τα ασημικά της οικογένειας (μτφ.) τα πιο αξιόλογα, πολύτιμα, αποδοτικά ή κερδοφόρα στοιχεία της δημόσιας περιουσίας, ιδίως όταν εκποιούνται για να αποπληρωθούν κρατικά χρέη: Στις επικείμενες μετοχοποιήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση αναφέρθηκε μεταξύ άλλων ο συντονιστής της ΟΔΕ Οικονομικών Υποθέσεων της Νέας Δημοκρατίας, κ. Γιώργος Αλογοσκούφης, […] τονίζοντας πως «πουλάμε τα ασημικά της οικογένειας για να βγει όπως όπως και ο φετινός προϋπολογισμός» (31/7/2003) | …μια χώρα η οποία πουλάει για 6 δις δολάρια την μισή σχεδόν σύγχρονη αεροπορική της δύναμη, δεν μπορεί πλέον να αποτελεί απειλή για κανέναν και έχει φτάσει στην δυσάρεστη οικονομική κατάσταση να πουλάει τα ασημικά της οικογένειας για να τα βγάλει πέρα (8/2001) (Ενίοτε και οικογενειακά ασημικά. Πρβλ. τα φιλέτα του δημοσίου.)
[ΕΤΥΜ. Από τη δημοσιογραφική έκφραση «selling the family silver» που συνόψιζε σχόλιο του Χάρολντ Μακμίλαν για τις ιδιωτικοποιήσεις που έκανε η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ.]
Ο Μακμίλαν ταυτίστηκε με το σλόγκαν «You’ve never had it so good» του 1957 (αν και δεν το είπε ακριβώς έτσι), αλλά συνδέεται και με μια πιο πρόσφατη φράση, τα «ασημικά της οικογένειας» (αν και δεν τα είπε ακριβώς έτσι :) ). Και, κρίνοντας από ευρήματα στα γκουγκλοβιβλία, δεν ήταν και ο πρώτος που το είπε, αλλά σίγουρα ήταν ο πιο γνωστός και αυτός που άφησε αποτύπωμα με τη δήλωση του.
Γράφει σε φύλλο της Telegraph του 2008:
Προσθέτω από τη σχετική αναφορά στη Wikipedia:
[ΕΤΥΜ. Από τη δημοσιογραφική έκφραση «selling the family silver» που συνόψιζε σχόλιο του Χάρολντ Μακμίλαν για τις ιδιωτικοποιήσεις που έκανε η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ.]
Ο Μακμίλαν ταυτίστηκε με το σλόγκαν «You’ve never had it so good» του 1957 (αν και δεν το είπε ακριβώς έτσι), αλλά συνδέεται και με μια πιο πρόσφατη φράση, τα «ασημικά της οικογένειας» (αν και δεν τα είπε ακριβώς έτσι :) ). Και, κρίνοντας από ευρήματα στα γκουγκλοβιβλία, δεν ήταν και ο πρώτος που το είπε, αλλά σίγουρα ήταν ο πιο γνωστός και αυτός που άφησε αποτύπωμα με τη δήλωση του.
Γράφει σε φύλλο της Telegraph του 2008:
One cold night in November 1985, Harold Macmillan, the former prime minister, rose to his feet in a smoky gentlemen's club in St James to address the members of the Tory Reform Group. Despite being 91 years old and just a year from his death, that night the elderly statesman delivered one of his most famous speeches.
His subject was Margaret Thatcher's radical policy of privatisation. In previous months, parts of Britain's steel industry and railway network, and infrastructure from British Gas to the National Bus Company, had been sold off in one of the biggest national sales in memory. Macmillan disapproved, sniffing that selling assets smacked of the sort of desperation seen in individuals or states with serious financial problems.
“First of all the Georgian silver goes. And then all that nice furniture that used to be in the salon. Then the Canalettos go.” Referring to the sale of British Telecom and British Gas, Macmillan said: “They were like two Rembrandts still left.”
The speech caused such a stir that Macmillan tried to dampen his comments with a clarification in the House of Lords. But to no avail; his “selling the family silver” speech stuck.
His subject was Margaret Thatcher's radical policy of privatisation. In previous months, parts of Britain's steel industry and railway network, and infrastructure from British Gas to the National Bus Company, had been sold off in one of the biggest national sales in memory. Macmillan disapproved, sniffing that selling assets smacked of the sort of desperation seen in individuals or states with serious financial problems.
“First of all the Georgian silver goes. And then all that nice furniture that used to be in the salon. Then the Canalettos go.” Referring to the sale of British Telecom and British Gas, Macmillan said: “They were like two Rembrandts still left.”
The speech caused such a stir that Macmillan tried to dampen his comments with a clarification in the House of Lords. But to no avail; his “selling the family silver” speech stuck.
Προσθέτω από τη σχετική αναφορά στη Wikipedia:
Stockton’s speech [ΣΝ: Ήταν κόμης του Στόκτον από το 1984] was much commented on and a few days later he made a speech in the House of Lords, referring to it:
“ When I ventured the other day to criticise the system I was, I am afraid, misunderstood. As a Conservative, I am naturally in favour of returning into private ownership and private management all those means of production and distribution which are now controlled by state capitalism. I am sure they will be more efficient. What I ventured to question was the using of these huge sums as if they were income.”
In the last month of his life, he mournfully observed:
“Sixty-three years ago... the unemployment figure (in Stockton-on-Tees) was then 29%. Last November... the unemployment (there) is 28%. A rather sad end to one’s life.”
“ When I ventured the other day to criticise the system I was, I am afraid, misunderstood. As a Conservative, I am naturally in favour of returning into private ownership and private management all those means of production and distribution which are now controlled by state capitalism. I am sure they will be more efficient. What I ventured to question was the using of these huge sums as if they were income.”
In the last month of his life, he mournfully observed:
“Sixty-three years ago... the unemployment figure (in Stockton-on-Tees) was then 29%. Last November... the unemployment (there) is 28%. A rather sad end to one’s life.”