Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις αυτές. Η δική μου ένσταση είναι ότι δεν βλέπω το λόγο να σεβαστώ μια πεποίθηση. Σέβομαι τον άνθρωπο, σέβομαι το δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορώ να σεβαστώ αυτό που πιστεύει, αν δεν είναι άξιο σεβασμού. Ο de facto σεβασμός δίνεται σε ανθρώπους, όχι σε ιδέες. Ο σεβασμός σε ιδέες κερδίζεται, δεν χαρίζεται, και κυρίως δεν επιβάλλεται από τον νόμο.
Αν κάποιοι ταυτίζονται τόσο με τις ιδέες τους ώστε να νιώθουν προσβεβλημένοι όταν κάποιος τις κοροϊδεύει, τότε εκείνοι έχουν το πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να μην ζωγραφίζω τον Μωάμεθ επειδή κάποιοι αισθάνονται θιγμένοι. Και μην μου πείτε ότι η ζωγραφική δεν είναι προσβολή: για τον φανατικό μουσουλμάνο είναι, και μάλιστα σε σημείο που νιώθει δικαιωμένος να σκοτώσει. Για τον χριστιανό μπορεί να θεωρηθεί προσβολή το να πω ότι αποκλείεται η παναγία να συνέλαβε χωρίς να κάνει σεξ. Έχω γελάσει με το ανέκδοτο που λέει ότι βρέθηκε ένα λουκάνικο στον παράδεισο, το πήγαν μπροστά στην παναγία και είπε "α, ένας κρίνος!" και το έχω διηγηθεί κι εγώ μάλιστα. Πρέπει να πάω φυλακή;
Ποιος λοιπόν θ' αποφασίζει τι είναι προσβλητικό για μια πεποίθηση και τι όχι; Η ευθιξία του κάθε περισσότερο ή λιγότερο θρήσκου; Ο κοινός νους; Ποιος είναι πάλι αυτός και πώς θα τον εντοπίσουμε; Θα βασιζόμαστε στο τι ψυχανεμίζεται κάθε δικαστής;
Για μένα, τίποτε απολύτως δεν μπορεί να προσβάλει μια πεποίθηση. Οι πεποιθήσεις δεν έχουν προσωπικότητα, δεν προσβάλλονται. Οι άνθρωποι που τρέφουν αυτές τις πεποιθήσεις, καλό θα είναι να μάθουν ότι δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο επειδή νιώθουν ότι είναι "ιερές", όπως δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο καμία απολύτως πεποίθηση. Αν αυτά που λες μου φαίνονται γελοία, θα σε γελοιοποιήσω. Μπορείς να με γελοιοποιήσεις κι εσύ, μπορείς να με αποφύγεις για να μην συγχίζεσαι, μπορείς να προσπαθήσεις να αποδείξεις ότι δεν είναι γελοία, μπορείς να προσπαθήσεις να με πείσεις ότι κάνω λάθος.
Αλλά δεν μπορείς να αξιώνεις το δικαίωμα να τιμωρούμαι με ποινές από το κράτος.
Ο Σίλας τα λέει πολύ ωραία εδώ: