Κατευόδιο στους εργάτες του λόγου

daeman

Administrator
Staff member
...
China's Zhou Youguang, father of Pinyin writing system, dies aged 111
14 January 2017

Chinese linguist Zhou Youguang, who created the writing system that turns Chinese characters into words using letters from the Roman alphabet, has died aged 111.

Mr Zhou and a Communist party committee spent three years developing the Pinyin system in the 1950s.
It changed the way the language was taught and helped raise literacy rates.

Mr Zhou, who was born in 1906 during the Qing Dynasty, later became a fierce critic of China's communist rulers.
He died in Beijing on Saturday a day after his birthday, Chinese media reported.

As a young man Mr Zhou spent time in the US and worked as a Wall Street banker. He returned to China after the communist victory in 1949 and was put in charge of creating a new writing system using the Roman alphabet.

"We spent three years developing Pinyin. People made fun of us, joking that it had taken us a long time to deal with just 26 letters," he told the BBC in 2012.

Before Pinyin was developed, 85% of Chinese people could not read, now almost all can.
Pinyin has since become the most commonly used system globally, although some Chinese communities - particularly in Hong Kong and Taiwan - continue to use alternatives.

It is also widely used to type Chinese characters on computers and smartphones, leading some to fear it could end up replacing Chinese characters altogether.
[...]



Η σχετική συζήτηση μεταφέρθηκε στο νήμα: Ιδεογράμματα, πινγίν, και ηλεκτρονικοί υπολογιστές.
 
Last edited:

Earion

Moderator
Staff member
Πολύπλευρη ήταν η δραστηριότητα του Σπύρου Ευαγγελάτου, που αναχώρησε σήμερα. Δεν ήταν μόνο θεατράνθρωπος αλλά και γνώστης και ερευνητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας από την Αναγέννηση κι έπειτα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Έφυγε η σπουδαία μεταφράστρια Έφη Καλλιφατίδη, γνωστή (κυρίως αλλά αδίκως μόνο γι' αυτό) ως μεταφράστρια του Ουμπέρτο Έκο. Το έργο της (από τη Βιβλιονέτ) εδώ.
 

nickel

Administrator
Staff member
Πέθανε ο μεταφραστής και δοκιμιογράφος Άρης Μπερλής (1944-2018)

Ο Άρης Μπερλής είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1944. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ιατρική, χωρίς να τελειώσει τις σπουδές του. Είχε μεταφράσει, μεταξύ άλλων, στα ελληνικά έργα των Άλεν Γκίνσμπεργκ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζαίημς Τζόυς, Έμιλυ Μπροντέ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Τζόζεφ Κόνραντ, Κιάραν Κάρσον, Φλαν Ο' Μπράιαν, κ.ά.

Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά σε θέματα κριτικής της λογοτεχνίας. Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού "Σπείρα" (1974-1980) και εκδότης (εκδ. οίκος "Κρύσταλλο", 1980-1993). Επίσης, δίδαξε λογοτεχνική μετάφραση στο ΕΚΕΜΕΛ, όπου διετέλεσε διευθυντής σπουδών του αγγλόφωνου τμήματος. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Το 2001 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υψιλον ο τόμος «Κριτικά δοκίμια». Είχε μεταφράσει: Αλεν Γκίνσμπεργκ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζέιμς Τζόις, Εμιλι Μπροντέ, Τζόζεφ Κόνραντ, Σάμιουελ Μπέκετ, Μπέρτραντ Ράσελ, Ουόλτερ Πέιτερ κ.ά. ενώ οι τελευταίες του μεταφραστικές εργασίες ήταν «Ο μεγάλος Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (Αγρα), «Η τέχνη της μνήμης» της Φράνσες Γέιτς (ΜΙΕΤ) και «Η Βίβλος του άθεου», συλλογικό έργο.

http://www.kathimerini.gr/945660/ar...-o-metafrasths-kai-dokimiografos-arhs-mperlhs

Όταν ο Άρης Μπερλής μιλούσε στον Ηλία Μαγκλίνη για την κρίση, τη σύγχυση των νέων, τους συγγραφείς
http://www.kathimerini.gr/945660/ar...-o-metafrasths-kai-dokimiografos-arhs-mperlhs

Συνέντευξη στο lifo
 

Earion

Moderator
Staff member
Ο Άρης Μπερλής ήταν μέλος της Λεξιλογίας (arberlis). Και βρισκόμαστε αναπάντεχα για πρώτη φορά μπροστά στο θλιβερό συμβάν να αποχαιρετούμε ένα φίλο μας.
:cry:
 

rogne

¥
Πολύ σημαντικός, απώλεια για όλους μας. Συλλυπητήρια στους δικούς του.
 
"Και, με κάποια σουρεαλιστική διάθεση, βλέπω κάποια σχέση ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και στο όραμα μιας αργομισθίας στο Δημόσιο" :laugh:
 

nickel

Administrator
Staff member
Να αναμένουμε προσωπική κατάθεση εδώ;

Όχι τώρα, αργότερα ίσως. Ο Κώστας Κουτσουρέλης έγραψε στο FB:

Σε μια άλλη χώρα, που ξέρει να ζυγίζει το έχει της, ο θάνατος του Άρη Μπερλή θα ήταν γεγονός βαρύ. Εδώ θα παρέλθει φοβάμαι με μια λεζάντα, από κείνες τις έτοιμες και βολικές της στιγμής: «σημαίνουσα απώλεια», «από τις πιο αξιόλογες μορφές», «καλό του ταξίδι»...

Κι όμως, δεν ήταν άνθρωπος βολικός ο Άρης. Τον πότιζε εδώ και χρόνια μια μελαγχολία βαθιά, εκείνο το ρίγος εμπρός στο ανέκκλητο που ραψώδησε τόσο καθηλωτικά ένας Φίλιπ Λάρκιν.

Όλη τη μέρα στη δουλειά, τα βράδια πίνω.
Ξυπνώ στις τέσσερις μες στ' άηχο σκοτάδι.
Κοιτώ τα στόρια αντίκρυ μου προσμένοντας το φως.
Ώς τότε αυτόν που είναι πάντα εκεί διακρίνω :
μια μέρα ακόμη πιο κοντά, κι άοκνο, τον Άδη
κάθε μου σκέψη ν' ακυρώνει έξω απ' το πώς
το πού, το πότε θα πεθάνω και εγώ.

Η κουβέντα μαζί του ήταν δύσκολη, γεμάτη κενά, σαν για να δώσει στον συνομιλητή του την ευκαιρία να αναλογιστεί κι εκείνος την μεγάλη αυτή αλήθεια. Κι όμως, ο αγαπημένος του ποιητής, αυτός στον οποίο αφιέρωσε τα λαμπρότερά του δοκίμια, υπήρξε όχι κάνας πεισιθάνατος και φωτοφοβικός, αλλά ο ηλιοπότης Οδυσσέας Ελύτης. Και ουδείς απέδωσε με περισσότερη εκρηκτικότητα τον Γκίνσμπεργκ και το "Ουρλιαχτό" του στα ελληνικά, από αυτόν τον επιφυλακτικό Πατρινό και Παγκρατιώτη. Τα αντίθετα έλκονται...

Αλλά και τις έτοιμες λύσεις ο Μπερλής τις αποστρεφόταν. Ώς και στους τίτλους των μεταφράσεών του, θα έλεγες. «Το πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρά ηλικία», όχι σε "νεαρή", επέμενε — αυτά τα τέσσερα ι στη σειρά είναι κακόηχα. «Ο καθρέφτης και το φως», όχι "και η λάμπα" — και εξηγούσε με πάθος γιατί. Αγαπούσε τη διδασκαλία, η δουλειά του με τα νέα παιδιά στο ΕΚΕΜΕΛ, όπου χρημάτισε ανάμεσα στ' άλλα και διευθυντής, του έδινε χαρά. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί και από κει και από την προεδρία της επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Μετάφρασης υπό συνθήκες τυπικά νεοελληνικές - για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.

Τα κατάφερε όσο λίγοι. Στάθηκε κύριος σε όλα του. Με ό,τι καταπιάστηκε, απ' όπου κι αν πέρασε, άφησε έργο. Μας έμεινε τουλάχιστον αυτό.

https://www.facebook.com/photo.php?...11511009.10929.100003445641273&type=3&theater
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Άρη Μπερλή χάρη στη Λεξιλογία. Βέβαια δεν γνωρίζεις καλά έναν άνθρωπο με τόση ένταση ζωής επειδή θα συζητήσεις δυο φορές σε ένα δείπνο ή θα ανταλλάξετε σκέψεις μέσα από ένα φόρουμ. Τον άνθρωπο πρέπει να τον ζήσεις, να βιώσεις τα θετικά και τα αρνητικά του, να διασταυρώσετε τις απόψεις σας.

Όσο τον γνώρισα, όμως, μπορώ να το συνοψίσω με δύο λόγια: ότι ήταν ένας άνθρωπος με πάθος για τη μετάφραση και, γενικότερα, για τη ζωή (γιατί πώς αλλιώς να μεταφράσεις όλα τα σπουδαία έργα που μας έδωσε αν δεν έχεις πάθος για τη ζωή) και ότι ήταν ένας έντιμος άνθρωπος.

Λυπούμαι που δεν είχα την ευκαιρία να μου διδάξει περισσότερα.

Να είναι ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει. Να μείνει αξέχαστος. Να ζει για πάντα στα μάτια όσων θα διαβάζουν τις μεταφράσεις που μας έδωσε και θα αναμετριούνται με αυτές.
 

Earion

Moderator
Staff member
Ten Things I Learned from Ursula K. Le Guin
by Karen Joy Fowler
(The Paris Review, January 25, 2018)

“All of us have to learn how to invent our lives, make them up, imagine them. We need to be taught these skills; we need guides to show us how. If we don’t, our lives get made up for us by other people.” —Ursula K. Le Guin, The Wave in the Mind, 2004.

Ursula K. Le Guin was one of the first science-fiction writers I read. I was in college at the time, breathing the heady air of second wave feminism, when a book clerk handed me The Left Hand of Darkness. Since then, I’ve heard many other readers say the same thing I felt: that book took the top of my head right off.

There was more Le Guin to read after that. I’ve been reading her all of my adult life. I read her before I thought of writing myself, and I read her after. I read her for pleasure, and I read her for comfort, and I read her for guidance, wisdom, and inspiration. I read her for poetic leaps and for scholarly discourse. I read her to spend time in the many incredible worlds she created.

And then I was lucky enough to get to know her personally.

I can’t possibly provide a complete list of what she taught me, by word and example. But here is my starter list. Feel free to add and revise to make your own.

In no particular order:

1. There is no reason a book of ideas can’t also be deeply moving, gorgeously written, and inhabited by people who take rooms in your heart and never move out.

2. There is no reason a married woman with children can’t also be a committed artist. (This seems self-evident now but wasn’t immediately clear to me.)

3. Write what you want to write. Add as many dragons as you like.

4. You can regret a decision you made in an earlier book and correct it in a later work. (This is a hard one in our unforgiving times, when your previous missteps are eternal and only a google away. But there is nothing shameful in becoming a better person, a wiser person. Done right, it’s pretty heroic.)

5. The values of patriarchy are buried in the very plots of our stories. New plots are needed.

6. Other writers are not your competition. They are your sustenance. Writing is joyous, but never as joyous as reading.

7. Speak up for the books, poems, shows, music, and paintings you love even though you sound smarter and more discerning when you can’t be pleased.

8. There is no reason why your next book can’t be your best yet, no matter how old you are allowed to become.

9. But also, your next book needn’t be your best yet. You could save that for the next next book.

10. And finally—immortality has never worked out well for anyone. Avoid it at all costs.

Ursula was one of the most noticing people I’ve ever met. She was tuned in to the world in small ways (she always noticed birdsong) and large. In 2014, at the National Book Awards, she warned us that bad times were coming and that we’d all have to work to “imagine some real grounds for hope.”

But providing plausible hope was always her job. No one else will ever do it as beautifully, as honestly, as sharply, as surprisingly, and as brilliantly as she did. Everywhere I go on the Internet today, people are mourning. We know what we had, and we know what we’ve lost.

Rest in peace, dear Ursula. I feel the last words here should be yours.

“If you can see a thing whole,” he said, “it seems that it’s always beautiful. Planets, lives … But close up, a world’s all dirt and rocks. And day to day, life’s a hard job, you get tired, you lose the pattern. You need distance, interval. The way to see how beautiful earth is, is to see it from the moon. The way to see how beautiful life is, is from the vantage point of death.” —Ursula K. Le Guin, The Dispossessed, 1974.


Karen Joy Fowler is the author of six novels, including The Jane Austen Book Club and We Are All Completely Beside Ourselves, and three short story collections. She has been the recipient of a PEN/Faulkner Award and short-listed for the Man Booker Prize.
 
Ελισάβετ Α. Ζαχαριάδου (1931-2018)

Πέθανε προχτές, 26 Δεκέμβρη, η καθηγήτρια Ελισάβετ Ζαχαριάδου, διεθνούς φήμης ιστορικός και πρωτοπόρα της ελληνικής αλλά και διεθνούς οθωμανολογίας. Η Ελισάβετ Ζαχαριάδου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο School of Oriental and African Studies στο Λονδίνο. Από το 1985 ως το 1998 εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και το 1987, μαζί με τον Βασίλη Δημητριάδη, δημιούργησε το Πρόγραμμα Τουρκικών Σπουδών στο ΙΜΣ/ΙΤΕ, στα πλαίσια του οποίου ξεκίνησε το πρώτο οργανωμένο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Τουρκολογία στην Ελλάδα, σε συνεργασία με το Παν/μιο Κρήτης (1988) και την εξαιρετική επιτυχημένη σειρά τακτικών διεθνών συμποσίων Αλκυονίδες Ημέρες στην Κρήτη (1991). Το εξαιρετικά πλούσιο και διεθνώς αναγνωρισμένο έργο της καλύπτει την ύστερη Βυζαντινή και την πρώιμη οθωμανική περίοδο, εκτείνεται όμως και στην ιστορία των νησιών του Αιγαίου και ιδιαίτερα της Κρήτης μέχρι και τα τέλη του 17ου αιώνα. Η Ελισάβετ Ζαχαριάδου τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, καθώς ήταν επίτιμη διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, μέλος της Academia Europaea, ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης και επίτιμη ερευνήτρια του ΙΤΕ.
https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Zachariadou
http://www.biblionet.gr/author/21076/Ελισάβετ_Α._Ζαχαριάδου
http://www.historiography.gr/index.php/en/encounters-with-historians-5/ελισάβετ-ζαχαριάδου

Για όσους είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε από κοντά, ήταν επίσης ένας υπέροχος άνθρωπος, με απίστευτη ζωντάνια, πάντα πρόθυμη να κουβεντιάσει οποιοδήποτε θέμα πάνω από ένα -ή παραπάνω- ποτήρια κρασί. Της χρωστάμε πάρα πολλά, και θα μας λείψει.
 
Αιωνία αυτής η μνήμη.

Μια ερώτηση, μια και βρήκαμε τον παπά: η ονομασία Πασαλιμάνι στον Πειραιά έχει όντως σχέση με τον Καπουδάν Πασά; και έχει ιστορική βάση;

Κι ένα σχολιάκι: Romania and the Turks. Μεγάλο μπέρδεμα, αυτό το Romania, σε τίτλο βιβλίου...
 
Αιωνία αυτής η μνήμη.

Μια ερώτηση, μια και βρήκαμε τον παπά: η ονομασία Πασαλιμάνι στον Πειραιά έχει όντως σχέση με τον Καπουδάν Πασά; και έχει ιστορική βάση;

Κι ένα σχολιάκι: Romania and the Turks. Μεγάλο μπέρδεμα, αυτό το Romania, σε τίτλο βιβλίου...

Δεν έχω ιδέα για το Πασαλιμάνι, δυστυχώς.
Η Romania, υποθέτω, έχει ακριβώς την έννοια της Ρωμανίας (αυτής που πάρθεν...).
 
Top