Μια που λέμε για κακά ελληνικά, ξεχάσαμε και το
εγέρθητω (εγέρθοιτο, εγαίρθειτω, αιγαίρθειτω;) του καλλιτέχνη χρυσαυγίτη (συγγνώμη, αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να αποστηθήσω το όνομά του). Περισσότερα γράφει ο Σαραντάκος,
εδώ. Εντωμεταξύ, κάποιος πρέπει να πει στον Αιγέρθητω ότι τα μεταξωτά βρακιά θένε και μεταξωτούς κώλους, και αν είναι να μιλάμε αρχαία, θα πρέπει να λέμε «εγέρθητε», και συγκεκριμένα να το λέμε μόνο στους χρυσαυγίτες φίλους μας και όχι στον κανονικό κόσμο. Και αν κανείς δεν ξέρει πώς κλίνονται τα αρχαία ημών ρήματα, ας θυμίσουμε ότι ο Γκούγκλης είναι φίλος μας (
κλίση ρημάτων αρχαίας ελληνικής), και ότι δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να τον ρωτήσουμε άμα δεν ξέρουμε κάτι - κι εγώ που δεν το ήξερα πώς κάνει η προστακτική του «εγείρομαι» στον πληθυντικό, το έψαξα χτες και το έμαθα.
Εναλλακτικά, αν δεν μιλάμε αρχαία ελληνικά, διότι αυτές οι γνώσεις δυστυχώς αποκτώνται με διάβασμα και ουχί διαμέσω του μυθικού ελληνικού δεσοξυριβονουκλεϊκού οξέος (σιγά μην πω
ντιενέι, όταν εμείς ανακαλύπταμε το δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ αυτοί τρώγαν βελανίδια), μπορούμε να λέμε «σηκωθείτε», κατά προτίμηση συνοδεία του «παρακαλώ», και να μην απορούμε αν οι αποδέκτες της παράκλησης επιμείνουν να παραμείνουν καθιστοί, αφού δεν είναι γουαναμπί στρατιωτάκια.