Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Im Abendrot. Στο ηλιοβασίλεμα. Τραγούδι για σοπράνο και ορχήστρα που έγραψε ο Ρίχαρντ Στράους το 1948, στα 84 του, ένα χρόνο πριν το θάνατό του. Το βάσισε στο ομώνυμο ποίημα του Γιόζεφ φον Άιχεντορφ (αγαπημένου των Γερμανών συνθετών). Εδώ στην εκτέλεση με την Ελίζαμπεθ Σβάρτσκοπφ που ακούμε στην ταινία Trip to Italy. Όπως και στην προηγούμενη ομοθεματική ταινία του Γουίντερμποτομ, The Trip, ο Στιβ Κούγκαν (που πια τον ξέρουν όλοι από τη Φιλομήλα / Φιλομένα) και ο Ρομπ Μπράιντον (τηλεοπτικός αστέρας) ταξιδεύουν και δοκιμάζουν φαγητά σε διάφορα εστιατόρια, αυτή τη φορά της Ιταλίας. Δεν μαθαίνουμε πολλά για τα φαγητά — ίσα ίσα τα βλέπουμε να περνάνε από μπροστά μας. Ιταλική μουσική ακούμε ελάχιστη, αλλά γενικότερα ακούμε πολλή. Τα τοπία είναι υπέροχα και 100% ιταλικά. Το χιούμορ και οι λογοτεχνικές αναφορές, εντελώς εγγλέζικα. Οι κινηματογραφικές αναφορές και οι μιμήσεις, μια θαυμάσια ποικιλία. Το σύνολο, ένα απολαυστικό μωσαϊκό. Βρείτε την στο πλησιέστερο βιντεάδικο ή κατεβασάδικο της γειτονιάς σας — αν σας αρέσουν τα ταξίδια, το φαγητό, η ωραία μουσική, το εγγλέζικο χιούμορ.
SBE
¥
Συγγνώμη, αυτό είναι σειρά, όχι ταινία, οπότε είναι για άλλο νήμα. Επίσης δεν το περιγράφεις καλά:
Συγκεκριμένα είναι ρηάλιτι, στο οποίο δύο μεσήλικες (που τυχαίνει να είναι και ηθοποιοί και να έχουν παίξει μαζί σε πολλά) πάνε διακοπές στη Ιταλία και κουβεντιάζουν επί παντός επιστητού χωρίς (εμφανές) σενάριο σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής. Η Ιταλία είναι απλά το ντεκόρ. Δεν είναι ταξιδιωτικό πρόγραμμα. Οι συζητήσεις εδώ- εκεί έχουν πλάκα, συχνά είναι βαρετές κι ακόμα πιο πολλές φορές έκαναν την υποφαινόμενη να αναρωτηθεί αν αυτοί οι δύο είναι αντιπροσωπευτικοί του μέσου Άγγλου, και να αναρωτηθεί επίσης αν ο λόγος που δεν έχει ιδιαίτερες συναναστροφές με Άγγλους ύστερα από τόσα χρόνια στο ΗΒ είναι ότι οι Άγγλοι είναι τόσο αμόρφωτοι και ρηχοί και λένε τέτοιες μαλακίες όταν συζητάνε μεταξύ τους.
Σαν ανθρωπολογική μελέτη έχει ενδιαφέρον. Άντεξα μόνο ένα επεισόδιο.
Συγκεκριμένα είναι ρηάλιτι, στο οποίο δύο μεσήλικες (που τυχαίνει να είναι και ηθοποιοί και να έχουν παίξει μαζί σε πολλά) πάνε διακοπές στη Ιταλία και κουβεντιάζουν επί παντός επιστητού χωρίς (εμφανές) σενάριο σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής. Η Ιταλία είναι απλά το ντεκόρ. Δεν είναι ταξιδιωτικό πρόγραμμα. Οι συζητήσεις εδώ- εκεί έχουν πλάκα, συχνά είναι βαρετές κι ακόμα πιο πολλές φορές έκαναν την υποφαινόμενη να αναρωτηθεί αν αυτοί οι δύο είναι αντιπροσωπευτικοί του μέσου Άγγλου, και να αναρωτηθεί επίσης αν ο λόγος που δεν έχει ιδιαίτερες συναναστροφές με Άγγλους ύστερα από τόσα χρόνια στο ΗΒ είναι ότι οι Άγγλοι είναι τόσο αμόρφωτοι και ρηχοί και λένε τέτοιες μαλακίες όταν συζητάνε μεταξύ τους.
Σαν ανθρωπολογική μελέτη έχει ενδιαφέρον. Άντεξα μόνο ένα επεισόδιο.
Ναι, έκανα σύμπτυξη του σχολίου, όπως κι ο Γουίντερμποτομ έκανε ίσως αρκετό μοντάζ για να καταλήξει από τα έξι επεισόδια σε ταινία κάτω από δύο ώρες. Εγώ την ταινία είδα, πάντως. Έχω δει και την πρώτη. Μου άρεσαν και οι δύο. Οι συζητήσεις πρέπει να είναι βάσει σεναρίου σε κάποια σημεία, αυθόρμητες στα περισσότερα. Και οπωσδήποτε οι δυο τους παίζουν το είδος της μουσικής που ξέρουν να παίζουν και σε όποιον αρέσει. Και μάλλον έχουν κοινό. Ο μέσος θεατής έχει δώσει 7,1 στην ταινία και 8,3/10 στη σειρά. Εμένα ίσως μου άρεσε λίγο περισσότερο γιατί γελάω μαζί τους (και λατρεύω την Ιταλία).
Costas
¥
Electra, του Πέτρου Σεβαστίκογλου (2014). Ένα εικαστικό ποίημα μιάμισης ώρας, με πολύ καλή έγχρωμη φωτογραφία, ωραίο ρυθμό, εξαιρετική μουσική, εικόνες από τη Σενεγάλη (τοπία και πρόσωπα) και χωρίς σενάριο. Αν το τελευταίο δεν σας ενοχλεί, δείτε το. Α, και...η σχέση με τον αρχαίο μύθο είναι χαλαρότατη (κόρη, μάνα και εραστής της, πατέρας, αλλά χωρίς φόνο) (Ταινιοθήκη, Δε και Πα, 22.00).
Μου άρεσε το στιλ της άσκησης. Μέχρι και ιδέες μου έδωσε. Δεν μου άρεσε που ξέχασα πασίγνωστες και πολυαγαπημένες ταινίες: γνήσια άνοια...Χαχα! πολύ καλό! 14/24 (άντε 15 με μια μικρή βοήθεια)
15/24 και θα έπρεπε να έχω βρει άλλα 2. Αλλά μέχρι εκεί. Πάπαλα.
Μόνο η fofoka έχει καταφέρει να με εκνευρίσει τόσο, σε κινηματογραφικό κουίζ κι αυτή. Διότι δεν ήξερε περισσότερα — τα ήξερε γρηγορότερα...
Δεν ξέρω τι ήταν αυτοί οι χακεράδες —μυστικοί πράκτορες, διαφημιστικοί πράκτορες, ψεκασμένοι, βαλτοί— πάντως κατάφεραν να δώσουν πατριωτικές και ηρωικές διαστάσεις σε μια μάλλον κακή, αφόρητα κακόγουστη, ταινία. (Όπως λέει και το εμπερτόπαιδο εδώ: I didn't laugh once.) Την ώρα που προβαλλόταν σε 300 αίθουσες, χιλιάδες κατέβαζαν νόμιμες και παράνομες κόπιες της Συνέντευξης (The Interview). Έσπευσαν χιλιάδες Αμερικανάκια (40.000 αυτή τη στιγμή) να δώσουν ένα πατριωτικό άριστα (9.9/10!) σε μια ταινία που πρέπει να είσαι ψεκασμένος για να της δώσεις πάνω από 5,5. (“Dumb and Dumber To” has 6.5 and this one is even dumber.) Κάποιες γελοιότητες δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται σοβαρές υποθέσεις.
SBE
¥
Μια που το λες, No, North Korea didn't hack Sony
Πολύ ωραίο, ευχαριστώ. Τίποτα δεν μου κάθεται καλά σ' αυτή την υπόθεση. Στο πολύ πειστικό κομμάτι, υπάρχει και πειστικός αντίλογος (tensigh). Και για μένα είναι πολύ δύσκολο να αξιολογήσω τα τεχνικά δεδομένα. Ένα πράγμα ξέρω να κρίνω, για τα δικά μου «δεδομένα»: την ποιότητα της ταινίας.