Βλέπω έγινες φανατικός του ΒΒΤ.
Ίσως επειδή εγώ ανήκω σε οικογένεια μεταναστών και μεγάλωσα ανάμεσα σε δύο χώρες και από τα 17 μένω μόνη μου, δεν υπήρξε κανένα ιδιαίτερο δράμα όταν έφυγα από την Ελλάδα, ούτε περίμενε κανείς να επιστρέψω σε λίγα χρόνια. FFW και την εποχή που ερχόταν Αγγλία για σπουδές κι η κουτσή Μαρία ανακάλυψα ότι ευδοκιμούσε το είδος λαλάκης που δεν μπορεί χωρίς τη μανούλα του να του σιδερώνει τα σώβρακα και να του κόβει τη μπριζόλα, ο οποίος όλο κλαίγεται για την κακούργα ξενητειά που τον αναγκάζει να μένει σε φοιτητική εστία λουξ, το ηλίθιο το μπιμπισί που αναγκάζεται να το παρακολουθεί με τους υπότιτλους για κωφαλάλους γιατί δεν καταλαβαίνει τι λένε, τις καρακάξες τις Αγγλίδες που δεν είναι τόσο ωραίες όσο οι Σουηδέζες, τους καθηγητές που θέλουν εργασίες τη μία μετά την άλλη, κάθε τρεις μήνες κλπ κλπ.
Μια φορά μας πήγε ένας φίλος μου που γιόρταζε σε ένα καταγώγιο "ρεμπετάδικο" στο Λονδίνο, όπου η ορχήστρα, αποτελούμενη από μερικούς μαστουρωμένους μεσήλικες, εκτελούσε παραγγελιές, και σε περίπτωση που δεν το πιάναμε το νόημα, μας εξηγούσε απο το μεγάφωνο ο αοιδός: Παραγγελιά για την Τασούλα. Παραγγελιά σημαίνει ότι η Τασούλα χορεύει. Μη σηκωθεί κανένας άλλος γιατί θα του κόψω τα πόδια. Το τραπέζι της Τασούλας ήταν δεκαοχτάρηδες φοιτητές που ήθελαν να ακούσουν τραγούδια της ξενητειάς και να κλάψουν απο νοσταλγία. Οι άλλοι πελάτες ήταν όλοι Ρώσσοι μαφιόζοι μετά των κυριών τους και των σωματοφυλάκων τους, οπλοφορούσαν εμφανώς και δε μιλάγανε, δε λαλάγανε. Ομολογώ ότι ψυχαγωγήθηκα φοβερά εκείνη τη βραδιά, είχαμε ξελιγωθεί από τα γέλια με αυτά που βλέπαμε, π.χ. στο δίπλα τραπεζι ένας πιτσιρίκος γκάριζε μάνα γιατί με γέννησες και μ'έστειλες Λονδίνο ενώ τα έσπαγε από τον καημό κλπ κλπ. Εννοείται δεν ξαναπήγαμε.
