Παροιμιώδεις στίχοι της ελληνικής ποίησης
- Thread starter nickel
- Start date
... (διότι) δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...
Η στερεότυπη διατύπωση μιας άλλης εποχής, με όλη της την καθαρευουσιάνικη αρματωσιά, απαθανατίζεται (σε πρώτο πρόσωπο) στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη («Διότι δεν συνεμορφώθην»). Μου το θύμισε το ποίημα του Γκρας.
Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Ένα βήμα από το χάος, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις των αγορών...
Η στερεότυπη διατύπωση μιας άλλης εποχής, με όλη της την καθαρευουσιάνικη αρματωσιά, απαθανατίζεται (σε πρώτο πρόσωπο) στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη («Διότι δεν συνεμορφώθην»). Μου το θύμισε το ποίημα του Γκρας.
Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Ένα βήμα από το χάος, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις των αγορών...
drazen
New member
Το αντίστροφο ισχύει;
Δηλαδή, παράθεση έλληνα ποιητή σε μετάφραση;
Αν ναι, έχουμε την περίπτωση των Walkabouts με τον στίχο "So many stars and still we starve" (τραγούδι Radiant, στο Ended Up A Stranger, 2001).
Ο πρωτότυπος στίχος "τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ" είναι του Τάσου Λειβαδίτη, Εγχειρίδιον Ευθανασίας, 1979. Βλ. και http://mxilouri.wordpress.com/tag/walkabouts/
Ο ίδιος στίχος μελοποιήθηκε και για τον Β. Παπακωνσταντίνου (Χρωματίζω πουλιά, Φυσάει, 1993, μουσική: Γιώργου Τσαγκάρη).
Δηλαδή, παράθεση έλληνα ποιητή σε μετάφραση;
Αν ναι, έχουμε την περίπτωση των Walkabouts με τον στίχο "So many stars and still we starve" (τραγούδι Radiant, στο Ended Up A Stranger, 2001).
Ο πρωτότυπος στίχος "τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ" είναι του Τάσου Λειβαδίτη, Εγχειρίδιον Ευθανασίας, 1979. Βλ. και http://mxilouri.wordpress.com/tag/walkabouts/
Ο ίδιος στίχος μελοποιήθηκε και για τον Β. Παπακωνσταντίνου (Χρωματίζω πουλιά, Φυσάει, 1993, μουσική: Γιώργου Τσαγκάρη).
Αιτία το χτεσινό άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή θυμήθηκα αυτό το νήμα. Το απόσπασμα δεν είναι στίχος, δεν είναι από ποίημα, αλλά εγώ ένιωσα την ανάγκη να αναβιώσω το νήμα και το κάνω.
Γράφει στο άρθρο o Τ.Θ.:
«Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι», που έλεγε και ο Εμπειρίκος, παρακολουθούμε την οπερέτα της κοινοβουλευτικής λογιστικής κάθε φορά που ένα μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο πρόκειται να γίνει νόμος.
Για να έχουμε και την πλήρη εκδοχή:
Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, από τα ψέματα και τις φενάκες της φοβερής ετούτης εποχής, τρεις-τέσσερεις φίλοι μου και εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων, απόφασι πήραμε να φύγουμε.
Έτσι αρχίζει το «Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου» του Ανδρέα Εμπειρίκου από την Οκτάνα. Το κείμενο όπως είναι τυπωμένο στην Οκτάνα το βρίσκουμε εδώ. Μπορούμε να ακούσουμε τον Εμπειρίκο να διαβάζει το διήγημα (με μικροδιαφορές) στο YouTube.
Γράφει στο άρθρο o Τ.Θ.:
«Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι», που έλεγε και ο Εμπειρίκος, παρακολουθούμε την οπερέτα της κοινοβουλευτικής λογιστικής κάθε φορά που ένα μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο πρόκειται να γίνει νόμος.
Για να έχουμε και την πλήρη εκδοχή:
Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, από τα ψέματα και τις φενάκες της φοβερής ετούτης εποχής, τρεις-τέσσερεις φίλοι μου και εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων, απόφασι πήραμε να φύγουμε.
Έτσι αρχίζει το «Πυρσός Λαμπρός του Υπερτάτου Φαροδείκτου» του Ανδρέα Εμπειρίκου από την Οκτάνα. Το κείμενο όπως είναι τυπωμένο στην Οκτάνα το βρίσκουμε εδώ. Μπορούμε να ακούσουμε τον Εμπειρίκο να διαβάζει το διήγημα (με μικροδιαφορές) στο YouTube.
crystal
Moderator
Αυτό πώς και μας ξέφυγε μέχρι τώρα;
Νίκος Καββαδίας - Το Μαχαίρι (Μαραμπού, 1933)
Ἀπάνω μου ἔχω πάντοτε στὴ ζώνη μου σφιγμένο
ἕνα μικρὸ ἀφρικανικὸν ἀτσάλινο μαχαίρι
-ὅπως αὐτὰ ποὺ συνηθοῦν καὶ παίζουν οἱ Ἀραπάδες-
ποὺ ἀπὸ ἕναν γέρο ἔμπορο τ᾿ ἀγόρασα στ᾿ Ἀλγέρι.
Θυμᾶμαι, ὡς τώρα νἀ ’τανε, τὸν γέρο παλαιοπώλη,
ὅπου ἐμοίαζε μὲ μίαν παλιὰ ἐλαιογραφία τοῦ Γκόγια,
ὀρθὸν πλάι σὲ μακριὰ σπαθιὰ καὶ σὲ στολὲς σχισμένες,
νὰ λέει μὲ μία βραχνὴ φωνὴ τὰ παρακάτου λόγια.
«Ἐτοῦτο τὸ μαχαίρι ἐδῶ ποὺ θέλεις ν᾿ ἀγοράσεις
μὲ ἱστορίες ἀλλόκοτες ὁ θρύλος τό ’χει ζώσει,
κι ὅλοι τὸ ξέρουν πὼς αὐτοὶ ποὺ κάποια φορὰ τό ’χαν,
καθένας κάποιον ἄνθρωπο δικό του ἔχει σκοτώσει.
Ὁ Δὸν Μπαζίλιο σκότωσε μ᾿ αὐτὸ τὴ Δόνα Τζούλια
τὴν ὄμορφη γυναίκα του γιατὶ τὸν ἀπατοῦσε.
Ὁ Κόντε Ἀντόνιο μία βραδιὰ τὸ δύστυχο ἀδερφό του
μὲ τὸ μαχαίρι τοῦτο ἐδῶ κρυφὰ δολοφονοῦσε.
Ἕνας Ἀράπης τὴ μικρὴ ἐρωμένη του ἀπὸ ζήλια
καὶ κάποιος ναύτης Ἰταλὸς ἕναν Γραικὸ λοστρόμο.
Χέρι σὲ χέρι ξέπεσε καὶ στὰ δικά μου χέρια.
Πολλὰ ἔχουν δεῖ τὰ μάτια μου, μ᾿ αὐτὸ μοῦ φέρνει τρόμο.
Σκύψε καὶ δές το, μι᾿ ἄγκυρα κι ἕνα οἰκόσημο ἔχει,
εἰν᾿ ἁλαφρύ, γιὰ πιάσε το, δὲν πάει οὔτε ἕνα κουάρτο,
μὰ ἐγὼ θὰ σὲ συμβούλευα κάτι ἄλλο ν᾿ ἀγοράσεις»
-Πόσο ἔχει; -Μόνο φράγκα ἑφτά. Ἀφοῦ τὸ θέλεις πᾶρ᾿ το.
Ἕνα στιλέτο ἔχω μικρὸ στὴ ζώνη μου σφιγμένο,
ποὺ ἰδιοτροπία μ᾿ ἔκαμε καὶ τό ’καμα δικό μου
κι ἀφοῦ κανέναν δὲν μισῶ στὸν κόσμο νὰ σκοτώσω
φοβᾶμαι μὴ καμιὰ φορὰ τὸ στρέψω στὸν ἑαυτό μου...
Νίκος Καββαδίας - Το Μαχαίρι (Μαραμπού, 1933)
Ἀπάνω μου ἔχω πάντοτε στὴ ζώνη μου σφιγμένο
ἕνα μικρὸ ἀφρικανικὸν ἀτσάλινο μαχαίρι
-ὅπως αὐτὰ ποὺ συνηθοῦν καὶ παίζουν οἱ Ἀραπάδες-
ποὺ ἀπὸ ἕναν γέρο ἔμπορο τ᾿ ἀγόρασα στ᾿ Ἀλγέρι.
Θυμᾶμαι, ὡς τώρα νἀ ’τανε, τὸν γέρο παλαιοπώλη,
ὅπου ἐμοίαζε μὲ μίαν παλιὰ ἐλαιογραφία τοῦ Γκόγια,
ὀρθὸν πλάι σὲ μακριὰ σπαθιὰ καὶ σὲ στολὲς σχισμένες,
νὰ λέει μὲ μία βραχνὴ φωνὴ τὰ παρακάτου λόγια.
«Ἐτοῦτο τὸ μαχαίρι ἐδῶ ποὺ θέλεις ν᾿ ἀγοράσεις
μὲ ἱστορίες ἀλλόκοτες ὁ θρύλος τό ’χει ζώσει,
κι ὅλοι τὸ ξέρουν πὼς αὐτοὶ ποὺ κάποια φορὰ τό ’χαν,
καθένας κάποιον ἄνθρωπο δικό του ἔχει σκοτώσει.
Ὁ Δὸν Μπαζίλιο σκότωσε μ᾿ αὐτὸ τὴ Δόνα Τζούλια
τὴν ὄμορφη γυναίκα του γιατὶ τὸν ἀπατοῦσε.
Ὁ Κόντε Ἀντόνιο μία βραδιὰ τὸ δύστυχο ἀδερφό του
μὲ τὸ μαχαίρι τοῦτο ἐδῶ κρυφὰ δολοφονοῦσε.
Ἕνας Ἀράπης τὴ μικρὴ ἐρωμένη του ἀπὸ ζήλια
καὶ κάποιος ναύτης Ἰταλὸς ἕναν Γραικὸ λοστρόμο.
Χέρι σὲ χέρι ξέπεσε καὶ στὰ δικά μου χέρια.
Πολλὰ ἔχουν δεῖ τὰ μάτια μου, μ᾿ αὐτὸ μοῦ φέρνει τρόμο.
Σκύψε καὶ δές το, μι᾿ ἄγκυρα κι ἕνα οἰκόσημο ἔχει,
εἰν᾿ ἁλαφρύ, γιὰ πιάσε το, δὲν πάει οὔτε ἕνα κουάρτο,
μὰ ἐγὼ θὰ σὲ συμβούλευα κάτι ἄλλο ν᾿ ἀγοράσεις»
-Πόσο ἔχει; -Μόνο φράγκα ἑφτά. Ἀφοῦ τὸ θέλεις πᾶρ᾿ το.
Ἕνα στιλέτο ἔχω μικρὸ στὴ ζώνη μου σφιγμένο,
ποὺ ἰδιοτροπία μ᾿ ἔκαμε καὶ τό ’καμα δικό μου
κι ἀφοῦ κανέναν δὲν μισῶ στὸν κόσμο νὰ σκοτώσω
φοβᾶμαι μὴ καμιὰ φορὰ τὸ στρέψω στὸν ἑαυτό μου...
