Μιλάς για το θέμα των ταυτοτήτων λες και ήταν κάποιο μείζον θέμα όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα
Ναι, κατά τη δική μου γνώμη ήταν μείζον θέμα, και όχι για κανένα άλλο λόγο παρά επειδή αφορούσε ακριβώς το ύψιστο θέμα μιας σύγχρονης κοινωνίας δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα.
σε μια χώρα που δεν έχει προηγούμενα θρησκευτικού ρατσισμού στην σύγχρονη εποχή
Οι διακρίσεις είναι συνεχείς και επίμονες από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους και μέχρι σήμερα. Απέναντι στους Εβραίους και στους ρωμαιοκαθολικούς ήδη από την αρχή του ελεύθερου βίου, απέναντι στους προτεστάντες από τη στιγμή της εμφάνισής τους στην Ελλάδα (μέσα-τέλη 19ου αιώνα), απέναντι στους ιεχωβάδες επίσης (μέσα 20ού αιώνα).
ακόμη και οι υποψίες τέτοιων διακρίσεων δεν είχαν ποτέ και ούτε ποτέ θα μπορούσαν να έχουν σχέση με την αναγραφή του θρησκεύματος σε μια ταυτότητα
Φυσικά και έχουν σχέση. Εφόσον δεν υπάρχει κάτι στην εξωτερική εμφάνιση του μέλους της θρησκευτικής μειονότητας που να κάνει διακριτή την ιδιότητά του αυτή με την πρώτη ματιά (οι Εβραίοι, λόγου χάρη, της Ελλάδας δεν έχουν γενειάδες και κοτσιδάκια), ακριβώς η επίδειξη της ταυτότητας είναι αυτό που ενεργοποιεί την αλλαγή συμπεριφοράς εκείνου που θέλει να κάνει τη διάκριση.
την οποία δεν είσαι υποχρεωμένος να την δείξεις στον πάσα ένα.
Είσαι υποχρεωμένος να την επιδεικνύεις στις αρχές, κι αυτό αρκεί. Ωστόσο —κι εδώ εδράζεται ένα από τα επιχειρήματα των θρησκευτικών μειονοτήτων που δεν το θυμόμαστε όσο πρέπει—, η ίδια η άρνηση της επίδειξης εκλαμβάνεται ως τεκμήριο του ότι «έχεις λερωμένη τη φωλιά σου», ότι ανήκεις δηλαδή σε θρησκευτική μειονότητα και θέλεις να το κρύψεις.
Αντιθέτως, θέματα διακρίσεων μπορεί να προκύψουν από το πώς αντιμετωπίζεται η θρησκεία στο σχολείο, την ύπαρξη θρησκευτικών σαν μάθημα, πρωινής προσευχής, εικόνων στις αίθουσες, κτλ, η παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες δικαστηρίων, ο όρκος των βουλευτών, κτλ. Απ' όλα αυτά τα θέματα, χαρακτηρίζεις "κρίσιμο θεσμικό κείμενο" κάτι που αφορά την αναγραφή μιας λέξης σε ένα έγγραφο που θα δει μόνο μια απρόσωπη δημόσια υπηρεσία.
Το σχολείο, τα δικαστήρια, το κοινοβούλιο προβαίνουν σε διακρίσεις απρόσωπα και συνολικά. Η δημόσια αρχή στην οποία προσέρχεται το μέλος της θρησκευτικής μειονότητας προβαίνει στη διάκριση ατομικά και στοχευμένα. Υποστηρίζεις ότι στην ουσία τους αυτά τα δύο είναι διαφορετικά;
Την ίδια στιγμή, βέβαια, η ίδια κυβέρνηση αδιαφορούσε για τα θέματα ρατσισμού που είχαν προκύψει από το μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα και έγραφε κανονικότατα κάθε οργάνωση και θεσμικό όργανο που απαιτούσε λήψη μέτρων. Αλλά, εντάξει, εξάλειψαν μια λέξη από ένα δημόσιο έγγραφο, έτσι αντιμετωπίζουν οι σοβαροί πολιτικοί τα κρίσιμα θεσμικά κείμενα.
Το ότι δεν έκανε κάτι που όφειλε να κάνει δεν απαξιώνει κάτι που όφειλε να κάνει και έκανε.
δεν είμαι ούτε ένθρησκος ούτε ένθεος.
Μήπως θέλεις να πεις ότι δεν είσαι ούτε θεϊστής ούτε θρησκευόμενος;