Είχα αγοράσει τον
Ηλεκτρονικό Λογογράφο που λέει ο Ζαζ στο #2, στην έκδοση 2.0 (τώρα έχει φτάσει στην 4.0) πριν από μια πενταετία και βάλε, μήπως με βοηθήσει σε ένα τεράστιο βιβλίο (700+ σελίδων) που μετάφραζα τότε. Ήρθε με το
χασπάκι του (LPT, παράλληλης θύρας εκείνη την εποχή) κι ένα σετ μικροφώνου κεφαλής με ακουστικό για το ένα αυτί. Όλο χαρά ότι θα ξεκούραζα επιτέλους τα δαχτυλάκια μου κι ελπίδα ότι θα δικαιολογούσε την τιμή του, διπλάσια από τη σημερινή, το εγκατέστησα και καταπιάστηκα με τις πρώτες δοκιμές.
Εκεί έμεινε, στις πρώτες δοκιμές. Δεν μπορώ να πω ότι έφταιγε το πρόγραμμα, αφού δεν έκανα την απαραίτητη αρχική προσπάθεια να εκπαιδευτώ εγώ στη χρήση του, που σε τέτοια προγράμματα απαιτεί χρόνο και ηρεμία, επειδή δεν είχα τότε τον απαιτούμενο χρόνο και την ηρεμία να κάθομαι να υπαγορεύω αργά και καθαρά στο μικρόφωνο το μετάφρασμα. Άλλωστε, επειδή είμαι και λίγο ψείρας ώρες ώρες, είμαι κυρίως οπτικός παρά ακουστικός τύπος (εκτός αν είναι μουσική), όσο να 'ναι ήμουν τότε πιο άπειρος στη μετάφραση (και δεν ήμουν ακόμη λεξιλόγος), συνήθως δεν κατέληγα αμέσως στο μετάφρασμα, αλλά ήθελα να το δω πρώτα στην οθόνη και να το διαβάσω πριν κατασταλάξω. Οπότε δώρον άδωρον: στις δοκιμές τού υπαγόρευα, έγραφε ό,τι καταλάβαινε κι εκτός από τις αναμενόμενες διορθώσεις, έκανα και τις δικές μου αλλαγές, επομένως είχα πιο πολύ γράψε-σβήσε με αυτό τον τρόπο παρά αν το πληκτρολογούσα από την αρχή.
Επειδή το βιβλίο είχε και πολύ σφιχτή προθεσμία παράδοσης, έβαλα το πρόγραμμα στην άκρη και πρόσθεσα τη συνέχεια των δοκιμών και της εκμάθησης στα υπόψη προς διεκπεραίωση, στα incoming. Το 'να επείγον όμως φέρνει τ' άλλο και τ' άλλο το παράλλο - όταν ξελασκάρεις από τα επείγοντα, μπουχτισμένος θες μόνο να τα ξεχάσεις όλα - κι από τα incoming πήγε όχι στα outgoing αλλά στα gone out the window. Το σετάκι μικροφώνου-ακουστικού έγινε παιχνίδι των παιδιών (έλα, μ' ακούς; ), ο καινούργιος φορητός δεν είχε παράλληλη θύρα (κάποια στιγμή επικοινώνησα με την εταιρεία και προσφέρθηκαν οι άνθρωποι να μου στείλουν USB dongle σε αντικατάσταση του παράλληλου, αλλά κι αυτή τη δουλειά την έφαγε το προκραστρινάρισμα, αναβολή τσ' αναβολής, καρτέρει κι ακαρτέρει) και μόνο στη μετακόμιση πρόπερσι που πέρασε από τα χέρια μου τυχαία το κλειδί του το ξαναθυμήθηκα. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι μου χρειάζεται και πολύ, αφού περισσότερο χρόνο πλέον αφιερώνω στον υποτιτλισμό και τα προγράμματα εκεί δεν συνεργάζονται σωστά (όσα συνεργάζονται) μ' εκείνο.
Και τώρα θα το βάλω πάλι στα τουντού, και θα το θυμηθώ πάλι σε καμιά πενταετία.