+1. Θα έκοβε στα δύο την ενιαία παρενθετική δευτερεύουσα, κάνοντας τον αναγνώστη να κοντοσταθεί λίγο.
+1. Θα έκοβε στα δύο την ενιαία παρενθετική δευτερεύουσα, κάνοντας τον αναγνώστη να κοντοσταθεί λίγο.
Ίσως είναι δική μου παραξενιά, αλλά πριν διαβαστεί όλη η πρόταση, αν δεν μπει το κόμμα, δεν μοιάζει με αιτιολογική; Δείτε το έτσι:
Και ενώ όλα ήταν ευχάριστα για τον Ολυμπιακό αφού έδειχνε πως είχε βρει ρυθμό.
Και ενώ όλα ήταν ευχάριστα για τον Ολυμπιακό αφού έδειχνε πως είχε βρει ρυθμό.
Συγγνώμη, δεν ήμουν σαφής. Στέκει έτσι:
Τελικά ο Ολυμπιακός την πάτησε στο τελευταίο λεπτό· κρίμα. Και ενώ όλα ήταν ευχάριστα για τον Ολυμπιακό αφού έδειχνε πως είχε βρει ρυθμό.
Περιττό να σημειώσω ότι εδώ το ενώ είναι χρονικός σύνδεσμος. Οκ, μπορεί να το τραβάω λίγο. Το ομολογώ πως όλα αυτά τα κάνω γιατί είμαι κομματόσκυλο.
Τελικά ο Ολυμπιακός την πάτησε στο τελευταίο λεπτό· κρίμα. Και ενώ όλα ήταν ευχάριστα για τον Ολυμπιακό αφού έδειχνε πως είχε βρει ρυθμό.
Περιττό να σημειώσω ότι εδώ το ενώ είναι χρονικός σύνδεσμος. Οκ, μπορεί να το τραβάω λίγο. Το ομολογώ πως όλα αυτά τα κάνω γιατί είμαι κομματόσκυλο.
Λένε ότι ένα λάθος κόμμα μπορεί να σου χαλάσει τη σύνταξη, αλλά και χωρίς κόμματα...
Από:
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/29048
Από:
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/29048
Thanasis_P
New member
Παρόλο που οι παραπάνω παρατηρήσεις με έχουν καλύψει, μπήκα στο νήμα για να προσθέσω κάτι ελαφρύ, δείχνοντας παράλληλα ότι το κόμμα μερικές φορές είναι απαραίτητο:
"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε στα τέσσερα"
Βάλτε το κόμμα όπου προαιρείσθε. ;)
"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε στα τέσσερα"
Βάλτε το κόμμα όπου προαιρείσθε. ;)
Στα κόμματα που μπορούν να σου χαλάσουν τη σύνταξη με την απουσία τους, θα προσθέσω άλλη μια παρεξηγήσιμη περίπτωση παράλειψης του κόμματος της κλητικής προσφώνησης εκτός από το «Βαράτε βιολιτζήδες», που χωρίς το κόμμα θυμίζει «Μη βαράτε τον αγγελιοφόρο» ή «Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, προτιμήστε τον βιολιτζή»: είναι το «Easy, tiger», που, όταν γίνεται «Easy tiger», αντί για «Σιγά, ρε μεγάλε», καταντά κάτι σαν paper tiger ή roaring mouse — η εύκολη τίγρη και το ποντίκι που βρυχάται.
Παρέμπ, έχει πλάκα εδώ η σύνδεση με τον Tiger Woods:
http://www.urbandictionary.com/define.php?term=easy, Tiger
Παρέμπ, έχει πλάκα εδώ η σύνδεση με τον Tiger Woods:
http://www.urbandictionary.com/define.php?term=easy, Tiger
Είχα κάνει πιο πάνω αναφορά στα κόμματα που βάζουμε για να χωρίσουμε τις μη περιοριστικές αναφορικές προτάσεις. Είδα μια σχετική περίπτωση σε άρθρο του Μπουκάλα και αναρωτήθηκα κατά πόσο η νέα γραμματική ξεκαθαρίζει αυτό το θέμα. Το ξεκαθαρίζει. Στις αναφορικές προτάσεις (σ. 151) διαβάζω:
Οι προτάσεις που αναφέρονται σε κάποιον όρο (συνήθως ουσιαστικό) της κύριας πρότασης ονομάζονται επιθετικές (ή εξαρτημένες) αναφορικές προτάσεις. Εισάγονται με τις αναφορικές αντωνυμίες ο οποίος, η οποία, το οποίο και που και λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί. Διακρίνονται ως προς τη σχέση τους με τον προσδιοριζόμενο όρο σε περιοριστικές (ή προσδιοριστικές) και σε μη περιοριστικές (ή προσθετικές ή πλεοναστικές). Οι περιοριστικές εξειδικεύουν περισσότερο τον όρο αναφοράς, αφού περιέχουν μια πληροφορία απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό αυτού στο οποίο αναφέρονται, ενώ οι μη περιοριστικές δίνουν μια πρόσθετη πληροφορία στον όρο αναφοράς, η οποία δεν είναι απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό του, π.χ. Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας που διαβάζω δεν το καταλαβαίνω (περιοριστική). Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας, που έγραψε η Αρβανίτη, δεν το καταλαβαίνω (μη περιοριστική). Οι μη περιοριστικές αναφορικές προτάσεις μπαίνουν στον γραπτό λόγο ανάμεσα σε κόμματα, ενώ οι περιοριστικές δεν μπαίνουν.
Τα πολύ έντονα, δικά μου.
Ας δούμε τώρα την πρόταση στο κείμενο του Μπουκάλα της 4/8/12:
Όπως διάβαζα στο «Εθνος», τον Ελληνοαμερικανό ξιφομάχο τον πλησίασε η ελληνική ομοσπονδία, πλην «δεν θέλησε να επαναπατριστεί, ούτε καταδέχτηκε καν να το συζητήσει». Αποδέχθηκε το «συμβεβηκός» όπως τόσοι άλλοι. Ούτε αρνησίπατρις είναι ούτε προδότης. Και επειδή η Ιστορία δεν παύει να στήνει παγίδες, ο χρυσαυγίτης βουλευτής, που τάσσεται υπέρ της απέλασης όλων των ξένων, είναι παντρεμένος με ξένη.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_04/08/2012_491269
Είναι σωστά τα κόμματα εκεί ή όχι; Δεν μπορείτε να το ξέρετε αν δεν διαβάσετε το άρθρο (ή μπλαβίσετε το υπόλοιπο κείμενο εδώ, για την απάντηση και την εξήγηση).
Είναι σωστά τα κόμματα γιατί υπάρχει ήδη αναφορά στον χρυσαυγίτη βουλευτή στην προηγούμενη παράγραφο. Επιπλέον, πόσο προσδιοριστική μπορεί να είναι η αναφορική πρόταση «που τάσσεται υπέρ της απέλασης όλων των ξένων» όταν όλοι οι χρυσαυγίτες τάσσονται υπέρ της απέλασης όλων των ξένων (εκτός από τους συγγενείς εξ αγχιστείας, φαντάζομαι).
Last edited:
Οι προσεκτικοί εξακολουθούν να χωρίζουν την κλητική προσφώνηση με κόμμα.
Tempted, Angela?
Ξέρει άλλωστε ο συντάκτης ή ο τιτλατζής του Economist ότι η φράση χωρίς το κόμμα θα σήμαινε κάτι διαφορετικό.
Tempted, Angela?
Ξέρει άλλωστε ο συντάκτης ή ο τιτλατζής του Economist ότι η φράση χωρίς το κόμμα θα σήμαινε κάτι διαφορετικό.
Αλλά υπάρχει και η υπερδιόρθωση στα κόμματα (που βάζουμε στη στίξη, όχι στη Βουλή). Εδώ ο τιτλατζής της Καθημερινής είχε ακούσει για την κλητική προσφώνηση και έβαλε κόμμα πριν από το «κύριε Φώτη Κουβέλη». Μόνο που ο τίτλος είναι ολόκληρος μια προσφώνηση και το «Αγαπητέ» προσδιορίζει την υπόλοιπη προσφώνηση:
Αγαπητέ, κύριε Φώτη Κουβέλη
Αγαπητέ, κύριε Φώτη Κουβέλη
Θα μπορούσε να είναι χειρότερο... Αγαπητέ, κύριε, Φώτη Κουβέλη.
drazen
New member
Και, επειδή η Ιστορία δεν παύει να στήνει παγίδες, ο χρυσαυγίτης βουλευτής, που τάσσεται υπέρ της απέλασης όλων των ξένων, είναι παντρεμένος με ξένη.
Ως εξαρτημένος χρήστης κόμματος, θα έκανα χρήση μετά το -μεταβατικό- "και", επειδή δεν το νιώθω συμπλεκτικό, πάει να πει συνδεδεμένο με την αιτιολογική πρόταση, αλλά ισοδύναμο με κάτι σαν "επιπρόσθετα", "για το ειρωνικό της υπόθεσης", "προς επίρρωση" (αλήθεια, θα γράφατε "και καθώς η Ιστορία..."; ). Τα κόμματα στην αναφορική είναι χρήσιμα, για να δείξουν την επιρρηματική (εναντιωματική) χροιά που, κατά πάσα πιθανότητα, έχει.
Καλησπέρα. Το κόμμα που πρόσθεσες, καλώς το πρόσθεσες. Έπρεπε να μπει ακόμα κι αν είχες άλλη λέξη στη θέση τού και, π.χ. ωστόσο, λοιπόν, να — αρκεί η λέξη αυτή να ανήκει στην κύρια πρόταση («ο χρυσαυγίτης βουλευτής είναι παντρεμένος με ξένη»). Με αυτόν τον τρόπο η δευτερεύουσα («επειδή ... παγίδες») μπαίνει σωστά ανάμεσα σε δύο κόμματα.
Έχω παρατηρήσει ότι το συγκεκριμένο κόμμα (Και κόμμα δευτερεύουσα κόμμα κύρια) είναι από εκείνα που συνήθως βαριόμαστε να βάλουμε.
Βαριόμαστε ή φοβόμαστε;
Δεν ξέρω για τους άλλους. Εγώ, όταν δεν το βάζω, είναι από βαρεμάρα (και μετά μετανιώνω).
Εγώ μιλάω για τους άλλους. Μερικές φορές βαριέμαι να βάλω κόμματα, αλλά στο σύνολο των γραπτών μου, αυτό που μου παίρνει τον περισσότερο χρόνο είναι να αποφασίσω αν πρέπει να βάλω περισσότερα ή λιγότερα κόμματα.
Νά ένα θέμα από κείνα που πρέπει κατά τη γνώμη μου να συζητιόνται χωρίς προσκόλληση στα τυπικά. Ναι, αν θέλει να είναι κανείς ακριβής μέχρι κεραίας, η αιτιολογική πρόταση, ως δευτερεύουσα πρόταση, οφείλει να απομονωθεί με αμφίπλευρη προστασία και να ξεχωρίσει από την κύρια. Αναρωτιέμαι όμως πόσο μεγάλη διαφορά να κάνει τάχα εκείνο το κόμμα, ή η έλλειψή του, στην αρχή αρχή της πρότασης. Υπάρχει κίνδυνος παρανάγνωσης; Εγώ δεν νομίζω. Γι' αυτό και δεν θα έβαζα κόμμα. Όχι με φανατισμό, όχι κινούμενος από κάποια 'άποψη", απλώς μ' ένα "δεν πειράζει". Άλλωστε σας έχω ομολογήσει ότι τα πολλά κόμματα με βαραίνουν. (Τα σημεία στίξης εννοώ 
).
Από την άλλη, γιατί να δώσουμε τέτοια μεγάλη βαρύτητα σ' αυτό το "και"; Έχει άραγε τόσο διακριτό χαρακτήρα ώστε να χρειάζεται να το βαφτίσουμε; Μεταβατικό; Τι θα πει μεταβατικό; Αναγνωρίζει η γραμματική της νεοελληνικής μεταβατικά μόρια; Από πότε; Και πώς τα αντιμετωπίζει; Μήπως σπεύδουμε να ονοματίσουμε συντακτικά φαινόμενα υπό την επίδραση της αγγλικής;
).Από την άλλη, γιατί να δώσουμε τέτοια μεγάλη βαρύτητα σ' αυτό το "και"; Έχει άραγε τόσο διακριτό χαρακτήρα ώστε να χρειάζεται να το βαφτίσουμε; Μεταβατικό; Τι θα πει μεταβατικό; Αναγνωρίζει η γραμματική της νεοελληνικής μεταβατικά μόρια; Από πότε; Και πώς τα αντιμετωπίζει; Μήπως σπεύδουμε να ονοματίσουμε συντακτικά φαινόμενα υπό την επίδραση της αγγλικής;
Έτσι κι αλλιώς η γραμματική, το συντακτικό, ακόμα και οι κανόνες ορθογραφίας είναι περιγραφή της γλώσσας. Μπορείς να φτιάξεις αμέτρητους όρους ή να περιορίσεις αφάνταστα την γλωσσική ορολογία στα τελείως βασικά. Για την γλώσσα δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως.