http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?348-Τη-ΚαλλίστηΤο δήλα δη το είχα δει σε χαρντκόρ καθαρευουσιάνικα αλλά πάντα ολόκληρο, όχι σε συντομογραφία.
Το δηλαδή βγαίνει από δήλα δη. Δεν αποκλείεται να έκανε κάποιος το άλμα στο μακρινό παρελθόν και να απαιτεί τώρα να αποκωδικοποιήσουμε το δ.δ. σαν δηλαδή. Επιφυλάσσομαι.
Το δήλα δη το είχα δει σε χαρντκόρ καθαρευουσιάνικα αλλά πάντα ολόκληρο, όχι σε συντομογραφία. Οπότε ξύνω το κεφάλι μου μαζί με τους άλλους. Μία διευκρινιστική ερώτηση: δεν συναντιέται σε κανένα άλλο σημείο του συγκεκριμένου κειμένου;
Θα γίνει και αυτό, αλλά μετά την παράδοση της μετάφρασης για επιμέλεια, οπότε ήθελα να αποφύγω περιττές αλλαγέςΜια απορία: είναι αδύνατο να ερωτηθεί ο συντάκτης;
Έχω δει σχεδόν το μισό βιβλίο μέχρι τώρα, και το συνάντησα μόνο δύο φορές στην ίδια πρόταση: «Η πάθηση Χ μπορεί να έχει τη μορφή 1 (δ.δ. τύπου Α, τύπου Β, τύπου Γ κ.λπ.) ή τη μορφή 2 (δ.δ. τύπου Δ κ.λπ.)». Το υπόλοιπο κείμενο είναι γενικά σωστό αλλά υπάρχουν και κάποια λαθάκια, οπότε δεν αποκλείεται ο συγγραφέας να εννοούσε «δλδ.» και να μπερδεύτηκε.Το δήλα δη το είχα δει σε χαρντκόρ καθαρευουσιάνικα αλλά πάντα ολόκληρο, όχι σε συντομογραφία. Οπότε ξύνω το κεφάλι μου μαζί με τους άλλους. Μία διευκρινιστική ερώτηση: δεν συναντιέται σε κανένα άλλο σημείο του συγκεκριμένου κειμένου;
Ντέτεκτιβ γίναμε - και έχει σασπένς το πράγμα. Η (κανονικά απίθανη) υπόθεση του Δαεμάνου δεν φαίνεται παράλογη, αφού, από τη φράση που παραθέτεις, δεν φαίνεται να επικρατεί καθαρευουσιάνικη χαρντκορίλα στα υπόλοιπα. Η χαρντκορίλα είναι λοιμώδης νόσος: αν φωλιάσει κάπου, θα μολύνει και τον περίγυρο, έστω και εν είδει πάτσγουορκ (γιατί βέβαια είναι πράγμα ζόρικο να ξέρεις πραγματικά αρχαιοκαθαρεύουσα, όσο κι αν σου εξάπτει τη λίμπιντο).Έχω δει σχεδόν το μισό βιβλίο μέχρι τώρα, και το συνάντησα μόνο δύο φορές στην ίδια πρόταση: «Η πάθηση Χ μπορεί να έχει τη μορφή 1 (δ.δ. τύπου Α, τύπου Β, τύπου Γ κ.λπ.) ή τη μορφή 2 (δ.δ. τύπου Δ κ.λπ.)».
Εγώ, τώρα, γιατί νομίζω ότι αυτά τα δ.δ. σαφώς δεν σημαίνουν δηλαδή αλλά κάτι σαν «υποδιαιρούμενα σε»; Π.χ. «διάφορα δείγματα» ή κάτι καλύτερο και πιο σχετικό; Ή, πάλι, κάτι σαν «διαιρέσεις» όπου το δ.δ. είναι ο πληθυντικός, το αντίστοιχο του «κύριοι -- κ.κ.»;
Επιμένοντας στη λογική του ξυραφιού του Όκαμ, αναρωτιέμαι πώς πιστεύεις ότι «τα δ.δ. σαφώς δεν σημαίνουν “δηλαδή”». Η μορφή 1 είναι κάτι που έχει ήδη εξηγηθεί και το «δηλαδή» κάνει υπενθύμιση και ανάλυση. Ξυράφι.
Τώρα τα καλά νέα: στη φράση που παραθέτεις, η καλύτερη απόδοση μάλλον είναι ούτως ή άλλως να μη βάλεις τίποτα εκεί που υπάρχει το "δ.δ.". Για την επεξήγηση υπεραρκούν οι παρενθέσεις και το "κλπ.".
Γιατί (ξυράφι!) να υποθέσουμε ότι είναι ένα περιττό δηλαδή σε μια ανύπαρκτη μορφή και όχι κάτι άλλο;