sarant
¥
Άρα υπάρχουν τουλάχιστον δύο Ρουσέτοι, ο ένας έφηβος :)
Το όνομα του νήματος είναι το νήμα των ονομάτων
- Thread starter drsiebenmal
- Start date
Άρα υπάρχουν τουλάχιστον δύο Ρουσέτοι, ο ένας έφηβος :)
sarant
¥
Στην αρχή του νήματος είχε αναφερθεί το σπάνιο όνομα Μαγκαφούλα (ως κασιώτικο), εκφράστηκε εύλογη απορία για την προέλευσή του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, απ'όσο μπόρεσα να δω, εκτός αν μου ξέφυγε.
Σήμερα δόθηκε η απάντηση στο ιστολόγιομ, από τον φίλο Πέπε (που γράφει και εδώ):
Από αυτό το καφάσι (το κεφάλι) προήλθε το παρατσούκλι κάποιου Βυζαντινού αυτοκράτορα, Μαγκαφάς (μαν-καφάς = κεφάλας, μεγαλοκέφαλος). Επειδή μπορεί μεν να μην είναι κολακευτικό, δεν είχε όμως ετυμολογική διαφάνεια, τελικά του έμεινε μόνο η αυτοκρατορική δόξα και όχι η πραγματική σημασία, με αποτέλεσμα να γίνει κύριο όνομα. Έτσι στην Κάρπαθο υπάρχουν πολλές Μαγκαφούλες (που σε κάθε μη Καρπάθιο ακούγονται απαίσιες!).
Όμως στις τελευταίες γενιές υπάρχει μια τάση εκσυγχρονισμού – εξωραϊσμού, ακόμη και στη συντηρητική Κάρπαθο. Έτσι τα κορίτσια που πρέπει, κατά το απαράβατο έθιμο, να πάρουν το όνομα της γιαγιάς Φούλας (Μαγκαφούλας) πλέον συχνά γίνονται Σοφίες – Φούλες.
http://sarantakos.wordpress.com/2013/04/24/220turkish/#comment-169480
Σήμερα δόθηκε η απάντηση στο ιστολόγιομ, από τον φίλο Πέπε (που γράφει και εδώ):
Από αυτό το καφάσι (το κεφάλι) προήλθε το παρατσούκλι κάποιου Βυζαντινού αυτοκράτορα, Μαγκαφάς (μαν-καφάς = κεφάλας, μεγαλοκέφαλος). Επειδή μπορεί μεν να μην είναι κολακευτικό, δεν είχε όμως ετυμολογική διαφάνεια, τελικά του έμεινε μόνο η αυτοκρατορική δόξα και όχι η πραγματική σημασία, με αποτέλεσμα να γίνει κύριο όνομα. Έτσι στην Κάρπαθο υπάρχουν πολλές Μαγκαφούλες (που σε κάθε μη Καρπάθιο ακούγονται απαίσιες!).
Όμως στις τελευταίες γενιές υπάρχει μια τάση εκσυγχρονισμού – εξωραϊσμού, ακόμη και στη συντηρητική Κάρπαθο. Έτσι τα κορίτσια που πρέπει, κατά το απαράβατο έθιμο, να πάρουν το όνομα της γιαγιάς Φούλας (Μαγκαφούλας) πλέον συχνά γίνονται Σοφίες – Φούλες.
http://sarantakos.wordpress.com/2013/04/24/220turkish/#comment-169480
bernardina
Moderator
Και σε κάποιους Καρπάθιους/ες απαίσιες ακούγονται. :devil:
— Μάνα, μάνα . . .
— Τι γιε μ’;
— Ήφεραν το κάλεσμα για τα βαφτίσια;
Το ερώτημα δεν ήταν για να βεβαιωθεί αλλά για ν’ ανοίξει την κουβέντα.
— Το ’φεραν (του απολογήθηκε η γριά) κι αύριου θα πας να βαφτί’εις . . .
Κι ύστερα από λίγο τον ρώτησε αυτή χαμηλά:
— Το συλλουγίστηκες τ’ όνουμα;
— Δε μπόρεσα να βρω κανένα. Συλλουγίστηκα, συλλουγίστηκα σήμερα ούλη την μέρα, μα τίποτας δεν ηύρα. Αυτή η συλλουγή μ’ έκανε να χάσω τρεις λαγοί και καμιά δεκαριά περδίκια. Η νους μ’ δούλευε για τ’ όνουμα κι οι λαγοί και τα περδίκια σκορπούσαν από μπρουστά μ’. Ό,τι έβαλα με το νου μ’ είναι μέσα στο σπίτ’ του κουμπάρου. Και πώς να μην είναι μέσα σ’ αυτό το σπίτι όλα τα ουνόματα του κόσμ’ αφού έχ’ σαράντα νοματαίοι φαμιλιά, μικροί μεγάλοι;[SUP]1[/SUP] Ηύρα το διάουλό μ’ μ’ αυτή την Πατσιώρω[SUP]2[/SUP] σήμερα τι όνουμα να της βγάλου! Ούλ’ την ελπίδα την έβαλα σ’ εσένα τώρα, να μ’ αραδιάσεις κάμπουσα ουνόματα, και να διαλέξου ένα.
— Άκου, γιε μ’! (του είπε η γριά, ακουμπώντας αναπαυτικότερα). Τα ουνόματα είναι άμμος της Σαλαμπριάς. [SUP]3[/SUP] Θα σε μάθω έναν τρόπο ν’ αραδιάζεις ό,τι ουνόματα θέλ’ς.
— Πε μ’ ντε, να ησυχάσ’ η νους μ’!
— Πρώτα πρώτα, παιδί μ’, ν’ αρχινάς από τα ουνόματα της ομορφιάς, γιατί η ομορφιά σκλαβώνει και βασιλιάδες, που λέει κι η λόγους: Γραμμάτω, Κρουστάλλω, Λάμπρω, Μόρφω, Σουλτάνα . . .
Ύστερα από την ομορφιά έρχεται η αρχοντιά:
Αρχόντω, Αφέντω, Ευγένω.
Ύστερα από τη αρχοντιά έρχεται η πολυτιμοσύνη:
Αργυρώ, Ασήμω, Διαμάντω, Ζαφείρω, Μαργάρω, Πολυτίμη, Σμαράγδω, Χρυσή.
Ύστερα από την πολυτίμια έρχονται τ’ άνθια. Κι αυτά μοιάζ’ν τα διαμάντια και τα μαργαριτάρια:
Ανθή, Ανθεμία, Γαρουφαλιά, Πασκάλω.
Τ’ άνθια έχ’ν λογής λογιών χρώματα. Ουνόματα των ανθιών:
Ξάθω, Καστάνω, Κοκκίνω.
Τα χρώματα τα κεντούν με ράμματα. Ουνόματα των ραμματιών:
Βαμπούλω, Μετάξω . . .
Τα ράμματα τα χρειάζονται αρσενικοί και θηλυκοί. Ουνόματα αρσενικοθήλυκα:
Ανάργιω, Βάγγιω, Κωστάντω, Σταύρω, Φώτω . . .
Οι άντρες κι οι γυναίκες κόβουν τα δέντρα. Ουνόματα των δεντριών:
Δάφνη, Κυδωνιά, Κερασίνα, Λεμονιά, Μηλιά, Μυγδάλω, Ρόιδω, Τρανταφ’λλιά.
Στα δέντρα απάνω κάθονται τα πουλιά. Ουνόματα πουλιών:
Γεράκω, Περδίκω, Περιστέρα, Παγόνα, Τρυγόνα.
Από τα πουλιά, που είν’ ευχημένα από τον Μεγαλοδύναμο να τρών’ χωρίς να σπέρ’ν και να θερίζ’ν, ας έρθουμι στα ουνόματα τ’ς ευκής:
Ακρίβω — να ’ναι μοναχοκόρ’ κι ακριβή, και να δώκ’ πουλλά η γαμπρός[SUP]4[/SUP] — Αγόρω — να φέρ’ αγόρια — Ζώγω — να ζήσ’ — Ξαρμενιά — να ξαρμεχτεί η μάνα τ’ και να μην κάνει άλλα παιδιά πλιο — Σταμάτω — να σταματήσ’ν τα κορίτσια — Σταμπούλω — ν’ αξιωθεί να πάει στην Πόλη — Χάιδω — να ’ναι χαϊδεμένη.
Τ’ς ευκές, παιδί μ’, πάντα η Παναγιά — προσκυνούμε τη χάρη τ’ς — (ανασηκώθηκε και σταυροκοπήθηκε) τ’ς ακούει. Ας έρθουμι και στα ουνόματα της Μεγαλόχαρης:
Δέσπω, Μαρία, Μάρω, Πανάγιω, Παναγίτσα, Περμάχω.
Όποιος πιστεύει την Παναγιά έχει πάντα τη χαρά στην καρδιά τ’.
Ας έρθουμι τώρα και στα ουνόματα της χαράς:
Γελασίνα . . .
— Ένα όνουμα μοναχά έχει η χαρά, μάνα; (Ρώτησε η Γκουντής μ’ απορία)
— Πάντα, παιδί μ’, η έρμη η χαρά είναι λίγη σ’ αυτόν τον κόσμο . . .
-------------------------------------------------------
[1] Σ’ ένα σπίτι στο Μεσδάνι υπάρχει μια φαμίλια, του Αθ. Αγγελούση, με 47 νοματαίους.
[2] Τ’ αβάφτιστο, όταν είναι αρσενικό, το λεν Πατσιώρη, κι όταν είναι θηλυκό, Πατσιώρω.
[3] Σαλαμπριά λέγεται ο Πηνειός.
[4] Στον κάμπο της Θεσσαλίας οι γαμπροί δίνουν προίκα στες νυφάδες, και δε ζητούν· την καλή νύφη την παίρνει εκείνος που τάξει τα πλιότερα.
Χρήστος Χρηστοβασίλης. «Τα βαφτίσια». Από τα: Διηγήματα θεσσαλικά. Αθήνα: Τυπ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1900, σ. 48-51. Με ορθογραφικές επεμβάσεις δικές μου.
— Τι γιε μ’;
— Ήφεραν το κάλεσμα για τα βαφτίσια;
Το ερώτημα δεν ήταν για να βεβαιωθεί αλλά για ν’ ανοίξει την κουβέντα.
— Το ’φεραν (του απολογήθηκε η γριά) κι αύριου θα πας να βαφτί’εις . . .
Κι ύστερα από λίγο τον ρώτησε αυτή χαμηλά:
— Το συλλουγίστηκες τ’ όνουμα;
— Δε μπόρεσα να βρω κανένα. Συλλουγίστηκα, συλλουγίστηκα σήμερα ούλη την μέρα, μα τίποτας δεν ηύρα. Αυτή η συλλουγή μ’ έκανε να χάσω τρεις λαγοί και καμιά δεκαριά περδίκια. Η νους μ’ δούλευε για τ’ όνουμα κι οι λαγοί και τα περδίκια σκορπούσαν από μπρουστά μ’. Ό,τι έβαλα με το νου μ’ είναι μέσα στο σπίτ’ του κουμπάρου. Και πώς να μην είναι μέσα σ’ αυτό το σπίτι όλα τα ουνόματα του κόσμ’ αφού έχ’ σαράντα νοματαίοι φαμιλιά, μικροί μεγάλοι;[SUP]1[/SUP] Ηύρα το διάουλό μ’ μ’ αυτή την Πατσιώρω[SUP]2[/SUP] σήμερα τι όνουμα να της βγάλου! Ούλ’ την ελπίδα την έβαλα σ’ εσένα τώρα, να μ’ αραδιάσεις κάμπουσα ουνόματα, και να διαλέξου ένα.
— Άκου, γιε μ’! (του είπε η γριά, ακουμπώντας αναπαυτικότερα). Τα ουνόματα είναι άμμος της Σαλαμπριάς. [SUP]3[/SUP] Θα σε μάθω έναν τρόπο ν’ αραδιάζεις ό,τι ουνόματα θέλ’ς.
— Πε μ’ ντε, να ησυχάσ’ η νους μ’!
— Πρώτα πρώτα, παιδί μ’, ν’ αρχινάς από τα ουνόματα της ομορφιάς, γιατί η ομορφιά σκλαβώνει και βασιλιάδες, που λέει κι η λόγους: Γραμμάτω, Κρουστάλλω, Λάμπρω, Μόρφω, Σουλτάνα . . .
Ύστερα από την ομορφιά έρχεται η αρχοντιά:
Αρχόντω, Αφέντω, Ευγένω.
Ύστερα από τη αρχοντιά έρχεται η πολυτιμοσύνη:
Αργυρώ, Ασήμω, Διαμάντω, Ζαφείρω, Μαργάρω, Πολυτίμη, Σμαράγδω, Χρυσή.
Ύστερα από την πολυτίμια έρχονται τ’ άνθια. Κι αυτά μοιάζ’ν τα διαμάντια και τα μαργαριτάρια:
Ανθή, Ανθεμία, Γαρουφαλιά, Πασκάλω.
Τ’ άνθια έχ’ν λογής λογιών χρώματα. Ουνόματα των ανθιών:
Ξάθω, Καστάνω, Κοκκίνω.
Τα χρώματα τα κεντούν με ράμματα. Ουνόματα των ραμματιών:
Βαμπούλω, Μετάξω . . .
Τα ράμματα τα χρειάζονται αρσενικοί και θηλυκοί. Ουνόματα αρσενικοθήλυκα:
Ανάργιω, Βάγγιω, Κωστάντω, Σταύρω, Φώτω . . .
Οι άντρες κι οι γυναίκες κόβουν τα δέντρα. Ουνόματα των δεντριών:
Δάφνη, Κυδωνιά, Κερασίνα, Λεμονιά, Μηλιά, Μυγδάλω, Ρόιδω, Τρανταφ’λλιά.
Στα δέντρα απάνω κάθονται τα πουλιά. Ουνόματα πουλιών:
Γεράκω, Περδίκω, Περιστέρα, Παγόνα, Τρυγόνα.
Από τα πουλιά, που είν’ ευχημένα από τον Μεγαλοδύναμο να τρών’ χωρίς να σπέρ’ν και να θερίζ’ν, ας έρθουμι στα ουνόματα τ’ς ευκής:
Ακρίβω — να ’ναι μοναχοκόρ’ κι ακριβή, και να δώκ’ πουλλά η γαμπρός[SUP]4[/SUP] — Αγόρω — να φέρ’ αγόρια — Ζώγω — να ζήσ’ — Ξαρμενιά — να ξαρμεχτεί η μάνα τ’ και να μην κάνει άλλα παιδιά πλιο — Σταμάτω — να σταματήσ’ν τα κορίτσια — Σταμπούλω — ν’ αξιωθεί να πάει στην Πόλη — Χάιδω — να ’ναι χαϊδεμένη.
Τ’ς ευκές, παιδί μ’, πάντα η Παναγιά — προσκυνούμε τη χάρη τ’ς — (ανασηκώθηκε και σταυροκοπήθηκε) τ’ς ακούει. Ας έρθουμι και στα ουνόματα της Μεγαλόχαρης:
Δέσπω, Μαρία, Μάρω, Πανάγιω, Παναγίτσα, Περμάχω.
Όποιος πιστεύει την Παναγιά έχει πάντα τη χαρά στην καρδιά τ’.
Ας έρθουμι τώρα και στα ουνόματα της χαράς:
Γελασίνα . . .
— Ένα όνουμα μοναχά έχει η χαρά, μάνα; (Ρώτησε η Γκουντής μ’ απορία)
— Πάντα, παιδί μ’, η έρμη η χαρά είναι λίγη σ’ αυτόν τον κόσμο . . .
-------------------------------------------------------
[1] Σ’ ένα σπίτι στο Μεσδάνι υπάρχει μια φαμίλια, του Αθ. Αγγελούση, με 47 νοματαίους.
[2] Τ’ αβάφτιστο, όταν είναι αρσενικό, το λεν Πατσιώρη, κι όταν είναι θηλυκό, Πατσιώρω.
[3] Σαλαμπριά λέγεται ο Πηνειός.
[4] Στον κάμπο της Θεσσαλίας οι γαμπροί δίνουν προίκα στες νυφάδες, και δε ζητούν· την καλή νύφη την παίρνει εκείνος που τάξει τα πλιότερα.
Χρήστος Χρηστοβασίλης. «Τα βαφτίσια». Από τα: Διηγήματα θεσσαλικά. Αθήνα: Τυπ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1900, σ. 48-51. Με ορθογραφικές επεμβάσεις δικές μου.
...
«Κι τι του θέλ' τ' όνουμα η τσούπρα;» αρώτηξ' η Γκουντής μπαϊλντ'σμένους. «Σάματς θα βαστήξ' πουλύ του θ'κό τς;»
Διότι:
Οι γυναίκες μετά το γάμο τους προσφωνούνταν με το όνομα του συζύγου τους και με κατάληξη -ινα (Νάσινα, Γιάννινα), εκτός κι αν το δικό τους ήταν πάρα πολύ χαρακτηριστικό (Χαρίκλου, Πουλυξένη, Μιταξού). Η χρήση μάλιστα του ονόματος του συζύγου γινόταν σε τέτοιο βαθμό που σιγά σιγά το βαπτιστικό τους ξεχνιόταν εντελώς. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα του μπαρμπα-Τσέλιου που, όταν από κάποια υπηρεσία ανάμεσα στα άλλα στοιχεία τού ζητήθηκε και το όνομα της συζύγου, απάντησε: «Πού θμούμι, 'ρα πιδί, πώς τ' λεν; Ιγώ του ξιαστόχσα. Γράψι αυτούια "Τσέλινα" κι θα πά' να τ' ρουτήξου».
Αντρικά ονόματα και προσφώνηση των συζύγων τους
Θανάης, Νάσιους, Νασιούλας, Σιώκας (Θανάσινα, Νάσινα)
Αλέκους, Αλέξ'ς (Αλέξινα)
Αλκιδιάδ'ς, Άλκης (Αλκιδιάδινα)
Ναστάης, Τάσιους (Ναστάσινα, Τάτσινα)
Απουστόλτς, Τόλιους (Απουστόλινα, Τόλινα)
Τέλιους (άγαμους, τελεία.)
Χιλλέας, Χιλιούλτς, Αχιλλάκους (Χιλλέινα) [she is Hellene]
Βάιους, Βαιούλτς, Βαΐκας (Βάινα)
Τσίλιας, Τσιριλάκ'ς, Λάκ'ς (Βασίλινα, Λάκινα)
Γιώργους, Γιουργάκ'ς, Γιουργακούλτς, Γούλης, Γώγους, [Γκόγκους] (Γιώργινα, Γιουργακούλινα)
Μητσιούλας, Μητσιάκους, Τακούλτς, Μήτρους (Μήτσινα, Τάκινα, Μήτρινα)
Βαγγέλτς (Βαγγέλινα)
Μπίδας (Βριπίδινα)
Ζή'ης (Ζήσινα)
Τζίμους, Τζιμούλιας (Θύμνινα, Τζίμινα)
Λίας, Λιάκους, Λιούλας (Λίινα, Λιούλινα)
Λιόλιους (Θουδώρινα, Λιόλινα)
Θουμούλιας (Θουμίνα)
Ιουρδάντς (Ιουρδάνινα)
Γιαννούλτς, Γιάγκους, Γιαννακούλας (Γιάννινα, Γιαννακούλινα)
Κουτσιούλας, Κουτσιαρής, Γκουντής, Γκουντούλας, Ντούλας (Κώτσινα, Γκουντίνα, Ντούλινα)
Λαμπρούλτς (Λάμπρινα)
Λιουνίδας (Λιουνίδινα)
Μέλτης (Μέλτινα)
Μίχους (Μιχάλινα)
Νίκλης, Ανκόλας, Γκόλας, Γκουλιάκ'ς, Κουλιός (Νικόλινα, Νικουλάκινα)
Φόντ'ς (Ξινουφόνινα)
Δυσσέας, Τζέσους (Δυσσέινα)
Παναής, Πάνους (Πανάινα)
Πιλουπίδας (Πιλουπίδινα)
Πέτρους (Πέτρινα)
Πουλυχρόντς, Χρόντ'ς, (Χρόνινα)
Στέργιους, Τσέλιους (Τσέλινα)
Σουκράτ'ς, Κακάτ'ς (Σουκράτινα)
Σουτήρ'ς, Σώτους (Σώτινα)
Χούλης (Τηλιμάχινα)
Χαρίλτ'ς, Χαριλάκ'ς (Χαρίλινα)
Κίτσιους, Κιτσιούλας, Κιτσιάρας (Κίτσινα)
Γυναικεία ονόματα
Αγάπου
Αγγέλου
Θανάσου, Καϊάσου
Λιξάντρου, Κατσιάνα
Κίτσα
Τασιά
Αριτή
Αρτέμου
Σπασία, Πασία, Πασιούλα
Αφρουδίτη, Φρυδία
Βάγια, Βάια, Βαΐτσα
Βασίλου, Τσίλου, Βασιλκούλα
Γιρακίνα [Γερακίνα]
Γιουργίτσα, Γιουργιώ, Γουγώ
Δάφνου
Δέσπου, Δισπούλου
Ρήνου
Λένου, Λινίτσα, Λινούλου, Λινάκου
Λιφτιρία
Λέλα, Βαγγιλή
Βανθία
Αυγένου
Φθυμία, Φτυμία, Θυμιούλου
Φτυχούλα
Φουρσύνα
Ζαχάρου
Ζουγράφου, Ζουγραφούλα [Ζωγραφιά]
Ζουή, Ζώιου
Θουδώρου
Θισσαλία [Θεσσαλία]
Θιλουγία [Θεολογία]
Πάτρα [Κλεοπάτρα]
Κυράτσου [Κυράτσω]
Κουστάντου
Μιταξούλα, Μιταξού, Μπούλα [Μεταξία]
Όλουγα, Λόλα [Όλγα]
Πάτρα, Πατρούλα
Σταμούλου, Σταμάτου [Σταματία]
Σουτήρα [Σωτήρα]
Τρανταφλιά, Φούλα, Φιλιώ
Φώτου, Φουτούλα
Χάιδου, Χαϊδούλου
Ιωάννης Μιχαήλ Ραπτοτάσιος, «Τα θκά μας» (Το γλωσσικό ιδίωμα του Διασέλλου [Πάνισιας] και της ευρύτερης περιοχής των Αντιχασίων), Τρίκαλα, 2009, σελ. 16-20. Μι συμπληρώεις θκές μ', γκρίζις.
Ούι, αρά Ιαρίουνα, σ' απιλουήθκα, ανέσουστα μα δεν έχ'νι σουσμό. Αλιά τ' κι αλί τ' τ' αλτσιάρικου για κουρίτς, του πατσιώρ'κου. Αλιμούρα * τα 'φκιασα τα ουνόματα η αλίχουδους, ταμάμ για βάφτιση, μα αλληλούιασα ντιπ, αντράλα μ' ήρθι. :)
* βλ. και βουταρία
«Κι τι του θέλ' τ' όνουμα η τσούπρα;» αρώτηξ' η Γκουντής μπαϊλντ'σμένους. «Σάματς θα βαστήξ' πουλύ του θ'κό τς;»
Διότι:
Οι γυναίκες μετά το γάμο τους προσφωνούνταν με το όνομα του συζύγου τους και με κατάληξη -ινα (Νάσινα, Γιάννινα), εκτός κι αν το δικό τους ήταν πάρα πολύ χαρακτηριστικό (Χαρίκλου, Πουλυξένη, Μιταξού). Η χρήση μάλιστα του ονόματος του συζύγου γινόταν σε τέτοιο βαθμό που σιγά σιγά το βαπτιστικό τους ξεχνιόταν εντελώς. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα του μπαρμπα-Τσέλιου που, όταν από κάποια υπηρεσία ανάμεσα στα άλλα στοιχεία τού ζητήθηκε και το όνομα της συζύγου, απάντησε: «Πού θμούμι, 'ρα πιδί, πώς τ' λεν; Ιγώ του ξιαστόχσα. Γράψι αυτούια "Τσέλινα" κι θα πά' να τ' ρουτήξου».
Αντρικά ονόματα και προσφώνηση των συζύγων τους
Θανάης, Νάσιους, Νασιούλας, Σιώκας (Θανάσινα, Νάσινα)
Αλέκους, Αλέξ'ς (Αλέξινα)
Αλκιδιάδ'ς, Άλκης (Αλκιδιάδινα)
Ναστάης, Τάσιους (Ναστάσινα, Τάτσινα)
Απουστόλτς, Τόλιους (Απουστόλινα, Τόλινα)
Τέλιους (άγαμους, τελεία.)
Χιλλέας, Χιλιούλτς, Αχιλλάκους (Χιλλέινα) [she is Hellene]
Βάιους, Βαιούλτς, Βαΐκας (Βάινα)
Τσίλιας, Τσιριλάκ'ς, Λάκ'ς (Βασίλινα, Λάκινα)
Γιώργους, Γιουργάκ'ς, Γιουργακούλτς, Γούλης, Γώγους, [Γκόγκους] (Γιώργινα, Γιουργακούλινα)
Μητσιούλας, Μητσιάκους, Τακούλτς, Μήτρους (Μήτσινα, Τάκινα, Μήτρινα)
Βαγγέλτς (Βαγγέλινα)
Μπίδας (Βριπίδινα)
Ζή'ης (Ζήσινα)
Τζίμους, Τζιμούλιας (Θύμνινα, Τζίμινα)
Λίας, Λιάκους, Λιούλας (Λίινα, Λιούλινα)
Λιόλιους (Θουδώρινα, Λιόλινα)
Θουμούλιας (Θουμίνα)
Ιουρδάντς (Ιουρδάνινα)
Γιαννούλτς, Γιάγκους, Γιαννακούλας (Γιάννινα, Γιαννακούλινα)
Κουτσιούλας, Κουτσιαρής, Γκουντής, Γκουντούλας, Ντούλας (Κώτσινα, Γκουντίνα, Ντούλινα)
Λαμπρούλτς (Λάμπρινα)
Λιουνίδας (Λιουνίδινα)
Μέλτης (Μέλτινα)
Μίχους (Μιχάλινα)
Νίκλης, Ανκόλας, Γκόλας, Γκουλιάκ'ς, Κουλιός (Νικόλινα, Νικουλάκινα)
Φόντ'ς (Ξινουφόνινα)
Δυσσέας, Τζέσους (Δυσσέινα)
Παναής, Πάνους (Πανάινα)
Πιλουπίδας (Πιλουπίδινα)
Πέτρους (Πέτρινα)
Πουλυχρόντς, Χρόντ'ς, (Χρόνινα)
Στέργιους, Τσέλιους (Τσέλινα)
Σουκράτ'ς, Κακάτ'ς (Σουκράτινα)
Σουτήρ'ς, Σώτους (Σώτινα)
Χούλης (Τηλιμάχινα)
Χαρίλτ'ς, Χαριλάκ'ς (Χαρίλινα)
Κίτσιους, Κιτσιούλας, Κιτσιάρας (Κίτσινα)
Γυναικεία ονόματα
Αγάπου
Αγγέλου
Θανάσου, Καϊάσου
Λιξάντρου, Κατσιάνα
Κίτσα
Τασιά
Αριτή
Αρτέμου
Σπασία, Πασία, Πασιούλα
Αφρουδίτη, Φρυδία
Βάγια, Βάια, Βαΐτσα
Βασίλου, Τσίλου, Βασιλκούλα
Γιρακίνα [Γερακίνα]
Γιουργίτσα, Γιουργιώ, Γουγώ
Δάφνου
Δέσπου, Δισπούλου
Ρήνου
Λένου, Λινίτσα, Λινούλου, Λινάκου
Λιφτιρία
Λέλα, Βαγγιλή
Βανθία
Αυγένου
Φθυμία, Φτυμία, Θυμιούλου
Φτυχούλα
Φουρσύνα
Ζαχάρου
Ζουγράφου, Ζουγραφούλα [Ζωγραφιά]
Ζουή, Ζώιου
Θουδώρου
Θισσαλία [Θεσσαλία]
Θιλουγία [Θεολογία]
Πάτρα [Κλεοπάτρα]
Κυράτσου [Κυράτσω]
Κουστάντου
Μιταξούλα, Μιταξού, Μπούλα [Μεταξία]
Όλουγα, Λόλα [Όλγα]
Πάτρα, Πατρούλα
Σταμούλου, Σταμάτου [Σταματία]
Σουτήρα [Σωτήρα]
Τρανταφλιά, Φούλα, Φιλιώ
Φώτου, Φουτούλα
Χάιδου, Χαϊδούλου
Ιωάννης Μιχαήλ Ραπτοτάσιος, «Τα θκά μας» (Το γλωσσικό ιδίωμα του Διασέλλου [Πάνισιας] και της ευρύτερης περιοχής των Αντιχασίων), Τρίκαλα, 2009, σελ. 16-20. Μι συμπληρώεις θκές μ', γκρίζις.
Ούι, αρά Ιαρίουνα, σ' απιλουήθκα, ανέσουστα μα δεν έχ'νι σουσμό. Αλιά τ' κι αλί τ' τ' αλτσιάρικου για κουρίτς, του πατσιώρ'κου. Αλιμούρα * τα 'φκιασα τα ουνόματα η αλίχουδους, ταμάμ για βάφτιση, μα αλληλούιασα ντιπ, αντράλα μ' ήρθι. :)
* βλ. και βουταρία
bernardina
Moderator
Γιατί μιλάτε Αραμαϊκά, ρε παιδιά; Λόγω των ημερών; 
Πέρα απ' την πλάκα, τώρα, εύγε και στους δύο. Έχω μείνει άφωνη.:up:
Πέρα απ' την πλάκα, τώρα, εύγε και στους δύο. Έχω μείνει άφωνη.:up:
...
Ιγκλιματίσ'κα, ιγκλιματίσ'κα, ηυτυχώς χουρίς να ιγκλιματίσου. Ιέχου καλούς δασκάλοι, σουστά βουηθήματα κι βουηθάει τ' αυτί μ' (δε βουίζ' ντιπ προυσώρας). Κι ισύ όμους διν πας πίσου, καλά τα κρέν'ς, άξιους. Διν χάν'τι η προυφουρά, πιδούλι μ'.
Ιέξις δηυτέρα φύσις, ιέξις κι ξιρός μ'. Στα πατρουγουνικά μ' όμους, ανάστα ου Λάζους! 'πιφυλάσσουμι, χρουνιάρ'ς μέρ'ς.
Δε μι λες; Η Ρόμπης η Ντάουνης η κούτσκους είν' ικιός που μι βγάζ' του καπέλου; Η Σιρλουκχόλμ'ς απ' τη Λόντρα;
Ιγκλιματίσ'κα, ιγκλιματίσ'κα, ηυτυχώς χουρίς να ιγκλιματίσου. Ιέχου καλούς δασκάλοι, σουστά βουηθήματα κι βουηθάει τ' αυτί μ' (δε βουίζ' ντιπ προυσώρας). Κι ισύ όμους διν πας πίσου, καλά τα κρέν'ς, άξιους. Διν χάν'τι η προυφουρά, πιδούλι μ'.
Ιέξις δηυτέρα φύσις, ιέξις κι ξιρός μ'. Στα πατρουγουνικά μ' όμους, ανάστα ου Λάζους! 'πιφυλάσσουμι, χρουνιάρ'ς μέρ'ς.
Δε μι λες; Η Ρόμπης η Ντάουνης η κούτσκους είν' ικιός που μι βγάζ' του καπέλου; Η Σιρλουκχόλμ'ς απ' τη Λόντρα;
Attachments
-
Asterix_proufoura.jpg
Σήμερα διάβασα στο slang.gr, μια ερμηνεία για το τι σημαίνει Τσαμπίκα (γιατί δεν ξέρατε αν το προσέξατε, αυτοαναφορική ήταν η ως τώρα ετυμολογηση του ονόματος). Σύμφωνα με το εκεί λήμμα Τσαμπίκος, λοιπόν:
Τσαμπίκος: Κύριο όνομα, διαδεδομένο κυρίως στη Ρόδο από την Παναγία την Τσαμπίκα, προσωνύμιο μιας εικόνας που έβγαζε σπίθες, φωτιές ή αλλιώς τσάμπες [....]
Οπότε περιμένω κάποιαν/κάποιον να επιβεβαιώσει ότι οι σπίθες και φωτιές λέγονται, αλλιώς, τσάμπες... :)
Σουλτανίτσα και Πλουμού, οι δύο πρωταγωνίστριες στο μυθιστόρημα του Ιάκωβου Πιτζιπιού Ο πίθηκος Ξουθ, ή τα ήθη του αιώνος (1848).
pidyo
New member
Μυρώνα, γυναικείο όνομα που βγαίνει, λέει, από το μυρώνι και όχι από τον Μύρωνα, αν κρίνω από τα ελάχιστα γκουγκλίσματα που πέτυχα, αναζητώντας τον σωστό τονισμό (είχα δει το όνομα με κεφαλαία και έπρεπε να το χρησιμοποιήσω σε επίσημο έγγραφο). Περίπου το 95% των παροξύτονων παραδειγμάτων που βρήκα ήταν παρατονισμοί γνωστού ποπ σταρ.
Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας με ελαφρά μουσική και τραγούδια:
Από τον Ποταμό Κυθήρων (Πολύ όμορφο χωριό).
Κυράνη (1788), Κεράνα (1842), Κεράνη (1783)
Ρέλια (< Αουρέλια, 1783)
Ανέζα
Τσιτσίλια
Μπενέτα
Σταυριανή
Ζημιώ (1804), Ζημνιώ
Κολφίτζα = Γκολφίτσα (1813)
Σταματική (1846), Σταματικώ (1859)
Ρήγισσα (1845)
Εξακουστή
Βασιλού (1817)
Μεταξού (1770)
Μηλιά
Λυγερή
Τριαντάφυλλη
Ποθητή
Φλουρού (1815)
Χρυσάφω
Πηγή: Καρολίνα Ασλάνη. Τα ληξιαρχικά βιβλία της ενορίας Αγίου Κοσμά στα Παναρετιάνικα Ποταμού Κυθήρων. Πρόλογος Ανίτα Παναρέτου. Αθήνα, 2010.
Από τον Ποταμό Κυθήρων (Πολύ όμορφο χωριό).
Κυράνη (1788), Κεράνα (1842), Κεράνη (1783)
Ρέλια (< Αουρέλια, 1783)
Ανέζα
Τσιτσίλια
Μπενέτα
Σταυριανή
Ζημιώ (1804), Ζημνιώ
Κολφίτζα = Γκολφίτσα (1813)
Σταματική (1846), Σταματικώ (1859)
Ρήγισσα (1845)
Εξακουστή
Βασιλού (1817)
Μεταξού (1770)
Μηλιά
Λυγερή
Τριαντάφυλλη
Ποθητή
Φλουρού (1815)
Χρυσάφω
Πηγή: Καρολίνα Ασλάνη. Τα ληξιαρχικά βιβλία της ενορίας Αγίου Κοσμά στα Παναρετιάνικα Ποταμού Κυθήρων. Πρόλογος Ανίτα Παναρέτου. Αθήνα, 2010.
pidyo
New member
Παρότι το νήμα είναι για σύγχρονα ονόματα, ας αναφέρω ότι η διαδικτυακή βάση του Lexicon of Greek Personal Names της Οξφόρδης έχει αρχίσει να δουλεύει, κουτσά-στραβά. Edit: πολύ κουτσά-στραβά, απ' όσο βλέπω. Τουλάχιστον ο κατάλογος, για ξεφύλλισμα, λειτουργεί κανονικά. Edit2: Έχει πλάκα να ψάχνει κανείς για περίεργα αρχαία ονόματα. Π.χ. ένας εκ των διαχειριστών μπορεί να βρει ενδιαφέρον το γεγονός ότι στη Γοργιππία της Μαύρης Θάλασσας μαρτυρούνται καμιά ντουζίνα άτομα που λέγονται Ζαζζούς.
Μέχρι ποια εποχή (υποτίθεται ότι) καλύπτει, πιδύε; Βρίσκω ονόματα μέχρι τον 4ο μΧ αιώνα.