Κατευόδιο στους εργάτες του λόγου

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Ερρίκος Μπελιές (1950-2016)

Πέθανε ο μεταφραστής των έργων του Σαίξπηρ Eρρίκος Μπελιές
Μετά από πολύμηνη ασθένεια, στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν

O Eρρίκος Μπελιές, ποιητής και φιλόλογος, ο μεταφραστής που ολοκλήρωσε τον άθλο της μετάφρασης όλων των έργων του Σαίξπηρ, μετά τον Βασίλη Ρώτα, πέθανε την Τρίτη το απόγευμα, μετά από πολύμηνη ασθένεια, στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν.

(Βήμα)
 

nickel

Administrator
Staff member
«Εφυγε» από τη ζωή στα 87 του ο «δάσκαλος» Δημήτρης Μαρωνίτης

Ο κορυφαίος φιλόλογος, μεταφραστής αρχαίων συγγραφέων και δοκιμιογράφος με το πλουσιότατο έργο και την ενεργή πένα μέχρι και την τελευταία στιγμή

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών, έπειτα από μάχη με το καρκίνο, ο κορυφαίος φιλόλογος, μεταφραστής αρχαίων συγγραφέων και δοκιμιογράφος Δημήτρης Μαρωνίτης.

«Έφυγε ο Μπαμπάς μας Μίμης Μαρωνίτης» έγραψε στη σελίδα της στο Facebook η κόρη του Εριφύλη Μαρωνίτη.

Ο Δ.Ν.Μαρωνίτης γεννήθηκε το 1929 στη Θεσσαλονίκη, τέλειωσε το Γυμνάσιο στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστήμιου της πόλης, και συνέχισε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με υποτροφία της Humboldt-Stiftung συμπλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του σε πανεπιστήμια της Γερμανίας. Το 1962 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο όπου και δίδαξε Αρχαία Ελληνικά από το 1963 έως το 1968 ως εντεταλμένος υφηγητής, στη Φιλοσοφική Σχολή.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας απολύεται και συλλαμβάνεται για τη δράση του. Μέσα στο κελί, όπου παρέμεινε οχτώ μήνες -από τις αρχές του '73 έως τη γενική αμνήστευση- γράφει σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες, όταν βρίσκει μολύβι τη «Μαύρη γαλήνη», που πρωτοδημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στο 8ο και τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Η Συνέχεια», και το 2007, στις εκδόσεις «Το Ροδακιό».

Στη Φιλοσοφική Σχολή επανέρχεται και παραμένει καθηγητής από το 1975 έως το 1996, ενώ παράλληλα είναι επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια στις ΗΠΑ, την Κύπρο, την Αυστρία και τη Γερμανία.

Διετέλεσε πρόεδρος και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, από το 1994 έως το 2001 και συντονιστής του προγράμματος «Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση».

Ο Δημήτρης Μαρωνίτης μετέφρασε την «Οδύσσεια» και την «Ιλιάδα». «Η Οδύσσεια είναι έργο αγαπησιάρικο» είχε πει. Αντίθετα, «η Ιλιάδα είναι ακατάδεκτη, δεν δέχεται τα χάδια μας».

Έγραψε βιβλία, μονογραφίες και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, ενώ μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για νεοέλληνες ποιητές, κυρίως εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, όπως τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γεώργιο Σεφέρη, τον Τίτο Πατρίκιο, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Τάκη Σινόπουλο και τον Μίλτο Σαχτούρη, αλλά και τον Διονύσιο Σολωμό, τον Κ.Π.Καβάφη και τον Γιώργο Χειμωνά.

Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το καινούριο του βιβλίο «Έπος και δράμα. Από το χθες στο αύριο».

Ο ακαδημαϊκός ήταν επί πολλά έτη συνεργάτης του Βήματος και αρθρογραφούσε ανελλιπώς κάθε Κυριακή από τις σελίδες της εφημερίδας.

Βήμα 12/7/2016 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=814582

Τα δύο τελευταία κείμενα του Δημήτρη Μαρωνίτη στο Βήμα:
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?16885&p=260722#post260722
 

Earion

Moderator
Staff member
William Hardy McNeill (1917-2016), μεγάλος ιστορικός και μεγάλος φιλέλληνας.

https://en.wikipedia.org/wiki/William_H._McNeill_(historian)
https://www.historians.org/about-ah...dential-addresses/william-h-mcneill-biography
http://www.kathimerini.gr/867525/ar...-episthmonas-poy-alla3e-th-matia-sthn-istoria


 

Zazula

Administrator
Staff member
Ευάγγελος Πετρούνιας (1935-2016)

Ο κόσμος των ελληνικών γραμμάτων αισθάνεται ως μεγάλη απώλεια την εκδημία του Ευάγγελου Πετρούνια, ομότιμου καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, ύστερα από επώδυνη ασθένεια. Ο γλωσσομαθέστατος Πετρούνιας έκανε σπουδές πρώτα κλασικής φιλολογίας με διαπρεπείς ελληνιστές στη Γερμανία, όπου και συνέγραψε τη διδακτορική του διατριβή υπό την εποπτεία του θρυλικού Bruno Snell στο Αμβούργο. Στη συνέχεια στράφηκε προς τη γλωσσολογία, η οποία τον κέρδισε οριστικά. Έκανε τα πρώτα βήματα της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, Αμερική, και συνέχισε στην Ελλάδα, όπου υπήρξε στενός συνεργάτης του Σχολείου Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ και του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, προτού εκλεγεί καθηγητής στο Ιταλικό Τμήμα. Υπήρξε σταθερό στήριγμα και πολύτιμος συνεργάτης του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας από την ίδρυσή του ως σήμερα.

Με τις ειδικές του γνώσεις εμπλούτισε ο Πετρούνιας την έντυπη και την ηλεκτρονική περιουσία του ΚΕΓ, συνεισφέροντας κείμενα που χαρακτηρίζονται από την προσήλωση στην επιστημονική αλήθεια και το έμπεδο δημοτικιστικό πάθος. Γλωσσολόγος και φιλόλογος με το σπάνιο διδακτικό χάρισμα να απλοποιεί και τα πλέον πολύπλοκα και σύνθετα γλωσσολογικά φαινόμενα με τρόπο δημιουργικό, που κερδίζει το ευρύ κοινό, ανέπτυσσε όταν χρειαζόταν και όλη την πειστικότητά του για να υπονομεύει τους μύθους, τα ιδεολογήματα και τις προκαταλήψεις των πολλών σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Και δεν είναι ούτε λίγες ούτε αθώες όσες πλάνες περιβάλλουν μια γλώσσα με τη μακρά πορεία και την αίγλη της ελληνικής.

Υποδειγματικά και διαφωτιστικότατα υπήρξαν και τα κείμενα για την αρχαία ελληνική προφορά και την εξέλιξή της, που συνεισέφερε στην Ιστορία της ελληνικής γλώσσας (έρευνα-σύνταξη από το ΚΕΓ υπό τον Τάσο Χριστίδη, έκδοση από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών): συγκαταλέγονται στις εγκυρότερες σύγχρονες σχετικές μελέτες. Άλλα κείμενα, συνταγμένα ή επιμελημένα από τον ίδιο, δημοσιεύονται στην «Πύλη για την ελληνική γλώσσα» (http://www.greek-language.gr) σχετικά με το ελληνικό λεξιλόγιο, τη διαχρονικότητά του και τις σχέσεις του με τις άλλες ευρωπαϊκές και μη γλώσσες. Όλα σύντομα, σαφή, δουλεμένα με την τελευταία λέξη της επιστημονικής δεοντολογίας και βιβλιογραφίας --και καίρια εύστοχα.

Οι λαμπρές ετυμολογικές μικροαναλύσεις του βρίσκονται συγκεντρωμένες στο ετυμολογικό τμήμα των λημμάτων του Λεξικού της Κοινής Νέας Ελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη: συγκροτούν ένα ολόκληρο ετυμολογικό λεξικό, τον ασφαλέστερο οδηγό στο ολισθηρό αυτό επιστημονικό έδαφος. Οι διακρίσεις, τις οποίες εισήγαγε εδώ και η ενδελεχής κατά περίπτωση έρευνά του μέσα στον λαβύρινθο των γλωσσών που περιβάλλουν την ελληνική, δεν κωδικοποιούν απλώς την κατασκευαστική λογική κάθε μιας λέξης, αλλά ανιχνεύουν και την ιστορία και τις περιπέτειές της. Στα χέρια του Πετρούνια οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας γίνονται τροχιοδεικτικά βλήματα που φωτίζουν τις διαδρομές του ελληνικού πολιτισμού.

Η προφητική φράση από τον Αλκιβιάδη του Πλάτωνα "του ελληνίζειν αγαθοί διδάσκαλοι οι πολλοί", προμετωπίδα σε ένα κεφάλαιο του σημαντικότατου έργου του Πετρούνια Νεοελληνική Γραμματική και Συγκριτική («αντιπαραθετική») Ανάλυση, συνοψίζει τη γενική επιστημονική άποψη αλλά και τη στάση του ίδιου του συγγραφέα απέναντι στη γλώσσα, τη γλωσσική αλλαγή, και τη μελέτη της: η αρχαία ρήση θυμίζει ότι τη γλώσσα τη φτιάχνουν οι ομιλητές της –τους οποίους επομένως οφείλουν οι δάσκαλοι, να προστατεύσουν από πλάνες και προκαταλήψεις. Η σημαντικότατη αυτή τρίτομη μονογραφία, επιτομή της μακράς διδακτικής πορείας του στο πανεπιστήμιο, ερευνητικά αποτελεί state of the art, και θα καταστήσει για πολλά χρόνια αναντικατάστατο το όνομα ενός σημαντικού έλληνα γλωσσολόγου, που προτίμησε να κρατά, στην ακαδημαϊκή και την προσωπική του ζωή, τόνους χαμηλούς και φιλοσοφημένη μετριοπάθεια, που δεν άφηναν να διακρίνεις την υποκείμενη αγωνιστικότητά του.

Η παρακαταθήκη του Ευάγγελου Πετρούνια τιμά το έθνος, την επιστήμη, το πανεπιστήμιο και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, το οποίο και θα αισθανθεί οδυνηρή την απώλειά του στη μέση ενός ερευνητικού εγχειρήματος από το οποίο όλοι αναμέναμε πολλά. Το Δ.Σ. του ΚΕΓ εκφράζει τη συμμετοχή του στο πένθος των οικείων του και επιφυλάσσεται να τιμήσει σε ειδική εκδήλωση τη μνήμη του μακαριστού συναδέλφου.

Καθηγητής Ι Ν Καζάζης
Πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Ας μην γκρινιάξουμε για το state of the art που εισχώρησε σε αυτό το εγκωμιαστικό κατευόδιο...
 
Ούτε για τον αμερικανισμό "Έκανε τα πρώτα βήματα της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, Αμερική, και συνέχισε στην Ελλάδα...".
Πολύ αξιόλογος ο Πετρούνιας. Εξαιρετικά συγκροτημένη η πρότασή του για το μονοτονικό, στην οποία μου επέστησε την προσοχή η Μαρία από το άλλο σάιτ.
 

nickel

Administrator
Staff member
Τον Πετρούνια θα τον θυμόμαστε για το έργο του όσα χρόνια κι αν ζήσουμε. Από το κατευόδιο του Καζάζη, ας υπογραμμίσουμε ετούτο: «τη γλώσσα τη φτιάχνουν οι ομιλητές της — τους οποίους επομένως οφείλουν οι δάσκαλοι να προστατεύσουν από πλάνες και προκαταλήψεις».
 

nickel

Administrator
Staff member
Είπε ο Ιάκοπο Φο για τον πατέρα του, τον Ντάριο Φο: «Ήταν ένα σπουδαίο τέλος, μέχρι πριν από λίγες ημέρες δούλευε οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα. Θα έπρεπε να το λάβουν υπόψη στα βιβλία ιατρικής, διότι η τέχνη, το πάθος και η κοινωνική στράτευση είναι πολύ χρήσιμα».

«Ήμουν δίπλα του, στο πλευρό του όταν έφυγε από κοντά μας» δήλωσε ο γιός του Ντάριο Φο, Ιάκοπο, λίγο μετά τον θάνατο του ιταλού λογοτέχνη, ηθοποιού, συγγραφέα και νομπελίστα, ο οποίος πέθανε σήμερα σε ηλικία 90 ετών.

«Εδώ και δέκα ημέρες δεν ήταν καλά, είχε πνευμονικά προβλήματα που του προκάλεσαν πόνους. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και αναγκάστηκε να πάρει κάποια παυσίπονα, αλλά ο πατέρας μου είχε μια υποδειγματική σχέση με το σώμα του. Έφυγε γαλήνιος» πρόσθεσε ο γιός του μεγάλου καλλιτέχνη και διανοούμενου.

«Ήταν ένα σπουδαίο τέλος, μέχρι πριν από λίγες ημέρες δούλευε οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα. Θα έπρεπε να το λάβουν υπόψη στα βιβλία ιατρικής, διότι η τέχνη, το πάθος και η κοινωνική στράτευση είναι πολύ χρήσιμα» είπε στους δημοσιογράφους ο Ιάκοπο Φο.

«Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, δραματουργός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, με τον οποίο να ήμουν τόσο δεμένος όσο με τον Ντάριο Φο. Του οφείλω προστασία και στήριξη. Ο Ντάριο Φο και η σύζυγός του Φράνκα Ράμε ήταν πάντα στο πλευρό μου» τόνισε ο διεθνούς φήμης Ιταλός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο. «Νιώθω τεράστιο πόνο και απέραντη ευγνωμοσύνη προς μια πραγματική ευφυία, όχι μόνον του θεάτρου και της λογοτεχνίας, αλλά ιδίως της ζωής», έγραψε ο ναπολιτάνος αυτός συγγραφέας.

O πρόεδρος της ιταλικής γερουσίας Πιέτρο Γκράσο υπογραμμίζει ότι «έφυγε ένας ζογκλέρ, ο οποίος δεν χωρούσε μέσα σε στενά προκαθορισμένα όρια» και ότι «στον Φο και στην αχώριστη σύντροφο του Φράνκα Ράμε, οι Ιταλοί οφείλουν γέλιο, δάκρια και μεγάλο προβληματισμό».

Στον θάνατο του Ντάριο Φο αναφέρθηκαν όλα τα κύρια στελέχη του κινήματος «Πέντε Αστέρων», την πορεία του οποίου ο ιταλός συγγραφέας και ηθοποιός είχε αποφασίσει να υποστηρίξει.

«Πρόκειται για τον πιο ελεύθερο, αντικομφορμιστή και γεμάτο ζωή άνθρωπο που γνώρισα ποτέ. Τώρα θα γελάει με όσους, τις ώρες αυτές, προσπαθούν να του κολλήσουν ταμπέλες. Εύχομαι να κερδίσουν όλοι μια ζωή σαν την δική του, ήταν μεγάλο ευτύχημα το ότι μπόρεσα να τον γνωρίσω» δήλωσε ο βουλευτής των Πέντε Αστέρων Αλεσάντρο Ντι Μπατίστα.

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1500107871
 

daeman

Administrator
Staff member


Κανονικά, θα έβαζα γελαστή φατσούλα για την επισήμανση της επανάληψης, αλλά καταλαβαίνεις...
Ζωή σ' ελόγου μας, μακριά από μας
το φονικό 2016, κι απ' όσους αγαπάμε. Εγώ στο τσακ τη γλίτωσα το Γενάρη, και περιμένω να φύγει επιτέλους. Ναι, ξέρω, τι 2016 και κουραφέξαλα, η μέτρηση του χρόνου είναι ανθρώπινη επινόηση, αλλά κάπως πρέπει να ξορκίσουμε το κακό και μπροστά στη χώρα την ανεύρετη απ' όπου κανένας ταξιδιώτης δεν γυρίζει, καταφεύγουμε σε παράλογες εκλογικεύσεις. Να τος, εδώ είναι ο κόμπος. To be, since only then we know what to be is when we're no more.

Do not dwell on what has passed away or what is yet to be.
There is a crack in everything. That's how the light gets in.

 

Earion

Moderator
Staff member
Ας τον τιμήσουμε κι εμείς με μια απλή αναθύμηση. Μας βοηθάει ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητρόπουλου γραμμένο για το περιοδικό The Books’ Journal το 2014.

Μαρσέλ Γκοτλίμπ: ένας χιουμορίστας στο μουσείο

Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟ

Les Mondes de Marcel Gotlib, έκθεση στο Musée d’art et d’histoire du Judaïsme στο Παρίσι (12/3-27/7/2014).
Les Mondes de Marcel Gotlib (κατάλογος της έκθεσης), Musée d’art et d’histoire du Judaïsme, Dargaud, 2014.

Στις 14 Ιουλίου 2014 συμπληρώνονται ογδόντα χρόνια από τη γέννηση τον Μαρσέλ Γκοτλίμπ, ενός από τους πιο σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς κόμικς του περασμένου αιώνα. Μια μεγάλη έκθεση παρουσιάζει το σύνολο της καριέρας ενός μεγάλου χιουμορίστα αυστηρών αρχών που είχε σοβαρούς λόγους να μην έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.



Το Μουσείο Εβραϊκής Ιστορίας και Τέχνης είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία στο Παρίσι. Αν και είναι σαφώς λιγότερο εντυπωσιακό από το Λούβρο, αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς τόσο για τα εκθέματά του, όσο και για την ιστορία του. Το κτίριο είναι ένα αρχοντικό του 17ου αιώνα που, στις αρχές του 20ού, εντελώς παραμορφωμένο από προσθήκες και μεταβολές, είχε καταλήξει να φιλοξενεί καταστήματα, μικροβιοτεχνίες και Εβραίους τεχνίτες που είχαν έρθει από την ανατολική Ευρώπη. Τα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου δεκατρείς από τους ενοίκους του θα κατέληγαν στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί. Το 1962 αγοράστηκε από το δήμο και, αφού αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή, επιλέχτηκε για να στεγάσει ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία των Εβραίων της Γαλλίας και στη συνεισφορά τους στον πολιτισμό της. Ο χώρος είναι λιτός και φιλόξενος, όμως, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, είναι το πιο απρόσμενο πλαίσιο για μια έκθεση αφιερωμένη στον Μαρσέλ Γκοτλίμπ, ενός από τους πιο μεγάλους Γάλλους χιουμορίστες του περασμένου αιώνα. Πρώτα απ’ όλα, επειδή ο εβδομηνταεννιάχρονος καλλιτέχνης δεν τρελαίνεται ιδιαίτερα για τα μουσεία και έχει διακωμωδήσει αλύπητα την ενδεχόμενη αναγνώρισή του από τους φορείς της επίσημης κουλτούρας, ο πιο ταιριαστός φόρος τιμής στο ήθος και το ύφος του ανδρός παραμένει ίσως το σύντομο, ειλικρινέστατο και ανακριβέστατο, εγκωμιαστικό κείμενο του φίλου του Ζωρζ Περέκ που έχει συμπεριληφθεί στο τομίδιο Cantatrix sopranica L. και άλλα επιστημονικά συγγράμματα.[SUP]1[/SUP] Κυρίως όμως, επειδή τα σκίτσα ενός δημιουργού που έχει αναγάγει τον εικονοκλαστικό χαβαλέ σε κοσμοθεωρία θα μπορούσαν να φαντάζουν, όχι τόσο ιερόσυλα, όσο τελείως σαχλά πλάι σε κειμήλια ανεκτίμητης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας. Ακόμα και για τον πιο ανεξίθρησκο αλλά στοιχειωδώς καλλιεργημένο επισκέπτη οι σελίδες του Gods’ Club, μιας σύντομης ιστορίας που δημοσιεύτηκε στο L’Écho des Savannes το 1974, όπου ο Ιεχωβάς λέει κρύα εβραίικα αστεία στον Αλλάχ, ο οποίος χουφτώνει τα γεννητικά όργανα του συναδέλφου του ως επίδειξη ισλαμικού χιούμορ, δύσκολα μπορούν να σταθούν πλάι στις δεξιοτεχνικές μινιατούρες των παλιών χειρογράφων της μόνιμης συλλογής του μουσείου.

ΕΙΚΟΣΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Οι φίλοι της Ένατης Τέχνης πάντως δεν έχουν τέτοιου είδους αναστολές, αν όχι για άλλο λόγο επειδή πρόκειται για την πληρέστερη παρουσίαση του έργου του Μαρσέλ Γκοτλίμπ μετά την έκθεση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 1992. Πάνω από εκατόν πενήντα πρωτότυπα σχέδια και ντοκουμέντα από το προσωπικό του αρχείο επιτρέπουν στον επισκέπτη να παρακολουθήσει την προσωπική και καλλιτεχνική διαδρομή ενός δημιουργού που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανανέωση του γαλλόφωνου κόμικς στη δεκαετία του 1970.

Ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1934 και μεγάλωσε στα δρομάκια πίσω από το λόφο της Μονμάρτρης, στην πιο λαϊκή πλευρά μιας από τις πιο τουριστικές γειτονιές της Ευρώπης. Ο πατέρας του Έρβιν, Ούγγρος Εβραίος από την Τρανσυλβανία, έπεσε στα χέρια των ναζί τον Σεπτέμβριο του 1942. Μετά τον πόλεμο οι δικοί του έμαθαν ότι σκοτώθηκε στο Μπούχενβαλντ στις 10 Φεβρουαρίου 1945. Η μητέρα του Ρεζίν, που είχε γεννηθεί στην Ουγγαρία,[SUP]2[/SUP] κατάφερε να κρύψει τον μικρό Μαρσέλ και την αδελφή του σε ένα χωριουδάκι στα βάθη της Γαλλίας, σε μια οικογένεια που φιλοξενούσε, με το αζημίωτο, αρκετά άλλα Εβραιόπουλα. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, αναγκάστηκε να βρει αμέσως δουλειά σε μια φαρμακαποθήκη για να εξασφαλίσει τα προς το ζην για την οικογένειά του. Όμως το 1952 άρχισε να παρακολουθεί νυχτερινά μαθήματα σχεδίου με καθηγητή τον Ζωρζ Πισάρ, μελλοντικό δημιουργό της Μπλανς Επιφανί. Το 1954 κατάφερε να προσληφθεί γραφίστας στο πρακτορείο Opera Mundi του ομίλου Edi-Monde, όπου μεταξύ άλλων ανέλαβε να σχεδιάζει και τίτλους για τις σελίδες του ντισνεϊκού Journal de Mickey.

Ο Γκοτλίμπ έκανε το ντεμπούτο του στα κόμικς το 1962, στις σελίδες του Vaillant, ενός εντύπου που ελεγχόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, όπου θα δημιουργήσει και τον πρώτο του ήρωα, έναν σκύλο ονόματι Gai-Luron, έντονα εμπνευσμένο από τον Ντρούπυ του Τεξ Άβερυ. Τρία χρόνια αργότερα και έπειτα από μια σύντομη συνεργασία με το χριστιανικών αποκλίσεων Record, βρήκε επιτέλους το θάρρος, τον Φεβρουάριο του 1965, να υποβάλει μια πρώτη ιστορία στον Ρενέ Γκοσινύ, ο οποίος τον προσέλαβε αμέσως στο Pilote και του ανέθεσε την εικονογράφηση των κειμένων του για τη στήλη Dingodossiers. Ο Γκοτλίμπ αναδείχτηκε σύντομα σε έναν από τους πιο δημοφιλείς και πιο παραγωγικούς συνεργάτες του περιοδικού, όμως, παρ’ όλο που δεν ανήκε στην παρέα εκείνων που την επαύριο του Μάη του ’68 αμφισβήτησαν τον πατερναλισμό του δημιουργού του Αστερίξ, ένιωθε ολοένα και πιο στενόχωρα στις σελίδες του Pilote. Χωρίς να αποχωρήσει, άρχισε να συνεργάζεται παράλληλα με έντυπα που εκτιμούσε ότι του άφηναν μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας, όπως το Rock & Folk ή και το Actuel. Το 1972 έστησε μαζί με τον Νικιτά Μαντρυκά και την Κλαιρ Μπρετεσέ το L’Écho des Savannes. Τρία χρόνια αργότερα, μαζί με τον παιδικό του φίλο Ζακ Ντιαμάν και τον Αλεξίς, έναν ακόμα παλιό συνεργάτη από το Pilote, θα ιδρύσει το δικό του έντυπο: το πρώτο τεύχος του Fluide Glacial κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1975 και, αφού φιλοξένησε κορυφαίους δημιουργούς της γενιάς του ιδρυτή του, από τον Ζαν Ζιρώ και την Κλαιρ Μπρετεσέ, ώς τον βετεράνο Αντρέ Φρανκέν στα τέλη της καριέρας του,[SUP]3[/SUP] αναδείχτηκε, όπως και το περιοδικό του Ρενέ Γκοσινύ, σε σημαντικό φυτώριο νέων ταλέντων. Το περιοδικό κυκλοφορεί μέχρι σήμερα, συνεχίζοντας μια τυπικά γαλλική παράδοση εικονογραφημένου χαβαλέ, πάντα χωρίς διαφημίσεις για λόγους αρχής.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 σταμάτησε να γράφει και να σχεδιάζει, για να αφοσιωθεί κυρίως στη διεύθυνση του Fluide Glacial και του εκδοτικού του οίκου. Όμως οι δύο περίπου δεκαετίες της καθαρά δημιουργικής περιόδου της καριέρας του ήταν κάτι παραπάνω από παραγωγικότατες και τον καθιέρωσαν ως μια από τις πιο σημαντικές μορφές της γενιάς του. Αν και δεν συνηθίζει να αναφέρεται στη δουλειά του χωρίς μια έντονη διάθεση αυτοσαρκασμού, ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ δεν υπερβάλλει καθόλου όταν δηλώνει, αναφερόμενος στο έργο του: «αυτά που σχεδίασα μέσα σε είκοσι χρόνια, άλλοι θα είχαν σχεδιάσει σε σαράντα».[SUP]4[/SUP]

ΚΩΜΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Το πληθωρικό έργο του Γκοτλίμπ κινείται αποκλειστικά στο χώρο του χιουμοριστικού κόμικς και, παρ’ όλο που δεν έχει μεγάλη σχέση με την παράδοση του «εβραϊκού χιούμορ», το άμεσα αναγνωρίσιμο προσωπικό του ύφος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εβραϊκής κοπής», εξαιτίας της καθοριστικής επίδρασης δύο μεγάλων Εβραίων της ένατης τέχνης, του Χάρβεϋ Κούρτζμαν και του Ρενέ Γκοσινύ. Ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ είχε ανακαλύψει το Mad, το περιοδικό που ίδρυσε ο Κούρτζμαν το 1952 για την EC Comics, την εποχή που δούλευε στα γραφεία της Edi-Monde και εντυπωσιάστηκε αμέσως από το συνδυασμό παραληρηματικής παρωδίας και σχετικά ρεαλιστικού σχεδίου που αποτελούσε το σήμα κατατεθέν του. Ο συνδυασμός αυτός ήταν τελείως διαφορετικός από οτιδήποτε κυκλοφορούσε τότε στο χώρο του γαλλοβελγικού κόμικς, όπου επικρατούσε ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στις ρεαλιστικά σχεδιασμένες «σοβαρές» περιπετειώδεις σειρές και το καρτουνίστικης έμπνευσης σκίτσο των χιουμοριστικών ιστοριών. Ο Γκοσινύ, που είχε συνδεθεί φιλικά με τον Κούρτζμαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ήθελε από καιρό να εγκλιματίσει το τυπικά αμερικανικό ύφος του Mad στη Γαλλία και κατάλαβε αμέσως ότι ο κατά επτά χρόνια νεότερός του νεοφερμένος ήταν ο ιδανικός σχεδιαστής γι’ αυτή τη δουλειά. Εικονογραφώντας τα κείμενα του αφεντικού και μέντορά του για τα Dingodossiers, ο Γκοτλίμπ έθεσε τα θεμέλια στα οποία στηρίχτηκε ολόκληρη σχεδόν η κατοπινή δουλειά του, από τη σειρά Rubrique-à-brac για το Pilote ως τον Hamster Jovial για το Rock & Folk ή τις πιο προσωπικές σελίδες του για το L’Écho des Savanes και το Fluide Glacial: σύντομες αυτοτελείς ιστορίες, χωρίς επώνυμο ήρωα, αλλά με φιγούρες που σύντομα έγιναν οικείες στους αναγνώστες —από τον Νεύτωνα ώς την Πασχαλίτσα που αποτελεί το γραφίστικό του alter ego—, λεκτικά και εικαστικά αστεία που επανέρχονται συνεχώς σαν λάιτ-μοτίφ, χιουμοριστικά εφέ, που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην παρωδία και τον αυτοσαρκασμό, παιχνίδια με την καλλιτεχνική γραφή του κειμένου αλλά και την αποδόμηση των καρέ ή και ολόκληρων των σελίδων.

Το μάλλον εγκεφαλικό, αν και όχι ιδιαίτερα δεξιοτεχνικό, σχέδιο του Γκοτλίμπ αποφεύγει την καθαρή καρικατούρα, σκηνοθετώντας, με αποστασιοποιημένο και ψυχρό τρόπο, ένα παράξενο παραλήρημα που ξεσπά σε μια απροσδιόριστη περιοχή ανάμεσα στον ρεαλισμό και την κωμωδία. Η προσοχή του αναγνώστη εστιάζεται στα πρόσωπα —τα ντεκόρ είναι συχνά στοιχειώδη ή και ανύπαρκτα— και την άλλοτε εκρηκτική, άλλοτε φλεγματική τρέλα τους, η οποία οδηγεί την αφήγηση στους πιο απρόβλεπτους παροξυσμούς του παραλόγου. Στις καλύτερες στιγμές του ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ συνδυάζει την τρέλα ενός Χάρβεϋ Κούρτζμαν ή ενός Τζακ Ντέιβις με την ενέργεια των καρτούν του Τεξ Άβερυ.

ΧΙΟΥΜΟΡ ΑΥΣΤΗΡΩΝ ΑΡΧΩΝ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 το σκίτσο του γίνεται πιο σκληρό και το χιούμορ του πιο βίαιο και σκοτεινό, αγγίζοντας ή και ξεπερνώντας τα όρια του χυδαίου τη στιγμή που γίνεται πιο εξομολογητικό. Αν ο Ρενέ Γκοσινύ ήταν δέσμιος του καθωσπρεπισμού του, ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ είναι δέσμιος της δειλίας του: για να μπορέσει να εκφραστεί, χρειάστηκε να βρει τη δύναμη να τινάξει στον αέρα και τις συμβάσεις της τέχνης του και τις αναστολές του.[SUP]5[/SUP] Όμως, παρά τις προκλητικές του ακρότητες, δεν θα βρεθεί ποτέ στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο πολιτικοποιημένους φίλους και ομότεχνούς του, όπως ο Ζαν Μαρκ Ράιζερ ή ο Ζωρζ Βολινσκί. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν αδιάφορος ή απολιτικός, αλλά πως αντιμετώπιζε τη σάτιρα ή την κοινωνική κριτική όχι τόσο ως ζήτημα ιδεών ή απόψεων, όσο ως ζήτημα αρχών. Η στάση αυτή υπαγόρευσε ορισμένες από τις δημόσιες παρεμβάσεις του, όπως, για παράδειγμα, το διόλου αστείο κείμενο που δημοσίευσε τον Ιούνιο του 1974 στο Hara-Kiri για να εκφράσει την οργή του για την ταινία Θυρωρός της νύχτας της Λιλιάνα Καβάνι: «το να δεχτεί κανείς να πάρει ένα σφουγγάρι, ακόμα και το πιο μικροσκοπικό σφουγγαράκι επιείκειας, και να δώσει άφεση σε έναν φασισμό του παρελθόντος, ισοδυναμεί με το να αποδεχτεί, δένοντας τα μάτια του, έναν φασισμό του μέλλοντος».

Σε καθαρά δημιουργικό επίπεδο αυτή η στάση τού επιτρέπει να γίνεται μερικές φορές απρόσμενα διεισδυτικός, ακόμα και όταν, όπως στην περίπτωση του εθνικόφρονα υπερήρωα Superdupont, προσπαθεί να αποδώσει μια νοοτροπία που απεχθάνεται. Ο Superdupont, που δημιούργησε σε συνεργασία με τον Ζακ Λομπ το 1972, είναι ένας απερίγραπτος ήρωας με παντόφλες και υπεράνθρωπες δυνάμεις, που μάχεται κάθε εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό ο οποίος υπονομεύει τη δόξα και την ασφάλεια της πολυαγαπημένης πατρίδας του, η οποία απειλείται διαρκώς από τις δολοπλοκίες της «Αντι-Γαλλίας»... Εκείνο που ενδιαφέρει τον Γκοτλίμπ, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι τόσο να καταγγείλει τον εθνικισμό ή την ξενοφοβία, όσο να διακωμωδήσει τη βλακεία που κρύβεται πίσω από τις ευγενέστερες προθέσεις ενός πραγματικά ανιδιοτελούς πατριώτη, εμφορούμενου από την πλέον αξιέπαινη αίσθηση του καθήκοντος.

Το κλειδί για την κατανόηση αυτής της επιλογής πρέπει ίσως να το αναζητήσουμε σε μια από τις λέξεις που χρησιμοποιεί συχνά για να μιλήσει για το έργο του, όπως, λόγου χάρη, σε μια παλιότερη δήλωσή του στο περιοδικό PLGPPUR το 1985: αναφερόμενος στη σειρά Rubrique-à-brac, δήλωνε πως η αφετηρία για τις σύντομες αυτές εικονογραφημένες ιστορίες ήταν η επιθυμία του «να αφηγηθεί μαλακίες με μορφή μαθήματος».[SUP]6[/SUP] Αυτή η ελευθεροστομία δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν για τον Γκοτλίμπ η ανθρώπινη «μαλακία» δεν αντιπροσώπευε κάτι πάρα πολύ τρομακτικό. Είναι ένας από τους όρους που χρησιμοποιεί όταν αφηγείται τη σύλληψη του πατέρα του στα χρόνια της Κατοχής:

Ο πατέρας μου είχε μόλις φύγει για να πάει στη δουλειά, όμως ο θυρωρός είπε [στους δύο αστυφύλακες που είχαν έρθει για να τον συλλάβουν]: «παρά λίγο να μην τον βρείτε, κύριοι· είναι αυτός εκεί κάτω, στην άλλη γωνία, προλαβαίνετε να τον πιάσετε!» [...] Θα μπορούσε να τους είχε πει: «Ο κύριος Γκοτλίμπ; Στον τρίτο, η πόρτα απέναντι στις σκάλες». Έτσι θα τους καθυστερούσε. Ίσως να είχαμε βρει έναν τρόπο να τον ειδοποιήσουμε, για να κρυφτεί. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα σταμάτησα να σπαζοκεφαλιάζω, αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Υπάρχει ζωή μετά τα στρατόπεδα εξόντωσης; Ναι, πρέπει να υπάρξει ζωή. Γι’ αυτό, αν βάλω τα δυνατά μου για να το σκεφτώ, λέω στον εαυτό μου ότι αυτός ο θυρωρός εκείνη την ημέρα ήταν ο βασιλιάς της μαλακίας, ή ο βασιλιάς των καθαρμάτων ή, κάτι που δεν αποκλείω, ο βασιλιάς του αντισημιτισμού. Μετά τα παρατάω.[SUP]7[/SUP]

Για τον Γκοτλίμπ το ακραίο χιούμορ ένας τρόπος να αντιμετωπίσει τον τρόμο που του εμπνέει αυτή η ανθρώπινη «μαλακία» και οτιδήποτε μπορεί να την τροφοδοτεί ή να τη συγκαλύπτει, από τα παιδικά παραμυθία και τη θρησκεία ώς τις επιταγές του καθωσπρεπισμού. Αν επιλέγει με τη σειρά του να το «ρίξει στη μαλακία», είναι για να μπορέσει να δημιουργήσει ξεπερνώντας τις οδυνηρές αναμνήσεις και τις φοβίες που τον παραλύουν. Στις σπάνιες στιγμές που καταφέρνει να ξεπεράσει τη συστολή του και να αφήσει την ευαισθησία του να έρθει στην επιφάνεια, το εγκεφαλικό του χιούμορ γίνεται συγκλονιστικά ανθρώπινο, όπως στη σύντομη ιστορία Chanson aigre-douce, την οποία έγραψε λίγο μετά τη γέννηση της κόρης του και, προς μεγάλη του έκπληξη, ο Ρενέ Γκοσινύ δέχτηκε να δημοσιεύσει στο Pilote τον Νοέμβριο του 1969: οι δύο αυτές σελίδες όπου ο Γκοτλίμπ ανακαλεί τις αναμνήσεις του από τα χρόνια της «θύελλας» που έζησε φιλοξενούμενος από μια οικογένεια ελάχιστα εκλεπτυσμένων και ακόμα λιγότερο ανιδιοτελών «Θεναρδιέρων» στα βάθη της Γαλλίας, έχουν κάτι από εκείνη την αλλόκοτη «αστεία μελαγχολία» που του έκανε εντύπωση στη μουσική του Ερίκ Σατί.[SUP]8[/SUP]

ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΘΕΟΣ

Η έκθεση στο Μουσείο Εβραϊκής Ιστορίας και Τέχνης δεν αποσιωπά τις πιο ακραίες στιγμές της καριέρας του Μαρσέλ Γκοτλίμπ, χωρίς να τονίζει υπέρμετρα τις εβραϊκές ρίζες και τις τραυματικές αναμνήσεις του. Αυτή είναι άλλωστε και η δική του στάση: «πάνω απ’ όλα είμαι άθεος, όμως, από την άλλη πλευρά, είμαι Εβραίος και, ακόμα κι αν δεν ήμουν Εβραίος, πάλι άθεος θα ήμουν. Όλα αυτά είναι πολύ μπερδεμένα», δήλωνε τον περασμένο Μάρτιο στη Monde. «Ας πούμε ότι είμαι υποχρεωμένος να πάρω υπόψη μου το γεγονός ότι ανήκω στην εβραϊκή κοινότητα, στο βαθμό που η οικογένειά μου τράβηξε των παθών της τον τάραχο στον πόλεμο. Πάντως ποτέ δεν διατυμπάνισα ότι είμαι Εβραίος. Ούτε όμως το έκρυψα».[SUP]9[/SUP] Οι διοργανωτές κατάφεραν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, αντιμετωπίζοντας με σεβασμό έναν δημιουργό που δεν σέβεται και πολλά πράγματα, εκτός από τον ανθρώπινο πόνο και την ανεξαρτησία της σκέψης. Η έκθεση στο Μουσείο Εβραϊκής Τέχνης και Ιστορίας βάζει μια τάξη σε όλο αυτό το «μπέρδεμα», αναδεικνύοντας τη βαθύτερη ενότητα και τον έντονα προσωπικό χαρακτήρα ενός πραγματικά χαοτικού έργου, φτιαγμένου από αμέτρητες μικρές κι ετερόκλητες ψηφίδες που δεν είναι εύκολο να συνδυαστούν για να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα με άξονα έναν εμβληματικό ήρωα ή μια μεγάλη αφήγηση. Κι αυτός ήταν τελικά ο καλύτερος τρόπος να υπογραμμιστεί η καθαρά καλλιτεχνική αξία του έργου του Γκοτλίμπ: πράγματι, η δουλειά του μπορεί να σταθεί επάξια πλάι στους θησαυρούς της μόνιμης συλλογής του μουσείου.

Αυτός ο φόρος τιμής στον μεγάλο χιουμορίστα εντάσσεται σε ένα γενικότερο ενδιαφέρον για τη γενιά του: τον περασμένο Ιανουάριο, κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματα του Φιλίπ Ντρυγιέ, ενός άλλου μεγάλου δημιουργού που αναδείχτηκε στις σελίδες του Pilote και πάλεψε σκληρά με τον εαυτό του για να ξεπεράσει την ενοχή για τη διόλου ένδοξη δράση του πατέρα του στα χρόνια της Κατοχής.[SUP]10[/SUP] Από την άποψη αυτή η έκθεση φωτίζει μια από τις πιο σημαντικές πλευρές της ιστορίας του σύγχρονου κόμικς, τον τρόπο που μια καθαρά εμπορική τέχνη κατάφερε να γίνει επιτέλους ένας τρόπος έκφρασης. Αυτό που χρωστούν οι σύγχρονοι δημιουργοί κόμικς σε παλαίμαχους πρωτοπόρους σαν τον Μαρσέλ Γκοτλίμπ και τον Φιλίπ Ντρυγιέ δεν ήταν τόσο η ελευθερία να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους ή το δικαίωμα να έχουν γνώμη περί παντός επιστητού, όσο η κατάκτηση της δυνατότητας να χρησιμοποιήσουν την τέχνη τους για να μιλήσουν για τον εαυτό τους και την εποχή τους.



Σημειώσεις
[SUP]1 [/SUP]Ζωρζ Περέκ, Cantatrix sopranica L. και άλλα επιστημονικά συγγράματα, μετάφραση Μπερναντέτ Ντελαέ-Μαζαράκη, Μίρκα Σκάρα (Αθήνα: Εκδόσεις Χατζηνικολή, 2001).
[SUP]2 [/SUP]Είναι πασίγνωστο, όμως αξίζει τον κόπο να το υπογραμμίζουμε με κάθε ευκαιρία: μαζί με τους ιταλικής καταγωγής Αλμπερ Υντερζό και Φρανσουά Καβαννά ή τον πολωνικής καταγωγής και επίσης Εβραίο Ρενέ Γκοσινύ, ο Μαρσέλ Γκοτλίμπ, γόνος ενός Ρουμάνου και μιας Ουγγαρέζας, ανήκει σε μια γενιά χαρισματικών τρομερών παιδιών μεταναστών που πρόσφεραν πάρα πολλά στη χώρα που υποδέχτηκε τους γονείς τους.
[SUP]3 [/SUP]Ο Γκοτλίμπ υποδέχτηκε στις σελίδες του περιοδικού του τις Idées noires, το κύκνειο άσμα του Αντρέ Φρανκέν, αλλά και το πιο προσωπικό ίσως κομμάτι του έργου του και δηλώνει ιδιαίτερα περήφανος που ο μεγάλος Βέλγος δάσκαλος εικονογράφησε δικά του σενάρια.
[SUP]4[/SUP] Fluide Glacial / Pilote. Hors Série Gotlib (Παρίσι: Audie/ Dargaud, 2014).
[SUP]5 [/SUP]H ψυχανάλυση βοήθησε σημαντικά τον Γκοτλίμπ να ξεπεράσει τις φοβίες του και τις αναστολές του τόσο σε προσωπικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Η απόπειρά του όμως να μυηθεί σοβαρά στη σκέψη του Φρόυντ και των επιγόνων του δεν στέφθηκε από επιτυχία: προσπάθησε να διαβάσει Λακάν, όμως, όπως παραδέχεται ο ίδιος, δεν κατάφερε να συγκρατήσει και πολλά πράγματα. Πάντως δεν παρέλειψε να του αποτίσει έναν διακριτικό φόρο τιμής στον τρίτο τόμο των ιστοριών του Gai-Luron, ο οποίος φέρει τον τίτλο Gai-Luron rit de se voir si beau en miroir.
[SUP]6 [/SUP]Marcel Gotlib, Gilles Verlant, Ma vie-en-vrac (Παρίσι: Flammarion, 2006), σ. 99.
[SUP]7 [/SUP]Ό.π., σ. 15.
[SUP]8 [/SUP]Marcel Gotlib, J’existe. Je me suis rencontré (Παρίσι: Flammarion, 1993), σ. 10.
[SUP]9 [/SUP]Frédéric Potet, «Gotlib, de la Shoah à Gai-Luron», Le Monde, 13/3/2014.
[SUP]10 [/SUP]«Τα απομνημονεύματα του Φιλίπ Ντρυγιέ», The BooksJournal 41.

The Books Journal 43 (Μάιος 2014)
 
Top