Αντιπροπαροξύτονες λέξεις στα ελληνικά

[Hellegennes]

Ποια είναι η μεταφραστική λύση των ξένων λέξεων που τονίζονται πριν την προπαραλήγουσα; Π.χ. πώς μεταφράζεται η Paramount; Παραμάουντ; Υπάρχει κάποια πάγια τακτική κι αν ναι ποια είναι; Συνήθως βλέπω τον τόνο να κατεβαίνει στην παραλήγουσα, αν και η ελληνική γλώσσα έχει την δυνατότητα τονισμού στην προπαραλήγουσα.

 

[drsiebenmal]

Σε αυτές τις περιπτώσεις, στα ελληνικά τονίζουμε συνήθως στον δευτερεύοντα τόνο: Μπέκεν-μπάουερ > Μπεκενμπάουερ

 

[AoratiMelani]

Αυτό που λέει ο δόκτωρ.

 

[Hellegennes]

Τι κάνουμε με λέξεις που στα αγγλικά δεν είναι ακριβώς προπαροξύτονες, αλλά στα ελληνικά γίνονται (π.χ. Μίλιονερ);

 

[nickel]

Φαντάζομαι ότι τις αντιμετωπίζουμε όπως τον γάιδαρο, αλλά θα πρέπει να δω κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

 

[sarant]

Τις φορτώνουμε και τις χτυπάμε, δηλαδή;

 

[nickel]

Τις φορτώνουμε και τις χτυπάμε, δηλαδή;

Επ, αυτό θα μπορούσες να το πεις αν δεν το είχα γράψει με πλάγια. Γιατί θαρρείς τα προσέχω τα πλάγια και τα κόμματα; :)

 

[drsiebenmal]

Ο μίλιονερ σε τι διαφέρει από τον πάλιουρα;

 

[nickel]

Το αγγλικό millionaire διαφέρει αρκετά στον τονισμό: /ˌmɪljəˈneə(r)/

 

[drsiebenmal]

Ναι, δεν αναφέρθηκα στο αγγλικό, σύγκρινα την απόδοση που έκανε ο Ελληγεννής.

 

[Hellegennes]

Συγγνώμη, έπρεπε να το διευκρινίσω. Εμένα στο μυαλό μου είναι ασυνίζητο. Δηλαδή δεν το προφέρω όπως το "μίλια".

 

[drsiebenmal]

Το ασυνίζητο θα τονιστεί τότε, λογικά, με τον δευτερεύοντα αγγλικό τόνο: μιλι·ονέρ

 

[Hellegennes]

Φαντάζομαι ότι τις αντιμετωπίζουμε όπως τον γάιδαρο, αλλά θα πρέπει να δω κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Καταπληκτικό παράδειγμα ο γάιδαρος. Ακριβώς τέτοια περίπτωση είναι κι ο Σπάιντερμαν.

 

[nickel]

Έχουμε γράψει περισσότερα για το θέμα του τονισμού των μεταγραμμένων κύριων ονομάτων, ίσως εδώ ίσως στο παλιότερο φόρουμ.

Αναρωτιέται ο Σαραντάκος στα σημερινά μεζεδάκια του: «δεν θα συμφωνήσω όταν τονίζει το Λοντοντερι στην πρώτη συλλαβή, παραβιάζοντας την τρισυλλαβία. Θα προσαρμόσουμε την ελληνική μεταγραφή του ονόματος στο λαρύγγι των Ελλήνων και θα πούμε Λοντόντερι. Συμφωνείτε;»

Εγώ δεν συμφωνώ. Θεωρώ ότι την τρισυλλαβία δεν τη παραβιάζουν ούτε λέξεις πολυσύλλαβες με τον τόνο στην αρχή ή κοντά στην αρχή. Γιατί και σ’ αυτές τις λέξεις ο αγγλόφωνος ρίχνει έναν δευτερεύοντα τόνο σε μια παραλήγουσα, π.χ. /ˈhɛmɪŋˌweɪ/, /ˈlʌnd(ə)nˌdɛri/ και μερικές εκατοντάδες παρόμοιες.

Αντίστοιχα εμείς τονίζουμε εκεί που η αγγλική λέξη έχει τον δευτερεύοντα τόνο και μπορούμε να ρίξουμε έναν δευτερεύοντα τόνο στην αρχή. Δηλαδή, να γράφουμε Χεμινγουέι, Λοντοντέρι και να προφέρουμε /ˌhɛmɪŋˈweɪ/, /ˌlʌndənˈdɛri/.

 

[Duke_of_Waltham]

Το παράδειγμα του Londonderry έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί πρόκειται για όνομα διαφιλονικούμενο: η πόλη ξεκίνησε ως Derry, και το London προστέθηκε αργότερα· το αν αποκαλούσες την πόλη Londonderry (επίσημη χρήση) ή Derry (τοπική, ανεπίσημη χρήση) έφτασε τελικά να σε ξεχωρίζει ως Προτεστάντη ή Καθολικό αντίστοιχα μέσα στο πολωτικό κλίμα των Ταραχών της Βόρειας Ιρλανδίας. Σε κάθε περίπτωση, το Derry αποτελεί τον πυρήνα του ονόματος και είναι σωστό να τονίζεται κάπως:

Historically, Londonderry was pronounced in Ireland as /ˌlʌndənˈdɛri/, with primary stress on the third syllable and secondary stress on the first syllable. In England, it was pronounced/ˈlʌndəndəri/, with primary stress on the first syllable and the third syllable reduced or elided. This latter is still used for the Marquess of Londonderry's title; otherwise, the usual pronunciation now is /ˈlʌndəndɛri/ with primary stress on the first syllable and secondary stress on the third syllable. In 1972, Lord Shackleton commented, 'I very much hope that Ministers will stop talking about "Londond'ry". If they do not call it "Derry" they might at least call it "Londonderry".'

Γενικά θα συμφωνήσω με τον Νίκελ ως προς την υιοθέτηση του δευτερεύοντα τόνου, καθώς το θεωρώ μακράν προτιμότερο να διατηρήσουμε κάποια σχέση με το πρωτότυπο. Το «Λοντόντερι» πιστεύω ότι θα ηχούσε άσχημα στ' αφτιά οποιουδήποτε έχει την παραμικρή εξοικείωση με τη συγκεκριμένη πόλη.

 

[SBE]

Μου θυμίζει αυτό την Έλεν Οξένμπερι. Ποια είναι αυτή; Αυτή που εικονογραφεί τα βιβλία του Τριβιζά, που γράφεται με έναν ξεγυρισμένο τόνο.

 

[nickel]

Ναι, είναι η περίπτωση που το δεύτερο συνθετικό προφέρεται σαν μία συλλαβή, αφού το /ə/ σχεδόν εξαφανίζεται. Έτσι στα αγγλικά έχουμε Όξενμπρι και Κάντερμπρι (αλλά στα ελληνικά Κάντερμπερι ή Καντερμπέρι και, δυστυχώς, και Καντέρμπουρι).

 

[Zazula]

...στα ελληνικά Κάντερμπερι ή Καντερμπέρι και, δυστυχώς, και Καντέρμπουρι.

Χαχαχα, πού να μάθεις δηλαδή ότι εγώ και κάτι άλλοι το λέμε Καντέμπουρι (ούτε που 'ξερα πως έχει κι άλλο ρο).

 

[daeman]

Οι θρύλοι του Canterbury.

 

[SBE]

Πείτε την Καντουαρία να μην έχετε πρόβλημα με τον τόνο ή με τα Ρ.