Καλημέρα. Είδα σήμερα το πρωί τίτλο στην Καθημερινή «Στο χείλος του κρημνού», αλλά σκέφτηκα να μην γκρινιάξω για το λόγιο. Κινδυνεύεις να σου πουν «Εδώ... κρημνίζεται ο κόσμος, τα χτενίσματα της γλώσσας κοιτάς;». Αλλά μού θύμισε πώς κόλλησα προχτές με την έκφραση go over the edge. Έχουμε «φτάνω στο χείλος του γκρεμού» και «πέφτω στον γκρεμό» (fall off the cliff). Δεν έχουμε όμως κάτι που να λέει απλώς ότι φτάσαμε και περάσαμε το χείλος του γκρεμού (δείτε ξανά το καρτούν: ο ήρωας έχει περάσει, από κεκτημένη ταχύτητα, το χείλος του γκρεμού, κοντοστέκεται για δευτερόλεπτα πάνω από την άβυσσο, ίσα ίσα για να προλάβει να μας μεταφέρει ο σκιτσογράφος την γκριμάτσα της συνειδητοποίησης, και, αμέσως μετά, αναλαμβάνει δράση η βαρύτητα). Επειδή ήταν μεταφορικό, βολεύτηκα με μια μεσοβέζικη λύση, κάτι σαν «φτάσαμε και ξεπεράσαμε τα όριά μας». Αλλά έμεινα με την αίσθηση του ανικανοποίητου.