Το νήμα για την παιδεία

[tsioutsiou]

Θέλω να υπενθυμίσω και να τονίσω χωρίς περαιτέρω σχόλια ότι εγώ έζησα το δημόσιο γυμνάσιο και λύκειο ως την κυρίαρχη και σοβαρή μορφή εκπαίδευσης, όταν η ιδιωτική (πλην των ελαχίστων και γνωστών σχολείων) ήταν για τα πανηγύρια και σε αυτή κατέφευγαν συχνά μαθητές για να μπορέσουν να πάρουν ένα απολυτήριο όπως όπως. Κάποιος και κάτι πρέπει να φταίει που πλέον τόσοι γονείς σήμερα έχουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά, και γνώμη μου είναι ότι αυτοί που κόπτονταν, υποτίθεται, για τη δημόσια εκπαίδευση ήταν αυτοί που πρώτοι την αποδιοργάνωσαν και την απαξίωσαν συστηματικά με πρόσχημα τον "εκδημοκρατισμό" της.


SBE

Όμως οι κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών υποσχέθηκαν πτυχία για όλους. Πώς; Μα ρίχνοντας το επίπεδο και ονομάζοντας πτυχίο κάθε πιστοποιητικό. Η ελίτ παραμένει ελίτ και παίρνει τις καλές θέσεις, η πλέμπα κυνηγάει πτυχιάκια της πλάκας. Γιατί είναι πιο εύκολο να κάνεις αυτό παρά να προσφέρεις πραγματική υψηλής ποιότητας παιδεία για όλους

+1
Η Αγγλία πρωτοστάστησε ίσως кαι αυτό έγινε και ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική. Και είναι χαρακτηριστικό ότι θέματα πτυχίων, ισοτιμίας κλπ εμπίπτουν σε κανονισμούς περί εμπορικού ανταγωνισμού σε επίπεδο ΕΕ αντί να είναι της αρμοδιότητας των υπουργείων Παιδείας.

Και για το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ/ΤΕΙ: Να συζητάμε επι μακρόν τα στραβά του αλλά το "αλλού θέλεις να μπεις, αλλού βρίσκεσαι" λέγεται χρόνια τόσο φυσικά που το έχουμε πιστέψει κίόλας. Μα βρίσκεται ένας υποψήφιος σε κάποια σχολή που δεν του αρέσει ή του είναι αδιάφορη γιατί δήλωσε ότι την επιλέγει σε σχέση με τη επίδοση που είχε στις εξετάσεις. Αν ήθελε μία και μόνη σχολή, δηλώνει μία και μόνη σχολή, και ή συγκεντρώνει τη βαθμολογία και μπαίνει με τα τσαρούχια του ή αλλιώς δεν συνεχίζει πουθενά.
Όμως η προτεραιότητα όλων είναι πτυχίο, όχι τάχα ερωτευμένη σπουδή με ένα πεδίο γνώσης.

daeman

Είδα δασκάλους και καθηγητές - νέους, όχι κοντά στη σύνταξη - να φοβούνται το διαολόπραμα γιατί δεν το σκαμπάζαν, το μόνο που ζητούσαν ήταν να τους πω τον καιρό, τα ωροσκόπια ή να δουν το Στοίχημα...

Τι μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Μια φράση, η καλύτερη εικόνα-ακτινογραφία!

 

[SBE]

Κι από μένα τα ίδια περι κτιριων, ίσως γιατί εγώ πήγαινα σε παλιό- ιστορικό κλπ.
Με το ΑΣΕΠ δε νομίζω ότι αλλάζει τίποτα γιατί οι εξετάσεις ξεκαθαρίζουν τους σκαρτους από άποψη κατάρτησης, όχι τους σκάρτους από ικανότητα διδασκαλίας και ευσυνειδησία.

 

[Costas]

Στα αίτια που εντοπίζει εδώ ο καθηγητής, πού ακριβώς υπάρχει διαφωνία;

Ακριβώς στα εξής:
ονομασθεί, επιμορφούμενους, διαχωρισθεί, υποβαθμισθεί, συσσωρευθεί, ....καταστεί [το μόνο που βάζει με ταυ, καθότι αρχαίο! Να δείτε που στο τέλος ο κόσμος θα καταλήξει να λέει "κατασθεί"...]

 

[SBE]

Τσίου, φυσική έκανα ιδιαίτερο με δύο Αρσακειάδες, και στα Αγγλικά είχαμε πολλές Αρσακειάδες, επίσης και στα Γαλλικά είχα συμμαθητή μαθητή του γαλλικού σχολείου. Μ' άλλα λόγια το ιδιωτικό δεν σε μάθαινε ξένη γλώσσα ούτε έκοβε την ανάγκη για φροντιστήρια. Το ενδιαφέρον ήταν η μαζική έξοδος από τα ιδιωτικά στην τρίτη λυκείου. Γιατί οι γονείς πίστευαν ότι το δημόσιο σχολείο (συν τα φροντιστήρια) προετοίμαζαν καλύτερα για τις εξετάσεις κι οι βαθμοί ήταν πιο ρεαλιστικοί. Αυτό είκοσι χρόνια αργότερα ακούγεται εξωπραγματικό.

Πέρα από τα άλλα που φταίνε, φταίει και το ότι υπάρχει χρήμα για να ξοδευτεί για την παιδεία. Αν δεν υπήρχε θα γινόταν το "στρώσου και διάβασε". Είχα γνωρίσει κοπέλλα που είχε μπει δεύτερη στο Χημ Μηχ στο ΕΜΠ και δεν είχε κάνει ποτέ φροντιστήρια. Οι γονείς εργάτες, δεν υπήρχαν λεφτά. Που με πάει στο επόμενο θέμα. Αυτό της πλέμπας και της ελίτ.
Στην Ελλάδα δεν τα λέμε έτσι, αλλά σε γενικές γραμμές τα ίδια είναι παντού. Οι συμφοιτητές μου που ήταν παιδιά δημοσίων υπαλλήλων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών βολεύτηκαν σε θέσεις του δημοσίου- συνήθως καλύτερες από των γονιών τους. Μερικοί έκαναν και μεταπτυχιακά έξω πριν τους φάει το δημόσιο (νόμιζαν ότι θα έχει δουλειές καλύτερες από το δημόσιο μετά).

Αυτοί που ήταν παιδιά ανώτερων υπαλλήλων και διευθυντάδων είναι είτε σε πολύ υψηλές δημόσιες ή ιδιωτικές θέσεις, στα πανεπστήμια (πανεπιστημιακοί κανονικοί όχι ωρομίσθιοι), στην πολιτική κλπ. Φυσικά έχουν το ανάλογο βιογραφικό γιατί είχαν τη δυνατότητα και το μυαλό (αυτό μάλλον το είχαν οι γονείς) για να κάνουν τα δυο-τρία πράγματα που πραγματικά σε κάνουν να ξεχωρίζεις από εκατό με τα ίδια τυπικά προσόντα.

(ΟΚ, υπάρχει και το μέσο και το ρουσφέτι, αλλά ποιος έχει πιο πολύ ανάγκη το ρουσφέτι, αυτός με το καλό CV ή ο άλλος;

Για την Αγγλία, να πω ότι πανεπιστήμια έχουν πάρει βραβείο εξαγωγών. Τι σχέση είχε αυτό; Απλούστατα, έφερναν στη χώρα χρήμα απ' έξω με τους ξένους φοιτητές και τις συνεργασίες με ξένες εταιρείες.

 

[Costas]

Είδα τεράστιες αίθουσες, τάχα εργαστήρια, γεμάτες υπολογιστές σωριασμένους (ούτε καν στοιβαγμένους) σε βουνά, με τ' άντερα χυμένα σαν σκηνή υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ για τον Τρωικό πόλεμο, κι έναν μονάχα φουκαρά μόνιμο καθηγητή σε όλο το σχολείο (μεγάλο ΤΕΕ) να έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να σουλουπώσει το εργαστήριο· τότε πια είχε καταλήξει ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν ν' ανάβει κεράκια στη μνήμη τους... Είδα εργαστήρια που μόλις είχαν μετατραπεί από αποχωρητήρια (δεν μπορώ να τα αποκαλέσω τουαλέτες, βέβαια), δίπλα στα υπάρχοντα, φυσικά, που έμπαζαν νερά όποτε είχε διαρροή δίπλα (συχνά-πυκνά), για να μη μιλήσω για τη δυσοσμία... Είδα....Είδα... Είδα... Είδα... Άκουσα... Άκουσα...

J'ai vu le reître noir foudroyer au travers
Les masures de France, et comme une tempête,
Emporter ce qu'il peut, ravager tout le reste ;
Cet amas affamé nous fit à Montmoreau
Voir la nouvelle horreur d'un spectacle nouveau.
Nous vînmes sur leurs pas, une troupe lassée
Que la terre portait, de nos pas harassée.
Là de mille maisons on ne trouva que feux,
Que charognes, que morts ou visages affreux.
La faim va devant moi, force est que je la suive.
J'ouïs d'un gosier mourant une voix demi-vive :
Le cri me sert de guide, et fait voir à l'instant
D'un homme demi-mort le chef se débattant,
Qui sur le seuil d'un huis dissipait sa cervelle.
Ce demi-vif la mort à son secours appelle
De sa mourante voix, cet esprit demi-mort
Disait en son patois (langue de Périgord) :
« Si vous êtes Français, Français, je vous adjure,
Donnez secours de mort, c'est l'aide la plus sûre
Que j'espère de vous, le moyen de guérir ;
Faites-moi d'un bon coup et promptement mourir.
Les reîtres m'ont tué par faute de viande,
Ne pouvant ni fournir ni ouïr leur demande ;
D'un coup de coutelas l'un d'eux m'a emporté
Ce bras que vous voyez près du lit à côté ;
J'ai au travers du corps deux balles de pistole. »
Il suivit, en coupant d'un grand vent sa parole :
« C'est peu de cas encor et de pitié de nous ;
Ma femme en quelque lieu grosse est morte de coups.
Il y a quatre jours qu'ayant été en fuite
Chassés à minuit, sans qu'il nous fût licite
De sauver nos enfants liés en leurs berceaux,
Leurs cris nous appelaient, et entre ces bourreaux
Pensant les secourir nous perdîmes la vie.
Hélas ! si vous avez encore quelque envie
De voir plus de malheur, vous verrez là-dedans
Le massacre piteux de nos petits enfants. »
J'entre, et n'en trouve qu'un, qui lié dans sa couche
Avait les yeux flétris, qui de sa pâle bouche
Poussait et retirait cet esprit languissant
Qui, à regret son corps par la faim délaissant,
Avait lassé sa voix bramant après sa vie.
Voici après entrer l'horrible anatomie
De la mère asséchée ; elle avait de dehors
Sur ses reins dissipés traîné, roulé son corps,
Jambes et bras rompus, une amour maternelle
L'émouvant pour autrui beaucoup plus que pour elle.
À tant elle approcha sa tête du berceau,
La releva dessus ; il ne sortait plus d'eau
De ses yeux consumés ; de ses plaies mortelles
Le sang mouillait l'enfant ; point de lait aux mamelles,
Mais des peaux sans humeur : ce corps séché, retrait,
De la France qui meurt fut un autre portrait.

Agrippa d'Aubigné,
Les Tragiques (publ. 1616),
I, « Misères », v. 372 à 424.

 

[daeman]

Κώστα, τα γαλλικά μου ανύπαρκτα, αλλά το πνεύμα του κειμένου το ψυχανεμίστηκα μέσες άκρες (αν και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να το διαβάσω· θα ψάξω να το βρω σε άλλη γλώσσα αύριο που θα έχω χρόνο). Ναι, κάτι τέτοιο ήταν το ξέσπασμά μου παραπάνω, μια ελεγεία για το χάλι μας, που είχα την τύχη-ατυχία να ζήσω από κοντά. Τύχη γιατί τα είδα και ξέρω ότι απ' όλα αυτά πρέπει να προφυλάξω τα παιδιά μου. Ατυχία γιατί είναι ανάγκη να προφυλαχτούν τα παιδιά τα δικά μου και των άλλων από τέτοιο κατάντημα, στην εποχή που ζούμε, από την τάχα προοδευτική, προοδευμένη, αλλά μάλλον προδομένη απ' όλους τελικά, παιδεία μας.
Μπορεί να έγραψα πολλά για υποδομές αλλά, όπως σωστά επισήμανε και ο tsioutsiou, καθρέφτης είναι όλα αυτά, που δείχνει πώς αντιμετωπίζουν το ύψιστο κάθε εποχής λειτούργημα του Δάσκαλου όλοι οι εμπλεκόμενοι, από κάθε θέση και βαθμίδα.

Παύω εδώ, γιατί το ασήμαντο του βιοπορισμού είναι για μένα αυτή την ώρα πιο επείγον από το σημαντικό της ζωής, μ' ένα παλιό κι αγαπημένο του Παύλου Σιδηρόπουλου (με μουσική του Γιώργου Θεοδωράκη σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου):

Κάποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

 

[SBE]

Πέρα από το γελοίο της είδησης συνεργασίας, έχω τονίσει με μεγάλα γράμματα το πιο ενδεικτικό του τι εστί παιδεία.

Μεταπτυχιακά με κομματικό βιογραφικό

Tου Διονυση Γουσετη / [email protected]

Tα δυο δημοσιεύματα του ΒΗΜΑτος (12 και 19 Ιουλίου) δεν προκάλεσαν τις αντιδράσεις που τους άρμοζαν. Μας πληροφορούν ότι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων -και αντίπαλων κατά τα λοιπά- φοιτητικών παρατάξεων, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, συνέταξαν από κοινού λίστα υποψηφίων που «πρέπει να επιλεγούν» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και την υπέβαλαν στον αρμόδιο καθηγητή, για να ξέρει ποιους πρέπει να επιλέξει! Θα προηγούνταν βέβαια, για τα μάτια του κόσμου, οι τυπικές διαδικασίες (εξετάσεις, προσωπική συνέντευξη κλπ), αλλά είναι σαφές ότι τα αποτελέσματά τους δεν αποτελούν το πρώτο κριτήριο επιλογής. Ο καθηγητής «επέλεξε» όλους τους υποψηφίους της λίστας. Ανάμεσά τους, συγγενείς πολιτικών, γραμματείς τοπικών παραγόντων, μέλη και φίλοι των φοιτητικών παρατάξεων, υποψήφιοι με βαθμό 5,85 όταν απαιτείται ελάχιστο 6, άλλοι που έχουν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους. Ενας από τους επιτυχόντες δεν έχει πάρει ακόμη το πτυχίο του! Η είδηση αυτή είναι μια επιτομή του ευτελισμού του δημόσιου πανεπιστημίου και της ανομίας, του κυνισμού, του ραγιαδισμού και της διαφθοράς, που σήμερα βασιλεύουν στην υπό κατάρρευση δημοκρατία μας.

Καταρχήν, τα μεταπτυχιακά έχουν καταγραφεί ως η νέα κοινωνική υστερία, με στόχο μια θέση στο Δημόσιο. Περίπου 70.000 είναι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και τα δίδακτρα ανέρχονται μέχρι και σε 10.000 ευρώ ετησίως. Ισως γι’ αυτό στην εν λόγω σχολή ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών είναι μεγαλύτερος από τον εξαγγελλόμενο κατά 60%! Υστερα ήρθαν οι κομματικοί κομισάριοι -συνήθως επαγγελματίες αιώνιοι φοιτητές- να εκμεταλλευτούν επιδέξια την υστερία, ανταλλάσσοντας μια θέση στο μεταπτυχιακό με κάποια εκδούλευση ή ψήφο. Η δε συμμόρφωση του καθηγητή προς τας υποδείξεις είχε, σύμφωνα με καταγγελίες συναδέλφων του, ως αντιπαροχή τις φοιτητικές ψήφους, χάρη στις οποίες εξελέγη συγχρόνως επικεφαλής του Τμήματος, του Τομέα και του Μεταπτυχιακού την τελευταία διετία.

Πολλοί καθηγητές ήξεραν, αλλά σιωπούσαν. Ο πρύτανης, πρόσθεσε το περιστατικό σε μια παλαιά ΕΔΕ για το Τμήμα, που χρονίζει 15 μήνες. Επελήφθη και το σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης. Το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά δεν προέβη σε καμιά κίνηση εναντίον των κομισάριων. Η ΝΔ δεν έκανε ούτε αυτό.

Η κοινωνική αδικία αυτής της χώρας αυξάνεται διαρκώς. Αν τα πανεπιστήμιά μας, η αφρόκρεμα των θεσμών και των πολιτών, βρίσκονται σ’ αυτή την κατάντια, εύκολα φαντάζεσθε τι συμβαίνει παραπέρα. Πολλοί νέοι, απογοητευμένοι, δεν θέλουν πλέον να παλέψουν για κάτι καλύτερο διότι ξέρουν ότι ματαιοπονούν αν δεν έχουν μέσον. Δημοσιεύματα σαν τα παραπάνω θεωρούνται σχεδόν φυσιολογικά. Η προχωρημένη σήψη, είτε θα υποχωρήσει, με την εμφάνιση νέων αδιάφθορων προσώπων και πολιτικών, είτε θα παρασύρει όλη την κοινωνία. Το πρώτο είναι δύσκολο, αλλά είναι το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε. Ηδη, υπάρχει μια ελπίδα για τα ΑΕΙ. Είναι η νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας Πανεπιστημιακών.​

 

[SBE]

70 000 μεταπτυχιακοί φοιτητές, ενώ κάθε χρόνο δίνουν εξετάσεις για εισαγωγή στα πανεπιστήμια κάπου 80 000 πάλι; Μια ολόκληρη φουρνιά προπτυχιακών και μια ολόκληρη φουρνιά μεταπτυχιακών δηλαδή. Δεν θα υπάρχει κανένας χωρίς μεταπτυχιακά σε λίγο.
Κι όλοι αυτοί χωρίς να ξέρουν γιατί.

Φυσικά υπάρχει πρόβλημα. Μου λένε φίλοι που πλέον εργάζονται στην Ελλάδα ότι οι εργοδότες ζητάνε προσόντα που δεν έχουν σχέση με τη δουλειά. Ότι δεν υπάρχει το "μαθαίνω στο χώρο εργασίας". θέλουν να τα έχεις μάθει από πριν (ή μάλλον να έχεις χαρτιά που να λένε ότι τα έχεις μάθει). Έτσι στελεχώνονται οι θέσεις από υπερπροσοντούχους που μετά από λίγο αρχίζουν να αισθάνονται ότι δεν αναγνωρίζεται η αξία τους και βλέπουν τη δουλειά αφ' υψηλού και έχουμε εταιρείες γεμάτες πτυχιούχους ΑΕΙ (με μεταπτυχιακά κλπ), που κάνουν τη δουλειά που αλλού κάνουν οι πτυχιούχοι ΤΕΙ. Παράλληλα καβαλλάνε καλάμι ότι σπούδασαν "καλά" (αυτοί κι άλλοι 70Κ). Φυσικό είναι να υπάρχει έλλειψη ικανοποίησης από τη δουλειά, αφού το κόκκινο χαλί δεν έχει στρωθεί για κανέναν, ενώ το περίμεναν- κάνοντας τα ίδια με τους άλλους, για να ξεχωρίσουν από το σωρό.

Κάποιος αλλοδαπός που εργάζεται στην Ελλάδα μου είχε πει ότι ο λόγος που αρνούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους οι συνάδερφοι είναι ότι η παιδεία για την οικογένεια τους και για τους ίδιους είναι πολύ μεγάλη επένδυση και ζουν με το φόβο ότι όποιος άλλος θα υπονομεύσει την επένδυση και πρέπει να την κρατήσουν μυστική για να την διατηρήσουν. Ίσως κι αυτό.

Πάντως επειδή έχω δει μάλλον τα πάντα στα πανεπιστήμια, πιστεύω ότι ο πιο στόκος που κυκλοφορεί είναι ο Έλληνας που δέκα χρόνια μετά το πτυχίο αποφασίζει να κάνει μεταπτυχιακά, με εκπαιδευτική άδεια κλπ.
Με έχουν ρωτήσει: πόσες ώρες διάβασμα την ημέρα πρέπει να κάνω για να πάρω διδακτορικό;
Μου έχουν πει: δε με χωνεύει ο καθηγητής γι' αυτό μου ζητάει να κάνω διορθώσεις στην εργασία μου (που προφανώς είναι τέλεια και δεν χωράει διορθώσεις)
Και το κορυφαίο: αφού έχουν τόσους Έλληνες φοιτητές, γιατί δεν μαθαίνουν να εκφράζονται έτσι ώστε να γίνονται κατανοητοί από τους Έλληνες; (από κάποιον που του εξηγούσαμε ότι όταν ο καθηγητής λέει "εγώ στη θέση σου θα έκανα αυτό" σημαίνει: κάνε αυτό)

 

[nickel]

Άλλαξα τον τίτλο, αφού η συζήτηση δεν έχει καμιά σχέση με την πολυπραγμοσύνη του καθηγητή Μπαμπινιώτη. Θα προτιμούσα να κοιτάξουμε αίτια και λύσεις αντί να μείνουμε στην απαρίθμηση συμπτωμάτων / προβλημάτων που τελειωμό δεν έχουν.

Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι το κυριότερο πρόβλημα είναι τι έκανε ο Μπ. ως πρύτανης ή αν γράφει με «θ» αντί για «τ».

Τα εννιά προβλήματα που εντόπισε ο καθηγητής είναι:

1. Το σύστημα δεν αξιολογείται.
2. Ακατάρτιστοι και ανεπιμόρφωτοι εκπαιδευτικοί.
3. Απαξιωμένη Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση
4. Απαξίωση του δασκάλου και του Λυκείου
5. Το Φροντιστήριο έγινε θεσμός
6. Αδιαφορία, καταπίεση, πλήξη, απογοήτευση
7. Μεγάλες ανισότητες μεταξύ σχολείων
8. Παιδεία και πολιτισμός δεν αποτελούν προτεραιότητες
9. Η Παιδεία έχει γίνει χώρος κομματικού ανταγωνισμού

Θα μπορούσε να αρχίσει κανείς με το 8. Απορία: αν καταφέρναμε να ξεφύγουμε από όλα τα ξένα και τα ντόπια συμφέροντα που θέλουν να επενδύουμε σε όπλα (αναλογιστείτε για λίγο πόσοι πόροι αναλώνονται σε όπλα που σκοτώνουν αντί να αναλώνονται στη γνώση και στη στήριξη της ζωής και μισείστε με όλη σας την ψυχή τον κάθε στρατοκράτη και το κάθε στρατοκρατικό κύτταρο του μυαλού μας), αν καταφέρναμε ποτέ να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον φαυλότατο κύκλο, έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική επένδυση είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός για να διοχετεύσουμε εκεί τα χρήματα; Και με τρόπο παραγωγικό, όχι στα σαγόνια των επιτήδειων.

(Αυτά για αρχή. Πάρτε τη σκυτάλη ή αρχίστε δικό σας νήμα συλλογισμών.)

 

[tsioutsiou]

Σωστά άλλαξες τον τίτλο, γιατί το θέμα - εδώ - δεν είναι το ένα ή το άλλο πρόσωπο. Όμως το ότι η πνευματική ηγεσία, που είναι και αρκετά παγιωμένη για χρόνια, πολυπραγμονεί για δικό της όφελος και προβολή, και υποβιβάζει σε τέτοιο βαθμό το ρόλο της, είναι από τα βασικά αίτια και μέρος του "φαυλότατου κύκλου", σε μια χώρα που τέλος πάντων δεν είναι και Σουηδία, για να έχει να εμπλακεί σε πόλεμο από το 1814, ασχέτως του πόσα μπορούν να γίνουν στο θέμα της μείωσης των εξοπλισμών.

ΥΓ Εκατομμύρια μπορείς να σπαταλάς εξίσου καλά σε άχρηστα οπλικά συστήματα ή σε Μυθωδίες του Vangelakis, για ένα "αρπαχτό γκλαμουράτο κοντσέρτο".

 

[Ambrose]

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, ελλείψει χρόνου για να τις οργανώσω:

1. Ένα σύστημα που από την αρχή μέχρι το τέλος δεν ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα και την ελεύθερη σκέψη. Στα πάντα. Η γνωστή ασφυξία και τυπολατρεία που αναφέρθηκε κι αλλού.
2. Ένα σύστημα που σπαταλάει άπειρες πολύτιμες ώρες στην υποκριτική διδασκαλία άχρηστων μαθημάτων, βλ. θρησκευτικά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας τώρα. Υπουργείο Παιδείας, σκέτο.
3. Η πλειοψηφία του κόσμου που επιλέγει να κάνει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, το κάνει για λόγους μονιμότητας, εξασφάλισης και ελεύθερου χρόνου. Σεβαστά όλα αυτά και όλοι τα θέλουμε, αλλά δεν γίνεσαι εκπαιδευτικός γι' αυτό το λόγο. Πρέπει να το έχεις μέσα σου και να το αγαπάς. Οι περισσότεροι των εκπαιδευτικών που γνώρισα και έζησα εγώ ήταν ακατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά. Κάπου άκουγα τις προάλλες ότι εκπαιδευτικός είναι το νέο όνειρο που προωθείται στα παιδιά (οι παιδαγωγικές σχολές είχαν φέτος τη μεγαλύτερη ζήτηση; )

Και όλα τα άλλα που αναφέρθηκαν.

 

[SBE]

Συμφωνώ με το τρίτο ζήτημα του Αμβρόσιου πιο πάνω.
για το θέμα της δημιουργικότητας μεγάλο ρόλο παίζει και το σπίτι και αυτό που παρατηρώ στην Ελλάδα είναι αντί να συνεργάζεται το σπίτι με το σχολείο το ανταγωνίζεται. Κι επιπλέον, μην ξεχνάμε αυτό που συζητάμε αλλού, αν όλη η κοινωνία έχει άλλες προτεραιότητες στο θέμα της δημιουργικότητας, της προσωπικής έκφρασης κλπ έτσι θα είναι και το σχολείο της. Δημιουργικότητα στην Ελλάδα είναι να βρίσκεις νέους τρόπους διαμαρτυρίας, π.χ., ε, και τα παιδιά το ίδιο κάνουν.

Για το ότι αν κόβαμε από τα όπλα θα δίναμε στην παιδεία αμφιβάλλω. Ναι, η παιδεία θέλει χρήμα, αλλά και χωρίς χρήμα μπορεί να λειτουργήσει σωστά.
Να πω επίσης ότι τα θρησκευτικά δεν με πειράζουν αρκεί να γίνονται με άλλο τρόπο. Δεν με πειράζει δηλαδή να μαθαίνει το παιδί στο σχολείο πώς να αποφεύγει την πλύση εγκεφάλου της Scientology. Στο πανεπιστήμιο είχα παρακολουθήσει σεμινάρια που είχαν θέμα τις παραθρησκευτικές οργανώσεις. Τότε ήταν πολύ πρόσφατη η επίθεση με δηλητηριώδη αέρια στον υπόγειο του Τόκιο και είχαμε ασχοληθεί πολύ με αυτά τα φαινόμενα. Τις διαλέξεις οργάνωνε το τμήμα θεολογίας.

Και βέβαια για το θέμα του ότι όλοι θέλουν να γίνουν δάσκαλοι, μια άλλη ερώτηση:
Τι θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα (όχι μόνο στην Παιδεία) ώστε να υπάρχει καταμερισμός των επαγγελμάτων και να μην επιδιώκουν όλοι δημόσιο, που από εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα της παιδείας;

 

[crystal]

Τι θα μπορούσε να γίνει στηνΕλλάδα (όχι μόνο στην Παιδεία) ώστε να υπάρχει καταμερισμός των επαγγελμάτων και να μην επιδιώκουν όλοι δημόσιο, που από εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα της παιδείας;

(μεταξύ σοβαρού και αστείου) Λοβοτομή.

 

[Count Baltar]

Το σχολείο έχει πλαστεί γύρω από τις πανελλήνιες, και κακά τα ψέματα, στη χώρα της αδιαφάνειας οι πανελλήνιες είναι ( ; ) ο μόνος θεσμός που δίνει την εντύπωση ότι λειτουργεί αδιάβλητα -- γι' αυτό και αντιμετωπίζονται με ευλάβεια. Και γι' αυτό, ίσως, πληθαίνουν τώρα τελευταία τα φαινόμενα διαβλητότητάς τους -- επειδή θέλουν να τις αλλάξουν, αλλά δεν γίνεται αν πρώτα δεν "δυσφημιστούν" (αφού σχεδόν κανείς δεν θέλει να δει ότι πέραν του "αδιαβλήτου" τους είναι ένα χάλι και μισό).

 

[Alexandra]

(μεταξύ σοβαρού και αστείου) Λοβοτομή.

Πρέπει να επισημάνω ότι την εποχή που τελείωσα εγώ το Λύκειο, δεν υπήρχε τέτοια μανία των νέων για διορισμό στο δημόσιο. Μπορεί οι μεγαλύτεροι, γονείς και λοιποί, να σε πίεζαν να διοριστείς στο δημόσιο, αλλά οι νέοι δεν έτρεχαν.

Έδωσα εξετάσεις σε δημόσια τράπεζα, όπου για 30 θέσεις εμφανίστηκαν 1800 υποψήφιοι. Αν σήμερα γινόταν διαγωνισμός για 30 θέσεις σε δημόσια τράπεζα, θα εμφανίζονται 18.000 υποψήφιοι, όχι μόνο 1800. Και αφού πέτυχα στην τράπεζα και ανέλαβα υπηρεσία, μετά από δυο μήνες που βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και είχα πετύχει στο Χημικό Πατρών, έδωσα την παραίτησή μου από την τράπεζα και τους αποχαιρέτησα, γιατί δεν υπήρχε χρόνος να πηγαίνω στα εργαστήρια και να δουλεύω συγχρόνως στην τράπεζα. Φανταστείτε να το κάνει αυτό ένας σημερινός νέος.

 

[nickel]

Στις γραμμές που είχα γράψει πιο πάνω, πριν παραδώσω το πνεύμα και τη σκυτάλη, είχα αρχίσει να λέω ότι πρέπει να κάνουμε πρώτα απ' όλα μια λίστα με τα πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν και δεν έχουν μεγάλο οικονομικό κόστος. Συμφωνώ, δηλαδή, ότι πολλά μπορούν να γίνουν και ας μην προβάλλουμε τα στενά οικονομικά σαν δικαιολογία για να μη γίνονται. Από την άλλη, ας μη γελιόμαστε, το πλήρες πακέτο θέλει και οικονομικές επενδύσεις. Που θα γίνουν αφού αντιληφθούμε ότι η παιδεία είναι επένδυση, όχι με τη ρομαντική έννοια, αλλά με την απόλυτα οικονομική.

 

[Alexandra]

Και γι' αυτό, ίσως, πληθαίνουν τώρα τελευταία τα φαινόμενα διαβλητότητάς τους -- επειδή θέλουν να τις αλλάξουν, αλλά δεν γίνεται αν πρώτα δεν "δυσφημιστούν" (αφού σχεδόν κανείς δεν θέλει να δει ότι πέραν του "αδιαβλήτου" τους είναι ένα χάλι και μισό).

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει εσκεμμένη προσπάθεια να δυσφημιστούν. Αρκεί να διαβάσεις αυτά που γράφτηκαν στο περιοδικό Schooligans στις 27/6/09, με τίτλο "Εσύ αντέγραψες στις Πανελλήνιες;" Δυστυχώς δεν έχουν ανεβάσει ακόμα το Τεύχος 15, στην ιστοσελίδα τους, μόλις το ανεβάσουν θα βάλω το λινκ. Βλέπουμε σ' αυτό μαρτυρίες από δεκάδες μαθητές Λυκείων που δείχνουν ότι στις Πανελλήνιες πέφτει πλέον φανερή αντιγραφή ασυστόλως, μπροστά στα μάτια των επιτηρητών.

 

[Palavra]

Και εκτός από αυτό: έχω ακούσει ιστορίες για πληρωμές σε υπαλλήλους ώστε να αλλάξουν οι βαθμοί στον υπολογιστή. Πληρωμές αστρονομικές, αν πιστέψει κανείς τις φήμες.
Και αναρωτιέμαι: τόσα λεφτά για να μπεις στο πανεπιστήμιο, τόσα λεφτά για να βγεις και ο μόνος σου στόχος να είναι μια θέση στο δημόσιο που ο μισθός της θα αποσβέσει τις δαπάνες σου του αγίου ποτέ;

Νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι που κυνηγούν τη θέση στο δημόσιο με το δίκαννο σκέφτονται το συνδυασμό καθόλου δουλειά = εύκολα λεφτά.

 

[Ambrose]

Για το ότι αν κόβαμε από τα όπλα θα δίναμε στην παιδεία αμφιβάλλω. Ναι, η παιδεία θέλει χρήμα, αλλά και χωρίς χρήμα μπορεί να λειτουργήσει σωστά.

Ακριβώς. Πάντα μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο με αυτά που υπάρχουν τώρα.Και τα θρησκευτικά, ενώ προσωπικά το αγαπάω πολύ σαν αντικείμενο, δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να τα κάνω επί 6 χρόνια κάθε βδομάδα; Και καλά να μάθαινα ουσιαστικά πράγματα για τις θρησκείες και τη Θεολογία (από Χριστιανισμό μέχρι Βουδισμό και Native American Spirituality). Αλλά να πληρώνουμε φόρους για να ακούμε την προπαγάνδα του ιερατείου με το έτσι-θέλω, ε όχι! Χαμένες ώρες, χαμένες ώρες, χαμένες ώρες!

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει εσκεμμένη προσπάθεια να δυσφημιστούν. Αρκεί να διαβάσεις αυτά που γράφτηκαν στο περιοδικό Schooligans στις 27/6/09, με τίτλο "Εσύ αντέγραψες στις Πανελλήνιες;" Δυστυχώς δεν έχουν ανεβάσει ακόμα το Τεύχος 15, στην ιστοσελίδα τους, μόλις το ανεβάσουν θα βάλω το λινκ. Βλέπουμε σ' αυτό μαρτυρίες από δεκάδες μαθητές Λυκείων που δείχνουν ότι στις Πανελλήνιες πέφτει πλέον φανερή αντιγραφή ασυστόλως, μπροστά στα μάτια των επιτηρητών.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αντιγραφή. Οι εξετάσεις αυτές διαβάλλονται και με άλλους τρόπους, απ' όσο έχω ακούσει.

 

[tsioutsiou]

(μεταξύ σοβαρού και αστείου) Λοβοτομή.

Εδώ δεν περνάνε τέτοια ...γιαπωνέζικα χαρακίρι στυλ. Αγαπάμε τη ζωή και το Δημόσιο (να μας τρεφει). Προ ημερών λοιπόν κατατέθηκε (ν)τροπολογία που επιτρέπει την επιδότηση θέσεων εργασίας από τον ΟΑΕΔ στο Δημόσιο - θα τρελαθούμε! - i.e.
1) πάλι διορίζουμε όπως όπως, και τώρα με λεφτά που προορίζονταν για εργασία στην πραγματική οικονομία, και
2) το Δημόσιο υπάγεται σε μια επικίνδυνη αντίληψη "εργοδοτικής επιχείρησης".