Τρεις όρους έχουν οι Αγγλοσάξονες για τις παρηχήσεις. Ειδικότερα:
alliteration = a poetic or literary effect achieved by using several words that begin with the same or similar consonants, as in “Whither wilt thou wander, wayfarer?” [Encarta]
Και από τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή:
τυφλὸς τά τ' ὦτα τόν τε νοῦν τά τ' ὄμματ' εἶ.
assonance = the similarity of two or more vowel sounds or the repetition of two or more consonant sounds, especially in words that are close together in a poem. [Encarta]
repetition of vowel sounds to create internal rhyming within phrases or sentences [Wikipedia]
As in: on a proud round cloud in a white high night (e.e. cummings)
Consonance is the repetition of a sequence of two or more consonants, but with a change in the intervening vowel: live-love, lean-alone, pitter-patter. W. H. Auden's poem of the 1930s, “’O where are you going?’ said reader to rider,” makes prominent use of this device; the last stanza reads:
Στα ελληνικά δεν τα έχουμε αποσαφηνίσει τόσο τα πράγματα. Έχουμε τον γενικό όρο παρήχηση για την επανάληψη όμοιων ή ομόηχων φθόγγων, συλλαβών ή λέξεων, συνήθως για την επανάληψη του ίδιου συμφωνικού ήχου, μέσα στον ίδιο στίχο ή στην ίδια φράση. Έχω δει να προτείνονται και άλλοι όροι: ομοιοφωνία, παρονομασία, προσγραμματισμός και συνήχηση. Κάποιοι επιχειρούν την αντιστοίχιση της συνήχησης (του δεύτερου πιο συνηθισμένου όρου μετά την παρήχηση) με το assonance ή το consonance, αλλά δεν έχει επικρατήσει κάτι. Συνήθως χρησιμοποιούμε την παρήχηση, λέμε π.χ. παρήχηση του «τ» ή παρήχηση του «ου», οπότε μια πιο σίγουρη απόδοση των παραπάνω, αν επιβάλλεται να γίνει διάκριση, θα ήταν παρήχηση συμφώνων / συμφωνικών ήχων (alliteration) και παρήχηση φωνηέντων / φωνηεντικών ήχων (assonance).
Για το consonance είναι καλή η αντιστοίχιση με τη συνήχηση (con~ συν~), αλλά θα είναι πάντα απαραίτητη και η εξήγηση.
Άλλες προτάσεις;
alliteration = a poetic or literary effect achieved by using several words that begin with the same or similar consonants, as in “Whither wilt thou wander, wayfarer?” [Encarta]
Και από τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή:
τυφλὸς τά τ' ὦτα τόν τε νοῦν τά τ' ὄμματ' εἶ.
assonance = the similarity of two or more vowel sounds or the repetition of two or more consonant sounds, especially in words that are close together in a poem. [Encarta]
repetition of vowel sounds to create internal rhyming within phrases or sentences [Wikipedia]
As in: on a proud round cloud in a white high night (e.e. cummings)
Consonance is the repetition of a sequence of two or more consonants, but with a change in the intervening vowel: live-love, lean-alone, pitter-patter. W. H. Auden's poem of the 1930s, “’O where are you going?’ said reader to rider,” makes prominent use of this device; the last stanza reads:
“Out of this house”—said rider to reader,
“Yours never will”—said farer to fearer,
“They're looking for you” said hearer to honor,
As he left them there, as he left them there.
[A Glossary of Literary Terms, M.H. Abrams]“Yours never will”—said farer to fearer,
“They're looking for you” said hearer to honor,
As he left them there, as he left them there.
Στα ελληνικά δεν τα έχουμε αποσαφηνίσει τόσο τα πράγματα. Έχουμε τον γενικό όρο παρήχηση για την επανάληψη όμοιων ή ομόηχων φθόγγων, συλλαβών ή λέξεων, συνήθως για την επανάληψη του ίδιου συμφωνικού ήχου, μέσα στον ίδιο στίχο ή στην ίδια φράση. Έχω δει να προτείνονται και άλλοι όροι: ομοιοφωνία, παρονομασία, προσγραμματισμός και συνήχηση. Κάποιοι επιχειρούν την αντιστοίχιση της συνήχησης (του δεύτερου πιο συνηθισμένου όρου μετά την παρήχηση) με το assonance ή το consonance, αλλά δεν έχει επικρατήσει κάτι. Συνήθως χρησιμοποιούμε την παρήχηση, λέμε π.χ. παρήχηση του «τ» ή παρήχηση του «ου», οπότε μια πιο σίγουρη απόδοση των παραπάνω, αν επιβάλλεται να γίνει διάκριση, θα ήταν παρήχηση συμφώνων / συμφωνικών ήχων (alliteration) και παρήχηση φωνηέντων / φωνηεντικών ήχων (assonance).
Για το consonance είναι καλή η αντιστοίχιση με τη συνήχηση (con~ συν~), αλλά θα είναι πάντα απαραίτητη και η εξήγηση.
Άλλες προτάσεις;
