Υπάρχει κι ο Λακόπουλος για αντίστιξη:
http://www.tanea.gr/proektaseis/?aid=4639098
http://www.tanea.gr/proektaseis/?aid=4639098
Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
Αν δεν σεβόμαστε, ναι, πρέπει να φοβόμαστε, τουλάχιστον στην αρχή μέχρι να μάθουμε να σεβόμαστε, σε συνδυασμό με παραδείγματα προς μίμηση από τους γύρω μας και ιδίως τους υψηλά ιστάμενους σε όλους τους τομείς (μη γελάτε, σας παρακαλώ). Από τον γονιό ως τον δάσκαλο μέχρι τους κάθε είδους ανώτερους στις ιεραρχίες. Με την απαραίτητη προϋπόθεση η εφαρμογή να είναι καθολική, να αισθάνεται ο πολίτης ότι βρίσκεται σε κράτος δικαίου (ή τουλάχιστον ότι προς τα εκεί κατευθύνεται). Εξάλλου, οι πολίτες αλλού που συνήθως σέβονται δεν το έχουν δα και στο DNA τους, κάπως έτσι έμαθαν κι αυτοί. Και όταν βρεθούν σε περιβάλλον με χαλαρή εφαρμογή νόμων, κανόνων και κανονισμών, συνήθως προσαρμόζονται και μεταπίπτουν σε πιο χαλαρές συνήθειες (when in Rome...). Όπως λέει και ο κύριος παραπάνω, it's human nature, folks. Σαν τα αέρια ένα πράμα, που καταλαμβάνουν όλο τον διαθέσιμο χώρο.
Συμφωνώ με την άποψη ότι ο Έλληνας δεν έχει την απειθαρχία στο DNA του, απλώς η ατιμωρησία εκτρέφει την ασυδοσία. Ένα παράδειγμα:
Πριν από χρόνια, πριν από την κατασκευή της Αττικής Οδού, η κάθοδος της Μεσογείων μεταξύ Σταυρού και Αγ. Παρασκευής ήταν κόλαση. Πολλοί οδηγοί, για να αποφύγουν την ταλαιπωρία, έστριβαν παράνομα αριστερά, σε ένα στενό κοντά στο Γαλλικό Κολέγιο. Παρανομία μεν, ατιμωρησία δε. Κάποια στιγμή κόλλησα κι εγώ και άρχισα να στρίβω παράνομα. Μέχρι τη μέρα που έστησαν καρτέρι και άρχισαν να πιάνουν στη φάκα τον έναν μετά τον άλλο τους παραβάτες. Το πρόστιμο ήταν πολύ μεγάλο με τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Αυτό ήταν, δεν το ξανάκανα.
Πριν από χρόνια, πριν από την κατασκευή της Αττικής Οδού, η κάθοδος της Μεσογείων μεταξύ Σταυρού και Αγ. Παρασκευής ήταν κόλαση. Πολλοί οδηγοί, για να αποφύγουν την ταλαιπωρία, έστριβαν παράνομα αριστερά, σε ένα στενό κοντά στο Γαλλικό Κολέγιο. Παρανομία μεν, ατιμωρησία δε. Κάποια στιγμή κόλλησα κι εγώ και άρχισα να στρίβω παράνομα. Μέχρι τη μέρα που έστησαν καρτέρι και άρχισαν να πιάνουν στη φάκα τον έναν μετά τον άλλο τους παραβάτες. Το πρόστιμο ήταν πολύ μεγάλο με τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Αυτό ήταν, δεν το ξανάκανα.
Ωστόσο, πώς θα επιβάλουν την τάξη άνθρωποι που είναι ίδιοι, ολόιδιοι, με αυτούς που παραβιάζουν το νόμο; Ποιος πολιτικός, καθρέφτης της κοινωνίας που τον εκλέγει, θα φροντίσει γι' αυτό;
Νομίζω ότι σε καλό δρόμο θα ήμασταν αν όλοι κάναμε αυτό που λέει το παρακάτω ρητό, που αποδίδεται στον Γκαίτε:
Let everyone sweep in front of his own door, and the whole world will be clean.
Εμείς προς το παρόν πετάμε τα σκουπίδια μας στο δρόμο και μετά παραπονιόμαστε που δεν έρχεται κανείς να μας τον καθαρίσει.
SBE
¥
Αυτό το πετυχαίνουν οι κοινωνίες γιατί η θέση που έχει κάποιος επηρεάζει τη συμπεριφορά του. Κι έτσι οι (θεματο)φύλακες είναι πεφωτισμένοι, συνήθως.
Κι αν το δούμε αλλιώς, πριν λίγες δεκαετίες η χρήση της ζώνης ασφαλείας ήταν ανέκδοτο. Σήμερα είναι όχι μόνο νομικά αλλά και κοινωνικά απαράδεκτη η μη-χρήση. Η αλλαγή έγινε σιγά σιγά και με μικρά βήματα και σίγουρα δεν έδωσαν αμέσως το καλό παράδειγμα όλοι οι στυλοβάτες της κοινωνίας. Έτσι σταδιακά γίνονται όμως οι κοινωνικές αλλαγές
ΥΓ το παράδειγμα της ζώνης είναι κλασσικό από την συμπεριφορομπλαμπλα οικονομική θεωρία, δεν το σκέφτηκα μόνη μου
ΥΓ2 Στην Ελλάδα αυτά περνάνε παραδοσιακά μέσα από το σχολείο. Η δασκάλα που ελέγχει αν ο γιακάς των μαθητών είναι καθαρός και τα νύχια τους κομμένα (πάνε πολύ πίσω τώρα) από ποιόν ελέγχεται για την καθαριότητά της; Κι όμως, αυτά τα παιδιά είναι οι γονείς μας, οι οποίοι στραβομουτσουνιάζουν αν καθίσει δίπλα τους κανένας βρωμιάρης.
Κι αν το δούμε αλλιώς, πριν λίγες δεκαετίες η χρήση της ζώνης ασφαλείας ήταν ανέκδοτο. Σήμερα είναι όχι μόνο νομικά αλλά και κοινωνικά απαράδεκτη η μη-χρήση. Η αλλαγή έγινε σιγά σιγά και με μικρά βήματα και σίγουρα δεν έδωσαν αμέσως το καλό παράδειγμα όλοι οι στυλοβάτες της κοινωνίας. Έτσι σταδιακά γίνονται όμως οι κοινωνικές αλλαγές
ΥΓ το παράδειγμα της ζώνης είναι κλασσικό από την συμπεριφορομπλαμπλα οικονομική θεωρία, δεν το σκέφτηκα μόνη μου
ΥΓ2 Στην Ελλάδα αυτά περνάνε παραδοσιακά μέσα από το σχολείο. Η δασκάλα που ελέγχει αν ο γιακάς των μαθητών είναι καθαρός και τα νύχια τους κομμένα (πάνε πολύ πίσω τώρα) από ποιόν ελέγχεται για την καθαριότητά της; Κι όμως, αυτά τα παιδιά είναι οι γονείς μας, οι οποίοι στραβομουτσουνιάζουν αν καθίσει δίπλα τους κανένας βρωμιάρης.
Σε συζητήσεις με φίλους έχω διατυπώσει την αίσθησή μου ότι, στις γερμανόφωνες χώρες τουλάχιστον, το κλίμα για την Ελλάδα σιγά σιγά αλλάζει. Οι πολίτες τους αρχίζουν να συνειδητοποιούν τι ακριβώς μας συνέβη τα προηγούμενα χρόνια και τι συμβαίνει τώρα, οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι έχουν αρχίσει να εξετάζουν το θέμα από περισσότερες οπτικές γωνίες και πλευρές.
Στη σημερινή ηλεκτρονική έκδοση του Stern είδα ένα άρθρο που εκλαϊκεύει για το γερμανικό κοινό, αρκετά πιστά κτγμ, την κατάσταση. (Πολιτικά, το Stern πρόσκειται μάλλον στη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, το SPD).
Για να καθαρίσει το μυαλό από τη χτεσινή σύναξη, σκέφτηκα να σας το μεταφράσω στα γρήγορα:
Στη σημερινή ηλεκτρονική έκδοση του Stern είδα ένα άρθρο που εκλαϊκεύει για το γερμανικό κοινό, αρκετά πιστά κτγμ, την κατάσταση. (Πολιτικά, το Stern πρόσκειται μάλλον στη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, το SPD).
Για να καθαρίσει το μυαλό από τη χτεσινή σύναξη, σκέφτηκα να σας το μεταφράσω στα γρήγορα:
Ελλήνων εγκώμιο
Το αξίζουν
Οι Γερμανοί κέρδισαν πολλά από τους Έλληνες και ανήκουν στους κερδισμένους από την κρίση. Τώρα πρέπει να επιβραβεύσουμε τις μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.
Άρθρο του Αντρέας Χόφμαν [Andreas Hoffmann]
Πάλι εξοργισμένοι με τους Έλληνες; Ανήκετε στην πλειοψηφία. Έξι στους δέκα Γερμανούς δεν θέλουν να δώσουμε άλλα χρήματα στους Έλληνες. Η χώρα του Πλάτωνα εξελίσσεται σε μια κατάρα που καταβροχθίζει ευρώ. Αυτοί οι Έλληνες! Δεν καταφέρνουν τίποτε σωστά, πληρώνουν συντάξεις ακόμη και σε πεθαμένους και παραλίγο θα πυροδοτούσαν μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Αντί να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει, μας βρίζουν, εμάς που τους πληρώνουμε, και μας λένε «ευρωναζί». Κι ας στέλνουμε δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια στην Αθήνα. Ανιδιοτελώς, φυσικά.
Ανιδιοτελώς; Έ, όχι, βέβαια. Εμείς, οι Γερμανοί, είμαστε οι κερδισμένοι από την κρίση. Κερδίσαμε στο παρελθόν από τους Έλληνες. Κερδίζουμε και τώρα. Η χώρα τους είναι η χήνα με τα χρυσά αυγά που γεμίζει ευρώ τα ταμεία μας.
Η ιστορία της επιτυχίας άρχισε το 2002, με την εισαγωγή του ευρώ. Οι γερμανικές επιχειρήσεις βρήκαν περισσότερους αγοραστές για τα προϊόντα τους, καθώς μεγάλωσε ο οικονομικός χώρος τους. Μονομιάς εξαφανίστηκε η συναλλαγματική αστάθεια που μείωνε τα εταιρικά κέρδη. Χάρη στο κοινό νόμισμα μειώθηκαν τα επιτόκια για τους Έλληνες, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς. Μπορούσαν να επενδύουν και να αγοράζουν ευκολότερα. Από εμάς. Από την εισαγωγή του ευρώ το 2002 μέχρι το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008, οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα και μόνο αυξήθηκαν κατά 60%. Παρόμοια αυξήθηκαν οι εξαγωγές προς τις υπόλοιπες σημερινές προβληματικές χώρες, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Οι εταιρείες μας τσέπωναν δισεκατομμύρια. Χωρίς κανένα παράπονο, εννοείται.
Το ευρώ βοήθησε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Μπορούσαν να έχουν ευκολότερα πρόσβαση σε χρηματικούς πόρους στο εξωτερικό, να δίνουν πιστώσεις, να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Οι τράπεζές μας πλημμύρισαν αυτές τις χώρες με φτηνά δάνεια. Στα μέσα του 2008, λίγο πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, είχαν δοθεί τόσο πολλά δάνεια, ώστε συνολικά να έχουν δανείσει οι τράπεζες στις προβληματικές χώρες το 115% των ιδίων κεφαλαίων τους. Αυτό δείχνει μια μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Πριν από μόλις έξι χρόνια, ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 52%. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για ένα ΑΑ πρόγραμμα προώθησης των εξαγωγών μας. Οι γερμανικές τράπεζες προκάλεσαν στους Έλληνες εθισμό στο φτηνό χρήμα για να αγοράζουν από γερμανικές εταιρείες αυτοκίνητα και μηχανήματα.
Οι Έλληνες μάς προσφέρουν και κέρδη από τόκους
Ακόμη και σήμερα εξακολουθούμε να κερδίζουμε. Δεν το πιστεύετε; Είναι όμως η αλήθεια. Αυτή την εποχή, η ΕΕ δανείζεται χρήμα από την αγορά με επιτόκιο 2% και το μεταπωλεί σε Έλληνες, Ιρλανδούς και Πορτογάλους με 5%. 3% κέρδος από τη διαφορά στο επιτόκιο. Για τα 8,4 δισεκατομμύρια δανεικά ευρώ που έχουμε πουλήσει ως τώρα στην Ελλάδα μέσω της Τράπεζας Ανασυγκρότησης (Kreditanstalt für Wiederaufbau, KfW), ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει εισπράξει περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το δικό μας Ινστιτούτο Μακροοικονομικών και Οικονομικών Ερευνών.
Αυτό είναι όλο; Όχι. Χάρη στους Έλληνες, η Γερμανία μπορεί να δανείζεται με ευνοϊκούς όρους. Το 2007, το επιτόκιο των γερμανικών ομολόγων βρισκόταν στο 4,5%, το 2010 είχε πέσει στο 2,25%. Επενδυτές σε όλη την υφήλιο καταφεύγουν σε γερμανικούς τίτλους επειδή θεωρούνται ιδιαίτερα ασφαλείς. Για να χρηματοδοτήσει το δικό μας δυσθεώρητο έλλειμμα (1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ), η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δανείζεται κάθε χρόνο περίπου όσο το ένα τέταρτο του χρέους μας. Κάπου 350 δισεκατομμύρια ευρώ. 2% μικρότερο επιτόκιο σημαίνει ότι γλιτώνουμε εφτά δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.
Μπορούμε να κερδίσουμε ακόμη και από το επόμενο πακέτο διάσωσης. Μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ΕΚΤ αγόρασε κατά τη διάρκεια της κρίσης πολλά ελληνικά κρατικά ομόλογα –όχι στην αρχική τους τιμή, αλλά με πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Κι αυτό επειδή τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία ήθελαν να ξεφορτωθούν τα επισφαλή δάνεια. Αν διασωθούν οι Έλληνες, η ΕΚΤ δεν θα χρειαστεί να διαγράψει αυτούς τους τίτλους και θα εισπράξει, κατά την ωρίμανση των δανείων, τη συνολική τους αξία. Καλά κέρδη, από τα οποία θα επωφεληθούν οι Γερμανοί, που είναι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι της ΕΚΤ.
Σκληρές μεταρρυθμίσεις των Ελλήνων
Ναι, ναι. Το ακούω πάλι. ΑΝ, πληρώσουν οι Έλληνες. Αφού δεν μπορούν, έτσι δεν είναι; Δεν είναι τόσο τεμπέληδες; Σαχλαμάρες. Οι Έλληνες ψήφισαν μεταρρυθμίσεις που εμείς οι Γερμανοί δεν μπορούμε να τις διανοηθούμε. Οι μισθοί στο Δημόσιο μειώθηκαν 15%, στα ανώτερα κλιμάκια η μείωση έφτασε το 30%. Μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, ο ΦΠΑ σκαρφάλωσε τέσσερις μονάδες και έφτασε το 23%. Εδώ στη Γερμανία, οι δημόσιες δαπάνες γνωρίζουν εδώ και 60 χρόνια μόνο μία κατεύθυνση: Αυξάνονται. Αντίθετα, οι Έλληνες μείωσαν τις δαπάνες τους μέσα σε ένα χρόνο κατά 8%. Αν είχαμε ανάλογο θάρρος, θα έπρεπε να εξοικονομήσουμε μέσα σε ένα χρόνο 96 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό ισοδυναμεί με το 40% της μισθοδοσίας του προσωπικού του κράτους, των ομόσπονδων κρατών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα εξαφανίζονταν σχεδόν οι μισές θέσεις εργασίας. Κανένας ντόπιος πολιτικός δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες το τόλμησαν.
Το γεγονός ότι παραμένουν βουτηγμένοι στην κρίση οφείλεται στον παραλογισμό των αγορών που τρέμουν για τα δισεκατομμύριά τους. Οφείλεται στους οίκους αξιολόγησης που κακολογούν τις επιτυχίες και επιδεινώνουν την αθλιότητα. Οφείλεται στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και κυρίως στη γερμανική, που φοβούνται το εκλογικό σώμα επειδή δεν είναι δημοφιλή τα νέα πακέτα με δισεκατομμύρια βοήθεια. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη στην Ελλάδα. Το φορολογικό σύστημα είναι σκέτο ανέκδοτο, όταν δεν μπορεί καν να εισπράξει το ένα τρίτο του ΦΠΑ. Το κράτος κατέχει υπερβολικά πολλές εταιρείες, η γραφειοκρατία θεριεύει ανεξέλεγκτη, η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια δύο οικογενειών. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Αλλά για να το καταφέρουν αυτό οι Έλληνες χρειάζονται χρόνο –χρόνο που πρέπει να τους δοθεί.
Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά από μόνοι μας πόσο χρόνο χρειάζονται οι μεταρρυθμίσεις. Το Τείχος έπεσε τον Νοέμβριο του 1989. Σήμερα, μετά από 21 χρόνια και συνολικό κόστος 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ, υπάρχουν ακόμη πολλά που χωρίζουν Ανατολή και Δύση. Στο γεγονός όμως ότι παρόλα αυτά τα καταφέραμε μάλλον καλά με την ενοποίηση δεν ήταν ασήμαντη η συμβολή των Ευρωπαίων γειτόνων μας. Αυτό πρέπει να επιτρέψουμε τώρα και στους Έλληνες· με το ναι που είπαν στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα, έσωσαν και εμάς.
Το αξίζουν
Οι Γερμανοί κέρδισαν πολλά από τους Έλληνες και ανήκουν στους κερδισμένους από την κρίση. Τώρα πρέπει να επιβραβεύσουμε τις μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.
Άρθρο του Αντρέας Χόφμαν [Andreas Hoffmann]
Πάλι εξοργισμένοι με τους Έλληνες; Ανήκετε στην πλειοψηφία. Έξι στους δέκα Γερμανούς δεν θέλουν να δώσουμε άλλα χρήματα στους Έλληνες. Η χώρα του Πλάτωνα εξελίσσεται σε μια κατάρα που καταβροχθίζει ευρώ. Αυτοί οι Έλληνες! Δεν καταφέρνουν τίποτε σωστά, πληρώνουν συντάξεις ακόμη και σε πεθαμένους και παραλίγο θα πυροδοτούσαν μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Αντί να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει, μας βρίζουν, εμάς που τους πληρώνουμε, και μας λένε «ευρωναζί». Κι ας στέλνουμε δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια στην Αθήνα. Ανιδιοτελώς, φυσικά.
Ανιδιοτελώς; Έ, όχι, βέβαια. Εμείς, οι Γερμανοί, είμαστε οι κερδισμένοι από την κρίση. Κερδίσαμε στο παρελθόν από τους Έλληνες. Κερδίζουμε και τώρα. Η χώρα τους είναι η χήνα με τα χρυσά αυγά που γεμίζει ευρώ τα ταμεία μας.
Η ιστορία της επιτυχίας άρχισε το 2002, με την εισαγωγή του ευρώ. Οι γερμανικές επιχειρήσεις βρήκαν περισσότερους αγοραστές για τα προϊόντα τους, καθώς μεγάλωσε ο οικονομικός χώρος τους. Μονομιάς εξαφανίστηκε η συναλλαγματική αστάθεια που μείωνε τα εταιρικά κέρδη. Χάρη στο κοινό νόμισμα μειώθηκαν τα επιτόκια για τους Έλληνες, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς. Μπορούσαν να επενδύουν και να αγοράζουν ευκολότερα. Από εμάς. Από την εισαγωγή του ευρώ το 2002 μέχρι το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008, οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα και μόνο αυξήθηκαν κατά 60%. Παρόμοια αυξήθηκαν οι εξαγωγές προς τις υπόλοιπες σημερινές προβληματικές χώρες, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Οι εταιρείες μας τσέπωναν δισεκατομμύρια. Χωρίς κανένα παράπονο, εννοείται.
Το ευρώ βοήθησε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Μπορούσαν να έχουν ευκολότερα πρόσβαση σε χρηματικούς πόρους στο εξωτερικό, να δίνουν πιστώσεις, να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Οι τράπεζές μας πλημμύρισαν αυτές τις χώρες με φτηνά δάνεια. Στα μέσα του 2008, λίγο πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, είχαν δοθεί τόσο πολλά δάνεια, ώστε συνολικά να έχουν δανείσει οι τράπεζες στις προβληματικές χώρες το 115% των ιδίων κεφαλαίων τους. Αυτό δείχνει μια μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Πριν από μόλις έξι χρόνια, ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 52%. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για ένα ΑΑ πρόγραμμα προώθησης των εξαγωγών μας. Οι γερμανικές τράπεζες προκάλεσαν στους Έλληνες εθισμό στο φτηνό χρήμα για να αγοράζουν από γερμανικές εταιρείες αυτοκίνητα και μηχανήματα.
Οι Έλληνες μάς προσφέρουν και κέρδη από τόκους
Ακόμη και σήμερα εξακολουθούμε να κερδίζουμε. Δεν το πιστεύετε; Είναι όμως η αλήθεια. Αυτή την εποχή, η ΕΕ δανείζεται χρήμα από την αγορά με επιτόκιο 2% και το μεταπωλεί σε Έλληνες, Ιρλανδούς και Πορτογάλους με 5%. 3% κέρδος από τη διαφορά στο επιτόκιο. Για τα 8,4 δισεκατομμύρια δανεικά ευρώ που έχουμε πουλήσει ως τώρα στην Ελλάδα μέσω της Τράπεζας Ανασυγκρότησης (Kreditanstalt für Wiederaufbau, KfW), ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει εισπράξει περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το δικό μας Ινστιτούτο Μακροοικονομικών και Οικονομικών Ερευνών.
Αυτό είναι όλο; Όχι. Χάρη στους Έλληνες, η Γερμανία μπορεί να δανείζεται με ευνοϊκούς όρους. Το 2007, το επιτόκιο των γερμανικών ομολόγων βρισκόταν στο 4,5%, το 2010 είχε πέσει στο 2,25%. Επενδυτές σε όλη την υφήλιο καταφεύγουν σε γερμανικούς τίτλους επειδή θεωρούνται ιδιαίτερα ασφαλείς. Για να χρηματοδοτήσει το δικό μας δυσθεώρητο έλλειμμα (1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ), η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δανείζεται κάθε χρόνο περίπου όσο το ένα τέταρτο του χρέους μας. Κάπου 350 δισεκατομμύρια ευρώ. 2% μικρότερο επιτόκιο σημαίνει ότι γλιτώνουμε εφτά δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.
Μπορούμε να κερδίσουμε ακόμη και από το επόμενο πακέτο διάσωσης. Μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ΕΚΤ αγόρασε κατά τη διάρκεια της κρίσης πολλά ελληνικά κρατικά ομόλογα –όχι στην αρχική τους τιμή, αλλά με πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Κι αυτό επειδή τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία ήθελαν να ξεφορτωθούν τα επισφαλή δάνεια. Αν διασωθούν οι Έλληνες, η ΕΚΤ δεν θα χρειαστεί να διαγράψει αυτούς τους τίτλους και θα εισπράξει, κατά την ωρίμανση των δανείων, τη συνολική τους αξία. Καλά κέρδη, από τα οποία θα επωφεληθούν οι Γερμανοί, που είναι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι της ΕΚΤ.
Σκληρές μεταρρυθμίσεις των Ελλήνων
Ναι, ναι. Το ακούω πάλι. ΑΝ, πληρώσουν οι Έλληνες. Αφού δεν μπορούν, έτσι δεν είναι; Δεν είναι τόσο τεμπέληδες; Σαχλαμάρες. Οι Έλληνες ψήφισαν μεταρρυθμίσεις που εμείς οι Γερμανοί δεν μπορούμε να τις διανοηθούμε. Οι μισθοί στο Δημόσιο μειώθηκαν 15%, στα ανώτερα κλιμάκια η μείωση έφτασε το 30%. Μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, ο ΦΠΑ σκαρφάλωσε τέσσερις μονάδες και έφτασε το 23%. Εδώ στη Γερμανία, οι δημόσιες δαπάνες γνωρίζουν εδώ και 60 χρόνια μόνο μία κατεύθυνση: Αυξάνονται. Αντίθετα, οι Έλληνες μείωσαν τις δαπάνες τους μέσα σε ένα χρόνο κατά 8%. Αν είχαμε ανάλογο θάρρος, θα έπρεπε να εξοικονομήσουμε μέσα σε ένα χρόνο 96 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό ισοδυναμεί με το 40% της μισθοδοσίας του προσωπικού του κράτους, των ομόσπονδων κρατών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα εξαφανίζονταν σχεδόν οι μισές θέσεις εργασίας. Κανένας ντόπιος πολιτικός δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες το τόλμησαν.
Το γεγονός ότι παραμένουν βουτηγμένοι στην κρίση οφείλεται στον παραλογισμό των αγορών που τρέμουν για τα δισεκατομμύριά τους. Οφείλεται στους οίκους αξιολόγησης που κακολογούν τις επιτυχίες και επιδεινώνουν την αθλιότητα. Οφείλεται στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και κυρίως στη γερμανική, που φοβούνται το εκλογικό σώμα επειδή δεν είναι δημοφιλή τα νέα πακέτα με δισεκατομμύρια βοήθεια. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη στην Ελλάδα. Το φορολογικό σύστημα είναι σκέτο ανέκδοτο, όταν δεν μπορεί καν να εισπράξει το ένα τρίτο του ΦΠΑ. Το κράτος κατέχει υπερβολικά πολλές εταιρείες, η γραφειοκρατία θεριεύει ανεξέλεγκτη, η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια δύο οικογενειών. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Αλλά για να το καταφέρουν αυτό οι Έλληνες χρειάζονται χρόνο –χρόνο που πρέπει να τους δοθεί.
Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά από μόνοι μας πόσο χρόνο χρειάζονται οι μεταρρυθμίσεις. Το Τείχος έπεσε τον Νοέμβριο του 1989. Σήμερα, μετά από 21 χρόνια και συνολικό κόστος 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ, υπάρχουν ακόμη πολλά που χωρίζουν Ανατολή και Δύση. Στο γεγονός όμως ότι παρόλα αυτά τα καταφέραμε μάλλον καλά με την ενοποίηση δεν ήταν ασήμαντη η συμβολή των Ευρωπαίων γειτόνων μας. Αυτό πρέπει να επιτρέψουμε τώρα και στους Έλληνες· με το ναι που είπαν στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα, έσωσαν και εμάς.
Υπό τρεις [τουλάχιστον, θα προσθέσω] προϋποθέσεις:
Ότι η Ελλάδα δεν θα χάσει - με δική της υπαιτιότητα - την επαφή με το ευρωπαϊκό τοπίο και τις δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τη διαμόρφωσή του. Ότι το ελληνικό «δημόσιον πράγμα» θα καταφέρει να υφάνει ξανά τον τρύπιο ιστό εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης και θα αποτρέψει την οριστική διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που συντελείται βίαια γύρω μας. Και ότι αντί ο πολιτικός λόγος να εμπορεύεται διαρκώς τον φόβο, θα βρει τον τρόπο να πει πως το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο φόβος ο ίδιος - και μαζί να βρει τρόπο να κάνει την αναπόφευκτη λιτότητα λίγο πιο «έξυπνη» (δηλαδή, λιγότερο αντιαναπτυξιακή) και πολύ πιο δίκαιη στην κατανομή των βαρών της.
Ότι η Ελλάδα δεν θα χάσει - με δική της υπαιτιότητα - την επαφή με το ευρωπαϊκό τοπίο και τις δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τη διαμόρφωσή του. Ότι το ελληνικό «δημόσιον πράγμα» θα καταφέρει να υφάνει ξανά τον τρύπιο ιστό εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης και θα αποτρέψει την οριστική διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που συντελείται βίαια γύρω μας. Και ότι αντί ο πολιτικός λόγος να εμπορεύεται διαρκώς τον φόβο, θα βρει τον τρόπο να πει πως το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο φόβος ο ίδιος - και μαζί να βρει τρόπο να κάνει την αναπόφευκτη λιτότητα λίγο πιο «έξυπνη» (δηλαδή, λιγότερο αντιαναπτυξιακή) και πολύ πιο δίκαιη στην κατανομή των βαρών της.
Έτσι τελειώνει το άρθρο του Παύλου Τσίμα με τίτλο Υπάρχει φως στο τούνελ; στα σαββατιάτικα Νέα.
SBE
¥
Μια που το ρίξαμε στην αρθρογραφία (τρίτων, να προσθέσω το άρθρο του Μαζάουερ από ΝΥΤ, που δείχνει αυτό που βλέπω εγώ: ρομαντικούς (?) που μας λυπούνται.
Democracy’s Cradle, Rocking the World
By MARK MAZOWER
YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.
In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.
Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.
In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.
It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.
Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.
European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.
And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.
Mark Mazower is a professor of history at Columbia University.
Democracy’s Cradle, Rocking the World
By MARK MAZOWER
YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.
In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.
Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.
In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.
It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.
Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.
European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.
And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.
Mark Mazower is a professor of history at Columbia University.
Ένα New Deal για την Ευρώπη
Σε περίληψη, η πρόταση Βαρουφάκη-Στιούαρτ Χόλαντ για την έκδοση ευρωομολόγων βγήκε να μαζέψει υπογραφές.
Να σημειωθεί ότι κάθε προσπάθεια για τη λογική αντιμετώπιση του συσσωρευμένου χρέους της περιφέρειας δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνονται παράλληλες προσπάθειες για το συμμάζεμα του κράτους, τη σύλληψη φορολογητέας ύλης, τα μέτρα για ανάπτυξη (πάλι με ενίσχυση της περιφέρειας).
Όταν κάποια στιγμή θα δοθεί η οριστική λύση για την αντιμετώπιση του μεγάλου βραχνά (έτσι που να μην έχουμε πιστωτικό επεισόδιο, αλλά ούτε και τη θηλιά να σφίγγεται συνεχώς στο λαιμό), θα είναι μισό το «ουφ». Γιατί αν δεν γίνει όλη η δουλειά που πρέπει να γίνει στις άλλες κατευθύνσεις, όλο στα ίδια θα γυρνάμε.
Σε περίληψη, η πρόταση Βαρουφάκη-Στιούαρτ Χόλαντ για την έκδοση ευρωομολόγων βγήκε να μαζέψει υπογραφές.
Να σημειωθεί ότι κάθε προσπάθεια για τη λογική αντιμετώπιση του συσσωρευμένου χρέους της περιφέρειας δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνονται παράλληλες προσπάθειες για το συμμάζεμα του κράτους, τη σύλληψη φορολογητέας ύλης, τα μέτρα για ανάπτυξη (πάλι με ενίσχυση της περιφέρειας).
Όταν κάποια στιγμή θα δοθεί η οριστική λύση για την αντιμετώπιση του μεγάλου βραχνά (έτσι που να μην έχουμε πιστωτικό επεισόδιο, αλλά ούτε και τη θηλιά να σφίγγεται συνεχώς στο λαιμό), θα είναι μισό το «ουφ». Γιατί αν δεν γίνει όλη η δουλειά που πρέπει να γίνει στις άλλες κατευθύνσεις, όλο στα ίδια θα γυρνάμε.
«Μας κυβερνούν παιδάκια, δεν υπάρχουν ηγέτες»
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4642032
Σκληρή κριτική ασκούν στους ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ με χθεσινά άρθρα τους η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» και η βρετανική «Financial Times», κατηγορώντας τους για εφησυχασμό αλλά και ανευθυνότητα και ολιγοψυχία μπροστά στην ανάγκη να λάβουν γενναίες αποφάσεις για να αντιμετωπιστεί η κρίση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Σε άρθρο της με τίτλο «Αυτά τα παιδάκια που μας κυβερνούν», η «Le Monde» αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «η κατάσταση απαιτεί ενηλίκους και ενήλικοι δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες». Αλλά και οι «Financial Times» καταλογίζουν εφησυχασμό στους ευρωπαίους ηγέτες «που θεωρούν ότι η κρίση μπορεί να περιμένει για μετά τις διακοπές» και επικρίνοντας κυρίως το Βερολίνο καταλήγουν λέγοντας ότι «η Ιστορία δεν έχει συγχωρήσει όσους απλώς ήταν θεατές όταν η Ρώμη καιγόταν».
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4642032
Όπως σε όλα τα πράγματα, ίσως υπάρχουν κι εδώ πολλοί τρόποι ανάγνωσης των στοιχείων. Στην πραγματικότητα, μόνο όποιος γνωρίζει και καταλαβαίνει όλα τα δεδομένα μπορεί να είναι αρκετά ενήμερος ώστε να κάνει κριτική.
Είναι γεγονός ότι αυτή τη στιγμή παίζεται ένα τεράστιο παιχνίδι από πολλούς και με διάφορους στόχους, φανερούς και κρυφούς. Καμιά φορά ισχύει ένα ακόμη ρητό που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ: «Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, περίμενε».
Γιατί να θεωρήσουμε την «πίεση των αγορών στην Ιταλία» ως ένδειξη δυσλειτουργίας της ηγεσίας της ΕΕ και όχι ως ένδειξη επιτυχίας της πολιτικής της αναμονής που ασκούν οι Γερμανοί; Ζορίζονται με την επιμονή τους οι αγορές και «πιέζουν μέσω Ιταλίας», ανταπαντούν οι πολιτικοί με «επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδας --δηλ. θα χάσετε περισσότερα». Ματαξανανταπαντούν οι «οίκοι» με σκουπίδιασμα των ιρλανδέζικων ομολόγων, «ακυρώνουν την έκτακτη σύνοδο κορυφής» οι πολιτικοί.
Στο μεταξύ, όλοι εξοπλίζονται όσο μπορούν καλύτερα για οτιδήποτε μπορεί να προκύψει. Οι ιδιώτες ξεφορτώνονται χαρτί, οι πολιτικοί ετοιμάζονται να το αγοράσουν κοψοχρονιά. Η διελκυστίνδα θα τραβήξει πολύ ακόμη και παρά την επιθυμία των δελτίων των 8, σε μη τηλεοπτικούς χρόνους.
Εξοπλίζονται όλοι όσο μπορούν καλύτερα; Όχι. Σε ένα μικρόγαλατικό ευρωπαϊκό χωριό που το λένε Ελλάδα...
Ή μήπως εξοπλίζονται και εκεί; Μήπως δεν είναι ανικανότητα η ταχύτερη προώθηση των ακόμη πιο αυστηρών μέτρων που μας ζητούν αλλά σκοπιμότητα;
Είναι γεγονός ότι αυτή τη στιγμή παίζεται ένα τεράστιο παιχνίδι από πολλούς και με διάφορους στόχους, φανερούς και κρυφούς. Καμιά φορά ισχύει ένα ακόμη ρητό που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ: «Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, περίμενε».
Γιατί να θεωρήσουμε την «πίεση των αγορών στην Ιταλία» ως ένδειξη δυσλειτουργίας της ηγεσίας της ΕΕ και όχι ως ένδειξη επιτυχίας της πολιτικής της αναμονής που ασκούν οι Γερμανοί; Ζορίζονται με την επιμονή τους οι αγορές και «πιέζουν μέσω Ιταλίας», ανταπαντούν οι πολιτικοί με «επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδας --δηλ. θα χάσετε περισσότερα». Ματαξανανταπαντούν οι «οίκοι» με σκουπίδιασμα των ιρλανδέζικων ομολόγων, «ακυρώνουν την έκτακτη σύνοδο κορυφής» οι πολιτικοί.
Στο μεταξύ, όλοι εξοπλίζονται όσο μπορούν καλύτερα για οτιδήποτε μπορεί να προκύψει. Οι ιδιώτες ξεφορτώνονται χαρτί, οι πολιτικοί ετοιμάζονται να το αγοράσουν κοψοχρονιά. Η διελκυστίνδα θα τραβήξει πολύ ακόμη και παρά την επιθυμία των δελτίων των 8, σε μη τηλεοπτικούς χρόνους.
Εξοπλίζονται όλοι όσο μπορούν καλύτερα; Όχι. Σε ένα μικρό
Ή μήπως εξοπλίζονται και εκεί; Μήπως δεν είναι ανικανότητα η ταχύτερη προώθηση των ακόμη πιο αυστηρών μέτρων που μας ζητούν αλλά σκοπιμότητα;
Α, ναι, η σοβαρή κυρία Μοντ. Που ανακάλυψε το έλλειμμα ηγεσίας αφού ξεφωνήθηκε οριστικά το γαλλικό πλάνο να φορτωθούμε 30ετή ομόλογα με επιτόκιο στο 8%. Για να το λέει η Μοντ θα είναι έγκυρο, αφού σίγουρα ξέρει περισσότερα από εμάς...
Κι ο κλεφτοπόλεμος μια χαρά πόλεμος είναι. Τους περισσότερους πολέμους μετά τον β'ππ έχει κερδίσει. Κι αν η επιλογή είναι να χάσω πέφτοντας μαχόμενος γενναία ή να κερδίσω κάνοντας τον αντίπαλο να πέσει μαχόμενος γενναία...
Μοντ και ΦΤ μαζί; Χμμμ...
Κι ο κλεφτοπόλεμος μια χαρά πόλεμος είναι. Τους περισσότερους πολέμους μετά τον β'ππ έχει κερδίσει. Κι αν η επιλογή είναι να χάσω πέφτοντας μαχόμενος γενναία ή να κερδίσω κάνοντας τον αντίπαλο να πέσει μαχόμενος γενναία...
Μοντ και ΦΤ μαζί; Χμμμ...
Η επανεκκίνηση του λαϊκισμού
Του Ηλια Κατσικα
Ας δεχθούμε ότι όλοι οι διεθνείς φορείς και οργανισμοί που ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα έχουν κάνει λάθος και δεν είδαν έγκαιρα αυτό που στη Ν. Δ. διέβλεψαν ήδη από πέρυσι: ότι το Μνημόνιο ήταν «ολέθριο σφάλμα», γιατί βύθισε την οικονομία σε ύφεση το δε Μεσοπρόθεσμο είναι επίσης καταδικασμένο να αποτύχει επειδή παραβλέπει μια σημαντική προϋπόθεση: την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι θα σήμαινε, στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής, μια τέτοια παραδοχή; Οχι και πολλά πράγματα αν δεν έχουμε την απάντηση στο εξής ερώτημα: με τι εργαλεία πολιτικής μπορούμε να την επιδιώξουμε;
Του Ηλια Κατσικα
Ας δεχθούμε ότι όλοι οι διεθνείς φορείς και οργανισμοί που ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα έχουν κάνει λάθος και δεν είδαν έγκαιρα αυτό που στη Ν. Δ. διέβλεψαν ήδη από πέρυσι: ότι το Μνημόνιο ήταν «ολέθριο σφάλμα», γιατί βύθισε την οικονομία σε ύφεση το δε Μεσοπρόθεσμο είναι επίσης καταδικασμένο να αποτύχει επειδή παραβλέπει μια σημαντική προϋπόθεση: την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι θα σήμαινε, στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής, μια τέτοια παραδοχή; Οχι και πολλά πράγματα αν δεν έχουμε την απάντηση στο εξής ερώτημα: με τι εργαλεία πολιτικής μπορούμε να την επιδιώξουμε;
Συνέχεια στην Καθημερινή της 5/8/2011
SBE
¥
Με μπέρδεψε λίγο το άρθρο. Είναι κατά της επιδίωξης του ελληνο-κεϊνσιανού οικονομικού μοντέλου που ακολουθούσαμε για δεκαετίες; Ή δεν είναι;
Επιστροφή στο ίδιο ακριβώς έτσι κι αλλιώς δε γίνεται λόγω αλλαγμένων συνθηκών.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αυτό που λέει πέρι επαγγελμάτων που δεν έχουν ζήτηση και τα στηρίζουμε τεχνητά, πρόβλημα σοβαρότατο όχι μόνο στην Ελλάδα- είχα διαβάσει ενα πολύ καλό αμερικάνικο άρθρο σχετικά πριν τρία- τέσσερα χρόνια που επεσήμανε το προβλημα.
Επιστροφή στο ίδιο ακριβώς έτσι κι αλλιώς δε γίνεται λόγω αλλαγμένων συνθηκών.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αυτό που λέει πέρι επαγγελμάτων που δεν έχουν ζήτηση και τα στηρίζουμε τεχνητά, πρόβλημα σοβαρότατο όχι μόνο στην Ελλάδα- είχα διαβάσει ενα πολύ καλό αμερικάνικο άρθρο σχετικά πριν τρία- τέσσερα χρόνια που επεσήμανε το προβλημα.
Δεν είχα δει την ερώτησή σου. Ερχόμουν να σχολιάσω στα γρήγορα τη συνέντευξη Σαμαρά στην ημερίδα Guardian (αγγλικά εδώ, ελληνική περίληψη εδώ), στην οποία δεν λέει τίποτα το ουσιαστικό, μόνο συνθήματα και κλάψα, με εξαίρεση, προς το τέλος, το «the politician who has proposed that the economy be kick-started with the introduction of a flat 15% tax on corporate profits and dividends», που δεν αποκλείεται να είναι προσθήκη από την (απελπισμένη) δημοσιογράφο. Και σκέφτομαι ότι, αν λέει τα ίδια στους έξω, θα πρέπει να τραβάνε τα μαλλιά τους. Αντιλαμβάνονται ότι τα μέτρα που έχει ανάγκη ο τόπος απαιτούν τη συναίνεση των δύο κομμάτων. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη δημιουργία θετικού επενδυτικού κλίματος απαιτεί συναίνεση: να ξέρει ο άλλος ότι θα υπάρχει κάποια σταθερή νομοθεσία στην οποία θα βασίσει τα πλάνα του. Να δίνεται η εντύπωση ότι τα κόμματα που θεωρείται πιθανό ότι θα εναλλάσσονται στην εξουσία θα βλέπουν με κοινή και σοβαρή ματιά τα προαπαιτούμενα για την προσέλκυση επενδύσεων. Αν λοιπόν, για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, ο αρχηγός της Ν.Δ. κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι τέρμα η ανάπτυξη μέσω τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, πώς είναι δυνατό να προκύψει συναίνεση;
Ο Κατσίκας αυτό λέει. Η Ελλάδα έχει (εδώ και πολλά χρόνια) ανάγκη να κοιτάξει το εμπορικό της πλεόνασμα. Δεν αποτελεί ανάπτυξη το να δώσεις κίνητρα να χτίζονται σπίτια! Πρώτα γίνεσαι ανταγωνιστικός προς τα έξω (αλλά και μέσα στη χώρα), δηλαδή μπορείς να πουλάς ελληνικά προϊόντα στις ξένες αγορές, φροντίζεις να μην εκτοπίζονται τα προϊόντα σου ακόμα και στις ελληνικές αγορές, και καταφέρνεις να κάνεις τους ξένους να επισκέπτονται την Ελλάδα (αλλά και να σπουδάζουν στην Ελλάδα και να ανοίγουν γραφεία στην Ελλάδα). Θα πρέπει για πάρα πολλά χρόνια να πουλάμε περισσότερα απ’ όσα αγοράζουμε. Είναι απαραίτητο αυτό για να ξεχρεώσουμε, αλλιώς θα έφτανε να τα φέρνουμε ίσα βάρκα ίσα νερά.
Αυτό που θα δούμε σε επόμενο γύρο θα είναι συζήτηση για τη χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας. Ας φροντίσουν οι κυβερνήσεις να βελτιώσουν το επενδυτικό περιβάλλον κυρίως σε άλλα σημεία: όχι επειδή θα μειώνεται η φορολογία ή θα μπορούν τα αφεντικά να γαμούν και να δέρνουν τους υπαλλήλους. Δεν κάνουν καλό στη χώρα τέτοιου είδους επενδύσεις. Αλλά αυτό σημαίνει σοβαρότητα απ’ όλους. Και εκεί το έλλειμμά μας περνάει κάθε άλλο έλλειμμα.
Ο Κατσίκας αυτό λέει. Η Ελλάδα έχει (εδώ και πολλά χρόνια) ανάγκη να κοιτάξει το εμπορικό της πλεόνασμα. Δεν αποτελεί ανάπτυξη το να δώσεις κίνητρα να χτίζονται σπίτια! Πρώτα γίνεσαι ανταγωνιστικός προς τα έξω (αλλά και μέσα στη χώρα), δηλαδή μπορείς να πουλάς ελληνικά προϊόντα στις ξένες αγορές, φροντίζεις να μην εκτοπίζονται τα προϊόντα σου ακόμα και στις ελληνικές αγορές, και καταφέρνεις να κάνεις τους ξένους να επισκέπτονται την Ελλάδα (αλλά και να σπουδάζουν στην Ελλάδα και να ανοίγουν γραφεία στην Ελλάδα). Θα πρέπει για πάρα πολλά χρόνια να πουλάμε περισσότερα απ’ όσα αγοράζουμε. Είναι απαραίτητο αυτό για να ξεχρεώσουμε, αλλιώς θα έφτανε να τα φέρνουμε ίσα βάρκα ίσα νερά.
Αυτό που θα δούμε σε επόμενο γύρο θα είναι συζήτηση για τη χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας. Ας φροντίσουν οι κυβερνήσεις να βελτιώσουν το επενδυτικό περιβάλλον κυρίως σε άλλα σημεία: όχι επειδή θα μειώνεται η φορολογία ή θα μπορούν τα αφεντικά να γαμούν και να δέρνουν τους υπαλλήλους. Δεν κάνουν καλό στη χώρα τέτοιου είδους επενδύσεις. Αλλά αυτό σημαίνει σοβαρότητα απ’ όλους. Και εκεί το έλλειμμά μας περνάει κάθε άλλο έλλειμμα.
Costas
¥
Διάβαζα χτες στο όρθιο το Κρίσης Λεξιλόγιο του Γιάνη (sic) Βαρουφάκη και στο νήμα Keynes έγραφε ότι ο Βρετανός είχε καταλάβει πως οι επιχειρηματίες είναι καπετάνιοι του γλυκού νερού. Ότι δηλ. όταν το κλίμα είναι αρνητικό, όταν φοβούνται, δεν πρόκειται να επενδύσουν σε καμιά περίπτωση, ακόμα κι αν τους δελεάσεις με τζάμπα μισθούς, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι κυρίως το κόστος αλλά η προσδοκία κέρδους, δηλ. ότι θα πουλήσουν σε αρκετά μεγάλες ποσότητες, πράγμα που προϋποθέτει αγοραστές, που σε συνθήκες ύφεσης δεν υπάρχουν. Άρα, μόνο το κράτος μπορεί να βγάλει μια στάσιμη οικονομία από το λήθαργο, επενδύοντας μαζικά και πληρώνοντας με χαρτί που τυπώνει. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει με κοινό νόμισμα, εισηγείται έναν κεϋνσιανισμό σε πανευρωζωνική κλίμακα. (δική μου η προτελευταία λέξη 
)
)
Elsa
¥
Εμένα πάλι με τρομάζει ότι πρώτη είδηση και τρόμος μας μεγάλος είναι ο οικονομικός "Αρμαγεδδών της Δευτέρας" (το άκουσα πριν λίγο στην τηλεόραση) και το "τι θα πουν οι αγορές" κι όχι τα 29.000 παιδιά που πέθαναν από πείνα στη Σομαλία τους τελευταίους 3 μήνες...
Και ακόμα περισσότερο, που δεν βλέπουμε ότι η περίφημη αυτή "κρίση", είναι μία, ενιαία και κατατρώει όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο από το 2008 και δώθε.
Πώς λένε κάποιοι: "Οι άνθρωποι κι οι ανάγκες τους πάνω από τις αγορές και τα κέρδη";
Ε, καμιά σχέση...
Και ακόμα περισσότερο, που δεν βλέπουμε ότι η περίφημη αυτή "κρίση", είναι μία, ενιαία και κατατρώει όλο τον κόσμο, κι όχι μόνο από το 2008 και δώθε.
Πώς λένε κάποιοι: "Οι άνθρωποι κι οι ανάγκες τους πάνω από τις αγορές και τα κέρδη";
Ε, καμιά σχέση...
SBE
¥
Έλσα, η Σομαλία, όπως και όλη η περιοχή, είναι μια ανοιχτή πληγή εδώ και δεκαετίες και απλώς βλέπουμε μια ακόμα πράξη στο ίδιο έργο που θα το δούμε και θα το ξαναδούμε δυστυχώς πολλές φορές μέχρι να πεθάνουμε. Αιθιοπία, Σομαλία, Ερυθραία και πάλι από την αρχή.
Κι ένα από τα πράγματα που με ενοχλούν με την οικονομική κρίση είναι που την τελευταία δεκαπενταετία η οποιαδήποτε ενασχόληση με τα κοινά ειχε μετατραπεί σε ενασχόληση με ακτιβισμό της μόδας και καθιστικές διαμαρτυρίες και άλλα πράσινα άλογα ίδια κι απαράλλαχτα σε Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία (κατά τ'άλλα όλα ήταν αυθόρμητα) . Δεν είδα ποτέ καμιά σοβαρή εκστρατεία πολιτών για το φακελλάκι, το πολιτικό μέσο κλπ. Τώρα που ήρθαν οι ισχνές αγελάδες τα θυμηθήκαμε.
Τέλος πάντως, αυτά βγαίνουν εκτός θέματος, πίσω σε αυτό του Νίκελ:
Νίκελ, πριν κάτι χρόνια σε κάτι εκλογές στα διόδια μας έδωσαν διάφορα κόμματα τα φυλλάδιά τους. Κι επειδή ήταν βαρετό το ταξίδι είπα να τα διαβάσω. ούτε σε υποσημείωση δεν είχαν τα κόμματα προγραμματικές δηλώσεις, μόνο αοριστολογίες και συνθήματα. Το μόνο κόμμα που είχε ξεκάθαρες τις θέσεις του ήταν ένα από αυτά που παίρνουν το 0.0001%.
Το ότι ο Σαμαράς δεν έχει να πει τίποτα απλώς δείχνει ότι το κόμμα του δεν είναι οργανωμένο, δεν υπάρχει κάποιος (σοβαρός) σύμβουλος για τα οικονομικά που να έχει από πίσω του μια επιτροπή ερευνητών που κάθεται και γράφει εκθέσεις και policy documents και δεν υπάρχει κανένας κοντά στον αρχηγό του κόμματος να τον ενημερώνει τι να πει. Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση μου δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί παρόμοιες μεθόδους. Και όλοι νομίζουν ότι με φαφλατολογία και επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πάνε καλά. Κι η αλήθεια είναι ότι πάνε καλά. Μέσα. Γιατί οι ψηφοφόροι αυτό έχουν συνηθίσει κι αυτό περιμένουν. Έξω φαίνονται οι ελλείψεις, αλλά οι έξω δεν ψηφίζουν στην Ελλάδα.
Το εμπορικό πλεόνασμα μου ακούγεται όνειρο θερινής νυκτός.
Κι ένα από τα πράγματα που με ενοχλούν με την οικονομική κρίση είναι που την τελευταία δεκαπενταετία η οποιαδήποτε ενασχόληση με τα κοινά ειχε μετατραπεί σε ενασχόληση με ακτιβισμό της μόδας και καθιστικές διαμαρτυρίες και άλλα πράσινα άλογα ίδια κι απαράλλαχτα σε Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία (κατά τ'άλλα όλα ήταν αυθόρμητα) . Δεν είδα ποτέ καμιά σοβαρή εκστρατεία πολιτών για το φακελλάκι, το πολιτικό μέσο κλπ. Τώρα που ήρθαν οι ισχνές αγελάδες τα θυμηθήκαμε.
Τέλος πάντως, αυτά βγαίνουν εκτός θέματος, πίσω σε αυτό του Νίκελ:
Νίκελ, πριν κάτι χρόνια σε κάτι εκλογές στα διόδια μας έδωσαν διάφορα κόμματα τα φυλλάδιά τους. Κι επειδή ήταν βαρετό το ταξίδι είπα να τα διαβάσω. ούτε σε υποσημείωση δεν είχαν τα κόμματα προγραμματικές δηλώσεις, μόνο αοριστολογίες και συνθήματα. Το μόνο κόμμα που είχε ξεκάθαρες τις θέσεις του ήταν ένα από αυτά που παίρνουν το 0.0001%.
Το ότι ο Σαμαράς δεν έχει να πει τίποτα απλώς δείχνει ότι το κόμμα του δεν είναι οργανωμένο, δεν υπάρχει κάποιος (σοβαρός) σύμβουλος για τα οικονομικά που να έχει από πίσω του μια επιτροπή ερευνητών που κάθεται και γράφει εκθέσεις και policy documents και δεν υπάρχει κανένας κοντά στον αρχηγό του κόμματος να τον ενημερώνει τι να πει. Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση μου δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί παρόμοιες μεθόδους. Και όλοι νομίζουν ότι με φαφλατολογία και επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πάνε καλά. Κι η αλήθεια είναι ότι πάνε καλά. Μέσα. Γιατί οι ψηφοφόροι αυτό έχουν συνηθίσει κι αυτό περιμένουν. Έξω φαίνονται οι ελλείψεις, αλλά οι έξω δεν ψηφίζουν στην Ελλάδα.
Το εμπορικό πλεόνασμα μου ακούγεται όνειρο θερινής νυκτός.