I all alone beweep my outcast state, | μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
And trouble deaf heaven with my bootless cries, | τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
And look upon myself, and curse my fate, | κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
Wishing me like to one more rich in hope, | και με φαντάζομαι να ‘μουν αλλιώς πλασμένος,
Featur'd like him, like him with friends possess'd, | να ‘χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου,
Desiring this man's art, and that man's scope, | ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος,
With what I most enjoy contented least; | και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου∙
Yet in these thoughts my self almost despising, | κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
Haply I think on thee,—and then my state, | σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου
Like to the lark at break of day arising | κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο
From sullen earth, sings hymns at heaven's gate; | ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
For thy sweet love remember'd such wealth brings | Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
That then I scorn to change my state with kings. | που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.
μτφ. Διονύσης Καψάλης
Ian McKellen recites Sonnet 29 in All Is True