Κι εγώ αυτό σκέφτηκα, εξάλλου μπαίνει με Alt+183, αν δεν απατώμαι.
Κουφού καμπάνα κι αν λαλείς...
- Thread starter nickel
- Start date
Μια ιδέα θα ήταν να τυπωθεί στο εξώφυλλο ένα διαφημιστικό μήνυμα του εκδότη, π.χ.
Κατάστρεψαν οικογένειες, κατάστρεψαν και τις δικές τους ζωές.
Το σύστημα το έκαναν πιο δαπανηρό, πιο αποτελεσματικό.
Χαμπάρι δεν πήραν ότι η γνήσια αλλαγή δεν περνάει από τις κάνες των όπλων.
...ή κάτι καλύτερο από τα πολλά που έχουν γραφτεί.
Κατάστρεψαν οικογένειες, κατάστρεψαν και τις δικές τους ζωές.
Το σύστημα το έκαναν πιο δαπανηρό, πιο αποτελεσματικό.
Χαμπάρι δεν πήραν ότι η γνήσια αλλαγή δεν περνάει από τις κάνες των όπλων.
...ή κάτι καλύτερο από τα πολλά που έχουν γραφτεί.
Paradiper_Du
Member
Άρα έχει δικαίωμα ένας βιαστής, που μετά σκότωσε το θύμα του, να μας περιγράψει με γλαφυρότητα πώς ηδονιζόταν όταν εκσπερμάτωνε, και λίγο αργότερα, όταν ένιωθε το αίμα να κυλάει; Ή ο βασανιστής του στρατοπέδου να μας εξηγήσει με λεπτομέρειες πώς αφαιρούσε τα νύχια από τα δάχτυλα των βασανισμένων;
Όποιος απαντήσει «ναι» σ’ αυτά, θα τον ρωτήσω τι θα έκανε αν το θύμα ήταν η αδερφή του.
Με λίγα λόγια, αν ο δολοφόνος έχει δικαίωμα στο λόγο ως ανθρώπινο ον, μήπως και ο θιγόμενος, ως ανθρώπινο ον κι αυτός, έχει δικαίωμα να μην υφίσταται ψυχικό τραυματισμό; Μήπως το δικαίωμα του ενός προσβάλλει το δικαίωμα του άλλου;
Και μια άλλη σκέψη. Απ’ όσο ξέρω το ελληνικό σύστημα σωφρονισμού δεν έχει στόχο την εκδίκηση του αδικημένου ή της κοινωνίας πάνω στο σώμα του εγκληματία· επιδιώκει ακριβώς αυτό που λέει: τον σωφρονισμό του εγκληματία και την επανένταξή του στην κοινωνία. Που προϋποθέτει ότι ο εγκληματίας συναισθάνεται ότι έχει διαπράξει κάτι αντικοινωνικό, και αποφασίζει να αλλάξει συμπεριφορά. Στην περίπτωση που συζητάμε, πώς και πού φαίνεται η μεταμέλεια;
Ή μήπως δεν υπάρχει λόγος για μεταμέλεια;
bernardina
Moderator
Με τον υπογράφοντα το άρθρο με χωρίζει άβυσσος. Ωστόσο δεν μπορώ να μην συμφωνήσω σε πάρα πολλά απ' όσα λέει εδώ και κυρίως στο σημείο όπου αναφέρει ότι
Σήμερα, τη στιγμή που, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είχε αρχίσει το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής και είχε αποτύχει η απόπειρα μιας κυβερνητικής συγκυβέρνησης δεξιάς και ακροδεξιάς ως μελλοντική εναλλακτική λύση, ήρθαν οι τρομοκράτες να αποενοχοποιήσουν τον χρυσαυγητισμό, καταδείχνοντας πως και οι αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής δεν είναι καλύτεροι από αυτή. Και μπορεί να επιχαίρουν οι ανεγκέφαλοι επειδή αρκετοί νεαροί χρυσαυγίτες φοβήθηκαν, δεν βλέπουν όμως ότι ετοιμάζεται νέο κύμα ακροδεξιάς, η οποία αποενοχοποιήθηκε –πιθανότατα θα εμφανιστεί ακόμα και ακροδεξιά τρομοκρατία– και η Ελλάδα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κάποιοι, ανάμεσά τους και εμείς, προσπαθούμε να κλείσει το κεφάλαιο της τρομοκρατίας μέσα από μια σταδιακή καταλλαγή, όπως έγινε σε μεγάλο βαθμό στην Ιταλία, ώστε να μη χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για την παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών. Την ίδια στιγμή ο Χριστόδουλος Ξηρός καταδικάζει με τη φυγή του, για αρκετά χρόνια, όλους τους υπόλοιπους κρατουμένους, να μη μπορούν να χρησιμοποιούν το ευεργετικό μέτρο της άδειας. Ρίχνει έτσι νερό στον μύλο της τρομολαγνείας, την οποία σπεύδουν να εκμεταλλευτούν ο Δένδιας και ο Σαμαράς για να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο στην Αθήνα, την ημέρα ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας.
Γνωρίζουμε πως τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές πως η χρήση της ένοπλης βίας ως πολιτικής μεθόδου πάλης νομιμοποιείται μόνο απέναντι σε καθεστώτα ξένης κατοχής και δικτατοριών, όταν και όπου δηλαδή δεν είναι δυνατή η πολιτική έκφραση διαφωνίας. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις –και έχει αποδειχτεί και από την ελληνική και τη διεθνή εμπειρία– στρέφεται πάντα ενάντια στα ίδια τα λαϊκά κινήματα. Γι’ αυτό εξ άλλου, πολύ συχνά, μεγάλο μέρος του κόσμου, και όχι μόνο το ΚΚΕ, θεωρεί αυτές τις ενέργειες, ή ακόμα και τις οργανώσεις, βαλτές από τις υπηρεσίες ασφαλείας, ντόπιες και ξένες. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μια έκφραση ακραίου πολιτικού υποκειμενισμού, μηδενισμού και ναρκισσισμού. Οι άνθρωποι αυτοί αδιαφορούν για τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις τους για τους υπολοίπους, ή και για τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Γι’ αυτό εξ άλλου και συχνά πυκνά στα κείμενά τους επαναλαμβάνουν πως αδιαφορούν για το τι θα πουν «οι μικροαστοί», δηλαδή ο κοσμάκης, και δεν θέλουν να εκφράσουν παρά τον… επαναστατημένο εαυτό τους! Έτσι ακόμα και αν στρέφονται κάποτε ενάντια σε στόχους που είναι μισητοί από τον λαό, όπως είχε γίνει και με την 17 Νοέμβρη, επειδή η συνολική λογική τους είναι ενταγμένη στον μηδενισμό, το αποτέλεσμα εν τέλει δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως αρνητικό.
Αν κάποτε, μετά τη δικτατορία, η τρομοκρατία στην Ελλάδα διασφάλιζε μία κάποια συναίνεση εξαιτίας των τριάντα χρόνων της κρατικής τρομοκρατίας και των καθεστώτων της άκρας δεξιάς, με αποκορύφωμα τη χούντα, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, και στην φοβερά επίκίνδυνη στιγμή που βρίσκεται η χώρα, ποια νομιμοποίηση μπορει να έχει; Απολύτως καμία.
Σήμερα, τη στιγμή που, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είχε αρχίσει το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής και είχε αποτύχει η απόπειρα μιας κυβερνητικής συγκυβέρνησης δεξιάς και ακροδεξιάς ως μελλοντική εναλλακτική λύση, ήρθαν οι τρομοκράτες να αποενοχοποιήσουν τον χρυσαυγητισμό, καταδείχνοντας πως και οι αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής δεν είναι καλύτεροι από αυτή. Και μπορεί να επιχαίρουν οι ανεγκέφαλοι επειδή αρκετοί νεαροί χρυσαυγίτες φοβήθηκαν, δεν βλέπουν όμως ότι ετοιμάζεται νέο κύμα ακροδεξιάς, η οποία αποενοχοποιήθηκε –πιθανότατα θα εμφανιστεί ακόμα και ακροδεξιά τρομοκρατία– και η Ελλάδα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κάποιοι, ανάμεσά τους και εμείς, προσπαθούμε να κλείσει το κεφάλαιο της τρομοκρατίας μέσα από μια σταδιακή καταλλαγή, όπως έγινε σε μεγάλο βαθμό στην Ιταλία, ώστε να μη χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για την παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών. Την ίδια στιγμή ο Χριστόδουλος Ξηρός καταδικάζει με τη φυγή του, για αρκετά χρόνια, όλους τους υπόλοιπους κρατουμένους, να μη μπορούν να χρησιμοποιούν το ευεργετικό μέτρο της άδειας. Ρίχνει έτσι νερό στον μύλο της τρομολαγνείας, την οποία σπεύδουν να εκμεταλλευτούν ο Δένδιας και ο Σαμαράς για να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο στην Αθήνα, την ημέρα ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας.
Γνωρίζουμε πως τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές πως η χρήση της ένοπλης βίας ως πολιτικής μεθόδου πάλης νομιμοποιείται μόνο απέναντι σε καθεστώτα ξένης κατοχής και δικτατοριών, όταν και όπου δηλαδή δεν είναι δυνατή η πολιτική έκφραση διαφωνίας. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις –και έχει αποδειχτεί και από την ελληνική και τη διεθνή εμπειρία– στρέφεται πάντα ενάντια στα ίδια τα λαϊκά κινήματα. Γι’ αυτό εξ άλλου, πολύ συχνά, μεγάλο μέρος του κόσμου, και όχι μόνο το ΚΚΕ, θεωρεί αυτές τις ενέργειες, ή ακόμα και τις οργανώσεις, βαλτές από τις υπηρεσίες ασφαλείας, ντόπιες και ξένες. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μια έκφραση ακραίου πολιτικού υποκειμενισμού, μηδενισμού και ναρκισσισμού. Οι άνθρωποι αυτοί αδιαφορούν για τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις τους για τους υπολοίπους, ή και για τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Γι’ αυτό εξ άλλου και συχνά πυκνά στα κείμενά τους επαναλαμβάνουν πως αδιαφορούν για το τι θα πουν «οι μικροαστοί», δηλαδή ο κοσμάκης, και δεν θέλουν να εκφράσουν παρά τον… επαναστατημένο εαυτό τους! Έτσι ακόμα και αν στρέφονται κάποτε ενάντια σε στόχους που είναι μισητοί από τον λαό, όπως είχε γίνει και με την 17 Νοέμβρη, επειδή η συνολική λογική τους είναι ενταγμένη στον μηδενισμό, το αποτέλεσμα εν τέλει δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως αρνητικό.
Αν κάποτε, μετά τη δικτατορία, η τρομοκρατία στην Ελλάδα διασφάλιζε μία κάποια συναίνεση εξαιτίας των τριάντα χρόνων της κρατικής τρομοκρατίας και των καθεστώτων της άκρας δεξιάς, με αποκορύφωμα τη χούντα, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, και στην φοβερά επίκίνδυνη στιγμή που βρίσκεται η χώρα, ποια νομιμοποίηση μπορει να έχει; Απολύτως καμία.
bernardina
Moderator
Και γι' αυτό,
Το αίμα μελάνι δεν γίνεται
Ας αφήσουμε το βιβλίο « Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» να σβήσει ανέγγιχτο στα ράφια
Το αίμα μελάνι δεν γίνεται
Ας αφήσουμε το βιβλίο « Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» να σβήσει ανέγγιχτο στα ράφια
Marinos
¥
Αυτοβιογραφίες απατεώνων, ληστών και δολοφόνων. Ταινίες (άλλο τίποτα), τραγούδια για φόνους. Κάποια μπορεί να μας αρέσουν, άλλα όχι, με άλλα να ανατριχιάζουμε, με άλλα να εξοργιζόμαστε. Ποιος και πού θα βάλει το όριο; Θα επιτρέπουμε μόνον όσα δείχνουν μεταμέλεια; Μόνον όσα περιέχουν ελαφρυντικά αναγνωρισμένα από το δικαστήριο; Μόνον όσα έχουν γραφτεί από, ξέρω γω, σαράντα χρόνια πριν και πάνω; Μόνον τα πλημμελήματα;
Έχω αποφύγει να συμμετάσχω σε αυτή τη συζήτηση, επειδή πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι η ξεκάθαρη και τελική γνώμη μου. Στο γενικό και στη θεωρία, συμφωνώ με τον Μαρίνο. Στο ειδικό και στην πράξη, ζορίζομαι. Αλλά αυτό είναι το καθημερινό δράμα και το πρόβλημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, έτσι δεν είναι;
Ξεφεύγει φαινομενικά από το θέμα, αλλά... σε όλο αυτό το φάσμα, δεν πρέπει να βρεθεί μια θέση και για όλες αυτές τις τρομολάγνες ταινίες μυθοπλασίας;
Δηλαδή γιατί είναι κακό να βγάζει λεφτά κάποιος κραδαίνοντας μπροστά στα μάτια του έκθαμβου και φρικιώντος κοινού τα αληθινά του εγκλήματα, ενώ δεν είναι κακό να κάνει το ίδιο με φανταστικά εγκλήματα;
Εγώ προσωπικά βρίσκω αηδιαστική όλη αυτήν την τάση για ταινίες με ψυχοπαθείς κατά συρροήν δολοφόνους βιαστές και δεν συμμαζεύεται, και ειλικρινά θα ήθελα να μαζευτούν κάπως. Τις θεωρώ κάκιστη επιρροή για όλους, ιδίως για όσους τις γουστάρουν.
Αν τους έλεγαν ότι οκέι, είστε ελεύθεροι να τις γυρίζετε και να τις προβάλλετε αλλά όχι να κόβετε εισιτήρια, τι θα γινόταν άραγε;
Δηλαδή γιατί είναι κακό να βγάζει λεφτά κάποιος κραδαίνοντας μπροστά στα μάτια του έκθαμβου και φρικιώντος κοινού τα αληθινά του εγκλήματα, ενώ δεν είναι κακό να κάνει το ίδιο με φανταστικά εγκλήματα;
Εγώ προσωπικά βρίσκω αηδιαστική όλη αυτήν την τάση για ταινίες με ψυχοπαθείς κατά συρροήν δολοφόνους βιαστές και δεν συμμαζεύεται, και ειλικρινά θα ήθελα να μαζευτούν κάπως. Τις θεωρώ κάκιστη επιρροή για όλους, ιδίως για όσους τις γουστάρουν.
Αν τους έλεγαν ότι οκέι, είστε ελεύθεροι να τις γυρίζετε και να τις προβάλλετε αλλά όχι να κόβετε εισιτήρια, τι θα γινόταν άραγε;
Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να βάλουμε τη μυθοπλασία στη συζήτηση, γιατί το τι ενοχλεί τον καθένα είναι εντελώς υποκειμενικό: εσύ λες ότι σε ενοχλούν οι ταινίες με βίαια εγκλήματα, ο άλλος μπορεί να σου πει ταινίες με σεξ, ο τρίτος ταινίες με αθεΐα, ο άλλος ταινίες με μετανάστες κλπ.
Η διάσταση που μπαίνει στην αφήγηση πραγματικών γεγονότων είναι η διάσταση της κλειδαρότρυπας, η ανάγκη που έχει το ευρύ κοινό τέτοιου είδους βιβλίων/ταινιών να κρυφοκοιτάξει με ηδονή πίσω από την κουρτίνα. Και το βασικότερο, στην προκειμένη περίπτωση οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν ζουν και, κατά τη γνώμη μου, βιβλία όπως αυτό γυρνούν το μαχαίρι στην πληγή. Σαν να βγάλει αύριο μεθαύριο βιβλίο ο Κορκονέας και να περιγράφει πώς σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο γιατί δεν τον σεβάστηκε, ας πούμε.
Η διάσταση που μπαίνει στην αφήγηση πραγματικών γεγονότων είναι η διάσταση της κλειδαρότρυπας, η ανάγκη που έχει το ευρύ κοινό τέτοιου είδους βιβλίων/ταινιών να κρυφοκοιτάξει με ηδονή πίσω από την κουρτίνα. Και το βασικότερο, στην προκειμένη περίπτωση οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν ζουν και, κατά τη γνώμη μου, βιβλία όπως αυτό γυρνούν το μαχαίρι στην πληγή. Σαν να βγάλει αύριο μεθαύριο βιβλίο ο Κορκονέας και να περιγράφει πώς σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο γιατί δεν τον σεβάστηκε, ας πούμε.
Marinos
¥
Ε, αντί για βιβλίο του ίδιου υπήρξε το γνωστό διήγημα με το λάθος τηλεφώνημα του φονιά που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη ελάχιστες μέρες μετά το φόνο. Πολιτική αυτοκτονία, τεράστιο πολιτικό σφάλμα, ή ό,τι χειρότερο θέλετε: αλλά επειδή δημοσιεύτηκε σε κομματική εφημερίδα. Δεν θυμάμαι να μίλησε κανείς τότε για τους συγγενείς του Γρηγορόπουλου.
Το πρωί διάβασα μία ωραία κτγμ παρέμβαση του παλιού μου φίλου Δημήτρη Χριστόπουλου, που χρησιμοποιεί λίγο πολύ τα ίδια επιχειρήματα με μένα:
και μάλιστα κι αυτός με το παράδειγμα του Μεσρίν, μεταξύ άλλων --πράγμα που μου θύμισε ότι ο ίδιος μου είχε πρωτομιλήσει γι' αυτόν πριν από εικοσικάτι χρόνια.
Εννοείς αυτό; Αυτό είναι ανυπόγραφο, από ό,τι βλέπω,
Θα ήθελα πάντως να επαναλάβω ότι προσωπικά δεν διαφωνώ με το να εκδίδουν οι εγκληματίες απομνημονεύματα. Διαφωνώ με το να αποκομίζουν υλικό όφελος από αυτά - στην προκειμένη, δεν νομίζω να πλήρωσε κανέναν ο Ριζοσπάστης για τη δημοσίευση του συγκεκριμένου «διηγήματος», έτσι δεν είναι;
SBE
¥
Να βάλουμε κι εδώ την αντίδραση των συγγενών των θυμάτων. Αλλά πιο πολύ την αντίδραση των σχολιαστών κάτω από το άρθρο, η οποία είναι σε κάποια σημεία να θες να βάλεις τα κλάματα για τις ευαίσθητες ψυχές των συμπατριωτών μας.
Αποφυλακίζεται ο Ασημάκης Κατσούλας που τον Ιούνιο του 1995, δηλαδή πριν από 18 χρόνια και εννιά μήνες έφαγε δις ισόβια συν 12 χρόνια.
Τέτοια ερμηνεία ισοβίων ούτε στη Νορβηγία δεν θα υπάρχει, όπου είπαν ότι καταδίκασαν τον μανιακό ναζιστή σε 21 χρόνια που είναι η μέγιστη ποινή, αλλά στο τέλος γίνεται νέα αξιολόγηση και πιθανή ανανέωση της κράτησης, εφόσον κρίνεται επικίνδυνος -- κι αυτό μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστον, μέχρι να γίνουν πραγματικά ισόβια.
