Καλύτερα νομίζω θα ήταν να κόψουμε το ποσό αυτό απο την άμυνα, αλλα δεν ξερω αν μπορούμε.
Όσο η κοινωνία "φωνάζει" για μείωση της θητείας ή και κατάργησή της, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι ανάγκες για ΕΠΟΠ, δηλαδή περισσότερους δημόσιους υπάλληλους, αλλά χωρίς πτυχίο αυτή τη φορά (αν και τελευταία ακόμα και αυτό αλλάζει).
Σχετικά με το θέμα παραθέτω σχετικά ένα blogpost για την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου:
Τρίτη, 23 Μαρτίου 2010
Ποια είναι αυτή η μητέρα;
Έχει ένα γιο (να της ζήσει) που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιός της, όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB(Διεθνές Μπακαλορεά).
Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα:
1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο.... Δημόσιο Σχολείο.
2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό.
Ποια είναι αυτή η μητέρα;.....
Μα η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, που το απόγευμα υπεραμύνθηκε στη Βουλή του Δημόσιου Σχολείου και Πανεπιστημίου!
G.P.
Το βρήκα
εδώ, αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, υπάρχουν πολλές αναρτήσεις για το συγκεκριμένο θέμα σε διάφορα blog, διάλεξα μια -ας πούμε- light εκδοχή. Να σημειώσω ότι δεν συμμερίζομαι απόλυτα την υφολογία της ανάρτησης. Θεωρώ απολύτως φυσιολογικό κάποιος που έχει την οικονομική δυνατότητα να επιθυμεί την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση για το παιδί του.
Με το συμπέρασμα όμως συμφωνώ, είναι όντως οξύμωρο να βλέπεις την υπουργό Παιδείας να μιλάει υπέρ του δημόσιου σχολείου, αλλά να μην το εμπιστεύεται για το δικό της παιδί. Βεβαια, στην πολιτική πολλά οξύμωρα βλέπουμε, π.χ. αν μιλάει κάποιος για το περιβάλλον και να αποχωρεί μετά από την βουλή με την 5000 κ.ε. Χ5 του..., εμπάσει περιπτώσει το παρόν θέμα είναι για την παιδεία, οπότε αντίστοιχο παράδειγμα παραθέτω.
Παρόμοια συζήτηση είχε υπάρξει και για τον Γεράσιμο Αρσένη, υπουργό Παιδείας το ΄99 την περίοδο των μεγάλων καταλήψεων με αφορμή το νέο νομοσχέδιο που καταργούσε τις δέσμες και εισήγαγε ένα σύστημα που περίπου εξασφάλιζε την είσοδο κάθε απόφοιτου λυκείου σε κάποια θέση ΑΕΙ/ΤΕΙ. Και τότε φάνταζε οξύμωρο να έχει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά από το βήμα της βουλής να σκίζει τα ρούχα του υπέρ του νέου συστήματος που εισήγαγε.
Θυμάμαι πάντως ότι είχε απαντήσει σχετικά σε μια συνέντευξη ότι είναι στην ευχέρεια του κάθε γονέα εφόσον έχει την δυνατότητα να επιδιώκει ότι κρίνει καλύτερο για την εκπαίδευση των παιδιών του.
Σχετικό εκτεταμένο άρθρο στο
τότε (1999) Βήμα.
Φιλικά