Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια

[Costas]

Kalaparusha Maurice McIntyre (1936-2013)

Ο τίτλος του γιουτουμπιού είναι παραπλανητικός. Αξίζει αλλιώς.

Προσθήκη: http://www.creativemusicfoundation.org/archive-project.html

 

[Costas]

Πολύ σαγηνευτικό αυτό το κλιπάκι (πέρα από τις ωραίες υπάρξεις). Μ' αρέσουν και τα λόγια: "Παίζεις εν ου παικτοίς", του λέει... Αμ αυτά τα samin', truthin'; Η ερμηνεία της Nancy, έξοχη όπως πάντα.

 

[bernardina]

Ένα διαδραστικό βίντεο, αλλιώτικο από τ' άλλα. Πήρε λίγο παραπάνω να ετοιμαστεί, αλλά άξιζε τον κόπο.

An interactive video introduced today to coincide with the release of a Bob Dylan anthology pays fitting tribute to what has become a classic track in an original and innovative way.
The player on Dylan's site takes the form of a TV set, encouraging you to flick through the channels on offer. Every channel plays a different show, but each is dubbed seamlessly with Dylan's track. What you're left with is a star-studded, interactive experience that feels like a Bob Dylan themed episode of The Twilight Zone. Drew Carey hosting The Price is Right, scholars on the History Network, the cast of Pawn Stars, an ESPN sports show, Marc Maron, shopping channels and more are all reinterpreted and reworked into a cohesive experience. According to its creators, no viewer will see the same video twice.

Κι άλλες πληροφορίες εδώ.

Δείτε το εκπληκτικό βίντεο και πείτε μας, how does it feel?

 

[Zazula]

Διαφορετικής μορφής (σε σχέση με τη γεωπολιτική) βαλκανοποίηση (εδώ, μερική και μουσική):

 

[nickel]

Και πάλι αλλαγή μορφής. Μια ονοματολογική συζήτηση μού θύμισε ένα συγκρότημα και έναν δίσκο του 1969 ξεχασμένα από τον καιρό που οι μπομπίνες μου έδωσαν τη θέση τους σε σιντιά και MP3s. Δυο λόγια από τους αναβιωτές και το Allmusic:

London trio Synanthesia were only together briefly, but in that time they made an album that has subsequently been hailed as a lost classic. With original copies (from 1969) changing hands for hundreds of pounds, Sunbeam is delighted to give it its first proper reissue, showing it to be a great lost British acid folk gem and a feast for lovers of acid folk and psychedelia.

'A mixture of delicate acoustic guitar, fluttering flute and shimmering vibraphone gives the music a distant, late night quality. If you can imagine Pentangle and the Modern Jazz Quartet playing Tudor jazz together, it may have sounded like this - a unique album' - theunbrokencircle.co.uk
http://www.sunbeamrecords.com/SYNANTHESIA/SYNANTHESIA.html


Review by Ned Raggett
Though recorded quickly over two days -- and indeed, literally recorded live in the studio with no overdubs -- Synanthesia's sole album from 1969 is a gentle treat for anyone interested in the obscurer realms of late-'60s U.K. folk and its descendants. It's always a pleasure to hear something that did not deservedly go out of print -- and therefore get an unnecessary reputation. Instead, the combination of bandleader Dennis Homes' gentle vocals and delicate guitar work, Leslie Cook's equally strong talents, and the ace-in-the-hole performing of sax and flute player Jim Fraser is often quite magical. That the band openly has a debt to the Incredible String Band and Bert Jansch practically goes without saying, but there's a difference between mere aping and finding a particular spin on a sound, and Synanthesia firmly comes down on the side of the latter. For such a rushed and in-the-moment album, the sound is often quite rich -- credit not only to Vic Gamm's inspired engineering, but to the band's clear abilities as a solid live act. Hearing Homes' gentle vibes work on "Peek Strangely and Worried Evening" or Cook's flourishes on mandolin for "Fates" shows how well each complements the other songwriter's work. Yet Fraser in many ways is the key throughout -- clearly picking up on jazz influences as much as folk ones, much like his bandmates, and the result is a detailed, fluid series of performances on his chosen instruments, ranging from the restrained then strutting sax parts on "Morpheus" to gentle background flute on "Rolling and Tumbling." The band's weakest element might be the lyrics, but nothing is outright bad, just sometimes awkward. Sunbeam's 2006 re-release, in keeping with the label's similar work, features not only excellent sound but winning, retrospective liner notes from Homes and a slew of rare pictures, plus a bonus track, "Shifting Sands," that originally appeared on an obscure compilation album from 1970.
http://www.allmusic.com/album/synanthesia-mw0000481379

 

[Zazula]

Πάμε γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα πάλι σε αλλαγή μορφής. :)
Πώς νιώθεις όταν πιάνεις πενταψήφιο αριθμό λέξεων τη μέρα για τρίτη μέρα στη σειρά;
Feels like I'm walking on air, feels like I'm flying!!!!!!!!!!!1

ΥΓ Κεφάλια μέσα τώρα, διότι ο πενταψήφιος αριθμός λέξεων ημερήσιας παραγωγής πρέπει να συνεχιστεί γι' ακόμη δύο μέρες...

 

[pidyo]

Διάβαζα για την Τζένιφερ Λόπες που τραγούδησε σε tribute για τη μεγάλη Σέλια Κρους (σα να λέμε ο Κολιτσιδάκης έπαιξε σε παιχνίδι προς τιμήν του Μπεκενμπάουερ) κι έπεσα σ' ένα τριβιδάκι που δεν ήξερα πού αλλού να βάλω:

Η μεγάλη Σέλια είχε το συγκλονιστικό πραγματικό όνομα Úrsula Hilaria Celia de la Caridad Cruz Alfonso de la Santísima Trinidad.

Άντε, ας βάλουμε κι ένα τραγουδάκι, όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη την θυμόμαστε μόνο ως αναμαλλιασμένη γιαγιά:

 

[nickel]

Την αδικείς τη Λόπες με την ποδοσφαιρική σύγκριση: μπορεί να μην έχει τη φωνάρα της Κρουζ, αλλά έχει όλα τα άλλα σε -άρα και ξεσήκωσε το κοινό στα AMA.

Και με την ευκαιρία, επίσης από τα ΑΜΑ: Say Something. Η Κριστίνα Αγκιλέρα με τους A Great Big World. Στα δύο βιντεάκια, το επίσημο και των AMA, κάποια πράγματα μου αρέσουν και άλλα με χαλάνε, οπότε να και τα δύο.

 

[Zazula]

 

[pidyo]

Τα στερνά του άρτι μακαρίτη Νέλσον Μαντέλα δεν τίμησαν τα πρώτα, αλλά δεν είναι ώρα για αναλύσεις. Ας τον ξεπροβοδίσουμε μ' ένα τραγουδάκι απλώς, από το ωραίο Graceland του Paul Simon.

 

[Earion]

Free Nelson Mandela

 

[pidyo]

Από το βιντεάκι του Paul Simon που έβαλα χτες θυμήθηκα τον φοβερό μπασίστα του Graceland, τον Bakithi Kumalo. Πηδώντας από βιντεάκι σε βιντεάκι, σκόνταψα σε ένα κομμάτι στο οποίο ο Kumalo παίζει μπάσο γιουκαλίλι με έναν Καναδό μουσικό, τον James Hill:

Ο Hill, που εκτός από συναυλίες, ασχολείται κυρίως με τη διδασκαλία (και θεωρεί το γιουκαλίλι ιδανικό όργανο για τη διδασκαλία μουσικής στα σχολεία), μπορεί να παίξει παπάδες στο γιουκαλίλι του:

Κι όταν έχει κέφια, μπορεί να κάνει το γιουκαλίλι του να κάνει τα πάντα:

 

[daeman]

Τα στερνά του άρτι μακαρίτη Νέλσον Μαντέλα δεν τίμησαν τα πρώτα, αλλά δεν είναι ώρα για αναλύσεις.
...

Νέλσον Μαντέλα
ΑΘΗΝΑ ΛΕΒΕΝΤΗ, doctv.gr, 06.12.2013

Μια συλλογή από ντοκιμαντέρ για τον Nelson Rolihlahla Mandela, τον αγώνα του κατά του Απαρχάιντ [sic] και την κληρονομιά που αφήνει στον Ανθρωπισμό:

The Life and Times of Nelson Mandela (Animated Legacy Comic Series)
part 1, part 2, part 3, part 4

History Channel - Miracle Rising South Africa

Apartheid in South Africa Laws, History: Documentary Film - Raw Footage (1957)

 

[nickel]

Ακούγεται και ξανακούγεται. Και ξανακούγεται.

We real cool. Του Nick Cave από το φετινό του άλμπουμ (Push the Sky Away)

 

[azimuthios]

Εκ Κρήτης ορμώμενοι.

Ακούστε τους: http://socialwaste.org/?lang=en

 

[nickel]

Έχουν ενδιαφέρον, θέλουν προσεκτικό άκουσμα.

Εμένα μου αρέσει ο ήχος τους (τα πάω καλά με την καλή χιπ-χοπ), ο στίχος μού φαίνεται αξιόλογος και η αγγλική μετάφραση πολύ καλή.

 

[Costas]

Γιουτουμπάκια δεν είναι, παρά σκέτη μουσική (καλύτερα!) Όσο το spotify είναι τζάμπα, χαρείτε μερικά από τα δεκάδες άλμπουμ της αξέχαστης Jeanne Lee.

 

[Costas]

Χορταστικότατη η Neneh Cherry με το τζαζ συγκρότημά της, The Thing, στο παρακάτω λάιβ "A Tribute to John Cherry": τζαζ κυρίως, αλλά και λίγο noise, και ροκ ρυθμοί, και πολύ κουλ παρουσία και κινησιολογία. Σε διάφορα σημεία μού θύμισε επίσης την Πάττι Σμιθ, στο δε 54.00 τραγουδάει το Blasé του Archie Shepp, από τον ομώνυμο μεγαλειώδη του δίσκο του 1969, με τραγουδίστρια την Jeanne Lee του προηγούμενου ποστ. Ο σαξοφωνίστας παίζει σαν τον Shepp σ' αυτό το κομμάτι.

Νά και το ορίτζιναλ Blasé από τη θεϊκή Jeanne (προσθέστε και τον Malachi Favors στο μπάσο, στη διανομή):

 

[nickel]

Είναι φοβερό πια τι ανακαλύπτετε (και τι έχω ανακαλύψει κι εγώ) με αυτό το ίντερνετ.

Προσπαθώ να τακτοποιήσω αυτές τις μέρες μια μεγαλούτσικη συλλογή μουσικών, ταινιών, προγραμμάτων κτλ. σε διάφορα μέσα ψηφιακής αποθήκευσης (βινίλια, μπομπίνες και κασέτες πήραν δρόμο εδώ και καιρό). Δύο μεγάλες σακούλες γέμισαν μόνο τα προγράμματα γραμμένα σε όλων των ειδών τις δισκέτες και σιντιά που πέταξα προχτές. Κρατάω ακόμα τις μουσικές σε σιντιά, αλλά από τη μια δεν έχω πια χώρο να ξέρω πού έχω τι, από την άλλη κοιτάζω μελαγχολικά αγαπημένα κομμάτια που έχω χρόνια να τα ακούσω. Μας έκλεψαν το χρόνο η ευκολία (ξέρετε πόσοι μουσικοί σταθμοί υπάρχουν στο διαδίκτυο;) και οι ανακαλύψεις, σαν τα παραπάνω. Σκέφτομαι να ανεβάσω τις μουσικές που θέλω να θυμάμαι και να ακούω πότε πότε σε κανέναν σέρβερ, να μπορέσω τουλάχιστον να τις τακτοποιήσω έτσι που να τις βλέπω. Έπειτα σκέφτομαι «Γιατί να κάνω τον κόπο;». Ένα ψάξιμο στο YouTube και το πιθανότερο είναι ότι θα βρω ολόκληρο το δίσκο, ίσως και καμιά ζωντανή εκτέλεση που να αξίζει, συνήθως και κάτι συναφές που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Και τα σιντάκια θα εξακολουθήσουν να σκονίζονται.

Από την άλλη, προχτές που κατέβηκα στο διαμέρισμα του γιου μου τον άκουσα να παίζει κάτι καλό (τον τελευταίο Κέιβ, νομίζω) σε βινίλιο. Με έβαλε να προσέξω τη διαφορά στον ήχο. Περίεργοι που είναι οι νέοι…

 

[Costas]

Και πώς θα περιέγραφες τη διαφορά στον ήχο, ω λόγιε;