Ναι, αλλά έχουν δεύτερο μέρος, κάτι που σιγά σιγά χάνεται στα μούλτιπλεξ και τα υπερεκσυγχρονισμένα.
Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Ναι, αλλά έχουν δεύτερο μέρος, κάτι που σιγά σιγά χάνεται στα μούλτιπλεξ και τα υπερεκσυγχρονισμένα.
Καμ του δώθε, να σου πει την καλησπέρα, το τα ρέστα σας, την καλή διασκέδαση, την καλή όρεξη και την καληνύχτα ο κύριος Τηλέμαχος, σ' ένα ανακαινισμένο αλλά ακόμα χαριτωμένο και φιλικό σινεμαδάκι.
SBE
¥
Είδα χτες την ταινία Citizenfour που πήρε το όσκαρ ντοκιμαντέρ την περασμένη εβδομάδα. Εντυπώσεις:
ΟΚ, το Όσκαρ το πήρε όχι για τη φοβερή πλοκή και τη μεγάλη δράση, και σε κάποιο σημείο έκανε μια κοιλιά, αλλά προφανώς το πήρε για τη θεματολογία (NSA) και για το ότι μας έδειξε πώς εξελίχθηκε η υπόθεση στο Χογκ Κογκ και τί γινόταν πριν τη δημοσιότητα (και πίσω από τις κάμερες), οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι περιέχει ενδιαφέροντα ντοκουμέντα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στο δωμάτιο του Σνόουντεν, σε ένα ξενοδοχείο, και περιλαμβάνει τις συζητήσεις του Σνόουντεν με τους δύο δημοσιογράφους που έφεραν στη δημοσιότητα την ιστορία. Δηλαδή στα στιγμιότυπα που βλέπουμε ο Σνόουντεν δεν είναι ακόμα καταζητούμενος κλπ κλπ.
Μαθαίνουμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα για τον Σνόουντεν, όπως π.χ. ότι έχει εξαιρετική ευφράδεια ή ίσως απλά να είχε προβάρει στο μυαλό του για καιρό αυτά που ήθελε να πει. Αναφέρει ότι προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια αλλά δεν θέλει δημοσιότητα για την οικογένειά του (που μου έλυσε την απορία πώς και δεν τους είδαμε ή δεν τους ακούσαμε καθόλου), μιλάει στο τηλέφωνο στην σύντροφό του η οποία νομίζει ότι έχει πάει ταξίδι για δουλειές κάπου εντός ΗΠΑ, και γενικά δείχνει ψύχραιμος και σε μια φάση φτιάχνει το μαλλί για να βγει στις κάμερες ενώ στο βάθος η τηλεόραση παίζει την είδησή του.
Δείχνει και κάποια στιγμιότυπα από συνάντηση του Occupy που συζητάνε για το πώς να αποφεύγουν τα μέλη την παρακολούθηση των αρχών, και μου έκανε εντύπωση το κομμάτι αυτό, γιατί το στήσιμο και οι φάτσες κλπ ήταν ακριβώς σα συνέλευση σε ελληνικό πανεπιστήμιο, με θέμα τις καταλήψεις, και περίμενες να αρχίσουν να μιλάνε περί ένοπλης πάλης, να ξεθάβουν ιστορικές διαφορές του 19ου αιώνα κλπ και τελικά ήταν σα να έβλεπες συζήτηση μεταξύ ενοριτών στο εντευκτήριο της εκκλησίας. Πολιτισμένα, χαμηλών τόνων κλπ. Το οποίο εμένα με πείθει ότι πρόκειται για πραγματικά αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι κοιτάνε να διορθώσουν αυτό που θεωρούν στραβό με νόμιμο τρόπο, κι όχι για αργόσχολους επαναστάτες του γλυκού νερού που απλά θέλουν να ξεσπάσουν.
Αυτά.
ΟΚ, το Όσκαρ το πήρε όχι για τη φοβερή πλοκή και τη μεγάλη δράση, και σε κάποιο σημείο έκανε μια κοιλιά, αλλά προφανώς το πήρε για τη θεματολογία (NSA) και για το ότι μας έδειξε πώς εξελίχθηκε η υπόθεση στο Χογκ Κογκ και τί γινόταν πριν τη δημοσιότητα (και πίσω από τις κάμερες), οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι περιέχει ενδιαφέροντα ντοκουμέντα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στο δωμάτιο του Σνόουντεν, σε ένα ξενοδοχείο, και περιλαμβάνει τις συζητήσεις του Σνόουντεν με τους δύο δημοσιογράφους που έφεραν στη δημοσιότητα την ιστορία. Δηλαδή στα στιγμιότυπα που βλέπουμε ο Σνόουντεν δεν είναι ακόμα καταζητούμενος κλπ κλπ.
Μαθαίνουμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα για τον Σνόουντεν, όπως π.χ. ότι έχει εξαιρετική ευφράδεια ή ίσως απλά να είχε προβάρει στο μυαλό του για καιρό αυτά που ήθελε να πει. Αναφέρει ότι προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια αλλά δεν θέλει δημοσιότητα για την οικογένειά του (που μου έλυσε την απορία πώς και δεν τους είδαμε ή δεν τους ακούσαμε καθόλου), μιλάει στο τηλέφωνο στην σύντροφό του η οποία νομίζει ότι έχει πάει ταξίδι για δουλειές κάπου εντός ΗΠΑ, και γενικά δείχνει ψύχραιμος και σε μια φάση φτιάχνει το μαλλί για να βγει στις κάμερες ενώ στο βάθος η τηλεόραση παίζει την είδησή του.
Δείχνει και κάποια στιγμιότυπα από συνάντηση του Occupy που συζητάνε για το πώς να αποφεύγουν τα μέλη την παρακολούθηση των αρχών, και μου έκανε εντύπωση το κομμάτι αυτό, γιατί το στήσιμο και οι φάτσες κλπ ήταν ακριβώς σα συνέλευση σε ελληνικό πανεπιστήμιο, με θέμα τις καταλήψεις, και περίμενες να αρχίσουν να μιλάνε περί ένοπλης πάλης, να ξεθάβουν ιστορικές διαφορές του 19ου αιώνα κλπ και τελικά ήταν σα να έβλεπες συζήτηση μεταξύ ενοριτών στο εντευκτήριο της εκκλησίας. Πολιτισμένα, χαμηλών τόνων κλπ. Το οποίο εμένα με πείθει ότι πρόκειται για πραγματικά αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι κοιτάνε να διορθώσουν αυτό που θεωρούν στραβό με νόμιμο τρόπο, κι όχι για αργόσχολους επαναστάτες του γλυκού νερού που απλά θέλουν να ξεσπάσουν.
Αυτά.
Και οι τίτλοι του ίδιου έργου σε άλλες χώρες — όπως λ.χ. στη Νορβηγία: http://www.penguininked.com/2014/07...the-fault-in-our-stars-from-around-the-world/
Costas
¥
Χτες είδα το T 4 Trouble and the Self-Admiration Society, ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη για τον ροκά Θόδωρο/Terry Παπαντίνα, Καστοριανό, μεγαλωμένο στη Νέα Υόρκη και δράσαντα στη Θεσσαλονίκη από το 1969 και μετά. Μπορείτε να το δείτε στο γιουτούμπι, έχει ενδιαφέρον (αν και θα μπορούσε να μην είναι 1ω52λ αλλά κάνα τέταρτο πιο σύντομο) και καλή μουσική.
Costas
¥
Είχα δει πρόπερσι τις 11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου, του Νίκου Κορνήλιου. Απόψε είδα τη Μητριαρχία του, που είναι σαφώς καλύτερη από τις Συναντήσεις, παρά το ανολοκλήρωτο σενάριο στο τέλος (αφού δεν μας εμπλέκει στην κατάληξη της κατάληψης, ποιος ο λόγος να φτιάξει το σενάριο της επαπειλούμενης έξωσης από τον κατειλημμένο χώρο, και τι νόημα είχε η συζήτηση περί βίας; για να μην πω ότι η συζήτηση αυτή με μια έφοδο να επικρέμαται δεν πείθει καθόλου). Αλλά τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ενορχήστρωσε 60 γυναίκες μαζί στον ίδιο χώρο, οι οποίες στη μεγάλη τους πλειοψηφία ερμηνεύουν πάρα πολύ ωραία. Υπάρχει και μια συνέντευξη του σκηνοθέτη για την ταινία στο τελευταίο Αθηνόραμα, με ενδιαφέρουσες απαντήσεις (δεν θα έλεγα το ίδιο για τις ερωτήσεις). Εν ολίγοις, σαφώς αξιοθέατη ταινία.
Costas
¥
Μου άρεσε πολύ η Τετάρτη 04:45 του Αλέξη Αλεξίου, νουαρ που εκτυλίσσεται μέσα σε μιαν άψογα αισθητικοποιημένη νυχτερινή Αθήνα με φόντο την κρίση του 2010. Το θέμα, πασίγνωστο στο νουαρ: επιχειρηματίας χρωστάει χοντρά λεφτά στη μαφία, αλλά παράλληλα αλληγορία της ελληνικής κρίσης χρέους. Έχοντας παρακολουθήσει νωρίτερα στα δελτία ειδήσεων τις εντάσεις στη Βουλή για το θέμα της ονομαστικής ψηφοφορίας για το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και επίσης τους βανδαλισμούς των αναρχοφασιστών στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, το συγκεκριμένο αυτό αθηναϊκό φόντο της ταινίας, μιας Αθήνας έτοιμης να εκραγεί από το συσσωρευμένο και συνεχώς εντεινόμενο φορτίο επικρεμάμενης και τελικά όλο και συχνότερα ξεσπάζουσας βίας σε όλα τα μέτωπα, μου φάνηκε πολύ αληθινό μέσα στο αρτίστικο στιλιζάρισμά του. Φωτογραφία υπέροχη, μοντάζ επίσης, οι περισσότερες ερμηνείες πολύ καλές, incl. Μάινας, μουσική του Felizol λειτουργικότατη. Από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της σεζόν, και για ευρύ κοινό, όπως κάθε νουαρ.
...
First and Final Frames - Jacob T. Swinney
What can we learn by examining only the first and final shot of a film? This video plays the opening and closing shots of 55 films side-by-side. Some of the opening shots are strikingly similar to the final shots, while others are vastly different--both serving a purpose in communicating various themes. Some show progress, some show decline, and some are simply impactful images used to begin and end a film.
MUSIC: "Any Other Name" by Thomas Newman
Films used (in order of appearance):
Καλό κουιζάκι. Και σπουδή.
First and Final Frames - Jacob T. Swinney
What can we learn by examining only the first and final shot of a film? This video plays the opening and closing shots of 55 films side-by-side. Some of the opening shots are strikingly similar to the final shots, while others are vastly different--both serving a purpose in communicating various themes. Some show progress, some show decline, and some are simply impactful images used to begin and end a film.
MUSIC: "Any Other Name" by Thomas Newman
Films used (in order of appearance):
The Tree of Life 00:00
The Master 00:09
Brokeback Mountain 00:15
No Country for Old Men 00:23
Her 00:27
Blue Valentine 00:30
Birdman 00:34
Black Swan 00:41
Gone Girl 00:47
Kill Bill Vol. 2 00:53
Punch-Drunk Love 00:59
Silver Linings Playbook 01:06
Taxi Driver 01:11
Shutter Island 01:20
Children of Men 01:27
We Need to Talk About Kevin 01:33
Funny Games (2007) 01:41
Fight Club 01:47
12 Years a Slave 01:54
There Will be Blood 01:59
The Godfather Part II 02:05
Shame 02:10
Never Let Me Go 02:17
The Road 02:21
Hunger 02:27
Raging Bull 02:31
Cabaret 02:36
Before Sunrise 02:42
Nebraska 02:47
Frank 02:54
Cast Away 03:01
Somewhere 03:06
Melancholia 03:11
Morvern Callar 03:18
Take this Waltz 03:21
Buried 03:25
Lord of War 03:32
Cape Fear 03:38
12 Monkeys 03:45
The World According to Garp 03:50
Saving Private Ryan 03:57
Poetry 04:02
Solaris (1972) 04:05
Dr. Strangelove 04:11
The Astronaut Farmer 04:16
The Piano 04:21
Inception 04:26
Boyhood 04:31
Whiplash 04:37
Cloud Atlas 04:43
Under the Skin 04:47
2001: A Space Odyssey 04:51
Gravity 04:57
The Searchers 05:03
The Usual Suspects 05:23
The Master 00:09
Brokeback Mountain 00:15
No Country for Old Men 00:23
Her 00:27
Blue Valentine 00:30
Birdman 00:34
Black Swan 00:41
Gone Girl 00:47
Kill Bill Vol. 2 00:53
Punch-Drunk Love 00:59
Silver Linings Playbook 01:06
Taxi Driver 01:11
Shutter Island 01:20
Children of Men 01:27
We Need to Talk About Kevin 01:33
Funny Games (2007) 01:41
Fight Club 01:47
12 Years a Slave 01:54
There Will be Blood 01:59
The Godfather Part II 02:05
Shame 02:10
Never Let Me Go 02:17
The Road 02:21
Hunger 02:27
Raging Bull 02:31
Cabaret 02:36
Before Sunrise 02:42
Nebraska 02:47
Frank 02:54
Cast Away 03:01
Somewhere 03:06
Melancholia 03:11
Morvern Callar 03:18
Take this Waltz 03:21
Buried 03:25
Lord of War 03:32
Cape Fear 03:38
12 Monkeys 03:45
The World According to Garp 03:50
Saving Private Ryan 03:57
Poetry 04:02
Solaris (1972) 04:05
Dr. Strangelove 04:11
The Astronaut Farmer 04:16
The Piano 04:21
Inception 04:26
Boyhood 04:31
Whiplash 04:37
Cloud Atlas 04:43
Under the Skin 04:47
2001: A Space Odyssey 04:51
Gravity 04:57
The Searchers 05:03
The Usual Suspects 05:23
Costas
¥
Στο ντοκιμαντέρ Ο Ξένος στον Ξένο: Δημήτριος Γαλανός, Μπενάρες, του Γιάννη Τριτσιμπίδα (2001), διαβάζονται και μερικά αποσπάσματα μεταφράσεων του πρώτου αυτού Έλληνα ινδολόγου, και δη Αθηναίου, που έζησε σαράντα χρόνια γύρω από το 1800 στην Ινδία, όπου και πέθανε το 1833. Ο Γαλανός λοιπόν χρησιμοποιούσε τον όρο μετασωμάτωσις, που υπάρχει σήμερα στην πετρογραφία, με τη σημασία της μετενσάρκωσης.
Costas
¥
Η Νέα Βαβυλώνα, σοβιετικό βουβό του 1929 για την Κομούνα του Παρισιού των Κόζιντσεφ και Τράουμπεργκ, στο πρώτο της μέρος είναι πανέμορφη, με ωραιότατο μοντάζ που δίνει έναν φρενήρη ρυθμό, χάρη και στη βοήθεια της μουσικής του Σοστακόβιτς. Πολιτικά το φιλμ δεν παίζεται, είναι σούπα, τόσο που θα 'λεγα ότι το στόρυ είναι περισσότερο αφορμή παρά η ουσία της ταινίας. Υπάρχει η γνωστή κριτική (από τον Μαρξ κιόλας) στην Κομούνα ότι δεν ήταν αρκετά "μπολσεβίκικη" (συγνώμη για το πρωθύστερο). Επίσης ασκείται, στο πρόσωπο ενός χωρικού στρατιώτη, μια κριτική βασισμένη στη γνωστή άποψη περί "αντιδραστικής αγροτιάς" της Γαλλίας η οποία πρόδωσε το προλεταριάτο, κριτική που πήγαινε γάντι με την τότε πολιτική του Στάλιν για την κολεχτιβοποίηση. Μα αυτά δεν ακυρώνουν την πολύ μεγάλη ομορφιά της ταινίας, ιδίως του πρώτου της μέρους.
Costas
¥
Χτες κουτούλαγα. Ξέχασα λοιπόν να συμπληρώσω ότι στη Νέα Βαβυλώνα υπάρχει και μια ιδιαιτέρως απεχθής προπαγάνδα υπέρ του σταχανοβισμού. Στην αρχή δείχνει μια γυναίκα να δουλεύει θλιβερά μια ραφτομηχανή, εξαντλημένη από το κοπιώδες και το μονότονο της εργασίας, και φυσικά από το ότι γι' αυτή τη δουλειά θα πληρωθεί ένα μισθό πείνας. Στη διάρκεια της Κομούνας όμως δείχνει την ίδια γυναίκα, και άλλες στο φόντο, να δουλεύουν σαν τρελές, με σουρεαλιστική ταχύτητα (σύμφωνα με τις αισθητικές αρχές της Φάμπρικας του Εκκεντρικού Ηθοποιού), στις ίδιες μηχανές, πανευτυχείς, γιατί τώρα οι μηχανές και όλα τα άλλα "μας ανήκουν".
Costas
¥
Δευτέρωσε το κακό με τις άδειες αίθουσες, αυτή τη φορά στο Στούντιο. Οι δυο μας και τέλος! Κρίμα, γιατί οι Μέρες Έκλειψης (1988) είναι Σοκούροφ, και Σοκούροφ σημαίνει κινηματογραφική ποίηση σε καθαρή μορφή. Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό έργο, γυρισμένο στο παρακασπίειο Τουρκμενιστάν, οδυνηρή απεικόνιση ενός κόσμου (της ΕΣΣΔ) που έχει χάσει τον πυρήνα καυσίμου του. Οι κριτικές [1][2] που βρήκα μέσω του imdb τα λένε πολύ καλά, μόνο που ξεχνάνε να εγκωμιάσουν τη θαυμάσια μουσική του Γιούρι Χάνιν, μολονότι αυτή βραβεύτηκε στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου το 1989.