Margaret Thatcher
- Thread starter arberlis†
- Start date
SBE
¥
Απορίες με αφορμή μια κηδεία:
Ποιός κάθεται και σχεδιάζει την κηδεία του; Και μάλιστα πολλά χρόνια πριν πεθάνει;
Μας είπε ο εκφωνητής εκατό φορές "και τώρα ο τάδε ύμνος που τον επέλεξε η Θάτσερ για την κηδεία της όσο ζούσε", "και τώρα ο άλλος ύμνος που είχε ζητήσει η Θάτσερ να παιχτεί στην κηδεία της", "και συνεχίζουμε με τον Τάδε που θα διαβάσει απόσπασμα του Ευαγγελίου που είχε ζητήσει η Θάτσερ" κλπ κλπ. Επίσης το πώς θα γινόταν η κηδεία κλπ είχε αποφασιστεί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, γιατί το σχέδιο είχε εγκρίνει ο Μπλαιρ αρχικά και κάθε επόμενος πρωθυπουργός το ενέκρινε αυτόματα.
Έτσι σε αυτά που άκουσα αυτές τις μέρες για το χαρακτήρα της Θάτσερ προστίθεται η μεγαλομανία. Όλα κακά τα σχόλια παρεμπιπτόντως, ακόμα και από στενούς συνεργάτες της που προσπαθούσαν να τα ντύσουν με φιλοφρονήσεις, όπως:
Άκουγε με προσοχή κάθε κριτική, και έγραφε κανονικά όποιον διαφωνούσε μαζί της
Ήξερε ακριβώς τι ήθελε στη ζωή της, και πατούσε επί πτωμάτων για να το πετύχει
κλπ κλπ τα οποία είναι για τους βιογράφους.
Πιο πολύ μου άρεσε κάτι που παρατήρησε χτες κάποιος στο ραδιόφωνο του μπιμπισί: ότι στα ΜΜΕ ξαναγράφεται η ιστορία με μορφή λιβανίσματος. Η Θάτσερ ολομόναχη και με το ένα χέρι δεμένο πισθάγκωνα και αλυσοδεμένη στο κατάρτι πολέμησε τον κομμουνισμό και οδήγησε στην κατάρρευση τους ανατολικού μπλοκ (προφανώς με μόνο όπλο την τσάντα στο άλλο χέρι).
Ποιός κάθεται και σχεδιάζει την κηδεία του; Και μάλιστα πολλά χρόνια πριν πεθάνει;
Μας είπε ο εκφωνητής εκατό φορές "και τώρα ο τάδε ύμνος που τον επέλεξε η Θάτσερ για την κηδεία της όσο ζούσε", "και τώρα ο άλλος ύμνος που είχε ζητήσει η Θάτσερ να παιχτεί στην κηδεία της", "και συνεχίζουμε με τον Τάδε που θα διαβάσει απόσπασμα του Ευαγγελίου που είχε ζητήσει η Θάτσερ" κλπ κλπ. Επίσης το πώς θα γινόταν η κηδεία κλπ είχε αποφασιστεί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, γιατί το σχέδιο είχε εγκρίνει ο Μπλαιρ αρχικά και κάθε επόμενος πρωθυπουργός το ενέκρινε αυτόματα.
Έτσι σε αυτά που άκουσα αυτές τις μέρες για το χαρακτήρα της Θάτσερ προστίθεται η μεγαλομανία. Όλα κακά τα σχόλια παρεμπιπτόντως, ακόμα και από στενούς συνεργάτες της που προσπαθούσαν να τα ντύσουν με φιλοφρονήσεις, όπως:
Άκουγε με προσοχή κάθε κριτική, και έγραφε κανονικά όποιον διαφωνούσε μαζί της
Ήξερε ακριβώς τι ήθελε στη ζωή της, και πατούσε επί πτωμάτων για να το πετύχει
κλπ κλπ τα οποία είναι για τους βιογράφους.
Πιο πολύ μου άρεσε κάτι που παρατήρησε χτες κάποιος στο ραδιόφωνο του μπιμπισί: ότι στα ΜΜΕ ξαναγράφεται η ιστορία με μορφή λιβανίσματος. Η Θάτσερ ολομόναχη και με το ένα χέρι δεμένο πισθάγκωνα και αλυσοδεμένη στο κατάρτι πολέμησε τον κομμουνισμό και οδήγησε στην κατάρρευση τους ανατολικού μπλοκ (προφανώς με μόνο όπλο την τσάντα στο άλλο χέρι).
Ο καιρός πέρασε και το γεγονός έσβησε από την επικαιρότητα, αλλά έχω δύο καλές δικαιολογίες για να επανέλθω και να κλείσω: Πρώτον, βρήκα το κείμενο του Τζούλιαν Μπαρνς, την περικοπή δηλαδή που σας υποσχέθηκα, και που αξίζει τον κόπο νομίζω να διαβαστεί, και δεύτερον, υπέπεσε στην αντίληψή μου πολύ μετά αφότου γράφτηκε ένα κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου που με επαναφέρει στις εποχές της νιότης και της αθωότητας. Συγχωρήστε τα γεροντικά μου παραληρήματα ...
The Iron Lady has also set off a round of pre-obituaries, and a readying for the day of Mrs. T’s departure (though her physical health has always been robust—“They can’t find anything wrong with me,” she boasted during the 1979 election campaign, after having her blood pressure and heart rate tested. “They never can”). The recent news that she will be given a state funeral—the first since that of Winston Churchill in 1965—has provoked an ironic e-petition to Parliament. (This is a recent innovation in British democracy: rack up 100,000 e-signatures and your request will be considered.) In a cute parody of government-speak, the petition proposes:
In keeping with the great lady’s legacy, Margaret Thatcher’s state funeral should be funded and managed by the private sector to offer the best value and choice for end users and other stakeholders. The undersigned believe that the legacy of the former PM deserves nothing less and that offering this unique opportunity is an ideal way to cut government expense and further prove the merits of liberalized economics Baroness Thatcher spearheaded.
Online signatures have so far reached 28,000. Only another 72,000 needed by October. After all, it wouldn’t be right if Mrs. Thatcher failed to divide the nation in death, having done so for so very long in life.
Julian Barnes
Daddy’s Girl. The New York Review of Books, February 23, 2012.
——————
Margaret Thatcher Rock ’N’ Roll
Σώτη Τριανταφύλλου
Margaret Thatcher Rock ’N’ Roll
Σώτη Τριανταφύλλου
O θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ προκάλεσε κύμα downloading ροκ κομματιών της εποχής 1979-1990. Η ιδέα ότι η Μάγκι ήταν η ενσάρκωση του Σατανά επί της γης ενέπνευσε το βρετανικό ροκ και συνέβαλε στην ενηλικίωσή του: από το «Ghost Town» των Specials μέχρι το «Margaret on the Guillotine» του Morrissey, ένα ευρύ φάσμα από μουσικά υποείδη περιέγραφαν τη Βρετανία —«ένα μικρό νησί»— και την ηγεσία της, την περιβόητη απεργία των ανθρακωρύχων και τα τελευταία επεισόδια στη Βόρεια Ιρλανδία.
Για τους αναρχο-πανκ «η ενσάρκωση του Σατανά» ήταν ένα δώρο: τι καλύτερο μπορεί να τύχει σε κάποιον που παίζει σε μια μπάντα που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι το απόλυτο Κακό; Η Μάργκαρετ Θάτσερ εξέφραζε χωρίς συμπλέγματα ένα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που θεωρούσε τα συνδικάτα, τους σοσιαλιστές, τους φιλελευθέρους και τους μετανάστες «εσωτερικούς εχθρούς»: γύρω της, τη στιγμή που αναδείχτηκε στην πρωθυπουργία, ακουγόταν το πανκ —δυσαρμονικές κιθάρες, κοφτά riffs και τα υπολείμματα του sex, drugs and rock’n’roll. Κι ενώ το πανκ έδινε τη θέση του στη νεορομαντική ποπ, το σύνθημα των Sex Pistols «No Future» αποκτούσε συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Tο πανκ είχε αναπτυχθεί στη διάρκεια της κυβέρνησης των Εργατικών —μιας εποχής μαρασμού όπου δεν ήξερες ποιον να κατηγορήσεις. Κι ύστερα βρέθηκε ο δράστης: ακόμα και ο Paul Weller, που, όταν συμμετείχε στους Jam, ψήφιζε Τόρυς, μεταμορφώθηκε σε ηγετική μορφή των Red Wedge, μιας κολεκτίβας μουσικών με αριστερές πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο «κομμουνιστής» Billy Bragg, η Kirsty MacColl, οι Communards. Όσο για τον Joe Strummer των Clash ήθελε να τοποθετήσει τη φωτογραφία της Θάτσερ μαζί με μια σβάστικα στο εξώφυλλο του EP «The Cost of Living» που κυκλοφόρησε την ημέρα των εκλογών του 1979. (Τελικά, άλλαξε γνώμη). Και προτού η Θάτσερ περάσει ένα χρόνο στην πρωθυπουργία, οι Beat τραγουδούσαν «Stand Down Margaret», προσθέτοντας, ευγενικά, «please».
Oι ροκ μπάντες ήταν ήδη βαμμένες με τα χρώματα του πολέμου εξαιτίας του πανκ, που ήταν πολιτικοποιημένο με τον τρόπο του. Και μολονότι οι μουσικές τεχνοτροπίες άλλαζαν και τα παλιά πανκ συγκροτήματα διαλύονταν, η πολιτική ποπ άνθιζε δίπλα στην ανώδυνη εκδοχή των Duran Duran, που συμπληρωνόταν από τα καταγέλαστα χτενίσματα τύπου Lady Di (φράντζες φτιαγμένες με πιστολάκι). Οι ιδέες και το Zeitgeist προϋπήρχαν –στο πρόσωπο της Μάργκαρετ Θάτσερ βρήκαν τον ιδανικό αντιήρωα, τον άνθρωπο που έπρεπε να πεθάνει.
Η μουσική γύρω από τη Θάτσερ εμφανίστηκε με ποικίλη θεματική. Υπήρχαν κομμάτια που περιέγραφαν με μελανά χρώματα τη Βρετανία («Shipbuilding», Robert Wyatt, «A Town Called Malice», Jam), την ύφεση των αρχών της δεκαετίας του 1980 και την κρίση των Φόκλαντς («How Does It Feel to Be the Mother of 1.000 Dead», Crass) καθώς και την ίδια τη Μάγκι. Οι Βlow Monkeys γιόρταζαν, πρόωρα, τον χαμό της στο «Τhe Day After You» και ο Elivis Costello την καθύβριζε στο «Τramp the Dirt Down». Δεν ήταν λίγα τα συγκροτήματα που έχτισαν σχεδόν όλο τους το έργο στην αντίθεση με τις θατσερικές αξίες: οι Smiths ήταν ένα από αυτά, αλλά, ακόμα και οι Wham!, ακόμα και οι Spandau Ballet εκφράζονταν εναντίον της.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ άντεξε περισσότερο από τους εχθρούς της. Κι όταν έχασε την εξουσία —όχι εξαιτίας του εχθρικού ροκ αλλά εξαιτίας του ίδιου του Κοινοβουλίου, των λεγόμενων backbenchers— το Zeitgeist είχε αρχίσει να αλλάζει: στο κομμάτι των Pulp «The Last Day of the Miner’s Strike», η εργατική αντίσταση («people marching, people shouting») εξελίσσεται σε ψυχαγωγία («socialism gave way to socializing»): οι αγώνες είχαν παρατραβήξει, λίγοι ήταν όσοι επέμεναν ακόμα.
Ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ δεν την έκανε πιο συμπαθητική· πολλοί είναι ακόμη πρόθυμοι να κάψουν το ομοίωμά της· οι νεκροί δεν δεδικαίωνται. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το «Τhatcher’s Children» των Primal Scream. Στο μεταξύ, σημειώνεται ρεκόρ downloading του «Τhatcher Fucked the Kids» του Frank Turner, καθώς και του «The Day That Margaret Thatcher Dies» του Pete Wylie. Για μια ακόμα φορά, οι άνθρωποι πεθαίνουν, τα ινδάλματα κατακρημνίζονται, τα αρνητικά πρότυπα ανατρέπονται· το ροκ εντ ρολ will never die.
Athens Voice, τεύχος 433, 23.4.2013
Για τη Θάτσερ θα ’πρεπε να θέλω να γράψω και να γράψω πολλά. Όχι να πρέπει να γράψω — τόσα και τόσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες, δεν είχαμε έλλειψη. Αλλά να θέλω εγώ να γράψω, από δική μου ανάγκη: επειδή ήμουν εκεί και έγραψα πολλά τότε. Όταν, επί Μέιτζορ πια, το 1997, έγιναν εκλογές και ήταν να βγουν οι Εργατικοί, πήγα στην Αγγλία για να είμαι πάλι εκεί και να παρακολουθήσω από κοντά την αλλαγή φρουράς.
Όμως δεν έφταιγε που ήταν πιο φορτωμένο το ωράριο το τελευταίο τρίμηνο. Έφταιγε που δεν ήξερα τι να γράψω, τα είχα όλα μέσα μου έναν αχταρμά, λες και τα χρόνια μού προσθέτουν αβεβαιότητες αντί να μου ενισχύουν τις βεβαιότητες. Πού θα πάει, θα βρω τη σωστή οπτική, να το βγάλω από μέσα μου.
Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι τα χρόνια της Θάτσερ γέννησαν και την πιο απαίσια ροκ. Μια μουσική απροσποίητη, μια καθαρή λουμπενιά, και γι’ αυτό εντελώς απεχθή στα καλομαθημένα μου αφτιά. 35 χρόνια τώρα έχω έναν διαρκή πόλεμο με την πανκ. Χαίρομαι που στην περίπτωσή της οι παλιές βεβαιότητες παραμένουν αναλλοίωτες.
Όμως δεν έφταιγε που ήταν πιο φορτωμένο το ωράριο το τελευταίο τρίμηνο. Έφταιγε που δεν ήξερα τι να γράψω, τα είχα όλα μέσα μου έναν αχταρμά, λες και τα χρόνια μού προσθέτουν αβεβαιότητες αντί να μου ενισχύουν τις βεβαιότητες. Πού θα πάει, θα βρω τη σωστή οπτική, να το βγάλω από μέσα μου.
Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι τα χρόνια της Θάτσερ γέννησαν και την πιο απαίσια ροκ. Μια μουσική απροσποίητη, μια καθαρή λουμπενιά, και γι’ αυτό εντελώς απεχθή στα καλομαθημένα μου αφτιά. 35 χρόνια τώρα έχω έναν διαρκή πόλεμο με την πανκ. Χαίρομαι που στην περίπτωσή της οι παλιές βεβαιότητες παραμένουν αναλλοίωτες.
LostVerse
Member
Το παραπάνω κείμενο δεν κάνει απλώς αυτό το λάθος, είναι αυτό το λάθος προσωποποιημένο από την αρχή ως το τέλος.
Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο, όμως, για όλους να εξηγήσεις με ένα δυο παραδείγματα τι εννοείς; Κάνει λάθος το κείμενο σε εκτιμήσεις για πρόσωπο; Μα... δεν βλέπω εκτιμήσεις. Για γεγονότα; Για ποια; (Αναφέρονται πολλά.) Ποια είναι η σωστή εκτίμηση, κατά τη γνώμη σου; Τι ουσιαστικό μπορείς να συνεισφέρεις σε αυτή τη συζήτηση που ξεκινάς; Διαφορετικά, δεν έχει κανένα νόημα ένας αδιάφορος αφορισμός.
Επειδή ο Peter Thompson στα 1980 χρησιμοποίησε μια φωτογραφία της Θάτσερ για να δείξει πώς λειτουργεί ένα φαινόμενο οφθαλμαπάτης, αυτό ονομάστηκε Thatcher effect.
To βλέπουμε εδώ σε μια φωτογραφία:
Κι εδώ σε βιντεάκι:
To βλέπουμε εδώ σε μια φωτογραφία:
Κι εδώ σε βιντεάκι:
O περιοδικός πίνακας της Μάργκαρετ Θάτσερ: http://www.totalpolitics.com/article_assets/articledir_736/368427/thatcher 4 website.pdf
Όσοι έχετε (κι όσες δεν έχετε) μουστάκια ετοιμαστείτε να χαμογελάσετε κάτω από αυτά· το βρετανικό αντερστέιτμεντ σε άλλη μια στιγμή παράμιλλης περφόρμανς:
Snubbing Margaret Thatcher's Clothes (Lauren Collins, The New Yorker, 4 Νοεμβρίου 2015)
“The V&A politely declined the offer of Baroness Thatcher’s clothes, feeling that these records of Britain’s political history were best suited to another collection which would focus on their intrinsic social historical value,” a spokesperson from the Victoria and Albert Museum told the Telegraph on Monday. “The museum is responsible for chronicling fashionable dress and its collecting policy tends to focus on acquiring examples of outstanding aesthetic or technical quality.”
The close reader marvels: fifty-seven words and nearly each one of them spring-loaded with unassailably punctilious contempt. The statement was less a press release than a model of passive aggression. Who says “politely” when he is being polite? As an elegant variation, “these records of Britain’s political history” fairly screamed “hideous polyester rags.” Since the museum was charged with “chronicling fashionable dress,” and it was sadly unable—a matter of policy, you see—to make room for Baroness Thatcher’s looks, then Baroness Thatcher, it was saying without exactly saying, must have been categorically unfashionable. In the second half of the sentence, the museum twisted the fish knife again: not only were her clothes dowdy, they weren’t even nicely made. You couldn’t fail to understand the meaning of “best suited to another collection.” Thatcher’s double-breasted crepe suits were, in fashion terms, unclubbable. The application didn’t get lost. Her wardrobe had been blackballed.
Snubbing Margaret Thatcher's Clothes (Lauren Collins, The New Yorker, 4 Νοεμβρίου 2015)
“The V&A politely declined the offer of Baroness Thatcher’s clothes, feeling that these records of Britain’s political history were best suited to another collection which would focus on their intrinsic social historical value,” a spokesperson from the Victoria and Albert Museum told the Telegraph on Monday. “The museum is responsible for chronicling fashionable dress and its collecting policy tends to focus on acquiring examples of outstanding aesthetic or technical quality.”
The close reader marvels: fifty-seven words and nearly each one of them spring-loaded with unassailably punctilious contempt. The statement was less a press release than a model of passive aggression. Who says “politely” when he is being polite? As an elegant variation, “these records of Britain’s political history” fairly screamed “hideous polyester rags.” Since the museum was charged with “chronicling fashionable dress,” and it was sadly unable—a matter of policy, you see—to make room for Baroness Thatcher’s looks, then Baroness Thatcher, it was saying without exactly saying, must have been categorically unfashionable. In the second half of the sentence, the museum twisted the fish knife again: not only were her clothes dowdy, they weren’t even nicely made. You couldn’t fail to understand the meaning of “best suited to another collection.” Thatcher’s double-breasted crepe suits were, in fashion terms, unclubbable. The application didn’t get lost. Her wardrobe had been blackballed.
SBE
¥
Ναι, αλλά μετά το πήραν πίσω.
V&A reconsidering offer of Margaret Thatcher collection
Kι έβγαλαν άλλη αριστουργηματική ανακοίνωση σχετικά με την κριτική που δέχτηκαν:
“The V&A is a constantly evolving institution, and if we were approached today it is perfectly possible that discussions might develop in a different direction, and we welcome public interest and debate in how we collect and how we research and display our collections to the widest audience".
ΥΓ Θέλω να ξέρω τι κριτήρια βάζει το V&A για την πρόσληψη εκπροσώπου τύπου. Προηγούμενη διπλωματική καριέρα;
ΥΓ2 Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη είναι ότι η οικογένεια Θάτσερ δεν πρότεινε στο μουσείο να του δωρίσει τα ρούχα της Θάτσερ. Πρότειναν να τα αγοράσει το μουσείο.
V&A reconsidering offer of Margaret Thatcher collection
Kι έβγαλαν άλλη αριστουργηματική ανακοίνωση σχετικά με την κριτική που δέχτηκαν:
“The V&A is a constantly evolving institution, and if we were approached today it is perfectly possible that discussions might develop in a different direction, and we welcome public interest and debate in how we collect and how we research and display our collections to the widest audience".
ΥΓ Θέλω να ξέρω τι κριτήρια βάζει το V&A για την πρόσληψη εκπροσώπου τύπου. Προηγούμενη διπλωματική καριέρα;
ΥΓ2 Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη είναι ότι η οικογένεια Θάτσερ δεν πρότεινε στο μουσείο να του δωρίσει τα ρούχα της Θάτσερ. Πρότειναν να τα αγοράσει το μουσείο.
Why Margaret Thatcher's power suits are worthy of the V&A
By refusing the clothes in which Maggie entranced and terrorised the nation, the museum has snubbed a moment in style history on a par with Bowie’s platforms.
Αν είναι δυνατόν! :woot: Θεοί του ροκ, τι ιεροσυλία!
Αφού όμως άνοιξε η συζήτηση, ας ακούσουμε κι αυτό:
Thatcher never aspired to be a fashion plate, as she might have phrased it. Her mantra for dressing – “never flashy, just appropriate” – made it crystal clear that she did not dress for the joy of wearing beautiful clothes. No lover of design for its own sake, Thatcher doesn’t necessarily belong among the aesthetic purists who make up the V&A’s hardcore fans.
But fashion is broader than pure aesthetics. Thatcher’s look may never have been fashionable, but it was enormously effective as a tool for projecting power and influence. She was an early adopter of simple sartorial diplomacy: she wore Tory-blue skirt suits on many key occasions – including her first Downing Street photocall as prime minister – and knew to choose red (a lucky colour for the country) for an official visit to China as far back as 1982.
But what is most striking about Thatcher’s clothes is how effectively they constructed and consolidated her brand several decades before the notion of having a personal brand even existed. Thatcher’s image was so strong that her look is almost indivisible in the public mind from her actions. Pussy-bow blouses are spliced with milk-snatching, boxy handbags with the miners’ strike. She was no style icon, but she was a gifted image-maker and clothes paid a key part in this. The daughter of a dressmaker, she cared about tailoring. Aquascutum employees of her era recall how minutely particular she was about the shape of the shoulders on her coats and jackets.
No style icon but an image maker: why Margaret Thatcher was the wrong fit for the V&A
Jess Cartnerr-Morley
By refusing the clothes in which Maggie entranced and terrorised the nation, the museum has snubbed a moment in style history on a par with Bowie’s platforms.
Αν είναι δυνατόν! :woot: Θεοί του ροκ, τι ιεροσυλία!
Αφού όμως άνοιξε η συζήτηση, ας ακούσουμε κι αυτό:
Thatcher never aspired to be a fashion plate, as she might have phrased it. Her mantra for dressing – “never flashy, just appropriate” – made it crystal clear that she did not dress for the joy of wearing beautiful clothes. No lover of design for its own sake, Thatcher doesn’t necessarily belong among the aesthetic purists who make up the V&A’s hardcore fans.
But fashion is broader than pure aesthetics. Thatcher’s look may never have been fashionable, but it was enormously effective as a tool for projecting power and influence. She was an early adopter of simple sartorial diplomacy: she wore Tory-blue skirt suits on many key occasions – including her first Downing Street photocall as prime minister – and knew to choose red (a lucky colour for the country) for an official visit to China as far back as 1982.
But what is most striking about Thatcher’s clothes is how effectively they constructed and consolidated her brand several decades before the notion of having a personal brand even existed. Thatcher’s image was so strong that her look is almost indivisible in the public mind from her actions. Pussy-bow blouses are spliced with milk-snatching, boxy handbags with the miners’ strike. She was no style icon, but she was a gifted image-maker and clothes paid a key part in this. The daughter of a dressmaker, she cared about tailoring. Aquascutum employees of her era recall how minutely particular she was about the shape of the shoulders on her coats and jackets.
No style icon but an image maker: why Margaret Thatcher was the wrong fit for the V&A
Jess Cartnerr-Morley
SBE
¥
Πάντως, για να βάλουμε τα πράματα στη θέση τους, η Θάτσερ δεν ήταν ούτε κακοντυμένη, ούτε άκομψη.
Δεν θα ήταν λογικό, και λόγω της ηλικίας της και λόγω της θέσης της, να εμφανίζεται με την τελευτάια εξαντρίκ μόδα της εποχής (κι η εποχή είχε κάμποσες εξαντρίκ μόδες). Επιπλέον έζησε σε εποχή που οι γυναίκες μετά τα 30 ήταν μεσήλικες και μοιάζανε και ντύνονταν ανάλογα. Εντούτοις, ειδικά προς το τέλος της καριέρας της, η εμφάνισή της ήταν αρκετά καλή, μέχρι και μοδάτη, και φυσικά ανήκε στη γενιά που δεν έβγαινε από το σπίτι χωρίς να δείχνει άψογη. Αν δεν ήταν πρωθυπουργός θα ήταν απλά μια σύζυγος επιχειρηματία/ κυρία της καλής κοινωνίας με χόμπυ την πολιτική (οποιαδήποτε ομοιότητα με το αντίστοιχο ελληνικό τη Γιάννα είναι απλώς φανταστική) και κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για το ντύσιμό της. Αλλά επειδή ήταν πρωθυπουργός, έχει ενδιαφέρον να μελετήσεις κανείς την αλλαγή στην εμφάνισή της καθώς άλλαζε ο ρόλος της στη ζωή.
Από τσαχπίνα νυφούλα πολιτευόμενη:
σε κυρία της καλής κοινωνίας
σε πρωθυπουργό σε ανδροκρατούμενο υπουργικό συμβούλιο
σε σιδηρά κυρία
σε περήφανο γηρατειό.
Δεν θα ήταν λογικό, και λόγω της ηλικίας της και λόγω της θέσης της, να εμφανίζεται με την τελευτάια εξαντρίκ μόδα της εποχής (κι η εποχή είχε κάμποσες εξαντρίκ μόδες). Επιπλέον έζησε σε εποχή που οι γυναίκες μετά τα 30 ήταν μεσήλικες και μοιάζανε και ντύνονταν ανάλογα. Εντούτοις, ειδικά προς το τέλος της καριέρας της, η εμφάνισή της ήταν αρκετά καλή, μέχρι και μοδάτη, και φυσικά ανήκε στη γενιά που δεν έβγαινε από το σπίτι χωρίς να δείχνει άψογη. Αν δεν ήταν πρωθυπουργός θα ήταν απλά μια σύζυγος επιχειρηματία/ κυρία της καλής κοινωνίας με χόμπυ την πολιτική (οποιαδήποτε ομοιότητα με το αντίστοιχο ελληνικό τη Γιάννα είναι απλώς φανταστική) και κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για το ντύσιμό της. Αλλά επειδή ήταν πρωθυπουργός, έχει ενδιαφέρον να μελετήσεις κανείς την αλλαγή στην εμφάνισή της καθώς άλλαζε ο ρόλος της στη ζωή.
Από τσαχπίνα νυφούλα πολιτευόμενη:
σε κυρία της καλής κοινωνίας
σε πρωθυπουργό σε ανδροκρατούμενο υπουργικό συμβούλιο
σε σιδηρά κυρία
σε περήφανο γηρατειό.
