Marinos
¥
Για ειδικά γούστα αλλά συναρπαστικό: Γιώργος Κουτζακιώτης, Αναμένοντας το τέλος του κόσμου τον 17ο αιώνα. Ο εβραίος μεσσίας και ο μέγας διερμηνέας. Περί Σαμπετάι Σεβί και Παναγιώτη Νικούσιου.
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
«Οι κληρονόμοι του Νίλσον» - Ιωάννου Ιωάννης
Είναι μια αστυνομική νουβέλα με ωραία πλοκή και εξαιρετική γραφή. Θυμίζει λίγο Άγκαθα Κρίστι με την έννοια ότι μαθαίνεις στο τέλος τον ένοχο και μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν αποκαλύπτεται το σκεπτικό του ντετέκτιβ. Κατά τα άλλα δεν υπάρχουν ομοιότητες με άλλα κλασικά βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πιο θετικό του στοιχείο για ‘μένα νομίζω ότι είναι ότι δε σε αφήνει να το κλείσεις, γιατί κάθε κεφάλαιο προσθέτει και κάτι νέο στην ιστορία επηρεάζοντας την εξέλιξή της. Έτσι θέλεις να το τελειώσεις σε μια ανάγνωση. Στη ιστοσελίδα http://johnioannou.tk/ μπορείτε να βρείτε τα πρώτα πέντε κεφάλαια. Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε!
P.S. Αυτό το βιβλίο θα γινόταν πολύ καλή ταινία : )
Είναι μια αστυνομική νουβέλα με ωραία πλοκή και εξαιρετική γραφή. Θυμίζει λίγο Άγκαθα Κρίστι με την έννοια ότι μαθαίνεις στο τέλος τον ένοχο και μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν αποκαλύπτεται το σκεπτικό του ντετέκτιβ. Κατά τα άλλα δεν υπάρχουν ομοιότητες με άλλα κλασικά βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πιο θετικό του στοιχείο για ‘μένα νομίζω ότι είναι ότι δε σε αφήνει να το κλείσεις, γιατί κάθε κεφάλαιο προσθέτει και κάτι νέο στην ιστορία επηρεάζοντας την εξέλιξή της. Έτσι θέλεις να το τελειώσεις σε μια ανάγνωση. Στη ιστοσελίδα http://johnioannou.tk/ μπορείτε να βρείτε τα πρώτα πέντε κεφάλαια. Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε!
P.S. Αυτό το βιβλίο θα γινόταν πολύ καλή ταινία : )
Καλημέρα. Θα αφήσω το παραπάνω μήνυμα και δεν θα το σβήσω, αλλά μόνο σαν παράδειγμα προς αποφυγή: Πώς να μη σπαμάρετε!
Πρώτα απ' όλα, έχετε δει κανέναν να μπαίνει σε μια παρέα αγνώστων και να λέει, με το που κάθεται στην καρέκλα: «Παίδες, διάβασα ένα μυθιστόρημα, από Ζορζ Σιμενόν κι επάνω. Να το πάρετε!» Η όλη προσέγγιση θυμίζει περισσότερο τον αδελφό του συγγραφέα, τον ίδιο τον συγγραφέα, που μεταμφιέζεται και τριγυρνά λιγούρικα από ιστότοπο σε ιστότοπο για να πείσει, με τρόπους που δεν πείθουν.
Μα και πώς να πείσουν επιχειρήματα όπως «Θυμίζει λίγο Άγκαθα Κρίστι με την έννοια ότι μαθαίνεις στο τέλος τον ένοχο», «κάθε κεφάλαιο προσθέτει και κάτι νέο στην ιστορία επηρεάζοντας την εξέλιξή της». Πόσα αστυνομικά μυθιστορήματα ξέρετε που να αποκαλύπτουν τον ένοχο στην αρχή (εκτός αν το κάνουν για να πετύχουν την τέλεια ανατροπή στο τέλος) ή που να διαβάζεις κεφάλαια που δεν προσθέτουν τίποτα στην ιστορία; Αυτή είναι άλλωστε η διαφορά του μυθιστορήματος από την κοινοτοπία της ζωής: κάθε πληροφορία οφείλει να χτίζει τη διαδρομή προς την τελική έκβαση.
Αφήστε που με χάλασε η πρώτη κιόλας πρόταση της ιστορίας (εκείνη που όλοι οι οδηγοί λένε ότι πρέπει να σε συναρπάζει και να σε συνταράσσει): «Ούτε το ποτό, ούτε τα χρώματα της τηλεόρασης μπορούσαν να τον ηρεμίσουν». Εκτός του ότι η ανορθογραφία (*ηρεμίσουν) με προδιαθέτει αμέσως αρνητικά, από πότε περιμένουμε ότι τα χρώματα της τηλεόρασης μπορούν να παίξουν ρόλο ηρεμιστικού;
Ελπίζω τα σκληρά μου σχόλια να αποδειχτούν χρήσιμα.
Πρώτα απ' όλα, έχετε δει κανέναν να μπαίνει σε μια παρέα αγνώστων και να λέει, με το που κάθεται στην καρέκλα: «Παίδες, διάβασα ένα μυθιστόρημα, από Ζορζ Σιμενόν κι επάνω. Να το πάρετε!» Η όλη προσέγγιση θυμίζει περισσότερο τον αδελφό του συγγραφέα, τον ίδιο τον συγγραφέα, που μεταμφιέζεται και τριγυρνά λιγούρικα από ιστότοπο σε ιστότοπο για να πείσει, με τρόπους που δεν πείθουν.
Μα και πώς να πείσουν επιχειρήματα όπως «Θυμίζει λίγο Άγκαθα Κρίστι με την έννοια ότι μαθαίνεις στο τέλος τον ένοχο», «κάθε κεφάλαιο προσθέτει και κάτι νέο στην ιστορία επηρεάζοντας την εξέλιξή της». Πόσα αστυνομικά μυθιστορήματα ξέρετε που να αποκαλύπτουν τον ένοχο στην αρχή (εκτός αν το κάνουν για να πετύχουν την τέλεια ανατροπή στο τέλος) ή που να διαβάζεις κεφάλαια που δεν προσθέτουν τίποτα στην ιστορία; Αυτή είναι άλλωστε η διαφορά του μυθιστορήματος από την κοινοτοπία της ζωής: κάθε πληροφορία οφείλει να χτίζει τη διαδρομή προς την τελική έκβαση.
Αφήστε που με χάλασε η πρώτη κιόλας πρόταση της ιστορίας (εκείνη που όλοι οι οδηγοί λένε ότι πρέπει να σε συναρπάζει και να σε συνταράσσει): «Ούτε το ποτό, ούτε τα χρώματα της τηλεόρασης μπορούσαν να τον ηρεμίσουν». Εκτός του ότι η ανορθογραφία (*ηρεμίσουν) με προδιαθέτει αμέσως αρνητικά, από πότε περιμένουμε ότι τα χρώματα της τηλεόρασης μπορούν να παίξουν ρόλο ηρεμιστικού;
Ελπίζω τα σκληρά μου σχόλια να αποδειχτούν χρήσιμα.
Αν ήμουν στη θέση του νέου μας καλεσμένου, θα περνούσα πρώτα από αυτό το νήμα για να χαιρετίσω, και μετά θα πρόσθετα σε δυο τρία νήματα τη γνώμη μου για να με γνωρίσουν οι θαμώνες αυτού του φόρουμ καλύτερα. :)
Costas
¥
Μετά την τριλογία του Τσίρκα, είπα να χτυπήσω την τετραλογία των Αθλίων του Ουγκό. Πολύ δασκαλίστικο, σήμερα θα πήγαινε άπατο. Η όλη πλοκή είναι φτιαγμένη για να αποδείξει κάποιες ιδέες του συγγραφέα. Πόσο αλλάζουν οι καιροί, τόσο ως προς το φιλολογικό γούστο όσο και ως προς τον κοινωνικό και ιδεολογικό ρόλο της λογοτεχνίας. Καλά πάντως το ονομάζουν κοινωνικό ευαγγέλιο, μου θύμισε το Κεφάλαιο του Μαρξ (με την ευκαιρία, κυκλοφόρησε μια νέα βιογραφία του, που από τη βιβλιοκρισία της τη βρήκα πολύ του γούστου μου). Δεν ξέρω αν θα αντέξω να το διαβάσω όλο, αλλά ευτυχώς διαβάζεται πολύ εύκολα, σαν επιφυλλίδα, οπότε οι σελίδες φεύγουν στο πι και φι. Στο κινητό βεβαίως-βεβαίως, αλλιώς αποκλειόταν.
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία και κάνω επανάληψη τον Ιούλιο Βερν. Τώρα είμαι στη "Μυστηριώδη νήσο" και δοκιμάζω ανάμικτα συναισθήματα. Αφ' ενός θυμάμαι τα παιδικάτα μου, προφανώς - την απολαυστική αίσθηση περιπέτειας, τον πάντα γοητευτικό μύθο του ναυαγού στο έρημο νησί που όχι απλώς τα βγάζει πέρα αλλά χτίζει έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο, τις πολυάριθμες και πολυποίκιλες γνώσεις φυσικής, χημείας, γεωγραφίας, φυσιογνωσίας και δεν συμμαζεύεται. Αφ' ετέρου διαπιστώνω για πρώτη φορά τα ιδεολογικά κολλήματα, χαρακτηριστικά βεβαίως μιας εποχής και μιας κοινωνικής τάξης, που διαπνέουν το έργο, και που ως παιδί δεν είχα το υπόβαθρο για να παρατηρήσω. Λόγου χάρη, στην παρέα υπάρχει μόνο ένας μαύρος (sic, αράπης αν προτιμάτε, για να μην εξωραΐζουμε τα πράγματα), ο οποίος με μεγάλη φυσικότητα τοποθετείται στο ρόλο του πιστού υπηρέτη (ο καλύτερος φίλος του καλού λευκού αφέντη). Βεβαίως ο συγγραφέας έχει ταχθεί υπέρ των Βορείων (και άρα κατά της δουλείας), και ξέρω βεβαίως ότι πράγματι πολλοί μαύροι σκλάβοι αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους έμπαιναν σε ρόλο υπηρέτη (ή εργάτη, φυσικά), διότι τι άλλο ήξεραν να κάνουν, εδώ που τα λέμε, και τι άλλη δουλειά θα τους έδιναν; Παραμένει όμως το γεγονός ότι ο "πιστός μαύρος" σε καμία στιγμή δεν εκδηλώνει, φερ' ειπείν, διανοητική ανωτερότητα (σε αντίθεση με τον 15χρονο και κατάλευκο Αλβέρτο, σωστό παιδί-θαύμα από πλευράς πλούτου γνώσεων και αντίληψης).
Ομοίως υποβόσκει η αντίληψη ότι η άνευ ορίων εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο είναι κάτι το καλό και αξιοθαύμαστο, όπως επίσης και η τεχνολογία. Η σημερινή αντίληψη περί αειφόρας ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος δεν είχε αρχίσει βέβαια να γεννιέται ακόμη, άλλωστε όταν είσαι στο έρημο νησί με μόνο δυο ρολογια, ένα σπίρτο και τα ρούχα που φοράς, δεν κάνεις τον ανώτερο ούτε λυπάσαι την κακόμοιρη τη φώκια που σκοτώνεται για να γίνει φυσερό σιδηριουργείου ή τα έρμα τα άγρια γαϊδούρια που εξημερώνονται έκοντα άκοντα για να σέρνουν το κάρο. Καλά και άγια όλα αυτά, και πολύ σωστά παρουσιασμένα - όπως ήδη είπα, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μιας κατάστασης (ναυαγοί στο έρημο νησί) και μιας εποχής.
Αλλά τι τα θέτε, μου χτυπάει κάπως άσχημα ας πούμε η εξημέρωση του ουραγκοτάγκου που γίνεται υπηρέτης, και τι υπηρέτης! Πρόθυμος, πειθήνιος, καλόκαρδος, έως κι ευχαριστημένος φαίνεται που τον τραβολόγησαν και τον έβαλαν να τους σερβίρει και να τους κάνει τη μπουγάδα - και φυσικά γίνεται πρώτος φίλος με τον μαύρο υπηρέτη, που σιωπηρώς μεν, σαφώς δε, γίνεται αντιληπτό ότι είναι περίπου του δικού του διανοητικού διαμετρήματος (εξάλλου έχει αναφέρει κάπου ότι το κρανίο του ουραγκοτάγκου δεν διαφέρει και πολύ από εκείνο των Οτεντότων ή των Αυστραλών ιθαγενών).
Κανέναν πρόβλημα, εξακολουθώ να λατρεύω τον Βερν, τη γλαφυρότητά του, τις γνώσεις του, την ευστροφία του, τον τεχνολογικό οραματισμό του. Κοίτα όμως πόσο διαφορετικά διαβάζει κανείς ένα βιβλίο ανάλογα με την ηλικία του, τις προσλαμβάνουσες, τις αξίες, τη φάση ζωής του...
Ομοίως υποβόσκει η αντίληψη ότι η άνευ ορίων εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο είναι κάτι το καλό και αξιοθαύμαστο, όπως επίσης και η τεχνολογία. Η σημερινή αντίληψη περί αειφόρας ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος δεν είχε αρχίσει βέβαια να γεννιέται ακόμη, άλλωστε όταν είσαι στο έρημο νησί με μόνο δυο ρολογια, ένα σπίρτο και τα ρούχα που φοράς, δεν κάνεις τον ανώτερο ούτε λυπάσαι την κακόμοιρη τη φώκια που σκοτώνεται για να γίνει φυσερό σιδηριουργείου ή τα έρμα τα άγρια γαϊδούρια που εξημερώνονται έκοντα άκοντα για να σέρνουν το κάρο. Καλά και άγια όλα αυτά, και πολύ σωστά παρουσιασμένα - όπως ήδη είπα, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μιας κατάστασης (ναυαγοί στο έρημο νησί) και μιας εποχής.
Αλλά τι τα θέτε, μου χτυπάει κάπως άσχημα ας πούμε η εξημέρωση του ουραγκοτάγκου που γίνεται υπηρέτης, και τι υπηρέτης! Πρόθυμος, πειθήνιος, καλόκαρδος, έως κι ευχαριστημένος φαίνεται που τον τραβολόγησαν και τον έβαλαν να τους σερβίρει και να τους κάνει τη μπουγάδα - και φυσικά γίνεται πρώτος φίλος με τον μαύρο υπηρέτη, που σιωπηρώς μεν, σαφώς δε, γίνεται αντιληπτό ότι είναι περίπου του δικού του διανοητικού διαμετρήματος (εξάλλου έχει αναφέρει κάπου ότι το κρανίο του ουραγκοτάγκου δεν διαφέρει και πολύ από εκείνο των Οτεντότων ή των Αυστραλών ιθαγενών).
Κανέναν πρόβλημα, εξακολουθώ να λατρεύω τον Βερν, τη γλαφυρότητά του, τις γνώσεις του, την ευστροφία του, τον τεχνολογικό οραματισμό του. Κοίτα όμως πόσο διαφορετικά διαβάζει κανείς ένα βιβλίο ανάλογα με την ηλικία του, τις προσλαμβάνουσες, τις αξίες, τη φάση ζωής του...
SBE
¥
Tη Μυστηριώδη Νήσο δεν τη διάβασα ποτέ, αλλά όπως το λες Μελ μοιάζει με τον Ροβινσόνα Κρούσο στο πιο τεχνολογικό- μέχρι και στον Παρασκευά, που όταν τον συναντάει ο ήρωας αντί να χαρεί που βρήκε παρέα στην ερημιά, χαίρεται που βρήκε υπηρέτη.
Όσο για τον Βερν, ε, ναι, ανθρωπος της εποχής του, και δε θυμάμαι να υπάρχει στα εργα του καμία γυναίκα που να μην είναι γλάστρα, αν και στο γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες η Ινδή πριγκίπισσα παίζει ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής στο τέλος.
Όσο για τον Βερν, ε, ναι, ανθρωπος της εποχής του, και δε θυμάμαι να υπάρχει στα εργα του καμία γυναίκα που να μην είναι γλάστρα, αν και στο γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες η Ινδή πριγκίπισσα παίζει ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής στο τέλος.
Κοιτάξτε τι βρήκα!
http://www.literature-map.com/
http://www.literature-map.com/
Χμμμ... Τι να πω; Φαίνεται πως όποιος διαβάζει Μαρξ το επόμενο βήμα είναι να περάσει στον Ρόμπερτ Φροστ και στους Μόντυ Πάιθον !
Και η μουσική του Λέοναρντ Κοέν οδηγεί... στον σαδισμό! 
Ενώ αν αναρωτιέσαι «Μετά τον Φρόιντ, τι;» σου λέει Αδόλφο Χίτλερ και Ζίζεκ.
Όχι μόνο αυτό, αλλά ο Μακιαβέλλι είναι πλησιέστερα στον Φρόυντ απ' ό,τι ο Άντλερ κι ο Γιουνγκ.
Ωραία Ιζαμπώ, και κρατιέται ακόμα, παρά τα χρονάκια της.
Εκ των υστέρων βέβαια ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι το μυθιστόρημα γράφτηκε και για ένα λόγο ακόμη πέρα από την αγνή απόλαυση της ανάγνωσης μιας ιπποτικής ιστορίας που εκτυλίσσεται στα δικά μας χώματα. Όχι ότι αυτό αφαιρεί από τη δεξιοτεχνία του συγγραφέα.
Αλλά μια που γίνεται συζήτηση, θυμάμαι πως έχω απολαύσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο από Εγγλέζο γι' αυτήν ακριβώς την εποχή και τον τόπο, που είναι, να το πω έτσι, η πίσω μεριά του καθρέφτη της Ιζαμπώς. Λέγεται Lord Geoffrey's Fancy, και ο συγγραφέας Alfred Duggan.
Διηγείται το βίο ενός Φράγκου ιππότη, που ζει τα ίδια γεγονότα από την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Είναι ιστορικά ακριβές (ο συγγραφέας έχει κάνει το διάβασμά του*), και κυρίως είναι γραμμένο ανάλαφρα και με εύθυμη διάθεση, και καταφέρνει να μεταδώσει στον αναγνώστη πάνω απ' όλα την αίσθηση της κομψής ανεμελιάς της ιπποτικής κοινωνίας. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, οι Φράγκοι του Πριγκιπάτου του Μορέα (της Ρωμανίας, όπως επιμένει ο συγγραφέας) περηφανεύονταν ότι καλλιεργούσαν τα ήθη και τον πολιτισμό τους σε τόσο υψηλό επίπεδο που δεν είχαν να ζηλέψουν ούτε την αυλή του βασιλιά της Γαλλίας.
Διαβάζω εδώ: In Lord Geoffrey's Fancy Alfred Duggan introduces us to 13th-century Greece under the rule of Frankish knights. All the geography and ethnography of that place is refracted through the language and sensibility of these knights. Athens is “Satines”; Corinth is “Chorinte”; the natives are “Grifons” (Greeks) or “Esclavons” (South Slavs). The effect is to render the whole story as taking place in a completely imagined world, a Tolkeinian fantasy without the magic; yet the history is sound and well researched. At the end of the book, the narrator, returned to England, laments the passing of it all:
Yes, it ought to be remembered — not just by archæologists and antiquaries, but by ordinary thoughtful men and women, seeking relief from the press of daily affairs in the productions of a gifted and informed imagination. There have been few historical imaginations better informed or more gifted than Alfred Duggan's.
Κι άλλη μια παρουσίαση από το Kirkus Review
After the Fourth Crusade in 1204 French and Italian invaders created an ephemeral feudal kingdom that flourished for half a century on both sides of the Dardanelles. At that time the Greek Peloponnesus became the “mighty Frankish empire of Romanie” where baronial lords, their knights and vassals, engaged in a chilvalrous Mediterranean edition of Arthurian romance. Amidst complicated questions of homage, fealty, and fees, the Frankish nobles indulged themselves in fighting the schismatics and infidels of Wallachia, Turkey and Greece (the “Grifons”), as well as in the equally taxing vagaries of courtly love. As in his previous novels, Duggan transports us into an unfamiliar historical episode through the fictitious voice of an underling--here a landless, likeable knight in the household service of Lord Geoffrey de Bruyere, the “best Knight in all Romanie”. A gallant, charming young man, Sir Geoffrey wangles his way in and out of tourneys, civil wars, and crusades with the greatest medieval aplomb. Even a dishonorable flight to Italy with his chief castellan's wife (Lord Geoffrey's Fancy) cannot completely eradicate his somewhat self-concerned code of honor. As the narrator describes his life atop Sir Geoffrey's isolated castle, the most intricate of feudal finaglings in a foreign land are brought vividly to life. Animated by a connoisseur, the history may be obscure, but the knights and ladies make ever-tantalizing adventure.
Απ' όσο ξέρω, στην Ελλάδα ο Duggan είναι άγνωστος και δεν έχει επιχειρήσει κανείς να μεταφράσει το μυθιστόρημα. Βλέπω ότι το φέρνει στα αγγλικά ο Παπασωτηρίου. Αλλά βρήκα και κατέβασα το κείμενο από εδώ.
* Δύο μόνο χαριτωμένα λαθάκια θυμάμαι να έχω πιάσει: πρώτον, ότι η φιλεναδίτσα του ήρωα, Ελληνίδα χωριατοπούλα, έχει το επώνυμο Μελισσηνή (που ήταν ωστόσο όνομα μεγάλης αριστοκρατικής βυζαντινής οικογένειας), και δεύτερον, ότι σε επίσκεψή του στην Αθήνα, ο ήρωας εντυπωσιάζεται από το μικρό λευκό ξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη στο λόφο του Λυκαβηττού (ενώ η αλήθεια είναι ότι το λευκό εκκλησάκι που γνωρίζουμε σήμερα χτίστηκε το 1870).
Υ.Γ. 1. Ιστότοπος για ιστορικά μυθιστορήματα, και ειδικότερα με θέμα τις Σταυροφορίες, εδώ.
Υ.Γ. 2. Ο Lord Geoffrey της ιστορίας είναι ο Αφέντης της Καρύταινας.
Εκ των υστέρων βέβαια ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι το μυθιστόρημα γράφτηκε και για ένα λόγο ακόμη πέρα από την αγνή απόλαυση της ανάγνωσης μιας ιπποτικής ιστορίας που εκτυλίσσεται στα δικά μας χώματα. Όχι ότι αυτό αφαιρεί από τη δεξιοτεχνία του συγγραφέα.
Αλλά μια που γίνεται συζήτηση, θυμάμαι πως έχω απολαύσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο από Εγγλέζο γι' αυτήν ακριβώς την εποχή και τον τόπο, που είναι, να το πω έτσι, η πίσω μεριά του καθρέφτη της Ιζαμπώς. Λέγεται Lord Geoffrey's Fancy, και ο συγγραφέας Alfred Duggan.
Διηγείται το βίο ενός Φράγκου ιππότη, που ζει τα ίδια γεγονότα από την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Είναι ιστορικά ακριβές (ο συγγραφέας έχει κάνει το διάβασμά του*), και κυρίως είναι γραμμένο ανάλαφρα και με εύθυμη διάθεση, και καταφέρνει να μεταδώσει στον αναγνώστη πάνω απ' όλα την αίσθηση της κομψής ανεμελιάς της ιπποτικής κοινωνίας. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, οι Φράγκοι του Πριγκιπάτου του Μορέα (της Ρωμανίας, όπως επιμένει ο συγγραφέας) περηφανεύονταν ότι καλλιεργούσαν τα ήθη και τον πολιτισμό τους σε τόσο υψηλό επίπεδο που δεν είχαν να ζηλέψουν ούτε την αυλή του βασιλιά της Γαλλίας.
Διαβάζω εδώ: In Lord Geoffrey's Fancy Alfred Duggan introduces us to 13th-century Greece under the rule of Frankish knights. All the geography and ethnography of that place is refracted through the language and sensibility of these knights. Athens is “Satines”; Corinth is “Chorinte”; the natives are “Grifons” (Greeks) or “Esclavons” (South Slavs). The effect is to render the whole story as taking place in a completely imagined world, a Tolkeinian fantasy without the magic; yet the history is sound and well researched. At the end of the book, the narrator, returned to England, laments the passing of it all:
But I have seen it: the colours of western blazonry burning under the bright sun, castles of shimmering white marble, the Latin chant in the Cathedral of Our Lady of Satines, columns erected by the wise men of old and the soaring domes of the cunning Grifons. That life will never come again. It ought to be remembered.
Yes, it ought to be remembered — not just by archæologists and antiquaries, but by ordinary thoughtful men and women, seeking relief from the press of daily affairs in the productions of a gifted and informed imagination. There have been few historical imaginations better informed or more gifted than Alfred Duggan's.
Κι άλλη μια παρουσίαση από το Kirkus Review
After the Fourth Crusade in 1204 French and Italian invaders created an ephemeral feudal kingdom that flourished for half a century on both sides of the Dardanelles. At that time the Greek Peloponnesus became the “mighty Frankish empire of Romanie” where baronial lords, their knights and vassals, engaged in a chilvalrous Mediterranean edition of Arthurian romance. Amidst complicated questions of homage, fealty, and fees, the Frankish nobles indulged themselves in fighting the schismatics and infidels of Wallachia, Turkey and Greece (the “Grifons”), as well as in the equally taxing vagaries of courtly love. As in his previous novels, Duggan transports us into an unfamiliar historical episode through the fictitious voice of an underling--here a landless, likeable knight in the household service of Lord Geoffrey de Bruyere, the “best Knight in all Romanie”. A gallant, charming young man, Sir Geoffrey wangles his way in and out of tourneys, civil wars, and crusades with the greatest medieval aplomb. Even a dishonorable flight to Italy with his chief castellan's wife (Lord Geoffrey's Fancy) cannot completely eradicate his somewhat self-concerned code of honor. As the narrator describes his life atop Sir Geoffrey's isolated castle, the most intricate of feudal finaglings in a foreign land are brought vividly to life. Animated by a connoisseur, the history may be obscure, but the knights and ladies make ever-tantalizing adventure.
Απ' όσο ξέρω, στην Ελλάδα ο Duggan είναι άγνωστος και δεν έχει επιχειρήσει κανείς να μεταφράσει το μυθιστόρημα. Βλέπω ότι το φέρνει στα αγγλικά ο Παπασωτηρίου. Αλλά βρήκα και κατέβασα το κείμενο από εδώ.
* Δύο μόνο χαριτωμένα λαθάκια θυμάμαι να έχω πιάσει: πρώτον, ότι η φιλεναδίτσα του ήρωα, Ελληνίδα χωριατοπούλα, έχει το επώνυμο Μελισσηνή (που ήταν ωστόσο όνομα μεγάλης αριστοκρατικής βυζαντινής οικογένειας), και δεύτερον, ότι σε επίσκεψή του στην Αθήνα, ο ήρωας εντυπωσιάζεται από το μικρό λευκό ξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη στο λόφο του Λυκαβηττού (ενώ η αλήθεια είναι ότι το λευκό εκκλησάκι που γνωρίζουμε σήμερα χτίστηκε το 1870).
Υ.Γ. 1. Ιστότοπος για ιστορικά μυθιστορήματα, και ειδικότερα με θέμα τις Σταυροφορίες, εδώ.
Υ.Γ. 2. Ο Lord Geoffrey της ιστορίας είναι ο Αφέντης της Καρύταινας.
