Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Costas
¥
LibraryThing. A community of 900,000 book lovers. Ενδιαφέρον μού φαίνεται. Το 'χει δοκιμάσει καμιά/κανείς σας;
Ευχαριστώ πολύ, Lexoplast!
Κι εγώ άρχισα να αγοράζω από εκεί, μετά την προτροπή της Aeriko στο #64 παραπάνω, φτηνότερα από το amazon και με χρόνο παράδοσης στην πόρτα μου 5 μέρες μόνο. Δεν ξέρω αν το αφεντικό τρελάθηκε ή αποφάσισε να μας γλυκάνει εν όψει της έναρξης πώλησης ebooks από το μαγαζί του, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σπεύσατε!
@Costas: είχα γραφτεί στο LibraryThing, όταν ασχολήθηκα για λίγο με το φέισμπουκ (υπήρχε εκεί ως εφαρμογίδιο), αλλά δεν είχα προλάβει να το ψάξω, παρότι μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Ελπίζω τώρα τις γιορτές να τα καταφέρω. Αν ναι, θα σε ενημερώσω, αλλά μην το δέσεις κόμπο...
Η αβατάρα μου τα λέει όλα για την κατάστασή μου αυτό τον καιρό...
Philip
¥
Πρόσφατα τελείωσα το Deaf Sentence του David Lodge. Η αφιέρωση αρχίζει έτσι: "Conscious that this novel, from its English title onwards, presents special problems for translators, I dedicate it to all those who, over many years, have applied their skills to the translation of my work into various languages ..."
Παίζει συνέχεια με τα deaf - death: "deaf, where is thy sting"; etc.
Παίζει συνέχεια με τα deaf - death: "deaf, where is thy sting"; etc.
Δεν έχει ατυχήσει μεταφραστικά ο Λοτζ στην Ελλάδα (μεταγραφικά μόνο: το David έχει γίνει Νταίηβιντ, Ντέηβιντ και Ντέιβιντ :) ), και το εννοώ με την ποσοτική έννοια μια και για την ποιοτική δεν μπορώ να έχω άποψη: έχουν μεταφραστεί όλα σχεδόν τα μυθιστορήματά του μετά το Changing Places, τα περισσότερα σε εκδόσεις Bell. Αυτή τη φορά, ωστόσο, η επιλογή του να κάνει αυτά τα λογοπαίγνια μπορεί να αποτελέσει τη... φανατική καταδίκη του μυθιστορήματος.
Costas
¥
Απλά, δυο άρθρα της Wikipedia (donate!):
Positive psychology
Mihaly Csikszentmihalyi
Στο δεύτερο λινκ έχει ένα ωραίο σχεδιάγραμμα (imagemap) περί flow (ροής), έννοιας που επεξεργάστηκε ο...Τσίκσεντμιχαϊ (για να σας φύγει η περιέργεια...). Δυστυχώς, είναι imagemap και δεν ξέρω καθόλου να το κατεβάσω και να σας το δείξω.
Και βέβαια, έφτασα εκεί απλά ψάχνοντας στο Forvo την προφορά του Mihaly.
Positive psychology
Mihaly Csikszentmihalyi
Στο δεύτερο λινκ έχει ένα ωραίο σχεδιάγραμμα (imagemap) περί flow (ροής), έννοιας που επεξεργάστηκε ο...Τσίκσεντμιχαϊ (για να σας φύγει η περιέργεια...). Δυστυχώς, είναι imagemap και δεν ξέρω καθόλου να το κατεβάσω και να σας το δείξω.
Και βέβαια, έφτασα εκεί απλά ψάχνοντας στο Forvo την προφορά του Mihaly.
http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?t=4869 :)Και βέβαια, έφτασα εκεί απλά ψάχνοντας στο Forvo την προφορά του Mihaly.
crystal
Moderator
Την Αηδονόπιτα του Ισίδωρου Ζουργού.
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μανική του προσήλωση στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνουν αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων, από τον ξεσηκωμό της Μακεδονίας ως τα βουνά του Ασπροπόταμου, της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι.
Η "Αηδονόπιτα" είναι ένα μυθιστόρημα μιας μεγάλης περιπέτειας, που στις σελίδες του συναντάμε τον Ιωάννη Παπάφη, τον Κασομούλη, οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Ολύμπου, τον Μπάιρον, ακόμα και τον Ανώνυμο, τον συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας".
Είναι ένα βιβλίο στραμμένο στον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, μα πιο πολύ στο ζεστό κουκούλι του έρωτα, που είναι ο δρόμος και ο βατήρας της άλλης ελευθερίας, της υπαρκτικής. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ατραπούς μεγάλων ταξιδιών, καθώς η ανθρώπινη μοίρα, δεμένη πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι, χαρτογραφεί με το βλέμμα της τα έσχατα του ωκεανού.
Εκφραστικά νομίζω ότι ο συγγραφέας επαναλαμβάνονταν κάπως (πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον πέντε φορές τη φράση "στους ντόκους της Βοστόνης") και το τέλος μού φάνηκε κάπως αφύσικο και ξεκομμένο απ' τις προηγούμενες 550 σελίδες, αλλά παρόλα αυτά μου άρεσε πολύ. Γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή φώτιζε μια πτυχή της ιστορίας για την οποία εγώ δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτα (η Μακεδονία το 1821), ίσως επειδή η αφήγηση για το Μεσολόγγι και την έξοδο ήταν συναρπαστική, ίσως επειδή τελικά είναι ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες χίμαιρες... Πάντως, με καθήλωσε. :)
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μανική του προσήλωση στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνουν αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων, από τον ξεσηκωμό της Μακεδονίας ως τα βουνά του Ασπροπόταμου, της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι.
Η "Αηδονόπιτα" είναι ένα μυθιστόρημα μιας μεγάλης περιπέτειας, που στις σελίδες του συναντάμε τον Ιωάννη Παπάφη, τον Κασομούλη, οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Ολύμπου, τον Μπάιρον, ακόμα και τον Ανώνυμο, τον συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας".
Είναι ένα βιβλίο στραμμένο στον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, μα πιο πολύ στο ζεστό κουκούλι του έρωτα, που είναι ο δρόμος και ο βατήρας της άλλης ελευθερίας, της υπαρκτικής. Όλα αυτά συμβαίνουν στις ατραπούς μεγάλων ταξιδιών, καθώς η ανθρώπινη μοίρα, δεμένη πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι, χαρτογραφεί με το βλέμμα της τα έσχατα του ωκεανού.
Εκφραστικά νομίζω ότι ο συγγραφέας επαναλαμβάνονταν κάπως (πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον πέντε φορές τη φράση "στους ντόκους της Βοστόνης") και το τέλος μού φάνηκε κάπως αφύσικο και ξεκομμένο απ' τις προηγούμενες 550 σελίδες, αλλά παρόλα αυτά μου άρεσε πολύ. Γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή φώτιζε μια πτυχή της ιστορίας για την οποία εγώ δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτα (η Μακεδονία το 1821), ίσως επειδή η αφήγηση για το Μεσολόγγι και την έξοδο ήταν συναρπαστική, ίσως επειδή τελικά είναι ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες χίμαιρες... Πάντως, με καθήλωσε. :)
Διάβασα το Πόρτο Λεόνε του Λευτέρη Καπώνη. Σύμφωνα με το διαφημιστικό του:
Το Πόρτο Λεόνε είναι ένα μυθιστόρημα για τον Πειραιά, για την ανδρική φιλία, για ένα μεγάλο έρωτα, για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Η ιστορία ξεκινάει το 1965 και τελειώνει το 2005. Πέντε φίλοι που ξεκίνησαν μαζί έξω από τις αλάνες του Καραϊσκάκη. Πάλεψαν, αγωνίστηκαν να βρουν το δρόμο τους στη ζωή. Άλλοι έφτασαν ψηλά, άλλοι δεν τα κατάφεραν. Όμως το Καραϊσκάκη ήταν πάντα εκεί, να τους ενώνει μέχρι το τέλος.
Επιπλέον, είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν τηλεοπτικό σίριαλ, με μικρά σύντομα επεισόδια (πολλά από αυτά θυμίζουν κλισέ ελληνικές ταινίες των 60s και 70s). Από τα κεφάλαια θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν πολλά ανεξάρτητα ιστορήματα.
Ιδανικό βιβλίο για δώρο σε Πειραιιώτες, γαύρους (που θα έχουν μπόλικο ελευθερο χρόνο τις Τριτοτετάρτες της φετινής σεζόν
), fifty something --που δεν βλάφτει να έχουν παίξει και λίγη μπαλίτσα πιτσιρικάδες, να έχουν τρέξει σε καμιά διαδήλωση, να έχουν βιωματικές εικόνες από μεγάλα ματς στο Καραϊσκάκη, τέτοιες σαχλαμαρίτσες.Και για να μην ξεχνάμε και την επαγγελματική διαστροφή, ενώ γενικά η εικόνα του βιβλίου είναι αρκετά προσεγμένη, ένα απίστευτο λάθος (ιδιαίτερα σε βιβλίο για τον Πειραιά) στη σελ. 296:
Όχι και Μύλο τον άγιο Νείλο παιδιά! Έλεος!
Η Ρωσίδα Καλλονή του Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ
Όλα τα διηγήματα του Τρούμαν Καπότε
Τα Γενέθλια του Κόσμου και Άλλες Ιστορίες της Ούρσουλα Λε Γκεν
Εξαιρετικά και τα τρία!
Όλα τα διηγήματα του Τρούμαν Καπότε
Τα Γενέθλια του Κόσμου και Άλλες Ιστορίες της Ούρσουλα Λε Γκεν
Εξαιρετικά και τα τρία!
Έχεις προσέξει, Δόκτορα, ότι αυτό που γνωρίσαμε ως "Καραϊσκάκη" (στη γενική), δηλαδή (ολόκληρο) "Στάδιο Γ. Καραϊσκάκη", σήμερα λέγεται "Γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης";
Και ότι γενικότερα αυξάνονται στις μέρες μας οι περιπτώσεις ονομασίας κτηρίων, εγκαταστάσεων κλπ. στην ονομαστική;
Εγώ χρονολογώ τη στροφή από την εποχή που η Λεωφόρος ονομάστηκε "Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης". Μέχρι τότε επώνυμα στην ονομαστική ήξερα ότι ήταν τα πλοία (Ελευθέριος Βενιζέλος, Βιτζέντζος Κορνάρος, θεόφιλος, Κολοκοτρώνης, Μιαούλης κλπ.)
Και ότι γενικότερα αυξάνονται στις μέρες μας οι περιπτώσεις ονομασίας κτηρίων, εγκαταστάσεων κλπ. στην ονομαστική;
Εγώ χρονολογώ τη στροφή από την εποχή που η Λεωφόρος ονομάστηκε "Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης". Μέχρι τότε επώνυμα στην ονομαστική ήξερα ότι ήταν τα πλοία (Ελευθέριος Βενιζέλος, Βιτζέντζος Κορνάρος, θεόφιλος, Κολοκοτρώνης, Μιαούλης κλπ.)
Με την ευκαιρία: θαύμαζα χτες ένα ξενοδοχείο του Λονδίνου, το Sanderson. Αν αναφερόμουν σ' αυτό στα αγγλικά, θα έλεγα Sanderson Hotel ή the Sanderson. Όχι σκέτο Sanderson. Και όμως δεν ξέρετε πόσες φορές έπεσα πάνω σ' ένα σκέτο Sanderson λες και μιλούσαν για άνθρωπο ή, ας πούμε, συνοικία. Να, δείτε παραδείγματα:
Sanderson is an extraordinary "Urban Spa" that ...
The Mad Hatters afternoon tea at Sanderson is available daily...
Sanderson is now our first choice when in London...
Μεγαλωμένος ανάμεσα σε The Ritz, The Savoy, The Carlton, δυσκολεύομαι με αυτά τα μεταμοντέρνα :). Εντυπωσιακό πάντως το Σάντερσον: με τα χεράκια του Φιλίπ Σταρκ.
Για να έρθω στα ίσια μου
Α, ναι, και διάβασα το Parrot and Olivier in America του Πίτερ Κάρεϊ (για να μη λέτε ότι είμαι εντελώς εκτός θέματος).
Sanderson is an extraordinary "Urban Spa" that ...
The Mad Hatters afternoon tea at Sanderson is available daily...
Sanderson is now our first choice when in London...
Μεγαλωμένος ανάμεσα σε The Ritz, The Savoy, The Carlton, δυσκολεύομαι με αυτά τα μεταμοντέρνα :). Εντυπωσιακό πάντως το Σάντερσον: με τα χεράκια του Φιλίπ Σταρκ.
Για να έρθω στα ίσια μου
Α, ναι, και διάβασα το Parrot and Olivier in America του Πίτερ Κάρεϊ (για να μη λέτε ότι είμαι εντελώς εκτός θέματος).
Εγώ πάντως, Ποδηλατοδρόμιο το έμαθα (στα «βαφτίσια» μου ήμουν τριών χρονών και μεγάλος αντίπαλος η Μίλαν... Πρωτογενείς αναμνήσεις έχω όμως από μερικά χρόνια αργότερα...)
Οι γενικές νομίζω ότι έχουν πέσει σε γενικότερη
δυσμένεια... «Γήπεδο» λέγεται σήμερα επειδή, λέει, στάδια είναι αυτά που έχουν στίβο γύρω από το τερέν...
crystal
Moderator
Μαζεμένα κι ανάκατα:
Μόλις τελείωσα τον Φρόιντ στο Μανχάταν. Διαβάζεται γρήγορα (400 σελίδες έφυγαν σε δυο μέρες), η μετάφραση αρκετά καλή, αλλά για αστυνομικό κάπου έχανε.
Μου άρεσε ο Υπερσυντέλικος του Χωμενίδη, πολύ καλό το Σπίτι και το κελί, αλλά απόλαυσα ιδιαίτερα τη γραφή του στα Λόγια φτερά.
Ξεκίνησα το Eat, pray, love, αλλά το βαρέθηκα από το πρώτο κεφάλαιο.
Μου άρεσε πολύ η Ψίχα εκείνου του καλοκαιριού του Ζουργού.
Κι ένας καημός: η Άλκη Ζέη ήταν από τις αγαπημένες μου συγγραφείς όταν ήμουν μικρή - εκείνο το Καπλάνι της βιτρίνας πρέπει να το είχα μάθει σχεδόν απέξω. Όταν έπεσε λοιπόν στα χέρια μου τα Χριστούγεννα το τελευταίο της βιβλίο, τα Σπανιόλικα παπούτσια, το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Απογοήτευση. Όλο το αυτοβιογραφικό κομμάτι μού φάνηκε ένα ανελέητο namedropping, σε σημείο που με ενόχλησε πολύ. Μόνο στις δύο τελευταίες ιστορίες, που δεν αφορούν τη ζωή της κι η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, ξαναβρίσκει τον παλιό καλό εαυτό της.
Τώρα έχω πέσει στο Αντίο Βερολίνο του Κρίστοφερ Ίσεργουντ, και μέχρι τώρα πάει πολύ καλά.
Μόλις τελείωσα τον Φρόιντ στο Μανχάταν. Διαβάζεται γρήγορα (400 σελίδες έφυγαν σε δυο μέρες), η μετάφραση αρκετά καλή, αλλά για αστυνομικό κάπου έχανε.
Μου άρεσε ο Υπερσυντέλικος του Χωμενίδη, πολύ καλό το Σπίτι και το κελί, αλλά απόλαυσα ιδιαίτερα τη γραφή του στα Λόγια φτερά.
Ξεκίνησα το Eat, pray, love, αλλά το βαρέθηκα από το πρώτο κεφάλαιο.
Μου άρεσε πολύ η Ψίχα εκείνου του καλοκαιριού του Ζουργού.
Κι ένας καημός: η Άλκη Ζέη ήταν από τις αγαπημένες μου συγγραφείς όταν ήμουν μικρή - εκείνο το Καπλάνι της βιτρίνας πρέπει να το είχα μάθει σχεδόν απέξω. Όταν έπεσε λοιπόν στα χέρια μου τα Χριστούγεννα το τελευταίο της βιβλίο, τα Σπανιόλικα παπούτσια, το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Απογοήτευση. Όλο το αυτοβιογραφικό κομμάτι μού φάνηκε ένα ανελέητο namedropping, σε σημείο που με ενόχλησε πολύ. Μόνο στις δύο τελευταίες ιστορίες, που δεν αφορούν τη ζωή της κι η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, ξαναβρίσκει τον παλιό καλό εαυτό της.
Τώρα έχω πέσει στο Αντίο Βερολίνο του Κρίστοφερ Ίσεργουντ, και μέχρι τώρα πάει πολύ καλά.
Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, αγόρασα και διάβασα το βιβλίο του Θανάση Σκρουμπέλου Οι κόκκινοι βαρκάρηδες χωρίς να έχω διαβάσει κριτικές, χωρίς να ξέρω για τι πρόκειται, απλώς παρασυρμένος από την εικόνα στο εξώφυλλο.
Παρά τα φαινόμενα, το βιβλίο είναι πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα και για φιλάθλους παναθηναϊκών φρονημάτων (καθώς μεγάλο μέρος του περιστρέφεται γύρω από το φημισμένο 8-2 --και όχι 8-1 όπως εσφαλμένα αναφέρεται κάπου μέσα στο βιβλίο). Επίσης, ο χαρακτηρισμός «συνταρακτικό» (βλ. περίληψη στη Βιβλιονέτ) είναι μάλλον παράταιρος.
Είναι όμως πολλαπλά ενδιαφέρον τόσο για το κοινωνικο περιβάλλον της εποχής, που παρουσιάζεται αρκετά καλά στον περιορισμένο χώρο ενός μυθιστορήματος, όσο και ...λεξιλογικά, πχ. εδώ ή εδώ κι εδώ.
Παρά τα φαινόμενα, το βιβλίο είναι πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα και για φιλάθλους παναθηναϊκών φρονημάτων (καθώς μεγάλο μέρος του περιστρέφεται γύρω από το φημισμένο 8-2 --και όχι 8-1 όπως εσφαλμένα αναφέρεται κάπου μέσα στο βιβλίο). Επίσης, ο χαρακτηρισμός «συνταρακτικό» (βλ. περίληψη στη Βιβλιονέτ) είναι μάλλον παράταιρος.
Είναι όμως πολλαπλά ενδιαφέρον τόσο για το κοινωνικο περιβάλλον της εποχής, που παρουσιάζεται αρκετά καλά στον περιορισμένο χώρο ενός μυθιστορήματος, όσο και ...λεξιλογικά, πχ. εδώ ή εδώ κι εδώ.
crystal
Moderator
Μόλις τελείωσα το τελευταίο του 'Εκο, το "Κοιμητήριο της Πράγας". Μου άρεσε πάρα πολύ, για την ακρίβεια περισσότερο κι από το Ρόδο κι από το Εκκρεμές που είχα διαβάσει παλιότερα (τη βασίλισσα Λοάνα δεν τη συζητάω καν). Στην αρχή κυλάει αργά, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Η μετάφραση εξαιρετική ως συνήθως, η Έφη Καλλιφατίδη μεταφράζει χρόνια τον Έκο και νιώθεις πραγματικά ότι τον διαβάζεις στο πρωτότυπο: ύφος, χιούμορ, γραφή, είναι όλα αποτυπωμένα στη μετάφραση και αναγνωρίσιμα από τα προηγούμενα έργα του. Το απόλαυσα πραγματικά. :)
Η μετάφραση εξαιρετική ως συνήθως, η Έφη Καλλιφατίδη μεταφράζει χρόνια τον Έκο και νιώθεις πραγματικά ότι τον διαβάζεις στο πρωτότυπο: ύφος, χιούμορ, γραφή, είναι όλα αποτυπωμένα στη μετάφραση και αναγνωρίσιμα από τα προηγούμενα έργα του. Το απόλαυσα πραγματικά. :)