Ενδιαφέρουσα "συζήτηση". Σχόλια:
1ον: Αδύνατον στην ελληνική τηλεόραση να γίνει διάλογος χωρίς ο ένας να διακόπτει τον άλλον. Και αυτό ισχύει για όλους, είναι απολύτως διαπαραταξιακό.
2ον: Δεν συμφωνώ με τον ανεβαστή του γιουτουμπιού ότι ο Πρετεντέρης ανθρωποφάγησε. Μάλλον καλά τα πήγε.
3ον: Καλός ο ιστοριοκεντρικός σχετικισμός του Γ. Κατρούγκαλου, αλλά αυτό που του απάντησε ο Μιχελάκης (ναι, ο Μιχελάκης!) αφορά την ουσία: αν η "κοινωνία", την οποία θέσπισε κριτή ο Κατρούγκαλος, ψηφίζει 15, 35.... τοις εκατό Χρυσή Αυγή, αυτό σε τι δικαιώνει τη ΧΑ; Επιστρέφουμε έτσι στο πιο θεμελιώδες ζήτημα, της ύπαρξης ή μη αντικειμενικών ηθικών αξιών και απαξιών, το οποίο παραμένει αναπάντητο. Πιο πρακτικά: αν αύριο φασίστες φοιτητές γιαουρτώσουν/φυλακίσουν/.... τον καθηγητή Κατρούγκαλο σε μια ελληνική κοινωνία που θα έχει φέρει στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, ποια θα είναι η δική του αντίδραση και τι θα έχει να αντιτάξει σε δεξιούς καθηγητές συνταγματικού δικαίου, που τυχόν θα πούνε σε μιαν ανάλογη εκπομπή ότι, στον καιρό του Ισπανικού Λαϊκού Μετώπου, ή στον καιρό των Ευαγγελικών εδώ σ' εμάς, αυτοί θα ήταν με τους δεξιούς φοιτητές; Άρα ο σχετικισμός έχει διπλή κόψη, κι έτσι δεν έχει άδικο ο Πρετεντέρης όταν τον ρωτάει με ποιες διαδικασίες αποφασίζει θεσμικά/θεμιτά η κοινωνία τι είναι δίκαιο και τι όχι, και ότι αν εξισώσουμε, σε μια "δημοκρατική" κοινωνία, την κρατική βία με την αντικρατική βία τότε καταλήγουμε στη "ζούγκλα", δηλ. στο νόμο του ισχυροτέρου. Η πλάκα είναι ότι γνωρίζουμε ποιος είναι ο ισχυρότερος, διαχρονικά... Το αντεπιχείρημα των νικηφόρων επαναστάσεων τρίζει συθέμελα, όταν δούμε πού κατέληξαν αυτές οι επαναστάσεις. Αλλά ακόμη κι αν το δεχτούμε, ισχύει μόνο για κοινωνίες χωρίς γενικό εκλογικό δικαίωμα (βλ. παρακάτω).
Ο παραλληλισμός με την αποποινικοποίηση της απεργίας είναι ενδιαφέρων. Θα μπορούσα να προσθέσω τα ναρκωτικά, τις αμβλώσεις, τη μοιχεία κλπ. Ωστόσο για να συμπληρωθεί σωστά ο πίνακας, θα έπρεπε ο καθηγητής να προσθέσει ότι τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε
γενικό εκλογικό δικαίωμα σχεδόν πουθενά. Η διαφορά αυτή είναι θεμελιώδης, και εκ του πονηρού την ξέχασε κοτζάμ συνταγματολόγος. Φανταστείτε, ας πούμε, να γινόταν σε κάποια χώρα δημοψήφισμα, ελεύθερο και δημοκρατικό, και ν' απαγορευόταν το δικαίωμα της απεργίας. Το αποτέλεσμα αυτό δεν θα ήταν υπέρτερο του απεργιακού δικαιώματος; Θα ήταν, αφού θα είχε ψηφιστεί απ' όλους, και από τους εργαζόμενους, οι οποίοι πρώτα είναι πολίτες και έπειτα δυνητικοί απεργοί. Το να απαγορέψεις την αυτοκτονία δεν είναι αυταρχισμός;
Τα δημοκρατικά στοιχεία του αστικού καθεστώτος είναι πολύτιμα, και η ιστορία έχει δείξει ότι όσοι προσπάθησαν να τα ξεπεράσουν και να τα φτάσουν σε υψηλότερο τάχα, κοινωνικό επίπεδο έστρωναν απλώς το δρόμο σε μια νέα τυραννία. Αποτελούν αυταξία που πρέπει να προστατεύεται και να
εμπλουτίζεται με στοιχεία κοινωνικής δημοκρατίας, χωρίς όμως ποτέ τα ίδια να θίγονται ή να τίθενται σε δεύτερη μοίρα, γιατί χωρίς αυτά...η Νέα Τυραννία ή το χάος.
Συμφωνώ όμως ότι χρειάζεται διάκριση μεταξύ διαφόρων μορφών βίας και "βίας". Σαφώς και το τσουβάλιασμα εντελώς ανόμοιων πραγμάτων (ενός πολιτικού φόνου, τραμπουκισμών, μιας μαχητικής διαδήλωσης, μιας κατάληψης) κάτω από τον όρο-μπαμπούλα "βία" αποτελεί όπλο της κρατικής πολεμικής (δεξιάς σήμερα, αριστερής ενδεχομένως αύριο). Όπως δεν συμφώνησα, παρεμπιπτόντως, με έναν τίτλο που κυκλοφόρησε εξ αριστερών, "η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική". Άλλο τσουβάλιασμα αυτό...
