Το κάπνισμα
- Thread starter nickel
- Start date
Mod's note: συνέχεια της συζήτησης που ξεκίνησε εδώ: http://www.lexilogia.gr/forum/showpost.php?p=58951&postcount=95
Αγαπητή Κατερίνα,
θα έχεις υπομονή να ακούσεις και την άποψη ενός παλαίμαχου καπνιστή που το έχει κόψει τουλάχιστον δέκα φορές;
Λοιπόν, το κάπνισμα δεν κόβεται. Και αυτοί που επιτυγχάνουν να το κόψουν, βιώνουν για πάντα τη στέρησή του, το τσιγάρο είναι μέσα στο κεφάλι τους. Φαίνεται ότι ο εθισμός του καπνού στα κύτταρά τους είναι μεγαλύτερος και μακρότερης πνοής από τον εθισμό της ακαπνίας. Θα σ' το βεβαιώσουν όλοι οι πρώην καπνιστές, εφ' όσον είναι ειλικρινείς. Δεν θέλω να σε αποθαρρύνω αλλά θα πρέπει να λάβεις υπόψη αυτά τα δεδομένα. Καλό είναι να μην αρχίσει κανείς, μετά είναι αργά.
Όσες φορές το έκοψα, ένιωθα αλλοιωμένη την ταυτότητά μου, δεν ήμουν αυτός που ήμουν. Ένιωθα άλλος, παράξενος, ένας άρρωστος υγιής, υγιέστερος από πρίν και ταυτόχρονα σαν ασθενής. Γι' αυτό, αποφασίζω να το κόψω σημαίνει αποφασίζω να αλλάξω προσωπικότητα.
Ο πληθυσμός διαιρείται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στη μία αυτοί που δεν κάπνισαν ποτέ, στην άλλη οι καπνιστές και οι πρώην καπνιστές μαζί.
Υπάρχουν και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα. Οι Ναζί ήταν υστερικά αντικαπνιστικοί. Οι αστικές δημοκρατίες ήταν υπέρ του τσιγάρου (βλ. Τσώρτσιλ με το αιώνιο πούρο). Δεν υπάρχει σελίδα στον Ρέιμον Τσάντλερ που να μην ανάβει κάποιος τσιγάρο. Το ίδιο και στα πρό της δεκαετίας του '60 κινηματογραφικά έργα. Πολύ μου άρεσε που ο Κάμερον στο Άβαταρ έβαλε την αριστερούτσικη βιολόγο να καπνίζει αρειμάνια σε ένα τεχνοκρατικό, αποστειρωμένο, correct και μιλιταριστικό περιβάλλον.
Συνοπτικά. Έχει υπολογιστεί από σοβαρούς επιστήμονες ότι με το κάπνισμα χάνεις 6 και μισό χρόνια από όσα έμελλες να ζήσεις σύμφωνα με τα γονίδιά σου και άλλους περιβαντολογικούς παράγοντες. Αν ήταν να ζήσεις 82 χρόνια, θα αποδημήσεις γύρω στα 76 - θα χάσεις δηλαδή μερικά από τα ωραιότερα και πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής σου...
Οπωσδήποτε είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Ντρέπομαι που καπνίζω και εξίσου ντρεπόμουν που δεν κάπνιζα όταν το έκοβα (σαν να πρόδιδα τον εαυτό μου, σαν να φοβόμουν, σαν να είχα επηρεαστεί ασυνείδητα από την αντικαπνιστική υστερία, από μια "ορθότητα" που στο βάθος είναι πολιτική, όπως όλες οι "ορθότητες".
Αγαπητή Κατερίνα,
θα έχεις υπομονή να ακούσεις και την άποψη ενός παλαίμαχου καπνιστή που το έχει κόψει τουλάχιστον δέκα φορές;
Λοιπόν, το κάπνισμα δεν κόβεται. Και αυτοί που επιτυγχάνουν να το κόψουν, βιώνουν για πάντα τη στέρησή του, το τσιγάρο είναι μέσα στο κεφάλι τους. Φαίνεται ότι ο εθισμός του καπνού στα κύτταρά τους είναι μεγαλύτερος και μακρότερης πνοής από τον εθισμό της ακαπνίας. Θα σ' το βεβαιώσουν όλοι οι πρώην καπνιστές, εφ' όσον είναι ειλικρινείς. Δεν θέλω να σε αποθαρρύνω αλλά θα πρέπει να λάβεις υπόψη αυτά τα δεδομένα. Καλό είναι να μην αρχίσει κανείς, μετά είναι αργά.
Όσες φορές το έκοψα, ένιωθα αλλοιωμένη την ταυτότητά μου, δεν ήμουν αυτός που ήμουν. Ένιωθα άλλος, παράξενος, ένας άρρωστος υγιής, υγιέστερος από πρίν και ταυτόχρονα σαν ασθενής. Γι' αυτό, αποφασίζω να το κόψω σημαίνει αποφασίζω να αλλάξω προσωπικότητα.
Ο πληθυσμός διαιρείται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στη μία αυτοί που δεν κάπνισαν ποτέ, στην άλλη οι καπνιστές και οι πρώην καπνιστές μαζί.
Υπάρχουν και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα. Οι Ναζί ήταν υστερικά αντικαπνιστικοί. Οι αστικές δημοκρατίες ήταν υπέρ του τσιγάρου (βλ. Τσώρτσιλ με το αιώνιο πούρο). Δεν υπάρχει σελίδα στον Ρέιμον Τσάντλερ που να μην ανάβει κάποιος τσιγάρο. Το ίδιο και στα πρό της δεκαετίας του '60 κινηματογραφικά έργα. Πολύ μου άρεσε που ο Κάμερον στο Άβαταρ έβαλε την αριστερούτσικη βιολόγο να καπνίζει αρειμάνια σε ένα τεχνοκρατικό, αποστειρωμένο, correct και μιλιταριστικό περιβάλλον.
Συνοπτικά. Έχει υπολογιστεί από σοβαρούς επιστήμονες ότι με το κάπνισμα χάνεις 6 και μισό χρόνια από όσα έμελλες να ζήσεις σύμφωνα με τα γονίδιά σου και άλλους περιβαντολογικούς παράγοντες. Αν ήταν να ζήσεις 82 χρόνια, θα αποδημήσεις γύρω στα 76 - θα χάσεις δηλαδή μερικά από τα ωραιότερα και πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής σου...
Οπωσδήποτε είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Ντρέπομαι που καπνίζω και εξίσου ντρεπόμουν που δεν κάπνιζα όταν το έκοβα (σαν να πρόδιδα τον εαυτό μου, σαν να φοβόμουν, σαν να είχα επηρεαστεί ασυνείδητα από την αντικαπνιστική υστερία, από μια "ορθότητα" που στο βάθος είναι πολιτική, όπως όλες οι "ορθότητες".
Last edited by a moderator:
Αν ήταν τόσο απλό αυτό το εφιαλτικά περίπλοκο θέμα, θα έπρεπε, αν όχι οι γιατροί και οι ιερείς, τουλάχιστον οι φιλόσοφοι, να μας το επιβάλλουν το τσιγάρο, σαν τρόπο ζωής και τρόπο θανάτου. Όμως το τσιγάρο δεν είναι μια εύκολη καρμανιόλα, είναι ένας εξαντλητικός ανηφορικός γολγοθάς. Άσε πια αυτή τη βρόμα των ρούχων και της ανάσας (μια περιουσία σε τσίχλες δεν με έχει σώσει, ούτε εμένα ούτε τους συνομιλητές μου).
Επίσης, δεν είναι τόσο άσπρα-μαύρα τα πράγματα, από τη μια οι ουδέποτε καπνίσαντες, από την άλλη οι δηλητηριασμένοι. Υπάρχουν κάποιοι αναίσθητοι (κυρίως αναίσθητες), που κάπνισαν και το 'κοψαν και το ξέχασαν, και κάποιοι (κάποιες) που καπνίζουν και είναι σαν να μην καπνίζουν. Ντιενεϊκή μαγεία!
Πρόσφατα παρακολούθησα σε πυκνές δόσεις όλα τα επεισόδια μιας αμερικάνικης σειράς για Αμερικανούς διαφημιστές της λεωφόρου Μάντισον στη δεκαετία του 1960 (Mad Men). Τόσον καπνό δεν έχω δει σε όλα τα γαλλικά νουάρ μαζί. Το άναμμα τσιγάρου σηματοδοτούσε την αλλαγή σκηνής. Ωστόσο κάθε φορά που αυτοί οι beautiful people πλησίαζαν ο ένας τον άλλο (ιδιαίτερα στο πρωινό ξύπνημα) η ασυναίσθητη κίνηση που έκανα δεν ήταν προς κάποιο ανύπαρκτο πακέτο, αλλά για να κλείσω τη μύτη μου. ;) (Αυτό κι αν είναι αλλοίωση προσωπικότητας.)
Καλησπέρα, arberlis. Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες για να μου απαντήσεις.
Γνωρίζω ότι ο καπνιστής είναι σαν τον αλκοολικό, once an addict always an addict, αλλά αυτό που με εξέπληξε, κάπως δυσάρεστα πρέπει να παραδεχτώ, είναι ο πεσιμιστικός τόνος στα λεγόμενά σου. Είμαι σίγουρη ότι το κάπνισμα κόβεται, ακόμα κι αν παραμένει πάντα στο μυαλό του πρώην καπνιστή. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει οπότε δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω επ’ αυτού.
Η δική μου προσέγγιση είναι να προσπαθώ να επιτυγχάνω ένα στόχο κάθε φορά, βήμα-βήμα. Δεν θεωρώ ότι είμαι πλέον ασφαλής, θεωρώ όμως ότι η δύναμη της θέλησής μου είναι τέτοια που δεν θ’ αφήσω το υποσυνείδητό μου να κάνει κουμάντο. Επιπλέον, η ευεξία και η ικανοποίηση που αισθάνομαι ως μη καπνίστρια είναι πολύ μεγάλες. Βλέπω τους άλλους ανθρώπους να καπνίζουν και δεν πιστεύω ότι μόλις πριν από λίγο καιρό κάπνιζα κι εγώ.
Όσο για τη ντροπή, ουδέποτε την αισθάνθηκα ως καπνίστρια. Ούτε και τους τελευταίους άκαπνους έξι μήνες της ζωής μου την αισθάνομαι. Κομμάτι του εαυτού μου ήταν πριν, κομμάτι του εαυτού μου είναι και τώρα το τσιγάρο. Το βλέπω απλώς σαν έναν παλιό φίλο που οι δρόμοι μας χωρίσανε. Και προχωρώ ελπίζοντας να μην τον ξανασυναντήσω.
Εύχομαι να βρεις τη δύναμη να κάνεις άλλη μια προσπάθεια. Ποτέ δεν είναι αργά.
Υ.Γ. Κάποιος, εθισμένος σε πολύ πιο άμεσα απειλητικές για τη ζωή ουσίες, μου είχε πει κάποτε ότι την κάθε εξάρτηση δεν την ξεχνάς. Τη βγάζεις απλώς απ' το μυαλό σου κι εύχεσαι να μην επιστρέψει· αλλά αν επιστρέψει, θα την έχεις φέρει εσύ.
Πιστεύω ακράδαντα στην αλήθεια των λόγων του.
Γνωρίζω ότι ο καπνιστής είναι σαν τον αλκοολικό, once an addict always an addict, αλλά αυτό που με εξέπληξε, κάπως δυσάρεστα πρέπει να παραδεχτώ, είναι ο πεσιμιστικός τόνος στα λεγόμενά σου. Είμαι σίγουρη ότι το κάπνισμα κόβεται, ακόμα κι αν παραμένει πάντα στο μυαλό του πρώην καπνιστή. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει οπότε δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω επ’ αυτού.
Η δική μου προσέγγιση είναι να προσπαθώ να επιτυγχάνω ένα στόχο κάθε φορά, βήμα-βήμα. Δεν θεωρώ ότι είμαι πλέον ασφαλής, θεωρώ όμως ότι η δύναμη της θέλησής μου είναι τέτοια που δεν θ’ αφήσω το υποσυνείδητό μου να κάνει κουμάντο. Επιπλέον, η ευεξία και η ικανοποίηση που αισθάνομαι ως μη καπνίστρια είναι πολύ μεγάλες. Βλέπω τους άλλους ανθρώπους να καπνίζουν και δεν πιστεύω ότι μόλις πριν από λίγο καιρό κάπνιζα κι εγώ.
Όσο για τη ντροπή, ουδέποτε την αισθάνθηκα ως καπνίστρια. Ούτε και τους τελευταίους άκαπνους έξι μήνες της ζωής μου την αισθάνομαι. Κομμάτι του εαυτού μου ήταν πριν, κομμάτι του εαυτού μου είναι και τώρα το τσιγάρο. Το βλέπω απλώς σαν έναν παλιό φίλο που οι δρόμοι μας χωρίσανε. Και προχωρώ ελπίζοντας να μην τον ξανασυναντήσω.
Εύχομαι να βρεις τη δύναμη να κάνεις άλλη μια προσπάθεια. Ποτέ δεν είναι αργά.
Υ.Γ. Κάποιος, εθισμένος σε πολύ πιο άμεσα απειλητικές για τη ζωή ουσίες, μου είχε πει κάποτε ότι την κάθε εξάρτηση δεν την ξεχνάς. Τη βγάζεις απλώς απ' το μυαλό σου κι εύχεσαι να μην επιστρέψει· αλλά αν επιστρέψει, θα την έχεις φέρει εσύ.
Πιστεύω ακράδαντα στην αλήθεια των λόγων του.
Φαντάσου να λέγαμε αυτά τα λόγια σε κάποιον χρήστη ηρωίνης, για να τον κάνουμε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αποτοξίνωσης. Λυπάμαι, αλλά είναι λάθος να εκλογικεύουμε τον εθισμό μας και να του δίνουμε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που έχει.
Επίσης, οι καπνιστές δεν πεθαίνουν στα 76 αντί για τα 82, μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Αλλά οι στατιστικές είναι μόνο στατιστικές. Στην πραγματικότητα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στα 35 και στα 40 και στα 45. Και παθαίνουν εγκεφαλικά, που δεν τους προκαλούν τον θάνατο, αλλά μόνιμη αναπηρία σε μια παραγωγική ηλικία, π.χ. στα 50.
Και συμφωνώ με τον Nickel ότι η μπόχα είναι αφόρητη. Μπορεί να μη λέμε στον κολλητό μας "κάνε πιο πέρα γιατί βρομάς", επειδή δεν θέλουμε να τον πληγώσουμε, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.
Επίσης, οι καπνιστές δεν πεθαίνουν στα 76 αντί για τα 82, μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Αλλά οι στατιστικές είναι μόνο στατιστικές. Στην πραγματικότητα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στα 35 και στα 40 και στα 45. Και παθαίνουν εγκεφαλικά, που δεν τους προκαλούν τον θάνατο, αλλά μόνιμη αναπηρία σε μια παραγωγική ηλικία, π.χ. στα 50.
Και συμφωνώ με τον Nickel ότι η μπόχα είναι αφόρητη. Μπορεί να μη λέμε στον κολλητό μας "κάνε πιο πέρα γιατί βρομάς", επειδή δεν θέλουμε να τον πληγώσουμε, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.
danae
¥
Ως άνθρωπος που από επιλογή δεν κάπνισα ποτέ (δοκίμασα όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, αναρωτήθηκα γιατί οι μεγάλοι κάνουν αυτή την αηδία και το απέρριψα για πάντα), βλέπω το κάπνισμα όπως παρουσιάζεται στις παρακάτω αντικαπνιστικές διαφημίσεις:
Αυτή την αίσθηση γελοιότητας δεν την έχουν δυστυχώς οι καπνιστές ούτε τα πιτσιρίκια που αρχίζουν το κάπνισμα προκειμένου με ύφος ντίβας/γκόμενου και μετά από πολλές πρόβες στον καθρέφτη να φυσάνε με στυλ τον καπνό νομίζοντας ότι θα φαίνονται πιο μεγάλα. Το να καπνίζει κάποιος το βλέπω σαν στοιχείο ανωριμότητας. Βλέπω, δηλαδή, την προσπάθειά του να παρουσιάσει μια επίπλαστη εικόνα του εαυτού του, γιατί δεν έχει αποδεχτεί αυτό που είναι, δεν του φαίνεται αρκετός ο εαυτός του.
Και πέρα από το θέμα της γελοιότητας, ο συσχετισμός αντικαπνιστικής άποψης και ναζισμού μου φαίνεται ανόητα ισοπεδωτικός, ακόμα και προσβλητικός, αφού συσχετίζοντας τους αντικαπνιστές με τους ναζιστές επιχειρεί να ταυτίσει τη βλακεία (γιατί είναι βλακεία το να καπνίζει κανείς) με την πρόοδο. Θεωρώ πιο έντιμο να παραδέχεται κανείς την αδυναμία του από το να την εξωραϊζει. Γιατί δεν έχω δει πολλούς καπνιστές να είναι έτοιμοι να τραβήξουν τα μαρτύρια της ΧΑΠ με τις φυάλες οξυγόνου, ούτε τις χημειοθεραπείες και τον πρόωρο θάνατο. Εκείνοι που αρνούνται ότι είναι πρεζάκηδες της νικοτίνης και ισχυρίζονται ότι το κάνουν από επιλογή τους, απλώς αρνούνται να παραδεχτούν την αλήθεια παρουσιάζοντας την κατάντια για μαγκιά.
Επιπλέον, ως ασθματική κόρη καπνιστών και μητέρας που κάπνιζε και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και που ζω με τη μόνιμη απειλή μιας δυνητικά θανατηφόρας ασθματικής κρίσης -προχτές πέρασα τη νύχτα στο νοσοκομείο με ενέσεις από κοκτέιλ φαρμάκων και μάσκα οξυγόνου- δεν συγχωρώ τους γονείς που καπνίζουν μπροστά στα παιδιά τους. Αν κάποιος θέλει να κάνει παιδί, πρέπει να το κόβει εγκαίρως.
Όταν σε γνώρισα, Κατερίνα, δεν φανταζόμουν καν ότι κάποια στιγμή θα επιχειρούσες να το κόψεις. Θέλω να σου πω χίλια μπράβο που είχες το κουράγιο να ξεκινήσεις αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, και μάλιστα με τον καλό σου να καπνίζει, και είμαι σίγουρη ότι θα είναι απόλυτα επιτυχής!
Αυτή την αίσθηση γελοιότητας δεν την έχουν δυστυχώς οι καπνιστές ούτε τα πιτσιρίκια που αρχίζουν το κάπνισμα προκειμένου με ύφος ντίβας/γκόμενου και μετά από πολλές πρόβες στον καθρέφτη να φυσάνε με στυλ τον καπνό νομίζοντας ότι θα φαίνονται πιο μεγάλα. Το να καπνίζει κάποιος το βλέπω σαν στοιχείο ανωριμότητας. Βλέπω, δηλαδή, την προσπάθειά του να παρουσιάσει μια επίπλαστη εικόνα του εαυτού του, γιατί δεν έχει αποδεχτεί αυτό που είναι, δεν του φαίνεται αρκετός ο εαυτός του.
Και πέρα από το θέμα της γελοιότητας, ο συσχετισμός αντικαπνιστικής άποψης και ναζισμού μου φαίνεται ανόητα ισοπεδωτικός, ακόμα και προσβλητικός, αφού συσχετίζοντας τους αντικαπνιστές με τους ναζιστές επιχειρεί να ταυτίσει τη βλακεία (γιατί είναι βλακεία το να καπνίζει κανείς) με την πρόοδο. Θεωρώ πιο έντιμο να παραδέχεται κανείς την αδυναμία του από το να την εξωραϊζει. Γιατί δεν έχω δει πολλούς καπνιστές να είναι έτοιμοι να τραβήξουν τα μαρτύρια της ΧΑΠ με τις φυάλες οξυγόνου, ούτε τις χημειοθεραπείες και τον πρόωρο θάνατο. Εκείνοι που αρνούνται ότι είναι πρεζάκηδες της νικοτίνης και ισχυρίζονται ότι το κάνουν από επιλογή τους, απλώς αρνούνται να παραδεχτούν την αλήθεια παρουσιάζοντας την κατάντια για μαγκιά.
Επιπλέον, ως ασθματική κόρη καπνιστών και μητέρας που κάπνιζε και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και που ζω με τη μόνιμη απειλή μιας δυνητικά θανατηφόρας ασθματικής κρίσης -προχτές πέρασα τη νύχτα στο νοσοκομείο με ενέσεις από κοκτέιλ φαρμάκων και μάσκα οξυγόνου- δεν συγχωρώ τους γονείς που καπνίζουν μπροστά στα παιδιά τους. Αν κάποιος θέλει να κάνει παιδί, πρέπει να το κόβει εγκαίρως.
Όταν σε γνώρισα, Κατερίνα, δεν φανταζόμουν καν ότι κάποια στιγμή θα επιχειρούσες να το κόψεις. Θέλω να σου πω χίλια μπράβο που είχες το κουράγιο να ξεκινήσεις αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, και μάλιστα με τον καλό σου να καπνίζει, και είμαι σίγουρη ότι θα είναι απόλυτα επιτυχής!
Και πάλι πολλά μπράβο Κατερίνα. Η δύναμη της θέλησής σου είναι το μεγαλύτερο όπλο σου για να πετύχεις εκεί όπου έχεις αποφασίσει να τα καταφέρεις.
(Καλή επιτυχία και στην παρέμβασή σου.)
(Καλή επιτυχία και στην παρέμβασή σου.)
Χίλια ευχαριστώ για τα χίλια μπράβο και τα κουράγια που μου δίνεις, Δανάη. Ούτ' εγώ φανταζόμουνα ότι θα έφτανα μέχρι εδώ. Ακόμα δεν το πιστεύω. Αλλά, όπως είπα και πριν, η δύναμη της θέλησης μπορεί να σε κάνει να κερδίσεις μάχες που δεν φαντάζεσαι.
Άχμ! Ευχαριστώ, αγαπητέ Δρα! Να δω με τι ενδιαφέρον θ' ακούσουν οι συνάδελφοι πρωί-πρωί της Κυριακής περί περιοδικών και εκκαθαριστικών δηλώσεων ΦΠΑ...
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω την προσωπική μου εμπειρία από συμβίωση με βαρύ καπνιστή που είχε σαν μόνιμη επωδό, "Δεν πειράζει, απλώς δεν θα φτάσω τα 80, θα πεθάνω πιο νωρίς". Μόνο που δεν πέθανε. Απλώς στα 53 του έπαθε εγκεφαλικό που του άφησε μόνιμη βλάβη, και την επόμενη χρονιά έκανε και τριπλό μπαϊπάς.
Αν τώρα κάποιοι καπνιστές επιθυμούν να ταυτίζουν τον εαυτό τους μ' ένα αντικείμενο που κρατάνε στο χέρι τους και κάθε λίγο το φέρνουν στο στόμα τους και το ρουφάνε, και μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι κομμάτι της προσωπικότητάς τους, τι να υποθέσω; Ότι στην παιδική τους ηλικία, πριν αρχίσουν να καπνίζουν, δεν ήταν ολόκληροι άνθρωποι και ολοκληρώθηκαν όταν έπιασαν στο χέρι τους το τσιγάρο; Ότι αν το κόψουν, οι φίλοι τους και οι συγγενείς τους θα τους απορρίψουν και θα πουν "Φύγε τώρα, δεν είσαι πια αυτός που ήσουν, είσαι μισός άνθρωπος"; Μάλλον θα πω ότι έχουν απόλυτη ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, γιατί αυτός ο εθισμός δεν διαφέρει καθόλου από της ηρωίνης: και η ηρωίνη γίνεται το κέντρο της ύπαρξης των χρηστών, ο ήλιος του πλανητικού τους συστήματος, που όταν τον κοιτάς σε τυφλώνει και δεν βλέπεις κανέναν άλλον πλανήτη, όλα τα άλλα ξεθωριάζουν μπροστά του.
Όσο για την ταύτιση του καπνίσματος με πολιτική ή πολιτισμική ορθότητα, δηλαδή ότι οι καλοί (προοδευτικοί) αριστερούτσικοι είναι καπνιστές, ενώ οι κατάπτυστοι δεξιούτσικοι είναι αντικαπνιστές, έχω να πω ότι αν είναι να παραχωρούμε σε μια εθιστική ουσία την ικανότητα να χωρίζει τους ανθρώπους σε πολιτικά ορθούς και μη, τότε ας της προσθέσουμε και την ικανότητα να χωρίζει τους ανθρώπους σε μορφωμένους και αμόρφωτους, σε έξυπνους και βλάκες, σε νομοταγείς και εγκληματίες, σε λογικούς και τρελούς, και ούτω καθεξής. Γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από αμόρφωτους και ηλίθιους και κακοποιούς που καπνίζουν· στα δε ψυχιατρεία, καπνίζουν όλοι οι ψυχοπαθείς. Απόψεις που φυσικά δεν αντέχουν σε καμιά λογική, γιατί ήταν εξαρχής λάθος ο συλλογισμός.
Αν τώρα κάποιοι καπνιστές επιθυμούν να ταυτίζουν τον εαυτό τους μ' ένα αντικείμενο που κρατάνε στο χέρι τους και κάθε λίγο το φέρνουν στο στόμα τους και το ρουφάνε, και μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι κομμάτι της προσωπικότητάς τους, τι να υποθέσω; Ότι στην παιδική τους ηλικία, πριν αρχίσουν να καπνίζουν, δεν ήταν ολόκληροι άνθρωποι και ολοκληρώθηκαν όταν έπιασαν στο χέρι τους το τσιγάρο; Ότι αν το κόψουν, οι φίλοι τους και οι συγγενείς τους θα τους απορρίψουν και θα πουν "Φύγε τώρα, δεν είσαι πια αυτός που ήσουν, είσαι μισός άνθρωπος"; Μάλλον θα πω ότι έχουν απόλυτη ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, γιατί αυτός ο εθισμός δεν διαφέρει καθόλου από της ηρωίνης: και η ηρωίνη γίνεται το κέντρο της ύπαρξης των χρηστών, ο ήλιος του πλανητικού τους συστήματος, που όταν τον κοιτάς σε τυφλώνει και δεν βλέπεις κανέναν άλλον πλανήτη, όλα τα άλλα ξεθωριάζουν μπροστά του.
Όσο για την ταύτιση του καπνίσματος με πολιτική ή πολιτισμική ορθότητα, δηλαδή ότι οι καλοί (προοδευτικοί) αριστερούτσικοι είναι καπνιστές, ενώ οι κατάπτυστοι δεξιούτσικοι είναι αντικαπνιστές, έχω να πω ότι αν είναι να παραχωρούμε σε μια εθιστική ουσία την ικανότητα να χωρίζει τους ανθρώπους σε πολιτικά ορθούς και μη, τότε ας της προσθέσουμε και την ικανότητα να χωρίζει τους ανθρώπους σε μορφωμένους και αμόρφωτους, σε έξυπνους και βλάκες, σε νομοταγείς και εγκληματίες, σε λογικούς και τρελούς, και ούτω καθεξής. Γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από αμόρφωτους και ηλίθιους και κακοποιούς που καπνίζουν· στα δε ψυχιατρεία, καπνίζουν όλοι οι ψυχοπαθείς. Απόψεις που φυσικά δεν αντέχουν σε καμιά λογική, γιατί ήταν εξαρχής λάθος ο συλλογισμός.
Συντομότατη απάντηση στiς Danae και Alexandra.
1) Η σύνδεση ναζισμού και αντικαπνιστικής εκστρατείας δεν είναι δικό μου εφεύρημα. Είναι ιστορικό δεδομένο και αν πληκτρολογήσετε Nazi & Smoking στο Google θα διαβάσετε πληθώρα σχετικών άρθρων.
2) Μπορεί πράγματι να χρειάζομαι "ψυχολογική στήριξη", καθώς πολύ ευγενικά παρατηρεί η Alexandra, όχι όμως επειδή είμαι καπνιστής (τότε όλες οι κοινωνίες του κοντινού παρελθόντος ήταν τρελές για δέσιμο) αλλά επειδή επιμένω να βλέπω τα πράγματα χωρίς παρωπίδες σε ευρύτερα ανθρωπολογικά, πολιτισμικά και πολιτικά πλαίσια, χωρίς να φέρομαι από τον συρμό της αγγλοσαξωνικής αντικαπνιστικής υστερίας (που πιθανότατα έχει ύποπτα κίνητρα), χωρίς εντέλει ιδεολογικά βαρίδια. Αυτή η υπερέμφαση των αντικαπνιστών στην υγεία, χώρια που είναι απολύτως αφιλοσόφητη (στο τέλος όλοι θα αρρωστήσουμε από κάτι και θα πεθάνουμε) είναι και πολιτικά επικίνδυνη και συνάδει με μια γενικότερη συντηρητική στροφή. Γνωρίζετε τον όρο healthism; Ψάξτε το και κάτι θα μάθετε.
3) Δεν υπερασπίστηκα ποτέ το κάπνισμα. (Αν αυτό καταλάβατε τότε δεν διαβάσατε σωστά, δεν είσαστε αρκούντως rigorous readers.) Το θεωρώ κακή συνήθεια και θα ήθελα να μην καπνίζω (ακριβέστερα, να μην είχα καπνίσει ποτέ). Αλλά δεν μπορώ να μη δω πόσο σύνθετο και περίπλοκο ζήτημα είναι, με πολλές συνιστώσες, ιστορικές και πολιτισμικές, και πόσο εύκολες και αβασάνιστες είναι οι έξαλλες κραυγές εναντίον του.
4) Όσοι το κόβουν μπράβο τους. Αλλά να έχουν υπόψη τους ότι το κόψιμο θα αλλοιώσει την ταυτότητά τους (το βεβαιώνουν όλοι όσοι το έκοψαν, εκτός από αυτούς που είναι φαρισαίοι ή δειλοί και δεν το παραδέχονται), και ότι η ισχυρή βούλησή τους να το κόψουν δεν τους κάνει απαραίτητα ανώτερους από τους άλλους. 'Ισως και αυτοί χρειάζονται "στήριξη", όχι μόνο ψυχολογική. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ ως προς αυτό - αυτά κουβεντιάζονται καλύτερα δια ζώσης, όχι μέσω ιστολόγιων.
1) Η σύνδεση ναζισμού και αντικαπνιστικής εκστρατείας δεν είναι δικό μου εφεύρημα. Είναι ιστορικό δεδομένο και αν πληκτρολογήσετε Nazi & Smoking στο Google θα διαβάσετε πληθώρα σχετικών άρθρων.
2) Μπορεί πράγματι να χρειάζομαι "ψυχολογική στήριξη", καθώς πολύ ευγενικά παρατηρεί η Alexandra, όχι όμως επειδή είμαι καπνιστής (τότε όλες οι κοινωνίες του κοντινού παρελθόντος ήταν τρελές για δέσιμο) αλλά επειδή επιμένω να βλέπω τα πράγματα χωρίς παρωπίδες σε ευρύτερα ανθρωπολογικά, πολιτισμικά και πολιτικά πλαίσια, χωρίς να φέρομαι από τον συρμό της αγγλοσαξωνικής αντικαπνιστικής υστερίας (που πιθανότατα έχει ύποπτα κίνητρα), χωρίς εντέλει ιδεολογικά βαρίδια. Αυτή η υπερέμφαση των αντικαπνιστών στην υγεία, χώρια που είναι απολύτως αφιλοσόφητη (στο τέλος όλοι θα αρρωστήσουμε από κάτι και θα πεθάνουμε) είναι και πολιτικά επικίνδυνη και συνάδει με μια γενικότερη συντηρητική στροφή. Γνωρίζετε τον όρο healthism; Ψάξτε το και κάτι θα μάθετε.
3) Δεν υπερασπίστηκα ποτέ το κάπνισμα. (Αν αυτό καταλάβατε τότε δεν διαβάσατε σωστά, δεν είσαστε αρκούντως rigorous readers.) Το θεωρώ κακή συνήθεια και θα ήθελα να μην καπνίζω (ακριβέστερα, να μην είχα καπνίσει ποτέ). Αλλά δεν μπορώ να μη δω πόσο σύνθετο και περίπλοκο ζήτημα είναι, με πολλές συνιστώσες, ιστορικές και πολιτισμικές, και πόσο εύκολες και αβασάνιστες είναι οι έξαλλες κραυγές εναντίον του.
4) Όσοι το κόβουν μπράβο τους. Αλλά να έχουν υπόψη τους ότι το κόψιμο θα αλλοιώσει την ταυτότητά τους (το βεβαιώνουν όλοι όσοι το έκοψαν, εκτός από αυτούς που είναι φαρισαίοι ή δειλοί και δεν το παραδέχονται), και ότι η ισχυρή βούλησή τους να το κόψουν δεν τους κάνει απαραίτητα ανώτερους από τους άλλους. 'Ισως και αυτοί χρειάζονται "στήριξη", όχι μόνο ψυχολογική. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ ως προς αυτό - αυτά κουβεντιάζονται καλύτερα δια ζώσης, όχι μέσω ιστολόγιων.
Το φιρμάνι για το ντουμάνι
Διαβάζω στη στήλη του Χ.Μ.:
Και αποκλείεται να προβάλουν ποτέ το Mad Men. Οι Τουρκάλες κατεβάζουν παρανόμως επεισόδια για να δουν τον Τζον Χαμ.
Διαβάζω στη στήλη του Χ.Μ.:
24.000 ευρώ πρόστιμο επέβαλε στο ιδιωτικό κανάλι TV8 στην Τουρκία το εκεί Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, επειδή, προβάλλοντας στην «παιδική ζώνη προγραμμάτων» ταινία κινουμένων σχεδίων του αγαπητού Τεν-Τεν, τον έδειξε να τα βάζει με μια εγκληματική συμμορία, της οποίας τα περισσότερα μέλη κάπνιζαν τσιγάρο. Στην Τουρκία οι Αρχές έχουν (παρα-)πάρει ζεστά την εφαρμογή των αυστηρών αντικαπνιστικών μέτρων, που ισχύουν εκεί από πέρσι και ο συμπαθής κόμικ ήρωας του Βέλγου Herge είναι ένα από τα πολλά θύματά τους. Βάσει των μέτρων αυτών, εκτός του ότι το κάπνισμα απαγορεύεται σε κάθε κλειστό χώρο (και εκεί δεν υπάρχουν οι ...χαζές «εκπτώσεις» του τύπου 70 τ.μ. κ.λπ.!), μέτρο που τηρείται σχεδόν κατά γράμμα, απαγορεύεται επίσης να προβάλλονται στην τηλεόραση ακόμα και παλιές ταινίες που δείχνουν πρωταγωνιστές να καπνίζουν. Στις ταινίες αυτές το τσιγάρο «θαμπώνεται», αλλά είναι σαφές πως ο ηθοποιός φουμάρει. Επίσης, πολύ μεγάλα είναι τα πρόστιμα εναντίον τηλεοπτικών καναλιών όχι μόνο εάν φιλοξενούν σε εκπομπή τους κάποιον που καπνίζει (και στην Τουρκία οι περισσότεροι πολιτικοί είναι φουγάρα), αλλ' ακόμα και εάν προβάλλουν σκηνές με απλούς πολίτες να περπατούν στον δρόμο και κάποιος από αυτούς καπνίζει. Με αυτήν τη... «λογική», του να «θαμπώνουν» τα πρόσωπα των καπνιστών για να κρύβουν το τσιγάρο, εκτός του ότι εμείς εδώ δεν θα είχαμε ποτέ τη χαρά να δούμε, όπως πρόσφατα στην ΕΡΤ, εξαιρετικές παλιές συνεντεύξεις, όπως αυτή με τον αείμνηστο Κώστα Αξελό που, όσο μιλούσε, κρατούσε συνεχώς ένα τσιγάρο και το κάπνιζε, η εικόνα, απ' όλα μας τα κανάλια, θα ήταν συνεχώς θαμπή!
Και αποκλείεται να προβάλουν ποτέ το Mad Men. Οι Τουρκάλες κατεβάζουν παρανόμως επεισόδια για να δουν τον Τζον Χαμ.
SBE
¥
Αρμπερ, το ζήτημα της ψυχολογικής υποστήριξης μην το γελάς καθόλου. Αν πραγματικά προσπάθησες και δεν μπόρεσες να το κόψεις, τότε ίσως χρειαζόταν η ψυχολογική υποστήριξη.
Κι εγώ έχω κακές συνήθειες που δεν μπορώ να κόψω και το παραδέχομαι ότι ίσως με βοηθούσε λίγη έξτρα βοήθεια από κάποιον που δεν θα δει τις συνήθειές μου με τον τρόπο που τις βλέπω εγώ (και φυσικά δε θα με κρίνει).
Κι εγώ έχω κακές συνήθειες που δεν μπορώ να κόψω και το παραδέχομαι ότι ίσως με βοηθούσε λίγη έξτρα βοήθεια από κάποιον που δεν θα δει τις συνήθειές μου με τον τρόπο που τις βλέπω εγώ (και φυσικά δε θα με κρίνει).
Φανατικός καπνιστής ο ίδιος ο Χίτλερ έγινε φανατικός αντικαπνιστής για τους δικούς του λόγους. Και ποιος ήταν ο Χίτλερ; Ένας εν γένει φανατικός που κατάφερε να επιβάλλει τα στρεβλά πιστεύω του σε τόσους πολλούς ανθρώπους.
Το ότι οι τότε υπέρμαχες του καπνίσματος αστικές δημοκρατίες που αναφέρεις έγιναν αργότερα (ας μου επιτραπεί η υπερβολή) «ο Χίτλερ στη θέση του Χίτλερ» κι έφτασαν να βάλουν ακόμα και στο στόμα του Λούκι Λουκ ένα στάχυ, αλλοιώνοντάς του (σύμφωνα με τα λεγόμενά σου) την προσωπικότητα, μου δείχνει περίτρανα ότι όλες αυτές οι αντικαπνιστικές μανίες μπορούν άνετα να περάσουν από το ένα στρατόπεδο (προοδευτικότεροι) στο άλλο (συντηρητικότεροι), να φουσκώσουν και να ξεφουσκώσουν καταπώς βολεύει την εκάστοτε επικρατούσα τάξη.
Εν ολίγοις, το επιχείρημα ότι ο καπνιστής είναι προοδευτικός κι ο πρώην καπνιστής ή ο μη καπνιστής είναι συντηρητικός δεν πολυστέκει για μένα διότι, για να το τραβήξω απ’ τα μαλλιά, αύριο το πρωί μπορεί να μας τα γυρίσουνε και να έρθουν πάλι οι μεν στη θέση των δε.
Και τέλος πάντων, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που κόβουν το κάπνισμα γρανάζια ενός ύπουλου και φαύλου συστήματος που τους ωθεί εκόντες άκοντες προς την κατεύθυνση που αυτό θέλει. Δεν παραπάει λίγο η συγκεκριμένη θεωρία συνωμοσίας;
Ναι, στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε από κάποιο αίτιο. Αν θέλεις να το «φιλοσοφήσουμε», συντηρητική στροφή είναι και να το ξεκινήσεις το κάπνισμα. Εξαρτάται σε ποιο από τα παραπάνω στρατόπεδα τοποθετείς κάθε φορά τον εαυτό σου.
Και για να σοβαρευτούμε, το ότι οι αντικαπνιστικές εκστρατείες επικεντρώνουν τόσο πολύ στην υγεία δεν σημαίνει ότι το κάπνισμα δεν βλάπτει. Αυτό είναι μια αλήθεια αναμφισβήτητη. Οι πολιτισμικές προεκτάσεις και η πορεία της στο χρόνο δεν την κάνουν λιγότερο επικίνδυνη συνήθεια. Η υπερέμφαση στην υγεία από το ένα στρατόπεδο δεν είναι περισσότερο ακραία από την υπερέμφαση στην ελευθερία του ατόμου να επιλέξει πώς θέλει να πεθάνει από το άλλο στρατόπεδο.
Σε ό,τι αφορά την έννοια της «αλλοίωση της ταυτότητας» και της «αλλαγής προσωπικότητας».
Θα μπορούσα κι εγώ να αμπελοφιλοσοφήσω και να σου πω ότι καπνίζεις γιατί υποσυνείδητα δεν αγαπάς τον εαυτό σου και θέλεις να του κάνεις κακό. Μου το είχε πει όντως αυτό ένας γνωστός μου πανεπιστημιακός.
Επίσης, λες ότι με τη διακοπή του καπνίσματος αλλοιώνει κανείς την ταυτότητά του. Λες ακόμα ότι θεωρείς το κάπνισμα μια κακή συνήθεια και θα ήθελες να μην καπνίζεις. Ποιος, λοιπόν, σώφρων άνθρωπος δεν θα ήθελε να «αλλοιώσει την ταυτότητά του» κόβοντας μια κακή συνήθεια; Κι ακόμη ακόμη: η έναρξη του καπνίσματος, εφόσον ο άνθρωπος δεν γεννιέται καπνιστής, δεν αποτελεί μια αλλοίωση της ταυτότητάς του ευθύς εξαρχής, και άρα η διακοπή του μια επαναφορά στην προηγούμενη «φυσιολογική» κατάσταση; Ό,τι κάνουμε στη ζωή έχει έναν χι ή ψι αντίκτυπο στην προσωπικότητα/ταυτότητά μας. Δεν μου λες κάτι καινούριο. Αν άλλωστε αύριο αποφασίσω να κόψω τους καφέδες απ' τα Στάρμπακς κι αρχίσω να πίνω παπαγάλο Λουμίδη επίσης θα έχει επέλθει μια αλλαγή στην προσωπικότητά μου. Κοντολογίς, δεν ανακαλύπτεις την Αμερική με όλ' αυτά περί ταυτότητας. Ούτε καν τους Κάτω Γαργαλιάνους.
Μ’ αυτά δεν θέλω να πω τίποτα παραπάνω απ’ το ότι αν θέλει κανείς να αμπελοφιλοσοφήσει μπορεί να το κάνει άνετα και στο τέλος να μην καταλήξει πουθενά.
Κατανοώ τη θέλησή σου να συνεχίσεις να καπνίζεις, παρά τις δέκα και βάλε προσπάθειες να το κόψεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν θέλεις να το κάνεις οπότε δεν έχει νόημα να θεωρείς ότι οι μη καπνιστές πιστεύουν πως είναι ανώτεροί σου επειδή έχουν ισχυρή βούληση ως προς τη διακοπή του καπνίσματος. Δεν είναι ανάγκη να ντύνουμε τα πράγματα με φιλοσοφικές περικοκλάδες. Εγώ μένω στο ότι δεν θέλεις, βρε αδερφέ, να το κόψεις και δεν θα σου επιβάλλει κανείς να το κάνεις. Δικαίωμά σου.
Τέλος, αυτό εδώ δεν είναι ένα αντικαπνιστικό νήμα: είναι απλώς η καταγραφή της συνεχιζόμενης πορείας μιας μανιώδους καπνίστριας προς την απεξάρτηση. Δικαίωμά της.
Μπράβο, Κατερίνα, πέρασες το τεστ με άριστα.
Τώρα μπορούμε να σου αποκαλύψουμε ότι ο arberlis ήταν βαλτός, και σκοπός των μηνυμάτων του ήταν να δούμε πόσο γνήσια αφοσιωμένη είσαι στη νέα σου πορεία.
Και μετά από αυτή τη χαρούμενη νότα:
Πάνω από τις πάμπολλες συζητήσεις που μπορούν να γίνουν γι' αυτά τα θέματα (χρωστάω κι εγώ μια γνώμη ακόμα), θα ήθελα να τονίσω το πρακτικό σκέλος. Αυτός που το έκοψε και δεν θέλει να το ξαναρχίσει επειδή κάποια δύσκολη στιγμή βρέθηκε μπόσικος, πρέπει να έχει ετοιμαστεί από πριν για εκείνες τις στιγμές και να έχει πρόχειρα αυτά που είναι να πει στον εαυτό του για να τον σταματήσει πριν κάνει το λάθος.
Δύο πράγματα που πρέπει να θυμάται:
Προσθέστε ό,τι θέλετε στα παραπάνω. Εμένα αυτές οι δύο σκέψεις με έχουν βοηθήσει σε στιγμές πολύ ισχυρού πειρασμού.
Τώρα μπορούμε να σου αποκαλύψουμε ότι ο arberlis ήταν βαλτός, και σκοπός των μηνυμάτων του ήταν να δούμε πόσο γνήσια αφοσιωμένη είσαι στη νέα σου πορεία.
Και μετά από αυτή τη χαρούμενη νότα:
Πάνω από τις πάμπολλες συζητήσεις που μπορούν να γίνουν γι' αυτά τα θέματα (χρωστάω κι εγώ μια γνώμη ακόμα), θα ήθελα να τονίσω το πρακτικό σκέλος. Αυτός που το έκοψε και δεν θέλει να το ξαναρχίσει επειδή κάποια δύσκολη στιγμή βρέθηκε μπόσικος, πρέπει να έχει ετοιμαστεί από πριν για εκείνες τις στιγμές και να έχει πρόχειρα αυτά που είναι να πει στον εαυτό του για να τον σταματήσει πριν κάνει το λάθος.
Δύο πράγματα που πρέπει να θυμάται:
- Η επιθυμία να καπνίσω θα κρατήσει ελάχιστα δευτερόλεπτα. Οι συνθήκες μπορεί να συνεπάγονται ότι θα τη νιώσω πολλές φορές αυτή την επιθυμία, αλλά κάθε φορά θα διαρκεί ελάχιστα. Οπότε, για ελάχιστο χρόνο θα χρειαστεί να αντισταθώ.
- Είναι λάθος τεράστιο να νομίσω ότι μπορώ να καπνίσω ένα μόνο τσιγάρο και μετά να συνεχίσω πάλι την αντικαπνιστική μου πορεία όπως πριν.
Προσθέστε ό,τι θέλετε στα παραπάνω. Εμένα αυτές οι δύο σκέψεις με έχουν βοηθήσει σε στιγμές πολύ ισχυρού πειρασμού.
Αλήθεια, Προφέσορ; Να μου στείλεις το δίπλωμα να το κορνιζώσω!
Εγώ δεν αισθάνομαι πλέον κανενός είδους στέρηση και έχω να βρεθώ μπόσικη κάτι μήνες. Αλήθεια.
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα παραπάνω είναι να μην προσπαθεί κανείς να κόψει στανικά το κάπνισμα. Είναι σίγουρο ότι δεν θα τα καταφέρει.
Εγώ δεν αισθάνομαι πλέον κανενός είδους στέρηση και έχω να βρεθώ μπόσικη κάτι μήνες. Αλήθεια.
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα παραπάνω είναι να μην προσπαθεί κανείς να κόψει στανικά το κάπνισμα. Είναι σίγουρο ότι δεν θα τα καταφέρει.
Elsa
¥
Δανάη, πολύ πετυχημένα τα βιντεάκια! 
Εμένα πάντως, σαν πρώην καπνίστρια μου τη δίνει η τακτική των καπνιστών να υπερασπίζονται με τόσο πάθος κάτι τόσο φανερά λάθος! Υπήρξα καπνίστρια πολλά χρόνια αλλά δεν το βρίσκω ταπεινωτικό να παραδεχτώ οτι έκανα όλα αυτά τα χρόνια μια μεγάλη βλακεία. Δεν έχει κανένα ηρωισμό, κανένα μεγαλείο, καμιά μαγκιά το κάπνισμα.
Ένα λάθος είναι, πού είναι το κακό να παραδεχτώ οτι έκανα λάθος; Το μόνο είναι σάματι;
Πράγματι, είναι εντυπωσιακό πόσο αλλοιώνει τον χαρακτήρα το κάπνισμα (ένα χαρακτηριστικό όλων των εθισμών), σε τέτοιο βαθμό που ο καπνιστής να νομίζει οτι δεν υπάρχει σαν προσωπικότητα έξω από αυτό, οτι είναι άλλος, μισός άνθρωπος, χωρίς χαρά. Το έχω ακούσει από πολλούς που δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι ισχύει κιόλας.
Όπως θεωρώ άστοχα και αυτά περί αριστερών και ναζί. Τα έχω ακούσει και για τους χορτοφάγους… Μήπως κρύβω ένα ναζί μέσα μου, τελικά;
Στις ατελείωτες αριστερούτσικες συνελεύσεις κλπ που είχα παραστεί επικρατούσε ένα απίστευτο ντουμάνι και μου φαινόταν πάντα απίστευτα σχιζοφρενικό όλοι αυτοί που αγωνίζονταν ενάντια στο σύστημα και τους μεγαλοκαρχαρίες βιομήχανους να «τα σκάνε» κανονικά ακριβώς σε αυτούς που μάχονταν!
Κατερίνα, Αλεξάνδρα, Δανάη, Νίκελ, τα είπατε πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα να τα σκεφτώ καν. Να συμπληρώσω, ότι το βρίσκω τουλάχιστον μικρόψυχο να υπονομεύει με αυτόν τον τρόπο κάποιος την υπερπροσπάθεια ενός ανθρώπου, στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ειλικρίνειας και τάχα μου φιλικής συμβουλής από καθέδρας (και στο τέλος-τέλος μεταφέροντας μια προσωπική αδυναμία και αποτυχία και όχι τίποτα εμπεριστατωμένα γεγονότα)
Εμένα πάντως, σαν πρώην καπνίστρια μου τη δίνει η τακτική των καπνιστών να υπερασπίζονται με τόσο πάθος κάτι τόσο φανερά λάθος! Υπήρξα καπνίστρια πολλά χρόνια αλλά δεν το βρίσκω ταπεινωτικό να παραδεχτώ οτι έκανα όλα αυτά τα χρόνια μια μεγάλη βλακεία. Δεν έχει κανένα ηρωισμό, κανένα μεγαλείο, καμιά μαγκιά το κάπνισμα.
Ένα λάθος είναι, πού είναι το κακό να παραδεχτώ οτι έκανα λάθος; Το μόνο είναι σάματι;
Πράγματι, είναι εντυπωσιακό πόσο αλλοιώνει τον χαρακτήρα το κάπνισμα (ένα χαρακτηριστικό όλων των εθισμών), σε τέτοιο βαθμό που ο καπνιστής να νομίζει οτι δεν υπάρχει σαν προσωπικότητα έξω από αυτό, οτι είναι άλλος, μισός άνθρωπος, χωρίς χαρά. Το έχω ακούσει από πολλούς που δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι ισχύει κιόλας.
Όπως θεωρώ άστοχα και αυτά περί αριστερών και ναζί. Τα έχω ακούσει και για τους χορτοφάγους… Μήπως κρύβω ένα ναζί μέσα μου, τελικά;
Στις ατελείωτες αριστερούτσικες συνελεύσεις κλπ που είχα παραστεί επικρατούσε ένα απίστευτο ντουμάνι και μου φαινόταν πάντα απίστευτα σχιζοφρενικό όλοι αυτοί που αγωνίζονταν ενάντια στο σύστημα και τους μεγαλοκαρχαρίες βιομήχανους να «τα σκάνε» κανονικά ακριβώς σε αυτούς που μάχονταν!
Κατερίνα, Αλεξάνδρα, Δανάη, Νίκελ, τα είπατε πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα να τα σκεφτώ καν. Να συμπληρώσω, ότι το βρίσκω τουλάχιστον μικρόψυχο να υπονομεύει με αυτόν τον τρόπο κάποιος την υπερπροσπάθεια ενός ανθρώπου, στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ειλικρίνειας και τάχα μου φιλικής συμβουλής από καθέδρας (και στο τέλος-τέλος μεταφέροντας μια προσωπική αδυναμία και αποτυχία και όχι τίποτα εμπεριστατωμένα γεγονότα)
Με τέτοιους όρους ("αμπελοφιλοσοφίες", "τάχα μου", "από καθέδρας", "φιλοσοφικές περικοκλάδες" (sic), και άλλα συναφή) εγώ δεν μπορώ να κουβεντιάσω. Η όλη "συζήτηση" ενισχύει τη γενικότερη πεποίθησή μου ότι ο διάλογος μέσα από blog είναι κατά κανόνα μάταιος. Ο καθένας λέει τα δικά του με την εμμονή και την τυφλότητα που χαρακτηρίζει τους ευαγγελικούς ιεροκήρυκες. Προσπάθησα να θέσω ένα ζήτημα σε ευρύτερο πλαίσιο (όλα τα θέματα έτσι πρέπει να τίθενται, in a broad context) και δεν έγινα κατανοητός. 'Ισως διότι η συνήθεια να μην ακούμε τι λέει ο άλλος, να μην καταβάλλουμε καμία προσπάθεια να εννοήσουμε μιαν άλλη προσέγγιση, έχει γίνει βαρύτατος εθισμός. Με την σχεδόν βεβαιότητα ότι ούτε αυτό το τελευταίο θα γίνει κατανόητο, αποσύρομαι.
Ένα πράγμα που επίσης βοηθάει είναι η δημόσια δέσμευση, αυτό δηλαδή που έκανε εδώ η Κατερίνα (δεν χρειάζεται να γίνει σε φόρουμ, βέβαια :) -μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της οικογένειας ή των φίλων).
Για το Νο. 2 θα έλεγα ότι μπορεί να λειτουργήσει θετικά για κάποιους ανθρώπους, όχι όμως για όλους. Δηλ. όντως κάποιοι άνθρωποι με αυτή τη σκέψη μπορεί να μην ξανακαπνίσουν ποτέ ούτε ένα τσιγάρο. Αν όμως κάποιος βρεθεί τελικά σε μια αδύναμη στιγμή και καπνίσει, δεν χρειάζεται να νομίσει πως ήρθε το τέλος του κόσμου. Αν έχει στο νου του αυτή την οδηγία μπορεί να ξαναπέσει με τα μούτρα στο κάπνισμα, ενώ με μια πιο χαλαρή προσέγγιση μπορεί να θελήσει να συνεχίσει την προσπάθεια και να θεωρήσει την αδυναμία του μια μικρή παρένθεση.
Για τα υπόλοιπα: δεν συμφωνώ με την απόλυτη δήλωση ότι η προσωπικότητα όλων των καπνιστών είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με το τσιγάρο. Υπάρχουν, νομίζω, διαβαθμίσεις. Εγώ π.χ. ενώ το ένιωθα αυτό ως έφηβη δεν το ξαναένιωσα στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μου (εδώ και πάρα πολλά χρόνια καπνίζω ένα με δύο πακέτα το χρόνο, και τελευταία πιο πολύ ένα παρά δύο. Άλλοτε λειτουργεί καθαρά ως απόλαυση, άλλοτε όντως ως ασπίδα προστασίας σε περιόδους άγχους ή ανασφάλειας -δεν είμαστε όλοι τέλειοι :)).
Από την άλλη, δε συμφωνώ και με δηλώσεις τύπου: Όλοι οι καπνιστές είναι Χ (ανώριμοι, ψυχικά άρρωστοι ή οτιδήποτε άλλο). Θα έλεγα πως αυτές οι απόψεις φλερτάρουν επικίνδυνα με τον ρατσισμό, όσο κι αν επιδίωξή τους είναι να αντιστρέψουν μια άδικη κατάσταση. Ψυχολογική υποστήριξη μπορεί όντως να χρειαστεί αυτός που προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Για τη σύνδεση τσιγάρου ή αντικαπνιστικών εκστρατειών με ναζισμό ή με αριστερούς και δεξιούς: το ίδιο το κάπνισμα ή το μη κάπνισμα δεν νομίζω πως μπορεί να είναι από μόνο του αριστερό ή δεξιό, ναζιστικό ή φιλελεύθερο. Τι σχέση είχαν μ' όλα αυτά οι Ινδιάνοι που κάπνιζαν πολύ πριν από μας; Ωστόσο ιστορικά στη Δύση όντως το κάπνισμα έχει συνδεθεί κατά καιρούς με κινήματα χειραφέτησης (π.χ. των γυναικών) ή με την αστική δημοκρατία που λέει και ο arberlis. Άρα εκεί μιλάμε πια για μια κοινωνική πρακτική που μπορεί να συμβολίζει κάτι. Αλλά αυτή η νοηματοδότηση είναι ιστορικά και κοινωνικά καθορισμένη, δεν ισχύει μια για πάντα.
Ενώ, λοιπόν, η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους κλειστούς χώρους μου φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένη σήμερα (ουσιαστικά είναι απαγόρευση μιας απαγόρευσης που έχουμε ήδη επιβάλει στους μη καπνιστές), κάποιες αντικαπνιστικές εκστρατείες -σε ορισμένα κράτη, όχι παντού- προσωπικά μου φαίνονται αποκρουστικές: λογοκρισία έργων τέχνης (σινεμά και θέατρο κυρίως), απαγόρευση του καπνίσματος ακόμα και σε υπαίθριους χώρους, ακραίος στιγματισμός των καπνιστών (π.χ. με βιντεάκια σαν το πρώτο που παραθέτει η Δανάη). Αυτά όντως κτγμ δεν θυμίζουν και πολύ δημοκρατία ή ελευθερία, αλλά μάλλον πρακτικές μαζικής χειραγώγησης και υποδούλωσης.
Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι σε άλλο νήμα, βέβαια, αλλά μιας και ξεκίνησε κι εδώ αυτή η κουβέντα ας μας το συγχωρήσει η Κατερίνα...
Έντιτ: τώρα είδα και το μήνυμα του arberlis. Είναι όντως δύσκολες οι διαδικτυακές συζητήσεις, από κοντά αυτή η ίδια συζήτηση θα μπορούσε να έχει διαφορετική τροπή.