Your slip is showing: Γλωσσικές και μεταφραστικές γκάφες (και μικρολαθάκια)

Εϊναι η τρίτη παραίτηση στελέχους της κυβέρνησης, μετά αυτές των κυρίων Ράπανου και Βερνίκου. Νέος υφυπουργός ορίστηκε ο βουλευτής Καβάλας Νίκος Παναγιωτόπουλος.
Παραιτήθηκε ο Ν. Νικολόπουλος - Κεδίκογλου: δεν είναι όλοι για τα δύσκολα

Την όχληση της κυβέρνησης εξωτερίκευσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου: «Δεν υπάρχει λογική εξήγηση», είπε αναφερόμενος στην παραίτηση

Όχ[λ]! Νέο σουσουδοφρούτο;
 
nickel said:
decided games = παιχνίδια με νικητή (παιχνίδια που κρίθηκε το αποτέλεσμά τους, που δεν έληξαν ισόπαλα). [Έχετε καλύτερη πρόταση απόδοσης;]
Click to expand...
Δεν ξέρω αν μπορούμε να τα πούμε «νικηφόρα» (πρέπει να είναι σαφές και για ποιον). Επίσης, μη ισόπαλα παιχνίδια.

Μια μικρή αλλαγή στο συντακτικό και περνάμε στα «τελειωμένα«: The game is decided: Η παρτίδα είναι τελειωμένη (δεν παίζεται ούτε στη φυλακή). Η παρτίδα/Το ματσάκι/Η σεμνή τελετή έληξε (ουσιαστικά, επειδή στην πραγματικότητα συνεχίζεται ακόμη, π.χ. στον τελικό Ισπανία-Ιταλία, μετά το 2-0 και τον τραυματισμό που άφησε την Ιταλία με δέκα παίκτες, το ματσάκι είχε ουσιαστικά λήξει).
 
Πιστεύω πως οι περισσότεροι από μας αν θα αναφέρονταν σε κάποιον λέγοντας "με το γνωστό δικό του επαναστατικό στυλάκι" μάλλον θα είχαν πρόθεση να τον ειρωνευτούν παρά να εξάρουν την επαναστατικότητά του. Πιθανώς όμως το ίδιο δεν ισχύει για τον συντάκτη αυτού του άρθρου που γράφει ...ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με το γνωστό δικό του επαναστατικό στυλάκι, ξεσήκωσε το κοινό φωνάζοντας στο μικρόφωνο «Δεν πρέπει να υποταχθούμε. Αυτό που ζητάμε είναι αλληλεγγύη και ανυπακοή. Καλή αντάμωση στους δρόμους και τις πλατείες». Και μολονότι φαντάζομαι ότι η πρόθεσή του δεν ήταν να υποτιμήσει ή να περιγελάσει τον ακατάβλητο ροκά, εμένα αυτή την αίσθηση μου δημιούργησε όταν το διάβασα.
Το περιεχόμενο του άρθρου αφήνεται ασχολίαστο.
 
Ο ένας με το "γνωστό του επαναστατικό στιλάκι", ο άλλος: ο Γάλλος καλλιτέχνης Κριστόφ που τραγούδησε τις επιτυχίες του «Aline» και «Oh mon Amour», δίνοντας μία 60's νότα στην συναυλία αναστάς εκ τού τάφου... Τι συναυλία μπορεί να ήταν αυτή, αναρωτιέμαι.
 
Έβαλε ο Πάνος Κοκκίδης τεστ στους αναγνώστες του στο Protagon.gr στο οποίο τους ρωτούσε «Ποιος είναι ο βαθμός που έχει στην βρετανική στρατιωτική βαθμίδα ο James Bond;». (Υποθέτω ότι ήθελε να πει «ιεραρχία».)

Μπορεί να θυμάται κανείς το «Πλωτάρχης» των ελληνικών υποτίτλων, αλλά, αν δεν εμπιστεύεται τη μνήμη του (ή τους υποτιτλιστές), πηγαίνει:
(α) στη Wikipedia, όπου βλέπει ότι είναι Commander (Royal Naval Reserve), και
(β) στην αντιστοίχιση των βαθμών του ΝΑΤΟ, π.χ. εδώ, όπου βλέπει ότι ο Commander του βρετανικού πολεμικού ναυτικού αντιστοιχεί στον δικό μας αντιπλοίαρχο.

Τελικά, τα βραβεία (τσάντες) τα μοιράστηκαν και όσοι είπαν Πλωτάρχης και όσοι είπαν Αντιπλοίαρχος και όσοι είπαν Commander. Και αναδείχθηκε η πληροφορία ότι τόσα χρόνια ο Τζέιμς Μποντ κυκλοφορούσε στην Ελλάδα με λανθασμένο βαθμό!
 
Earion said:
Τι συναυλία μπορεί να ήταν αυτή, αναρωτιέμαι.
Click to expand...

Μα το λέει ο τίτλος του άρθρου: Κατακλυσμός! icon_mrgreen.gif
 
Εμένα μου άρεσε ο Καταλανός τροβαδούρος που "παλεύει για την ανεξαρτησία" του λαού του, δηλώνοντας «Μόνο εάν ενωθούμε [οι λαοί]...»
Άθελά του ο αρθρογράφος έφτιαξε σχήμα οξύμωρο.
 
Μου έχει δοθεί ήδη η ευκαιρία να μιλήσω εγκωμιαστικά για τον νέο ιστορικό Ιάσονα Χανδρινό και το βιβλίο του Το τιμωρό χέρι του λαού: η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα, 1942-1944. Διάβασα λοιπόν με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του με τίτλο «Από την κανονικότητα στη βαρβαρότητα» στο τεύχος 21 (Ιούλιος 2012) της επιθεώρησης The Book’s Journal, όπου παρουσιάζει το βιβλίο του Ian Kershaw Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η τελική λύση. Το βιβλίο είναι μια συλλογή δοκιμίων του γνωστού Άγγλου ιστορικού πάνω στα βασανιστικά και πολυσυζητημένα ερωτήματα του τι ήταν αυτό που ώθησε έναν πολιτισμένο ευρωπαϊκό λαό, τον γερμανικό, να κυλιστεί στο βόρβορο της κτηνωδίας, του αν υπήρχε προδιαγεγραμμένη πορεία προς τη βαρβαρότητα ή αν η τυχαία εξέλιξη των γεγονότων οδήγησε προς τα εκεί, του αν εντέλει «το έχουν στο αίμα τους οι Γερμανοί» και πώς και πόσο. Ευχαριστήθηκα την ολόπλευρη παρουσίαση από τη μεριά του Χανδρινού. (Ένας επιπρόσθετος λόγος ήταν ότι αποδίδει τα πολωνικά τοπωνύμια Λοτζ και Χέλμνο έτσι ακριβώς όπως τα γνωρίζαμε μέχρι τώρα, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσω σε άλλη ευκαιρία).

Η μόνη παραφωνία στα παραπάνω είναι μια λεζάντα σε μια φωτογραφία, για την οποία είμαι βέβαιος πως δεν είναι υπεύθυνος ο αρθρογράφος αλλά κάποιος τεχνικός, που εκθέτει συγγραφέα και περιοδικό. Κάτω από αυτή τη φωτογραφία

x5jy.jpg


διαβάζουμε: Έγχρωμη φωτογραφία του Αδόλφου Χίτλερ και του Χέρμαν Γκαίρινγκ (δεξιά) το 1944. Αριστερά, ο στρατηγός Φλίγκερ Καρλ-Χάινριχ Μπόντενσατζ.

Δεν υπήρξε ποτέ στρατηγός Φλίγκερ Κ.-Χ.Μ. Υπήρξε ο Καρλ-Χάινριχ Μπόντενσατζ, General der Flieger, δηλαδή πτέραρχος. ... Προδοσία!
 
Last edited:
Εδώ ΓΕΑ/ΔΣΛ Νομανσλάνδης! Προχωρούμε άμεσα στην κατάταξη του κυρίου Φλίγκερ!
 
Ελπίζω να συμφωνείτε ότι το «είναι καιρός για μένα να σταματήσω» που άκουσα και ξανάκουσα και είδα στην είδηση για τον αποχαιρετισμό του Πίτερ Ο'Τουλ στο θέατρο και τον κινηματογράφο, είναι αγγλισμός (αν και δεν ξέρω τι ακριβώς αποδίδει — "time to chuck in the sponge" διάβασα). Στα ελληνικά μάς αρκεί το «είναι καιρός να σταματήσω». Όπως και με το «θέλω»: δεν χρειάζεται να πούμε «θέλω εσύ να πας». Αρκεί (αν δεν υπάρχει κάποια περίεργη έμφαση) το «θέλω να πας». Γι' αυτό τις έχουμε τις καταλήξεις.
 
Προσθέτω ένα to που είχα φάει. Ναι, κάποιο «for me» θα πρέπει να είπε για να προκύψει το «για μένα». (Τη γλίτωσε ο σπόγγος, πάντως.)
 
Ακόμη και στην περίπτωση της ετεροπροσωπίας, πάντως, είναι άλλο να πεις: νομίζω πως είναι ώρα για τα παιδιά να φύγουν (αγγλικούρα) και άλλο είναι ώρα να φύγουν τα παιδιά. Και στις δύο τα παιδιά φεύγουν -αλλά στη δεύτερη φεύγουν ωραία :p:whistle:

Μπαϊδεγουέι, το time to chuck... the sponge δεν θέλει up; Και για να γίνω ακόμα πιο σπαστική, δεν σημαίνει καταθέτω τα όπλα, παραιτούμαι, παύω να προσπαθώ; Δεν είναι συνώνυμο του throw in the towel; Γιατί τόση ηττοπάθεια από τον Λώρενς Πίτερ; Και τελευταία ερώτηση (λέει ο νερντ icon_mrgreen.gif): Θα το αποδίδαμε ήρθε η ώρα να σας κουνήσω μαντίλι;
 
Καλημέρα. Η έκφραση είναι πάντα με in: throw in the towel, throw in the sponge. Με σημασίες από το «παραδέχομαι την ήττα μου» («πετάω πετσέτα») μέχρι «καταθέτω τα όπλα» και «αποσύρομαι από την ενεργό δράση» (όπου έχουμε και το «κρεμάω τα παπούτσια»). Καλό και ακίνδυνο ήταν το «σταματήσω», χωρίς δραματοποιητικές αποδόσεις.

Δεν λέγεται «ηττοπάθεια». «Συμβιβασμός με την πραγματικότητα» λέγεται.
 
Καλημέρα
Τότε ας πει κάποιος σ' αυτούς και σ' αυτούς να το διορθώσουν. Αν και εμένα μου φαίνεται πιο σωστό το up στην περίπτωση του sponge.
Όπως και να 'χει, ας πάει στο καλό (επαγγελματικά, βέβαια) ο Πίτερ. Η στάση του αξίζει μεγάλο σεβασμό. Κάλλιο αυτό, παρά σαν κάτι άλλους που δεν ξέρουν πότε πρέπει να φύγουν.
 
bernardina said:
Τότε ας πει κάποιος σ' αυτούς και σ' αυτούς να το διορθώσουν.
Click to expand...
Όχι, καλέ. Οι Αμερικανοί τον πετάνε στον αέρα, είναι πιο τσαντίλες τύποι. Οι Εγγλέζοι τον ρίχνουν στο ρινγκ, με μια κίνηση απαξιωτική.
Throw up the sponge οι πρώτοι, throw in the sponge οι δεύτεροι.
 
nickel said:
Δεν λέγεται «ηττοπάθεια». «Συμβιβασμός με την πραγματικότητα» λέγεται.
Click to expand...
Συμβιβασμός με ποια πραγματικότητα — με την αντικειμενική πραγματικότητα (που κάποιοι λένε πως δεν υπάρχει καν) ή με την υποκειμενική πραγματικότητα (που υπάρχει καθενός μέσα στο μυαλό μας); :D
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top