Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Εντάξει, η λίστα έχει κι άλλα επαγγέλματα, αλλά μην ξεχνάμε ότι το 50% των "κατοίκων" της είναι γιατροί. Και κάτι άλλο: με εξαίρεση τα χτυπητά παραδείγματα του αθλητικού σωματείου και μερικά άλλα, οι γιατροί είχαν και τα περισσότερα αδήλωτα εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους.
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Αν ήξερες για τι πλυντήρια μιλάμε...
Το συγκεκριμένο σωματείο, όμως, δεν κατάφερε να τα πλύνει, αφού βρέθηκαν στον λογαριασμό τους χωρίς να μπορούν να τα δικαιολογήσουν.
 

daeman

Administrator
Staff member
[...]Όμως την τελευτάια πενταετία (και παραπάνω) δεν έχει τυχει να παώ ούτε μια φορά σε γιατρό στην Ελλάδα και να μην μου κόψει απόδειξη. Οπότε μήπως η εφορία απλώς παίζει λίγο και με το μύθο;

Αυτό άσε καλύτερα να το κρίνουμε εμείς που ζούμε μόνιμα στην Ελλάδα και, όσο να 'ναι, πάμε συχνότερα σε γιατρούς εδώ.
Όσο για τον μύθο, ποιον μύθο εννοείς, την καθαρή αλήθεια του καθιερωμένου φακελακιού ή ότι όποιος έχει το δάχτυλο στο μέλι, συνήθως το γλείφει κιόλας, ιδίως αν ξέρει ότι δεν τον βλέπουν πολλοί ή έχει στο χέρι αυτούς που τον βλέπουν;

Για να μη γενικεύω όμως και αδικώ τους σωστούς επαγγελματίες, ναι, έχω βρει και γιατρούς που δεν σε βλέπουν σαν χαρτονόμισμα.
 

SBE

¥
Δαεμάνε, όλοι έχουμε κάποιον κάλο που ενοχλούμαστε όταν μας τον πατάνε. Εμένα είναι το ότι επειδή δεν ζω στην Ελλάδα δεν ξέρω πως δουλεύουν τα πράγματα (τα οποία υποτίθεται ότι στην Ελλάδα δουλεύουν με κάποιον πολύ ελληνικό τόπο που έχουμε την αποκλειστική πατέντα του). Από το 2009 και δώθε έχω δει συνολικά εφτά γιατρούς στην Ελλάδα- τους περισσότερους πάνω από μία φορά- και έχω κάνει εξετάσεις σε δυο-τρια διαγνωστικά κέντρα. Όλα αυτά ιδιωτικά φυσικά μια που δεν έχω πλέον ασφάλιση στην Ελλάδα. Σου ακούγεται λιγότερο, περισσότερο ή ακριβώς όπως και ο μέσος κάτοικος Ελλάδας; Η προσωπική εμπειρία που ανέφερα πιο πάνω είναι αληθινότατη. Να δεχτώ ότι έπεσα στην περίπτωση εφτά φορές; Όμως επειδή δεν πιστεύω σε συμπτώσεις, δεν θα είναι καλύτερα να δεχτώ ότι δουλεύουν τα διάφορα μέτρα και οι γιατροί και οι πελάτες κάπως συμμορφώνονται και κόβουν/ ζητάνε αποδείξεις;
 

Zazula

Administrator
Staff member
Εγώ πάλι από το 2009 ως σήμερα εγώ έχω δει πέντε κτηνιάτρους (συνολικά >50 επισκέψεις): Ο ένας κόβει πάντα απόδειξη (έχει ένα συνοικιακό μικροϊατρείο), οι άλλοι τρεις (καλά πιασμένοι, με πολλή πελατεία και σε καλές περιοχές) κόβουν μόνο στις 1-3 πρώτες επισκέψεις (μέχρι να σπάσει ο πάγος, δηλαδή) και ο τελευταίος (πραγματικά εκατομμυριούχος) δεν κόβει ποτέ.

Και, μια και κάνουμε ανταλλαγή κάλων: Εμένα με πιάνει όταν επειδή δεν ζω μόνιμα στο εξωτερικό θεωρείται πως αγνοώ το πώς δουλεύουν κάποια πράγματα σε άλλες χώρες. :)
 

daeman

Administrator
Staff member
Μα δεν υπαινίσσομαι ότι δεν λες αλήθεια, μόνο ότι σ' αυτό το θέμα τουλάχιστον κρίνεις από μικρό δείγμα, από λίγες περιπτώσεις.
Ναι, λιγότερο μου φαίνεται αυτό που λες από τον μέσο όρο, όπως τον αντιλαμβάνομαι όχι μόνο από τον εαυτό μου αλλά και από συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι τα κρούσματα τώρα είναι λιγότερα απ' ό,τι παλιότερα, που το να πάρεις απόδειξη από γιατρό ήταν κάτι σαν ανέκδοτο· οι περισσότεροι γελούσαν όταν το έλεγες.

Χρήσιμη αυτή η κουβέντα γιατί βρήκαμε τους κάλους μας και, τώρα που το ξέρω, θα προσπαθήσω να μη σε ξαναενοχλήσω με αυτό τον τρόπο. Ο δικός μου είναι άλλος: δεν μπορώ το "Απέξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια λέμε", κάτι που κττμγ μάλλον πρέπει να παραδεχτείς ότι καμιά φορά παρασύρεσαι και το κάνεις. Εντελώς φιλικά σου μιλώ, χωρίς καμία απολύτως διάθεση να μπλέξω σε διαξιφισμούς.
Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη λοιπόν που σου πάτησα τον κάλο. :)
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Πιστεύω ότι οι ιδιώτες γιατροί έχουν αρχίσει να κόβουν αποδείξεις, δηλαδή αρκετά περισσότερες από πριν. Αλλά το κακό σπυρί είναι το φακελάκι, για το οποίο ποτέ φυσικά δεν θα κόβονται αποδείξεις, και είναι το χειρότερο, επειδή εκβιάζει ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε ιδιώτη γιατρό.
 

Zazula

Administrator
Staff member
Τα διαγνωστικά κέντρα (που αναφέρθηκαν από την SBE) εκδίδουν πάντα αποδείξεις. Επίσης και οι γιατροί μέσα σε κλινικές, θεραπευτήρια κττ. Ιδιώτες γιατροί στην αρχή (που δεν σε ξέρουν) κόβουν πια σχεδόν πάντα. Αλλά φυσικά το φακελάκι είναι η τεράστια πληγή απ' όπου κάποιοι μπαζώνουν πολύ αδήλωτο χρήμα.
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Επίσης, παίζει και το να σε χρεώνουν 80 ευρώ και να σου κόβουν απόδειξη για 50, όπως και να μη σου κόβουν ποτέ, ιδίως να είσαι γνωστός (οδοντίατροι - ούτε μία φορά δεν έχω πάρει απόδειξη!)
 

nickel

Administrator
Staff member
Η τέλεια καταιγίδα
Του Γιώργου Παγουλάτου*
Καθημερινή 9/10/2011 (σελ. 30)

Η παραμονή στο ευρώ χρειάζεται βαθιές προσαρμογές, μακρά και οδυνηρή εσωτερική υποτίμηση, αλλά προσφέρει πλαίσιο σταθερότητας, υπόσχεση αλληλεγγύης όσο είμαστε σοβαροί, και προοπτική ανάκαμψης.


Μια πλάνη αιωρείται πάνω από τη χώρα, σκιάζει την αναζήτηση εθνικής αυτογνωσίας και ακυρώνει κάθε ορθολογική συζήτηση: ότι μπορούμε τάχα να βγούμε από αυτή τη φοβερή κρίση χωρίς ύφεση, χωρίς μεγάλες εισοδηματικές απώλειες, χωρίς ανεργία, πόνο και δάκρυα. Το πολιτικο-μιντιακό μας σύστημα συνεργάζεται στην απόκρυψη της πραγματικότητας. Είτε, όπως η καιροσκοπική αντιπολίτευση, με το να αποδίδει την ύφεση και κρίση αποκλειστικά στην κυβέρνηση και την τρόικα. Είτε, όπως η αδύναμη κυβέρνηση, με το να υποβαθμίζει την έκταση και κλίμακα των αναγκαίων προσαρμογών.

Τι θέλω να πω; Η οικονομική κρίση χρέους στο ευρώ είναι το αποτέλεσμα κυρίως δύο διαδικασιών ή κρίσεων: μιας ευρωπαϊκής και μιας εθνικής. Η πρώτη κρίση αφορά τη δομή της Ευρωζώνης. Και οι τρεις οικονομίες που οδηγήθηκαν στον δανειακό μηχανισμό Ε. Ε.-ΔΝΤ (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), αλλά και οι δύο που απειλούνται (Ισπανία, Ιταλία) είναι χώρες της ευρω-περιφέρειας. Μετά την εισαγωγή του ευρώ, μεγάλες ποσότητες κεφαλαίων από τις πλεονασματικές οικονομίες του ευρω-Βορρά κατευθύνθηκαν προς τις οικονομίες της περιφέρειας, που παρείχαν περιθώρια ταχείας ανάπτυξης κι επενδυτικές ευκαιρίες. Εκμεταλλευόμενη την αφθονία φθηνών κεφαλαίων, η ευρω-περιφέρεια δανειζόταν σε ευρεία έκταση, αγοράζοντας μεταξύ άλλων προϊόντα από τις χώρες του Βορρά. Αλλού (Ελλάδα) δανειζόταν κυρίως το κράτος, αλλού (Ιρλανδία και Ισπανία) κυρίως οι ιδιώτες. Η νομισματική σταθερότητα, το ισχυρό νόμισμα και τα χαμηλά επιτόκια επέτρεψαν σε εκατομμύρια πολιτών και επιχειρήσεων του Νότου να ικανοποιήσουν ανάγκες ή καταναλωτικές επιθυμίες. Στο κλίμα ευφορίας, οι αγορές υποτίμησαν τους κινδύνους: μεταξύ 2001-07 το ελληνικό κράτος δανειζόταν με διαφορά επιτοκίου (σπρεντ) 0,2 ή 0,3% από το ομόλογο του γερμανικού κράτους!

Η αύξηση των ροών κεφαλαίου προς τις χώρες του ευρω-Νότου συνέβαλε στη διόγκωση των εξωτερικών τους ελλειμμάτων. Η αφθονία φθηνών κεφαλαίων ήταν πλεονέκτημα όσο τα κεφάλαια παρέμεναν διαθέσιμα. Έγινε όμως μειονέκτημα και θρυαλλίδα της κρίσης χρέους όταν οι διεθνείς πιστωτές, μετά το σοκ της Λίμαν, πανικόβλητοι σταμάτησαν να δανείζουν. Όταν η προσφορά κεφαλαίων σταμάτησε απότομα, οι χώρες της ευρω-περιφέρειας βρέθηκαν αντιμέτωπες με οξεία κρίση εξωτερικού χρέους. Η δανειακή φούσκα έπρεπε απότομα να ξεφουσκώσει. Σε αυτήν τη διαδικασία της βίαιης, εκτεταμένης απομόχλευσης είμαστε σήμερα, όπου τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν, αλλά το διαθέσιμο εισόδημα των οικονομιών δεν αρκεί για να τα καλύψει.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η «δομική» κρίση της Ευρωζώνης συνάντησε το 2009 τη χειρότερη εθνική οικονομική παθογένεια: ταυτόχρονη κρίση δημόσιου ελλείμματος/χρέους και κρίση εξωτερικού ελλείμματος/ανταγωνιστικότητας. Ευρωπαϊκή και ελληνική κρίση μαζί παρήγαγαν την τέλεια καταιγίδα. Το 2008 η Ελλάδα είχε τη χειρότερη εθνική αποταμίευση των τελευταίων δεκαετιών. Το 2000-2007 είχαμε το υψηλότερο μέσο επίπεδο τελικής κατανάλωσης στην Ευρωζώνη (90% ΑΕΠ) και τις χαμηλότερες εξαγωγές (22% ΑΕΠ έναντι 38% μέσου όρου της Ευρωζώνης).

Πουλούσαμε ο ένας στον άλλο προϊόντα που εισάγαμε από το εξωτερικό και υπηρεσίες που παράγαμε για εγχώρια κατανάλωση. Πληρώναμε γι’ αυτά δανειζόμενοι. Τη διαδικασία αυτή ονομάζαμε ανάπτυξη. Χρησιμοποιούσαμε το κράτος ως διανομέα χρηματικής ρευστότητας, μαξιλάρι διεκδικήσεων, λάφυρο κομματικών πελατών. Ισχυρές ομάδες, συντεχνίες και διαπλεκόμενοι απολάμβαναν προσόδους και φόρους υπέρ τρίτων, κλειστά επαγγέλματα, εγγυημένα ποσοστά κέρδους, συντάξεις πάνω από τον τελευταίο μισθό, συνταξιοδότηση στα 50, ατιμωρησία και ανοχή στη φοροδιαφυγή τους. Τα νοικοκυριά ευημερούσαν χάρη στη μαύρη οικονομία, αλλά μόνο ένα στα δύο παιδιά με πτυχίο έβρισκε δουλειά.

Είναι μακρά η απόσταση προς τη δημοσιονομική εξυγίανση κι ένα εξωστρεφές και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης. Οι διαδικασίες απομόχλευσης, ταχείας αύξησης της εθνικής αποταμίευσης, μηδενισμού σε 3 χρόνια ενός πρωτογενούς ελλείμματος 10% ΑΕΠ και συρρίκνωσης ισόποσου εμπορικού ελλείμματος είναι διαδικασίες αυτονόητα και βαριά υφεσιακές. Υπό ιδανικές συνθήκες, η μείωση των ελλειμμάτων χρειαζόταν μεγαλύτερο χρονικό βάθος και διεθνές περιβάλλον οικονομικής άνθησης. Τα είχαμε για μια δεκαετία, όμως δεν τα αξιοποιήσαμε. Τώρα δεν υπάρχουν πια. Ο χρόνος μηδενισμού του πρωτογενούς ελλείμματος είναι πιεστικός. Αλλά θα σημάνει και την ελάφρυνση του ασφυκτικού βάρους του χρέους, που ρουφά κάθε ικμάδα της οικονομίας μας.

Η πιθανή αναδιάρθρωση χρέους σε ποσοστό πάνω από το 21% τής εθελούσιας ώς τώρα επιβάρυνσης των ομολογιούχων δανειστών θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία. Ήδη η Ε.Ε. ολοκληρώνει μηχανισμούς επανακεφαλαιοποίησης και ενίσχυσης των τραπεζών, που θα περιορίσουν τις επιπτώσεις. Όμως, την επομένη αναδιάρθρωσης χρέους η χώρα θα βρίσκεται σε πλήρη ευρωπαϊκή επιτροπεία, αφού θα χρειάζεται ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για να καλύπτει βασικές δαπάνες (αν δεν έχουμε ακόμα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα) καθώς και το εμπορικό έλλειμμα.

Εδώ είμαστε. Η παραμονή στο ευρώ χρειάζεται βαθιές προσαρμογές, μακρά και οδυνηρή εσωτερική υποτίμηση, αλλά προσφέρει πλαίσιο σταθερότητας, πλεονεκτήματα ισχυρού κλαμπ, υπόσχεση αλληλεγγύης όσο είμαστε σοβαροί, και προοπτική ανάκαμψης. Μια έξωση από το ευρώ και εξωτερική υποτίμηση θα σήμαινε άμεση μετάβαση σε παρατεταμένη, πολύπλευρη και βέβαιη κοινωνικοοικονομική και εθνική καταστροφή, τόσο βέβαιη που δεν υπάρχουν σοβαροί οικονομολόγοι και φίλοι της Ελλάδας που να την εισηγούνται.

Ακόμα και η επιλογή ανάμεσα στο επώδυνο και το καταστροφικό έχει τουλάχιστον το πλεονέκτημα της σαφήνειας.


* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Το 2008 η Ελλάδα είχε τη χειρότερη εθνική αποταμίευση των τελευταίων δεκαετιών. Το 2000-2007 είχαμε το υψηλότερο μέσο επίπεδο τελικής κατανάλωσης στην Ευρωζώνη (90% ΑΕΠ)...
Άκουσα στην τηλεόραση να αναφέρεται ένα ιλιγγιώδες νούμερο περίπου 100.000 ευρώ μέσο χρέος προς τράπεζες ανά δημόσιο υπάλληλο. Αναφέρθηκε ως επιχείρημα εναντίον της μείωσης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν ξέρω αν ισχύει και πώς τεκμηριώνεται, αλλά είναι γνωστό ότι οι τράπεζες πάντα δίνουν με μεγαλύτερη ευκολία δάνεια σε δημοσίους υπαλλήλους.
 
(Άρτι αφιχθέν μέσω ιντερνετίου)

L'impromptu de Berlin, un régal en alexandrins !...

Η σκηνή διαδραματίζεται στους κήπους τού Schloss Bellevue, στο Βερολίνο. Η Angela von Mecklemburg και ο Nicolas de Neuilly αποσύρθηκαν με τρόπο από τη δεξίωση που παρέθεσε ο βασιλιάς της Πρωσσίας. Στο βάθος ηχούν τα μέτρα του κουαρτέτου του Γιόζεφ Χάυντν.

Nicolas :
Madame, l'heure est grave : alors que Berlin danse
Athènes est en émoi et Lisbonne est en transes.
Voyez la verte Erin, voyez l'Estrémadoure
Entendez les Romains: ils appellent au secours !
Ils scrutent l'horizon, et implorent les Dieux.
Tous les coffres sont vides, et les peuples anxieux
Attendent de vous, madame, le geste généreux !
De leur accablement ils m'ont fait l'interprète :
Leur destin est scellé, à moins qu'on ne leur prête
Cet argent des Allemands sur lesquels vous régnez.
Cette cause est bien rude, mais laissez-moi plaider...

Angela :
Taisez-vous Nicolas ! Je crois qu'il y a méprise
Folle étais-je de croire à une douce surprise
En vous suivant ici seule et sans équipage
Je m'attendais, c'est sûr, à bien d'autres hommages !
Mais je dois déchanter, et comme c'est humiliant
De n'être courtisée que pour son seul argent !

Nicolas :
Madame, les temps sont durs, et votre cœur est grand
Vos attraits sont troublants, mais il n'est point décent
D'entrer en badinage quand notre maison brûle !
Le monde nous regarde, craignons le ridicule !
Notre Europe est malade, et vous seule pouvez
La soigner, la guérir et, qui sait ? La sauver !
Nous sommes aujourd'hui tout au bord de l'abîme
Vous n'y êtes pour rien, mais soyez magnanime !
Les Grecs ont trop triché ? Alors la belle affaire !
Qu'on les châtie un peu, mais votre main de fer
Est cruelle aux Hellènes, et nous frappe d'effroi !

Angela :
J'entends partout gronder, en Saxe, Bade ou Bavière
L'ouvrier mécontent, le patron en colère.
Ma richesse est la leur, ils ont bien travaillé.
L'or du Rhin, c'est leur sueur et leur habileté.
Et vous me demandez, avec fougue et passion
De jeter cette fortune au pied du Parthénon ?
Ce serait trop facile et ma réponse est non !

Nicolas :
On ne se grandit pas en affamant la Grèce
En oubliant Platon, Sophocle et Périclès !
Nos anciens nous regardent, et nous font le grief
D'être des épiciers et non pas de vrais chefs !
Helmut Kohl est furieux et Giscard désespère.
Un seul geste suffit, et demain à Bruxelles
Desserrez, je vous prie, le nœud de l'escarcelle !

Angela :
Brisons là, je vous prie, la nuit est encore belle
Votre éloquence est grande et mon âme chancelle...
Mais si je disais oui à toutes vos demandes
Je comblerais la femme, et trahirais l'Allemande !


Και χωρίζουν, τραβώντας ο καθένας το δρόμο του...
 

rogne

¥
Η πιθανή αναδιάρθρωση χρέους σε ποσοστό πάνω από το 21% τής εθελούσιας ώς τώρα επιβάρυνσης των ομολογιούχων δανειστών θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία. Ήδη η Ε.Ε. ολοκληρώνει μηχανισμούς επανακεφαλαιοποίησης και ενίσχυσης των τραπεζών, που θα περιορίσουν τις επιπτώσεις. Όμως, την επομένη αναδιάρθρωσης χρέους η χώρα θα βρίσκεται σε πλήρη ευρωπαϊκή επιτροπεία, αφού θα χρειάζεται ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για να καλύπτει βασικές δαπάνες (αν δεν έχουμε ακόμα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα) καθώς και το εμπορικό έλλειμμα.

Εδώ είμαστε. Η παραμονή στο ευρώ χρειάζεται βαθιές προσαρμογές, μακρά και οδυνηρή εσωτερική υποτίμηση, αλλά προσφέρει πλαίσιο σταθερότητας, πλεονεκτήματα ισχυρού κλαμπ, υπόσχεση αλληλεγγύης όσο είμαστε σοβαροί, και προοπτική ανάκαμψης. Μια έξωση από το ευρώ και εξωτερική υποτίμηση θα σήμαινε άμεση μετάβαση σε παρατεταμένη, πολύπλευρη και βέβαιη κοινωνικοοικονομική και εθνική καταστροφή, τόσο βέβαιη που δεν υπάρχουν σοβαροί οικονομολόγοι και φίλοι της Ελλάδας που να την εισηγούνται.

Ακόμα και η επιλογή ανάμεσα στο επώδυνο και το καταστροφικό έχει τουλάχιστον το πλεονέκτημα της σαφήνειας.

Για να είμαστε όμως σαφέστεροι, τι εμποδίζει να προηγηθεί η εσωτερική υποτίμηση και να ακολουθήσει μετά και η εξωτερική; Έχει ακούσει κανείς κανέναν να υπόσχεται ότι το πρώτο θα αποκλείσει το δεύτερο; Και πώς ακριβώς το "κούρεμα" του χρέους και η ενίσχυση των τραπεζών θα δώσουν ανάσα στην ελληνική οικονομία; Εδώ αλλιώς τα βλέπω να παρουσιάζονται τα πράγματα.

ΥΓ. Θα σχολίαζα κάτι και για τα "πλεονεκτήματα ισχυρού κλαμπ" του κ. Παγουλάτου, αλλά ας μη γίνω κακός. Ένας θεός ξέρει τι εμπειρίες κουβαλάει ο άνθρωπος...
 

SBE

¥
Σχετικά με το άρθρο: τι προτείνει; Τι συνοψίζει; Μ'άλλα λόγια τι λέει;
Το ότι ο μόνος κλάδος με ανάπτυξη ήταν το λιανικό εμπόριο ήταν εμφανές σε όποιον διάβαζε τις οικονομικές σελίδες, ακόμα κι αν δεν κοίταζε γύρω του. Πέρα από αυτό, τι προτείνει ο αρθρογράφος;
 
Δεν ξέρω τι προτείνει, αλλά μου άρεσαν οι έξι πρώτες παράγραφοι, του "πώς φτάσαμε ως εδώ". Α, και η πρώτη επίσης. Χωρίς να σημαίνει ότι το δια ταύτα είναι η αυτομαστίγωση, ή το όλοι φταίμε, ή το άρα καλά τα κάνει η κυβέρνηση, ή το η λύση είναι η τάδε. Άλλωστε, πού είναι γραμμένο ότι υπάρχει καλή λύση; Δεν έχουν όλα τα έργα χάπι-έντ. Προσωπικά, σαν απλός αναγνώστης (οικονομολόγος δεν είμαι), δεν έχω πειστεί από κανένα σενάριο. Και ότι βέβαια όλες οι λύσεις θα είναι εις βάρος του κοσμάκη, αυτό εννοείται. Αυτό γίνεται παγκοσμίως, και θα αποτελέσει μια χρεοκοπημένη μικρή χώρα εξαίρεση;
 

SBE

¥
Είναι όντως καλογραμμένο, αλλά όπως είπα, δε μου φαίνεται να λέει τίποτα. Δεν περιμένω από κάθε άρθρο προτάσεις, αλλά περιμένω να λέει κάτι. Αυτό εδώ δεν αναλύει καν τον υπότιτλό του, που θα είχε ενδιαφέρον.
 

pontios

Well-known member
Καλό άρθρο, παρότι δεν προσφέρει λύσεις.
Οι χώρες του Βορρά, από την πλευρά τους, δεν έλεγχαν καθόλου την κατάσταση τα τελευταία δέκα χρόνια (πριν από το 2008). Αντιθέτως εκμεταλλεύτηκαν το γενικό κλίμα ευημερίας για να δανείζουν στους υπερχρεωμένους του νότου όσο άντεχαν (για να πουλάνε περισσότερα προϊόντα).
Παίζαν ένα επικίνδυνο πρόσκαιρο παιχνίδι (που αποδείχθηκε και μοιραίο) αλλά τα κέρδη τα πήραν... ένα μέρος αυτού του κέρδους θα πρέπει και λογικά (τώρα) να θεωρηθεί υπερκέρδος, και λογικό νομίζω είναι τώρα να πληρωθεί πίσω.
Η μονή λύση που θα πιάσει τόπο (κτγμ) είναι να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού χρέος .. και αυτά τα υπερκέρδη που αποκτήθηκαν με την πλασματική οικονομία που δημιουργήθηκε (το υπέρ-χρέος και την υπέρ-μόχλευση), ας είναι το τίμημα.
Η Ελλάδα βρίσκετε σε ένα φαύλο κύκλο που συνεχίζει να εντείνεται .. το κούρεμα που συζητιέται τώρα δεν θα είναι αποτελεσματικό εάν εφαρμοστεί .. η χώρα είναι σε μεγάλη ύφεση, δεν έχει την δυνατότητα να ξεπληρώσει τα τεράστια χρέη την στιγμή που συρρικνώνεται η οικονομία και συνεπώς τα εισοδήματα της.
Με σταδιακά μετρά και τακτικά δάνεια τίποτα δεν γίνεται, η Ελλάδα χρειάζεται κάτι πιο ουσιώδες, οριστικό και δραστικό .. πρέπει να της αφαιρεθεί ένα μεγάλο μέρος του χρέους της αλλιώς θα βλέπουμε το χρέος να συνεχίζει να διογκώνεται και τους τόκους να αυξάνονται.
Δεν ξέρω σε πόσα δισεκατομμύρια ανέρχονται αυτά τα υπερκέρδη .. ας το υπολογίσουν οι αρμόδιοι, αλλά υπάρχει μεγάλο χρονικό διάστημα, και πρέπει να θεωρήσομε τον τιμάριθμο καταναλωτή και τόκο και ας πληρώσουν και ένα πρόστιμο επιπλέον για τα λάθη και την συνείδησή τους.
χρηστος
 

nickel

Administrator
Staff member
Για να είμαστε όμως σαφέστεροι, τι εμποδίζει να προηγηθεί η εσωτερική υποτίμηση και να ακολουθήσει μετά και η εξωτερική;

Η υποτίμηση είναι μια μορφή αποκατάστασης ισορροπιών. Όταν π.χ. οι μεταφραστές δεν έχουν δει σοβαρή βελτίωση των αμοιβών τους πάνω από δέκα χρόνια, κάνουν συνεχή υποτίμηση των υπηρεσιών τους. Στη χώρα, κάθε εσωτερική ή εξωτερική υποτίμηση που πρέπει να γίνει, αργά ή γρήγορα θα γίνει, ωσότου βρεθούν νέες ισορροπίες. Και θα γίνεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο όσο δεν γίνεται τίποτα με τους άλλους συντελεστές. Η μόνη εγγύηση σ’ αυτά τα πράγματα είναι η αριθμητική. Και επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη λογική της αριθμητικής, πρέπει να αλλάξουμε τη λογική της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητάς μας. Πάντως, για να απαντήσω το ερώτημα: η εσωτερική υποτίμηση ενδέχεται να μας γλιτώσει από την εκτός ευρώ υποτίμηση. Άλλο αν κάποιοι θέλουν τη δεύτερη, για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους.

Πέρα από αυτό, τι προτείνει ο αρθρογράφος;
Έχω διαβάσει πολλά του Παγουλάτου, αλλά το μυαλό μου δεν μπορεί πια να θυμάται ποιος έχει προτείνει τι. Θεώρησα ότι το άρθρο είναι ισορροπημένο και σαφές σε αυτά που επέλεξε να πει. Μην θέλουμε σώνει και καλά να καταθέτουν μόνο λύσεις, ιδίως αν μερικοί δεν έχουν καταλάβει τα βασικά. Τρελαίνομαι όταν ακούω στα δελτία να λένε ότι τα μέτρα φέρνουν ύφεση. Πώς είναι δυνατόν εκεί που ζούσες με δανεικά να περάσεις στο να ξοφλάς τα δανεικά και να μην έχεις ύφεση; Πώς θα συγκινηθείς, να κάτσεις να ανακαλύψεις τι θα πει πλεόνασμα, αν δεν έχεις ύφεση;
 
Top