Νίκελ, όπως (πολύ καλύτερα από εμένα) γνωρίζεις, το αγγλ. event προέρχεται από το λατ. eventus, το οποίο είναι με τη σειρά του περιέχει το event-, τη μετοχή αορίστου δηλαδή του ρ. evenire "συμβαίνω, επέρχομαι, προκύπτω" (αυτό δεν το "επέρχομαι" είναι ακόμη ακριβέστερο καθότι το evenire < e- + venire "έρχομαι"). Δηλαδή το αγγλ. event δημιουργήθηκε με τη λογική τού παρελθόντος, όπως άλλωστε και το fact (< factum < factus < facere "κάνω"), για να δηλώσει το βεβαιωμένο συμβάν και γεγονός, αυτό που γίνεται τώρα ή έχει ήδη γίνει.
Τώρα, και οι δύο λέξεις —event και γεγονός— χρησιμοποιούνται για να τονίσουν το αξιόλογο, το σημαντικό και το αξιοσημείωτο του πράγματος (βλ. σχετική σημείωση στο ΛΝΕΓ), οπότε κατά την ταπεινή μου άποψη είναι λογικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή η ποιοτική συνιστώσα (δηλ. της σημαντικότητας) να αναδειχθεί (σε ορισμένες χρήσεις) σε ισχυρότερη ή σπουδαιότερη για τους ομιλητές από τη χρονική συνιστώσα (δηλ. του τετελεσμένου). Στην αγγλική αυτό συνέβη στα μέσα τού 19ου αι. όταν δημιουργήθηκε η ειδική σημασία για τον αθλητισμό, κάπου τρεις αιώνες δηλαδή αφότου άρχισε να χρησιμοποιείται η λέξη. Το ελληνικό γεγονός καλά κρατεί σε σύγκριση με το event, αλλά είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι θα ακολουθήσει σε κάποιον βαθμό.
Και, όσο συχνότερη γίνεται η χρήση μιας λέξης, τόσο περισσότερο αυτή απολεξικοποιείται, αποστασιοποιείται από την αρχική της σημασία: «The most frequent meanings tend to be more delexicalized than the less frequent ones, just as are the more frequent words compared to the less frequent. [...] The most frequent words, and the most frequent uses of polysemous words, whatever their frequency, seem to tend to have meanings that are less clear [...]: meanings tend to lose their autonomy over time and as frequency increases. (Idiomacity and word meaning στο Modern Lexicography τού Henri Béjoint)» Πιστεύω ότι, όπως σήμερα δεν εστιάζεις καθόλου στις αρχαίες ή αρχικές σημασίες των λέξεων που μπορεί πλέον να χρησιμοποιούνται ακόμη και με εντελώς αντίθετο νόημα, έτσι δεν χρειάζεται (σε όσες χρήσεις εδραιωθεί αχρονικά) και να σκέφτεσαι ότι το γεγονός ξεκίνησε από μια μετοχή παρακειμένου.