Δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να υποβάλει τον εαυτό του σε ένα εθελοντικό πισωγύρισμα που το μόνο που κάνει είναι πιο επικίνδυνα τα πράγματα.
Πάντα οι τοποθετήσεις μου μοιάζουν απόλυτες γιατί βαριέμαι να περιττολογώ, εξηγώντας κάθε φορά ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο.
Διακρίνω μια μικρή αντίφαση στα δυο παραπάνω. Στο πρώτο κάνεις μια απόλυτη δήλωση και στο δεύτερο λες ότι θεωρείς αυτονόητο πως τίποτε δεν είναι απόλυτο.
Μήπως - λέω, μήπως - είσαι λίγο απόλυτος; 
Και μήπως αυτό δεν διευκολύνει ούτε την κατανόηση, ούτε τον διάλογο;
Για το θέμα που συζητιέται, με κάλυψαν SBE και Earion.
Πρώτον, η γέννα στο σπίτι δεν κάνει μόνον αυτό, και δεν έχει μόνον μειονεκτήματα έχει και πλεονεκτήματα, η αξιολόγηση των οποίων θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να επαφίεται κυρίως στην μητέρα, δευτερευόντως στον πατέρα, και τέλος (μακριά και με διαφορά) στο κράτος.
Δεύτερον, το θέμα που τέθηκε (και καλό είναι να το θυμόμαστε ακόμη κι αν τελικά συζητάμε παράλληλα και για άλλο θέμα με αφορμή αυτό) δεν είναι τα υπέρ και τα κατά της γέννας στο σπίτι, αλλά το δικαίωμα των γυναικών να επιλέξουν πού θα γεννήσουν.
Παρεμπιπτόντως, γέννησα στο σπίτι. Δεν το λέω ως επιχείρημα υπέρ της γέννας στο σπίτι, απλώς έχω σκεφτεί αρκετά πάνω στο θέμα, όπως καταλαβαίνετε, και φυσικά το συζήτησα εκτεταμένα με την γιατρό μου πριν το κάνω.
Όπως είπα και παραπάνω, χρειάζεται αξιολόγηση, που προϋποθέτει ενημέρωση.
Αν η κατάσταση είναι δύσκολη, υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή αυξημένος κίνδυνος, φυσικά το νοσοκομείο είναι η καλύτερη επιλογή. Σε μια τέτοια περίπτωση, δικαιολογείται η παρέμβαση της πολιτείας υπέρ του παιδιού. Ωστόσο σε μια τέτοια περίπτωση κανείς γιατρός δεν θα αναλάμβανε γέννα στο σπίτι ούτως ή άλλως.
Αν όλα βαίνουν φυσιολογικά, υπάρχει σωστή εκτίμηση της κατάστασης και ιατρική παρακολούθηση, ο κίνδυνος της γέννας στο σπίτι δεν είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον της γέννας στο νοσοκομείο, και τα πλεονεκτήματα είναι τεράστια, κατά τη γνώμη μου πάντα. Ας μην υποτιμούμε την αξία του συναισθηματικού πλούτου που χαρίζει αυτού του είδους η επαφή μέσα στην οικογένεια.
Γέννησα καθισμένη πάνω στην αγκαλιά του άντρα μου, κάτι που στο νοσοκομείο δεν θα το επέτρεπαν ούτε με σφαίρες. Σε όλη τη διάρκεια του τοκετού ήμουν ελεύθερη να κινηθώ όπως ένιωθα και να πάρω όποια στάση με βόλευε, ενώ στο νοσοκομείο είσαι υποχρεωμένη να είσαι ανάσκελα, στάση πολύ άβολη για γέννα (δοκιμάστε να ενεργηθείτε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι). Επίσης είχα αντιμετώπιση πολύ ανθρώπινη και ζεστή από γιατρό και μαία, που ήταν μαζί μου από την προηγούμενη μέρα σχεδόν συνέχεια. Είχα το παιδί μου δίπλα μου από την πρώτη στιγμή, θήλασα από την πρώτη στιγμή, ενώ πολλές γυναίκες αποθαρρύνονται από τον θηλασμό λόγω της αρχικής δυσκολίας ή αποτρέπονται να θηλάσουν αμέσως επειδή "δεν έχουν ακόμη γάλα" (έχουν όμως το πρωτόγαλα ή πύαρ, που είναι θρεπτικό και αναγκαίο για το μωρό, επιπλέον ο θηλασμός απαιτείται για να διεγερθεί το στήθος και να αρχίσει η ροή του γάλακτος, και φυσικά παίζει τεράστιο και σημαντικό ρόλο στον συναισθηματικό δεσμό μητέρας παιδιού - κυριολεκτικά πλημμυρίζεις ορμόνες).
Για ό,τι αξίζει η γνώμη μου ή τα αισθήματά μου, έχω να πω ότι ήταν ίσως η πολυτιμότερη εμπειρία της ζωής μου και ότι δεν θα την άλλαζα με τίποτα.
Και για να προλάβω ερωτήσεις του τύπου "και τι θα έλεγες τώρα αν είχε πάθει κάτι το παιδί ή εσύ", δεν ξέρω τι θα έλεγα και δεν νομίζω πως έχει νόημα να το αναρωτηθώ. Ρώτησα τη γιατρό μου τι κίνδυνος υπάρχει και μου είπε "όσο και να σε πατήσει αυτοκίνητο βγαίνοντας από το σπίτι σου", μου είπε επίσης ότι σε 10 λεπτά μπορούμε να είμαστε στο νοσοκομείο αν προκύψει κάτι, και το αποφάσισα.
