Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια
- Thread starter nickel
- Start date
Η Γιασμίν Χαμντάν (Yasmine Hamdan) τραγουδά το Hal στην ταινία Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί (Only Lovers Left Alive) του Τζιμ Τζάρμους. Κάποιοι τυχεροί θα την είδαν και στη χτεσινή εμφάνισή της στην Αθήνα.
Η πλήρης εκτός ταινίας στουντιακή έκδοση:
https://www.youtube.com/watch?v=YJ_iS70CLHk
Η πλήρης εκτός ταινίας στουντιακή έκδοση:
https://www.youtube.com/watch?v=YJ_iS70CLHk
Η Dev (βλ. 2ο κλιπ εδώ: http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ουστικών-έργων&p=123868&viewfull=1#post123868) απογειώνεi τη Mia Martina (κάντε υπομονή κάνα ογδοντάρι δευτερόλεπτα 
):
):
Costas
¥
Δεν μπορώ να σας βάλω τη μουσική (κλασικό ινδικό τραγούδι με μοντέρνα ενορχήστρωση από πίσω και drone), αλλά να σας βάλω το λήμμα, που έχει πλάκα:
Rumble Seven by Glissando Bin Laden
From Drone Level Orange (Carrier Records)
Performed by Alex Ness, voice; Jim Altieri and Caroline Mallonee, violins; Sam Pluta, laptop; Meighan Stoops, clarinet
Rumble Seven by Glissando Bin Laden
From Drone Level Orange (Carrier Records)
Performed by Alex Ness, voice; Jim Altieri and Caroline Mallonee, violins; Sam Pluta, laptop; Meighan Stoops, clarinet
Οι Ramones (Ραμόνες για πολλούς Έλληνες) δεν υπάρχουν πια σε αυτό τον κόσμο...
Τους Ramones τούς ήξερα μόνο σαν όνομα. Όταν η ροκ πήρε τη στροφή προς την πανκ, εγώ είπα «Συγγνώμη, αλλά δεν θα σας ακολουθήσω». Κάποιων συγκροτημάτων τα κομμάτια έφταναν στ' αφτιά μου (διάβολε, ήμουν στο Λονδίνο όταν μεσουρανούσαν οι Sex Pistols και οι Clash — πώς θα γλίτωνα;), αλλά αν πέρασαν τραγούδια των Ramones από το ακουστικό μου πεδίο, όπως μπήκαν έτσι βγήκαν. Έβαλα τώρα και στο Spotify να ακούσω μερικά και τίποτα δεν έκανε κλικ.
Δεν ήμουν καν σίγουρος αν έκανα καλά που τους πρόφερα «Ραμόουνς». Αναρωτήθηκα μήπως είναι «Ραμόνες» και χρειάστηκε να βεβαιωθώ στο forvo. Επίσης δεν ήξερα αν είναι οικογένεια, σαν τους Bee Gees ή τους Osmonds. Όταν διάβασα στο in.gr «Πέθανε ο Τόμι Ραμόουν, τελευταίο παλιό μέλος των Ramones», σκέφτηκα «Σαν νωρίς ξεκληρίστηκε αυτή η οικογένεια», αλλά δεν έκανα τον κόπο να το ψάξω περισσότερο. Το έκανα τώρα. Και τώρα ανακάλυψα ότι έτσι λεγόταν μόνο το συγκρότημα και από το όνομα του συγκροτήματος έπαιρνε κάθε μέλος και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο. Αλλά, πράγματι νωρίς ξεκληρίστηκαν.
Ο Joey Ramone πέθανε το 2001, στα 49 του, από καρκίνο. Ο Johnny Ramone πέθανε το 2004, στα 55 του, από καρκίνο. Ο Tommy Ramone έφυγε χτες στα 62 του, κι αυτός από καρκίνο. Τι στο καλό, δίπλα σε αμίαντο έκαναν τις πρόβες τους; Μόνο ο Dee Dee Ramone πήρε το 2002, στα 50 του, την κλασική για το χώρο έξοδο της ηρωίνης. Συλλυπητήρια στους δικούς τους και στους φαν λοιπόν.
Δεν ήμουν καν σίγουρος αν έκανα καλά που τους πρόφερα «Ραμόουνς». Αναρωτήθηκα μήπως είναι «Ραμόνες» και χρειάστηκε να βεβαιωθώ στο forvo. Επίσης δεν ήξερα αν είναι οικογένεια, σαν τους Bee Gees ή τους Osmonds. Όταν διάβασα στο in.gr «Πέθανε ο Τόμι Ραμόουν, τελευταίο παλιό μέλος των Ramones», σκέφτηκα «Σαν νωρίς ξεκληρίστηκε αυτή η οικογένεια», αλλά δεν έκανα τον κόπο να το ψάξω περισσότερο. Το έκανα τώρα. Και τώρα ανακάλυψα ότι έτσι λεγόταν μόνο το συγκρότημα και από το όνομα του συγκροτήματος έπαιρνε κάθε μέλος και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο. Αλλά, πράγματι νωρίς ξεκληρίστηκαν.
Ο Joey Ramone πέθανε το 2001, στα 49 του, από καρκίνο. Ο Johnny Ramone πέθανε το 2004, στα 55 του, από καρκίνο. Ο Tommy Ramone έφυγε χτες στα 62 του, κι αυτός από καρκίνο. Τι στο καλό, δίπλα σε αμίαντο έκαναν τις πρόβες τους; Μόνο ο Dee Dee Ramone πήρε το 2002, στα 50 του, την κλασική για το χώρο έξοδο της ηρωίνης. Συλλυπητήρια στους δικούς τους και στους φαν λοιπόν.
Costas
¥
Προφανώς είχαν οικογενειακή προδιάθεση στον καρκίνο, λέω εγώ. Κι εγώ τους βρίσκω απολύτως άνευρους και προβλέψιμους, βαρετούς σε βαθμό κοψίματος φλεβών. Το μόνο γκρουπ που παραδέχομαι στο πανκ είναι οι Σεξ Πίστολς και, αν τους θεωρήσουμε πανκ, τους PIL του Lydon. Περί γούστου....
Though homeless, you make a shrine wherever you are - Harry Partch (1901-1974) (Wikipedia)
Though homeless, you make a shrine wherever you are - Harry Partch (1901-1974) (Wikipedia)
Joey "Ramone": Jeffrey Ross Hyman
Johnny "Ramone": John William Cummings
Dee Dee "Ramone": Douglas Glenn Colvin
Tommy "Ramone": Thomas Erdelyi (born Tamás Erdélyi)
Κατά τα άλλα, το πανκ όποιος δεν το έζησε στην εποχή του —και τη δική του και του πανκ, ταυτόχρονα— προφανώς, εύλογα κι ευνόητα δεν το εκτιμά, ιδίως μουσικά και μετά από τόσα χρόνια, αφού δεν σήμανε κάτι στη ζωή του. Η μουσική του πάντως ήταν κυρίως αντίδραση και DIY, οπότε δεν θα είχα έτσι κι αλλιώς μεγάλες απαιτήσεις, κάτι που θα τολμούσα να το παραλληλίσω εν μέρει με το ροκεντρόλ στη δική του εποχή, δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε.
Αλλά μόνο οι Sex Pistols, Κώστα; Για μένα πάντως οι Clash ήταν ό,τι καλύτερο έβγαλε το εγγλέζικο πανκ (όχι μόνο το εγγλέζικο και όχι μόνο το πανκ), μουσικά, στιχουργικά και με συνέπεια σ' αυτό που υπηρετούσαν και που πρέσβευαν, για όσο ήταν οι Clash τουλάχιστον. Και ο Στράμερ και ο Τζόουνς, μεγάλοι, ειδικά όταν ξέφευγαν από τα ομολογουμένως στενά όρια του κυρίως ρεύματος του πανκ.
Ωστόσο, όπως πολύ σωστά λες, περί ορέξεως, κολοκυθοσπανακοτυροκαρυδοφραουλοδαμασκηνολουκανικοραδικολεμονοχυλόπιτα. ;)
Costas
¥
Α, δεν ήταν αδέρφια; Πάσο τότε, ομολογώ ότι το βιογραφικό τους δεν με απασχόλησε ποτέ, απλώς είχα αυτή την εντύπωση.
Εγώ πάντως το έζησα στην εποχή του. Οι μόνες μελωδίες που μου 'χουν μείνει είναι των Σεξ Πίστολς και του Λάιντον, ο πρώτος δίσκος των ΠΙΛ και το Άλμπουμ/CD επίσης, και βεβαίως ο στίχος τους, το τραγουδιστικό του ύφος, οι κιθαριές τους, ο γεμάτος ήχος τους, τα γρήγορα τέμπο.
Οι Κλας δεν με ενθουσίασαν, παρά την προσπάθεια που κατέβαλα για λόγους ιδεολογικούς. Για στίχους δεν ξέρω, δεν τους έδωσα σημασία, μια και δεν με άναβαν τα κομμάτια τους. Δεν υπολογίζω βέβαια τη διασκευή τους στο Police and Thieves. Γούστα, δικέ μου, γούστα....
Δισκάρα από την περίοδο είναι το Idiot του Ίγκυ Ποπ, αυτό μάλιστα.
Εγώ πάντως το έζησα στην εποχή του. Οι μόνες μελωδίες που μου 'χουν μείνει είναι των Σεξ Πίστολς και του Λάιντον, ο πρώτος δίσκος των ΠΙΛ και το Άλμπουμ/CD επίσης, και βεβαίως ο στίχος τους, το τραγουδιστικό του ύφος, οι κιθαριές τους, ο γεμάτος ήχος τους, τα γρήγορα τέμπο.
Οι Κλας δεν με ενθουσίασαν, παρά την προσπάθεια που κατέβαλα για λόγους ιδεολογικούς. Για στίχους δεν ξέρω, δεν τους έδωσα σημασία, μια και δεν με άναβαν τα κομμάτια τους. Δεν υπολογίζω βέβαια τη διασκευή τους στο Police and Thieves. Γούστα, δικέ μου, γούστα....
Δισκάρα από την περίοδο είναι το Idiot του Ίγκυ Ποπ, αυτό μάλιστα.
Αυτό το ντοκιμαντέρ για το γύρισμα του The Wall – Live in Berlin το είδα τώρα για πρώτη φορά (αφού άκουσα τη συναυλία για πολλοστή). Μετά το 22:30 έχει ενδιαφέρον η περιγραφή για τα δύο σημεία που κόπηκε το ηλεκτρικό και πώς χρησιμοποιήθηκε υλικό από τις δοκιμές.
Ολόκληρη η συναυλία υπάρχει εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=AnPmyxeKYdo
Ολόκληρη η συναυλία υπάρχει εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=AnPmyxeKYdo
Both sides now... Με την Τζόνι Μίτσελ.
I've looked at love from both sides now,
from give and take, and still somehow
it's love's illusions I recall,
I really don't know love at all.
Κάντε σύγκριση. Η αρχική εκτέλεση (στο άλμπουμ Clouds του 1969) και η ωριμότερη (στο άλμπουμ Both Sides Now του 2000).
I've looked at love from both sides now,
from give and take, and still somehow
it's love's illusions I recall,
I really don't know love at all.
Κάντε σύγκριση. Η αρχική εκτέλεση (στο άλμπουμ Clouds του 1969) και η ωριμότερη (στο άλμπουμ Both Sides Now του 2000).
Αν η αρχή από αυτό το καινούργιο τραγούδι της Lana Del Rey (προτελευταίο στον δίσκο της Ultraviolence, που κυκλοφόρησε γενικά τον Ιούνιο και ειδικά, στο σπίτι μου, χτες) δεν σας θυμίζει (μα αμέσως) κλασικό θέμα ταινίας, έχετε πρόβλημα (αφτιού, κινηματογραφικής & μουσικής κατάρτισης, κάποιο πάντως).
Είναι ίδια με το γνωστό θέμα του Νίνο Ρότα από τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Τζεφιρέλι (1968).