Κοψίδια και τσιμπολογήματα

[nickel]

Μετά το γνωστό σλόγκαν «Το αγαπημένο μου της ΕΡΤ» (t-shirt) (Είδα να κυκλοφορεί τώρα και το τιτίβισμα: «Δεν είπα “κλείσιμο της ΕΡΤ”! Είπα “πλύσιμο t-shirt”.» —Όλι Ρεν), πήρε το μάτι μου κι άλλο ένα πετυχημένο σλόγκαν μεταξύ των διαδηλωτών: «Επαναστάτης χωρίς ΕΤ3».

 

[nickel]

Εκτός από τιτιβίσματα, κοψίδια και τσιμπολογήματα, υπάρχουν και φατσομπουκιές:

Ακούγοντας τις κουβέντες γυναικοπαρέας της διπλανής ξαπλώστρας, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει και μια πελατεία της ΧΑ που δεν έχει σχέση με φασισμό κλπ. Είναι οι εγκαταλελειμμένες σύζυγοι που τους ξεμυάλισε τον άντρα μια «ανατολικιά». Άντε μετά να εξηγήσεις τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος.

(Ευχαριστώ για το μοίρασμα!)

 

[nickel]

Καλημέρα και καλό Ιούλιο.

Τιτίβισμα με γλωσσική αξία:
Εκατομμύρια ξένοι έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές. Τρεις, έρχονται για περικοπές.

 

[nickel]

Ποιος θα το 'λεγε ότι θα ζούσα να δω ΕΡΤ εσωτερικού και ΕΡΤ εξωτερικού!

 

[nickel]

Νόμιζε πως ήταν αλύγιστος. Ήταν απλώς ολίγιστος.

 

[nickel]

Από χτεσινή στιχομυθία:
— Πώς τον λένε τον Βαγγέλη που δουλεύει στο σταθμό;
— Στέισιον Βάγγο.

 

[nickel]

Και από προχτεσινό ευφυολόγημα:

Έχω ένα φίλο που έχει έναν γάτο κι ένα καναρίνι (σενάριο μικιμάους): το καναρίνι το φωνάζει Κανάρη και τον γάτο Μιαούλη.

 

[drsiebenmal]

(σενάριο μικιμάους)

Από Τουίτι και Σιλβέστρο καλύτερα...

 

[nickel]

Τιτίβισμα στο Protagon.gr:

Noμίζω ότι στο τέλος του προγράμματος ο Κιάμος πρέπει πλέον να φωνάζει Vence-Remos.

 

[Zazula]

Όταν θες κάτι να πουλήσεις, όλο το σύμπαν συνωμοτεί να απολύσεις.
(Πάολο Κομμουνέλιο — και, για την αντιγραφή, Faethon)

 

[nickel]

Εύστοχο τιτίβισμα:

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι σαν δίαιτα με την οποία χάνεις πολλά κιλά, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις έτσι συνέχεια.

 

[daeman]

Όχι, δεν διαβάζω τις Συνομιλίες με τον Στάλιν του Μίλοβαν Τζίλας, αλλά διάβασα αυτό που γράφει ο Τζίλας για τις συνήθειες του Στάλιν και θεωρώ ότι θα ήμασταν απολύτως συμβατοί ως προς το ωράριο και τον τρόπο εργασίας:

Μέσα σ' αυτήν την επικράτεια, η μόνη διασκέδαση, γράφει ο Τζίλας, είναι τα μεγάλα φαγοπότια:

Ένα τέτοιο δείπνο κρατούσε συνήθως έξι ώρες ή και περισσότερο — από τις δέκα τη νύχτα έως τις τέσσερις και πέντε τα ξημερώματα. Ο καθένας έτρωγε και έπινε σιγά σιγά, στη διάρκεια μιας συζητήσεως που κυμαινόταν ανάμεσα σε ιστορίες και ανέκδοτα έως τα πιο σοβαρά πολιτικά και φιλοσοφικά θέματα. Ανεπίσημα και στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος της σοβιετικής πολιτικής διαμορφωνόταν σε τέτοια γεύματα [...]
​

ταμπλ ντοτ = table d'hôte (but never cross that host, under penalty of deletion):

...
Table d'hôte (όποιος προλάβει...)

...

---

Προφανώς οι συνεργάτες του Στάλιν ήταν συνηθισμένοι σ’ αυτό το είδος της εργασίας και της ζωής — και περνούσαν τις νύχτες τους δειπνώντας με τον Στάλιν ή με έναν από τον δικό τους κύκλο. Δεν φτάνανε στα γραφεία τους πριν από το μεσημέρι και συνήθως έμεναν σ’ αυτά μέχρις αργά το βράδυ. Αυτό περιέπλεκε και έκανε δύσκολη την εργασία στην ανώτερη διοίκηση, αλλά οι ανώτεροι υπάλληλοι είχαν προσαρμοστεί σ’ αυτό, ακόμα και το διπλωματικό σώμα σε ό,τι αποτελούσε επαφές με μέλη του Πολιτικού Γραφείου.

 

[drsiebenmal]

Τα social media σε παίρνουν μηδενικό και σε κάνουν νούμερο (από το Πρόταγκον)

 

[nickel]

Τι διαφορά έχει ο φοιτητής του Πολυτεχνείου του Νοέμβρη του 1973 με αυτόν του Νοέμβρη του 2013; Τότε είχε κλειστεί μέσα, τώρα έχει κλειστεί απ’ έξω. (από το Protagon)

 

[Earion]

The only gratifying revenge we can have on the powerful, not only for their actions but for being powerful, is through satire.

(review for the movie Wag the Dog, 1998, in the New Republic)

Stanley Kauffmann (April 24, 1916- † Oct. 9, 2013), film critic.

 

[nickel]

Τιτίβισμα στο protagon.gr:

Εγώ λέω, πάντως, το ντέρμπι Αρβανιτόπουλος-Πελεγρίνης να κριθεί στο σανίδι. Ο ένας θα παριστάνει τον υπουργό κι ο άλλος τον πρύτανη.

 

[bernardina]

Αν προσέξετε γύρω σας τους ανθρώπους που γνωρίζετε καλά, θα διαπιστώσετε ότι χονδρικά μπορείτε να τους χωρίσετε σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που ενδιαφέρονται να βρουν τον ένοχο και σε αυτούς που ενδιαφέρονται να βρουν τη λύση.

Έτσι ακριβώς είναι, κύριε Πετρουλάκη.

 

[daeman]

 

[Earion]

Πριν από μερικά χρόνια ο Λιάπης θα κατέβαζε το φιμέ τζάμι και οι αστυνομικοί θα χαιρετούσαν σε στάση προσοχής. Τώρα έκαναν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Όλο και περισσότεροι κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Μας κόστισε, βέβαια, πολύ ακριβά. Όμως σε αυτή τη χώρα φθηνά είναι μόνο τα λόγια.

Κώστας Γιαννακίδης, Η χλεύη του αξίζει (Protagon, 18 Δεκ. 2013).

 

[daeman]

...
Έναν τόνο δεν τον ήθελε το «του» στον τίτλο, δεν του αξίζει να γίνει «Η χλεύη τού αξίζει» (ηχηρό σαν το «φτου»), να μην κοντοστεκόμαστε κι εμείς; Ή μια ανασύνταξη, π.χ. «Του αξίζει η χλεύη»;
Για την ουσία, ένας τόνος τού αξίζει. Χλεύη. Του Μισέλ.