrown out of the institution because of her religious convictions and vocal criticism of the Soviet leadership. After being unemployed and homeless for a couple of years, Yudina was invited to teach the graduate piano course at the Tbilisi State Conservatory (1932–1933). In 1936, upon Heinrich Neuhaus's suggestion, Maria Yudina joined the piano faculty of the Moscow Conservatory, where she taught until 1951. From 1944 to 1960, Yudina taught chamber ensemble and vocal class at the Gnessin Institute (now Gnessin Russian Academy of Music). In 1960, Maria Yudina was thrown out of the Gnessin Institute because of her religious attitudes and her advocacy of modern Western music. She continued to perform in public, but her recitals were forbidden to be recorded. After an incident during one of her recitals in Leningrad, when she read Boris Pasternak's poetry from the stage as encore, Yudina was banned from performing for five years. In 1966, when the ban was lifted, Maria Yudina gave a cycle of lectures on Romanticism at the Moscow Conservatory.
Yudina has the distinction of being Joseph Stalin's favorite pianist. One night, Stalin heard a performance of Mozart's Piano Concerto No. 23 on the radio performed by Yudina and asked for a copy. It was a live broadcast so officials woke up Yudina, drove her to a recording studio where a small orchestra had quickly been assembled, and made her record the concerto in the middle of the night, a single copy was pressed from the matrix and then presented to Stalin. Despite the recognition from Stalin the pianist remained an uncompromising critic of the Stalinist regime with unprecedented impunity. She was awarded the Stalin Prize and donated its monetary portion to the Orthodox Church for "perpetual prayers for Stalin's sins". She died in Moscow in 1970.
Ε, ο Μαρκέρ λέει πως η Γιούντινα ήταν μια τέτοια τρελή. Αναφέρει επίσης έναν Σοβιετικό σκηνοθέτη για τον οποίον έχει γυρίσει μια δίωρη ταινία, Ο τελευταίος μπολσεβίκος, τον Αλεξάντρ Μεντβέντκιν. Απ' ό,τι φαίνεται, είχε κι αυτός χοντρά προβλήματα με τις αρχές ως προς το έργο του, μολονότι ήταν ένθερμος μπολσεβίκος. Αναφέρει και τις κριτικές που δέχτηκε το έργο του Ταρκόβσκι στην ΕΣΣΔ, αλλά δεν τις θυμάμαι τώρα, εκτός από τα γνωστά περί μικροαστισμού και περί Θεού. Α, συγκεκριμένα για το Σολάρις, ότι του ζήτησαν να κόψει 25 διαφορετικά πράγματα, όπως τη μνεία του Θεού και τη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής περπατάει με τα σώβρακα.
Τέλος, λέει πως η καριέρα του ανοίγει με το πλάνο ενός αγοριού ξαπλωμένου στη ρίζα ενός νεαρού δέντρου και τελειώνει με το πλάνο ενός αγοριού ξαπλωμένου στη ρίζα ενός ξέρακα. Τυχαίο βέβαια, καθώς όταν ο Ταρκόβσκυ τέλειωνε τα γυρίσματα της Θυσίας δεν ήξερε πως ήταν άρρωστος.
Αύριο παίζει τον Οδοστρωτήρα και το βιολί (1961, 46').
Μια ημέρα του Αντρέι Αρσένιεβιτς, του Κρις Μαρκέρ (2000), 55'. Περιέργως η ταινία αυτή δεν υπάρχει στη φιλμογραφία του Μαρκέρ στο IMDB, η ταινία όμως σαν τίτλος υπάρχει. Αρσένι ήταν ο πατέρας του σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόβσκι, ποιητής. Σαν ταινία του Μαρκέρ που ήταν, δεν θα μπορούσε να μην είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Παρουσιάζει το γύρισμα της (δύσκολης εξάλεπτης) σκηνής της πυρπόλησης του σπιτιού στη Θυσία, και προχωρεί σε ανάλυση κάποιων σταθερών στο έργο του σκηνοθέτη (το νερό και η βροχή, η ενασχόληση με τη ζωγραφική τέχνη και με τον καθρέφτη, η γωνία λήψης από τα πάνω, η πραγματικότητα ως αντανάκλαση των ονείρων του ανθρώπου κ.ά.), με γονιμότατες παρατηρήσεις και συσχετισμούς. Τονίζει ότι ο Ταρκόβσκι δεν υπήρξε πολιτικά διαφωνών και ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια σπονδυλωτή ταινία διαφωνούντων, και όμως κυνηγήθηκε και λοιδωρήθηκε σε σημείο που να διαλέξει να μείνει στη Δύση, στερούμενος την οικογένειά του, μια και ο σοσιαλιστικός παράδεισος αρνήθηκε στους δικούς του την άδεια ταξιδιού ώσπου μαθεύτηκε ότι οσονούπω πεθαίνει. Ήτανε λέει και αποκρυφιστής, και είχε επικοινωνήσει με το πνεύμα του Παστερνάκ, το οποίο του είχε πει ότι θα κάνει εφτά ταινίες. "Μόνο;" ρώτησε ο Αντρέι. "Μόνο, αλλά θα είναι καλές", είπε το πνεύμα. Και πράγματι, οι μεγάλου μήκους του ήταν εφτά, από τον Ιβάν ως τη Θυσία.
Επίσης, μιλώντας για τους "τρελούς" που είναι οι ήρωές του, κάνει μια σύνδεση με την ιστορία της Μαρίας Γιούντινας, που την αγνοούσα:
After her graduation from the Petrograd Conservatory, Yudina was invited to teach there, which she did until 1930, when she was thrown out of the institution because of her religious convictions and vocal criticism of the Soviet leadership. After being unemployed and homeless for a couple of years, Yudina was invited to teach the graduate piano course at the Tbilisi State Conservatory (1932–1933). In 1936, upon Heinrich Neuhaus's suggestion, Maria Yudina joined the piano faculty of the Moscow Conservatory, where she taught until 1951. From 1944 to 1960, Yudina taught chamber ensemble and vocal class at the Gnessin Institute (now Gnessin Russian Academy of Music). In 1960, Maria Yudina was thrown out of the Gnessin Institute because of her religious attitudes and her advocacy of modern Western music. She continued to perform in public, but her recitals were forbidden to be recorded. After an incident during one of her recitals in Leningrad, when she read Boris Pasternak's poetry from the stage as encore, Yudina was banned from performing for five years. In 1966, when the ban was lifted, Maria Yudina gave a cycle of lectures on Romanticism at the Moscow Conservatory.
Yudina has the distinction of being Joseph Stalin's favorite pianist. One night, Stalin heard a performance of Mozart's Piano Concerto No. 23 on the radio performed by Yudina and asked for a copy. It was a live broadcast so officials woke up Yudina, drove her to a recording studio where a small orchestra had quickly been assembled, and made her record the concerto in the middle of the night, a single copy was pressed from the matrix and then presented to Stalin. Despite the recognition from Stalin the pianist remained an uncompromising critic of the Stalinist regime with unprecedented impunity. She was awarded the Stalin Prize and donated its monetary portion to the Orthodox Church for "perpetual prayers for Stalin's sins". She died in Moscow in 1970.
Ε, ο Μαρκέρ λέει πως η Γιούντινα ήταν μια τέτοια τρελή. Αναφέρει επίσης έναν Σοβιετικό σκηνοθέτη για τον οποίον έχει γυρίσει μια δίωρη ταινία, Ο τελευταίος μπολσεβίκος, τον Αλεξάντρ Μεντβέντκιν. Απ' ό,τι φαίνεται, είχε κι αυτός χοντρά προβλήματα με τις αρχές ως προς το έργο του, μολονότι ήταν ένθερμος μπολσεβίκος. Αναφέρει και τις κριτικές που δέχτηκε το έργο του Ταρκόβσκι στην ΕΣΣΔ, αλλά δεν τις θυμάμαι τώρα, εκτός από τα γνωστά περί μικροαστισμού και περί Θεού. Α, συγκεκριμένα για το Σολάρις, ότι του ζήτησαν να κόψει 25 διαφορετικά πράγματα, όπως τη μνεία του Θεού και τη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής περπατάει με τα σώβρακα.
Τέλος, λέει πως η καριέρα του ανοίγει με το πλάνο ενός αγοριού ξαπλωμένου στη ρίζα ενός νεαρού δέντρου και τελειώνει με το πλάνο ενός αγοριού ξαπλωμένου στη ρίζα ενός ξέρακα. Τυχαίο βέβαια, καθώς όταν ο Ταρκόβσκυ τέλειωνε τα γυρίσματα της Θυσίας δεν ήξερε πως ήταν άρρωστος.
Αύριο παίζει τον Οδοστρωτήρα και το βιολί (1961, 46').
Costas
¥
Συμπαθητική η Οικογενειακή υπόθεση της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, για τον γιο του Ψαραντώνη Ψαρογιώργη και την ελληνοαυστραλέζικη οικογένειά του. Η υπόθεση του τίτλου είναι βέβαια η κρητική μουσική.
Απόψε είχα διπλό όφελος: πρώτον, είδα την πολύ όμορφη ταινία του μεγάλου Ινδού σκηνοθέτη Σατυατζίτ Ράυ, Η μοναχική σύζυγος (Charulata), του 1964, ασπρόμαυρη, πάνω σε μια ιστορία του Ταγκόρ. Ηθικός μύθος περί έρωτα και συζυγικής αγάπης, με αβρότητα και ευγένεια. Η κάμερά του, θωπευτική γλυπτική πάνω στο γυναικείο πρόσωπο, εδώ της νέας και όμορφης πρωταγωνίστριάς του Madhabi Mukherjee. Δεύτερο όφελος, είδα την ταινία στο Παγκράτι, στο Παλάς: αυτή τη στιγμή για μένα η πιο καλτ αίθουσα της Αθήνας, τόσο ως προς το χώρο όσο και ως προς τα πρόσωπα...Προλάβετε όσο είναι καιρός...
Απόψε είχα διπλό όφελος: πρώτον, είδα την πολύ όμορφη ταινία του μεγάλου Ινδού σκηνοθέτη Σατυατζίτ Ράυ, Η μοναχική σύζυγος (Charulata), του 1964, ασπρόμαυρη, πάνω σε μια ιστορία του Ταγκόρ. Ηθικός μύθος περί έρωτα και συζυγικής αγάπης, με αβρότητα και ευγένεια. Η κάμερά του, θωπευτική γλυπτική πάνω στο γυναικείο πρόσωπο, εδώ της νέας και όμορφης πρωταγωνίστριάς του Madhabi Mukherjee. Δεύτερο όφελος, είδα την ταινία στο Παγκράτι, στο Παλάς: αυτή τη στιγμή για μένα η πιο καλτ αίθουσα της Αθήνας, τόσο ως προς το χώρο όσο και ως προς τα πρόσωπα...Προλάβετε όσο είναι καιρός...
...
Χίλια καλωσορίσετε, χίλια και δυο χιλιάδες
ο κάμπος με τα λούλουδα και με τσι πρασινάδες
Γεια σου, Κωστή!
Πουλάκια, κελαηδήσετε ως είστε μαθημένα
γιατί πουλί ήμουνε κι εγώ κι από τ' αηδόνια αηδόνι
A Family Affair, τρεις γενιές, δύο χώρες, μία μουσική οικογένεια. Τρεις γενιές Ξυλούρηδων επί σκηνής.
Χίλια καλωσορίσετε, χίλια και δυο χιλιάδες
ο κάμπος με τα λούλουδα και με τσι πρασινάδες
Γεια σου, Κωστή!
Πουλάκια, κελαηδήσετε ως είστε μαθημένα
γιατί πουλί ήμουνε κι εγώ κι από τ' αηδόνια αηδόνι
A Family Affair, τρεις γενιές, δύο χώρες, μία μουσική οικογένεια. Τρεις γενιές Ξυλούρηδων επί σκηνής.
VickyN
¥
Εννοείς ότι δεν σε διόρθωσε η κυρία στο ταμείο; :)
Εμένα πάντως, την τελευταία φορά που πήγα, μου (ξανα)ξεκαθάρισε ότι ο κινηματογράφος λέγεται «Πάλας».
Από το βιβλίο του Δ. Φύσσα Τα σινεμά της Αθήνας (που το βρίσκετε εδώ):
Όχι «παλάς» λοιπόν, γιατί έτσι εξακολουθεί να ακούγεται σαν το Παλλάς. Εγγλέζικο «πάλας».
https://www.google.com/maps/@37.967...!1e1!3m2!1s_sae9XWD2AHlwdXC95gPZw!2e0!6m1!1e1
Πάλας / Παλάς / Παλλάς Γ / Πάλλας
Ιστορικός κινηματογράφος «εις την οδόν Υμηττού, παρά το Τέρμα Παγκρατίου, β΄ τάξεως», που ξεκίνησε το 1925 και συνεχίζει μέχρι σήμερα (2013). Ξεκίνησε «Παλλάς» με δύο λάμδα, στην πορεία όμως το ένα έφυγε, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση με τον ομώνυμο κεντρικό της Βουκουρεστίου, κι έτσι επικράτησε «Πάλας» (αγγλικά) ή «Παλάς» (γαλλικά): παρετυμολόγηση δηλαδή, αφού όλα αυτά έλκουν την καταγωγή από τη φράση «Παλλάς Αθηνά» (=που πάλλει το δόρυ). […]
Να μια εξαιρετική παρουσίαση της σχέσης του «Παλάς» με τη συνοικία 80 χρόνια πριν, ελάχιστα χρόνια μετά το ξεκίνημά του: «Το Παγκράτι προ ολίγων ακόμη ετών κοινωνικώς ευρίσκετο εις πρωτόγονον κατάστασιν.... Από τινων ετών κατέστη μία των κεντρικωτέρων συνοικιών ... Ένας ευσυνείδητος επιχειρηματίας, ο κ. Αθανασιάδης, είχε την έμπνευσιν να δώση εις την συνοικίαν αυτήν και ένα κινηματογράφον, φρονών ότι το θέαμα είναι το βαρόμετρον της τέχνης και του πολιτισμού κάθε τόπου.... Και ο κ. Ευάνθης Αθανασιάδης ίδρυσε το ‘Παλλάς’... (Κινηματογραφικός Αστήρ 11/4/1927)
Ιστορικός κινηματογράφος «εις την οδόν Υμηττού, παρά το Τέρμα Παγκρατίου, β΄ τάξεως», που ξεκίνησε το 1925 και συνεχίζει μέχρι σήμερα (2013). Ξεκίνησε «Παλλάς» με δύο λάμδα, στην πορεία όμως το ένα έφυγε, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση με τον ομώνυμο κεντρικό της Βουκουρεστίου, κι έτσι επικράτησε «Πάλας» (αγγλικά) ή «Παλάς» (γαλλικά): παρετυμολόγηση δηλαδή, αφού όλα αυτά έλκουν την καταγωγή από τη φράση «Παλλάς Αθηνά» (=που πάλλει το δόρυ). […]
Να μια εξαιρετική παρουσίαση της σχέσης του «Παλάς» με τη συνοικία 80 χρόνια πριν, ελάχιστα χρόνια μετά το ξεκίνημά του: «Το Παγκράτι προ ολίγων ακόμη ετών κοινωνικώς ευρίσκετο εις πρωτόγονον κατάστασιν.... Από τινων ετών κατέστη μία των κεντρικωτέρων συνοικιών ... Ένας ευσυνείδητος επιχειρηματίας, ο κ. Αθανασιάδης, είχε την έμπνευσιν να δώση εις την συνοικίαν αυτήν και ένα κινηματογράφον, φρονών ότι το θέαμα είναι το βαρόμετρον της τέχνης και του πολιτισμού κάθε τόπου.... Και ο κ. Ευάνθης Αθανασιάδης ίδρυσε το ‘Παλλάς’... (Κινηματογραφικός Αστήρ 11/4/1927)
Όχι «παλάς» λοιπόν, γιατί έτσι εξακολουθεί να ακούγεται σαν το Παλλάς. Εγγλέζικο «πάλας».
https://www.google.com/maps/@37.967...!1e1!3m2!1s_sae9XWD2AHlwdXC95gPZw!2e0!6m1!1e1
Costas
¥
Δεν είχαμε τέτοιο διάλογο, γιατί άφησα τη γυναίκα μου να βγάλει τα εισιτήρια κι εγώ μπήκα να συνεχίσω το τράβηγμα του βίντεο της αίθουσας με το κινητό μου. Αλλά, μια και το ανέφερες: η ταινία άρχιζε στις 19.10, φτάσαμε στις 18.40, και ήταν κλειστά. Τελικά εμφανίστηκε ο κύριος, ο οποίος είπε "σε δέκα λεπτά ανοίγουμε". Του 'πιασα συζήτηση, πώς και νοίκιασε αυτή την παλιά ταινία, κάπως...ουρανοκατέβατα. Μετά, για να περάσει η ώρα, ανεβήκαμε την Υμηττού και τις καφετέριές της ως τη διασταύρωση με την Καισαριανή, και πάλι πίσω. Φτάσαμε πάλι στο σινεμά στις 19.00, με ανάγκη και για κατούρημα. Το σινεμά ήταν ακόμα κλειστό και "θα ανοίξει σε πέντε λεπτά". Στο ταμείο κανείς. Η τζαμόπορτα όμως ήταν ανοιχτή, κι έτσι μπήκαμε μέσα. Ανακάλυψη του χώρου: με τεράστια θερμαντικά σώματα, εφτά τον αριθμό μέσα στην αίθουσα, με το "θεωρείο" από τέσσερις φαρδύτερες καρέκλες στη μέση δεξιά της πλατείας, και με το πανύψηλο ταβάνι. Αλλά και η διαδρομή προς τις τουαλέτες, με τις πολλαπλές πόρτες και το καλτ κυλικείο, προσθέτει ακόμα κι αυτή στην ιδιαιτερότητα του χώρου. Η προβολή της ταινίας, από DVD, με ορατές επί της οθόνης όλες τις εντολές για να ξεκινήσει η προβολή, κάτι που στα λεγόμενα εμπορικά σινεμά συνήθως δεν το βλέπεις. Και τέλος, όταν η ταινία τέλειωσε, σηκωθήκαμε να φύγουμε αλλά είδαμε να ξαναξεκινούν να πέφτουν πολλά ονόματα με μουσική υπόκρουση. Η ταινία είχε κάνει λουπ και ξανάπαιζε από την αρχή, παρότι είχε μόνο μια προβολή μέσα στη βραδιά. Όλα αυτά, συν οι άνθρωποι που το διευθύνουν, έφτιαχναν μια πολύ ιδιαίτερη, συμπαθητική, α λα Τατί ατμόσφαιρα. :)
Γεια σου, daeman!