Κατά τη γνώμη μου, για την απόδοση που προτίμησε ο πελάτης σου ισχύει ό,τι ακριβώς είχα αναφέρει προηγουμένως για το ποσό αναφοράς: ασφαλώς και
είναι υποκείμενο ποσό. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόδοση αυτή δεν δίνει την ιδιαιτερότητα του notional. Το "υποκείμενος" αποδίδει κλασικά το underlying και
είθισται να αναφέρεται σε καθ' όλα "απτές" αξίες και τίτλους, χωρίς βέβαια αυτό να έχει γραφτεί στις Δέκα Εντολές. Ο πελάτης σου δεν έχει κανένα λόγο να ψάχνει παραπέρα: οι απολύτως πραγματικές και δεσμευτικές συνέπειες του notional το εξισώνουν, for all practical purposes, με το μη notional. Η απόδοση αυτή είναι λοιπόν πρακτικά επαρκής για εκείνον και ασφαλής για τον μεταφραστή. Αλλά εμείς
, σαν πειραγμένοι μεταφραστές που είμαστε, καλά κάνουμε και ψαχνόμαστε. Το κακό είναι ότι δεν έχω ιδέα τι λέει η πιάτσα στην Ελλάδα και ότι, κατά τα άλλα, έχουν χρησιμοποιηθεί όλα όσα αναφέραμε προηγουμένως. Αν θυμάμαι καλά, μου έχει τύχει να χρησιμοποιήσω, σε διαφορετικά συμφραζόμενα
(έχω κι ένα ελαφρυντικό), τέσσερις (ναι, 4) αποδόσεις: πλασματικός, θεωρητικός, υποθετικός, οιονεί. Συνήθως όμως σαν περαιτέρω προσδιορισμό του "υποκείμενου", όχι από μόνο του αν δεν βοηθούσαν τα συμφραζόμενα (π.χ. "οιονεί υποκείμενος τίτλος" αλλά "θεωρητική αξία του δανείου αναφοράς"). Και προειδοποίηση προς τους ναυτιλλομένους: το notional έχει
πολλές χρήσεις. Για παράδειγμα, το περίφημο γαλλικό
notionnel, χρησιμοποιούμενο και σαν ουσιαστικό και όχι μόνο σαν επίθετο, το οποίο παρεμπιπτόντως νομίζω ότι συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση της λέξης.
Πάλι σας φώτισα! 