Την ίδια ώρα, στην Κίνα...

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2008 κυκλοφορεί στην Κίνα η Χάρτα 08, πρωτοφανής για τα εκεί πράγματα έκκληση για κατάργηση του μονοκομματικού κράτους. "Χάρτα 08", κατά τη "Χάρτα 77" των Τσεχοσλοβάκων.
Δύο μήνες μετά, το έγγραφο έχει κυκλοφορήσει ευρύτερα και έχει υπογραφεί και από ανθρώπους έξω από τον γνωστό κύκλο των αγωνιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άρθρο της Washington Post.

Θα ακολουθήσουν σίγουρα πολλά ακόμα επεισόδια.
 
Κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ κουράγιο. 20 χρόνια μετά την αιματηρή καταστολή του φοιτητικού κινήματος στο Πεκίνο, ένας 40άρης που ήταν τότε στρατιώτης στέλνει μέσω ίντερνετ ανοιχτή επιστολή στον πρόεδρο της Κίνας Χου Τζιν-Τάο, και... υφίσταται τις συνέπειες.
 
75χρονος ανακοινώνει στο ίντερνετ ότι θα πάει να φροντίσει τον τάφο τού Τζάο Ζιγιάνγκ και ξυλοκοπείται ανηλεώς από μπράβους του καθεστώτος μέσα στο νεκροταφείο (τον πέταξαν μέσα σ' ένα χαντάκι. Πώς δεν τον έθαψαν ζωντανό κιόλας!). Από τη New York Times.
 
Αντιδρώντας στο όργιο λογοκρισίας της κινεζικής κυβέρνησης ενόψει της 20ής επετείου της βίαιης καταστολής του φοιτητικού κινήματος στην πλατεία Τιανανμέν του Πεκίνου στις 4 Ιουνίου 1989, ορισμένοι κινεζικοί ιστότοποι, για να διαμαρτυρηθούν πλαγίως, έκλεισαν "οικειοθελώς" επί 3 ημέρες, π.χ. από 3-5/6, κηρύσσοντας "Ημέρα Συντήρησης Κινεζικού Διαδικτύου" ! Ένα παράδειγμα, από το wordku.com. (Μετά το σημείο όπου δίνεται η περίοδος 6/3-6/5, ακολουθεί σε εισαγωγικά το "Ημέρα Συντήρησης....")

Ταυτόχρονα, καλά (ή μάλλον: καλύτερα, πια) κρατεί, απ' ό,τι φαίνεται, και μέχρις αποδείξεως του εναντίου, και μεταξύ της φοιτητικής νεολαίας η άποψη που διατυπώθηκε από πολλούς από την πρώτη στιγμή, ότι δηλαδή η ευόδωση του φοιτητικού κινήματος του 1989 θα έφερνε στην Κίνα χάος και μια κατάρρευση τύπου Σοβιετικής Ένωσης, με συνακόλουθη ακύρωση της οικονομικής της ανέλιξης, και ότι η επιδίωξη της πολιτικής ελευθερίας εξυπηρετούσε σε τελευταία ανάλυση τις ΗΠΑ και τη Δύση, ενώ η καταστολή του δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος επέτρεψε στην Κίνα να ακολουθήσει ανεμπόδιστη, στα πλαίσια ενός "πολιτικού προστατευτισμού", το δρόμο προς την οικονομική της ανόρθωση. Ρεπορτάζ της Asia Times.
 
Το παρακάτω βέβαια δεν αποτελεί είδηση, αλλά αποτελεί αναμφισβήτητα μια σπαρταριστή έκφραση αθέλητου αυταρχικού χιούμορ. Το θέμα είναι ο τρόπος εκλογής του επόμενου Δαλάι Λάμα (τα έντονα δικά μου):

China has already positioned itself in other ways, including enacting a law in 2007 that says all reincarnations of senior lamas must be approved by the government.

Από άρθρο της New York Times.

Σημ.: Δεν πιστεύω στη μετενσάρκωση.
 
Άρθρο της Guardian για μια εργαζόμενη σε μπαρ καραόκε που μαχαίρωσε θανάσιμα κομματικό στέλεχος που προσπάθησε να τη βιάσει. Αθωώθηκε από το δικαστήριο.
 
Επίσημη αναγγελία τής (εδώ και μήνες συντελεσμένης) σύλληψης του Λίου Ξιαομπό, βασικού συντάκτη της Χάρτας 08 (βλ. προγενέστερη ανάρτηση στο παρόν νήμα), από τις κινεζικές αρχές. Κατηγορίες: πρόθεση ανατροπής του σοσιαλιστικού κράτους κττ. Ο δικηγόρος του δεν τον έχει δει ακόμα.
 
Καλημέρα Κώστα!

Τι παίζει εκεί με τους Ουιγούρους;

Επισημαίνω απλώς ότι το άρθρο στο οποίο παραπέμπει ο δρ έχει ένα "λαθάκι", δεδομένου ότι αναφέρει το Xinjiang σαν πόλη, ενώ πρόκειται για αυτόνομη περιφέρεια (που περιλαμβάνει τα εδάφη που ιστορικά ονομάζονταν Ανατολικό ή Κινεζικό Τουρκεστάν), πρωτεύουσα της οποίας είναι το Ürümqi ή, για τους Ουιγούρους, Ürümçi (όπου και έχουν ξεσπάσει οι ταραχές).

Δεν νομίζω ότι η παρούσα αναταραχή αποτελεί έκπληξη (αν θυμάστε άλλωστε και πριν από τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου οι κινεζικές αρχές ανέφεραν ως υπ' αριθ. 1 κίνδυνο για "τρομοκρατικές επιθέσεις" τους Ουιγούρους αυτονομιστές, είχαν μάλιστα προβεί και σε συλλήψεις). Το αυτονομιστικό κίνημα των Ουιγούρουν φαίνεται σαν φυσική αντίδραση ενός λαού που βρίσκεται στη συγκεκριμένη περιοχή εδώ και 1200 τουλάχιστον χρόνια και ο οποίος αισθάνεται ότι καταπιέζεται και κινδυνεύει να καταλήξει μειονότητα στην ίδια του την πατρίδα (η δημογραφία του Xinjiang ή Σινκιανγκ, όπως το ξέραμε παλιότερα, έχει μεταβληθεί δραματικά τα τελευταία 50 χρόνια: στην πρωτεύουσα Ürümqi ο πληθυσμός είναι κατά το 75% Κινέζοι Χαν, και το υπόλοιπο ποσοστό μοιράζεται μεταξύ Ουιγούρων, Χούι (δηλ. κινέζων μουσουλμάνων) και Καζάχων (http://fr.wikipedia.org/wiki/Ürümqi.).
 
Καλησπέρα. Να επισημάνω ότι το άρθρο που λίνκαρες, Δόκτωρ,αποδίδει ως Τουρκογενής το turkic, υποθέτω, που μας είχε απασχολήσει παλιότερα.
 
Εν τω μεταξύ, οι Χαν αντεπιτίθενται. Άρθρο της Guardian με πολύ εύγλωττο βίντεο.

But witnesses described vicious and apparently indiscriminate attacks on Han
Chinese people, although substantial numbers of Uighurs and other ethnic
minorities were also injured.

Crowd members today told the Guardian that they believed Uighurs were coming
back to attack them.

A respectable-looking middle-class woman carried a plank with a nail
sticking out of it; a young woman in a colourful, patterned top and white
diamante mules clutched a piece of metal pipe. A father held his young son
in one hand and a length of wood in the other.


Αυτή δε τη φορά, είχαμε όχι το νεαρό απέναντι στο τανκς του 1989 αλλά τη γυναίκα με την πατερίτσα απέναντι στο τεθωρακισμένο. Χαμός. Συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων. Ό,τι χειρότερο γενικώς, και, απ' ό,τι λέει το άρθρο, οι χειρότερες διεθνοτικές συγκρούσεις από καταβολής ΛΔΚ.
 
Ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει αυτές τις μέρες για τα εθνοτικά προβλήματα της σύγχρονης Κίνας γενικά, και για τη δήθεν μονολιθική πλειοψηφία των Χαν, με αφορμή τα οχλοκρατικά γεγονότα στο Ουρουμτσί. Εξαιρετικό άρθρο του Dru C. Gladney στη Wall Street Journal.

Να και ένας διαδραστικός χάρτης της NYT για τις εθνικότητες (στον οποίον οι Χαν αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο).
 
Τα φυσικά όρια του κυνισμού

Εργάτες σκοτώνουν το γενικό διευθυντή ιδιωτικής εταιρείας της Κίνας, όταν αυτός τους ανακοίνωσε ότι θα απολύονταν 25000 από τους 30000 εργαζομένους στο εργοστάσιο (χαλυβουργεία). Άρθρο της Guardian.
 
Κι άλλος θάνατος από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ στην Κίνα, όχι κάποιου μπεκρή αλλά ενός επισήμου, καθότι το βαρύ πιοτό και οι "άσπροι πάτοι" στη διάρκεια επαγγελματικών γευμάτων είναι must εκεί. Από την Guardian:

Third Chinese official dies from excessive drinking
Deaths highlight ritualised role alcohol plays in business and government circles in China
 
Άλλος ένας από τους συνυπογράψαντες τη Χάρτα 08 (βλ. αναρτήσεις #1 και #7), ο Φενγκ Τζενγκχού, υφίσταται τις συνέπειες: δικηγόρος και ακτιβιστής, τον έπιασαν στο τράνζιτ του αεροδρομίου της Σαγκάης, όπου είχε φτάσει από τις ΗΠΑ, και, μετά από πολύωρη πάλη, κατάφεραν να τον επιβιβάσουν με το ζόρι σε πτήση με κατεύθυνση την Ιαπωνία. Έκτοτε ζει στο τράνζιτ του αεροδρομίου της Ναρίτας, σε ιαπωνικό έδαφος, τρώγοντας ρύζι, καθότι οι Γιαπωνέζοι αρμόδιοι του αεροδρομίου δεν του παρέχουν τροφή. Παραιτήθηκε από τη χρήση της βίζας που διέθετε για την Ιαπωνία, αρνείται να δηλώσει πολιτικός πρόσφυγας και διεκδικεί το νόστο του. Νέου τύπου ανιθαγένεια...
 
Νεκρολογία ενός μεταφραστή

Του πιο θρυλικού. Από την Guardian.

Yang Xianyi obituary
Distinguished translator of Chinese classics jailed during the Cultural Revolution

When they came during the Cultural Revolution to take away Yang Xianyi, China's distinguished translator who has died aged 94, he had one regret – that he was hauled off to prison, accused of being a British spy, in his old slippers. "My only thought at that time," he would recall, "was 'why didn't I change into proper shoes?'" Slippers were not the best footwear for four years (1968-72) in jail. It was typical of Yang not to make too much of his ordeal. He belonged to a generation of Chinese intellectuals who had chosen to support Mao Zedong's New China only to suffer for it in the extremism of the chairman's last years. Rather than rage against fate, those who survived would take refuge in humour and self-deprecation. Yang did so with a characteristic charm that concealed personal tragedy: his son became mentally disturbed after being sent to a factory during the Cultural Revolution and later committed suicide.

Yang came from a typical scholar-gentry family of the late Manchu dynasty: his father was head of the Bank of China in the city of Tianjin, 80 miles south-east of Beijing, where he was born. He was educated at home by a tutor in the Chinese classics before attending a missionary school in one of Tianjin's foreign concessions. Yang devoured English literature from Joseph Addison to Oscar Wilde: while still at school he turned John Milton into classical Chinese verse. Also enjoying Athenian drama in translation, Yang resolved to go abroad to study ancient Greek and was taken to London by an English teacher at his school.

Admitted to Merton College, Oxford, he studied classics for two years and then shifted to English literature with the poet Edmund Blunden, whose tutorials with him usually finished in the pub. More significantly, he met Gladys Tayler, the daughter of missionaries in China, at the Oxford China Society.

With Gladys's help, he translated the lyrical poem Li Sao by Qu Yuan (4th century BC) into English heroic couplets in the style of John Dryden. The couple returned to China in 1940 and married in the wartime capital of Chongqing, working as teachers and translators in the Chinese Nationalist area. After the defeat of Japan they moved to Nanjing.

Horrified by the violence of the Chiang Kai-shek regime, Yang joined the underground, passing on information gleaned from foreign diplomats. Ironically it was because of this pro-communist activity that, 20 years later in the Cultural Revolution, he would be labelled an anti-communist "foreign spy" . Though Yang and Gladys were offered seats on a plane to Taiwan when Chiang's government fled in 1949, it never occurred to them to leave. By 1952 they had joined the Foreign Languages Press in Beijing, in charge of an ambitious project to translate all the most important works of Chinese literature into English. The Yangs' approach was faithful to the originals but always expressed in readable language. Their output over the years amounted to more than 60 titles: tens of thousands of foreign students of Chinese, from then till today, have relied on their work.

The best-known titles include The Courtesan's Jewel Box (vernacular tales from the 10th to 17th centuries), the Qing dynasty novel The Scholars, and Selected Stories by the modern writer Lu Xun. Yang also translated many foreign classics into Chinese – including Homer's Odyssey and Bernard Shaw's Pygmalion – but the Chinese authorities regarded this dismissively as his "private enterprise".

After being released from detention, in 1972 the Yangs were allowed to complete their translation of the most famous novel of all, the 18th-century Dream of the Red Chamber, but still lived under a political cloud.

I first met Gladys and Yang in April 1976, during the last turbulent months of Mao's life, in their dark apartment which could be reached only by clambering around piles of coal and cabbages. Loudly, Yang denounced "that woman" — Madam Mao, who was then staging a final bid for power. Gladys gestured towards the probably bugged telephone, crying out: "Do shut up, old man, or we'll go back to jail!"

But after Mao's death it was his wife and her associates in the Gang of Four who were jailed, while the authorities apologised to the Yangs for their "unwarranted arrest" 10 years earlier. Yang now became chief editor of the monthly Chinese Literature magazine and launched a new series of translations under the Panda imprint – modelled on Penguin paperbacks.

During the 1980s, their apartment became an informal salon where a new generation of Chinese writers and western journalists could meet, usually over a bottle of scotch. Encouraged by the new mood of political reform, Yang even joined the Communist party. In 1987 the party old guard hit back, sacking the reform-minded leader Hu Yaobang, and paving the way for the bloody events around Tiananmen Square two years later. When the crisis came, Yang decided he could no longer shrug politics aside. "I could at least speak through the foreign TV and newspaper correspondents to the people outside China and tell them the true situation," he recalled in his autobiography White Tiger (2000).

His message was that what had happened was "a fascist coup engineered by a few diehards against political reform". In a BBC interview after the massacre during the night of 3-4 June, Yang declared that the party leaders were even worse than past Chinese warlords or Japanese invaders. The authorities, probably deterred by Yang's age and reputation abroad, left him at liberty, and after a vain attempt to persuade him to recant they merely expelled him from the party.

In 1994, Yang and Gladys moved into the Beijing Friendship hotel, where they remained in quiet retirement till Gladys's death in 1999: Yang then lived peacefully with his daughter Yang Zhi and her husband David, in their courtyard house north of the Forbidden City.

In 1993 Yang had been awarded an honorary doctorate by the University of Hong Kong, where he was praised as a "master translator". His worldwide reputation was never quite matched at home, but in September this year he received a lifetime award from the Translators' Association of China. When he retired, Yang penned a short punning couplet to sum up his life: "The bright youngster may not become a genius: muddle-headed in middle age, he is shameless – or toothless – when old" (the two adjectives in Chinese have the same sound). "Chinese intellectuals over the past century," Yang added in a wry footnote, "have been mostly like this ... it is just the way things are".

Though there was historical truth in Yang's judgment, it was too hard on him personally. Committed to revolutionary China for all its faults, he and Gladys made a huge intellectual contribution and, when it really counted, he did speak out. He is survived by two daughters and four grandchildren.

• Yang Xianyi (or Hsien-yi), translator, born 10 January 1915; died November 23 2009
 

nickel

Administrator
Staff member
Συναρπαστικό, ευχ! Μήπως έχεις διαβάσει την αυτοβιογραφία του; Μπαίνω σ' έναν πειρασμό.
 
Όχι, άλλωστε δεν τον γνώριζα καν.

Να και μια δεύτερη νεκρολογία, με πρόσθετες βιογραφικές λεπτομέρειες, όπου μαθαίνουμε, ας πούμε, πως είχε δύο "μητέρες", πως από το Κομουνιστικό Κόμμα Κίνας δεν μπορείς να αποχωρήσεις αλλά μόνο να διαγραφείς..., και επίσης πώς να αποχαιρετάς τη νεκρή σου γυναίκα μ' ένα Χαίρε Ποτέ γραμμένο σε αρχαία γλώσσα εν έτει 2000.

Από την Independent:

Yang Xianyi: Translator who fell foul of authority during the Cultural Revolution

Yang Xianyi, who has died in Beijing aged 93, was a distinguished literary translator remarkable for the range of his work. He was also a principled and patriotic intellectual who managed to retain wit, integrity and a sense of fun, even in the most difficult days of the Maoist period.

In the West he is best known for translations of Chinese literature into English. With his wife, Gladys Yang (see the Independent obituary of 1 December 1999), he published English versions of a great range of Chinese literature from the past two millennia. Among the most memorable of these are Records of a Historian, a selection from the historian Sima Qian, who died around 85AD; The Courtesan's Jewel Box: Chinese Stories from the Xth to the XVIIth Centuries, a collection of lively stories from the Ming Dynasty; and the great Qing dynasty novels, Dream of Red Mansions and The Scholars. Their Selected Works of Lu Xun made the greatest writer of China's early 20th-century literary renaissance available in English.

Yang Xianyi also worked to make western classics available to Chinese readers, producing translations of Homer's Iliad, Aristophanes' Birds and La Chanson de Roland as well as plays by Synge and Shaw. The Yangs contributed directly and indirectly to the development of Chinese studies in the West as generations of China scholars benefited from their scholarship and their generous hospitality.

Yang was born to a wealthy banking family in the westernised port city of Tianjin. As his father died when he was five, two formidable women, his father's principal wife and a younger concubine who had given birth to him, brought him up. He addressed both as mother. As the only boy in the family, he was indulged and protected. He received a largely traditional education from private tutors until he was 12, when his birth mother finally managed to persuade the senior wife that he should be allowed to attend school. A missionary foundation, the Tianjin Anglo-Chinese College, was selected. On the advice of his teachers there, he went on to higher education at Oxford University, where he became engaged to Gladys Tayler, the university's first graduate in Chinese.

Yang returned to China with Gladys in 1940 and spent the war years teaching in the interior of China where many intellectuals had fled from the Japanese occupation. Life was not easy for them. Their left-wing sympathies sometimes got them into trouble; Yang's family had lost its money and academic salaries were low. After the war, they made the journey down the Yangzi to Nanjing on an overcrowded wooden junk. Their possessions were lost when the baggage junk sank but they arrived safely with their two young children.

After the establishment of the People's Republic in 1949, Yang Xianyi was at first treated by the new government as an honoured intellectual. However, his many foreign contacts and his tendency to speak too frankly made him vulnerable in an increasingly conformist climate. By the mid-1950s he had been demoted. He and Gladys had had great hopes of the new communist regime and they continued generally to speak in its favour while sometimes voicing reservations. Like other cadres of the new state they worked an eight-hour day, six days a week, a fact that perhaps partly explains their extraordinary productivity.

As salaried workers for the Foreign Languages Press, the Yangs sometimes lacked control over what they translated. In addition to their translations of the classics and of many of the best-known modern Chinese writers, they also had to waste their talents on propaganda literature of little merit. In his spare time, Yang wrote many introductory articles about western literature for newspapers and journals that now needed cultural and educational material to meet new policies, penned satirical verse for his friends, and also produced his translations of western classics. They also continued with extraordinary courage to read, think and discuss freely, faithful to the liberal intellectual tradition they had both embraced.

The Cultural Revolution brought catastrophe. Criticised and ostracised by his colleagues, Yang Xianyi suffered a breakdown and began to hear voices. This, he was later to insist, had been his worst time. In 1968, he and Gladys were arrested and held without news of each other or the outside world for four years. Apparently, he felt less pressure in this period, resigning himself calmly to his fate and living from day to day. Later, he described episodes in his prison life such as the races he and his cell-mates organised between the bedbugs with which their sleeping platform was infested.

On their release, the Yangs took up the threads of their old lives again. Once again they were generous hosts to the many friends, Chinese and foreign, who ate, drank, and talked at their house every evening. Paid back-dated salary for their years in prison, they were able to acquire their first fridge and to help writers and artists who could not sell books or pictures in the still repressive cultural climate. In 1979, they were deeply grieved by the suicide of their son, who had become mentally ill during the Cultural Revolution, but they took pride and pleasure in the achievements of their daughters and grandchildren. They enjoyed the more lively and critical writing that began to emerge in China after the death of Mao and they helped and encouraged many young writers. As editor of the journal Chinese Literature, Yang published translations of the more lively and critical writing that began to emerge in China after the death of Mao. He also established an English language paperback series, Panda Books.

He was able to go abroad again for the first time since 1940 and the couple were invited to universities in Europe, Japan and India. They became hopeful once more about the future for China and in this spirit of optimism Yang applied for and was granted membership of the Communist Party in 1985.

In the spring of 1989, Yang voiced his support for the peaceful student demonstrations in interviews with foreign journalists. A few months later he was enraged and horrified by the Tiananmen massacre. Having denounced the suppression in telephone interviews with foreign broadcasting stations on 4 June, he went into hiding for a couple of weeks. Later that year, when things had settled down a little, he attempted to leave the Communist Party. He was amused to be told that resignation was not permitted but that he would be expelled. His refusal to recant won him great respect among younger intellectuals.

From the early 1990s, Gladys's health gradually deteriorated. Yang cared for her until her death in 1999. Yang Xianyi lived out his last years surrounded by loving family in his daughter's house. His enormous gift for friendship survived and when he could talk of things that interested in him his vitality revived. But he missed Gladys. His fine poem of farewell to her, written in classical Chinese, "I thought that you and I would fly away together but you have gone before..." expressed his own readiness to die. He is survived by two daughters and four grandchildren.

Delia Davin

Yang Xianyi, literary translator and writer; born Beijing 10 January 1915; married Gladys Tayler (died 1999; one son deceased, two daughters); died Beijing 23 November 2009.


Κάτι που δεν μπορώ να μην παρατηρήσω είναι πώς ο Δυτικός Τύπος προβάλλει συστηματικά στους τίτλους, όταν βιογραφεί, τις διώξεις στην περίοδο της ψευδώνυμης Πολιτιστικής Επανάστασης και γενικά την πολιτική διαφωνία. Ωστόσο, ειδικά στην Πολιτιστική Επανάσταση κυνηγήθηκαν πάμπολλοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους ήταν στυλοβάτες του καθεστώτος ή απλώς νομοταγή όργανά του. Οι διώξεις είχαν τον αυθαίρετο χαρακτήρα των σταλινικών διώξεων της περιόδου 1936-37 στη Σοβιετική Ένωση. Επομένως δεν αποτελεί κανέναν τίτλο τιμής να έχεις διωχθεί τότε, απλώς προσωπική τραγωδία. Πολύ πιο σημαντικό στοιχείο, πολιτικά, είναι η πολιτεία κάποιου σε πιο νορμάλ περιόδους, μεταξύ των οποίων και το 1989 και τα γύρω από αυτό. Μια άλλη περίοδος, ας πούμε, που θα ήταν πολύ πιο σημαδιακή για το πολιτικό στίγμα ενός ανθρώπου σαν τον Γιανγκ, και που θα άξιζε να ερευνηθεί το πώς φέρθηκε τότε, είναι η περίοδος των Εκατό Λουλουδιών και οι μετά από αυτήν διώξεις εναντίον όσων διανοουμένων γελάστηκαν από τις προτροπές του καθεστώτος και άνοιξαν το στόμα τους κι άρχισαν να διατυπώνουν κριτικές, για να κατηγορηθούν αμέσως μετά ως "δεξιοί", με αποτέλεσμα να υποστούν διώξεις για τις οποίες, αντίθετα απ' ό,τι για τις κατά μια δεκαετία μεταγενέστερες διώξεις επί Πολιτιστικής Επανάστασης, δεν έχουν αποκατασταθεί έως τώρα, παρά τις εκκλήσεις τους. Από τη σιωπή των δύο νεκρολογιών συνάγεται ότι τότε ο Γιανγκ δεν διατύπωσε κριτικές, οι οποίες κριτικές μάλιστα τότε γίνονταν με πνεύμα όχι αντικαθεστωτικό αλλά εποικοδομητικής κριτικής προς το καθεστώς, στα πλαίσια μιας ψυχολογίας ανάλογης, υποθέτω, με την προσχώρηση του Γιανγκ στο ΚΚΚ το 1985.
Και όμως, οι πηχυαίοι τίτλοι και των δύο νεκρολογιών αφορούν τις αυθαίρετες, τυφλές διώξεις της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Γενικότερα, και όχι αναγκαστικά στις συγκεκριμένες νεκρολογίες, είναι χαρακτηριστικό το πόσο η πολιτική διάσταση δεσπόζει στον τρόπο που τα Μέσα (και ο κόσμος που επηρεάζεται από αυτά ή τα χρησιμοποιεί για να δικαιώσει τις δικές του προκαταλήψεις) ζωγραφίζουν τις προσωπικότητες που ζουν σε μη φιλελεύθερες χώρες, και κυρίως εκτός Δύσης. Οι σχέσεις πλήθους Δυτικών διανοουμένων, καλλιτεχνών κλπ. με τις δυτικές εκδοχές του ολοκληρωτισμού (φασισμός, ναζισμός, κομουνισμός, σαχισμός) θεωρούνται "γνωστές" και τελικά θίγονται λιγότερο απ' ό,τι το τι έκανε (κάνει) ή είπε (λέει) ο τάδε καλλιτέχνης ή η δείνα διανοούμενη στην Κίνα ή στη Ρωσία. Ο Τζανγκ Γιμόου είχε πει κάποια στιγμή ότι για να πάρει Κινέζος σκηνοθέτης βραβείο σε Δυτικό φεστιβάλ πρέπει η ταινία του να έχει οπωσδήποτε αντικαθεστωτικές νύξεις, πραγματικές ή κατά φαντασίαν· αλλιώς, όσο καλή κι αν είναι η ταινία, αποκλείεται. Το ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις και πράξεις ενός Δυτικού καλλιτέχνη, αντιθέτως, ελάχιστα απασχολεί τον Τύπο, εκτός κι αν εκείνος/η αποφασίσει να τις κάνει γνωστές, η δε πειθήνια λειτουργία ενός ατόμου με βάση τις επιταγές της αγοράς δεν θεωρείται πολιτική δήλωση.
 
Top