Όσα ξεφεύγουν απ' το καλάθι των αχρήστων

nickel

Administrator
Staff member
Έχω καταλάβει ότι η εγκυκλοπαίδεια του Παύλου Δρανδάκη και του Πυρσού, με τους έξι τόμους για το γράμμα Α, ξεκίνησε με πολύ φλύαρες προδιαγραφές, με αποτέλεσμα οι πρώτοι τόμοι να είναι απολαυστικότατα αναγνώσματα γενικού ενδιαφέροντος. Αυτό βέβαια ισχύει για πολλά μεγάλα εκδοτικά έργα, εγκυκλοπαίδειες και λεξικά.
 

Earion

Moderator
Staff member
Λ.Σ.Δ.

ΓΕΝΕΥΗ, Αύγουστος. — Ειδικοί επί του ελέγχου των φαρμάκων από δέκα χώρας απεφάσισαν ομοφώνως την περασμένην Τρίτην [9 Αυγούστου 1966] να συντάξουν ψήφισμα που θα καταδικάζη με τας αυστηροτέρας εκφράσεις την μη ιατρικήν χρήσην της διαιθυλαμίδης του λυσεργικού οξέος (Λ.Σ.Δ.), του φαρμάκου που δημιουργεί παραισθήσεις. Οι ειδικοί θα ζητήσουν από τας κυβερνήσεις των χωρών των να λάβουν επείγοντα μέτρα προς αποφυγήν της ακαταλλήλου εφαρμογής του φαρμάκου.

Καθημερινή 12 Αυγούστου 1966, σε αναπαραγωγή στο φύλλο της ίδιας εφημερίδας της 12ης Αυγούστου 1996.
 
Ώστε από εκεί ξεκινάει το κακό, με τους φαρμακοποιούς που λένε -αμίδη (κυκλοφωσφαμίδη, μετοκλοπραμίδη...) και τους χημικούς που λένε -αμίδιο (γιατί διαιθυλαμίδιο βεβαίως βεβαίως) :-)
 

Earion

Moderator
Staff member
Ψυχοπαθείς δεν θα υπάρχουν στο μέλλον
Η ΒΙΟΧΗΜΕΙΑ
του
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Το ημέρωμα ενός άγριου ψαριού ανοίγει νέους δρόμους

Τεράστιες ικανότητες επιδεικνύει η φαρμακολογία στις διενεργούμενες έρευνες που αφορούν τα μυστικά των «ψυχοτροπικών» φαρμάκων. Αυτή η εκπληκτική ομάδα χημικών παρασκευασμάτων, που στον σημερινό καιρό συχνά μπορεί κανείς να δη στις προθήκες των φαρμακείων, καθώς και στα ράφια των πειραματικών εργαστηρίων, είναι μια μπερδεμένη συλλογή από ουσίες που έχουν την κοινή ιδιότητα να μπορούν να επηρεάζουν το μυαλό.

Ανάμεσα σ’ αυτές υπάρχουν κάμποσες, καθώς η αμφεταμίνη και τα παράγωγά της, σε μορφή μικρών δισκίων, όπως τα λεγόμενα «καταπραϋντικά», χλωροπρομαζίνη και ρεζερπίνη, που καταπραΰνουν το κουρασμένο μυαλό, χωρίς να προκαλούν νύστα. Η σεροτονίνη, η συμπαθητενίνη και η αδρεναλίνη, ανήκουν κι αυτά στην ίδια κατηγορία, αφού όπως πιστεύουν οι ειδικοί επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο την λειτουργία της σκέψεως.

Σ’ αυτά επίσης περιλαμβάνονται τα λεγόμενα «ψευδαισθησιογόνα», καθώς το λυσεργικόν οξύ διεθυλαμίνη (LSD-25) , αδρενοχρώμ, χαρμίνη και ιβογαΐνη, που όταν τα πάρη ο άνθρωπος, του προξενούν ψευδαισθήσεις και άλλες διαταραχές του εγκεφάλου, καθώς εκείνες που εκδηλώνονται στη σχιζοφρένεια. Από αυτήν την άποψι μοιάζουν με το παράγωγο του Μεξικάνικου κάκτου μεσκαλίνη . Ένα άλλο φάρμακο, το Αξασυκλονόλ, μπορεί να αλλάξη τα αποτελέσματα της επιδράσεως του LSD και της μεσκαλίνης, όταν δίνεται την ώρα που πρέπει.

Οι αμφεταμίνες χρησιμοποιούνται από τους ψυχιάτρους για να αντιδράσουν σε βαρείες καταθλίψεις καθώς και για να επιφέρουν χαλάρωσι της εντάσεως σε αρρώστους που υποβάλλονται σε ψυχανάλυσι.

Και η χλωροπρομαζίνη και η ρεζερπίνη χρησιμοποιούνται επιτυχώς σε ευρεία κλίμακα για να καταπραΰνουν τους ταραγμένους ψυχοπαθείς. Μερικά από τα καινούργια καταπραϋντικά, καθώς η βενακτυζίνη και η μεπροβαμάτη, χορηγούνται μάλλον σε άτομα που πάσχουν από νευρικό άγχος. Άλλα, μολονότι πολλά από τα νέα «φάρμακα του πνεύματος» χορηγούνται τώρα σε ευρεία κλίμακα για θεραπευτική χρήσι, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν στον εγκέφαλο, ή οπουδήποτε αλλού. Αυτό ισχύει και για τα ψευδαισθησιογόνα.

Στην προσπάθεια της εκτιμήσεως των ψυχοτροπικών φαρμάκων ο φαρμακολόγος αντιμετωπίζει μερικά νέα ενδιαφέροντα προβλήματα. Όταν κατ’ αρχάς ξεκινά για να εξακρίβωση το πού, το πότε, και το γιατί και πώς ενεργούν αυτές οι ουσίες, βρίσκεται μέσα σ’ ένα καινούργιο πεδίον —στο βασίλειο του πνεύματος— και δεν μπορεί πλέον να επαφίεται στις δοκιμασμένες και αποδεδειγμένες μεθόδους επάνω σε πειραματόζωα με τις οποίες έχει ως τώρα βρει τα αντιβιοτικά, αναισθητικά και αναλγητικά.

Νέα ζωικά κριτήρια έπρεπε να βρεθούν, και νέα πειράματα να καθιερωθούν στα οποία οι αλλαγές στην συμπεριφορά τού πειραματόζωου θα έδειχναν την πνευματική του κατάστασι. Στα μεταγενέστερα στάδια των ερευνών μεγαλύτερες προφυλάξεις έπρεπε να ληφθούν προκειμένου να εφαρμοσθούν, στον άνθρωπο πλέον, τα συμπεράσματα που είχαν προκύψει από τα πειράματα σε ζώα. Έως τώρα οι έρευνες σε πειραματόζωα οδηγούσαν τον ερευνητή πέρα-δώθε, σε μερικά εξωτικά μονοπάτια ζωολογικών κήπων, έτσι που δεν εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι διάλεξε το ψάρι του Σιάμ για να δοκιμάση σ’ αυτό τ’ αποτελέσματα του LSD.

Το νεαρό αρσενικό του ψαριού αυτού που είναι γνωστό με το όνομα Betta Splendens, είναι ένα ευκίνητο και πολεμοχαρές πλάσμα. Άλλα όταν στο νερό όπου μέσα του κινείται προστεθούν απειροελάχιστες ποσότητες LSD, τότε αμέσως πέφτει σε κατάστασι καταληψίας και κινείται ειρηνικά και ονειροπόλα, σταματώντας μόνο για να πάρη στάσεις εξεζητημένες και να κάνη κινήσεις τόσο αλλόκοτες, σαν να ήταν βαρέλι περιστρεφόμενο. Γίνεται, καθώς το χαρακτήρισε ένας φαρμακολόγος, η καρικατούρα του κανονικού ψαριού.

Εντελώς διαφορετική είναι η ιστορία της αράχνης. Κανονικά οι αράχνες είναι μάλλον απρόσεκτες όταν υφαίνουν τον ιστό τους. Πολύ λίγη προσοχή δίνουν για το αισθηματικό φινίρισμα της παγίδος που κατασκευάζουν φθάνει να μη μπορή να ξεφύγη τίποτε απ’ αυτήν.

Όταν όμως σ’ αυτή την ως τώρα απρόσεκτη αράχνη δώσουμε LSD, τότε έχει τα μάτια της τέσσερα όταν υφαίνη και ο ιστός που φτιάχνει είναι κυριολεκτικά τέλειος, πρότυπο γεωμετρικής ακριβείας. Η μεσκαλίνη έχει το ίδιο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο μυαλό, όπως το LSD (αν και η δόσι είναι αρκετές χιλιάδες φορές μεγαλύτερη). Ήδη, όταν οι αράχνες μεθυσθούν με μεσκαλίνη, οι γωνιές του ιστού τους είναι τρομερά ακατάστατες. Μήπως αυτό σημαίνη ότι ενώ και τα δύο φάρμακα επιφέρουν τα ίδια αποτελέσματα στον άνθρωπο, ενεργούν όμως σε διάφορα κέντρα του εγκεφάλου; Αυτό το ερώτημα παραμένει ακόμη αναπάντητο. Σε πρόσφατες έρευνες σχετικές με τη ρεζερπίνη, το φάρμακο δοκιμάστηκε επάνω στο άγριο είδος πιθήκου Rhesus. Στη φυσική του κατάστασι αυτό το ζώο πηδά στο πλησίασμα του ανθρώπου και είναι έτοιμο να δαγκάση το χέρι που θα επιχειρούσε να το εγγίση. Υπό την επίδρασι της ρεζερπίνης, τον πίθηκο Rhesus μπορεί να τον δέρνη κανείς ανενόχλητος.

Όταν, κατά τις μεταγενέστερες μελέτες των ψυχοτροπικών φαρμάκων, ήρθε η ώρα για το πήδημα του κενού ανάμεσα στον πίθηκο και τον άνθρωπο, οι επιστήμονες δεν άργησαν να δοκιμάσουν τα νέα φάρμακα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Πρωτοπόρος σ’ αυτό το πεδίο στάθηκε ένας Ελβετός φαρμακολόγος, που ενώ εργαζόταν στα νέα παράγωγα της ερυσιβίνης (εργοτίνης) ανακάλυψε μία ημέρα ότι είχε ψευδαισθήσεις. Διερωτήθηκε μήπως η κατάστασίς του μπορούσε να αποδοθή στο LSD στο οποίο είχε εκτεθή κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Για να αποσαφήνιση το πράγμα, πήρε σε ελάχιστες δόσεις αυτή την αδοκίμαστη ουσία και παρήγαγε τα συμπτώματα που είχαν παρουσιαστή μόνα τους. Έτσι ανακαλύφθηκαν τα εκπληκτικά αποτελέσματα των συγχρόνων «ψευδαισθησιογόνων» φαρμάκων.

Από τότε πολλοί άλλοι έπαθαν την «Πειραματική σχιζοφρένεια» στις προσπάθειές των να ξεδιαλύνουν τη βιοχημεία των νόσων τού εγκεφάλου. Όλες οι μαρτυρίες δείχνουν ότι, μερικές τουλάχιστον, διανοητικές διαταραχές, καθώς η σχιζοφρένεια, προέρχονται από τις ανωμαλίες της χημείας του αίματος. Αν αυτό αποδειχθή, η θεραπεία μπορεί άριστα να βρίσκεται σε κάποιο χημικό φάρμακο που προτού δοθή στον άνθρωπο πρέπει ακόμη να δοκιμασθή αρκετά στον πίθηκο.

Περιοδικό ΕΚΛΟΓΗ, τόμος ΙΕ΄, τεύχος 162, Απρίλιος 1959 , σσ. 41-43.


 

Earion

Moderator
Staff member
Αρ. πρωτ. 10273 / 2476

Προς την

ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ

ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ

Η επί των Εκκλησιαστικών και της Δ[ημοσίας] Εκπαιδεύσεως Γραμματεία της Επικρατείας

Εν Αθήναις την 3 Οκτωβρίου 1841

Περί οικοδομής οικίσκου εν Ακροπόλει διά κατοικίαν των Απομάχων

ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΑΤΕ

Αφ’ ού διά του από 22 Νοεμβρίου 1840 και υπ’ αριθ. 3329 Υψηλού Βασιλικού Διατάγματος διωρίσθη εις την Ακρόπολιν είς λόχος του στρατού της γραμμής προς διατήρησιν των εν Ακροπόλει αρχαιοτήτων, οι εκεί μένοντες απόμαχοι, επτά τον αριθμόν, έκτοτε κατοίκησαν εις κάθυγρον και μικρόν τινα οικίσκον εν τη Ακροπόλει, διό και το θέρος όλον έμενον την νύκτα εις το ύπαιθρον. Επειδή δε τόρα πλησιάζει ο χειμών και οι απόμαχοι ούτοι όχι μόνον δεν δύνανται να ζήσωσιν εις το μικρόν τούτο κατάλυμα, αλλ’ ουδέ τα χρέη αυτών δύνανται να εκτελώσιν ως εκ τούτου, διότι αυτό κείται εις παράμερον τόπον της Ακροπόλεως, εξ ού δεν βλέπουσιν ουδέ ακούουσιν τους εισερχομένους εις την Ακρόπολιν, ο Έφορος του Κεντρικού Μουσείου των Αρχαιοτήτων διά της προς την Γραμματείαν ταύτην αναφοράς του παρακαλεί να τους κατασκευασθή απέναντι της εισόδου της Ακροπόλεως πλησίον του μέρους όπου κατοικεί ο μνησθείς λόχος, είς οικίσκος. Προσθέτει ούτος ότι διά την κατασκευήν τούτου αρκούσι 250 δρ[αχμαί], διότι την πέτραν και τα κεραμίδια έχομεν εις την Ακρόπολιν. Περί της κατασκευής ταύτης και της ποσότητος συμβουλευθείς μετά του Πρωταρχιτέκτονος Κυρίου Σχιαούβερτ εύρε και αυτόν σύμφωνον.

Ο υποφαινόμενος, θεωρών την αίτησιν του Εφόρου δικαιολογημένην, τολμώ να επικαλεσθώ την έγκρισιν του ενταύθα επισυνημμένου Διατάγματος.

Υποσημειούμαι με βαθύτατον σέβας.

Της Υμετέρας Μεγαλειότητος ταπεινότατος, ευπειθέστατος και πιστότατος υπήκοος και υπηρέτης,

Ο Επί των Εκκλησιαστικών κτλ. Γραμματεύς της Επικρατείας

Ιάκωβος Ρίζος

Ελ[ήφθη] τη 4η Οκτωβρ[ίου] [18]41. Αρ. Πρωτ. 2739, με επιστ[ολέα]


Γενικά Αρχεία του Κράτους, ΣΤ΄ Αρχαιολογική Υπηρεσία, φάκελος 44, υποφάκελος 7, έγγραφο 214.

Σχιαούβερτ = Eduard Schaubert
 

nickel

Administrator
Staff member
Η πρόταση γίνεται όχι επειδή ο βράχος είναι ευήλιος και ευάερος, αλλά επειδή θα βρούνε τζάμπα τα οικοδομικά υλικά, πέτρες και κεραμίδια ατάκτως ερριμμένα... :oops:
 

Earion

Moderator
Staff member
By 1912, dancers and musicians from Buenos Aires travelled to Europe and the first European tango craze took place in Paris, soon followed by London, Berlin, and other capitals. Towards the end of 1913 it hit New York in the US, and Finland. (Wikipedia)


Μεταξύ 1912-13 τα νέα της εισβολής του ταγκό (έτσι γραφόταν τότε η λέξη) στην Ευρώπη φτάνουν και στην Ελλάδα. Η Νέα Ημέρα δημοσιεύει μετάφραση (που μεταφέρει αξιόπιστα το κείμενο) ανταπόκρισης του Ιταλού δημοσιογράφου Guglielmo Emanuel για την Corriere della Serra (της οποίας θα γινόταν αργότερα αρχισυντάκτης).



Το ταγκό και ο θάνατος


Ο Γουλιέλμος Εμμάνουελ αφηγείται εις την Ιταλικήν «Λεττούραν» πώς διά πρώτην φοράν είδεν εις το Βουένος Άυρες να χορεύεται το ταγκό υπό συνθήκας πολύ δραματικάς, ως θέλει αντιληφθή και ο αναγνώστης.

Εις την Αργεντινικήν η αγρυπνία παρά το φέρετρον του νεκρού —β ε λ ό ρ ι ο, όπως λέγουν εις την γλώσσαν του τόπου— έχει εορτάσιμον χαρακτήρα, ιδίως όταν το πλάσμα το οποίον εγκατέλειψε την κοιλάδα αυτήν των δακρύων είνε μικρό παιδί. Τα ινδικά έθιμα των παλαιών κατοίκων της χώρας συνεδυάσθησαν με τα Χριστιανικά και παρήγαγον το περίεργον κράμα το οποίον παρατηρούμεν σήμερον. Δεν διδάσκει το Ευαγγέλιον ότι οι αποθνήσκοντες δίκαιοι μεταβαίνουν εις ζωήν αιώνιον; δεν είναι εξ άλλου εξηκριβωμένον ότι τα μικρά παιδιά που αποθνήσκουν γίνονται άγγελοι; προς ποίον σκοπόν λοιπόν να κλαίουν οι γονείς και οι συγγενείς όταν αποθάνη το παιδάκι των; τουναντίον, οφείλουν να πανηγυρίζουν και πανηγυρίζουν χορεύοντες ταγκό. Η εορτή είνε χαρακτηριστική εις τα εξοχικά ιδίως μέρη, όπου οι συγγενείς και οι φίλοι έρχονται εξ αποστάσεως λευγών ολοκλήρων, όχι διά να συλλυπηθούν αλλά τουναντίον διά να συγχαρούν την οικογένειαν η οποία έχασε το παιδάκι της διά να κερδίση ο ουρανός ένα αγγελάκι.

Η «αγρυπνία του μικρού αγγέλου» (ιλ βελόριο ντε ουν αντζελίτο) δεν έχει τίποτε το πένθιμον, αλλ’ είνε απ’ αρχής μέχρι τέλους μία εύθυμος χορευτική εορτή. Όλοι χορεύουν μέσα εις το σπίτι το οποίον επεσκέφθη ο θάνατος, παραπλεύρως του μικρού πτώματος.

Το νεκρό παιδάκι είνε ο πρωταγωνιστής της εσπέρας, θλιβερός μικροσκοπικός πρωταγωνιστής διά τον οποίον κανείς δεν ενδιαφέρεται άλλος εκτός από την δυστυχισμένην την μητέρα του και μερικάς φίλας της αι οποίαι, με το πρόσχημα ότι την βοηθούν, καταπίνουν γλυκύσματα και κενώνουν κυάθους σοκολάτας τον ένα κατόπιν του άλλου.

Αι γυναίκες στολίζουν το νεκρό παιδάκι με λευκά φορέματα και τοποθετούν εις το κεφαλάκι του μίαν γιρλάνταν από άνθη πορτοκαλλέας. Το τοποθετούν κατόπιν εις το μικρόν του φέρετρον, το οποίον ως επί το πλείστον δεν είναι παρά ένα μεγάλο κουτί, συχνότατα από εκείνα εις τα οποία τοποθετούν τις κούκλες. Διάφορα κεριά λευκά, τοποθετημένα γύρω, συμπληρώνουν τον πένθιμον διάκοσμον. Αυτό είναι το θέαμα το οποίον παρουσιάζει το νεκρικόν δωμάτιον. Εις το παραπλεύρως όμως δωμάτιον ακούονται αστεϊσμοί και γέλωτες και οι διάφοροι συγγενείς και φίλοι χορεύουν το ταγκό υπό τους ήχους κιθαρών, κ ο ΐ ν α ς και π ε ό ν ε ς, είδος λαγούτων, των δύο τελευταίων από τα οποία αποτελούνται αι αργεντιναί ορχήστραι.

Το νεκρό παιδάκι —γράφει ο κ. Εμμάνουελ— εφαίνετο ως να παρηκολούθει με κατάπληκτα τα ανοικτά ματάκια του το βακχικόν εκείνο θέαμα το οποίον ωργανούτο προς τιμήν του.

Αι νεάνιδες, ασθενικαί μάλλον και αδύνατοι, με μαύρα μαλλιά και μελαμψόν σχεδόν και το δέρμα, έφερον όλαι σχεδόν λευκά φορέματα και εχόρευον μεταξύ των ή με τους άνδρας, σφιγμέναι επάνω των, παρειά με παρειάν, στήθος με στήθος, κνήμη με κνήμην. Ο ρυθμός του χορού ήτο αργός και ηδονιστικός, με μικρά βήματα και κυματισμούς του σώματος όπως όταν είνε κανείς μεθυσμένος. Ίσως να ήτο η αντίθεσις την οποίαν παρουσίαζεν η σκηνή εκείνη της ζωής, παραπλεύρως της σκηνής του θανάτου. Ίσως η καταθλιπτική θερμοκρασία της θερινής νυκτός εις περιβάλλον κλειστόν, όπου εκαίοντο κηρία, συνετέλει να αναμιγνύωνται τα επί των προσώπων των γυναικών διακοσμητικά με τον ιδρώτα, ως να απεσυνετίθετο ένα πτώμα. Εκείνο το οποίον δύναμαι να βεβαιώσω —καταλήγει ο κ. Εμμάνουελ— είνε ότι η ανάμνησις του πρώτου εκείνου ταγκό που είδα να χορεύεται έμεινεν εις τον νουν μου στενώς συνδεδεμένη με μίαν αποπνικτικήν ατμόσφαιραν μέθης κτηνώδους, από εκείνην που κάμνει τον άνθρωπον να πίπτη πολλάς βαθμίδας κάτω από την κλίμακα του πολιτισμού.

Υπάρχουν εις την Αργεντινήν χοροί σοβαροί, όπως το μ π α σ τ ο ν έ ρ ο και το π ε ρ ι κ ό ν. Ο τελευταίος μάλιστα θεωρείται ως ο κατ’ εξοχήν εθνικός χορός διότι εις το τέλος οι χορευταί εξάγουν τα μανδήλιά των και σχηματίζουν σημαίαν με τα εθνικά χρώματα της Αργεντινής.

Ούτε όμως του μ π α σ τ ο ν έ ρ ο η σοβαρότης ούτε του π ε ρ ι κ ό ν η πατριωτική σημασία κατορθώνουν να αποτρέψουν τους νέους από το εξωτικόν ταγκό, το οποίον θριαμβεύει και εις την Αργεντινήν όπως και εις την Ευρώπην.

Πρέπει να σημειωθεί ενταύθα ότι, μολονότι το ταγκό κάμνει τον γύρον του κόσμου με πιστοποιητικόν Αργεντινής γεννήσεως, είνε εντούτοις προϊόν το οποίον δεν προήλθεν από τας κρεολάς. Όπως εις την Ευρώπην ο Κάιζερ, κατά τον ίδιον τρόπον και εις την νοτιοαμερικανικήν δημοκρατίαν υπάρχουν πολλοί φρόνιμοι άνθρωποι οι οποίοι εξεγείρονται εναντίον της νέας ορχήσεως της απειλούσης να θέση εις αχρηστίαν τους ωραίους εθνικούς χορούς.

Το ταγκό καθ’ όλας τας πιθανότητας μετεφέρθη εις την Αργεντινήν από την Κούβαν. Οθενδήποτε όμως και να προέρχεται, το γεγονός είνε ότι αποτελεί εξέλιξιν παλαιάς ισπανικής ορχήσεως γνωστής υπό το ίδιον όνομα. Η ισπανική όρχησις, σεμνή κατ’ αρχάς και ευχάριστος, ετροποποιήθη κατόπιν συμφώνως με τον θερμόν και αισθηματικόν χαρακτήρα των κατοίκων των Αντιλλών και σήμερον μας παρουσιάζεται ως χορός ημιβάρβαρος των τροπικών. Αυτά εννοείται ότι δεν εμποδίζουν ν’ αποστέλλεται το ταγκό ανά τον κόσμον εκ της Μονμάρτρης με την ετικέτταν του αργεντινού χορού.

Νέα Ημέρα Τεργέστης («η αρχαιοτέρα ελληνική εφημερίς», έτος ιδρύσεως 1853, αρχισυντάκτης Σπύρος Μελάς), αρ. φ. 535, Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 1913, σ. 1.
 
Τα φαρμακεία της Σμύρνης εισήγαγαν από την Ευρώπη διάφορες σπεσιαλιτέ (ιδιοσκευάσματα), υπνωτικά, ελιξίρια, παυσίπονα, έμπλαστρα, καταπότια και άλλα.

Συνάντησα τα "φάρμακα σπεσιαλιτέ" κι είπα να το σημειώσω εδώ:

Βασίλειον της Ελλάδος, Ταμείον Ασφαλίσεως Λιμενεργατών Πειραιώς, Υπηρεσία Κλάδου Ασθενείας, Εγκύκλιος αρ. 1, Εν Πειραιεί τη 10 Φεβρουαρίου 1939, σελ. 3:

Όπως για Γιατρό δεν θα πληρώνετε τίποτε, έτσι και τα φάρμακα θα τα παίρνετε σε οποιοδήποτε φαρμακείο εντελώς δωρεάν, εκτός από τα λεγόμενα σπεσιαλιτέ, δηλαδή αυτά που πωλούνται έτοιμα συσκευασμένα, ντόπια ή ευρωπαϊκά, και που δεν τα φτιάνει ο φαρμακοποιός. Σ' αυτά θα πληρώνετε το μισό της καθαράς τους αξίας, δηλαδή απ' την τιμή που πληρώνουν οι άλλοι 10% λιγότερο, και απ' αυτό θα πληρώνετε μόνο το μισό. Έτσι θα τα παίρνετε και αυτά σε τιμή λιγώτερο από τη μισή τους αξία, θα δίνετε τα 45%.
 

Earion

Moderator
Staff member
Φυλλάδιο αρ. 63 της συλλογής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος

Περίληψις
Περί της μη γραφής των συνταγών διά μολυβδοκονδύλου

ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Το Υπουργείον των Εσωτερικών

Προς τους Νομάρχας του Κράτους


[Ύστερα από σύσταση του ιατροσυνεδρίου διατάσσονται οι φαρμακοποιοί να μην εκτελούν παρά μόνο τις συνταγές που είναι γραμμένες με μελάνι.]

Εν Αθήναις, την 16 Οκτωβρίου 1852
Ο Υπουργός
Ρήγας Παλαμίδης


Φίλιππος Ηλιού. «Ελληνική βιβλιογραφία 1800-1863. Προσθήκες - συμπληρώσεις». Τετράδια Εργασίας 4 (1983). Αθήνα: Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, σσ. 178-179.
 
Top