— Θέλω να δω το τελευταίο της Τζούλια Ρόμπερτς, μου λέει η Βίκυ.
Δεν το ξέρω, πάω και ψάχνω.
— Το ’χουνε θάψει, της λέω. Πέντε στο imdb, δύο αστεράκια ο Ίμπερτ, δε λέει.
Αλλά η Βίκυ δεν πτοείται. Έτσι λοιπόν χτες, με μισό εκατομμύριο επιφυλάξεις, είδα το Eat, Pray Love, και τελικά, προετοιμασμένος για χλαπάτσα, το ’φχαριστήθηκα, αν μη τι άλλο για τα μέρη όπου μας ξενάγησε. Και μόνο η Ρώμη σε συνδυασμό με το γαστριμαργικό θα μου έφτανε.
Κάπου στη μέση εμφανίστηκε σε γερό ρόλο και ο Ρίτσαρντ Τζένκινς, όπου του λέει η Ρόμπερτς:
— Has anyone ever told you you look like James Taylor?
— Every day.
Ο φαλακρός Τζένκινς με ποιον Τζέιμς Τέιλορ μοιάζει; αναρωτιέμαι. Πάω Wikipedia, γιουτιουμπάκι, εξακριβώνω ότι από τότε που θυμάμαι εγώ τον Τέιλορ μακρυμάλλη χίπη να τραγουδάει το You’ve Got A Friend έχουν περάσει τριάντα χρόνια και τριάντα χιλιάδες τριχοπτώσεις.
You’ve Got A Friend (1971)
You’ve Got A Friend (2009)
(Συνήθως καταλήγουμε στα μουσικά, τώρα τα ’βγαλα νωρίς από τη μέση.)
Σαν βιβλίο το Eat, Pray, Love είχε μεγάλο σουξέ και απ’ ό,τι καταλαβαίνω η ταινία έβγαλε μέσο όρο 5 επειδή κάποιοι της βάζουν 3 και κάποιες της βάζουν 7 (τα γένη όχι κατά το πρότυπο δίκαιου μοιράσματος του Κώστα). Η συγγραφέας του, η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, είναι μια όμορφη ψηλή και έξυπνη ξανθιά, που φαίνεται να ξέρει να μιλά (δείτε την στο Ted), αλλά και να γράφει. Λέει η Wikipedia:
Esquire published Gilbert's short story "Pilgrims" in 1993, under the headline, "The Debut of an American Writer". She was the first unpublished short story writer to debut in Esquire since Norman Mailer.
Περιττό να σας πω ότι φρόντισα να βρω το διήγημα και, επειδή δεν θα μπορέσετε να το βρείτε στο περιοδικό, σας το κάνω δωράκι. Είναι πολύ καλό —εξαιρετικές γλωσσικές ισορροπίες, διάφορα υπόγεια ρεύματα— και δεν νομίζω να έχει μεταφραστεί. Εντόπισα (συγγνώμη για τον ξέπνοο ρυθμό, με κυνηγάνε) και ένα ωραίο δυσμετάφραστο και με αυτό το κουίζ θα καταλήξω, αλλά μπορούμε να κουτσομπολέψουμε την ταινία και το διήγημα επίσης, μόλις δοθεί η ευκαιρία.
Δεν το ξέρω, πάω και ψάχνω.
— Το ’χουνε θάψει, της λέω. Πέντε στο imdb, δύο αστεράκια ο Ίμπερτ, δε λέει.
Αλλά η Βίκυ δεν πτοείται. Έτσι λοιπόν χτες, με μισό εκατομμύριο επιφυλάξεις, είδα το Eat, Pray Love, και τελικά, προετοιμασμένος για χλαπάτσα, το ’φχαριστήθηκα, αν μη τι άλλο για τα μέρη όπου μας ξενάγησε. Και μόνο η Ρώμη σε συνδυασμό με το γαστριμαργικό θα μου έφτανε.
Κάπου στη μέση εμφανίστηκε σε γερό ρόλο και ο Ρίτσαρντ Τζένκινς, όπου του λέει η Ρόμπερτς:
— Has anyone ever told you you look like James Taylor?
— Every day.
Ο φαλακρός Τζένκινς με ποιον Τζέιμς Τέιλορ μοιάζει; αναρωτιέμαι. Πάω Wikipedia, γιουτιουμπάκι, εξακριβώνω ότι από τότε που θυμάμαι εγώ τον Τέιλορ μακρυμάλλη χίπη να τραγουδάει το You’ve Got A Friend έχουν περάσει τριάντα χρόνια και τριάντα χιλιάδες τριχοπτώσεις.
You’ve Got A Friend (1971)
You’ve Got A Friend (2009)
(Συνήθως καταλήγουμε στα μουσικά, τώρα τα ’βγαλα νωρίς από τη μέση.)
Σαν βιβλίο το Eat, Pray, Love είχε μεγάλο σουξέ και απ’ ό,τι καταλαβαίνω η ταινία έβγαλε μέσο όρο 5 επειδή κάποιοι της βάζουν 3 και κάποιες της βάζουν 7 (τα γένη όχι κατά το πρότυπο δίκαιου μοιράσματος του Κώστα). Η συγγραφέας του, η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, είναι μια όμορφη ψηλή και έξυπνη ξανθιά, που φαίνεται να ξέρει να μιλά (δείτε την στο Ted), αλλά και να γράφει. Λέει η Wikipedia:
Esquire published Gilbert's short story "Pilgrims" in 1993, under the headline, "The Debut of an American Writer". She was the first unpublished short story writer to debut in Esquire since Norman Mailer.
Περιττό να σας πω ότι φρόντισα να βρω το διήγημα και, επειδή δεν θα μπορέσετε να το βρείτε στο περιοδικό, σας το κάνω δωράκι. Είναι πολύ καλό —εξαιρετικές γλωσσικές ισορροπίες, διάφορα υπόγεια ρεύματα— και δεν νομίζω να έχει μεταφραστεί. Εντόπισα (συγγνώμη για τον ξέπνοο ρυθμό, με κυνηγάνε) και ένα ωραίο δυσμετάφραστο και με αυτό το κουίζ θα καταλήξω, αλλά μπορούμε να κουτσομπολέψουμε την ταινία και το διήγημα επίσης, μόλις δοθεί η ευκαιρία.
“He came to see me every day in the hospital. We never even talked because he was so goddamn beat. He just smoked. He’d flick the cigarette butts over my head and they’d land in the toilet and hiss out. I was in a neck brace for a bunch of months and I couldn’t even turn my head and see him. So damn bored. Just about the only thing I lived for was seeing those butts go flying over my face to the toilet.”
“That’s bored,” Martha Knox said.
“My brother Crosby showed up sometimes, too, with pictures of girls.”
“Sure.”
“Well, that was okay to look at, too.”
“Sure. Everyone had a butt for you to look at.”
“That’s bored,” Martha Knox said.
“My brother Crosby showed up sometimes, too, with pictures of girls.”
“Sure.”
“Well, that was okay to look at, too.”
“Sure. Everyone had a butt for you to look at.”
