Μου άρεσε στο χτεσινό κομμάτι της Ρέας Βιτάλη, στο
protagon.gr, το σχήμα λόγου:
«Μέχρι που εντοπίσαμε αυτόπτη μάρτυρα που συστήθηκε ως “Εγώ το είδα με τα μάτια μου στην εκπομπή του Παπαδάκη” και όλοι σαν σε τερέν τένις γυρίσαμε να τον ακούσουμε». Ωραία εικόνα! (Ναι, θα προτιμούσα «γήπεδο».)
Μου το χαλάει μια πρόταση παρακάτω, όπου το επόμενο «σαν» γίνεται ένα αταίριαστο «ως»:
«Σας μιλάω για μπουκέτα!» το μετέδωσε και αυτομάτως κουνήσαμε όλοι τα κεφάλια μας ως άλογα σε στάβλο.
Κόλλησα ωστόσο για μια στιγμή όταν διάβασα:
Παντόν ολόκληρο ο θυμός του, η σιχασιά του.
Παρντόν;
Χρειάστηκε να κάνω πίσω, να ξαναδιαβάσω την προηγούμενη πρόταση για να βεβαιωθώ:
Έχει αποχρώσεις απίστευτες η ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Παντόν ολόκληρο ο θυμός του, η σιχασιά του.
Α μάλιστα, αποχρώσεις.
Pantone.
Τον γνήσιο και χρήσιμο, νομίζω, πρωτολογισμό τον βρήκα στο άρθρο του Μπουκάλα στην
Καθημερινή:
Δεν δικαιούμαστε, λοιπόν, να παριστάνουμε τους έκπληκτους, τους εμβρόντητους, τους συννεφοπεσμένους.
Ε, συνέχεια πέφτουμε από τα σύννεφα, ας φτιάξουμε και μια μετοχή να κουτσοπορευόμαστε.
)
