Το νήμα για την παιδεία
- Thread starter tsioutsiou
- Start date
...
Πουλώντας σχολεία στην Ελλάδα της κρίσης
Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε με τη συνδρομή του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή, Κρίτωνα Αρσένη, σε μια ένδειξη συμπαράστασης στους κατοίκους της περιοχής, που αγωνίζονται για να παραμείνουν ανοικτά τα σχολεία και τα γήπεδα που βρίσκονται σήμερα στον χώρο καθώς και ένας ιερός ναός αλλά και οι δασικές εκτάσεις και η λεωφόρος Δενδροποτάμου.
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης βρέθηκε κοντά στους κατοίκους για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ και προέβη στις ακόλουθες δηλώσεις:
“Η ελληνική κυβέρνηση δε διστάζει να ξεπουλήσει ακόμη και τα σχολεία και να παραχωρήσει στο ΤΑΙΠΕΔ χώρους εκπαίδευσης, άθλησης και ψυχαγωγίας αλλά και ανάσες πρασίνου για να τις μετατρέψει, σύμφωνα με το σχέδιο, σε εμπορικό κέντρο, γραφεία, διαμερίσματα, αθλητικές δραστηριότητες. Όλα αυτά σε έναν δήμο όπου αντιστοιχεί μόλις 1,5 τ.μ. πράσινου ανά κάτοικο και με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο επίτροπος Ολι Ρεν, απαντώντας σε γραπτή ερώτησή μου αποποιείται την οποιαδήποτε εμπλοκή στην πώληση των σχολείων που χαρακτηρίζει κυβερνητική επιλογή. Καλώ την κυβέρνηση να ακυρώσει έστω και τώρα την μεταβίβαση των δύο πρώην στρατοπέδων “Παπακυριαζή” και “Μεγάλου Αλεξάνδρου” στο ΤΑΙΠΕΔ και την πώληση των αναντικατάστατων δημόσιων υποδομών που κατασκευάστηκαν σε αυτά.”
http://kritonarsenis.gr/actions/view/140407-dt-sxoleia
Πουλώντας σχολεία στην Ελλάδα της κρίσης
Aθήνα, 7 Απριλίου 2014
Τη μάχη της τοπικής κοινωνίας της Θεσσαλονίκης να διασώσει 4 εν λειτουργία σχολικά κτήρια και το μόνο κλειστό γήπεδο στίβου από το ΤΑΙΠΕΔ και την πώλησή τους σε ιδιώτες παρουσιάζει 9’ ντοκιμαντέρ. Στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Πουλώντας σχολεία στην Ελλάδα της Κρίσης» μιλούν ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής, Κρίτων Αρσένης, ο δήμαρχος Αμπελοκήπων – Μενεμένης, Λάζαρος Κυρίζογλου, η Πόπη Σαραϊδάρη, μέλος Δ.Σ. της Ε’ ΕΛΜΕ και ο Γιώργος Κατσικάς, προπονητής στίβου.
Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε με τη συνδρομή του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή, Κρίτωνα Αρσένη, σε μια ένδειξη συμπαράστασης στους κατοίκους της περιοχής, που αγωνίζονται για να παραμείνουν ανοικτά τα σχολεία και τα γήπεδα που βρίσκονται σήμερα στον χώρο καθώς και ένας ιερός ναός αλλά και οι δασικές εκτάσεις και η λεωφόρος Δενδροποτάμου.
Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης βρέθηκε κοντά στους κατοίκους για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ και προέβη στις ακόλουθες δηλώσεις:
“Η ελληνική κυβέρνηση δε διστάζει να ξεπουλήσει ακόμη και τα σχολεία και να παραχωρήσει στο ΤΑΙΠΕΔ χώρους εκπαίδευσης, άθλησης και ψυχαγωγίας αλλά και ανάσες πρασίνου για να τις μετατρέψει, σύμφωνα με το σχέδιο, σε εμπορικό κέντρο, γραφεία, διαμερίσματα, αθλητικές δραστηριότητες. Όλα αυτά σε έναν δήμο όπου αντιστοιχεί μόλις 1,5 τ.μ. πράσινου ανά κάτοικο και με πανευρωπαϊκό ρεκόρ στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο επίτροπος Ολι Ρεν, απαντώντας σε γραπτή ερώτησή μου αποποιείται την οποιαδήποτε εμπλοκή στην πώληση των σχολείων που χαρακτηρίζει κυβερνητική επιλογή. Καλώ την κυβέρνηση να ακυρώσει έστω και τώρα την μεταβίβαση των δύο πρώην στρατοπέδων “Παπακυριαζή” και “Μεγάλου Αλεξάνδρου” στο ΤΑΙΠΕΔ και την πώληση των αναντικατάστατων δημόσιων υποδομών που κατασκευάστηκαν σε αυτά.”
http://kritonarsenis.gr/actions/view/140407-dt-sxoleia
Costas
¥
Αυστηρά γλωσσικό: δεν μ' αρέσει το "9' ντοκιμαντέρ" για "9λεπτο ντοκιμαντέρ".
SBE
¥
Το βίντεο έκανε 150 ώρες να παίξει, οπότε όταν έκανα την ερώτηση δεν το είχα δει (η υπομονή έχει τα όριά της). Τώρα που το είδα έχω να πω: προφανώς πρόκειται για γραφειοκρατικό λάθος και όπως όλα τα γραφειοκρατικά λάθη είναι θέατρο του παράλογου και θα πάρει χρόνο να λυθεί. Αυτό που μου φάνηκε τελείως ηλίθιο ήταν ό,τι έλεγε η εκπρόσωπος της ΕΛΜΕ, για την οποία φαίνεται δεν υπαρχει ποτέ λάθος, μόνο δόλος, κι η οποια έχει βγάλει συμπεράσματα ότι καταστρέφεται η υφήλιος. Σε γενικές γραμμές ο πιο λογικός φαινόταν να είναι ο δήμαρχος της περιοχής (κι αυτό σχετικό είναι βέβαια, στην Ελλάδα ποτέ δεν ξέρεις ποιός είναι λογικός).
Επίσης, δε νομίζω ότι το ζήτημα έχει να κάνει με την εκπαίδευση.
Ειδικά για το Ν+2 δεν το καταλαβαίνω, ειλικρινά. Μπορείς να βάλεις το όριο αυτό ή, όποιο άλλο, για τα παράλληλα ωφελήματα (δωρεάν συγγράμματα, πάσο, φοιτητική εστία/εστιατόριο,ψήφο), μπορείς να βάλεις όρια για τη «διάρκεια ισχύος» του μαθήματος (οι γνώσεις εξελίσσονται), μπορείς να του βάλεις, ξέρω 'γω, «νοίκι» στα εργαστήρια ή «τέλος εγγραφής-παράβολο χρήσης» των υπηρεσιών της γραμματείας, αλλά το δικαίωμα που κατέκτησε κάποιος να σπουδάσει, έστω και με πιο δυσμενείς όρους, γιατί να του το στερείς;
Εδώ έχει κάποια στοιχεία αλλά μάλλον θα έχετε και πιο φρέσκα εσείς.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=494403
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=494403
Θυμίζει κάπως διαφήμιση, με τόσα χαμογελαστά πρόσωπα. Αλλά για να συνδυάσουμε αυτό με κάτι που διάβασα χτες:
Εξορθολογισμός και ψυχραιμία στα SOS (Μαρία Κατσουνάκη, Καθημερινή 4/6/14):
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το σχολείο δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι- ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά, να διαλύει κάθε άγχος. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Το «πρωτόκολλο συνεργασίας» ανάμεσα στον καθηγητή και στον μαθητή προϋποθέτει σεβασμό (αμοιβαίο) και πειθαρχία. Η μαθησιακή διαδικασία έχει πολύ κόπο και απαιτήσεις. Η επανάληψη αυτών των αρχών είναι απαραίτητη για να μην… ξεχνιόμαστε και αναλαμβάνουμε, όπως η ΟΛΜΕ, διαρκώς και αδιακρίτως την υπεράσπιση των μαθητών-«θυμάτων». [...]
http://www.kathimerini.gr/770346/opinion/epikairothta/politikh/e3or8ologismos-kai-yyxraimia-sta-sos
Δεν πιστεύω ότι θα συμφωνήσω με όσα λέει η ΟΛΜΕ, αλλά δεν μου άρεσε εκείνο το «Το σχολείο δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι- ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά, να διαλύει κάθε άγχος. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του». Εγώ πάλι πιστεύω ότι το σχολείο πρέπει να απαιτεί, όπως λέει παρακάτω, αμοιβαίο σεβασμό και πειθαρχία και κόπο, αλλά ταυτόχρονα να είναι ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά και να μην τα καταστρέφει όλα με άγχος. Όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά, δεν θα τα συνδυάζουν όλα αυτά σε κάτι που θα το λένε επαγγελματισμό; Μπορεί να είναι ο επαγγελματισμός μόνο σεβασμός και πειθαρχία και να μην είναι χαρά για αυτό που κάνεις;
Εξορθολογισμός και ψυχραιμία στα SOS (Μαρία Κατσουνάκη, Καθημερινή 4/6/14):
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το σχολείο δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι- ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά, να διαλύει κάθε άγχος. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Το «πρωτόκολλο συνεργασίας» ανάμεσα στον καθηγητή και στον μαθητή προϋποθέτει σεβασμό (αμοιβαίο) και πειθαρχία. Η μαθησιακή διαδικασία έχει πολύ κόπο και απαιτήσεις. Η επανάληψη αυτών των αρχών είναι απαραίτητη για να μην… ξεχνιόμαστε και αναλαμβάνουμε, όπως η ΟΛΜΕ, διαρκώς και αδιακρίτως την υπεράσπιση των μαθητών-«θυμάτων». [...]
http://www.kathimerini.gr/770346/opinion/epikairothta/politikh/e3or8ologismos-kai-yyxraimia-sta-sos
Δεν πιστεύω ότι θα συμφωνήσω με όσα λέει η ΟΛΜΕ, αλλά δεν μου άρεσε εκείνο το «Το σχολείο δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι- ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά, να διαλύει κάθε άγχος. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του». Εγώ πάλι πιστεύω ότι το σχολείο πρέπει να απαιτεί, όπως λέει παρακάτω, αμοιβαίο σεβασμό και πειθαρχία και κόπο, αλλά ταυτόχρονα να είναι ευχάριστο, να σκορπίζει χαρά και να μην τα καταστρέφει όλα με άγχος. Όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά, δεν θα τα συνδυάζουν όλα αυτά σε κάτι που θα το λένε επαγγελματισμό; Μπορεί να είναι ο επαγγελματισμός μόνο σεβασμός και πειθαρχία και να μην είναι χαρά για αυτό που κάνεις;
SBE
¥
Μα είναι διαφήμιση. Ορίστε το σάιτ του παιχνιδιού και ορίστε σχετικό άρθρο του BBC.
Αυτού του είδους η διδασκαλία (gamification, πώς το λέμε στα ελληνικά; ) είναι μία ακόμα από τις σύγχρονες τάσεις στην εκπαίδευση. Όπως και άλλες τάσεις θα δείξει ο χρόνος και η εφαρμογή αν θα μείνουν και πώς θα εξελιχτούν. Για ευνόητους λόγους, μέχρι τώρα είναι περιορισμένη η εφαρμογή τους.
Και να σου πω ένα βασικό πρόβλημα με πολλές από αυτές τις μεθόδους: είναι εξαιρετικά χρονοβόρες για τον δάσκαλο σε σχέση με το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, έφτιαξα ένα κινούμενο σχέδιο 30 δευτερολέπτων για ένα μάθημά μου, χρησιμοποιώντας πολύ έτοιμο υλικό και ένα πρόγραμμα που δεν χρειάζεται προγραμματισμό, μόνο κοπιπάστωση και συγχρονισμό (που είναι ήδη πολύπλοκο πράμα). Μου πήρε 12-14 ώρες. ΟΚ, ήμουνα αρχάρια, αλλά υποθέτω ότι με την εξάσκηση θα μειώσω το χρόνο στο μισό. Όμως σε 12-14 ώρες μπορώ να φτιάξω πειράματα με υλικά που βρίσκονται σε κάθε σπίτι για έξι μηνών διαλέξεις. Ή μπορώ να κάνω πρόβες το τι θα πω και τι θα κάνω στο μάθημα ώστε να φτιάξω ενδιαφέρον μάθημα- σώου που θα διατηρήσει την προσοχή των φοιτητών.
Ένα άλλο ζήτημα που προκύπτει με την τεχνολογία είναι η πρόσβαση σε φοιτητές/ μαθητές με ειδικές ανάγκες. Το οποίο δεν είναι μικρό ζήτημα αν σκεφτούμε ότι πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν κανονισμό πλέον που επιβάλλει inclusiveness (αυτό επίσης πώς το λέμε στα ελληνικά; ). Οι φοβερές και τρομερές εικονογραφήσεις πρέπει να μπορούν να "διαβαστούν" από αυτόματο αναγνώστη για τυφλούς, π.χ. Όλο το ηχητικό υλικό πρέπει να είναι υποτιτλισμένο για τους βαρήκοους. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας πρέπει να είναι κατάλληλος για χρήστες με δυσλεξία. Πρέπει να υπάρχει εναλλακτικό υλικό για φοιτητές που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία και να υπάρχουν εναλλακτικές ισοδύναμες ασκήσεις για κάθε περίπτωση κλπ κλπ κλπ τα οποία δεν τα λέω για να βγάλω τις καινοτομίες σκάρτες αλλά για να επισημάνω τις δυσκολίες που μπορεί να φέρει η τεχνολογία. Για να μην αναφέρω το ότι η τεχνολογία περιθωριοποιεί όσους δεν μπορούν να συμμετέχουν σε αυτή για οικονομικούς και άλλους λόγους- π.χ. σε απομακρυσμένη περιοχή της Αφρικής που οι διακοπές ρεύματος είναι συχνές, τα τυπωμένα βιβλία είναι αποτελεσματικότερα. Υπάρχει λόγος που οι μέθοδοι διδασκαλίας "δεν έχουν αλλάξει εδώ και 100 χρόνια", κι ο λόγος είναι ότι οι μέθοδοι δουλεύουν με μικρές απαιτήσεις.
ΥΓ Αν μοιάζει ότι την είχα την απάντηση έτοιμη είναι γιατί πρόσφατα δούλεψα σε αυτό ακριβώς το θέμα: inclusiveness, accessibility, openness and digital era education
Και άλλοι το πιστεύουν, με μεγάλη επιτυχία, από ό,τι φαίνεται: http://www.businessinsider.com/finland-education-school-2011-12?op=1
gamification = παιχνιδοποίηση (δική μου πρόταση εδώ: http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?7095-gamification-παιχνιδοποίηση-(-) )
inclusiveness = συμπεριληπτικότητα, συμπεριληπτική εκπαίδευση
inclusiveness = συμπεριληπτικότητα, συμπεριληπτική εκπαίδευση
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σου αρέσει η παιγνιοποίηση, πάντως.
Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ το λόγο (θα πρέπει να τα γράφω αυτά, να μην τα κρατάω για λόγου μου), αλλά υποθέτω επειδή τα παιχνίδια τα λέμε παιχνίδια και το λόγιο παίγνια δεν το χρησιμοποιούμε πια ποτέ για τα παιχνίδια αυτού του είδους, αλλά το χρησιμοποιούμε για τα τυχερά. Μια άποψη είναι. Τυχαίνει να είναι και πιο διαδεδομένος ο όρος, αλλά ελπίζω να μη φταίω εγώ.
SBE
¥
Για να δούμε τι γίνεται αλλού.
South Korea’s millionaire tutors- The vast sums spent on preparing children for tests are causing unease
Αντιγράφω (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια):
In the 2012 [OECD’s Pisa] tests, taken by 15-year-olds in 64 territories, South Korea came fifth in maths and literacy, and seventh in science. Yet the same test put South Korean children 62nd in confidence in solving complex tasks...
He points in particular to private English tuition, where spending is equivalent to 0.6 per cent of gross domestic product, but where the results fail to match this multi-billion-dollar outlay and confident speakers of English are rare.
South Korea’s millionaire tutors- The vast sums spent on preparing children for tests are causing unease
Αντιγράφω (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια):
In the 2012 [OECD’s Pisa] tests, taken by 15-year-olds in 64 territories, South Korea came fifth in maths and literacy, and seventh in science. Yet the same test put South Korean children 62nd in confidence in solving complex tasks...
He points in particular to private English tuition, where spending is equivalent to 0.6 per cent of gross domestic product, but where the results fail to match this multi-billion-dollar outlay and confident speakers of English are rare.