To Brexit or not to Brexit

[SBE]

Στα γερμανικά υποθέτω το επίθετο της Λώρας είναι Κύνσμπεργκ, αλλά στην αγγλική γλώσσα όλα τα Υ τα κλειστά τα λένε ΟΥ, είτε είναι από γαλλικά, είτε είναι από γερμανικά, είτε από άλλες γλώσσες.

Πίσω στις εκλογές: η ψήφος στο Κένσινγκτον είναι νομίζω ξεκάθαρα περίπτωση «δεν ψηφίζω Μέι γιατί δεν γουστάρω Μπρέξιτ». Κανονικά θα ψήφιζαν Φιλελεύθερους, αν υπήρχε καμιά ελπίδα να βγει ο υποψήφιός τους, αλλά επειδή μάλλον δεν υπήρχε, ψήφισαν για αποδυνάμωση της Μέι.
Από την άλλη δεν ξέρω τι είδους Μπρέξιτ θα έχουμε, αλλά διαβάζοντας τη συνέντευξη του κύριου διαπραγματευτή της ΕΕ σήμερα στη FT, σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να είναι όντως τόσο ανίκανοι οι Βρετανοί. Μήπως το ζητούμενο είναι όντως να χρονοτριβήσουν για δυο χρόνια ώστε να μην υπάρξει συμφωνία; Άλλωστε η ίδια η Μέι είχε πει ότι no deal is better than a bad deal. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις είναι:
α. Έγινε αντικατάσταση των εκπροσώπων του ΗΒ στην ΕΕ από φανατικούς μπρεξιτικούς. Χωρίς λόγο.
β. Φτιάχτηκε μεν υπουργείο Μπρέξιτ, το οποίο έχει στη διάθεσή του προσωπικό κλπ., αλλά μέχρι στιγμής απ’ όσους έχουν περάσει από αυτό σαν σύμβουλοι ή ειδικοί οι μισοί έχουν παραιτηθεί κι οι άλλοι μισοί εκπαραθυρωθεί. Μ’ άλλα λόγια στο υπουργείο προσποιούνται ότι δουλεύουν και ότι δήθεν δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, και μιλάμε για ανθρώπους που είναι δουλειά τους να κάνουν διαπραγματεύσεις, υποχωρήσεις και συνεννοήσεις.
γ. Οι Άγγλοι έχουν κάνει παρόμοιες συμφωνίες στο παρελθόν.

Άρα νομίζω ότι το πιο πιθανό είναι ότι τώρα πήραν θάρρος οι Brexiters, οι οποίοι είναι εξ ορισμού φανατικά κατά της ΕΕ και επιθυμούν πλήρη διακοπή σχέσεων. Και εφαρμόζουν αυτό ακριβώς.

 

[Palavra]

Από ό,τι έχω καταλάβει, δεν θα βγουν σε δύο χρόνια χωρίς συμφωνία αν δεν καταλήξουν κάπου οι διαπραγματεύσεις, αλλά θα βγουν με ό,τι τους πει η ΕΕ. Αν, δε, το έχουν αφήσει τόσο στον αέρα είναι πραγματικά εξωφρενικό, καθώς οι οδηγίες που έχουν ενσωματωθεί στην εθνική νομοθεσία θα πρέπει να είναι εκατοντάδες, άσε δε το δεδικασμένο που θα βασίζεται σε ενωσιακό δίκαιο. Επίσης, θα αφήσουν ξεκρέμαστες διπλωματικές σχέσεις, τους Βρετανούς πολίτες που ζουν και δουλεύουν στην ΕΕ, θα βρίσκονται στο πουθενά στις διμερείς συμφωνίες ΕΕ και τρίτων χωρών, δεν θα υπάρχει καμία συμφωνία για τις εισαγωγές προϊόντων από το ΗΒ προς ΕΕ και δεν θα έχει ρυθμιστεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Πραγματικά, δεν νομίζω να έχουν τόση άγνοια κινδύνου.

 

[Palavra]

α. Έγινε αντικατάσταση των εκπροσώπων του ΗΒ στην ΕΕ από φανατικούς μπρεξιτικούς. Χωρίς λόγο.

Αυτό δεν είναι χωρίς λόγο. Ο Μπαρνιέ, ο διαπραγματευτής της ΕΕ, είναι φεντεραλιστής. Επομένως, οι φανατικοί μπρεξιτικοί είναι κτγμ αντίδραση σε αυτό και μήνυμα ότι δεν φοβούνται να ζητήσουν σκληρό Μπρέξιτ. Αλλά είμαι σίγουρη ότι σε δύο χρόνια η κίνηση αυτή θα φαίνεται εντελώς ανόητη.

 

[SBE]

Αυτό δεν είναι χωρίς λόγο. Ο Μπαρνιέ, ο διαπραγματευτής της ΕΕ, είναι φεντεραλιστής. Επομένως, οι φανατικοί μπρεξιτικοί είναι κτγμ αντίδραση σε αυτό και μήνυμα ότι δεν φοβούνται να ζητήσουν σκληρό Μπρέξιτ. Αλλά είμαι σίγουρη ότι σε δύο χρόνια η κίνηση αυτή θα φαίνεται εντελώς ανόητη.

Δεν αναφερόμουν στους διαπραγματευτές, που δεν έχουν ακόμα οριστεί απ’ όσο έχω καταλάβει, αλλά στους ανώτερους υπαλλήλους και τη διπλωματική εκπροσώπιση του ΗΒ.

 

[SBE]

Από ό,τι έχω καταλάβει, δεν θα βγουν σε δύο χρόνια χωρίς συμφωνία αν δεν καταλήξουν κάπου οι διαπραγματεύσεις, αλλά θα βγουν με ό,τι τους πει η ΕΕ.

Όχι. Θα βγουν και θα ισχύουν οι συμφωνίες του διεθνούς εμπορίου (World Trade rules) σε ό,τι δεν έχει ήδη συμφωνηθεί. Και μάλλον το ζήτημα των μεταναστών θα είναι από τα λίγα που θα διευθετηθεί, γιατί καίει πολύ κόσμο. Εκτός αν το ζητούμενο είναι να φανεί ότι διώχνουν ξένους, οπότε δεν θα διευθετηθεί επίτηδες.
Όσο για την ευρωπαϊκή νομοθεσία, μπορεί να εκσωματωθεί (αντίθετο του ενσωματωθεί) με ένα νόμο. Αλλά θα την διατηρήσουν στα περισσότερα ζητήματα γιατί, γιατί όχι; Αφού καθορίζει π.χ. την ποιότητα των τροφίμων. Δεν θα μείνει η χώρα χωρίς νομοθεσία περί τροφίμων. Αυτό που περιμένουν πώς και πώς να καταργήσουν είναι τα ατομικά δικαιώματα και τα εργασιακά. Τα άλλα θα παραμείνουν τα ίδια.

 

[Palavra]

Όσο για την ευρωπαϊκή νομοθεσία, μπορεί να εκσωματωθεί (αντίθετο του ενσωματωθεί) με ένα νόμο.

Δεν γίνεται αυτό που λες. Κατ' αρχάς, οι οδηγίες δεν ενσωματώνονται ως έχουν, αλλά προσαρμόζονται στην νομοθεσία του εκάστοτε κράτους μέλους. Δεν μπορείς να πεις «ό,τι είναι οδηγία δεν ισχύει» γιατί θα σου μείνουν κομμάτια από νόμους ξεκρέμαστα. Μετά, επειδή το ΗΒ έχει κοινοδίκαιο, υπάρχει το δεδικασμένο που βασίζεται σε αυτούς τους νόμους, το οποίο είναι κι αυτό νόμος με τη σειρά του. Και μόνο αυτό το θέμα είναι τόσο πολύπλοκο που απορώ πώς δεν προβάλλεται περισσότερο από τα ΜΜΕ.

Επίσης, δεν είναι τόσο εύκολο να γράψουν νέους νόμους, να τους διαπραγματευτούν με τα ενδιαφερόμενα μέρη (τα συνδικάτα, π.χ.), να τους ψηφίσουν χωρίς πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, να βγάλουν οδηγίες εφαρμογής και να καταργήσουν, ούτως ειπείν, νομολογία και άλλες εφαρμοστικές οδούς. Επίσης, η ενωσιακή νομοθεσία καλύπτει ανταγωνισμό, προστασία καταναλωτών, προστασία δεδομένων, εκατοντάδες τομείς. Πρέπει να διαλέξουν τι θα προσαρμόσουν και πόσο γρήγορα.

Πρέπει επίσης να ρυθμίσουν τι θα κάνουν με τις διεθνείς συμφωνίες, τη Europol, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης κτλ.

Δεύτερον, όταν υπάρχει διμερής συμφωνία ΕΕ-[Χ] χώρας, το ΗΒ θα πρέπει να κάνει στη συνέχεια δική του, ξεχωριστή συμφωνία με τη Χ χώρα - άντε πάλι από την αρχή διαπραγματεύσεις με την Ελβετία, ας πούμε. Δεν υπάρχει *αυτόματη* εφαρμογή των διμερών συμφωνιών.

Αν η ΕΕ έχει προσχωρήσει σε κάποιον διεθνή οργανισμό ή επιτροπή ως ΕΕ (π.χ.), το ΗΒ βγαίνει αυτομάτως και πρέπει να ξαναμπεί μόνο του. Ενδεικτικά, έχουμε ΕΟΧ, ΕΖΕΣ αλλά και την ίδια την ΕΕ - με τι καθεστώς θα πουλάει και θα εισάγει προϊόντα το ΗΒ;

Και τέλος, το ΗΒ έχει ορίσει διαπραγματευτές, με πρώτο πρώτο τον κύριο με τα εξωγήινα πορτοκαλί μαλλιά που κυνηγά τη θέση της Μέι. Διόρισε μάλιστα και γραμματέα Μπρέξιτ, τον Ντέιβιντ Ντέιβις, ο οποίος είναι ευρωσκεπτικιστής.

 

[Duke_of_Waltham]

Με πρόλαβε η Παλάβρα, αλλά τα λεγόμενά της ταιριάζουν με αυτά που έγραφα ούτως ή άλλως.

Το σχέδιο είναι να ενσωματωθεί η ευρωπαϊκή νομοθεσία (και διάφορα άλλα παρελκόμενα) σε προσωρινή βάση, μέχρι να εξεταστεί και να λάβει μόνιμο χαρακτήρα με περισσότερες ή λιγότερες προσαρμογές. Αυτό φυσικά θα πάρει χρόνια, και όπως με κάθε νέο νομοθέτημα, η φύση των αλλαγών θα εξαρτηθεί και από τις εκάστοτε πολιτικές συνθήκες. Φαντάζομαι ότι κάποιες αλλαγές ίσως γίνουν απλώς για το φαίνεσθαι (τόσα χρόνια ουρλιάζουν τα ταμπλόιντ για τις εξωφρενικές απαιτήσεις των Βρυξελλών), και σε κάποιες περιπτώσεις θα προκύψουν από τις προσπάθειες τής κυβέρνησης να περάσει αποφάσεις στα μουλωχτά. Παραθέτω (σχεδόν ολόκληρη) ανάρτηση της δεκάτης Μαρτίου στο ιστολόγιο του Φίλιπ Νόρτον, ειδικού επί συνταγματικών θεμάτων και μέλους τής Βουλής των Λόρδων:

The Government proposes to introduce a ‘Great Repeal Bill’ next session to repeal the European Communities Act 1972 and at the same time maintain in UK law existing law deriving from EU membership until such time as decisions can be made as which provisions should be repealed, amended or retained. The Great Repeal Bill (as the foregoing indicates, the title is something of a misnomer) will itself create great challenges for Parliament, as will dealing with the subsequent legislation – primary or delegated – that is introduced to remove or amend measures kept in place by the measure.

The nature of the problems facing Parliament is addressed in the latest report of the House of Lords Constitution Committee. The report is, in my view, one of the most important reports published by the committee in its sixteen-year existence. It clarifies the nature of the problems:

First, there is a major and unique challenge in converting the body of existing EU law into UK law, given that ‘EU law’ derives from a range of sources – UK primary legislation, secondary legislation, EU regulations (having direct effect and therefore not embodied in any UK Act), judgments by the Court of Justice of the European Union and by UK courts, and rulings by regulatory agencies. The Bill will need to capture EU law at a particular moment, in itself problematic given that EU law is constantly evolving.

Second, there is the challenge of determining how to confer on Government relatively wide delegated powers to convert EU law into UK law, while making sure the powers cannot be used to implement new policies favoured by Government. The Committee makes recommendations as to how to ensure that Government does not use secondary legislation to go beyond what is necessary to adapt EU law to fit UK domestic law and to implement the results of the UK’s negotiations with the EU.

Third, there is the challenge of scrutinising measures to remove or amend law introduced subsequent to and under the provisions of the Great Repeal Act. This is going to be a major, continuing and time-consuming exercise, essentially dominating the parliamentary timetable for some years.

For dealing with secondary legislation laid under the provisions of the Act, the Committee makes a number of recommendations, including a new or enhanced scrutiny process and a committee to examine the Government’s recommendation as to the appropriate level of parliamentary scrutiny. The Committee is alert to the resource implications of undertaking scrutiny of what is likely to be a massive volume of secondary legislation. It also notes the need for the UK Government to make clear what it sees as the role of the devolved institutions in the process of domesticating EU law.

Τη φράση αυτή, «domestication of EU law», τη βρίσκω και μέσα στην ίδια την κοινοβουλευτική έκθεση, και είναι μια καλή περιγραφή τής διαδικασίας που προτείνεται. (Πώς το μεταφράζουμε, «οικειοποίηση»; Το «πολιτογράφηση» δεν μου κολλάει.) Μου θύμισε λίγο και εκείνο το καναδικό, τον «πατρισμό» τού συντάγματος (patriation), αν και οι συνθήκες διαφέρουν αρκετά.

Θα είναι πάντως μια καινούργια και παράξενη κατάσταση για το βρετανικό κοινοβούλιο, ακόμα δε περισσότερο επειδή θα συμπέσει με την πιθανότατη έξοδο των νομοθετών από το διάσημο κτήριό τους για το μεγαλύτερο μέρος τής επόμενης δεκαετίας.

Αν η ΕΕ έχει προσχωρήσει σε κάποιον διεθνή οργανισμό ή επιτροπή ως ΕΕ (π.χ.), το ΗΒ βγαίνει αυτομάτως και πρέπει να ξαναμπεί μόνο του. Ενδεικτικά, έχουμε ΕΟΧ, ΕΖΕΣ αλλά και την ίδια την ΕΕ - με τι καθεστώς θα πουλάει και θα εισάγει προϊόντα το ΗΒ;

Ήδη ανακοίνωσαν πάντως ότι η αποχώρησή τους από την ΕΕ θα συνδυαστεί και με αποχώρηση από την ΕΥΡΑΤΟΜ.

Διόρισε μάλιστα και γραμματέα Μπρέξιτ, τον Ντέιβιντ Ντέιβις, ο οποίος είναι ευρωσκεπτικιστής.

Υπουργός Μπρέξιτ δεν είναι κανονικά; («Εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση», επίσημα. Τίτλος κι αυτός...)

 

[SBE]

Nα αναφέρω εδώ ότι η Μέι σαν υπουργός εσωτερικών είχε βγάλει το ΗΒ από το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και από κάποιες συνεργασίες με την Γιούροπολ.

Εγώ το βλέπω πιο απλά: ό,τι είναι ευρωπαϊκός κανονισμός και έχει ήδη γίνει νόμος στο ΗΒ συνεχίζει να ισχύει και μπορεί να αλλαχτεί στο μέλλον, όπως αλλάζουν οι νόμοι. Αυτό είναι και το πιο λογικό άλλωστε. Μερικά από αυτά άλλωστε έγιναν νόμοι εδώ και 30 χρόνια και εφαρμόζονται κανονικά. Ανάφερα ήδη την ασφάλεια των τροφίμων. Γιατί να αλλάξει κάτι σε αυτό το θέμα; Ή γιατί να αλλάξει αυτόματα κάτι στο νόμο που καθορίζει την ασφάλεια στις οικοδομές; Δεν θα καταργηθούν αυτόματα όλοι οι νόμοι στις 29/3/19. Η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί.

Επίσης, μην ξεχνάμε ότι το ΗΒ ζητούσε και έπαιρνε εξαίρεση σε πολλά ζητήματα και επομένως δεν θα αλλάξει κάτι σε αυτά επίσης.
Για τα υπόλοιπα, όπως τα λέει ο Δουξ.

Ο Ντέιβις είναι υπουργός Μπρέξιτ, διότι Secretary είναι ο υπουργός και Minister ο υφυπουργός και κάθε υπουργείο (department) περιλαμβάνει πεντέξι υφυπουργεία (ministries). Παλ, μεταφραστικό ολίσθημα; Τον υπουργό Μπρέξιτ τον αναφέρω πιο πάνω.
Να υπενθυμίσω επίσης ότι ζω στη χώρα και μάλλον ξέρω για το Μπρέξιτ από πρώτο χέρι.

 

[Palavra]

Μεταφραστικό ολίσθημα, ναι, δεν τολμάει άνθρωπος να κάνει ένα λάθος δωμέσα, δεν διαβάζει ο δόκτορας και σας έχει αφήσει όλους στο πόδι του:twit:.

Nα αναφέρω εδώ ότι η Μέι σαν υπουργός εσωτερικών είχε βγάλει το ΗΒ απο το ευρωπαικό ένταλμα σύλληψης και από κάποιες συνεργασίες με την Γιουροπολ.

Το είχε βάλει, δεν το είχε βγάλει.

Prime Minister Theresa May is to talk to European Union leaders about continuing UK involvement in the European Arrest Warrant and the EU police force after Brexit, once she triggers Article 50 on Wednesday. ​

http://www.birminghammail.co.uk/news/midlands-news/brexit-talks-include-european-arrest-12809239

Θα με βάλεις στον πειρασμό να σε ρωτήσω από πού τα ξέρεις καλύτερα τα του Μπρέξιτ πάντως, ρε συ SBE, κάνετε π.χ. επιτροπές κατοίκων και τα συζητάτε εκεί στο ΗΒ; Οι εφημερίδες και τα δημόσια αρχεία είναι διαθέσιμα σε όλους προς άγραν ειδήσεων και συμπερασμάτων.

 

[Duke_of_Waltham]

Μεταφραστικό ολίσθημα, ναι, δεν τολμάει άνθρωπος να κάνει ένα λάθος δωμέσα.

Απλώς επιστρέφω λίγη από την πολλή αγάπη που δέχομαι σε αυτό το φόρουμ... :inno::laugh:

Παρεμπιπτόντως:

Ο Ντέιβις είναι υπουργός Μπρεξιτ, διότι Secretary είναι ο υπουργός και Minister ο υφυπουργός και κάθε υπουργέιο (department) περιλαμβάνει πεντέξι υφυπουργεία (ministries).

Νιώθω περίεργα που πάω να σε διορθώσω σε βρετανικό θέμα, αλλά νομίζω κάνεις λάθος εδώ. Τα περί υπουργών και υφυπουργών ισχύουν, αλλά απ' όσο γνωρίζω οι αρμοδιότητες των υφυπουργών είναι λίγο όπως τύχει, και δεν υπάρχουν οργανωτικές δομές μέσα στα υπουργεία που να λέγονται ministries. Απεναντίας, αυτός ο τίτλος αποτελούσε ιστορικά εναλλακτική τού department· τώρα χρησιμοποιείται μόνο στα υπουργεία Αμύνης (Ministry of Defence) και Δικαιοσύνης (Ministry of Justice), αλλά παλιά ήταν περισσότερα, όπως το Υπουργείο Συγκοινωνιών, που ως Ministry of Transport έδωσε το όνομά του στο «MOT test», το δικό μας ΚΤΕΟ. Επίσης, ministry στη Βρετανία είναι και η κυβέρνηση, με την έννοια της πρωθυπουργικής θητείας και του πολιτικού προσωπικού που σχετίζεται με αυτήν – το αντίστοιχο του αμερικανικού administration, δηλαδή – αν και μάλλον ξέρεις καλύτερα να μου πεις κατά πόσο χρησιμοποιείται έτσι αυτή η λέξη.

(Έχει την πλάκα του, πάντως, το μπλεγμένο κουβάρι τής οργάνωσης του βρετανικού κράτους, και όσο διαβάζεις μαθαίνεις παράξενα πράγματα. Το αξίωμα του Secretary of State, για παράδειγμα, είναι σαν την Αγία Τριάδα: ένα και αδιαίρετο, άσχετα από τον αριθμό των εκάστοτε υπουργών. Όλοι τους έχουν λίγο-πολύ τις ίδιες εξουσίες, και μόνο από σύμβαση ασχολείται ο καθένας με τα ζητήματα του χαρτοφυλακίου του. Από την άλλη, έχει και η Αμερική τα περίεργά της...)

 

[SBE]

Eχουμε όμως κάτι που δεν έχει κάποιος που δεν ζει στη χώρα: συνέχεια. Κι έτσι σε συνδιασμό με λίγη μνήμη δεν κολλάμε στην πρώτη είδηση, ξέρουμε τί έχει προηγηθεί.
Για διάβασε εδώ τι έγινε το 2012:
Oral statement delivered by the Home Secretary on European justice and home affairs powers, Monday 15 October 2012.
So I can announce today that the government’s current thinking is that we will opt out of all pre-Lisbon police and criminal justice measures and then negotiate with the commission and other member states to opt back into those individual measures which it is in our national interest to rejoin.

UK’s 2014 opt-out decision (Protocol 36)

Ή αν προτιμάς: Britain’s opt-out on EU police and crime laws raises eyebrows

Αυτά ήταν τα κατορθώματα της κυρίας Μέι σαν υπουργού, μαζί με τις περικοπές στην αστυνομία, τα βανάκαι με επιγραφές μετανάστες φύγετε να κόβουν βόλτες στο δρόμο κλπ.

 

[SBE]

Περί αγγλων υπουργών: έχουμε χωριστή σχετική συζήτηση. Από τη Βίκη:
In the United Kingdom, all government organisations that consist of civil servants, and which may or may not be headed by a government minister or secretary of state, are considered to be departments. The term "ministry" has been retained only for the Ministry of Defence and the Ministry of Justice.

Το υπουργέιο Παιδείας (department for education) π.χ. έχει υπουργό (education secretary) και τεσσερεις υφυπουργούς (ministers) που έχει ο καθενας διαφορετική αρμοδιότητα (minister for schools, minister for science and research, minister for children and families και ό,τι άλλο μπορέι να σκεφτεί κανείς). Oμοίως και τα άλλα υπουργεία.

Επομένως που ακριβώς έκανα λάθος, πάλι;

 

[Duke_of_Waltham]

Α, τη βρήκα. (Βρήκα επίσης νήμα για τον αμερικανικό τίτλο, που δεν ήξερα ότι είχαμε.) Να μετακομίσουμε εκεί; Δεν το πήγαινα για ολόκληρη κουβέντα, για να είμαι ειλικρινής. Νομίζω πως το σχόλιό μου ήταν ξεκάθαρο: απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, οι Άγγλοι κάνουν λόγο για υφυπουργούς αλλά όχι για υφυπουργεία. Ο τομέας αρμοδιότητας του κάθε υφυπουργού μπορεί να αλλάζει από μετασχηματισμό σε μετασχηματισμό, και δεν ταιριάζει απαραίτητα με τη γενική οργάνωση του υπουργείου (όπως φαίνεται π.χ. εδώ).

Ως προς το εκλογικό κομμάτι, είχα ακούσει ότι ενόχλησε η απόφαση της Μαίυ Μαίη Μέι να μη συμμετάσχει σε ντιμπέιτ, αλλά αυτό δεν μου φάνηκε ότι θα έπρεπε να εκπλήξει και πολύ: ο απερχόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να βγει χαμένος σε σχέση με τον διεκδικητή, και η Βρετανία δεν έχει την αμερικάνικη παράδοση στις «τηλεμαχίες». Μιας και δεν παρακολουθούσα στενά την προεκλογική περίοδο, όμως (άκουγα γι' αυτήν μόνο όταν διακοπτόταν λόγω τρομοκρατικών επιθέσεων), παραξενεύτηκα όταν ανακάλυψα (μετά τις εκλογές) ότι η εκστρατεία τής Μέι ήταν τόσο κακή συνολικά που ήδη πριν από την ψηφοφορία ακούγονταν σχόλια ότι δεν επρόκειτο να ξανακατεβούν οι Συντηρητικοί με αυτήν επικεφαλής, και άρχισαν να γίνονται συγκρίσεις που μόνο κολακευτικές δεν μπορούν να θεωρηθούν:

[...] May increasingly resembles a Tory version of Gordon Brown. All new prime ministers, of course, define themselves against their predecessor but the manner in which May and Brown did so bears some uncanny resemblances. [...] Glumness would be a virtue and a proof of valuable “authenticity”. The spin was that spin-free politicians were replacing politicians too fond by far of spin. There’d be no more clever-clever stuff, you know, just honest toil. Flashy metropolitan chilling was out, to be replaced by a measure of moral rectitude. A vicar’s daughter can be just as preachy as a son of the manse, after all.

Και άλλα τέτοια ωραία, στο άρθρο τού Άλεξ Μάσσι (το παραθέτω ολόκληρο παρακάτω επειδή ο ιστότοπος του Σπεκτέιτορ βάζει όριο άρθρων).

Spoiler

Theresa May has become the Tories' Gordon Brown

Alex Massie – 2 June 2017

At the outset of this general election campaign one thing seemed clear: Labour would get everything they deserved but, alas, the Tories would not. That is, Jeremy Corbyn would lead Labour to a thoroughly-merited disaster and Theresa May would gain an ill-deserved, but whopping, victory.

Well that was then and this is now as it looks, at least for the moment, as though this scenario could be reversed. The Tories, enduring a stinker of a campaign, may be punished just as thoroughly as they deserve to be but, if that is the judgement of the British people, it also requires voters to treat Labour with a gentle indulgence the party does not merit.

Which is, I suppose, another way of noting that neither party presently inspires much confidence and that the choice between Mrs May and Mr Corbyn is between the unpalatable and the unacceptable. Mrs May will return to Downing Street but unless her victory is significant, she will do so as damaged goods. And even if she does win a handsome victory, the memory of this shambolic, desperately poor, campaign will endure. If the bloom was ever on Theresa May, it’s off now.

Indeed, much though the comparison dismays her closest advisors, May increasingly resembles a Tory version of Gordon Brown. All new prime ministers, of course, define themselves against their predecessor but the manner in which May and Brown did so bears some uncanny resemblances.

In contrast to super and suspiciously smooth Blair and Cameron, May and Brown would make a virtue of their rough edges. “Not Flash, Just Gordon” the Labour party promised; a “bloody difficult woman” boasted the Conservatives. What you see is what you get and what you get is a no-nonsense premier ready to up-roll their sleeves and get down to the hard work of confronting the large and difficult problems the country faces. Glumness would be a virtue and a proof of valuable “authenticity”. The spin was that spin-free politicians were replacing politicians too fond by far of spin. There’d be no more clever-clever stuff, you know, just honest toil. Flashy metropolitan chilling was out, to be replaced by a measure of moral rectitude. A vicar’s daughter can be just as preachy as a son of the manse, after all.

Which is fine and it can work for a while but, in the end, voters want something more than a Gradgrind prime minister; they want a measure of inspiration, comfort, and even hope. It has become disagreeably clear during this election that Mrs May has little chance of offering anything of the sort. She made a virtue of confronting “big challenges” in the Tory manifesto, as though “facing-up” to those future difficulties should be thought enough to earn you credit. A preparedness to do so, however, might be thought the entry-level qualification for any aspiring prime minister.

Just as Brown discovered that even a decade in Number 11 was insufficient preparation for life at Number 10, so May might now appreciate that her long years at the Home Office failed to prepare her sufficiently for the vastly greater scrutiny that comes with life in the top job.

And, just as Brown became prime minister without having to be tested in a leadership election, so May took office without enduring the trials of a proper contest herself. It was not her fault that her rivals killed one another and then themselves until such a point that May was the last candidate standing, but it has added to the vague but keen sense she is an accidental prime minister.

She has certainly campaigned like someone not ready for prime time. I cannot recall a more dismal performance by a would-be prime minister than May’s encounter with Andrew Neil. In a full half hour interview, I am not sure she answered a single question convincingly.

No wonder she has, as much as possible, declined to subject herself to the glare of public scrutiny. The televised debates may be a sardonic interpretation of what “debate” actually means but if every other party leader is prepared to endure them, it’s reasonable to expect the Conservative leader to do so too. Instead she looks frit and, worse, offers transparently daft reasons for not taking part. Rather than face the voters, Mrs May is too busy doing her Brexit homework. Please, come on. And, actually, come off it too.

Not that she will tell us what that homework consists of either. Can’t have the continentals getting a peek at her hand, you know, even though they know that she knows that they know that she doesn’t hold a very good hand. But no matter, you can’t have Brexit unless you believe in Brexit says May, evidently trusting that some people will forget that this time last year she didn’t believe in Brexit either. But that, I suppose, was then.

Previous snap elections have not always gone well for the prime ministers that called them, possibly because voters resent being asked to make a choice that has been forced upon them when there was no obvious reason the choice had to be made at that moment. They suspect, often with good reason, that the governing party must be hiding something from them and that something is not likely to be anything good.

Just as Brown was, at least in part, defined by an election he did not call so May seems increasingly likely, as matters stand, to be defined by an election she did. On the occasions she has met journalists and voters, she has talked in nothing but platitudes. So much so, in fact, that you begin to wonder if she suffers some pathological aversion to answering questions. She’s like Brown, but without Gordon’s social graces and breezy joie de vivre. It has been a remarkable thing to witness.

Still, thank heavens for the fundamentals, eh? I cannot see how the Tories can lose this election, though they’ve given it a good effort. When push comes to shove, I still believe voters will shrink back from the brink and decline to endorse the Labour party of Corbyn, McDonnell, Abbott and Thornberry. But that we are even having this conversation is evidence of how, perhaps against expectation, the Tories have misjudged the public mood.

May will win but even as she wins she will lose, emerging from this election a diminished figure even if she enjoys a greater majority than that with which she began the campaign. But she will be remembered as the prime minister who was rattled by Jeremy bleedin’ Corbyn. Which, if there was ever any doubt about this, is also why this will be Mrs May’s last election as Tory leader. And that, in turn, means the countdown has begun to the moment when her successor is chosen. The election, far from securing May’s position, seems likely to weaken it.

Heckuva job, Theresa.

Πάντως και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται πως έχουμε αυτό που λένε «promoted beyond their competence» (ή αλλιώς η Αρχή του Πήτερ). Πέρα από τις όποιες ικανότητές τους, αυτό αναφέρεται και στο πολιτικό τους ένστικτο· με τη βασική εξαίρεση της Θάτσερ, οι σημαντικοί πρωθυπουργοί τής Βρετανίας συνήθως περιγράφονταν ως «clubbable» και ήταν κοινωνικοί, εξωστρεφείς, χαρισματικοί τύποι. Η εργατικότητα και ο βαρετός χαρακτήρας μπορούν να αποτελέσουν χαρακτηριστικά καλού υπουργού, αλλά όχι απαραίτητα καλού πρωθυπουργού.

 

[SBE]

Ένα μεγάλο μέρος από αυτά που προσάπτουν στη Μέι είναι υπερβολές και οφείλονται απλά στο ότι είναι γυναίκα και δεν είναι clubbable κλπ κλπ.
Επίσης, σαν υπουργός δεν θα έλεγα ότι ήταν εργατική και βαρετή, το αντίθετο, κυνηγούσε τα πρωτοσέλιδα και την γενικότερη προβολή της. Το βασικό της ελάττωμα είναι νομίζω το ότι συχνά δεν εκφέρει γνώμη για τίποτα και περιμένει να δει πού πάει το ρεύμα για να ακολουθήσει.
Αλλά πέρα από αυτό, εμένα η επίθεση εναντίον της μου θυμίζει την επίθεση στις γυναίκες πολιτικούς της Ελλάδας (ειδικά τις υπουργούς παιδείας).
Για μένα η μεταστροφή στις εκλογές οφείλεται στο Μπρέξιτ και την αναποφασιστικότητα που δείχνει η κυβέρνηση από πέρσι για το θέμα αυτό. Αυτό έχει δυσαρεστήσει και τις δύο πλευρές.

Περί υφυπουργείων: δεν εννοώ ότι κάπου υπάρχει ένα κτίριο που γράφει απ'έξω Υφυπουργείο (στην Ελλάδα αναφέρομαι, αφού μιλάμε ελληνικά. αλλά το ίδιο κι αλλού). Εννοώ ότι το αντικείμενο της δουλειάς του υφυπουργού είναι η υποκατηγορία του υπουργείου.

 

[SBE]

Oρίστε ένα ακόμα δείγμα, Δούκα, του τί κάνει στραβά η Μέι: σήμερα επισκέφθηκαν το χώρο της πυρκαγιάς η Μέι κι ο Κόρμπιν.
Η Μέι συναντήθηκε με τον αρχηγό της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και των ασθενοφόρων και περπάτησε στην περιοχή περιστοιχισμένη από φρουρούς και αξιωματούχους, και υποθέτω έκανε δηλώσεις στον τύπο (δεν τις είδα).
Ο Κόρμπιν περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο και έκανε χειραψίες. Τον περίμεναν και τον ξενάγησαν οι οπαδοί του, δηλαδή οι τοπικοί κομματιζόμενοι (φόραγαν τα διακριτικά του κόμματος των Εργατικών), αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία γιατί η εντύπωση ήταν ότι περπάτησε μεσα στο λαό, ενώ η Μέι ήταν απόμακρη.
Νομίζω ότι το πρόβλημα της Μέι είναι ότι δεν θέλει να βρεθεί απροετοίμαστη σε απρόοπτο (π.χ. να της πετάξουν ντομάτες). Αυτό που έκανε βεβαίως είναι το αναμενόμενο από κάποιον στην κοινωνικοοικονομική της ομάδα και πάω στοίχημα ότι, αν πήγαινε επίσκεψη μέλος της βασιλικής οικογένειας, ακριβώς το ίδιο θα γινόταν.

 

[Palavra]

Thanks, Brits – Brexit has vaccinated Europe against populism, του Ζαν Κατρεμέρ.

 

[drsiebenmal]

A frazzled David Davis takes England to a 3-0 defeat in the first round

 

[drsiebenmal]

Brexit will make Britain worse off, Bank of England Governor Mark Carney says

 

[dharvatis]

The Daily Mash: Davis tells room full of people who can speak German that they'd all be speaking German if it wasn't for us


 

[daeman]

...
Επειδή αναφέρθηκαν παραπάνω οι Βρετανοί διαπραγματευτές του Brexit, χτεσινό ποστ του Τζον Κλιζ (ή όποιου τελοσπάντων διαχειρίζεται τον λογαριασμό του στο ΦΒ) με τη λεζάντα «The UK Brexit negotiation team»: