Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

[Cadmian]

Απλά λειτουργεί αντίθετα με την εξειδανικευτική RPGάδικη λογική και πιο πολύ με συνθήκες πραγματικού κόσμου: Οι καλοί πεθαίνουν πρόωρα και άδικα, τα καθίκια είναι σαν τις κατσαρίδες. Δεν ψοφάνε με τίποτα και βγαίνουν κι από πάνω.

Τι Ned και Robb Stark, μόνο αν είσαι Tyrion, Varys ή Littlefinger τη βγάζεις καθαρή...

 

[crystal]

Κι εγώ ανήκω σ' αυτούς που γοητεύτηκαν με την τακτική "σφάζω τους καλούς και σας αφήνω να λυσσάτε" - SPOILER ALERT! Τα παρακάτω με λευκά

...αλλά αν το καλοσκεφτείς, εκτός από το πρώτο σοκ με το θάνατο του Σταρκ, οι μόνοι ήρωες που σου κοστίζει πολύ ο θάνατός τους είναι ο Ρομπ κι η Κέιτλιν (και για την Κέιτλιν ο θάνατος είναι σχετικός, μπρρρ). Όλοι οι υπόλοιποι μένουν στη θέση τους, και οι ανατροπές σε συναρπάζουν. Αν σκεφτείς, δηλαδή, πού βρίσκονταν όλοι όταν ξεκίνησε η ιστορία και πού βρίσκονται τώρα, ή τι γνώμη είχες αρχικά για τον καθένα και πώς η εικόνα αυτή έχει ανατραπεί άρδην, δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τον Χαρβάτη: ο τύπος έχει δημιουργήσει έναν απίστευτο κόσμο, όπου το παρελθόν μπλέκεται με το μέλλον, και σου φέρνει τη μια ανατροπή μετά την άλλη. Εμένα πάντως το πέμπτο βιβλίο μου άρεσε πολύ, με εξαίρεση τα κεφάλαια με την Ντενέρις, που πλέον έχω σκυλοβαρεθεί να τη βλέπω να κάνει τη μια βλακεία πίσω από την άλλη.

Αυτό που με εκνεύρισε είναι που πέταξαν κάποια στοιχεία έξω από τη σειρά, τα οποία στα βιβλία ο αναγνώστης τα θεωρεί σημαντικά. Π.χ. δεν έχουν εμφανιστεί τα αδέλφια Ριντ, που υποτίθεται πως κρατούσαν το κλειδί για την ιστορία της Λυάννας. Ή όταν πήγε η Ντενέρις στο μαντείο, της είχαν πει ότι ο δράκος είχε τρία κεφάλια - κι εγώ καθόμουν κι αναρωτιόμουν ποια είναι τα άλλα δύο, κι είχα καταλήξει στον Τίριον και στον Τζον Σνόου*, και στο αντίστοιχο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν αυτό δεν το έδειξε καν. Όπως κάποιος που δεν έχει διαβάσει τα βιβλία δεν θέλει να ακούει σπόιλερ, έτσι κι εγώ που δεν ξέρω τι έχει ο Μάρτιν στο μυαλό του για το τέλος, δεν θέλω να μου αναιρούν στη σειρά τις εικασίες στις οποίες με έχουν οδηγήσει τα βιβλία.

Το άλλο εκνευριστικό στοιχείο, και σ' αυτό είμαι με την Παλ, είναι ότι πάνω που γίνεται κάτι καλό, έρχονται άλλα δέκα κακά από πίσω. Δεν έχεις μια στιγμή δικαίωσης, ρε παιδί μου. Στην αρχή έχεις πέντε βασιλιάδες και μετά τρεις βασίλισσες, και συνεχώς σου 'ρχεται να αναφωνήσεις "Ελάτε να οργανωθούμε, ρε παιδιά, να κάνουμε μια επανάσταση της προκοπής!".

*Γιατί φυσικά είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Τζον Σνόου είναι γιος της Λυάννας και του Ταργκέριαν, έτσι;

 

[dharvatis]

Σωστά όλα αυτά, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι η πλοκή δεν έχει επιβραδυνθεί πάαααααααρα πολύ! Σ' όλο το πέμπτο βιβλίο... ο Tyrion ταξιδεύει και τελικά δεν φτάνει εκεί που πάει, ενώ η Daenerys όλο λέει να ξεκινήσει και τελικά δεν ξεκινάει. Άσε που είχαμε και την τεράστια παρένθεση με τον Qwentyn που μας κάηκε τελικά, και τζίφος. Όσο για τον Jon, κι εγώ τον βλέπω για μισο-Targaryen, Πρώτη φορά όμως αδιαφόρησα τόσο πολύ για τον θάνατο ενός χαρακτήρα: με όλους αυτούς που έχουν αναστηθεί, σκέφτεσαι "Ε, σιγά, θα τον αναστήσει κι αυτόν", και το μαχαίρωμα λειτουργεί εντελώς anticlimactically :-D

 

[crystal]

Α, εγώ δεν σκέφτηκα καν ότι πέθανε! Όταν διάβασα τη σκηνή, αναρωτιόμουν ποιοι θα πάρουν τελικά το μέρος του και θα τον βγάλουν απ' το Τείχος με ασφάλεια.

 

[Themis†]

Κι όλα αυτά, βρε θηρία, τα διαβάζετε χωρίς σκονάκι;

 

[nickel]

Κι όλα αυτά, βρε θηρία, τα διαβάζετε χωρίς σκονάκι;

Παρακολουθώ τη σειρά ενεργοποιώντας όλη την καλή θέληση που μπορώ να έχω απέναντι σε ένα έργο τέχνης, αφού το φανταστικό αυτού του είδους με κάνει αμέσως να σκέφτομαι ότι ο δημιουργός του μπορεί ανά πάσα στιγμή να με ξεγελάσει ανατρέποντας τους νόμους του σύμπαντος. Κάτι σαν να σας γράφω τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και στο τέλος να βάζω ένα κεφάλαιο με υλοποιημένο το πρόγραμμα τού [βάλτε εδώ τον τίτλο του κόμματος που πιστεύετε ότι έχει το πιο εξωπραγματικό πρόγραμμα]. Κάπως έτσι ένιωσα στην πρώτη σειρά, εκεί που εμφανίστηκαν και οι δράκοι.

Αλλά, ακριβώς επειδή το παρακολουθώ με ήπια αδιαφορία, μου είναι αδύνατο να θυμάμαι ποιος είναι ποιος και τι έκανε πριν από 12 τηλεοπτικούς μήνες. Ούτε είμαι διατεθειμένος να τρέχω σε σκονάκια σαν την Wikipedia. Μου αρκεί να απολαμβάνω τον (παύση, ναι, το βρήκα το όνομα) Tyrion να είναι αυτός που είναι.

 

[Palavra]

Μπορεί να το συνεχίσω τελικά, έχετε αρχίσει να μου αλλάζετε γνώμη. Πάντως, το βασικό του πρόβλημα είναι ότι έχει τραβήξει την ιστορία από τα μαλλιά. Θέλω να πω, δεν φτάνει κάπου. Σπόιλερ με άσπρα: Η Άρια, π.χ. βολοδέρνει σα χαμένη, χωρίς να βρίσκει ποτέ αυτούς που προσπαθεί να βρει, δηλαδή τους δικούς της, και μάλιστα κάθε φορά λίγο πριν τους βρει. Στο τέλος τα βροντάει και σηκώνεται και φεύγει, και από ό,τι είδα καταλήγει κι αυτή ανάπηρη. Τη Σάνσα την τραβολογάνε πέρα δώθε, το Γουίντερφελ παραμένει κατεστραμμένο, όμως ο πόλεμος δεν σταματάει, ενώ παράλληλα γίνεται και στο Κινγκς Λάνντινγκ της τρελής το πανηγύρι. Η δε Ντανέρις, αλλού ξεκινήσε να πάει, αλλού ο γιαλός τη βγάζει, και χωρίς κανέναν λόγο, θέλω να πω η χαζομάρα πάει σύννεφο. Είναι κάπως σαν να βλέπεις την πρωταγωνίστρια του θρίλερ να πηγαίνει να εξερευνήσει τη νύχτα το δάσος στο οποίο τριγυρίζει ο παρανοϊκός δολοφόνος, τέτοια χαζομάρα. Ο Ρίκον έχει εξαφανιστεί - λες και τον κρατάει για να τον εμφανίσει αργότερα. Οι ανατροπές που κάνει έχουν αρχίσει να μου θυμίζουν Λοστ, ή χειρότερα, Λάμψη. Το Κουαρτέτο της Γεωθάλασσας της Λεγκέν, για παράδειγμα, δείχνει επίσης έναν ήρωα που πέφτει, αλλά βρε παιδί μου, δεν γυρίζει γύρω απ' την ουρά του, κάπου πάει. Το ίδιο γίνεται με όλους τους ήρωες. Αντίθετα, τούτο 'δώ έχει αρχίσει να μου δημιουργεί άγχος.

 

[crystal]

Το πρόβλημα δεν είναι οι βασικοί ήρωες, αλλά οι αμέτρητοι ιππότες κι ευγενείς που έχει στην αυλή του ο κάθε βασιλιάς και εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της πλοκής. Και γι' αυτό ο εκδότης έχει φροντίσει: αναλυτικά τα ονόματα του κάθε οίκου στις τελευταίες σελίδες.
Πάντως ομολογώ πως με καθήλωσε περισσότερο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που με είχε κάνει να βαρεθώ κάπως. Shoot me!

 

[dharvatis]

Μπορεί να το συνεχίσω τελικά, έχετε αρχίσει να μου αλλάζετε γνώμη.

Πάντως τα επόμενα βιβλία, μετά το τρίτο, δεν τα αξίζουν τα λεφτά τους. Αν μπορείς δανείσου τα, ή πάρ' τα σε Kindle, ή ζήτα από κανέναν γνωστό να σου κάνει μια περίληψη

 

[Palavra]

Έχω ήδη πάρει box set τα 4 πρώτα, ήταν ευκαιρία :) Για το άλλο, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου μάλλον.

 

[SBE]

Με κάνατε να αισθάνομαι κατά σειρά:
Απορία- για τι πράμα μιλάνε :confused1::confused1:
Έκπληξη- μα υπάρχει κόσμος που παίρνει στα σοβαρά αυτού του είδους τη λογοτεχνία; Σε λίγο θα αρχίσουν να μιλάνε και για το Twilight! :devil:
Προβληματισμό- τι επεισόδια έχω χάσει από το παιχνίδι popular culture :s
Κοινωνική ανασφάλεια- μήπως δεν είμαι μέσα στα πράγματα; :blush:

 

[Irini]

Ε τώρα αυτό δεν είναι δίκαιο! Δηλαδή ίδιος είναι ο Asimov και ίδιοι οι συγγραφείς των διάφορων Star Wars? Δεν λέω ότι ο Martin είναι Asimov αλλά όχι και Twilight. H ολοκληρωτική απαξίωση της scifi/fantasy λογοτεχνίας είναι κάπως σνομπ κατ' εμέ.

 

[SBE]

Ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι σνομπ και ελιτίστρια και ότι το σύνθημά μου είναι "τόπο σε μένα, την τέλεια" :upz:

Disclaimer 1 Αναφέρω πιο πάνω ότι ένας προβληματισμός μου ήταν ότι έχω χάσει τον παλμό της λαϊκής κουλτούρας*
Disclaimer 2 Είμαι σίγουρη ότι ο καλός συγγραφέας μπορεί να φτιάξει αριστουργήματα ακόμα και σε μυθολογικούς κόσμους. Ακόμα και σε δεκαοχτώ συνέχειες των 1500 σελίδων, γραμμένες κατά παραγγελία για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη από ταινίες, βιντεοπαιχνίδια και λοιπό εμπόρευμα.

* Δηλαδή το θέμα δεν είναι να υποτιμήσω τις αναγνωστικές επιλογές των άλλων. Οπότε προς τι το μύγιασμα;


ΥΓ1 Η επιστημονική φαντασία, είδος που το υπηρέτησαν φοβεροί λογοτέχνες και που έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, δε μοιάζει να έχει και τόση σχέση με αυτά που συζητάτε.

ΥΓ2 Ήξερα Star Wars την κινηματογραφική τρι πολυλογία, δεν ήξερα ότι είναι και λογοτεχνικά έργα.

 

[Palavra]

Έκπληξη- μα υπάρχει κόσμος που παίρνει στα σοβαρά αυτού του είδους τη λογοτεχνία; Σε λίγο θα αρχίσουν να μιλάνε και για το Twilight! :devil:

Εγώ παντως δεν έχω κανένα άγχος μήπως με πουν ασόβαρη :twit: Αυτό το ακαδημαϊκό έτος, μεταξύ άλλων, έχω ξαναδιαβάσει 3 βιβλία του Ντοστογιέβσκι, ενώ διάβασα για πρώτη φορά τη Φόνισσα, 4 βιβλία του Φρόιντ, τους 7 τόμους του Μέγα Ανατολικού (και πάω για τον 8ο), 1 βιβλίο για την Οθωμανική Αυτοκρατορία (σε πολύ καλή μετάφραση, ξέρεις εσύ ποιος είσαι :)), 1 βιβλίο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, 1 του Ίταλο Καλβίνο κ.ά., ενώ ανάμεσά τους Ούρσουλα Λεγκέν, λίγο Πράτσετ στα αγγλικά (και σκεφτόμουν πόσο ήρωες είναι οι Έλληνες μεταφραστές του), Χάρι Πότερ (ξανά), Τομ Ρόμπινς, μετά είπα να το ρίξω στον Μάρτιν αλλά με απογοήτευσε, οπότε πίσω στον Τομ Ρόμπινς και ίσως το καλοκαίρι τελειώσω επιτέλους το Κόκκινο και το Μαύρο που φέτος το ξανάρχισα και το ξαναπαράτησα επειδή το ξανασκυλοβαρέθηκα. Αν δει κανείς τη βιβλιοθήκη μου, μπορεί να σκεφτεί ότι ανήκει σε δύο διαφορετικά άτομα (αλλά άλλο είμαι εγώ, κι άλλο εγώ!)

Δεν θα συγκρίνω τον Μάρτιν με τον Ντοστογιέφσκι, γιατί τα δύο είναι εντελώς διαφορετικά είδη μεταξύ τους - σαν να συγκρίνεις ένα σύγγραμμα για την στατικότητα των γεφυρών με ένα κείμενο για τη θεωρία της μετάφρασης. Αλλά από 'κει και πέρα, κάθε βιβλίο έχει την αξία του. Ιδίως όταν είσαι geek με το epic, όπως εγώ

 

[nickel]

Να 'σαι καλά, Παλάβρα, με αποενοχοποιείς, και μπορώ πια να ομολογήσω ότι βλέπω τα Twilight, αλλά μόνο για την Κρίστεν.

 

[Palavra]

Να 'σαι καλά, Παλάβρα, με αποενοχοποιείς, και μπορώ πια να ομολογήσω ότι βλέπω τα Twilight, αλλά μόνο για την Κρίστεν.

Δεν το έχω δει, αλλά με βάζεις στον πειρασμό - η τελευταία σου πρόταση ήταν το Modern Family και ανακάλυψα την καλύτερη κωμική σειρά όλων των εποχώνε. :clap:

 

[nickel]

Αχ όχι. Τα Twilight είναι μια σειρά πανηλίθιων δρακουλιάρικων ταινιών, με μοναδικό καλό της στοιχείο μια πρωταγωνίστρια που μοναδικό καλό της στοιχείο είναι ότι μου θυμίζει μια παλιά μου αγάπη.

 

[SBE]

Θα επαυξήσω ότι τα Twilight, που δεν τα έχω δει συστηματικά, είναι πανηλίθιες ταινίες (δεν ξέρω για τα βιβλία), φοβερά γλυκαναλατες και σιροπιαστές, με μετριότατες ερμηνείες, εξωφρενικά εφφέ και ωραία τοπία μάλλον ψιλοφτιαγμένα στον υπολογιστή. Η δε πρωταγωνίστρια έχει δύο φάτσες: την κατσούφικη και την τζοκόντεια.

 

[AoratiMelani]

Ανακαλύπτω για άλλη μια φορά την Αμερική, με τη μορφή της αξιαγάπητης συλλογής διηγημάτων Vida de perros (Σκυλίσια ζωή) του Francisco Ayala, την οποία είχα στη βιβλιοθήκη μου για κι εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό χωρίς να την έχω διαβάσει. Αυτά παθαίνει όποιος αγοράζει χοντρική τα βιβλία κάθε φορά που πάει στην Ισπανία και μετά τα στοιβάζει στη βιβλιοθήκη του και τα ξεχνά.

Με έκπληξή μου βλέπω ότι δεν έχει μεταφραστεί τίποτε δικό του στα ελληνικά (εκτός κι αν δεν υπάρχει στο βιβλιονέτ, όπου βλέπω μόνο δύο έργα του ομώνυμου γενετιστή).

Έχω την εντύπωση ότι κάτι δικό του υπήρχε σε ένα παλιό τεύχος του περιοδικού "Το δέντρο" αφιερωμένο στα ζώα, αλλά δεν βρίσκω αυτή τη στιγμή το τεύχος για να το επιβεβαιώσω. Αν όντως δεν έχει μεταφραστεί τίποτα, πώς θα μπορούσα να πείσω κάποιον εκδότη να μεταφράσει κάτι;

Αστεία ερώτηση βέβαια...

Και αν μεταφράσω έτσι στη ζούλα κάνα δυο διηγηματάκια και τα ποστάρω εδώ με το ψευδώνυμο Αφροξυλάνθη Περιβολαράκη, ποιος θα το πάρει ποτέ χαμπάρι; :inno:

 

[Marinos]

Ωπ, σχεδόν τυχαία μπήκα σήμερα και έπεσα σε έναν απρόσμενο υπαινιγμό (ξέρει ποιος τον έκανε).
Εγώ ξαναδιαβάζω με τη σειρά τα βιβλία του Τόμας Πύντσον και πετάω σαν ρουκέτα από την αναγνωστική απόλαυση.