Πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ. Μολονότι πολλοί από μας δεν την πήγαμε, όταν ήταν πρωθυπουργός, λόγω της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της, είχαμε πάντα για αυτήν μια εκτίμηση, για το θάρρος της γνώμης της και το πείσμα της. Να μην ξεχνάμε ότι ήταν εναντίον της επανένωσης της Γερμανίας και είχε πει το προφητικό "We beat the Germans twice and now they are back". H Θάτσερ είχε γεννηθεί το 1925, δηλ. έζησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Margaret Thatcher
- Thread starter arberlis†
- Start date
panadeli
¥
"Τι θα θυμάσαι από τη Θάτσερ;" αναρωτιούνται στο πρόταγκον.
Είπα να απαντήσω εδώ, αναρτώντας δύο πράγματα που δεν θα ξεχάσω.
Πρώτα το χιουμοριστικό:
Και μετά το μουσικό:
Το Final Cut είναι ο δίσκος που οι φαν των Pink Floyd αγαπάνε να μισούν. Προσωπικά τον λατρεύω.
Είπα να απαντήσω εδώ, αναρτώντας δύο πράγματα που δεν θα ξεχάσω.
Πρώτα το χιουμοριστικό:
Και μετά το μουσικό:
Το Final Cut είναι ο δίσκος που οι φαν των Pink Floyd αγαπάνε να μισούν. Προσωπικά τον λατρεύω.
bernardina
Moderator
Δεν είμαι αρμόδια για επικήδειους, και η αλήθεια είναι ότι μου προξενούσε ανάμικτα συναισθήματα, με τη ζυγαριά να γέρνει σαφώς προς τα αρνητικά λόγω θέσεων και ιδεολογίας -και σ' αυτό θα συμφωνήσω με τον arberlis- όμως θα ήταν υποκριτικό να κρύψω ότι κάποια στοιχεία της μού φαίνονταν πολύ ενδιαφέροντα. Άλλωστε μακριά από μας οι μανιχαϊσμοί και οι δαιμονοποιήσεις. Για τα αντιγερμανικά της συναισθήματα θα αποφύγω να τοποθετηθώ. Οι καιροί είναι ζόρικοι και η χοντρή κυρία δεν έχει τραγουδήσει ακόμα την τελευταία άριά της. Γι' αυτό θα επικαλεστώ τεχνηέντως τη γλωσσολογική πλευρά του φόρουμ και θα αρκεστώ στις πετυχημένες ατάκες της.
Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από τα αποφθέγματά της, αλλά για αρχή θα θυμηθώ το If you want something said, ask a man; if you want something done, ask a woman, που μου φαίνεται εξαιρετικά εύστοχο.
Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από τα αποφθέγματά της, αλλά για αρχή θα θυμηθώ το If you want something said, ask a man; if you want something done, ask a woman, που μου φαίνεται εξαιρετικά εύστοχο.
Larger than life. Παναπεί δεν χωρούσε η εικόνα της στο κάδρο. Ακτινοβολούσε δύναμη. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Κι όσοι θαμπώνονται από τη δύναμη τη λάτρεψαν και έκλιναν το γόνυ. Μια γυναίκα μόνη της, η κόρη του μπακάλη της γειτονιάς, μια κυριούλα με το τσαντάκι της, ανέβηκε ένα ένα τα σκαλιά της ιεραρχίας στην ανδροκρατούμενη πάλαι ποτέ αυτοκρατορία, άρπαξε μια χώρα από το γιακά, μια χώρα που δεν ήξερε πού ήθελε να πάει, και την έβαλε με σπρώξιμο και με κλωτσιές στο δρόμο που εννοούσε εκείνη να χαράξει. Είχε όραμα; Ναι, βροντοφωνάζουν οι πιστοί της. Όχι, διαμαρτύρονται οι αρνητές της. Σπάνια ηγέτης να διχάσει έτσι μια κοινωνία, ένα έθνος. Είχε πείσμα; Ναι, συμφωνούν όλοι. Πείσμα στο τσάκισμα των ανθρακωρύχων, πείσμα στον πόλεμο για τις Μαλβίνες νήσους, πείσμα στην υπονόμευση του καθετί που συντελούσε έστω κι επιδερμικά στην ενοποίηση της Ευρώπης, πείσμα δολοφονικό απέναντι στους Ιρλανδούς απεργούς πείνας, πείσμα στον παραλογισμό του κεφαλικού φόρου. Δύναμη τελικά ή πείσμα;
Τι θα μείνει στην ιστορία από τη Θάτσερ; Όχι η συντριβή των συνδικάτων, όχι το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, αλλά το στρίψιμο της ιδεολογικής βίδας. Το πώς κατάφεραν, αυτή στη Βρετανία και λίγο μετά ο Ρέιγκαν στην Αμερική, να πάρουν το φιλελευθερισμό από την Αριστερά και να τον κάνουν παντιέρα της Δεξιάς. Το πώς ισοπέδωσε την έννοια του κοινωνικού, ανεβάζοντας επί σκηνής τη νοοτροπία και τις αξίες του μικροαστού μαγαζάτορα. (Άλλωστε οι Βρετανοί το εκλαμβάνουν για κομπλιμέντο αυτό που τους πέταξαν περιφρονητικά οι Ευρωπαίοι, ότι είναι ένα έθνος από μαγαζάτορες). Θα μείνουν τα δύο μεγάλα αξιώματα: Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άνθρωποι [άντε και] οικογένειες. Δηλαδή, πέσε στο βούρκο μοναχός σου και κολύμπα. Και δεύτερον, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Καλωσήρθατε στον κόσμο του αγνού και ανόθευτου ατομισμού και μη διανοηθείτε να ψελλίσετε «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».
Τι θα θυμάμαι από τη Θάτσερ; Τη βόμβα στο Μπράιτον που της έβαλε ο ΙΡΑ. «Δεν με πετύχατε», τους είπε ατάραχη. Κι εκείνοι απάντησαν: «Ήμασταν άτυχοι, και ήσουν τυχερή. Αλλά θυμήσου: εμείς αρκεί μία φορά να είμαστε τυχεροί· εσύ πρέπει να είσαι τυχερή κάθε φορά». Το φάντασμα του Μπόμπυ Σαντς και των υπόλοιπων εννιά άραγε να την ξύπνησε ποτέ μέσα στη νύχτα; Δύναμη τελικά ή πείσμα;
Και το μεγαλειώδες και αμίμητο: χρόνια μετά την αποχώρησή της από την εξουσία, το Κοινοβούλιο αποφασίζει να στήσει σε αίθουσά του τον ανδριάντα της από ορείχαλκο δίπλα στον ανδριάντα του Τσώρτσιλ. Την καλούν για τα αποκαλυπτήρια και σχολιάζει: «Από ορείχαλκο; Εγώ θα προτιμούσα από σίδηρο [τι στο καλό σιδηρά κυρία ήμουνα;] Τέλος πάντων κι ο ορείχαλκος καλός είναι· δεν σκουριάζει. Αυτή τη φορά πάντως ελπίζω το κεφάλι να μείνει στους ώμους». Στους ανίδεους οι εφημερίδες εξηγούν (όπως εδώ) ότι αναφέρεται σε προηγούμενο άγαλμα από μάρμαρο, που αποκεφαλίστηκε. Οι μυημένοι αναγνωρίζουν την υπενθύμιση στην πισώπλατη μαχαιριά με την οποία τα δικά της παιδιά την έδιωξαν από την πρωθυπουργία.
Υ.Γ. Ο Τζούλιαν Μπαρνς είχε γράψει πριν από καιρό μια ωραία κριτική στο New York Review of Books για την ταινία The Iron Lady, όπου το άλλο μεγαθήριο της υποκριτικής τέχνης, η Μέρυλ Στρηπ, ενσαρκώνει τη Σιδηρά Κυρία με ανατριχιαστική ομοιότητα. Το άρθρο τελειώνει με ένα δηλητηριώδη αφορισμό, που δεν μπορεί να τον διαβάσει όποιος δεν έχει συνδρομή στο NYRB, και που δεν μπορώ να το βρω τώρα που ψάχνω στα χαρτιά μου υπό την πίεση του χρόνου, αλλά επιφυλάσσομαι να το προσθέσω εν καιρώ. Λέει (στο περίπου) ο Μπαρνς: υπάρχει στην Αγγλία ένας σύλλογος που υπενθυμίζει μαχητικά στους κυβερνώντες ότι η βαρόνη Θάτσερ, που τόσο πολύ μόχθησε για να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά του κράτους, όταν με το καλό έρθει η ώρα να κηδευτεί, ασφαλώς δεν θα θέλει να κηδευτεί με σπατάλη δημοσίου χρήματος. Να μην γίνει λοιπόν η κηδεία της δημοσία δαπάνη!
Τι θα μείνει στην ιστορία από τη Θάτσερ; Όχι η συντριβή των συνδικάτων, όχι το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, αλλά το στρίψιμο της ιδεολογικής βίδας. Το πώς κατάφεραν, αυτή στη Βρετανία και λίγο μετά ο Ρέιγκαν στην Αμερική, να πάρουν το φιλελευθερισμό από την Αριστερά και να τον κάνουν παντιέρα της Δεξιάς. Το πώς ισοπέδωσε την έννοια του κοινωνικού, ανεβάζοντας επί σκηνής τη νοοτροπία και τις αξίες του μικροαστού μαγαζάτορα. (Άλλωστε οι Βρετανοί το εκλαμβάνουν για κομπλιμέντο αυτό που τους πέταξαν περιφρονητικά οι Ευρωπαίοι, ότι είναι ένα έθνος από μαγαζάτορες). Θα μείνουν τα δύο μεγάλα αξιώματα: Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άνθρωποι [άντε και] οικογένειες. Δηλαδή, πέσε στο βούρκο μοναχός σου και κολύμπα. Και δεύτερον, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Καλωσήρθατε στον κόσμο του αγνού και ανόθευτου ατομισμού και μη διανοηθείτε να ψελλίσετε «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».
Τι θα θυμάμαι από τη Θάτσερ; Τη βόμβα στο Μπράιτον που της έβαλε ο ΙΡΑ. «Δεν με πετύχατε», τους είπε ατάραχη. Κι εκείνοι απάντησαν: «Ήμασταν άτυχοι, και ήσουν τυχερή. Αλλά θυμήσου: εμείς αρκεί μία φορά να είμαστε τυχεροί· εσύ πρέπει να είσαι τυχερή κάθε φορά». Το φάντασμα του Μπόμπυ Σαντς και των υπόλοιπων εννιά άραγε να την ξύπνησε ποτέ μέσα στη νύχτα; Δύναμη τελικά ή πείσμα;
Και το μεγαλειώδες και αμίμητο: χρόνια μετά την αποχώρησή της από την εξουσία, το Κοινοβούλιο αποφασίζει να στήσει σε αίθουσά του τον ανδριάντα της από ορείχαλκο δίπλα στον ανδριάντα του Τσώρτσιλ. Την καλούν για τα αποκαλυπτήρια και σχολιάζει: «Από ορείχαλκο; Εγώ θα προτιμούσα από σίδηρο [τι στο καλό σιδηρά κυρία ήμουνα;] Τέλος πάντων κι ο ορείχαλκος καλός είναι· δεν σκουριάζει. Αυτή τη φορά πάντως ελπίζω το κεφάλι να μείνει στους ώμους». Στους ανίδεους οι εφημερίδες εξηγούν (όπως εδώ) ότι αναφέρεται σε προηγούμενο άγαλμα από μάρμαρο, που αποκεφαλίστηκε. Οι μυημένοι αναγνωρίζουν την υπενθύμιση στην πισώπλατη μαχαιριά με την οποία τα δικά της παιδιά την έδιωξαν από την πρωθυπουργία.
Υ.Γ. Ο Τζούλιαν Μπαρνς είχε γράψει πριν από καιρό μια ωραία κριτική στο New York Review of Books για την ταινία The Iron Lady, όπου το άλλο μεγαθήριο της υποκριτικής τέχνης, η Μέρυλ Στρηπ, ενσαρκώνει τη Σιδηρά Κυρία με ανατριχιαστική ομοιότητα. Το άρθρο τελειώνει με ένα δηλητηριώδη αφορισμό, που δεν μπορεί να τον διαβάσει όποιος δεν έχει συνδρομή στο NYRB, και που δεν μπορώ να το βρω τώρα που ψάχνω στα χαρτιά μου υπό την πίεση του χρόνου, αλλά επιφυλάσσομαι να το προσθέσω εν καιρώ. Λέει (στο περίπου) ο Μπαρνς: υπάρχει στην Αγγλία ένας σύλλογος που υπενθυμίζει μαχητικά στους κυβερνώντες ότι η βαρόνη Θάτσερ, που τόσο πολύ μόχθησε για να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά του κράτους, όταν με το καλό έρθει η ώρα να κηδευτεί, ασφαλώς δεν θα θέλει να κηδευτεί με σπατάλη δημοσίου χρήματος. Να μην γίνει λοιπόν η κηδεία της δημοσία δαπάνη!
Επειδή ο κόσμος ήταν στάσιμος για 50 αιώνες μέχρι που οι γυναίκες απέκτησαν ισότητα και ξαφνικά επήλθε πρόοδος; Εμένα μού φαίνεται μια χαζή γενικότητα που θα μπορούσε να ειπωθεί κι ανάποδα. Επίσης μπορείς να βγάλεις τις γυναίκες και τους άντρες και να βάλεις παιδιά και τρελούς ή ό,τι άλλο θέλεις. Το ίδιο κάνει.
Elsa
¥
Το είπε και ο Λόουτς, μεταξύ άλλων, στον Γκάρντιαν: "How should we honour her? Let’s privatise her funeral. Put it out to competitive tender and accept the cheapest bid. It’s what she would have wanted."
Κι ένα κομμάτι από παλαιότερη συνέντευξή του για την πολιτική της:
http://www.sport-fm.gr/article/o-muthos-tis-thatser-gia-to-podosfairo/668099
Ένα συμπαθητικό άρθρο από έναν λάτρη και γνώστη του αγγλικού ποδοσφαίρου που καταρρίπτει εν μέρει τον μύθο ότι η Θάτσερ πάταξε τον χουλιγκανισμό.
Ένα συμπαθητικό άρθρο από έναν λάτρη και γνώστη του αγγλικού ποδοσφαίρου που καταρρίπτει εν μέρει τον μύθο ότι η Θάτσερ πάταξε τον χουλιγκανισμό.
LostVerse
Member
Από τους λίγους πολιτικούς που μπορώ να σκεφτώ για τους οποίους οι υπάρχουσες απόψεις είναι τόσο τραγικά αντίθετες, με πλήρη ανυπαρξία μέσης κατάστασης, δηλαδή είτε την λατρεύουν είτε την μισούν. Αυτή κι ο Τσάβες 
Τείνω να καταλήξω ότι στο τέλος αυτό που συμβαίνει είναι πολύ απλά αυτοί που ωφελήθηκαν να εξυμνούν τους θανόντες, κι όσοι υπέφεραν να τους θάβουν. Στο τέλος όλοι εκ του αποτελέσματος κρίνονται.
Να προσθέσω ότι εκέινη την περίοδο, ο χουλιγκανισμός ως κοινωνικό πρόβλημα ήταν πολυαγαπημένο θέμα έκθεσης. Σχεδόν μόδα. Είχαμε κι εμείς εδώ μια τραγωδία το ίδιο διάστημα.
Τείνω να καταλήξω ότι στο τέλος αυτό που συμβαίνει είναι πολύ απλά αυτοί που ωφελήθηκαν να εξυμνούν τους θανόντες, κι όσοι υπέφεραν να τους θάβουν. Στο τέλος όλοι εκ του αποτελέσματος κρίνονται.
Να προσθέσω ότι εκέινη την περίοδο, ο χουλιγκανισμός ως κοινωνικό πρόβλημα ήταν πολυαγαπημένο θέμα έκθεσης. Σχεδόν μόδα. Είχαμε κι εμείς εδώ μια τραγωδία το ίδιο διάστημα.
bernardina
Moderator
Όταν έγραφα την ατάκα και έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου ποιος θα τσινίσει και δεν θα τη βάλει στη σωστή χωροχρονικοπροσωπική της διάσταση φαντάζεσαι ποιος απ' όλους μού ήρθε αμέσως στο μυαλό ε;:devil:
Μην του λες τέτοια, θα ψάξει να βρει καμιά μελέτη και θα τσακωνόμαστε πάλι για τη σωστή ανάγνωση των στατιστικών αποτελεσμάτων.
Βρε άιντε κάνε καμμιά πιρουέτα.
Βέβαια η αρχική ατάκα δεν αναφερόταν καθόλου σε ιστορικοπολιτική συγκυρία, απλά ήταν μια ηλίθια γενικότητα για την απόκτηση θέσεων από γυναίκες. Εκτός κι αν σύγκρινε τον εαυτό της με τον Παπανδρέου και τα περίφημα θα, πράγμα που βέβαια δεν το νομίζω.
bernardina
Moderator
Βρε άιντε κάνε καμμιά πιρουέτα.
...Εκτός κι αν σύγκρινε τον εαυτό της με τον Παπανδρέου και τα περίφημα θα, πράγμα που βέβαια δεν το νομίζω.
Ευτυχώς που δεν μ' έστειλες να πλύνω κανα πιάτο :devil::twit:
Όχι, αλλά ο Ανδρέας ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα. Δυστυχώς δεν ήταν το μόνο.
Παπανδρέου και Θάτσερ, ε; Χμμμμμμ
Μα τι με πέρασες; Για μισογύνη; Κοίτα να δεις που θα μας χαρακτηρίζουν τώρα και οι γυναίκες.
SBE
¥
Άντε να πω κι εγώ τα δικά μου, που βεβαίως δεν είναι προσωπικές εμπειρίες της πρωθυπουργίας της Θάτσερ αφού ήρθα στο ΗΒ μετά. Εντούτοις, έχω διαπιστώσει ότι όντως η Θάτσερ έχει αποκτήσει συμβολική αξία- τη μισείς ή την αγαπάς ανάλογα με την ιδεολογία σου, που έχει ενδιαφέρον γιατί προσωπικά πιστεύω ότι η Θάτσερ δεν είχε ιδεολογία, έκανε ό,τι νόμιζε η ίδια σωστό- η ιδεολογία της Θάτσερ ήταν ο θατσερισμός. Κι αυτό φυσικά είναι σημαντικό. Ενδιαφέρον βρίσκω το ότι πολλοί λένε ότι η Θάτσερ ήταν οπαδός της μετριοπάθειας στη λήψη αποφάσεων. Το ότι δεν της φαινόταν οφείλεται κυρίως στο ότι βρέθηκε στην εξουσία σε περίοδο μεγάλων αλλαγών που η μετριοπάθεια δεν είναι εύκολη υπόθεση κι είναι απαραίτητη η λήψη αποφάσεων.
Και φυσικά υπάρχει κι η μυθολογία των ΜΜΕ, που φτιάχνει ειδήσεις.
Μέρος της μυθολογίας τα περί μικροαστής κόρης του μπακάλη*. Ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης δύο μεγαλοπαντοπωλείων, ειρηνοδίκης, πρόεδρος του τοπικού εμπορικού επιμελητηρίου, πολιτευτής και δήμαρχος της πόλης τους. Στα κοινά της περιοχής ήταν αρκετά ισχυρός και αν κρίνω και από το ότι ήταν και στο ΔΣ κάμποσων τοπικών εταιριών και συνεταιρισμών, δεν ήταν φτωχαδάκι. Για να σας προλάβω: ο πατέρας της σταμάτησε να ασχολείται με την πολιτική τη δεκαετία του '50 και πέθανε πριν αρχίσει να γίνεται γνωστή η κόρη του.
Ο λόγος για τον οποίο η Θάτσερ βαλλόταν από το πολιτικό κατεστημένο του κόμματός της για την καταγωγή της ήταν γιατί και τότε και τώρα η πολιτική είναι δουλειά συγκεκριμένης κοινωνικοοικονομικής ομάδας- των αριστοκρατών. Και η Θάτσερ είχε την τύχη να ανήκει στη γενιά της διεύρυνσης του επαγγέλματος. Ο 18ος κόμης Τάδε δεν καταλαβαίνει από διαβαθμίσεις, μπακάλης είναι κι ο πατέρας της Θάτσερ, μπακάλης κι ο Ινδός που έχει το μαγαζάκι απέναντι και το δουλεύει μόνος του*.
Αντίθετα, σχεδόν ποτέ δεν ακούμε για τα χρήματα του Ντένις. Ο Ντένις Θάτσερ ήταν γόνος επιχειρηματικής οικογένειας και ήδη πολυεκατομμυριούχος όταν παντρεύτηκε τη Μάργκαρετ. Ο Ντένις χρηματοδότησε τις πολιτικές φιλοδοξίες της. Ξέρω ότι θα διαμαρτυρηθούν ορισμένοι αν αναφέρω τη Γιάννα Αγγελοπούλου, αλλά μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν κάποιες ομοιότητες.
Κατά τη γνώμη μου το σημαντικό με τη Θάτσερ είναι ότι ήταν το ότι κατάφερε να αναρριχηθεί στην πολιτική. Κι αν πιστέψω αυτά που λένε οι φεμινίστριες για το πώς ήταν η κατάσταση για τις γυναίκες την εποχή της πολιτικής ανόδου της, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Αυτό που θεωρώ προβληματικό είναι ότι κριτική ή ο θαυμασμός για την πολιτική της ή τη στάση της σε ορισμένα ζητήματα, επηρεάζεται ακόμα από το ότι ήταν γυναίκα, ενώ δεν θα έπρεπε. Οι επιτυχημένοι πολιτικοί, όπως κι οι επιτυχημένοι γιατροί ή οι επιτυχημένοι δάσκαλοι, επιτυγχάνουν γιατί έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους ευνοούν, που δεν οφείλονται στο χρωμόσωμα Υ αλλά μπορούν να τα έχουν εξίσου όλοι οι άνθρωποι.
Από κει και πέρα, συμφωνώ σε γενικές γραμμές με το άρθρο- επικήδειο που έγραψε συνεργάτης της Γκάρντιαν το 2003, λίγο πριν πεθάνει, το οποίο δημοσιεύεται σήμερα απ΄την εφημερίδα. Ενδιαφέρον δεν έχει αυτή η λεπτομέρεια;
Δεν ξέρω πώς ήταν η Βρετανία πριν τη Θάτσερ. Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι π.χ. κάποτε αυτοί οι άνθρωποι είχαν κοινωνική αλληλεγγύη και τη χάσανε με τη Θάτσερ, γιατί η κοινωνική αλληλεγγύη δεν πηγαίνει χέρι χέρι με την κοινωνία αγγλικού τύπου που έχω δει. Πιο καλά ξέρω τα περί ενέργειας και ιδιωτικοποιήσεων και τραπεζικού συστήματος.
Περί ανθρακωρύχων: το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων ήταν αναπόφευκτο για πολλούς λόγους. Το κάρβουνο τελείωνε σιγά σιγά. Ήδη από τη δεκαετία του '60 είχαν αρχίσει να κλείνουν τα ορυχεία. Οι ενεργειακές ανάγκες της χώρας άλλαζαν. Μεγάλα κοιτάσματα υγραερίου είχαν ανακαλυφτεί υποθαλάσσια και υπήρχαν πολλές ελπίδες ότι αυτή η μορφή ενέργειας, καθαρότερη, οικονομικότερη κλπ θα έλυνε το ενεργειακό για πολλές δεκαετίες. Είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος οι περιβαλλοντικές ανησυχίες**. Και διεθνώς, οι αναπτυγμένες χώρες μετακινούνταν ταχύτατα σε νέες μορφές οικονομίας. Όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχαν άμεσες εναλλακτικές λύσεις για τους απολυμένους. Αυτό είναι βέβαια λάθος μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, αλλά γενικά κανένας δεν σκέφτεται μακροπρόθεσμα στην πολιτική, όλοι σκέφτονται τις επόμενες εκλογές, άντε το πολύ την επόμενη δεκαετία. Κάποιος θα έπρεπε να κάνει τον κακό επομένως και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις. Αντίστοιχο δικό μας το πρόβλημα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ακόμα ψάχνουμε τη Θάτσερ μας. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα λύθηκε χωρίς να λυθεί, αλλά θα βγούμε εκτός θέματος άμα αρχίσω την ανάλυση.
Περί τραπεζών: μεγάλη κληρονομιά της Θάτσερ, που βοήθησε 30 χρόνια αργότερα το γνωστό μπέρδεμα. Είμαι σίγουρη ότι όταν η Θάτσερ προγραμμάτιζε το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας κάποιος σύμβουλος θα της είπε ότι υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον να έχουμε πρόβλημα. Και θα ρώτησε σε πόσο μέλλον και θα της είπαν 20-30 χρόνια και θα είπε μέχρι τότε εγώ θα έχω πεθάνει και άλλοι θα βγάζουν το φίδι απ' την τρύπα. :cheek: Περί ιδιωτικοποιήσεων: επί Θάτσερ δεν έγιναν τόσες πολλές όσες νομίζουμε. Κι αυτό για πρακτικούς λόγους. Ήταν πρωτοφανείς και δεν υπήρχε νομικό προηγούμενο και δεν προλάβαιναν σε μια τετραετία να γίνουν όλα (μην ξεχνάμε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις εμφανίστηκαν μετά το '85) και υπήρχε ο κίνδυνος να μην αρέσουν στον κόσμο.
Τα περί κοινωνίας που δεν υπάρχει και λοιπά πράσινα άλογα είναι αμπελοφιλοσοφίες πολιτικών- η Θάτσερ έπασχε από την ασθένεια του εγωισμού όσο και κάθε άλλος πολιτικός. Το ότι μπορεί ο κάθε αμπελοφιλόσοφος να λέει τέτοιες βλακείες και κάποιοι να τις κάνουν ιδεολογική παντιέρα είναι απλά ένδειξη ότι προϋπήρχε το ιδεολογικό- κοινωνικό υπόβαθρο και του ήρθε το απόφθεγμα κουτί.
Τέλος πάντων, απότομη στάση εδώ γιατί πέρασε η ώρα.
* Για σύγκριση, μπακάλη (grocer) αποκαλούν τα ΜΜΕ και τους δύο πολιτικούς Λόρδους Σαίνσμπουρι (ο καθένας με άλλο κόμμα), απογόνους της οικογένειας που ίδρυσε μία από τις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ της χώρας πριν 150 χρόνια. Οι δύο λόρδοι έχουν κάτω από το 5% των μετοχών της επιχείρησης, η οποία ανήκει εδώ και πολλά χρόνια σε όμιλο από το Κατάρ.
** Η Βρετανία κατάφερε να πιάσει τους στόχους του Κυότου μέχρι το 2010 επειδή ακριβώς μετακινήθηκε από το κάρβουνο στο υγραέριο. Χωρίς καμία άλλη αλλαγή. Που βεβαίως σημαίνει ότι από το 2010 άρχισαν τα δύσκολα, γιατί δεν έγινε καμία συστηματική προετοιμασία εκείνη την εικοσαετία για την επόμενη εικοσαετία – ήδη διάβαζα ότι ξέφυγαν από το στόχο τους πέρσι. Και παράλληλα από το 2010 η χώρα εισάγει υγραέριο και πάλι, γιατί το κοίτασμα λιγοστεύει.
Και φυσικά υπάρχει κι η μυθολογία των ΜΜΕ, που φτιάχνει ειδήσεις.
Μέρος της μυθολογίας τα περί μικροαστής κόρης του μπακάλη*. Ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης δύο μεγαλοπαντοπωλείων, ειρηνοδίκης, πρόεδρος του τοπικού εμπορικού επιμελητηρίου, πολιτευτής και δήμαρχος της πόλης τους. Στα κοινά της περιοχής ήταν αρκετά ισχυρός και αν κρίνω και από το ότι ήταν και στο ΔΣ κάμποσων τοπικών εταιριών και συνεταιρισμών, δεν ήταν φτωχαδάκι. Για να σας προλάβω: ο πατέρας της σταμάτησε να ασχολείται με την πολιτική τη δεκαετία του '50 και πέθανε πριν αρχίσει να γίνεται γνωστή η κόρη του.
Ο λόγος για τον οποίο η Θάτσερ βαλλόταν από το πολιτικό κατεστημένο του κόμματός της για την καταγωγή της ήταν γιατί και τότε και τώρα η πολιτική είναι δουλειά συγκεκριμένης κοινωνικοοικονομικής ομάδας- των αριστοκρατών. Και η Θάτσερ είχε την τύχη να ανήκει στη γενιά της διεύρυνσης του επαγγέλματος. Ο 18ος κόμης Τάδε δεν καταλαβαίνει από διαβαθμίσεις, μπακάλης είναι κι ο πατέρας της Θάτσερ, μπακάλης κι ο Ινδός που έχει το μαγαζάκι απέναντι και το δουλεύει μόνος του*.
Αντίθετα, σχεδόν ποτέ δεν ακούμε για τα χρήματα του Ντένις. Ο Ντένις Θάτσερ ήταν γόνος επιχειρηματικής οικογένειας και ήδη πολυεκατομμυριούχος όταν παντρεύτηκε τη Μάργκαρετ. Ο Ντένις χρηματοδότησε τις πολιτικές φιλοδοξίες της. Ξέρω ότι θα διαμαρτυρηθούν ορισμένοι αν αναφέρω τη Γιάννα Αγγελοπούλου, αλλά μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν κάποιες ομοιότητες.
Κατά τη γνώμη μου το σημαντικό με τη Θάτσερ είναι ότι ήταν το ότι κατάφερε να αναρριχηθεί στην πολιτική. Κι αν πιστέψω αυτά που λένε οι φεμινίστριες για το πώς ήταν η κατάσταση για τις γυναίκες την εποχή της πολιτικής ανόδου της, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Αυτό που θεωρώ προβληματικό είναι ότι κριτική ή ο θαυμασμός για την πολιτική της ή τη στάση της σε ορισμένα ζητήματα, επηρεάζεται ακόμα από το ότι ήταν γυναίκα, ενώ δεν θα έπρεπε. Οι επιτυχημένοι πολιτικοί, όπως κι οι επιτυχημένοι γιατροί ή οι επιτυχημένοι δάσκαλοι, επιτυγχάνουν γιατί έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους ευνοούν, που δεν οφείλονται στο χρωμόσωμα Υ αλλά μπορούν να τα έχουν εξίσου όλοι οι άνθρωποι.
Από κει και πέρα, συμφωνώ σε γενικές γραμμές με το άρθρο- επικήδειο που έγραψε συνεργάτης της Γκάρντιαν το 2003, λίγο πριν πεθάνει, το οποίο δημοσιεύεται σήμερα απ΄την εφημερίδα. Ενδιαφέρον δεν έχει αυτή η λεπτομέρεια;
Δεν ξέρω πώς ήταν η Βρετανία πριν τη Θάτσερ. Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι π.χ. κάποτε αυτοί οι άνθρωποι είχαν κοινωνική αλληλεγγύη και τη χάσανε με τη Θάτσερ, γιατί η κοινωνική αλληλεγγύη δεν πηγαίνει χέρι χέρι με την κοινωνία αγγλικού τύπου που έχω δει. Πιο καλά ξέρω τα περί ενέργειας και ιδιωτικοποιήσεων και τραπεζικού συστήματος.
Περί ανθρακωρύχων: το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων ήταν αναπόφευκτο για πολλούς λόγους. Το κάρβουνο τελείωνε σιγά σιγά. Ήδη από τη δεκαετία του '60 είχαν αρχίσει να κλείνουν τα ορυχεία. Οι ενεργειακές ανάγκες της χώρας άλλαζαν. Μεγάλα κοιτάσματα υγραερίου είχαν ανακαλυφτεί υποθαλάσσια και υπήρχαν πολλές ελπίδες ότι αυτή η μορφή ενέργειας, καθαρότερη, οικονομικότερη κλπ θα έλυνε το ενεργειακό για πολλές δεκαετίες. Είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος οι περιβαλλοντικές ανησυχίες**. Και διεθνώς, οι αναπτυγμένες χώρες μετακινούνταν ταχύτατα σε νέες μορφές οικονομίας. Όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχαν άμεσες εναλλακτικές λύσεις για τους απολυμένους. Αυτό είναι βέβαια λάθος μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, αλλά γενικά κανένας δεν σκέφτεται μακροπρόθεσμα στην πολιτική, όλοι σκέφτονται τις επόμενες εκλογές, άντε το πολύ την επόμενη δεκαετία. Κάποιος θα έπρεπε να κάνει τον κακό επομένως και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις. Αντίστοιχο δικό μας το πρόβλημα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ακόμα ψάχνουμε τη Θάτσερ μας. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα λύθηκε χωρίς να λυθεί, αλλά θα βγούμε εκτός θέματος άμα αρχίσω την ανάλυση.
Περί τραπεζών: μεγάλη κληρονομιά της Θάτσερ, που βοήθησε 30 χρόνια αργότερα το γνωστό μπέρδεμα. Είμαι σίγουρη ότι όταν η Θάτσερ προγραμμάτιζε το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας κάποιος σύμβουλος θα της είπε ότι υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον να έχουμε πρόβλημα. Και θα ρώτησε σε πόσο μέλλον και θα της είπαν 20-30 χρόνια και θα είπε μέχρι τότε εγώ θα έχω πεθάνει και άλλοι θα βγάζουν το φίδι απ' την τρύπα. :cheek:
Περί ιδιωτικοποιήσεων: επί Θάτσερ δεν έγιναν τόσες πολλές όσες νομίζουμε. Κι αυτό για πρακτικούς λόγους. Ήταν πρωτοφανείς και δεν υπήρχε νομικό προηγούμενο και δεν προλάβαιναν σε μια τετραετία να γίνουν όλα (μην ξεχνάμε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις εμφανίστηκαν μετά το '85) και υπήρχε ο κίνδυνος να μην αρέσουν στον κόσμο. Τα περί κοινωνίας που δεν υπάρχει και λοιπά πράσινα άλογα είναι αμπελοφιλοσοφίες πολιτικών- η Θάτσερ έπασχε από την ασθένεια του εγωισμού όσο και κάθε άλλος πολιτικός. Το ότι μπορεί ο κάθε αμπελοφιλόσοφος να λέει τέτοιες βλακείες και κάποιοι να τις κάνουν ιδεολογική παντιέρα είναι απλά ένδειξη ότι προϋπήρχε το ιδεολογικό- κοινωνικό υπόβαθρο και του ήρθε το απόφθεγμα κουτί.
Τέλος πάντων, απότομη στάση εδώ γιατί πέρασε η ώρα.
* Για σύγκριση, μπακάλη (grocer) αποκαλούν τα ΜΜΕ και τους δύο πολιτικούς Λόρδους Σαίνσμπουρι (ο καθένας με άλλο κόμμα), απογόνους της οικογένειας που ίδρυσε μία από τις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ της χώρας πριν 150 χρόνια. Οι δύο λόρδοι έχουν κάτω από το 5% των μετοχών της επιχείρησης, η οποία ανήκει εδώ και πολλά χρόνια σε όμιλο από το Κατάρ.
** Η Βρετανία κατάφερε να πιάσει τους στόχους του Κυότου μέχρι το 2010 επειδή ακριβώς μετακινήθηκε από το κάρβουνο στο υγραέριο. Χωρίς καμία άλλη αλλαγή. Που βεβαίως σημαίνει ότι από το 2010 άρχισαν τα δύσκολα, γιατί δεν έγινε καμία συστηματική προετοιμασία εκείνη την εικοσαετία για την επόμενη εικοσαετία – ήδη διάβαζα ότι ξέφυγαν από το στόχο τους πέρσι. Και παράλληλα από το 2010 η χώρα εισάγει υγραέριο και πάλι, γιατί το κοίτασμα λιγοστεύει.
Πολύ καλή και ψύχραιμη η ανάλυση της SBE.
Για όσους ενδιαφέρονται ιδού το κείμενο του Ian McEwan στον σημερινό Guardian:
http://www.guardian.co.uk/politics/2013/apr/09/margaret-thatcher-ian-mcewan
Με τη νοικοκυρίστικη αντίληψη περί οικονομίας που είχε ο Θάτσερ ("να ξοδεύεις όχι περισσότερα από όσα βγάζεις, να κάνεις οικονομίες" κλπ.) φοβάμαι ότι θα είχε πολλές αντιρρήσεις για το ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό boom της δεκαετίας του '90 και τις επακόλουθες φούσκες που τελικά έφεραν το χάος στις δυτικές οικονομίες. Αλλά την πόρτα της κυριαρχίας του χρήματος και της υποτίμησης της εργασίας την άνοιξε η ίδια, πιθανόν χωρίς να είναι σε θέση να υπολογίσει τις συνέπειες.
Για όσους ενδιαφέρονται ιδού το κείμενο του Ian McEwan στον σημερινό Guardian:
http://www.guardian.co.uk/politics/2013/apr/09/margaret-thatcher-ian-mcewan
Με τη νοικοκυρίστικη αντίληψη περί οικονομίας που είχε ο Θάτσερ ("να ξοδεύεις όχι περισσότερα από όσα βγάζεις, να κάνεις οικονομίες" κλπ.) φοβάμαι ότι θα είχε πολλές αντιρρήσεις για το ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό boom της δεκαετίας του '90 και τις επακόλουθες φούσκες που τελικά έφεραν το χάος στις δυτικές οικονομίες. Αλλά την πόρτα της κυριαρχίας του χρήματος και της υποτίμησης της εργασίας την άνοιξε η ίδια, πιθανόν χωρίς να είναι σε θέση να υπολογίσει τις συνέπειες.
...
Ξεκινώντας από εκείνο, βρέθηκα εκεί και ιδού εδώ:
Margaret Thatcher: A glossary of terms
The Star looks back at memorable Margaret Thatcher terms, phrases
Love her or hate her, Margaret Thatcher, a shopkeeper’s daughter, changed the face of British politics. She won three elections, fought the Falklands War, stood up to Communists, faced down striking miners and survived the Grand Hotel bombing by the Irish Republican Army.
Here is a collection of famous Thatcher words, phrases and policies about her or created by her:
Thatcherism: A term used to describe her own brand of economic policy — controlling inflation, forgetting unemployment and letting the free market reign.
Privatization: This word more commonly entered the modern lexicon after Thatcher sold off major British assets such as BP and public utilities.
Belgian Empire: What she called the European Commission, something she shunned. She fiercely believed in British sovereignty.
Handbagging: People who crossed Thatcher would receive a “handbagging,” a term critics used to describe how she could publicly dress down a foe, like being publicly whacked with one of her trademark black handbags.
Poll tax: A flat tax imposed first in Scotland in 1989, then in England and Wales in 1990. The proper name for the scheme was a community charge. Riots ensued. The implementation of this widely unpopular tax caused social unrest and is said to have led to her downfall.
Milk snatcher: When she was education secretary and needed to make savings in the system, she cut out free milk to school children aged 7 to 11. The name “milk snatcher” dogged the prime minister throughout her career.
Wets: The wets is what she called the Tory-lefts inside her own cabinet.
U-Turn: This derived from her comment, “You turn if you want to. The lady’s not for turning.”
Big bang: Enacted in 1986, a collection of reform measures in London’s financial sector that deregulated the markets.
Defeat: “I do not recognize the meaning of the word,” the sentence she spoke when she was told Britain would not win a war in the Falklands.
GERBIL: In 1987, the Great Education Reform Bill set up an education standards watchdog, school inspections. Schools could also exit out of local education authorities.
With files from The Guardian, The BBC, The Independent, Global Post
Ξεκινώντας από εκείνο, βρέθηκα εκεί και ιδού εδώ:
Margaret Thatcher: A glossary of terms
The Star looks back at memorable Margaret Thatcher terms, phrases
Love her or hate her, Margaret Thatcher, a shopkeeper’s daughter, changed the face of British politics. She won three elections, fought the Falklands War, stood up to Communists, faced down striking miners and survived the Grand Hotel bombing by the Irish Republican Army.
Here is a collection of famous Thatcher words, phrases and policies about her or created by her:
Thatcherism: A term used to describe her own brand of economic policy — controlling inflation, forgetting unemployment and letting the free market reign.
Privatization: This word more commonly entered the modern lexicon after Thatcher sold off major British assets such as BP and public utilities.
Belgian Empire: What she called the European Commission, something she shunned. She fiercely believed in British sovereignty.
Handbagging: People who crossed Thatcher would receive a “handbagging,” a term critics used to describe how she could publicly dress down a foe, like being publicly whacked with one of her trademark black handbags.
Poll tax: A flat tax imposed first in Scotland in 1989, then in England and Wales in 1990. The proper name for the scheme was a community charge. Riots ensued. The implementation of this widely unpopular tax caused social unrest and is said to have led to her downfall.
Milk snatcher: When she was education secretary and needed to make savings in the system, she cut out free milk to school children aged 7 to 11. The name “milk snatcher” dogged the prime minister throughout her career.
Wets: The wets is what she called the Tory-lefts inside her own cabinet.
U-Turn: This derived from her comment, “You turn if you want to. The lady’s not for turning.”
Big bang: Enacted in 1986, a collection of reform measures in London’s financial sector that deregulated the markets.
Defeat: “I do not recognize the meaning of the word,” the sentence she spoke when she was told Britain would not win a war in the Falklands.
GERBIL: In 1987, the Great Education Reform Bill set up an education standards watchdog, school inspections. Schools could also exit out of local education authorities.
With files from The Guardian, The BBC, The Independent, Global Post
Σε ένα γλωσσάρι θατσερισμών δεν πρέπει να λείπει ο σημαντικότερος, νομίζω: TINA (There Is No Alternative), έστω και αν, όπως λέει και η γουίκη στην παραπομπή, δεν ήταν δικό της «παιδί».
Νομίζω, επίσης, ότι εδώ πρέπει να αναφερθεί και ο χαρακτηρισμός lean and mean, που έγινε κάτι σαν μάντρα του Σίτι του Λονδίνου και της νέας επιχειρηματικής ελίτ που γεννήθηκε στον θατσερικό κόσμο της εποχής.
Νομίζω, επίσης, ότι εδώ πρέπει να αναφερθεί και ο χαρακτηρισμός lean and mean, που έγινε κάτι σαν μάντρα του Σίτι του Λονδίνου και της νέας επιχειρηματικής ελίτ που γεννήθηκε στον θατσερικό κόσμο της εποχής.
SBE
¥
Σήμερα που άκουγα στο ραδιόφωνο τη Γκλέντα Τζάκσον να λέει γιατί δεν της άρεσε η Θάτσερ, με την εκπαιδευμένη φωνή της ηθοποιού, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πει η δασκάλα της ορθοφωνίας, κάποτε που έκανα μαθήματα. Μου είχε πει λοιπόν ότι αυτός που είχε κάνει μαθήματα στη Θάτσερ ήταν γνωστός της δασκάλας μου και της έλεγε ότι η Θάτσερ ήταν από τις πλέον επιμελείς μαθήτριες. Είχαν κανονίσει να κάνουν τα μαθήματα ταχύρυθμα. Και σε κάθε μάθημα της έδινε ασκήσεις για να αλλάξει η φωνή και σε κάθε μάθημα άκουγε αλλαγές στη φωνή της, γιατί τις ασκήσεις δεν τις έκανε πρωί και βράδυ, όπως συστήνουν συνήθως, αλλά όλη την ώρα. Αυτό θα πει αφοσίωση στο στόχο σου.
Και θυμόμουν ότι μια ακόμα πρωτοπορία της Θάτσερ, η πρώτη πολιτικός της εποχής που αρχίσαμε να δίνουμε σημασία στην εικόνα. Η πρώτη πολιτικός που άλλαξε την εμφάνισή της, μέχρι και τη φωνή της, για να γίνει αυτό που ήθελε το κοινό. Η πολιτική όμως δεν καθοριζόταν από το κοινό (αυτό το εφάρμοσε ο Κλίντον, με τα φόκους γκρουπς κλπ).
Και θυμόμουν ότι μια ακόμα πρωτοπορία της Θάτσερ, η πρώτη πολιτικός της εποχής που αρχίσαμε να δίνουμε σημασία στην εικόνα. Η πρώτη πολιτικός που άλλαξε την εμφάνισή της, μέχρι και τη φωνή της, για να γίνει αυτό που ήθελε το κοινό. Η πολιτική όμως δεν καθοριζόταν από το κοινό (αυτό το εφάρμοσε ο Κλίντον, με τα φόκους γκρουπς κλπ).
pontios
Well-known member
George Negus reflects on Thatcher, and on his controversial and now famous interview - vs. Margaret Thatcher 1981.
(George Negus is an Australian author, journalist and television presenter).
https://www.youtube.com/watch?v=imWJZQQvP1w
(George Negus is an Australian author, journalist and television presenter).
https://www.youtube.com/watch?v=imWJZQQvP1w
bernardina
Moderator
On January 24th 1976, a Soviet military propaganda outlet called Krasnaya Zvezda reported on the new leader of the British Conservative Party under the headline Zheleznaya Dama Ugrozhayet, which means Iron Lady Wields Threats. Zheleznaya means Iron and Dama means Lady.
The article claimed (utterly falsely, so far as anybody can tell) that this was how she was referred to in Britain. The article would have died a death, but it was seen by Robert Evans, who was the Reuters Bureau Chief in Moscow. So Evans wrote an article saying that: "British Tory leader Margaret Thatcher was today dubbed ‘the Iron Lady’ by the Soviet Defense Ministry newspaper Red Star." The name caught on in the West, but it was invented in Russia.
What's interesting is that, though the Russian story was hogwash, it would have made perfect sense to a Russian. The Soviet Union had, after all, been ruled for thirty years by The Steel Man, and this, I suspect, was what prompted the (baseless) story. If I'm correct in this reasoning (and it all looks pretty reasonable to me), then the Iron Lady was, essentially, named after Stalin.:cheek:
Τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα εδώ, μεταξύ των οποίων και ένα άκρως διαφωτιστικό βιντεάκι. Που,συν τοις άλλοις, επιβεβαιώνει και τα περί μαθημάτων ορθοφωνίας και εκφοράς του λόγου. Κάλλιστα θα μπορούσα να διδάξω listening comprehension απ' αυτό ότε ήμην διδασκάλισσα.
Και, ω, πόσο γοητευτικό εκείνο το σύστοιχο The article would have died a death... :wub:
The article claimed (utterly falsely, so far as anybody can tell) that this was how she was referred to in Britain. The article would have died a death, but it was seen by Robert Evans, who was the Reuters Bureau Chief in Moscow. So Evans wrote an article saying that: "British Tory leader Margaret Thatcher was today dubbed ‘the Iron Lady’ by the Soviet Defense Ministry newspaper Red Star." The name caught on in the West, but it was invented in Russia.
What's interesting is that, though the Russian story was hogwash, it would have made perfect sense to a Russian. The Soviet Union had, after all, been ruled for thirty years by The Steel Man, and this, I suspect, was what prompted the (baseless) story. If I'm correct in this reasoning (and it all looks pretty reasonable to me), then the Iron Lady was, essentially, named after Stalin.:cheek:
Τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα εδώ, μεταξύ των οποίων και ένα άκρως διαφωτιστικό βιντεάκι. Που,συν τοις άλλοις, επιβεβαιώνει και τα περί μαθημάτων ορθοφωνίας και εκφοράς του λόγου. Κάλλιστα θα μπορούσα να διδάξω listening comprehension απ' αυτό ότε ήμην διδασκάλισσα.
Και, ω, πόσο γοητευτικό εκείνο το σύστοιχο The article would have died a death... :wub: