Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Ακόμη και όποιος δεν έχει ξανακούσει τη Μαζουρία είναι πολύ πιθανό να έχει ακούσει τη μαζούρκα.
Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά γράφει ωραία γαλλική μουσική για τον κινηματογράφο. Η μουσική του ντύνει πανέμορφα, μαζί με τη μουσική του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, την ταινία Moonrise Kingdom (Ο έρωτας του φεγγαριού) του Γουές Άντερσον. Είναι μια ταινία σαν μουσικό ποίημα: μυστήρια, αισθαντική, αιθέρια, με κρεσέντα και ντιμινουέντα, με ξεπλυμένα χρώματα διάστικτα με έντονες πιτσιλιές, που δεν ξέρεις γιατί τη βλέπεις και όταν τελειώσει θέλεις αμέσως να την ξαναδείς. Μια αμερικάνικη ταινία που καταφέρνει να κλέψει τις ευαισθησίες των γαλλικών ταινιών του 50. Το κομμάτι στο βιντεάκι παίζει την ώρα των τίτλων τέλους. Είναι του Ντεσπλά ή Ντεσπλάς, όπως τον προφέρει ο νεαρός πρωταγωνιστής που κάνει την περιγραφή των οργάνων, περίπου όπως ο Vivian Stanshall περιέγραφε τα όργανα στο Tubular Bells.
Last edited:
Costas
¥
Στα πλαίσια του αφιερώματος στο ισραηλινό σινεμά είδα το Γράψε Λάθος (Footnote), σενάριο-σκηνοθεσία του Joseph Cedar, ταινία του 2011, επίσημη υποψηφιότητα από πλευράς Ισραήλ για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Αλλά τι σημασία έχουν τα βραβεία; ακριβώς αυτό μας διδάσκει η πανέξυπνη αυτή ιστορία, που θα κρατήσει αμείωτο, νομίζω, το ενδιαφέρον οποιουδήποτε ασχολείται με κείμενα. Γενικά, οι τρεις ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια από Ισραήλ μεριά (Βαλς με τον Μπασίρ, Σταυροδρόμια ζωής [Ajami] –ετούτο εβραιοπαλαιστινιακό– και τώρα ετούτη) ήταν όλες τεφαρίκι.
Costas
¥
Ένα άρθρο για την Οθωμανοσταλγία των Τούρκων όπως εκφράζεται στον οπτικοακουστικό τομέα (ΝΥΤ). Κάποιο κανάλι θα βρεθεί να παίξει και το..."Φετίχ 1453" ! Στο μεταξύ, εμείς τρώμε Χαβιάρι...
SBE
¥
Η αναβίωση του ενδιαφέροντος για την οθωμανική αυτοκρατορία θα έλεγα ότι μοιάζει ελαφρώς με την εσωστρέφεια της Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του '80, αρχές '90, εκεί που ξαφνικά στράφηκαν όλοι στα παραδοσιακά εδέσματα, την ελληνική μουσική, όσο πιο γύφτικη τόσο το καλύτερο, και όλοι οι Κωστήδες, Λάκηδες, Μήτσηδες έγιναν Κωνσταντίνοι, Βασίλειοι, Δημήτριοι (για να κάνουν παρέα με τους Αλέξανδρους). Μόνο που σε εμάς αυτά δεν συνδέθηκαν με σήριαλ βυζαντινής έμπνευσης κλπ (αυτά τα βλέπαμε πιο παλιά).
Παρεμπιπτόντως, την ταινία με το χαβιάρι την έχει δει κανείς; Οι ταινίες του Σμαραγδή πάντα έχουν φοβερή φωτογραφία, αλλά όταν βλέπω πολυεθνικό καστ φοβάμαι.
Παρεμπιπτόντως, την ταινία με το χαβιάρι την έχει δει κανείς; Οι ταινίες του Σμαραγδή πάντα έχουν φοβερή φωτογραφία, αλλά όταν βλέπω πολυεθνικό καστ φοβάμαι.
bernardina
Moderator
bernardina
Moderator
Ποια είναι αυτή δίπλα στον Παπα...καλιάτη;
...
Με την ευκαιρία, Dune by David Lynch (1984):
Frank Herbert's Dune miniseries by John Harrison (2000)
Με την ευκαιρία, Dune by David Lynch (1984):
Frank Herbert's Dune miniseries by John Harrison (2000)
Costas
¥
Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματοράφου αυτή και την επόμενη βδομάδα, στο Τιτάνια και στην Ταινιοθήκη (Λαΐδα). Σκέφτομαι για:
Τιτάνια:
"Έλα να δεις", του Ελέμ [ή Έλεμ; "his first name was an acronym derived from the names of Engels, Lenin and Marx"] Κλίμοφ, Σάββατο 14.15 (αυτό το 'χω δει, αλλά ο άνθρωπος είχε ζήσει 9 χρονώ τη μάχη του Στάλινγκραντ, οπότε...)
"Ο αληθινός [=συνηθισμένος] φασισμός", του Μιχαήλ Ρομμ (1965), Τετάρτη 15.00
Ταινιοθήκη:
Ταινίες του Άδωνι Κύρου, Δευτέρα 20.00
Η χαρά και η θλίψη του σώματος, του Αντρέα Πάντζη (2012), Τρίτη 19.30
Les abysses, του Νίκου Παπατάκη (1963), Τετάρτη, 20.15
Αττίλας, του Μιχάλη Κακογιάννη (1975), την άλλη Πέμπτη, 18.00
Ψάχνοντας στο imdb γι' αυτό το ποστ, ψάρεψα και το εξής ωραίο CV της Μαρίνας-Άννας Χατζή:
I was born in Sacramento, CA and moved to LA when I turned 18 to pursue a career as a porn star. I grew up in North Highlands (a part of Sacramento). It is a disenfranchised, lower-to-middle class neighborhood. I never allowed myself to be a negative product of that environment. I used it as a source of inspiration to challenge myself. I began college in August of 2005, balancing school and work seven days a week. Around this time I started thinking about pornography as a career opportunity. I have a huge appetite for sex and self-exploration. I wanted to express my sexuality as a strong woman, to push my own boundaries and see which part of my psyche would take me to my next euphoric sexual experience. I wanted to do all of this in a sex positive way. Despite the controversy that surrounds this industry, I felt I could ultimately bring an enigmatic quality to it. I decided that if my instinct continued to push me toward the reality of this, and the dissatisfaction with my education continued, I would seize the opportunity on my own. I began my research that month, making my decision absolute in October 2005. On April 17th, 2006 I moved to LA, got tested at AIM and found an agent. I performed my first sex scene on May 1st, 2006 in The Fashionistas 2: Safado. Although I have come a long way since then, many people in society believe that I am a victim. I was not sexually abused. I am not on drugs. The acts I perform are always consensual. I am a woman who strongly believes in what she does - it is time that our society comes to grips with the fact that "normal" people (women especially) enjoy perverse sex. I hope to inspire people from all walks of life, and to collaborate with innovative individuals (bohemians welcome). Many people mistake this thought and believe that I desire all women to do porn and fuck like rabbits, ignoring all health risks. This is not what I preach or believe. Like any business, I take risks in my profession. Anyone considering porn as a career should be fully aware of these risks before jumping in. I am ready to take on any opportunities and challenges that face me as a woman, porn star, and artist.
Τιτάνια:
"Έλα να δεις", του Ελέμ [ή Έλεμ; "his first name was an acronym derived from the names of Engels, Lenin and Marx"] Κλίμοφ, Σάββατο 14.15 (αυτό το 'χω δει, αλλά ο άνθρωπος είχε ζήσει 9 χρονώ τη μάχη του Στάλινγκραντ, οπότε...)
"Ο αληθινός [=συνηθισμένος] φασισμός", του Μιχαήλ Ρομμ (1965), Τετάρτη 15.00
Ταινιοθήκη:
Ταινίες του Άδωνι Κύρου, Δευτέρα 20.00
Η χαρά και η θλίψη του σώματος, του Αντρέα Πάντζη (2012), Τρίτη 19.30
Les abysses, του Νίκου Παπατάκη (1963), Τετάρτη, 20.15
Αττίλας, του Μιχάλη Κακογιάννη (1975), την άλλη Πέμπτη, 18.00
Ψάχνοντας στο imdb γι' αυτό το ποστ, ψάρεψα και το εξής ωραίο CV της Μαρίνας-Άννας Χατζή:
I was born in Sacramento, CA and moved to LA when I turned 18 to pursue a career as a porn star. I grew up in North Highlands (a part of Sacramento). It is a disenfranchised, lower-to-middle class neighborhood. I never allowed myself to be a negative product of that environment. I used it as a source of inspiration to challenge myself. I began college in August of 2005, balancing school and work seven days a week. Around this time I started thinking about pornography as a career opportunity. I have a huge appetite for sex and self-exploration. I wanted to express my sexuality as a strong woman, to push my own boundaries and see which part of my psyche would take me to my next euphoric sexual experience. I wanted to do all of this in a sex positive way. Despite the controversy that surrounds this industry, I felt I could ultimately bring an enigmatic quality to it. I decided that if my instinct continued to push me toward the reality of this, and the dissatisfaction with my education continued, I would seize the opportunity on my own. I began my research that month, making my decision absolute in October 2005. On April 17th, 2006 I moved to LA, got tested at AIM and found an agent. I performed my first sex scene on May 1st, 2006 in The Fashionistas 2: Safado. Although I have come a long way since then, many people in society believe that I am a victim. I was not sexually abused. I am not on drugs. The acts I perform are always consensual. I am a woman who strongly believes in what she does - it is time that our society comes to grips with the fact that "normal" people (women especially) enjoy perverse sex. I hope to inspire people from all walks of life, and to collaborate with innovative individuals (bohemians welcome). Many people mistake this thought and believe that I desire all women to do porn and fuck like rabbits, ignoring all health risks. This is not what I preach or believe. Like any business, I take risks in my profession. Anyone considering porn as a career should be fully aware of these risks before jumping in. I am ready to take on any opportunities and challenges that face me as a woman, porn star, and artist.
SBE
¥
Μια που είδα το νήμα, να πω ότι εδέησε να δω το Σκάιφολ και γενικά εγώ δεν είμαι του Μποντ και γενικά κρατάω μικρό καλάθι όταν ακούω ότι μια ταινία είναι καλή, αλλά έχω να πω ότι είχα πολλά χρόνια να δω ταινία δράσης- περιπέτειας που να μην έχει ούτε ίχνος κοιλιάς και να είναι από την αρχή ως το τέλος ενδιαφέρουσα. Εύγε στον σκηνοθέτη! Α, ναι, κι αναρωτιόμουν αν το σπίτι στη Σκωτία ήταν από καμιά ταινία τρόμου που τους περίσσεψε, οπότε εύγε για την ανακύκλωση.
@Costas: Καλέ, η Sasha τα γράφει αυτά! Ένα από τα υψηλότερα αϊκιού στο χώρο του πορνό. Δυστυχώς, στο imdb ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στο The Girlfriend Experience του Σόντερμπεργκ χάνεται ανάμεσα σε έναν σκασμό πορνοταινίες.
Costas
¥
Αυτή αυτοπροσώπως.
Ρεπορτάζ από το Φεστιβάλ:
Οι ταινίες μικρού μήκους του Άδωνι Κύρου, απογοήτευση. Αδιάφορα γυμνάσματα, θα τα έλεγα, με εξαίρεση τον "Καιρό των δολοφόνων", όπου, μιλώντας για το ναζισμό, κάνει ένα σχόλιο πάνω στο αν πέθανε ή όχι και καταλήγει πολύ προφητικά ότι όχι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, και απλά διατελούν σε χειμερία νάρκη, αυτοί και τα ένστικτά τους, και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να ξανασηκώσουν κεφάλι. Νεκρική σιγή στην αίθουσα τις στιγμές εκείνες, de vobis fabula narratur, Europa et Graecia meae! Οι άλλες όμως ταινίες ήταν από αδιάφορες έως άνοστες· καμία σχέση με τον στιβαρό καλλιτέχνη του "Μπλόκου" (1965).
Πολύ φχαριστήθηκα το "Η χαρά και η θλίψη του σώματος" (2012), του Αντρέα Πάντζη, ο οποίος μετά "Το τάμα" του 2001 βάζει στη σκηνή έναν άλλον Ευαγόρα και μιαν άλλη Αφροδίτη (δύο, για την ακρίβεια), που κι αυτή/ές βιάζε/ονται. Πρόκειται για μια δυομισάωρη "παιδική" εκδοχή/παρωδία/καρικατούρα του είδους της αστυνομικής/δραματικής/ερωτικής ταινίας, όπου το παιδί είναι ένας ενήλικας αιώνιος έφηβος. Πολύ ποιητική ταινία, που θα έλεγα —αν η έκφραση δεν ηχούσε στα ίδια μου τ' αφτιά σαν τρύπια καπότα, σαν κύμβαλον αλαλάζον— ότι "παίζει με τους κώδικες" του χολλυγουντιανού φιλμ νουάρ.
Costas
¥
Πολύ ενδιαφέρων ο Αληθινός (=Συνηθισμένος) Φασισμός του Μιχαήλ Ρομμ. Είχε πάρα πολλή δουλειά αρχείου από τη χιτλερική εποχή μέσα στη Γερμανία, με υλικό που δεν το 'χα δει ποτέ. Το κύριο βάρος του έργου πέφτει στην πνευματική υποδούλωση των μαζών στη Γερμανία από το ναζισμό. Ώρες-ώρες νόμιζες ότι το σπικάζ αφορούσε και το σταλινισμό (ασυνείδητα μόνο ή και συνειδητά;). Πάντως ο Ρομμ υπήρξε ορθόδοξος κομουνιστής και επί Στάλιν είχε χρηματίσει πρόεδρος της Ένωσης Κινηματογράφου. Από την άλλη, η ταινία γυρίστηκε το 1965.
Δεν με άγγιξε η προβληματική τού "Les Abysses" (1963) του Νίκου Παπατάκη, που επεξεργάζεται την ιστορία του διπλού φόνου που είχαν διαπράξει οι αδελφές Papin το 1933. Ο Michel Ciment, κριτικός κινηματογράφου και διευθυντής έκδοσης του περιοδικού Positif, προλόγισε την ταινία: είπε ότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική διασκευή του έργου του Ζενέ Les Bonnes αλλά για αυτόνομο έργο. Ότι η ταινία απορρίφθηκε από το Φεστιβάλ Καννών, κι ότι τρεις μέρες μετά δημοσιεύτηκαν 5 άρθρα στην εφημερίδα Le Monde που υπερασπίζονταν ενθουσιωδώς την ταινία: ένα του Σαρτρ, ένα της ντε Μπωβουάρ, ένα του Μπρετόν, ένα του Πρεβέρ και ένα, νομίζω, του Ζενέ. Επενέβη ο Γκωλλικός υπουργός Πολιτισμού Μαλρώ και επέβαλε στο Φεστιβάλ να δεχτεί την ταινία. Στο τέλος του φεστιβάλ ο υπουργός ή υφυπουργός ή κάτι τέτοιο Εμπορίου και Βιομηχανίας, στο οποίο υπαγόταν τότε ο κινηματογράφος στη Γαλλία, αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Παπατάκη.
Καταλαβαίνω το σοκ που προκάλεσε στη γαλλική κοινή γνώμη το έγκλημα, και το οποίο εξηγεί τη μεγάλη παραγωγή έργων και βιβλίων πάνω σ' αυτό, αλλά η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου. Παραήταν "αναρχοποιητικοεξεγερσιακή" για τα γούστα μου. Είμαι πολύ δισταχτικός στην επιδότηση των κοινωνικών πλευρών ενός τέτοιου εγκλήματος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν άξιζε να προβληθεί στο Φεστιβάλ.
Η ενασχόληση με το Νίκο Παπατάκη (πολύ καλύτερη η "Φωτογραφία" του) με οδήγησε σε μιαν αυτοβιογραφία του (Tous les de'sespoirs sont permis) που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, και στον μικρότερο αδερφό του, υποθέτω, τον Μιχάλη (Michel) Παπατάκη, σκηνοθέτη-ντοκιμαντερίστα του αιθιοπικού σινεμά [1][2]. Να ένα όνομα που θα άξιζε να έχει περιληφθεί στο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στους Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς, ή να απασχολήσει τέλος πάντων στο μέλλον τους υπεύθυνους της Ταινιοθήκης (τους έγραψα και σχετικό ιμέιλ). Γιατί τους Καζάν και τους Κασσαβέτηδες τους γνωρίζουμε πια καλά, ενώ του συγκεκριμένου αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη.
Δεν με άγγιξε η προβληματική τού "Les Abysses" (1963) του Νίκου Παπατάκη, που επεξεργάζεται την ιστορία του διπλού φόνου που είχαν διαπράξει οι αδελφές Papin το 1933. Ο Michel Ciment, κριτικός κινηματογράφου και διευθυντής έκδοσης του περιοδικού Positif, προλόγισε την ταινία: είπε ότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική διασκευή του έργου του Ζενέ Les Bonnes αλλά για αυτόνομο έργο. Ότι η ταινία απορρίφθηκε από το Φεστιβάλ Καννών, κι ότι τρεις μέρες μετά δημοσιεύτηκαν 5 άρθρα στην εφημερίδα Le Monde που υπερασπίζονταν ενθουσιωδώς την ταινία: ένα του Σαρτρ, ένα της ντε Μπωβουάρ, ένα του Μπρετόν, ένα του Πρεβέρ και ένα, νομίζω, του Ζενέ. Επενέβη ο Γκωλλικός υπουργός Πολιτισμού Μαλρώ και επέβαλε στο Φεστιβάλ να δεχτεί την ταινία. Στο τέλος του φεστιβάλ ο υπουργός ή υφυπουργός ή κάτι τέτοιο Εμπορίου και Βιομηχανίας, στο οποίο υπαγόταν τότε ο κινηματογράφος στη Γαλλία, αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Παπατάκη.
Καταλαβαίνω το σοκ που προκάλεσε στη γαλλική κοινή γνώμη το έγκλημα, και το οποίο εξηγεί τη μεγάλη παραγωγή έργων και βιβλίων πάνω σ' αυτό, αλλά η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου. Παραήταν "αναρχοποιητικοεξεγερσιακή" για τα γούστα μου. Είμαι πολύ δισταχτικός στην επιδότηση των κοινωνικών πλευρών ενός τέτοιου εγκλήματος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν άξιζε να προβληθεί στο Φεστιβάλ.
Η ενασχόληση με το Νίκο Παπατάκη (πολύ καλύτερη η "Φωτογραφία" του) με οδήγησε σε μιαν αυτοβιογραφία του (Tous les de'sespoirs sont permis) που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, και στον μικρότερο αδερφό του, υποθέτω, τον Μιχάλη (Michel) Παπατάκη, σκηνοθέτη-ντοκιμαντερίστα του αιθιοπικού σινεμά [1][2]. Να ένα όνομα που θα άξιζε να έχει περιληφθεί στο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στους Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς, ή να απασχολήσει τέλος πάντων στο μέλλον τους υπεύθυνους της Ταινιοθήκης (τους έγραψα και σχετικό ιμέιλ). Γιατί τους Καζάν και τους Κασσαβέτηδες τους γνωρίζουμε πια καλά, ενώ του συγκεκριμένου αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη.