... (διότι) δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...
Η στερεότυπη διατύπωση μιας άλλης εποχής, με όλη της την καθαρευουσιάνικη αρματωσιά, απαθανατίζεται (σε πρώτο πρόσωπο) στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη («Διότι δεν συνεμορφώθην»). Μου το θύμισε το ποίημα του Γκρας.
Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Ένα βήμα από το χάος, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις των αγορών...
Το αντίστροφο ισχύει;
Δηλαδή, παράθεση έλληνα ποιητή σε μετάφραση;
Αν ναι, έχουμε την περίπτωση των Walkabouts με τον στίχο "So many stars and still we starve" (τραγούδι Radiant, στο Ended Up A Stranger, 2001).
Ο πρωτότυπος στίχος "τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ" είναι του Τάσου Λειβαδίτη, Εγχειρίδιον Ευθανασίας, 1979. Βλ. και http://mxilouri.wordpress.com/tag/walkabouts/
Ο ίδιος στίχος μελοποιήθηκε και για τον Β. Παπακωνσταντίνου (Χρωματίζω πουλιά, Φυσάει, 1993, μουσική: Γιώργου Τσαγκάρη).
Αιτία το χτεσινό άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή θυμήθηκα αυτό το νήμα. Το απόσπασμα δεν είναι στίχος, δεν είναι από ποίημα, αλλά εγώ ένιωσα την ανάγκη να αναβιώσω το νήμα και το κάνω.
Γράφει στο άρθρο o Τ.Θ.: «Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι», που έλεγε και ο Εμπειρίκος, παρακολουθούμε την οπερέτα της κοινοβουλευτικής λογιστικής κάθε φορά που ένα μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο πρόκειται να γίνει νόμος.
Για να έχουμε και την πλήρη εκδοχή:
Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, από τα ψέματα και τις φενάκες της φοβερής ετούτης εποχής, τρεις-τέσσερεις φίλοι μου και εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων, απόφασι πήραμε να φύγουμε.
Έτσι αρχίζει το «Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου» του Ανδρέα Εμπειρίκου από την Οκτάνα. Το κείμενο όπως είναι τυπωμένο στην Οκτάνα το βρίσκουμε εδώ. Μπορούμε να ακούσουμε τον Εμπειρίκο να διαβάζει το διήγημα (με μικροδιαφορές) στο YouTube.
