Το νήμα του κινηματογράφου

[daeman]

Ένα άρθρο της ΝΥΤ για τους βιασμούς νεοσύλλεκτων γυναικών από τους εκπαιδευτές τους στην αμερικανική Πολεμική Αεροπορία, και για τη θεσμική συγκάλυψή τους, με οδήγησε σ' ένα ντοκιμαντέρ πάνω σ' αυτό το θέμα (ευρύτερα για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις), το The Invisible War, που ελπίζω να το δω. [...]

Σύμπτωση: την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ που έκανε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κέρμπι Ντικ για το Φεστιβάλ του Σάντανς την είχα υποτιτλίσει τον Οκτώβριο:

Κι εμένα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, Κώστα, και περιμένω να το δω. Αν τύχει, θα σε ειδοποιήσω.
Επίσης, μια 30λεπτη συνέντευξη με τον Κέρμπι Ντικ:

DP/30 @ Sundance 2012: The Invisible War, documentarian Kirby Dick

In 2010, 108,121 veterans screened positive for military sexual trauma, and 68,379 had at least one Veterans Health Administration outpatient visit for related conditions. Also in 2010, The Department of Defense processed reports of 3,198 new assaults but estimated the actual number of assaults to be closer to 19,000. However, these reports only resulted in convictions against 244 perpetrators.
...

Response
Two days before the film's premiere at the Sundance Film Festival, Secretary of Defense Leon Panetta called a press conference to discuss the Department of Defense's efforts to help sexual assault survivors. He did not announce changes to enforcement or prosecution. Shortly after the film's release, the filmmakers launched a campaign to bring The Invisible War's message to military and government officials.

The Invisible War was heralded for exposing a culture of widespread sexual harassment and sexual assault at Marine Barracks Washington. In March 2012, eight women, including two who appeared in the film, filed suit against military leaders for maintaining an environment that tolerates rapists while silencing survivors.

Panetta viewed the film on April 14, 2012. On April 16, 2012, Secretary Panetta issued a directive ordering all sexual assault cases to be handled by senior officers at the rank of colonel or higher. This effectively ended the practice of commanders prosecuting sexual assault cases from within their own units. Panetta later told one of the film's producers that watching The Invisible War contributed to his decision to revise this policy. The filmmakers applauded these changes but said that the Pentagon needed to take further steps, such as requiring that investigation and prosecution of sexual assault cases be handled outside of the military chain of command.

On June 25, 2012, the Marine Corps unveiled a new plan to combat sexual assault. In July, Marine Corps Commandant General James F. Amos met with all non-deployed Marine generals to review the new procedures, which seek to discourage unsafe environments while increasing reporting.

On January 4, 2013, President Barack Obama signed the National Defense Authorization Act for Fiscal Year 2013. This law included many improvements to the military's handling of sexual assault cases, such as barring individuals with felony sex abuse convictions from receiving enlistment waivers, forming special victims units to investigate and prosecute sexual assault cases, and installing new policies to prevent professional retaliation against assault survivors.

Reception
The Invisible War received widespread acclaim from critics. At the end of 2012, it held a 100% Fresh rating from review aggregator Rotten Tomatoes, which also listed it as the #1 film of the year.

The film appeared on numerous year-end best lists, including in The New York Times, Time, and the National Board of Review. The Chicago Film Critics Association named it the Best Documentary of 2012.
...
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Invisible_War

military sexual trauma (MST)

Στα καθ' ημάς: Ένοπλες δυνάμεις, εξετάσεις, ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

[Costas]

Πολύ ωραία και σωστά! Τώρα περιμένουμε κι ένα ντοκιμαντέρ για τα αίσχη του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο...

 

[SBE]

Σκεφτόμουν όσο το διάβαζα ότι δεν θα μου έκανε εντύπωση αν κάποιος χρησιμοποιούσε για υπεράσπιση ότι χρειάζονται τέτοια για να συνηθίζουν οι νεοσύλλεκτες τη μεταχείριση που θα έχουν αν ποτέ βρεθούν αιχμάλωτες.
Που παρεμπιπτόντως είναι ένας λόγος που οι μικτοί στρατοί διστάζουν να στείλουν γυναίκες στην πρώτη γραμμή.

 

[Costas]

Ε, τότε να τους/τις βασανίζουν κιόλας. Άσε που και οι άντρες μπορούν να βϊαστούν ως αιχμάλωτοι. Πάντως, χτες ο Πανέττα υπέγραψε απόφαση βάσει της οποίας οι γυναίκες μπορούν να υπηρετούν σε μάχιμες θέσεις, εκτός αν θεσπίζονται ειδικές αιτιολογημένες εξαιρέσεις, ενώ έως τώρα ίσχυε το ακριβώς αντίστροφο. (ΝΥΤ)
Καμία σχέση όμως με την ομορφιά που έδινε, πριν από 30 χρόνια, στις Ισραηλινές η χειραφέτηση της θητείας. Το 'βλεπες στο περπάτημά τους στο δρόμο, ειδικά σε Μεσανατολικό περιβάλλον...

 

[daeman]

Σαθρό το επιχείρημα, έωλο. Γιατί, οι άντρες δεν κινδυνεύουν απ' αυτό; Που, όντας και άμαθοι, ενδέχεται να τους πονέσει πιο πολύ (δεν ξέρω, εικασίες κάνω· κι αυτό δεν το γράφω για να προστατέψω την εικόνα μου, αλλά επειδή αντικειμενικά, δεν μπορώ να κρίνω), και σωματικά και κυρίως ψυχολογικά; Άμα είναι έτσι, να μας πηδάνε όλους τους ανθρώπους προληπτικά, ώστε να είμαστε έτοιμοι. Και να μας κάνουν βασανιστήρια, για τον ίδιο λόγο.

 

[SBE]

Ελπίζω να συμφωνούμε ότι οι γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από σεξουαλική βία σε καιρό πολέμου, σε σχέση με τους άντρες, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τόσο η βία όσο οι δημόσιες σχέσεις. Ο φόβος ότι μια αιχμάλωτη, που μπορεί να είναι και μητέρα και που θα την δείχνει ο εχθρός στην τηλεόραση κλπ κλπ, συγκινεί περισσότερο τον θεατή- ψηφοφόρο- χρηματοδότη του πολέμου, που μπορεί να αρχίσει να φωνάζει να επιστρέψουν όλοι οι στρατιώτες στη βάση τους.
Άλλη περίπτωση η πολιορκούμενη Λένω Μπότσαρη με τις νύφες και τα εγγόνια, κι άλλη μια Αμερικανίδα στρατιωτίνα στο Αφγανιστάν. Άλλωστε και σε όλες τις περιπτώσεις ομηρίας, συνήθως διαπραγματεύονται πρώτα την απελευθέρωση γυναικόπαιδων, ηλικιωμένων και ασθενών.

 

[drsiebenmal]

Η Lisa Zane (Τζανετάκου!) τραγουδάει το «Στα περβόλια»του Μίκη Θεοδωράκη στα credits του εξαιρετικού κινηματογραφικού Κοριολανού του Ρέιφ Φάινς:

 

[bernardina]

Η αδελφούλα του Μπίλι!
Όταν ακούω αυτό το τραγούδι από τον Μπιθικώτση ανατριχιάζουν και τα σπλάχνα μου.

 

[Alexandra]

Είδα χθες το βράδυ το Zero Dark Thirty. Ξεκίνησα απρόθυμα. Στις πρώτες σκηνές που βλέπουμε ανάκριση υπόπτων (διάβαζε βασανιστήρια), ήθελα να τη σταματήσω. Όταν η ταινία προχώρησε πιο κάτω, έγινε συγκλονιστική. Όπως είπε και κάποιος άλλος που την είχε δει και τη συνιστούσε ανεπιφύλακτα, "Στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας είχα αγωνία για την έκβαση!"

Είδα στο IMDb ότι οι κριτικές των επαγγελματιών κριτικών έβγαλαν μέσο όρο ένα σπανιότατο 95%.
Να μια κριτική που βρήκα εύστοχη και με εκπροσωπεί:

Wall Street Journal Joe Morgenstern
Judged solely as a film, a partially fictionalized account of the decade-long search for bin Laden, it's superbly crafted and relentlessly dramatic. More than that, though, Zero Dark Thirty is a shock to the system, one that's bound to incite discussion of profoundly troubling issues.
​

 

[SBE]

Η φράση-κλειδί είναι Judged solely as a film, γιατί οι κριτικές που έχω ακούσει για την θεματολογία και την πολιτική στάση της ταινίας ήταν πολύ κακές.

 

[nickel]

Καλημέρα. Δεν έχω δει όλες τις ταινίες που ήταν υποψήφιες για τις Χρυσές Σφαίρες, αλλά αμφιβάλλω αν θα έδινα το βραβείο στην Αργώ (Επιχείρηση: Argo). Ο Άφλεκ εφάρμοσε 100% τους κανόνες του κινηματογράφου και έκανε μια καλή ταινία που παρακολουθείται χωρίς καμιά κάμψη του ενδιαφέροντος. Έβαλε χιούμορ εκεί όπου θα υπήρχαν αφηγηματικές κοιλιές, και ένταση όπου έβρισκε την ευκαιρία. Η ταινία, σε κάθε περίπτωση, εξυπηρετεί τις ανάγκες του κοινού και όχι της ιστορικής αλήθειας. Είναι τόσο φανερό ότι η κάθε σκηνή είναι σχεδιασμένη ώστε να εξυπηρετεί τη σκηνοθετημένη ένταση, που σε ενοχλεί το ότι καταλαβαίνεις ότι αποκλείεται να ήταν έτσι οι εξελίξεις στην πραγματικότητα. Όποιος έχει δει την ταινία, μπορεί μετά να αποκαταστήσει μέσα του την ιστορική αλήθεια διαβάζοντας κείμενα όπως αυτό:
http://en.wikipedia.org/wiki/Canadian_Caper

Στο Αθηνόραμα ο Μήτσης ξεχνάει ότι βαθμολογεί την ταινία σαν κινηματογράφο και για να καθοδηγήσει τους θεατές όταν δίνει 2 αστεράκια (εκεί που το κοινό του έχει δώσει 3,5) λέγοντας:
Εξαιρετικά καλογυρισμένο αλλά υπερπατριωτικό περιπετειώδες θρίλερ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. πραγματικά απολαυστικό, το πρώτο μέρος του συνδυάζει χιούμορ, δράση και σασπένς, προτού μετατραπεί στην τελευταία του ώρα σε έναν -υποδειγματικά σκηνοθετημένο- ύμνο στον αμερικάνικο πατριωτισμό.

Για την τελευταία πρόταση («προτού μετατραπεί σε ... ύμνο στον αμερικάνικο πατριωτισμό»): Αντιαμερικανικά παραμορφωτικά γυαλάκια!

 

[SBE]

Δεν βλέπω να διαφέρει αισθητά η ταινία από τα γεγονότα. Ναι, έχει παραγεμίσματα και δείχνει τον προσωπικό πόνο του ήρωα πατέρα που δεν βλέπει το παιδί του κλπ κλπ αλλά αυτά είναι αναμενόμενα σε κάθε ταινία, αλλιώς φτιάχνεις ντοκυμανταίρ.

 

[nickel]

Θα σου απαντήσω σε PM για να μη καταστρέψουμε το ενδιαφέρον για τους άλλους που δεν έχουν δει την ταινία.

 

[Costas]

Σπουδαίος ο Βασιλιάς Ληρ του Κόζιντσεφ (1971), σε ασπρόμαυρο, με θαυμάσιους ηθοποιούς και ωραιότατη μουσική του Σοστακόβιτς. Το πρόβλημα είναι ότι η κόπια (δηλ. το DVD) είναι ποιότητας ράστερ...Παρ' όλα αυτά, κορυφαίο.

 

[Costas]

Visconti told Bogarde that when the lights went up in a Los Angeles screening room after a showing of "Death in Venice" for American studio executives, no one said anything. The silence encouraged Visconti, who believed it meant that the executives were undergoing a catharsis after watching his masterpiece. However, he soon realized that, in Bogarde's own words, "Apparently they were stunned into horrified silence . . . A group of slumped nylon-suited men stared dully at the blank screen." One nervous executive, feeling something should be said, got up and asked, "Signore Visconti, who was responsible for the score of the film?"

"Gustav Mahler," Visconti replied.

"Just great!", said the nervous man. "I think we should sign him." (imdb)

 

[Costas]

Το Σάββατο, στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, στα πλαίσια του αφιερώματος στον Μικελάντζελο Αντονιόνι, θα προβληθεί στις 9 μμ. η ταινία του Cina - Chung Kuo, ντοκιμαντέρ του 1972 (λίγο μετά το θρυλικό αγώνα πινγκ-πόνγκ). Διαρκεί 3,5 ώρες, μπορείτε όμως να το δείτε και στο γιουτούμπι, με ιταλικό σπικάζ και κινέζικους υποτίτλους. Η προβολή του ΙΜΚ θα έχει αγγλικούς υποτίτλους.

 

[Costas]

Για τους φίλους του αμερικάνικου σινεμά και της ιστορίας του, ένα ενδιαφέρον άρθρο για το βίντεο ντοκιμαντέρ Red Hollywood, των Thom Andersen και Noel Burch.

 

[Earion]

Το Σάββατο που μας πέρασε κάποιο κανάλι έβαλε μετά τα μεσάνυχτα τον Ξένοιαστο καβαλάρη, κι επειδή η μνήμη είχε ξεθωριάσει (η προηγούμενη φορά ήταν αυτό που λέμε κυριολεκτικά «προ αμνημονεύτων»), στρώθηκα και τον ξανάδα. Αυτή τη φορά σημείωσα πράγματα που δεν είχα καν το μυαλό να παρατηρήσω την πρώτη φορά, και το κυριότερο ήταν τα γλωσσικά! Στην κοιμισμένη αμερικανική επαρχία του 1969 οι νεαροί πρωταγωνιστές, παιδιά της αντικουλτούρας, φέρνουν μεταξύ άλλων και λέξεις και έννοιες πρωτόγνωρες.

• Σαν τον παρακάτω διάλογο:

-- Από πού είσαι;
-- Από το Ελ Έι.
-- Ελ Έι;
-- Λος Άντζελες.​

Προφανώς η συντομογραφία Ελ Έι δεν είχε διαδοθεί (1969).

• Ολόκληρη σκηνή για να δώσουν σε κάποιον να καταλάβει τι θα πει η λέξη dude, που σήμερα βρίσκεται στα λεξικά

• Άλλη επεξήγηση για το τι σημαίνει η λέξη groovy, που σήμερα έχει κάνει πια τον κύκλο της και έχει υποχωρήσει μπρος στο cool.

Άλλος διάλογος:​

-- Τι είναι αυτό;
-- Grass
-- Grass Α, εννοείς μαριχουάνα.​

Πρώτη ύλη για τους ιστορικούς της γλώσσας. Αναρωτιέμαι στα ελληνικά έχουμε ανάλογες περιπτώσεις;

 

[nickel]

Πρώτη ύλη για τους ιστορικούς της γλώσσας. Αναρωτιέμαι στα ελληνικά έχουμε ανάλογες περιπτώσεις;

Άπειρες. Αλλά θα πρέπει να ανοίξεις νήμα με τίτλο «Τα ελληνικά του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου», για να μαζευτούν κάποιες φίλες που θυμούνται απέξω τις ατάκες. Θα πρέπει βέβαια να ορίσεις τη διαφορά ανάμεσα σε έξυπνη ατάκα και νεολογισμό. Οπωσδήποτε κάπου πρέπει να γράψουμε πού πρωτοακούσαμε για τον σκοταδόψυχο:

Ο σκοταδόψυχος

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
φέρνει μαυρίλα θολερή
στα στήθια μου.
Νύχτ' αξημέρωτη ξανά
με το πιοτό της με κερνά,
εβίβα μου.
Σκοτάδι πίνω για πιοτό,
πω πω πω πω, πω πω πω πω,
ντέφι της λύσσας μου κρατώ,
πω πω πω πω, πω πω πω πω,
και το μυαλό μου είναι θολό,
πω πω πω πω, πω πω πω πω.

Υπογραφή: Τιμολέων Φανφάρας

 

[Costas]

Θα 'θελα να μας φέρουν στην Αθήνα αυτό το ντοκιμαντέρ: Japan Lies: The Photojournalism of Kikujiro Fukushima, Age[d] 90. Hasard objectif η συνωνυμία με τον τόπο του ολέθρου, που τόσο γρήγορα καλύφτηκε με πέπλο σιωπής και που επίσης τον έχει καλύψει με τη δουλειά του ο 90άρης...νεαρόψυχος. (Asahi Shimbun)